Topsport is tot het uiterste gaan: heel hard trainen, op je voeding letten, voldoende slapen, mentale rust vinden,... Elk detail moet kloppen wil je meestrijden met de wereldtop. Waar wij, gewone stervelingen, onze 36 uurtjes kloppen en nadien de deur van ons werk dichtdraaien en alles achterlaten, stopt de job van een topsporter nooit. 24 uur per dag zijn deze mensen met hun vak bezig, daarom verdienen ze ook alle respect.
Slechts weinigen kunnen het altijd opbrengen om er 100 procent voor te leven. Mijn respect voor sporters als Jurgen Vandenbroeck, Philippe Gilbert, Fabian Cancellara, Cadel Evans, Lance Armstrong (hoewel in het verleden niet altijd zuiver op de graat, jammergenoeg), Yanina Wickmayer, Justine Henin, Tom Goegebuer, Tia Hellebaut en anderen die het onderste uit de kan halen is dan ook groot.
Zelf denk ik niet dat ik het karakter heb om er altijd volledig voor te gaan. Soms kan ik me een paar weken volledig 'smijten', waarna onvermijdelijk de decompressie volgt. Het is natuurlijk ook niet mijn beroep, maar ik vrees dat ik toch wel wat Boonen-trekjes heb. Niet dat ik hele dagen met een witte neus rondloop, maar een beetje genieten moet kunnen op tijd en stond. We leven tenslotte maar 1 keer.
Een gezond evenwicht vinden tussen mijn passie voor de sport en mijn competitiegeest en een van nature Bourgondische attitude is een moeilijke evenwichtsoefening, die niet zelden schuldgevoelens genereert.
De Transalp 2010 kondigde zich als een prachteditie aan: stralende zon, een mooie startplaats en het vooruitzicht na twee dagen al in verkeersvrije omstandigheden te kunnen koersen in Italië in leuk gezelschap maakten het beginplaatje volledig af. We hadden zelfs een prachthotel geboekt voor de eerste twee nachten met uitzicht op de schans van Garmisch-Partenkirchen, waar we, met slechts weinig zin voor overdrijving, het beste ontbijt ooit kregen voorgeschoteld.
De eerste rit echter voelden mijn benen nogal slappekes. Misschien de (te) korte nachtrust van de week voordien, het warme weer en daardoor een te lage vochtopname, of Vic die wel heel sterk was? Feit is dat ik de laatste kilometers op weg naar Sölden moest vechten tegen opkomende krampen. Eindresultaat: 67ste overall. Op 600 teams kan je dat niet echt slecht noemen, maar als je voor top 50 wil gaan, kan het beter.
Rit twee ging het dan ook al een pak beter. Meer gedronken, goed gerecupereerd, geen krampen meer en uiteindelijk binnengekomen als 57ste ploeg in een groep, dus mee met de top 50. In het algemeen klassement waren we lichtjes opgeschoven naar plaats 61, nog altijd maar 5 minuten achter op de beoogde top 50-plaats, dus dit was een bevredigende dag. Zeker in de wetenschap dat Vic heel sterk reed, en ik de gewoonte heb om te groeien in een rittenkoers.
De derde rit werd echter een afknapper. Gestart op een deftig, maar niet superhoog tempo, waren we stilaan opgeschoven tot bij de teams waar we de eerste twee dagen rond vertoefden, maar in het tussenstuk voor de (heel zware) Furkelpas, begon Vic last te krijgen van pijn in de knie. Waar hij mij de voorbije dagen dikwijls op sleeptouw nam, was het dit keer omgekeerd. Dit beloofde weinig goeds voor de moordende afsluitende klim, en onze vrees werd bewaarheid. De pijn was niet meer te harden, en letterlijk op 1 been is Vic naar boven gereden.
Resultaat: heel veel kniepijn, een tuimeling in het klassement en de onzekerheid hoe we de dag nadien zouden overleven, in alweer een loodzware bergrit, want dit is wat de transalp is: elke dag een paar cols over met dit jaar een brandende zon in de nek.
