Guess who's back? Ja. Ik dus. Ik heb deze blog bijna een half jaar niet meer bekeken, en meer zelfs: er niet meer aan gedacht. Zoals ik in mijn laatste bericht zei: ik wil alleen zijn met mijn gedachten en gevoelens, en ik wil ze niet 'echt' maken door ze neer te typen. Vertaling: Ik wou even doen alsof alles in orde was. Helaas. Ik ben nog steeds even messed up, hoewel er toch een heel deel belangrijke veranderingen in mijn leven zijn gekomen. Goede veranderingen zelfs.
Waarom ben ik net nu terug? Tja, dat ik het zelf niet goed weet. De laatste dagen heb ik meermaals terug gedacht aan deze blog en uiteindelijk heb ik vanavond besloten 'm nog eens open te doen. Ik was in het begin wel een beetje scpetisch over het feit of ik mijn blog wel zou herlezen. Ik was bang dat alle oude wonden terug open zouden gaan. Het tegendeel is bewezen. Het heeft me zelfs goed gedaan om die laatste berichten eens terug te lezen. Maar laten we maar eens beginnen. Voor diegene met weinig interesse of tijd, haak maar al af. 'Cause it's going to be a long one!
Dé grootste verandering is sowieso wel de liefdessituatie met M. Het is ondertussen kleine twee maanden volledig over. Het heeft wel nog goed aangesleept. Ik ben nog één keer met 'm weg geweest na die fuif. We waren naar de cinema geweest. Het leek allemaal éindelijk goed te komen. Hij was zo nerveus toen ik binnenkwam, wat ik uiteraard wel schattig vond. Er is ook vanalles gebeurd, waar ik niet onmiddellijk spijt van heb, maar hem toch liever niet gegund had. Don't worry, geen seks. Maar toch iets, jullie snappen het wel. Daarna kwam echter uit dat hij me wel wou, maar dan ook enkel en alleen voor de seks. Het feit dat ik in binnenkort op kot in Leuven zou zitten, sprak hem blijkbaar wel aan. Ik heb het nog even volgehouden om gewoon vrienden te zijn, maar op marktrock ben ik dingen te weten gekomen die echt wel dé druppel waren. Hij was me in die tijd ook al goed aan het negeren, maar ik was nog steeds, geloof het of niet, 'hooked'. Op marktrock ben ik daar een vriend van hem tegen gekomen, laten we hem E. noemen, die boeiende dingen te vertellen had. Blijkbaar had M. zitten liegen over dingen die wij zogezegd gedaan zouden hebben. Lees: webcamsex. Het grappigste is dat ik helemaal geen webcam heb ... Bon, verder heb ik toen ook vernomen dat hij al eventjes met één of ander kind aan het flirten was en dat hij binnenkort zou vrijen. Ondertussen is dat nog steeds niet gebeurd hoor. Ik vermoed dat hij hetzelfde bij dat meisje probeert als hij bij mij heeft geflikt. Op dat moment is er echt een klik in mijn hoofd gebeurd. Ik heb op datzelfde moment zijn gsmnummer verwijderd en zodra ik thuis kwam, hem verwijdert uit mijn msn en facebook. En sindsdien is het stil rond M. Het verbaasde me ook helemaal niet dat hij zelf niets meer liet weten. In zijn ogen was mijn actie waarschijnlijk een verademing. Well guess what, voor mij ook. Ik heb nog steeds geen traan gelaten om mijn beslissing. Dat praatje met E. was net hetgene dat ik nog nodig had.
Een tweede verandering in mijn leven is het feit dat ik ondertussen al drie weken op kot zit in Leuven. Het bevalt me wel, maar helaas doen die alleen-momenten me niet altijd goed. Ik ben hier al heel gelukkig geweest, maar ook al heel depressief. Ik heb al vaak gedacht dat mensen me in de steek lieten en ik heb al vaak gewenst dat ik dood was. Voor sommigen onder jullie kan het misschien raar klinken dat ik zo'n dingen gewoon kan zeggen, maar het is zo. Ik schat dat de balans ondertussen op een gevaarlijke 60-40 staat: 60% van de tijd ben ik gelukkig, maar de resterende 40% wil ik gewoonweg dood. Het Leuvense leven wakkert dit helaas enkel aan. Als ik thuis niks zat te doen, was dat aanvaardbaar en normaal. Maar hier is er altijd iets te doen, dus wanneer ik dan alleen op kot zit, voel ik me ronduit zielig. Dat gevoel is wel al aan het beteren. Ik weet nu ook dat je niet elke dag iets moet of zelfs kan doen. Er zijn dan wel van die momenten waarop mijn wereld instort. Als iemand afzegt of me niet meevraagt. Ik heb het laatste half jaar geleerd dat ik een grote verlatingsangst heb, die me soms misschien wat opdringerig doet overkomen. Ik ben ook enorm onzeker geworden, nog meer onzeker zeg maar. Ik denk nu meer dan ooit dat mensen over me roddelen en tegen hun zin bij me zitten. Ik vrees ook ergens dat mensen die verlatingsangst oppikken en er misbruik van maken, misschien eerder onbewust, maar toch. Ik heb gemerkt dat sommige medestudenten al iets geopinieerder (zeg je dat zo ja?) uit de hoek durven komen bij mij dan bij anderen. Als ik mijn persoon vergelijk met een vijftal jaar geleden, ben ik echt een sloef geworden. Vroeger beet ik van me af, nu laat ik gewoon over me heen lopen. Ik vrees dat ik stillaan aan het afbrokkelen ben tot er uiteindelijk een zielig hoopje niets overblijft.
Dan nog kort even over S. De band is zo goed als helemaal verbroken. Ik heb gedaan wat ik zei dat ik zou doen: na de diplomauitreiking enorm veel afstand nemen. Ik heb ze sindsdien nog maar twee keer gezien, en dan nog onder zware dwang. Je kon het bijna stalken noemen. Ik kreeg dagelijks smsjes, facebookberichten en msnberichten van haar, met de boodschap dat we echt nog wel eens moesten afspreken. Ik heb ook veel leugens van haar ontdekt, waardoor het boeltje helemaal omzeep is. Achja, laten we het erop houden dat de vriendschap nu wel degelijk voorbij is. Meer woorden wil ik niet aan haar toeschrijven.
Het laatste half jaar zat ik in een fase waarin ik mezelf niet depressief achtte. Ik? Depressief? Haha, dat kan mij toch niet gebeuren. Jawel hoor. Ik was het toen en ben het nog steeds. Dat constante negatief gevoel gaat niet weg en grote veranderingen zoals die hierboven maken het soms nogal moeilijk. Ik weet niet wat ik heb. Even geleden dacht ik bordeline, iets wat mijn mama ook heeft. Ik herken veel van mezelf in de ziekte, maar er zijn evenveel eigenschappen waarover ik dan weer niet beschik. Soms denk ik zelfs aan een lichte vorm van autisme, omdat ik zoveel problemen heb met verandering en een grote nood heb aan structuur. Wat het ook is, het wordt mijn dood. Ik twijfel hier zelfs niet meer over. Ik ben bijna 21 jaar en mijn gedachtengang zal niet meer veel veranderen. Op deze manier wil ik geen 50 jaar meer verder gaan. Ik ben vanbinnen leeg, zwart en alleen.
Was alles maar zo simpel in het leven. Was het maar elke dag zomer en zonnig. Was iedereen maar altijd verliefd en gelukkig. Helaas is het allemaal niet zo simpel. Meer dan ooit heb ik nu het gevoel dat ik terug een kind wil zijn. Ik denk met heimwee terug aan al die zorgeloze dagen en nachten.
Achja. Ik weet echt niet hoe ik me de laatste tijd voel. Een beetje uitgeput denk ik, want ik heb echt wel moeite gedaan om niet in dat zwarte gat te vallen. Helaas lijkt al die afleiding niet meer zoveel te helpen als voorheen. Ik denk ook wel dat het de stage is die alles wat slechter maakt. Morgen begint 'm. Op zich zit het wel goed. De leerstof valt best nog mee en als ik eraan bezig ben voel ik wel dat het gaat lukken, maar als ik even pauze neem krijg ik weer hartkloppingen. Het is ook zo zonnig en zelf dat lijkt precies niet meer te helpen. Ik ga niet zeggen dat het zo erg is als alle andere keren, want het is gewoon anders deze keer. De andere keren waren zo enkele zwarte uren. Dit gevoel is precies iets constanter. Misschien dat het ook wel wat betert als ik morgen eraan kan beginnen, nu is alles nog zo vaag. Ik moet die stage gewoon met beide handen grijpen en er alles van mezelf insteken.
