Wees gegroet. Deze mail is om jullie allemaal te laten weten dat we nog leven en dat het goed met ons gaat. De eerste dagen zijn hier erg rustig geweest. Het zal pas deze week zijn, dat we ook echt iets zullen doen. Nu, het is niet dat we hier al stil gezeten hebben, dat nu ook weer niet. We hebben de vrije tijd goed gebruikt om het land wat te leren kennen, om uit te vissen waar de winkels zijn waar we het noodzakelijke kunnen kopen en om mensen te leren kennen. Deze namiddag (zondag 4 juli) waren we te gast op een barbecue en dat was erg leuk, ook voor de kinderen. Vorige week ben ik samen met Temba en Annette (het Duitse meisje dat hier ook te gast is) enkele locaties gaan bezoeken waar we zullen werken in het care & compassionprogramma. Morgen (maandag 5 juli) gaan we ons programma voor de rest van de week opstellen en we hopen dat ook Suzanne iets zal kunnen doen. We zouden het erg leuk vinden mochten we met ons drieën in staat zijn om voor een groep van 10 à 15 kinderen Choose To Wait te geven, maar dat moeten we nog geregeld krijgen.
Zoals ik al schreef gaat het met ons goed. Niemand van ons is ziek of is ziek geweest van het één of het ander. We voelen ons ook redelijk op ons gemak. Verder valt er eigenlijk niet zoveel nieuws te vertellen, alleen dat we nog steeds geen internetverbinding hebben en dat we dus afhangen van Tembas 3G-kaart. Ik kan wel stellen dat skypen er niet zal inzitten. Zelfs al zouden we zo een 3G-kaart te pakken kunnen krijgen, dan nog is die internetverbinding veel te traag. Gelieve ook geen mails te sturen naar wim.dhaese1@telenet.be, maar altijd wimdhaese@hotmail.com te gebruiken. Als je via de blog een bericht stuurt, dan komt die ook daar terecht. Ik zal, als ik deze mail kan sturen, ook proberen om een nieuwe update te posten op onze blog. Ik hoop dat dat lukt. Bidt a u b voor zo een 3G-kaart, dat we er eentje kunnen kopen. Bidt ook dat we verschil kunnen uitmaken voor Christs Hope in Zimbabwe, dat we een grotere zegen zijn, dan we een last zijn. Veel groeten aan iedereen en het spijt ons dat we niet iedereen een persoonlijke mail kunnen zenden, maar dat zijn nu eenmaal de omstandigheden.
Hallo, Magda hier (mama van Wim). Op hun vraagplaats ik deze brief van Wim en Suzanne op de blog.
Deze brief werd geschreven op zondag 27 juni 2010, door omstandigheden met een beetje vertraging.
HALLO ALLEMAAL,
Eerst en vooral: we zijn goed aangekomen in Zimbabwe. De reis verliep zonder noemenswaardige problemen en ook onze kinderen waren fantastisch. In het vliegtuig hebben ze niet veel geslapen, maar toch zijn ze niet vervelend geweest. Integendeel. Schrik om te vliegen hadden ze ook niet. Fabian vond het fantastisch, vooral de landing en Magdalena was vooral opgewonden over het opstijgen.
Toen we in Johannesburg aankwamen waren we evenwel uitgeput. Zelf hadden we ook niet veel geslapen en dat begon wel door te wegen. De vlucht naar Bulawayo vertrok met enige vertraging en toen we aankwamen stond Temba (de country director van Zimbabwe) ons al op te wachten.
De eerste dagen hier verliepen moeizaam. We zijn nu 27 juni en het is de eerste dag dat ik mij redelijk op mijn gemak voel. De aanpassing is enorm omdat we niet weten wat veilig is en wat niet, bijvoorbeeld. Het eten bijvoorbeeld: kun je dat vertrouwen? Of juist niet? Als je het water kookt voor je het drinkt, is het dan drinkbaar of nog niet? Dat zijn vragen die je alleen maar beantwoord krijgt als je daadwerkelijk eet en drinkt en een dag of twee erna kijkt hoe het met de buik en de stoelgang gaat. Ik moet zeggen, God zij dank, op dat vlak hebben we geen problemen. Gekookt water is gezond en we kunnen er zelfs nog een sinaasappelsmaakje aan toevoegen. Het voedsel, indien goed gekookt, is veilig eetbaar en zelfs een wandeling maken op straat kan perfect (gisteren uitgeprobeerd en alleen maar vriendelijke mensen tegengekomen).
De dag van aankomst was bijzonder moeilijk, s avonds dan. In de namiddag hadden we boodschappen moeten doen en het was pas om 17u 30 dat we aankwamen in het huis waar we de komende 2 maand zullen verblijven. Het begon al te donkeren en tegen 18 uur is het helemaal donker. Helaas was er op dat moment geen elektriciteit, dus ook geen licht. We vonden nog net op tijd onze zaklampen en zo zijn we begonnen met de bedden in orde te maken (muskietennetten en dergelijke). Emotioneel was dat erg lastig, gewoon ook omdat alles zo onzeker is.