Vic besliste om te starten en te zien wat het zou geven, maar na enkele kilometers wist hij het al: dit heeft geen zin. Remmen dichtknijpen was de enige optie. Aangezien je fietst in ploegen van twee, en de tijd van de traagste telt, wil dit dus zeggen dat een opgave van één van beiden inhoudt dat het over en uit is voor de ploeg. Ik ben doorgereden als toerist en zonder enige tijdsdruk, waardoor ik voor het eerst in twee jaar de tijd genomen heb om te genieten van het prachtige landschap en te stoppen bij de bevoorradingen. Fietsen was niet langer meer afzien, maar was nog eens genieten. Niet echt wat ik me er vooraf had bij voorgesteld, maar soms moet je je neerleggen bij overmacht en er het beste van maken, en dat hebben we gedaan.
Na twee dagen rust kon Vic opnieuw min of meer pijnvrij rijden, en hij heeft dan ook serieus uitgepakt in de voorlaatste rit: Top 20 op 1200 deelnemers, waarbij toch wel wat kleppers, is een fantastisch resultaat dat het beste doet verhopen voor de Vikingtour. De laatste rit kreeg hij opnieuw last van de knie, maar met een paar dagen rust en de wetenschap dat zijn conditie op punt staat, is dit geen onoverkomelijk probleem.
Ik heb de Transalp zonder verdere grote problemen (behalve een gebroken spaak, maar dat was vlug opgelost) kunnen uitrijden. De conditie is er, en door het feit dat Vic enorm sterk rijdt, zal ik hem proberen te helpen aan de overwinning in de Vikingtour. We kruipen binnen drie weken in de rol van meesterknecht en zullen de groep op de Noorse hellingen eens trachten kaputt zu fahren!
Tot slot nog een dikke merci aan den duits voor zijn alweer onberispelijke organisatie en de zalige fietsweek die we mochten beleven, en natuurlijk ook bedankt aan de compagnons de route Vic, Bart en Tom (sterk gereden allebei!) en Gert die, ondanks een zware val in het begin van de week, zijn Duitse metgezel er met veel zorg doorgesleurd heeft.
En, wie weet, volgend jaar voor een derde keer op rij? Er gaan hier en daar al wat stemmen op, plannen worden gesmeed, ploegen krijgen alweer vorm met nog steilere ambitie... de wielen blijven draaien, we zullen zien...
Je kan ons (= Vic en ik) volgen van 27 juni tot 3 juli op www.tourtransalp.de . We hebben startnummer 65 ( firenzerunners). Ambitieuze doel is top 50 overall van de 600 koppels (vorig jaar 69ste samen met Bart Vandenbrande).
Zaterdagmorgen 19 juni: klaar voor de laatste voorbereidingswedstrijd vooraleer we richting Alpen trekken. Vorige week viel de Trois Ballons wat tegen, dus dit was ook de allerlaatste kans om het broodnodige vertrouwen op te doen met het oog op de Transalp.
Doordat we nogal laat in Hoei waren, bracht de inschrijving en de start nogal wat stress met zich mee, maar gelukkig was ook Eddy Merckx himself wat later, waardoor we toch mooi op tijd aan de start verschenen.
De eerste helling voelde ik de benen al vollopen, maar ik kon net mijn wagonnetje aanpikken bij het koppeloton. Ik voelde echter wel dat dat niet lang meer zou duren, en de tweede helling was al de helling teveel. Met koude spieren volle bak een helling opvlammen is - zeker voor mij - niet simpel. Ik heb wat tijd nodig om onder stoom te geraken blijkbaar. Het gevolg was dat de eerste 60 gaan vliegen waren.