De laatste tijd ben ik wel minder aan het denken over S. Ik heb het gevoel dat ik mezelf aan het herontdekken ben. Ik ben veel nieuwe vrienden aan het maken die allemaal andere dingen doen dan ik gewoon ben. Dat is net hetgeen ik nodig heb nu. Gisteren zijn we bijvoorbeeld tapas en cocktails gaan verorberen in een gezellig cafeetje in Hasselt. Ik woon nu al 20 jaar daar, maar ik was daar nog nooit geweest. Het was zo gezellig. Het lag zo net wat verder dan de grote markt en ja, met die zon enzo. Heel fijn, echt! Die sfeer was de sfeer die ik wil hebben vanaf nu. Een sfeer van spontaniteit en chillzijn. Alles wat S. en haar volgelingen dus niet hebben
Zoals jullie merken zijn mijn posts niet meer dagelijks, wat ook wel even zo zal zijn. Het is misschien niet leuk dat ik het zeg, maar ik link mijn blog nu aan allemaal donkere momenten van de afgelopen maand en ik krijg zo een vreemd gevoel als ik aan dit hier denk. Dus ga ik af en toe eens iets posten, hopelijk toffe dingen!
Yes, I know. Ik ben enkele dagen afwezig geweest hier. Dat was eigenlijk een bewust beslissing. Ik had het gevoel dat ik even "alleen" wilde zijn met mijn gedachten en gevoelens, en ik had een vermoeden dat ik me slechter zou voelen als alles op mijn blog stond geschreven. Dan is het namelijk "echt". Ik had eigenlijk ook een nachtmerrie gehad over mijn blog. Ik had gedroomd dat S. mijn blog had gelezen en super kwaad was, dus nee, even geen zin om hier al mijn beklag te gaan doen
Ik heb de laatste tijd vrij goed mijn best gedaan om afstand te nemen van S. Ik ben gisteren zelfs alleen met I. en mijn nieuwe vriendin, M., naar de film geweest. Ik heb S. niet meegevraagd. In het begin had ik het daar wel wat moeilijk mee, want ik was bang dat ze het ging ontdekken en kwaad ging zijn en blablabla. Maar ik heb volgehouden en ik ben blij dat ik die stap heb gezet.
Met M. gaat het minder goed. Ik weet echt niet wat te denken van de hele situatie. Hij stuurt nooit meer en als hij dan wel stuurt, zijn het van die stomme nietszeggende dingen. Ik wil eigenlijk wel weten waar ik sta nu. Dat is iets waar ik voorheen liever niets van wist, want ik was bang dat hij zou zeggen dat hij me niet wou zien. Ik heb hem nu net een sms gestuurd of we deze week nog iets ging doen samen, zoals afgesproken. Ik krijg niets terug, maar zie wel dat hij online is gekomen. Ik sta per chance op offline. Hij maakt het zich weer lekker gemakkelijk door op msn te komen en niet terug te sturen. Ik zal eens online gaan en hem vragen hoe het zit met dat smsje. Ik ben dat dus op dit moment bezig e jongens, live in action. Ik voel me weer lekker idioot.
Oké, hij vraagt van 'ah, hebt ge gestuurd?'. Ik weet nu niet of ik dat moet geloven, aangezien hij wel een goeie leugenaar is. Nu ziet 'm het, zegt 'm. Prachtig ja hoor. En hij gaat niet dieper in op mijn vraag voor iets te doen, maar over het ander dele van het bericht waarin ik zeg 'Waar zit ge toch tegenwoordig'. Leuk. Amai. We zijn nu 5 minuten verder en hij zegt niets van dat afspreken. Ik word hier gek van, lijkt me precies duidelijk dat hij niet meer wil afspreken en ik heb eigenlijk ook geen zin om dat NOG eens te gaan vragen. Misschien maar even doen toch, dan weet ik het ten minste. Oke. Ik heb het gevraagd. Heel direct, niet van mijn rond-de-pot-draaiende gewoonte. Nog geen antwoord. Mijn hart klopt echt megahard, foei foei. Ik denk dat ik in mijn hart het antwoord wel al weet. Het is misschien niet eerlijk dat ik hem zo voor een blok zet, maar ja, ik ben het beu dat hij met mijn voeten speelt. Al dat geplaag en gespeel is allemaal goed en wel, maar af en toe is een ja/nee ook wel belangrijk. Oké, het kadertje flikkert. "Mij maakt het niet uit." Oke, PRACHTIG antwoord. Mijn antwoord is het ook: "Ahja Dan niet." Ik ben het KOTSBEU, wat een zever. "Wat dan niet?". Ja sukkel seg. Ja, het gesprek gaat hier ineens snel, dus ik kan niet alles meer herhalen, als het gesprek afgelopen is, zet ik alles hier in een korte samenvatting.
- 20 minuten later -
Ja het zit wel goed nu, haha. Hij zegt dat hij daar niets slechts mee bedoelde met die 'Maakt mij niet uit' en dat hij sowieso nog iets wil gaan drinken, maar nu wel even tijd nodig heeft voor zijn eindwerk. Ik haat het zo om een meisje te zijn. Al die gedachtenspinsels en paranoiamomenten. Ik kan vaak niet meer helder denken precies.
Anyway, ik heb de laatste beseft dat ik vele mensen hun "hondje" ben. Ik doe teveel en denk teveel voor andere mensen. Ik heb vaak bang dat ik mensen ga verliezen, een beetje verlatingsangst zeg maar, maar veel mensen hebben daar misbruik van gemaakt merk ik nu. Ik ben ook nooit echt mezelf geweest bij sommige mensen, zonder dat ik het zelf wist eigenlijk. Nu ik mezelf wat losmaak van sommige mensen, voel ik me ook wel wat beter eigenlijk.
De titel van deze post verklapt al veel eigenlijk, want JAWEL, we hebben gekust! En hoé nog wel. Elkaar aan het betasten tot en met, uren staan kussen en ook wel beide heeeel erg zat! Het was zo fijn, amai! Hij was degene die initiatief heeft genomen en daar ben ik zo blij om. Het was al lang geleden dat ik nog gekust had en gelukkig was hij ongetwijfeld de beste kusser die ik tot nu toe heb mogen ervaren, haha. Zo sexy allemaal gewoon. De manier waarop hij mij kust en mij vast pakte, ik krijg er al helemaal terug kriebeld van in mijn buik...
De avond was hélemaal perfect, want ik kreeg enorm veel complimentjes van iedereen dat ik er zo goed uit zag. Een vriendin die me al een paar maanden niet meer had gezien, zei dat ik enorm veel afgevallen was en ik er echt goed uitzag. Dat was echt WOW, een serieuze boost voor mijn zelfvertrouwen! Ik was ook vol zelfvertrouwen naar hem toegestapt. Hij zag er ook goed uit natuurlijk, maar niet zoooo goed als de vorige keer vond ik. Zijn haar was een beetje vreemd. Ik daarintegen kreeg overal wara ik kwam complimentjes, en sorry als ik nu heel dikke nekkerig overkwam, maar ik voelde me ook wel heel erg goed in mijn vel. Dus het feit dat ik er deze keer beter dan anders uitzag en hij minder goed dan normaal, maakte het wel leuk vond ik.
Het enigse probleempje is the day after natuurlijk. Het voelt allemaal ene beetje vreemd en ik heb net eens met hem gepraat, maar... hij draait zowat rond de pot. Begint niet echt daarover, eerder over de fuif zelf enzo, maar dat boeit natuurlijk niet. Hij blijft ook maar herhalen dat hij super zat was, en ik weet niet, misschien ben ik paranoia (again). Maar ik denk soms dat hij dat dan zegt om zichzelf wat "in te dekken". Ik wil nu gewoon een beetje bevestiging van "Ik heb u gekust omdat ik u leuk en knap vind, niet alleen omdat ik zat was.", maar die krijg ik helemaal niet. Hij is misschien bang dat ik nu vanalles verwacht, maar dat is helemaal niet. Ik wil het gerust een zat en leuk avondje noemen, zonder meer. Maar ik hoop toch wel op een vervolg natuurlijk ... Ik ga hem binnenkort nog aanspreken over iets te gaan drinken samen deze week. Daar begon hij nog over toen hij door ging. Maar ik ga wachten tot dinsdag, want anders denkt hij wéér dat ik vanalles serieus wil onmiddellijk. Jongens toch, foei foei!
