zoals de meesten van jullie weten, vertrekken wij volgende zondag, 6 juni, naar Duitsland. Je kunt wel stellen dat het D-day is voor ons. We hebben erg naar deze dag toegeleefd en eindelijk is het bijna zo ver. Nog de laatste voorbereidingen treffen en dan gaat het eerst richting Herborn, waar we een training van Christ's Hope volgen. Als je meer over deze organisatie wilt weten, dan verwijzen we graag door naar hun website (www.christshope.org). Deze training zal doorgaan van 6 juni tot en met 18 juni. Daarna blijven we nog ongeveer 5 dagen in Herborn om een beetje op adem te komen met mijn ouders. Op 23 juni vertrekken we dan naar Bulawayo, Zimbabwe.
Ik moet eerlijk toegeven dat de laatste maanden hectisch geweest zijn en erg leerrijk. De combinatie werk-voorbereiden is geen vanzelfsprekendheid. Daarom is het nu extra fijn om nog een week rustig de laatste dingen in orde te brengen en de koffers te kunnen pakken; Het is ongelofelijk wat zo een verblijf voor 3 maand in een ander land allemaal met zich meebrengt, ook qua extra zorgen en waar je allemaal aan moet denken. Ik heb er toch wel een aantal nachtjes van wakker gelegen, maar het komt in orde.
Tot slot nog even een update over onze kinderen, Fabian en Magdalena. Zij stellen het goed, weten ook niet zo exact wat er hun boven het hoofd hangt. Deze week gaan ze nog naar school en dan zal het tot in september zijn. Ik heb er geen idee van waar zij denken dat Afrika ligt, maar vrijwel iedere keer ik met de auto wil vertrekken met hen en zeg dat ze hun mantel aan moeten doen en nog een keer naar het toilet moeten gaan, dan vraagt Magdalena: 'Gaan wij nu naar Afrika?' Ze zijn er dus wel mee bezig, maar wat er in die hoofdjes omgaat en welk beeld ze hebben van deze reis is ons een raadsel; ik ben benieuwd hoe ze zullen reageren als we ginds aankomen en zien dat er alleen maar zwarte mensen zijn... We houden jullie alvast op de hoogte. Tot de volgende keer.
onze vertrekdatum begint zo stilaan in zicht te komen, de zenuwen beginnen wat strakker gespannen te staan en volgende week krijgen we de laatste inentingen tegen allerlei enge ziektes. Het helpt niet dat ik tropische verpleegkunde gestudeerd heb, want je weet wat je mogelijks allemaal kan krijgen, waarschijnlijk het eerste die ziektes met de meest verschrikkelijke symptomen. Maar goed, er bestaan goede vaccins en je kunt qua preventie toch het één en het ander doen. Dat leer je gelukkig ook aan het Tropisch Instituut.
Het is misschien interessant om eerst eens even een voorstelling van zaken te geven. Wij, en dat zijn Suzanne (mijn vrouw), Magdalena, Fabian (onze kinderen) en ik (Wim dus) vertrekken op 23 juni naar Bulawayo, Zimbabwe, met de organisatie Christ's hope, die zich inzet voor aidsslachtoffers, zowel patiënten dus, als aidswezen. We plannen onze terugkeer op 25 augustus. Wat we in tussentijd allemaal gaan doen, dat zullen we pas echt in detail weten eens we ginds zijn, maar het is de bedoeling dat ik ingezet word in het care-and-compassionprogramma van de organisatie. Dat houdt in dat ik zal meehelpen in de verzorging van aidspatiënten. Wat Suzanne ginder zal doen is nog niet echt duidelijk en zal ook ginds pas echt duidelijk worden. Veel zal afhangen van de kinderen, vermoed ik.
Bon. Als inleiding is dit voldoende, denk ik. Veel meer is er op dit ogenblik ook niet te vertellen. Misschien dat ik in enkele berichten uitleg hoe het zover is kunnen komen, maar dat zien we nog wel. We houden jullie in ieder geval op de hoogte van verdere ontwikkelingen. Gods zegen.
