De ganse nacht hebben enkele straatracers met hun oldtimers in de weer geweest.  Na de parade, hier in 't stadje, vonden een paar enkelingen het nodig om door de straten te racen en dat heeft tot in de vroege uurtjes geduurd.

De rit van vandaag was niet erg lang en ook niet lastig, daarom heb ik ze aangepast en al een deel van de rit van de volgende dag erbij genomen.  Zo is het aantal kilometers voor beide ritten evenrediger verdeeld.  Ik heb de ganse dag door Lapland (Sapmi) gefietst.  Echt de moeite waard!  Minder dichte bossen, veel drassige gebieden en dan die prachtige meren.  Toch wel weer een enorm verschil met de vorige dagen.  De muggen moet je erbij nemen, al heb ik er weinig last van (goeie stick gekocht!).

Hier moest ik wel over de E45 rijden, er zijn gewoon geen andere wegen naar het noorden in dit gebied.  Al moet ik zeggen autostrade???  Twee rijstroken en that's it.  Dwars door de dorpen, regelmatig een kruispunt, af en toe een rendier dat over de weg loopt, snelheidsbeperkingen tot 50 km.  En dan heel weinig verkeer.  Hier hebben ze geen last van files.

Een gemakkelijk aangekondigde rit, geen al te grote afstand en niet teveel klimmen. Meer dan 50 km gravelwegen, ja!  Waarvan een stuk van 18 km dat vers geschaafd was en waar nog geen wagen over gereden had.  Los zand opgevuld met keien.  Mijn voorwiel sprong van kei naar kei en het spoor dat ik getrokken heb was er eentje van ene zatlap.  Eindeloos heeft dat geduurd.

In Zweden staan de brievenbussen echt volledig tegen de straatkant.  De postbesteller moet dan niet uit zijn wagen komen of over de oprit rijden, hij kan de post vanuit de wagen in de bus steken.  Zijn stuur staat trouwens aan de rechterkant zodat hij niet moet spookrijden.  En sommige Zweden hebben wel erg originele ideeën met betrekking tot hun brievenbus (foto).

Zaterdag 15 juni: ik begin aan mijn laatste week.

Vandaag passeer ik de poolcirkel.  Niks speciaals, enkel een bord.  Eerst nog het dorp Polcirkeln binnengereden en halverwege het dorp staat dan het officiële bord.

Met betrekking tot de volgende lange ritten doe ik het nu rustig aan.  Een gezapig tempo, tijd genoeg.

En dan zie ik plots in de verte een kudde rendieren.   Ik fiets dichterbij,  een deel van de kudde vertrouwt het niet en vlucht weg, een ander deel steekt rustig de weg over.  Zou Rudolf erbij zijn?  Een jong bokje loopt in een wijde bocht om me heen en keert dan terug op zijn stappen om mij langs achter te observeren.  Hij staat daar met een air van "ik ben toch niet bang van jou".  Toch een unieke ervaring, zo'n ontmoeting. 

Tijdens het verder verloop van de rit zal ik nog meerdere rendieren spotten. 

Aangekomen op de camping blijkt hier een treffen te zijn van Amerikaanse oldtimers.   Chique bakken!

Van Skelleftea naar Sikford, 128 km in lijn.  Het was bijna 1 rechte lijn, veel lange rechte stukken, bijna helemaal alleen onderweg maar goed te doen.  Eindelijk nog eens een redelijk tempo kunnen ontwikkelen over een lichtglooiend parcours, redelijk fatsoenlijke wegen, minder wind en een aangename temperatuur.  Nu hebben mijn beenspieren wat kunnen recupereren en de volgede 3 ritten zullen ongeveer van hetzelfe kaliber zijn zodat ik de laatste week met wat reserve kan aanvatten.

Als ik hier zo rondfiets merk ik dat wij in ons Belgenlandje toch echte gelukzakken zijn.  4 seizoenen, alles dichtbij, verschillende supermarkten per dorp, sportfaciliteiten dichtbij huis, noem maar op.  Hier is het wel wat anders!  En toch zijn ook zij gelukkig, gewoon een kwestie van aanpassen.  Tijdens de zomer genieten zij met volle teugen van de lange dagen en in  de winter passen zij hun activiteiten aan.  Sneeuwscooter op en genieten van het mooie landschap. Gaan langlaufen, skiën, ...

Ik ga vanaf morgen terug genieten van de zon.  Het wordt hier volop zomer. 

Na een deugddoende nachtrust ben ik vandaag op tijd vertrokken.  Normaal moet ik 150 km afleggen maar na een grondige analyse van de route heb ik er 10 km af kunnen doen.  Het mag ook eens wat minder zijn.