Het ging vandaag wel vrij goed denk ik. Om jullie up-to-date te houden van alles, zal ik maar eerst met gisterenavond beginnen. Na dat hele badkamer/wc gedoe, was ik eigenlijk supermoe. Ik heb me dan ook een half uurtje in de zetel gelegd, maar ik moest me eigenlijk dringend klaarmaken voor dat feestje, dus heb ik me maar uit de zetel gesleurd.
Het was ja, eigenlijk best nog wel fijn in het begin. Ze reageerde wel absoluut niet enthousiast op ons cadeau, zijnde een bon van de mango voor (!!!) 130euro. "Ah, dank u, dan ga ik daar eens goed mee shoppen.' Achja, voor de rest viel alles wel mee. Toen er een paar naar huis gingen, wilden de rest gaan slapen en toen is het gezeur begonnen. We mochten ab-so-luut niet helpen met de afwas en het opruimen. Ik snap trouwens al niet waarom ze niet gewoon alles liet staan tot vandaag, komaan, it's your birthday. Anyway, wij mooi ons gaan omkleden en toen we terug kwamen deden wer opnieuw een poging om te helpen. Deze keer kregen we een heel andere reactie. Ik weet niet meer precies wat het was wat ze zei, maar het kwam erop neer'Ja, nu is alles toch al bijna gedaan, nu moet ge ook niet afkomen.' En daar sta je dan. Tuurlijk voelde iedereen zich keischuldig, maar veel konden we niet doen, want we waren bij haar thuis. Gelukkig ben ik vroeg kunnen vertrekken daar. Op de bus naar Hasselt zat het vol vreemde en ja, marginale mensen. Sorry als ik nu echt Hasselts klink, maar die "boeren buiten' vind ik echt maar niks. Dat is net zo één roddelgedoe daar en er ies precies niets spontaan aan die mensen. Als ik mezelf met S vergelijk, die dus bijna in Vlaams-Brabant woont, in zo'n dorpje, zie ik dat wel heel erg fel. Ik ben chill en spontaan en zo van 'we zien wel', maar bij haar moet alles geregeld zijn en is alles meteen zo serieus. Misschien veralgemeen ik nu, maar ik weet wel zeker dat ik voor eeuwig en altijd een stadsmeisje blijf.
Werken was vrij vermoeiend, aangezien ik maar 6 uurtje geslapen had. Het was ook vrij saai, want er was niet zoveel te doen en er was niet echt veel volk. Het was wel een prachtige dag vond ik, die ik dus helaas in de hema heb doorgebracht. Wel wat goed nieuws van vandaag, er is een nieuwe winkel open in stad, Pieces heet 'm. Dat is meer zo een accesoireswinkel, maar daar hebben ze blijkbaar ook toffe t-shirten. Ik ben er tijdens mijn middagpauze 2 gaan halen, dat maakte alles weer goed natuurlijk.
Hetgeen dat echt mijn dag SUPER heeft gemaakt, is dit. Het begint natuurlijk met M. Ik had sinds ons kort gesprek van gisterenmiddag eigenlijk niets meer van hem gehoord. Dat vond ik natuurlijk wel jammer, maar ik was zo bezig met mezelf op het einde, dat mijn hoofd er toch niet echt naar stond. Daarstraks in de winkel heb ik hem dan toch eens gestuurd. Hij stuurde vrijwel, tot mijn verbazing, onmiddellijk terug. Hij meldde even dat hij misschien ook wel naar die fuif zou gaan morgen. Die fuid waar ik dus niet meer naar ging. Ik beeldde me al helemaal in dat we elkaar dara tegen kwamen en dat ik er goed uitzag en.. ja you know. Toen heb ik toch maar eens naar een paar andere vriendinnen gestuurd over die fuif en blijkt dat het TOCH doorgaat. Ik was sinds gisterenmiddag ook niet meer op facebook geweest en blijkt dat daar staat dat we wel gaan. Ik ga dus sowieso! M. is nog niet helemaal zeker en ik ga er ook zeker niet teveel op hopen dat hij gaat komen, anders is mijn avond verpest als ik weet dat hij er uiteindelijk niet zal zijn. Toch ben ik super blij, ik kan mijn nieuwe aanwinsten ook al aandoen dan misschien...
Om af te sluiten wil ik even Anapunkx bedanken voor haar berichtje op mijn laatste post. Ik weet dat het fout is en ik zal het ook niet snel meer doen hoor, maar ik wist gewoon even niet wat te doen met mezelf en ik had gewoon nergens nog controle over. Mijn lichaam was zo wat het enigste waar ik zelf nog controle over had op dat moment, dus daarmee. Natuurlijk is dat geen excuus, maar het verklaart mijn gedrag al wat. Ik heb nog nooit gekrast ofzo en dat zal ik ook nooit over mijn hart krijgen, want zoals ik zei, ik wist gewoon even niet wat te doen. Ik kan niet verzekeren dat ik niet meer zo'n badkamer toestanden voor ga hebben als ik mij slecht voel, want ik weet echt helemaal niet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan op die momenten. Ik kan precies niet meer helder denken en ik kan niet relativeren. Achteraf gelukkig wel, maar op dat moment zeker niet. Ik denk soms dat ik misschien eens een externe persoon moet inschakelen, waarop ik kan terugvallen. Een psycholoog ofzo, maar ik ben ang om mijn ouders hiermee te confronteren. Als ik het bekend maak dat ik me zo voel, dan weet iedereen het gewoon en dat wil ik niet, als je me een beetje begrijpt Ik zal zeker eens gaan lopen, moest ik me weer zo voelen. Ik heb laatst ook gelezen dat het goed is voor mensen met depressieve gedachten. Soms is het alleen moeilijk om nét dan de moed te vinden om mezelf recht te trekken en te gaan lopen. Ik bend an zo futloos en moe, maar ook dat is weer geen excuus. Ik zal je raad zeker opnemen! Heel erg bedankt dus voor je reactie!
Voila, ik ga me eens een goed bad nemen en me voor de tv leggen. Hopelijk ga ik moe genoeg zijn om vroeg te gaan slapen, zodat ik wat fris ben voor morgenavond. Ik moet namelijk weer gaan werken van 9u tot 18u. Dus weer vroeg opstaan, en ik wil er toch iets of wat goed uitzien voor het geval hij toch zou komen opdagen!
And I've come to realize, that nobody really cares
Het is er weer. Dat gevoel. Ik wist dat het sooner of later terug ging komen, ik voelde het ergens wel. Alles was op het randje en de recentste gebeurtenis heeft me gewoon derover geduwd. Zaterdag avondje uit met de vriendinnen? Not going to happen. Het gaat blijkbaar niet door. Ik weet wel dat ik gezegd had dat ik er niet zoveel zin in had, maar ik keek er nu toch wel wat naar uit. Ik had zin om nog eens zat te worden en te lachen en plezier te maken, zonder aan iets anders te moeten denken. Ik had dit écht nodig.
Ik heb een beetje "moeilijk" gedaan nu tegen die vriendin die het kwam melden, maar de kwaadheid en het verdriet maakten alles gewoon wazig. Mijn vriendinnen hebben echt elke dag iets te doen, een druk leven, een léven. Ik niet dus, ik zit hier, zoals vandaag dus, de hele dag thuis in mijn pyjama, niets nuttigs te doen. Ik beeld me dan ook in wat M. aan het doen is. Nuttige dingen sowieso.
Alles kwam weer terug en alle die donkere gedachten kwamen waar naar boven. Ik heb eerst een kwartier op de koude vloer geweend en besliste toen dat ik iéts moest doen om terug controle te krijgen. Ik heb een mes uit de schuif gepakt, maar ik kon het mezelf niet opbrengen om me pijn te doen. Ik was nog verstandig genoeg om het neer te leggen dus. Toen ben ik naar de badkamer gewandeld en heb ik mezelf laten overgeven. Alles wat ik vandaag heb gegeten, is eruit gekomen. Vreemd genoeg heeft het geholpen. Ik weet wel dat het niet goed is, maar dat boeit me even niet. Ik zit weer in die gevoelloze en "numb" fase. Dat doet me wel goed nu. Ik wil het nu zo. Ik wil niets meer voelen en denken.
Ik besef goed genoeg dat ik fout bezig ben en dat ik heus niet de enige ben met deze gedachten, ja toch pech. Het is er en ik weet niet hoe ik er anders mee moet omgaan. Ik wou dat ik nu kon gaan slapen en alles kon ontvluchten. Helaas is dat feestje van S. straks. Ohja, heb al wat met M. gepraat. Gewoontjes eigenlijk. Ik ben maar dadelijk tegen hem beginnen te praten, omdat ik bang was dat hij me niet zou aanspreken en ik me slcht zou voelen. Hah, wat ben ik zielig. Gelukkig ben ik nu even gevoelloos.