De volgende dag werden we voorgesteld aan onze meid, Elizabeth. Temba zocht haar voor ons uit in de kerk waar hij naartoe gaat en ze is perfect. Ze kookt voor ons, ze maakt onze bedden, ze doet onze afwas, ze poetst, ze maakt thee, Ze is een echte zegen en we zijn heel blij dat we haar hebben. Ze slaapt bij ons in huis gedurende de week en in het weekend gaat ze naar huis.
Wat erg lastig is, is het feit dat we aan alles gewoon moeten worden en dat zelfs gewoon naar de winkel gaan een avontuur is. Toen we gisteren namiddag een wandelingetje maakten, ontdekten we gelukkig een winkeltje waar we het meest noodzakelijke kunnen kopen (brood en zo).
Wat het weer hier betreft. Wel, dat is zalig. Het is hier winter, maar voor ons zijn het ideale zomerdagen. Overdag wordt het zon 25 graden, maar altijd met een koel briesje, zodat het soms zelfs te koel aanvoelt in t-shirt. s Morgens en s avonds koelt het af tot ongeveer een 10 graden.
Deze namiddag zaten we voor het huis, wat overigens een fantastische plaats is (zie fotos bij terugkomst), en het was gewoon ideaal qua temperatuur, qua zon, qua schaduw en qua uitzicht.
Het huis waar we verblijven is gebouwd op één van de heuvels rond Bulawayo en we hebben een fantastisch uitzicht over de stad.
Zijn er dan nadelen hier? Ja, enkele. Het krioelt hier werkelijk van de mieren. De man die het huis moest proper houden, is daar niet in geslaagd, maar de oorlog aan de mieren is verklaard en ik denk dat we aan de winnende hand zijn. En verder weet je nooit op voorhand of en wanneer je elektriciteit zal hebben. De eerste 2 dagen hadden we elektriciteit tot 16 uur of zo en toen de hele avond en nacht niet meer. De derde dag hadden we de hele voormiddag geen elektriciteit, maar dan vanaf 13 uur wel tot de volgende morgen om 6u30. Nu ja, daar wen je aan en het doet er ons aan denken dat niet alles wat wij als vanzelfsprekend beschouwen, ook zo vanzelfsprekend is. Het verschil met ons land is in alles verschrikkelijk groot, moet ik zeggen. Het eerste woord dat ik in mijn dagboek opschreef sinds we hier zijn, was: cultuurshock. Iets waar we ook erg aan moesten wennen is het feit dat niet alles wat je ziet ook echt werkt. Het kan er op het eerste zicht geweldig uitzien, maar bij nadere controle is er altijd toch iets dat kapot is en wat je moet oplossen op de één of andere manier.
Morgen is mijn eerste werkdag. Temba zal mij dan rondleiden op de plaatsen waar ik zal gaan werken en ik hoop echt dat we als gezin een zegen kunnen zijn in Zimbabwe, bij Christs Hope. Daar kun je echt ook voor bidden, dat we tot zegen zijn.
Verder kan ik nog zeggen dat de training die we in Herborn gehad hebben, zeer degelijk was in verband met het voorbereiden op de cultuurshock en hoe je te gedragen in een compleet nieuwe sociale omgeving met andere omgangsvormen en dergelijke. Voor nu ga ik hier afronden. Ik hoop dat de rest van onze dagen qua gevoel even goed zullen zijn als vandaag. We zijn deze morgen naar de kerk van Temba geweest voor een samenkomst van 3 uur en een half. Hoe de kinderen het klaargespeeld hebben om de hele tijd rustig te blijven, ik weet het niet, maar ze waren voorbeeldig. Onze kinderen, wel, daar ben ik geweldig trots op. Hoe zij zich aangepast hebben en nieuwe contacten maken met complete vreemden, dat is om jaloers op te zijn. Taal of kleur is geen barrière. Enkele gebaren en een sleutelhanger zijn genoeg om nieuwe vriendjes te maken en plezier te hebben. Zij passen zich beter aan dan ons. De tweede volledige dag al, speelden ze voetbal met het jongetje dat hier met zijn ouders op hetzelfde terrein woont.
Om heel kort te gaan: met ons gaat het goed, met de kinderen eigenlijk nog beter. Bidt a u b dat het zo mag blijven. Bidt dat we geen last verkopen, maar integendeel tot zegen zijn voor de mensen hier.
Veel groeten van ons allemaal. Hoe gaat het eigenlijk met jullie? Als je wilt mailen, dan het beste naar wimdhaese@hotmail.com
Veel zegen,Wim, Suzanne, Magdalena en Fabian
Verwacht niet direct een antwoord, of helemaal geen antwoord zelfs, want ik weet niet of ik hier zelf internet zal hebben. Ik zou ergens aan een soort kaart moeten geraken (3G-card of iets dergelijks), maar voor het moment kan Temba er geen vinden. Het zou kunnen dat ik Temba de zijne af en toe een keer kan gebruiken, maar wellicht niet te dikwijls. In ieder geval probeer ik om af en toe een uitgebreide mail te sturen zoals deze, maar ik kan op dit moment niet zeggen of schatten om de hoeveel tijd dat zal zijn.Mocht alles meevallen en God er op één of andere manier voor zou zorgen dat ik zo een kaart te pakken kan krijgen, dan zal ik vaker in de mogelijkheid zijn om een keer te mailen afhankelijk van de elektriciteitsvoorziening. Zo, dat was het zo ongeveer voor nu.
