Les Trois Ballons, of een heel zware cyclo in de Vogezen met meer dan 4000 hoogtemeters en 205 km. Door een zware training de donderdag voordien, voelden mijn benen nog heel vermoeid aan bij de start zaterdagmorgen in Champagney. Druilerige regen en een korte nacht maakten dat de moraal niet superhoog was, maar wedstrijddier als we zijn, voelden we de adrenaline en daarmee gepaard gaande de 'goesting' toch terugkomen vlak voor de start.

De eerste kilometers gingen in groep richting eerste obstakel: de Ballon de Servance. Daar moest ik vrijwel onmiddellijk mijn eigen ritme zoeken. Een degelijk tempo rijden lukte, maar in het rood gaan niet. Hoogstwaarschijnlijk een gevolg van de trainingsarbeid de dagen voordien. Daardoor kwam ik na de Servance in een groep van een man of 50 te zitten, samen met wt-er Wouter.

Op de volgende hellingen kon ik bijblijven, al was dat met hangen en wurgen, om daarna op de Grand Ballon te moeten lossen bij de groep. Na een goede afdaling zijn we met een groepje van een 10-tal man aan de Ballon d' Alsace begonnen. Daar begon ik er wat door te komen en ben ik in een mooi tempo (15 a 16 km/u) naar boven gereden. Daar kwam ik Wouter opnieuw tegen.

Na de Alsace zijn we met een relatief grote groep richting slotklim gereden. Het tempo stokte duidelijk. Op de slotklim, La Planche des Belles Filles, een beest van vijf kilometer met stijgingspercentages die vaak de 10 procent overschrijden, bleek dat de meesten hun beste pijlen verschoten hadden. Ik ben als één van de eersten van die groep bovengekomen, met als uiteindelijke resultaat een 133ste plaats (op 1500 ongeveer). Mijn eindtijd was 7u21m46sec, of vijf minuten trager dan vorig jaar.

Na de aankomst zat ik met een dubbel gevoel: enerzijds sta ik scherper dan vorig jaar, maar toch is de eindtijd vijf minuten langzamer. Hoogstwaarschijnlijk heeft dit dus met de zware training op donderdag te maken. Volgende afspraak: Gran Fondo Eddy Merckx met aankomst op de muur van Hoei, zaterdag 19 juni.

Trouwens tot slot nog een bedankje aan mijn tijdelijke huisgenoten Dominic en Vic voor de leuke en harde trainingsweek en het toffe gezelschap in de Vogezen, en aan Dominic een dikke proficiat met je uitslag. En Vic, jammer van de platte tube, maar de benen had je, en dat zal er de komende weken wel uitkomen!

En niet te vergeten een dikke proficiat aan Bart Bury en Edith Vandenbrande voor hun overwinningen en de toffe babbel na de finish! Tof dat jullie zo goed kunnen fietsen en toch heel down to earth blijven en de sterallures achterwege laten!