Oké, even nog snel iets melden. Ik heb de laatste tijd zo'n vreemd vermoeden dat er een meisje is dat achter M. aan zit. Let's call her 'ugly face'? Awel, zij zit met M. in de klas en ja, ze is niet super mooi, maar ook niet lelijk eigenlijk. En nu laatst had ze bij hem gewoon 'hey' geschreven op zijn facebook profiel. Dat had ik al een gemeld zeker? Ik kan helaas niet op haar profiel zien of hij iets terug gezet heeft.
Ik heb wel zo'n last fm profiel, ik weet niet als jullie dat kennen? Het is zo een soort van 'muziekprofiel'. Zoek het maar eens op, erg interessant! Anyway, ik had die van haar daar toevallig op gevonden, aangezien we een gemeenschappelijke vriend hebben. Ik had zo een gezien welke liedjes zij geluisterd had. Allemaal van die M. - liedjes. Liedjes die hij eens naar mij heeft gestuurd. Ik vond dat natuurlijk niet leuk, maar ik dacht dat ik weer overdreef. Het moest wel echt toeval zijn dat hij die liedjes ook naar haar had gestuurd. Nu ga ik nog eens kijken op haar profiel en zie ik dat ze de theme song van 'skins' heeft geluisterd. Zoooo vreemd e. Ik heb die de laatste tijd vaak geluisterd. Ik vind dat echt vreemd. Misschien zit zij ook mijn profiel te checken? Ik snap het allemaal niet meer. Misschien ben ik inderdaad wel paranoia, ma c'mon, dit klinkt toch vreemd?
She had problems with drinking milk and being school tardy
I think today is going to be a good day! Ook al is het weer wat, ja, deprimerend. Vandaag komt M. terug! Ik ben heel blij als ik eraan denk, maar aan de andere kant ben ik ook een beetje bang. Ik hoop gewoon dat hij leuk gaat doen en niet zo, ja, vreemd. Dat zou mijn humeur zo verpesten. Ik heb weer vanalles in mijn hoofd gehaald, hoge verwachtingen en veel hoop. Stel dat hij die verwachtingen niet vervult? Dan zit ik hier weer mooi. Ik ben bang dat we snel uitgepraat gaan zijn en dat alles zo in hetzelfde gangetje hervalt. But we'll just have to wait and see!
Stiekem kijk ik zelfs uit naar het feestje van S. Ik ben al even niet meer weg geweest 's avonds en hoewel je deze bijeenkomst amper een feestje kan noemen, ben ik blij dat ik mijn klasgenoten terug zie. Buiten S. zelf dan misschien, maar ik vermoed dat ze wel redelijk leuk gaat zijn vanavond, aangezien het haar birthday party is en ze veel aandacht en cadeau's gaat krijgen. 's Morgens zal dan weer een heel ander verhaal zijn. Ze zal waarschijnlijk beginnen klagen dat ze iedereen van ontbijt moet voorzien. Het was wel haar eigen idee, maar dat maakt dan niet uit he. Ik heb al gemeld dat ik snel door moet om mijn bus te nemen naar de hema, dus ik zal snel genoeg weg zijn gelukkig! Ik heb jullie nog iets grappigs vergeten te vertellen. Die vriend waar ik het nog al eens over heb gehad, I. had ik hem genoemd, is laatst naar een verjaardagsfeestje van iemand van de klas geweest. Ja ik was niet uitgenodigd, maar dat is helemaal niet erg, aangezien ik dat meisje niet eens fatsoenlijk ken. Er waren maar 5 klasgenoten uitgenodigd, waaronder I. dus. Hij vertelde me dat ze daar aan hem vroegen van 'Ah, je gaat de laatste tijd veel met K. (ik!) en S. weg precies?" Hij had gezegd dat we wel fijn waren, vooral ik (haha). Toen begonnen mijn klasgenoten over mij, dat ik leuk en sympathiek was, maar dat S. altijd maar lelijk en zuur naar hun keek. Amai, mijn avond was echt top toen ik dat hoorde! Ik vermoedde wel al zoiets, aangezien S. een moeilijk wicht is tegen iedereen, maar toch tof om bevestiging te krijgen.
Hetgeen ik de laatste tijd zo enorm hard haat, is de instelling dat als ik iets doe met iemand, dat ik precies iedereen daarvoor moet meevragen. I. vindt dat ook zo belachelijk. Als ik last minute beslis om naar een fuif te gaan, moet ik me toch niet verplicht voelen om eerst iedereen mee te vragen? I mean, it's my life? Helaas denken S. en haar enkele volgelingen daar anders over. Toch gaat S. met haar beste vriendin (die andere S.), af en toe naar Leuven, zonder ons allemaal eerst mee te vragen. Dat is anders volgens haar, want dat is haar vriendin. Als ik iets met I. wil doen, zou ik dan toch iedereen mee moeten vragen, omdat dat een 'gemeenschappelijke' vriend van school is. Hoe KINDERACHTIG is dat, amai. Ik heb jullie ook eens ooit gezegd over die nieuwe vriendin die ik gemaakt heb, awel, dat is de beste vriendin van I. Deze dinsdag gaan we met ons 3 naar de film. Ik ga S. niet meevragen hoor. Het was dat meisje wat het had voorgesteld, en aangezien S. die niet moet hebben, waarom zou ze dan mee moeten gaan? De zaterdag daarop ga ik met hun ook uit, ja dan zal ik maar eens laten vallen dat ik ga aan S. Waarschijnlijk gaat ze toch niet mee, maar dan kan er achteraf ten minste niks gezegd worden. Nadat ik afgestudeerd ben van deze school zal er veel veranderen, dat weet ik nu al. Dan heb ik in principe geen verplichtingen meer bij haar. Geen eindwerk, geen klasgenoten, geen niks. Ze wil mee naar pukkelpop, dat wel. Dan gaat ze maar mee, ik ga het alleszins allemaal NIET regelen voor haar. Haar problemen worden dan gewoon weer de hare, i.p.v. nu, wanneer ze blijkbaar automatisch ook de mijne worden.
Laatst was ik me een beetje aan het vervelen en ik hoorde op tv iemand iets zeggen van horoscopen. Ik kan er niet echt aan doen, maar ergens denk ik wel dat ik in die dingen geloof. Ik zou het althans graag willen geloven, wat ze me elke week voorspellen. Ikzelf ben Schorpioen en ik heb mijn sterrenbeeld eens gegoogled. Ik herken zoveel van mezelf in die uitleg. Ik ben iemand van uitersten, ofwel doe ik het ofwel niet. Zo leef ik inderdaad ook, die tussendingetjes doen me weinig goed, zoals die M. en S. situatie. Ik maak liever korte metten met iets, zodat ik het ook dadelijk kan afsluiten. Ik probeer hier wel wat verandering in te blijven, want dat zwart-wit leven is niet het echte leven. Zo gemakkelijk gaat het allemaal helaas niet. Ik ben ook iemand die gevoelig is, maar problemen heeft met die gevoelens uit te drukken. Klinkt misschien ironisch, aangezien mijn blogs vol emotionele troep staan, maar hierbuiten ben ik vrij koel en afstandelijk als het op mijn gevoelens aankomt. Ik heb gewoon ook vaak geen zin om daarover te beginnen. Mijn papa heeft me altijd geleerd afstandelijk te blijven met je gevoelens en problemen, omdat mensen je dan anders gaan bekijken en ze die dingen altijd tegen je kunnen gebruiken. Ik geef hem volledig gelijk, maar er zijn toch enkele mensen waar je jezelf wel bij moet openstellen. Mijn beste vrienden en vriendinnen weten het hele verhaal van mijn mama, haar depressie en haar zelfmoordpogingen niet eens. In die periode waren mijn vriendinnen een ontspanningsoord waar ik alles even kon vergeten, dus ik begon daar toen liever niet over. Nu is dat soms wel wat vervelend, omdat er bijvoorbeeld laatst een goede vriendin begon te vertellen dat haar mama lichtjes depressief is. Ik wou haar echt veel tips geven, en dat heb ik gedeeltelijk gedaan, maar als ik haar echt raad wou geven moest ik zelf eerst alles uit te doeken gaan doen en dat wou ik dan ook weer niet. In situaties bij mensen zoals S. is dat ook moeilijk. Die mensen klagen en zagen over hoe slecht en moeilijk hun leven wel niet is, terwijl ik eigenlijk veel ergere dingen heb meegemaakt. Ze doet dan ook echt alsof ik er niets van begrijp, want ja, ik heb nog nooooooit zoiets ergs meegemaakt. Haha, ze moest eens weten, amai. Ik vertik het toch om zoals haar te worden en mijn problemen gewoon te gaan uitbuiten. Geloof me, ze heeft flarden opgevangen van die hele situatie, maar ze doet er wienig mee. Dat maakt me helemaal niet uit, want ik wil haar medelijden helemaal niet, maar ze praat toch gewoon liever over haar nihille probleempjes. Dan moet ik daar maar begrip bij hebben, haha, mijn ouders zouden eens goed lachen als ik bijvoorbeeld begin te klagen over het feit dat er een klein krasje op de auto is. Zo zie je maar hoe mensen verschillen.