De zon is terug van de partij maar die gure wind doet ook weer zijn best.  Gevolg: een zonnige koude dag.  Het is trouwens de eerste keer dat ik vertrek in lange broek.  In het dal, bij de rivier is het koud en naarmate ik richting het plateau klim stijgt de temperatuur maar die verdomde wind blijft een gesel.  Rij ik rechtdoor dan heb ik de wind vanvoor, draai ik naar rechts: wind in het nadeel, draai ik naar links: ook tegenwind.  Moet ik dan achteruit fietsen?  Maar ja, verstand op nul en vooruit met de geit.

Het landschap is weer sterk veranderd: kleinere bossen, kleinere dorpen en veel groter afstanden tussen de dorpen.  Ik heb de weg dikwijls voor mij alleen.  Af en toe rijdt er eens een auto of vradhtwagen langs.  "Ik voel me zo verdomd alleen"

Tegen het einde van de rit kreeg ik weer een 15tal km gravelwegen voorgeschoteld.  Voor de verandering nat en zompig.  Pompen, pompen om die nijdige hellingen te bedwingen.  Dat laaste beetje energie moet precies ook nog uit mijn lijf.  Na 140km heb ik toch weer mijn slaapplaats bereikt.  Slaapwel.

Mijn overnachting was trouwens gratis want de eigenaar kreeg zijn betaalsysteem niet aan de praat.  Dus mocht ik zo vertrekken na ontvangst van nog wat wijze raad van deze vriendelijke oude man.

De eerste echt koude dag sinds mijn verblijf hier in Zweden.  Amper 10-12 graden en een zeer gure wind, vergezeld van enkele regenbuien.  Ik krijg het maar niet warm en zal uiteindelijk drie lagen spotkledij over mekaar dragen.  Tegen het einde van de rit is de zon terug van de partij maar warm is het nog niet.  Voor wat het parcours betreft: bergop, bergaf, kiezelwegen (en veel zenne, soms met een dikke laag kiezel op) en mooie vergezichten.  Die kiezel-en gravelwegen zijn beter bestand tegen de gure winters dan de asfaltwegen (of in ieder geval eenvoudiger in onderhoud).  Sommige asfaltwegen zijn dan ook in heel slechte staat. 

Ik logeer hier in een hostel aan een zeer grote rivier en de eigenaar is een vriendelijke jongeman die me met de wagen naar het dichtstbijzijnde  centrum heeft gebracht om inkopen te doen.  Ik moet toch eten!!! Vriendelijke mensen die Zweden.

Een korte rit van Ullanger (Docksta) naar Bjorna, 82 km.

De rit begon weer over de autostrade maar ik had geen keuze, er zijn hier geen ander wegen en dus is het toegelaten om er met de fiets over te rijden.  Geen vuiltje aan de lucht dus totdat de gps me een pad instuurt dat verdacht erg stijl was.  Hier kan ik echt niet blijven fietsen, dan maar te voet verder. Het parcours ging van kwaad naar erger: eerst stijl, dan rotsblokken, dan een knuppelpad en dit gedurende 3, 5 km.  Het zweet stond in mijn schoenen en ik denk dat ik ieder heilige uit de hemel gevloekt heb,  maar ik ben er geraakt.  Het verdere verloop van de rit was golvend en heel aangenaam fietsen.  Als beloning heb ik op het einde van de rit nog twee elanden ( moeder en kind) tegen het lijf gelopen (gefietst).  Om een foto te maken van het tweetal was ik veel te hard verschoten en ook veel te traag.  Ik heb ze dan toch niet allemaal uit de hemel gevloekt.

Aangekomen in Bjorna moest ik vaststellen dat de camping uitzonderlijk gesloten was.  Gelukkig heb ik nog een kamer gevonden in een soort jeugdherberg.

Wie legt er nu een camping vlak naast een drukke autostrade?  Wat een herrie, de ganse nacht.

En ja, ook 's nachts is het hier nu nog erg helder.  Resultaat: ondanks de vermoeidheid amper een oog dicht gedaan.

Het parcous van de dag verschilt weinig met dat van gisteren.  De ene beklimming na de andere, van steil naar steiler naar steilst.  Vandaag heb ik verschillende keren de Poggio beklommen, kleinste versnelling en aan een slakkengang.  Maar we geraken altijd boven en daar wacht ons dan een deugddoende, snelle afdaling.

Het landschap is nog maar eens veranderd.  Akkers liggen nu verspreid tussen de bossen en de heuvels, dit alles aangevuld met de nooit ontbrekende meren.  Een prachtig kleurenpallet.