Ik kon me echter goed handhaven in een achtervolgend groepje van een man of vijf, ook omdat het tempo daar wat stokte. Dat krijg je met een verzameling gasten waarvoor het vooraan net te snel gaat. Hierdoor kwamen van achteruit telkens groepjes terug, waardoor we na een kleine 50 km wedstrijd met een omvangrijke groep van ongeveer 35 man waren. Daarin kon ik eigenlijk heel gemakkelijk meepeddelen, wat niet dikwijls gebeurt in een cyclo.
Er was echter een probleem...Ik moest nogal dringend plassen, en ik wist dat ergens stoppen betekende dat ik de groep zou moeten laten gaan, en een groep van 35 in je eentje terug inhalen, is alleen heel goede fietsers gegeven, dus dat was geen optie. Mijn enige redding was de Chambralle, een lange steile klim in Aywaille (1550 m, gemiddeld 9.5 procent, stukje aan 20 procent). Het plan: aan het begin voet aan de grond zetten, plassen in recordtempo en dan de Chambralle zo rap als mogelijk oprijden. Het plannetje lukte perfect, een kilometer voorbij de top zat ik weer in de buik van de groep, mede dankzij een vriendelijke Nederlander die ook voet aan de grond moest zetten tijdens de beklimming, en een wagen van mavic die een goed mikpunt vormde.
Na de Chambralles was het een hele tijd windstil in de groep, ik heb me dan ook op zijn Van Petegems rustig vanachter gezet om geen energie te verspelen. Na wat schermutselingen achtte ik mijn moment gekomen op de cote de ben-ahin, voorlaatste beklimming met de top op 10 km van de streep in Hoei. Ik zette me op 1 km van de top op kop en versnelde lichtjes. Niemand was happig om mee te gaan, waardoor ik tot mijn eigen verbazing plots een gat van 50 m had. Onder het motto: blijven we niet voorop, het is toch een goede training geweest met het oog op de transalp, zijn we op dat moment vollebak aangegaan. De laatste 10 km vloog ik (blijkbaar zat er nog voldoende kracht in de benen) en heb ik nog een paar gelosten van het eerste peloton kunnen oprapen. De groep achter mij heb ik niet meer gezien.
Eindbalans: 53ste op 800 starters, 174.4 km met 2800 hoogtemeters in 5u31m15s, of 31.33 km/u. Behalve van de eerste 20 km, kan ik daarmee heel tevreden zijn!
Les Trois Ballons, of een heel zware cyclo in de Vogezen met meer dan 4000 hoogtemeters en 205 km. Door een zware training de donderdag voordien, voelden mijn benen nog heel vermoeid aan bij de start zaterdagmorgen in Champagney. Druilerige regen en een korte nacht maakten dat de moraal niet superhoog was, maar wedstrijddier als we zijn, voelden we de adrenaline en daarmee gepaard gaande de 'goesting' toch terugkomen vlak voor de start.
De eerste kilometers gingen in groep richting eerste obstakel: de Ballon de Servance. Daar moest ik vrijwel onmiddellijk mijn eigen ritme zoeken. Een degelijk tempo rijden lukte, maar in het rood gaan niet. Hoogstwaarschijnlijk een gevolg van de trainingsarbeid de dagen voordien. Daardoor kwam ik na de Servance in een groep van een man of 50 te zitten, samen met wt-er Wouter.
Op de volgende hellingen kon ik bijblijven, al was dat met hangen en wurgen, om daarna op de Grand Ballon te moeten lossen bij de groep. Na een goede afdaling zijn we met een groepje van een 10-tal man aan de Ballon d' Alsace begonnen. Daar begon ik er wat door te komen en ben ik in een mooi tempo (15 a 16 km/u) naar boven gereden. Daar kwam ik Wouter opnieuw tegen.