M. is Kreeft en blijkbaar past dat heel erg goed bij een Schorpioen, misschien is er dus toch nog toekomst, haha! Ik ben eens benieuwd naar zijn verhalen. Ik hoopte gisteren ergens op een smsje, maar ik wist wel dat er geen ging komen. Deze middag is hij terug geloof ik, maar of hij dan ook onmiddellijk op de computer gaat? Dat betwijfel ik. Ik moet hem wel nog even melden dat ik niet beschikbaar ben op msn vanavond..
Wat vinden jullie trouwens van mijn nieuwe foto? Het is altijd de zangeres van Bat for Lashes. Een super goede groep en die zangeres is echt mooi vind ik. Ze is dan ook een beetje kunstig aangelegd als ik haar biografie mag geloven. Het groen fleurt mijn blog een beetje op. Groen is trouwens niet enkel mijn lievelingskleur, maar ook de kleur van de hoop. Dus... there's hope here you guys!
I'm kicking through the Autumn leaves, wondering where it is you might be going to
Goh, waar moet ik beginnen? Eigenlijk is er niet veel gebeurd vandaag, maar ik heb wel veel gevoeld vandaag. Laten we eerst met het verdere verloop van gisterenavond beginnen. Ik had M. dus gestuurd. Ik zal het smsje hier even plaatsen:
"Hah, ik verveel me al. Je was beter thuis gebleven, dan konden we nu iets gaan drinken, haha! Kom maar snel terug, X"
Ik had een beetje bang om dat te zeggen, omdat ik niet zeker wist hoe hij daarop zou reageren. Misschien dacht hij wel van ohnee, die weer, pft, wat moet ik daar nu weer op terug sturen. Het ergste scenario dat er in mijn hoofd afspeelde, was dat hij daar goed mee aan het lachen was met zijn vrienden, aangezien ze daar allemaal goed zat gingen zijn.. MAAR, dus niets van dit alles. Dit stuurde hij terug:
"Ja, ik weet het.. Het is net mooi weer! Ik ben rap terug ze! Heb ma gene schrik x x x"
Toch geweldig e? Ik was overgelukkig, maar daardoor miste ik hem natuurlijk nog meer. Ik wil dat hij hier bij mij is en dat we fijne dingen konden doen. We hebben veel dingen gemeenschappelijk, dus dat praten en dingen doen zou geen probleem zijn. Een goede film would already do the trick. Ik heb wel niet meer terug gestuurd.. Ik weet eigenlijk niet goed waarom. Misschien omdat ik denk dat ik hem daardoor lastig val ofzo. Ik heb gisterenavond mijn smsjes naar hem eens wat 'geanalyseerd' en ik merkte dat ik eigenlijk niet zo lief was als ik dacht. Ik zeg nu niet dat ik melige smsjes moet sturen, helemaal niet zelfs, ieuw. Maar zo ja, je ziet het hier nu ook al. Zijn smsjes zijn meestal liever. Dus misschien ben ik net degene die afstandelijk doet soms en hij niet.. Ik vergeet soms dat hij ook maar een mens is en gevoelens heeft. Hij zal alles ook op dezelfde manier als mij zien. Als jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel, haha. Ik denk gewoon te snel dat jongens ongevoelig zijn voor die dingen, but we all know that's not true.
Vandaag heb ik de hele dag moeten werken, dus heb ik niet veel kansen gehad om aan hem te denken. De kansen die ik kreeg, heb ik wel genomen natuurlijk. Als ik even monotoon werk moest doen, zag ik hem in mijn gedachten. Ik voelde weer iets knagen. Niet die depressie, maar dat gemis weer. Ik ben aan het aftellen. De dagen, uren, minuten. Het stomme is dat ik morgenavond niet kan praten met hem, wantttttt S. is vandaag verjaard en geeft morgen haar feestje. Ze verpest dus niet enkel mijn schoolleven en onze vriendschap, maar ook mijn 'liefdesleven'.
Het grappige van haar is dat ze heel hard steunt op haar "beste" vriendin, ook een S. toevallig. Dat is niet moeilijk aangezien ze buiten haar niet echt iemand heeft. Ik ben thans degene die haar hele cadeau heeft geregeld, haha. Ik hoop dat ze dat op de één of andere manier gata ontdekken, gewoon om toch ff te beseffen dat die "beste" vriendin blijkbaar niet zoveel boeit om haar. Ik heb iedereen bijeen getrommeld voor een idee voor een cadeau en ik ben degene die al het geld heeft verzameld en ik ben degene die het is gaan halen. Ook hier kan ik dezelfde regel toepassen als bij M. Ik zit al een hele tijd met de gedachte dat ik degene ben die onze vriendschap zo snel mogelijk wil stopzetten, maar als ik haar gedrag analyseer, wil zij dat blijkbaar evenzeer. De manier waarop zij omgaat met mij, kan echt niet met goede bedoelingen zijn. Dat maakt het voor mij natuurlijk al veel gemakkelijker. Ze heeft zo van die, ja hoe zeg je dat, double standards en ze liegt gewoon tot het punt dat het zielig is. Ze vond hetgeen dat ik verder wou studeren ab-so-luut niks, maar nu plots wel. Ze zou noooooit op kot gaan, maar nu plots wel. Zielig kindje zeg ik dan. Get yourself a life.. and a personal opinion, thaaaank you!
Je kan dus geloven dat ik niet echt uitkijk naar dat feestje, maar ach, misschien is het allemaal nog niet zo erg. Ik heb ervaren dat afstand goed is voor mij en S. Dan doet ze weer even vriendelijk, maar na een paar uur wil ik toch graag naar huis. Helaas kan ik niet zo gemakkelijk vluchten deze keer, aangezien iedereen blijft slapen, incl. moi. Het moest wel een beetje, want mijn ouders konden me zo laat niet meer komen halen. Ik ben 's morgens wel weer snel weg, aangezien ik moet werken. Daar gaat my precious M. time!
Het is ondertussen wel duidelijk dat ik totally in love ben, maar nog niet helemaal. Het is nog niet zo echt officieel allemaal. Ik wil bevestiging, dan zal ik me volledig kunnen openstellen. Ik wil hem vooral nog eens zien, echt! Die gedachte maakt me enorm blij. Ik heb gemerkt wat het met mij doet als ik hem niet meer heb, zoals ik hem nu heb. Dan wordt de depressie enorm erg. Het is ongezond dat ik me zo vasthou aan hem, maar dit is momenteel de enige oplossing. Zijn volledige en echte liefde, zou me denk ik héél erg veel helpen bij die depressie, want mijn eenzaamheid maakt het ook zo erg.
Ach, ik heb eigenlijk nog heel erg veel te vertellen, maar ik heb zo een vermoeden dat deze blog al lang genoeg is! Morgen heb ik toch een dagje vrij en kan ik me hier nog wat mee bezig houden. Helaas ook eindelijk eens met stage beginnen, ieuw ieuw.
Ik HAAT verliefd zijn. Ik HAAT het om iemand te missen. En ik HAAT het als die persoon dat niet weet.
