onze vertrekdatum begint zo stilaan in zicht te komen, de zenuwen beginnen wat strakker gespannen te staan en volgende week krijgen we de laatste inentingen tegen allerlei enge ziektes. Het helpt niet dat ik tropische verpleegkunde gestudeerd heb, want je weet wat je mogelijks allemaal kan krijgen, waarschijnlijk het eerste die ziektes met de meest verschrikkelijke symptomen. Maar goed, er bestaan goede vaccins en je kunt qua preventie toch het één en het ander doen. Dat leer je gelukkig ook aan het Tropisch Instituut.
Het is misschien interessant om eerst eens even een voorstelling van zaken te geven. Wij, en dat zijn Suzanne (mijn vrouw), Magdalena, Fabian (onze kinderen) en ik (Wim dus) vertrekken op 23 juni naar Bulawayo, Zimbabwe, met de organisatie Christ's hope, die zich inzet voor aidsslachtoffers, zowel patiënten dus, als aidswezen. We plannen onze terugkeer op 25 augustus. Wat we in tussentijd allemaal gaan doen, dat zullen we pas echt in detail weten eens we ginds zijn, maar het is de bedoeling dat ik ingezet word in het care-and-compassionprogramma van de organisatie. Dat houdt in dat ik zal meehelpen in de verzorging van aidspatiënten. Wat Suzanne ginder zal doen is nog niet echt duidelijk en zal ook ginds pas echt duidelijk worden. Veel zal afhangen van de kinderen, vermoed ik.
Bon. Als inleiding is dit voldoende, denk ik. Veel meer is er op dit ogenblik ook niet te vertellen. Misschien dat ik in enkele berichten uitleg hoe het zover is kunnen komen, maar dat zien we nog wel. We houden jullie in ieder geval op de hoogte van verdere ontwikkelingen. Gods zegen.