Na de Alsace zijn we met een relatief grote groep richting slotklim gereden. Het tempo stokte duidelijk. Op de slotklim, La Planche des Belles Filles, een beest van vijf kilometer met stijgingspercentages die vaak de 10 procent overschrijden, bleek dat de meesten hun beste pijlen verschoten hadden. Ik ben als één van de eersten van die groep bovengekomen, met als uiteindelijke resultaat een 133ste plaats (op 1500 ongeveer). Mijn eindtijd was 7u21m46sec, of vijf minuten trager dan vorig jaar.
Na de aankomst zat ik met een dubbel gevoel: enerzijds sta ik scherper dan vorig jaar, maar toch is de eindtijd vijf minuten langzamer. Hoogstwaarschijnlijk heeft dit dus met de zware training op donderdag te maken. Volgende afspraak: Gran Fondo Eddy Merckx met aankomst op de muur van Hoei, zaterdag 19 juni.
Trouwens tot slot nog een bedankje aan mijn tijdelijke huisgenoten Dominic en Vic voor de leuke en harde trainingsweek en het toffe gezelschap in de Vogezen, en aan Dominic een dikke proficiat met je uitslag. En Vic, jammer van de platte tube, maar de benen had je, en dat zal er de komende weken wel uitkomen!
En niet te vergeten een dikke proficiat aan Bart Bury en Edith Vandenbrande voor hun overwinningen en de toffe babbel na de finish! Tof dat jullie zo goed kunnen fietsen en toch heel down to earth blijven en de sterallures achterwege laten!
Toch een korte voorstelling van mezelf: David Depuydt, bijna 31 jaar, ik woon en werk in Gent en ben al een aantal jaar fervent duursporter in mijn vrije tijd. Vooral wielrennen beoefen ik al geruime tijd, en de laatste jaren zijn daar in het najaar halve marathons bijgekomen, en vorig jaar heb ik zelfs mijn eerste volledige marathon (Firenze) gelopen.
Een paar van mijn prestaties:
FIETSEN
10 x op rij de volledige ronde van vlaanderen voor wielertoeristen gereden 10 x E-3 prijs als voorbereiding 2 x La Marmotte (7u35 beste tijd,2007, 349ste op 6200) 2 x Les Trois Ballons (7u16 beste tijd, 2009, 93ste plaats op 1400) 2 x Gran Fondo Eddy Merckx (2009: 69ste op 800, 2010: 53ste op 800) 2 x Velomédiane Claude Criquelion 2 x Jeantex Tour Transalp (2009 samen met Bart Vandenbrande 69ste op 550 koppels, 2010 samen met Vic Van Kerrebroeck opgave na blessure Vic) 2 x Vikingtour Noorwegen (2009, opgave na valpartij, 2010 30ste algemeen op 140 starters, winnaar ploegenklassement samen met Anthony Spysschaert, Vic Van Kerrebroeck en Marjolein Truyers) 1 x Freddy Maertens-classic (de enige keer dat deze wedstrijd georganiseerd werd, kwam ik als zesde van 80 over de streep)
LOPEN
1 x Halve marathon Brussel 2009 (1u28min02sec, 136ste op 4370) 4 x Halve marathon Deinze-Aalter (Persoonlijk record in 2009: 1u23m38s, 26ste op 514) 1 x Marathon Firenze (3u35min)
De Transalp 2010 kondigde zich als een prachteditie aan: stralende zon, een mooie startplaats en het vooruitzicht na twee dagen al in verkeersvrije omstandigheden te kunnen koersen in Italië in leuk gezelschap maakten het beginplaatje volledig af. We hadden zelfs een prachthotel geboekt voor de eerste twee nachten met uitzicht op de schans van Garmisch-Partenkirchen, waar we, met slechts weinig zin voor overdrijving, het beste ontbijt ooit kregen voorgeschoteld.
Zaterdagmorgen 19 juni: klaar voor de laatste voorbereidingswedstrijd vooraleer we richting Alpen trekken. Vorige week viel de Trois Ballons wat tegen, dus dit was ook de allerlaatste kans om het broodnodige vertrouwen op te doen met het oog op de Transalp.