M. is sinds vandaag naar Duitsland en jawel, ik mis hem al. Ik heb al de hele dag aan hem moeten denken. Ik vind het allesbehalve leuk dat ik straks sowieso niet kan praten met hem op msn. Zaterdag is er een fuif en ik ga met al mijn vriendinnen, maar daar kijk ik zelfs niet echt naar uit. Ik wil hém gewoon zien. Ik hoop op vrijdag al te kunnen afspreken, maar ik vrees er een beetje voor. Hij was ook gewoon zo lief gisterenavond toen hij 'afscheid' nam. Hij had helemaal geen zin om te gaan, niet door mij hoor, maar ja, hij had er precies gewoon geen zin in. Stiekem vond ik dat wel leuk, want ik mis hem niet alleen, maar ik ben ook jaloers. Ik zou zo graag twee dagen gaan feesten met mijn vriendinnen. Hah jongens, ik kan niet uitleggen hoe hard ik hem mis en erger, hoe hard ik hem wil. Alleszins, mijn verhaaltje even afmaken. Hij nam dus offcieel afscheid gisterenavond en ik dacht dat hij niet meer ging sturen. Deze morgen op werk merkte ik plots toch een smsje van hem. Dat hij er nog steeds geen zin in had en hij vroeg wat ik nog ging doen. Ik vond dat zo lief. Ik ga hem vanavond nog sturen. Ik wil zo graag dat hij weet dat ik hem al mis, maar ik ben bang dat hem dat gaat afschrikken. Wat denken jullie dat ik moet sturen?
Het is ook zo een prachtige dag. Ik ben ongelofelijk vrolijk vandaag, maar toch blijft dat gemis wat hangen. Het zou zo leuk geweest zijn als we samen van de zon hadden kunnen genieten. Een terrasje doen in Hasselt met ons twee, aangezien ik maar tot 12u moest werken. Ik heb wel leuk in de zon gelegen, een beetje gelezen en een beetje muziek geluisterd. Vooral dan liefdesliedjes, wat natuurlijk weer een fantastisch idee van mij was haha. Nee echt, ik wou dat hij hier bij mij was. Zelfs al was het gewoon vriendschappelijk, ik wil hem gewoon hier en liefst NU!
Het dieet is vandaag een beetje mislukt eigenlijk. Ik was goed begonnen, maar ik had zo een zin in chocolade daarstraks dat ik er wat van heb gegeten. Helaas is het niet bij een beetje gebleven... Uit 'straf' ga ik wel geen avondeten eten. Ik heb toch niet zo een honger, dus dat zal wel lukken. Het is lasagna en dat vind ik toch niet fijn om te eten met die mooi weer.
Met mij gaat het dus vrij goed eigenlijk vandaag. Ik niet echt een depressief gevoel vandaag, maar gewoon dat gemis. Het laat me echt aan mijn puberjaren denken, vooral met dat zonnetje erbij! Ergens ben ik blij dat ik hem mis, het laat me "levend" voelen. Met mijn mama gaat het vandaag allesbehalve goed. Ze is momenteel aan het wenen en aan het drinken. Het zou me ook niet verbazen als ze enorm veel kalmeerpillen heeft genomen. Ik heb haar nog nooit verteld dat ik me soms ook depressief voel en soms wil ik dat wel echt. Zoals nu eigenlijk. Momenteel is ze aan het bellen met iemand, maar misschien kan ik zo dadelijk even met haar praten. Het zou haar wel goed doen denk ik, en mij ook wel... Helaas heb ik niet zo een 'praat-band' met haar en is dat niet van onze gewoonte om diepzinnig met elkaar te gaan praten.
Ik ga het toch een kans geven. Ik voel me goed vandaag en ik wil dat doorgeven aan haar. Ik heb na onze laatste ruzie beloofd dat ik zou werken aan onze 'band', dus moet ik mijn belofte houden. Ik denk dat ik dadelijk ook nog even met de hond ga wandelen, misschien dat ze ook wel mee wil. De zon en de buitenlucht zou haar goed doen denk ik. De titel van deze blog is van een liedje dat ik al de hele dag aan het luisteren ben. Het laat me aan de zomer denken en jawel, ook aan hém.
Ik ben dus niet gaan lopen en ik heb niets opgeruimd, maaaaaaar ik voel me wel al weer wat beter. Ik kon het mezelf echt niet opbrengen om te gaan lopen en ik weet dat als ik niet echt zin heb, het toch niet goed gaat. So why bother. Morgen na het werk ga ik dat allemaal eens opruimen. Nee, ik had vandaag echt een off-day, dus veel nuttigs heb ik niet echt gedaan. Het voelt zo vreemd aan ook allemaal, vakantie hebben enzo. Het lijkt wel een zaterdag i.p.v. een maandag.
Dernet was er een kookprogramma op tv. Hoewel ik helemaal niet wil eten en niet wil bijkomen, kijk ik altijd supergraag naar van die programma's. Er is iets gezelligs aan eten vind ik. Voor mij betekent het toch gezelligheid, maar dan moet het wel echt goed eten zijn. Zo van dat soulfood gedoe enzo. Ik wil al superlang quiche maken, dus ik ga eens een receptje opzoeken zo dadelijk. Dat lijkt me echt superlekker, want neen, ik heb dat nog nooit gegeten. Het dieet gaat trouwens erg goed. Ik heb af en toe wel zin om eens te snoepen, maar dan denk ik aan mijn hoofd. Vooral de gedachten die in mijn hoofd zitten dan. Ik weet dat als ik iets eet, dat dat eventjes helpt, maar dat ik me achteraf dubbel zo slecht voel. Dan wrijf ik eens even over mijn buik en als ik voel dat die wat platter is dan een week geleden, kan ik gemakkelijk van dat snoep blijven. Als ik mijn gewicht nu vergelijk met mijn zwaarste gewicht van vorig jaar, ben ik nu 7kg af. Ik ben ook 4kg minder dan de laatste keer dat ik M. zag. Al deze cijfertjes maken me stiekem wel heel heel erg blij.
Ik heb nog een zinnetje dat ik graag met jullie wil delen: Je bent uniek, net zoals iedereen. Haha, ik moest zo lachen toen ik dit ergens las. Er zit wel veel waarheid in vind ik. Iedereen wil zich maar onderscheiden van de rest en iedereen vind zichzelf toch zo speciaal, maar uiteindelijk zijn we net daardoor allemaal net hetzelfde. En ik beschuldig niemand hoor, aangezien ik zelf ook denk dat ik uniek ben en niet zoals iedereen.
Vandaag heb ik ook nog zitten dromen over een vakantie. Ik kreeg een plotse ingeving en ben hevig op zoek gegaan naar ene last minute city tripje. Praktisch onvindbaar natuurlijk. Ik zal dan maar hier blijven. Misschien dat ik volgende week eens naar Antwerpen kan gaan, maar die vriendin heeft binnenkort ook examens helaas. Ik hou me nu een beetje vast aan M. Hij doet wel weet tofjes en ik heb nog eens gevraagd voor wanneer we gingen afspreken, want ik was ene beetje bang dat hij gewoon niet meer wou. Hij zei dat hij na donderdag ging zien, want hij is dus weg tot en met donderdag. Toen heb ik hem gewoon gevraagd of hij nog wel wou en zijn antwoord was vrij duidelijk JA. Haha, dan moet ik daar maar een beetje naar uitkijken. het helpt trouwens heel goed bij mijn dieet. Ik ben me al helemaal aan het inbeelden dat ik daar mooi slank aankom op onze date. Allé, toch slanker dan de laatste keer, maar dat zal sowieso wel zijn denk ik.
Ik heb gewoon zin om even iets passioneel en spannend mee te maken. Nee, niet onmiddellijk een one night stand ofzo hoor, ieuw nee, maar gewoon wat schaamteloos geflirt zou al leuk zijn. Ik ben iemand die constant nieuwe uitdagingen nodig heeft, dus ja, een doodgewone job als leerkracht is wel het minst goede voor mij. Maar goed dat mijn hersencellen me toestaan om nog even bij te studeren, haha.
Zalig toch, ik ben de hele namiddag al alleen thuis. Ik kan de muziek eens goed hard zetten en ronddansen zonder dat iemand me vreemd aan kijkt Jammer dat het nog geen zomer is. Dan leef ik pas denk ik. Al mijn favoriete momenten komen voor in de zomer. Ik heb er laatst al eentje meegedeeld. Een ander is, als ik 's morgens opsta en een t-shirtje en shortje aandoe, zonnebril opzet en gewoon het huis uitstap om vervolgens met mijn vriendinnen wat rond te cruisen. Zalig, echt! Ik moet meer aan die momenten denken eigenlijk. Ik heb altijd gezegd dat ik nooit naar het buitenland zou kunnen verhuizen, maar de laatste tijd lijkt dat idee er mooier en mooier uit te zien. Liefst een warm land dan, waar er enigzins nog verschillende seizoenen zijn. Frankrijk! Helaas is mijn Frans niet top. Mijn Engels is daarentegen heel goed, maar ja, daar is het even slecht weer als hier! Nee, eigenlijk maakt het weer me niet superveel uit. Ik denk dat ik gewoon veel moet doen in mijn leven en veel nieuwe uitdagingen moet ondernemen. I know for a fact dat M. graag later naar het buitenland wil verhuizen en ik zou geen seconde aarzelen om hem te volgen!
I like them roughed up, a little fucked up, if it can be arranged
Het is vreemd allemaal, maar alles gaat weer vrij goed denk ik. Toch voel ik dat knagend gevoel alweer terug komen. Het is stom dat ik zo overgevoelig ben voor mijn omgeving. Het kleinste tegenslagje kan mijn humeur al helemaal omkeren. Als is het S. haar naam die plotseling online komt op msn. Dan voel ik al een dikke steek in mijn borstkas. Als M. zijn naam plotseling online komt op msn, is het dan weer het omgekeerde.
Ik ben vandaag nog vrij vroeg opgestaan en heb onmiddellijk wat aan mijn eindwerk gewerkt, want dat was dringend nodig. Ik doe mijn eindwerk trouwens samen met S., that was like the biggest mistake ever. Zij is altijd in orde met alles, maar ik ben dan weer iemand die op het gemak alles doet. Ik had veel liever zelf een eindwerk gemaakt, maar vorig jaar ging alles tussen ons nog vrij goed, dusja. Ik was vrij snel klaar met dat deeltje van eindwerk. Ben er wel helemaal niet tevreden over, maar ik heb er absoluut geen zin in. Nu die klote stage nog. Nee, eerst alles eens opruimen en dan fatsoenlijk aan de stage beginnen. Wow, ik heb daar absoluut geen zin in en eigenlijk stond dat vandaag ook niet in mijn planning. Ik wil ook nog een beetje genieten van mijn vakantie, thank youuu. Maar nu zit ik hier dus. Het is amper middag en ik heb niks meer te doen, toch niets waar ik aan wil beginnen. Ik heb eigenlijk ook geen zin om te gaan lopen, maar dat zal ik toch maar doen zeker. Dat opruimen moet ik ook zeker doen vandaag, want anders kan ik woensdag niet met goede moed aan de stagevoorbereidingen beginnen. My god, die stage gaat een hel zijn, voor mij dan toch. Ik heb het sowieso al moeilijk met die situaties in mijn hoofd en dan krijg ik nu nog kutonderwerpen zoals dat boekhouden. De stage duurt dan ook nog eens 6 weken. 6 weken is veel te lang, veeel te lang! Ik zal er toch door moeten en liefst ook goed.
Soms heb ik echt het gevoel dat ik het leven maar gewoon aan het overleven ben, niets meer dan dat. Dat is toch niet de bedoeling van leven denk ik dan? Ik vind het moeilijk om te genieten van het leven. Ik mis dan ook veel in mijn leven, zoals liefde. Liefde is misschien alweer veel gevraagd, maar wat aandacht en affectie zouden al leuk zijn eigenlijk. Ik heb gewoon niks te doen. Een vriendin belde daarstraks wel even en zei dat ze me vanavond kwam uithalen om even bij een andere vriendin langs te gaan. Dat is maar een magere troost hoor, want ik ken dat gevoel. Ik ben daar dan en dan besef ik dat ik ooit naar huis moet en terug in hetzelfde terecht kom. Er is gewoon niets spannends meer in mijn leven. Enkel M. is spannend en tof, daarom dat ik zoveel belang aan hem hecht waarschijnlijk. Ik heb nood aan een verandering en dringend! Vroeger ging ik elk weekend weg en had ik gewoon geen tijd om me slecht te voelen. Nu moet ik werken, voor school werken en zijn mijn vriendinnen zelf niet beschikbaar. Ik wou dat ik een huisje in Zuid-Frankrijk had en daar nu even naartoe kon vluchten. Mijn batterijen opladen en alles vergeten. Geen mensen en geen stom gedoe. Gewoon ik, zon, zee, strand, cocktails, een goed boek, een hoop vreemden en een bruisend uitgaansleven.
Het lijkt precies een gewoonte te worden, dat ik 2 blogs per dag post. Maar ach, het is dan ook vakantie en ik doe dit eigenlijk wel graag. Ik beloof dat ik in de toekomst iets toffere onderwerpen zal posten dan mijn woede en verdriet, haha. Ik heb toch tijd genoeg om na te denken en eigenlijk vind ik mijn gedachten best interessant. Interessant genoeg om ze hier te posten toch.
Ik heb me net echt VOL gegeten. Het was stoofvlees met frietjes en ja, dat is één van mijn lievelingsgerechten! Ik heb eigenlijk nog niet zoveel gegeten vind ik, in vergelijking met andere keren dan toch niet. Ik moest gewoon stoppen omdat ik anders sowieso moest overgeven. Waarschijnlijk is mijn maag niet meer gewoon aan al dat eten, thank god trouwens daarvoor. Ben nu volop water aan het drinken, om de schade nog een beetje te beperken. Bij mijn bomma heb ik een klein stukje taart gegeten, maar van de chocolade ben ik afgebleven.
Mijn bomma heeft tegenwoordig een laptop met internet, dus waren mijn zussen en ik ons daar leuk mee bezig aan het houden. In de laptop zat ook zo een webcam verwerkt, dus hebben we wat foto's gemaakt. Op geen enkele foto vond ik mezelf mooi. Bah, dacht ik, maar goed dat ik op mijn eten aan het letten ben. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik van de chocolade ben afgebleven. Ik vind het zo vreemd. Toen ik thuis vertrok, vond ik mezelf er heel goed uitzien. Fris en tof, maar die foto's hebben mijn zelfbeeld weer wat veranderd. Sommige mensen vinden zichzelf lelijker dan dat ze in werkelijkheid zijn. Hoe zit het dan met mij? Vind ik mezelf mooier dan dat ik in werkelijkheid ben? Als ik in de spiegel kijk, zie ik alleszins iemand anders dan op die foto's.
Ik denk dat ik morgen nog eens ga lopen. Heb er zin in, en ik heb er behoefte aan. Het is niet alleen leuk, maar ook goed voor de lijn natuurlijk. Ik zou dringend nog eens met de auto moeten gaan rijden, maar buh, geen zin in. Plus, mijn papa heeft amper tijd. Morgen om 9u opstaan dus, wat voor school werken, lopen en chillen. Dinsdag moet ik weer werken, van 8u tot 12u. FEEST, but I don't care. Ik vind het daar wel leuk.
Hoe zit het nu met M... Ja, wel goed eigenlijk. Daarstrraks heel eventjes mee gepraat. In de auto naar huis, was ik ook een beetje aan het dagdromen over hoe het zou zijn als ik in een relatie ben met hem. Ik beeld me dan in dat hij me kust en dan krijg ik kriebels in mijn buik. Het klinkt allemaal heel kinderachtig, maar toch fantaseer ik graag. Het is ook al lang geleden dat ik nog gekust ben geweest. Ik geloof zelfs bijna 2 jaar. Erg he, haha. In mei ben ik 3 jaar vrijgezel. Ik dacht dat als ik op de hogeschool zat, ik mijn ware wel zou vinden, maar dat is zo niet uitgedraaid dus. Nu denk ik, misschien vind ik hem wel in Leuven volgend jaar. Dat is iets waar ik nu ook enorm naar uit kijk, het studentenleven in Leuven volgend jaar. Ik ben blij dat ik de kans krijg om verder te kunnen studeren. Soms ben ik wel bang dat ik het niet ga aankunnen, aangezien het een master is. Ik ga een master educatieve studies proberen te halen trouwens, want ik denk niet dat ik dat al vermeld had. Dat is nog 2 jaar studeren, als alles goed gaat natuurlijk. Ik kan achteraf bijvoorbeeld lesgeven op een hogeschool, vooral in lerarenopleidingen dan. Ik ben laatst naar de masterbeurs in Leuven geweest en helemaal verliefd geworden op die richting. Het is echt hetgeen ik zocht. Plus ik kan eindelijk het kotleven ook eens ervaren. Mijn ouders gaan het wel zwaar hebben om mij verder te kunnen laten studeren, dus ik ben hun héél dankbaar. Soms vergeet ik wel eens wat ze allemaal doen voor mij.
Het gaat ondertussen al weer veel beter met mij. Ik heb gisterenavond wel een dik uur liggen wenen op de koude badkamervloer, mijn ogen zijn er zelfs nu nog van opgezwollen, maar dat lijkt nu even voorbij. De reden? Ja raad zelf eens zou ik zo zeggen. Weet je het? Juist ja, een smsje van hém. En een superlief ook nog. Ik krijg weer kriebels in mijn buik als ik eraan terug denk. Ik zat in de zetel naar american gangster te kijken en plots hoor ik in de verte mijn gsm afgaan. Voor één keer lag hij dus niet langs mij, maar op de keukentafel. Onderweg naar de keuken bleef ik in mijn hoofd herhalen dat hij het niet zou zijn, maar gewoon een vriendin. Deze keer was hij het dus wél! Mijn hart klopte ongelofelijk hard en ik voelde me plots weer levend. 'Alles ok? X x x', stuurde hij. Zeg nu zelf. Hoe geweldig lief is dat! Toen nog een tweetal smsjes gestuurd naar elkaar, bijna altijd met die 3 x'jes. Meisjes die zeggen dat die x'jes achter een bericht niets betekenen, liegen gewoon. Het voelt altijd geweldig goed als iemand je 3 kusjes geeft i.p.v. eentje. Het leek wel alsof hij wist dat ik me ongelofelijk slecht voelde gisteren. Wie weet heeft hij deze blog gelezen? Nah, dat zal het niet zijn.
Ik heb dan ook enorm goed geslapen. Heel erg vast en ik heb over leuke dingen gedroomd. Ik droomde dat het zomer was en ik een hele dag in de brandende zon had gelegen, en dat ik een douche had genomen en een onderbroek en t-shirtje aan had. Ik kon praktisch de geur van aftersun ruiken. Kennen jullie dat, dat gevoel als je na een brandende dag, helemaal proper in een los t-shirtje zit te chillen en te genieten van de laatste zonnenstralen? Ja, dat is waarschijnlijk een van mijn lievelingsmomenten. Een geweldige droom dus.
Het is vreemd dat ik me nu ineens terug ok voel. Ik heb mijn deel voor school al gedaan en ga straks naar mijn bomma, aangezien het Pasen is. Ik zie het allemaal weer even positief in. Hij heeft helaas die invloed op mij. Mijn leven bestaat, zoals jullie duidelijk lezen, uit veel ups and downs. Het is gewoon jammer dat er altijd een down moet zijn, opdat ik de up voel. Ik wil soms ook niet uit dat down gevoel geraken, omdat ik weet dat ik toch altijd herval. Ik moet ervoor zorgen dat ik telkens ergens terug hoop vind, om er toch weer uit te geraken. Alles hangt momenteel nog aan een zijde draadje hoor en ik voel dat ik teveel steun om M. Het minste zou me nu terug in die put duwen, maar laten we even maar doen alsof alles geweldig gaat. Het is misschien beter als ik nu in het 'nu' leef en niet teveel naar de toekomst kijk.
Iets wat ik ook moet afleren is altijd die sad songs op te zetten als ik me slecht voel. Those sad songs don't do me any good. Ik heb dan nu ook al enkele vrolijkere nummers opgezet. Ik las laatst ergens dat die persoon liedjes gebruikte als titels. Wel dat doe ik ook meestal, ofwel een zinnetje van een liedje. Maar dat heb ik al eens gezegd geloof ik. Moest je je vervelen, kan je die liedjes dus altijd eens opzoeken. Deze titel is bijvoorbeel van the xx, love it of course.
Met mijn dieet gaat het prima. Ik ben deze week een 2kg afgevallen, zonder teveel moeite uiteraard. Ik begin terug honger te krijgen, nu ik me wat beter voel, maar ik kan het nog gemakkelijk weerstaan. Het is vandaag wel Pasen, dus al die chocolade... Gelukkig doen mijn ouders daar niet meer aan mee en is hier nog steeds geen chocolade in huis. Straks ga ik dus wel naar mijn bomma en wat er me daar staat te wachten weet ik dus niet. Ik zal het wel weerstaan. No problemo.
Nadat ik gisterenavond mijn computer had afgesloten, ben ik voor de tv gaan zitten met een tas thee. De gladiator was op. Ik wist dat M. die ook aan het kijken was, dus deed ik dat ook maar. Mijn gsm lag langs mij. Telkens als ik drinken was gaan halen of even een wc-pauze had genomen, duwde ik op een knopje op mijn gsm. Ja, ik hoopte op een sms van hem. Ik dacht in mezelf, ach misschien stuurt hij wel een lief slaapwel-smsje. Helaas gebeurde er niets toen ik in bed lag. Toen ik 's morgens wakker werd, dacht ik dat hij misschien gestuurd had terwijl ik aan het slapen was. Niet dus. Ik kan het vergeten, echt. Ik moet stoppen met zo een dingen te verwachten, want ze gaan er toch niet komen. Die 'date' zal er ook nooit komen vrees ik. Ik ben weer helemaal alleen en ik kan hem niet meer uit mijn hoofd krijgen.
Ik had echt zin om te blijven liggen toen de wekker om 7u deze morgend afging. Ik snapte niet waarom ik in godsnaam nog de moeite deed om op de te staan. Om te gaan werken, joepie. En de centjes dan, vroegen mijn hersencellen. Ja, dacht ik, allemaal heel leuk, maar wat ga ik met dat geld doen? Ik zou het niet weten. Ik heb geen doel. Toen dacht ik, wat ga ik anders doen als ik nu zou blijven liggen? Slapen was mijn eerste reactie. Toen merkte ik dat de zon al goed aan het schijnen was en dat heeft me dan toch uit bed gekregen. Toen ik in de bus zat, wou ik niet dat hij stopte aan mijn halte. Ik wou dat hij door bleef rijden en dat ik nergens moest afstappen. Ik ben dan toch in de hema geraakt en het was een vrij rustige dag. Misschien maar best dat ik ben gekomen, dacht ik, dan kan ik mijn gedachten een beetje verzetten. Dit hielp totdat ik tijdens de pauze hoorde dat iedereen fijne dingen ging doen vanavond. Ik dacht weer aan mijn date, die niet doorging. Ik dacht aan een vriendin van mij, die nu op vakantie is. Ik dacht aan een andere vriendin, die op kot zit in Antwerpen en kan doen wat ze wil daar. Toen dacht ik aan mijn avond. Helemaal alleen, voor de tv waarschijnlijk, zonder een doel. Niets om naar uit te kijken, aangezien ik morgen voor school moet werken en de komende dagen gevuld worden met werk en school. Toen kreeg ik het brilliant idee om die vriendin die in Antwerpen zit, eens te sturen. Misschien kon ik morgenavond langs komen en gingen we fijn iets eten samen, filmpkje kijken, lachen, ... Helaas is het morgen Pasen en moet ze naar huis.
Toen ik op de bus naar huis aan het wachten was, zag ik mijn reflectie in een raam en ik besefte iets cruciaal. Ik ben officieel depressief, en erger nog, ik ben EENZAAM. Echt eenzaam. Ik voel me zo alleen op deze wereld en dat terwijl er zoveel mensen rondom mij zijn. Ik ben alleen met mijn gevoelens en gedachten. Niemand om dat mee te delen, buiten hier dan. Toen ik dan in de bus zat en naar buiten staarde, zag ik donkere wolken met hier en daar wat zonnestralen. Ik was jaloers op die wolken. Ik wou dat ik zo ver weg was als hun en niet in deze wereld moest leven en zijn. Ik wil hier weg, echt. Ik heb de hele dag met een krop in mijn keel rond gelopen. Elk moment had ik spontaan kunnen wenen. Ik ben blij dat niemand aan me gevraagd heeft, of er iets is, want dan was ik in tranen uit gebarsten vrees ik. Eens thuis, heb ik me een kwartier in de badkamer opgesloten. De radio heel erg hard gezet, zodat niemand me zou horen wenen.
Ik haat mensen. Ik haat de band die ik verplicht ben te hebben met mensen. Ik haat die relaties, zowel de positieve als de negatieve. Waarom kan iedereen niet gewoon alleen zijn? Ik wil niet meer, echt niet meer. Ik ben alle hoop verloren en weet helemaal niet meer waar ik ga eindigen. Ik heb geen toekomst, geen doel, geen visie. Ik ben depressief. Ik ben eenzaam. Ik wou dat iemand me kwam redden, iemand zoals M. Maar dat zal niet gebeuren, zeker nu niet. Vandaag heb ik meermaals gedacht aan zelfmoord. Hoe kan ik het het gemakkelijkste doen? Bij welke manier heb ik het minste pijn? Wat zou ik in mijn afscheidsbrief zetten? En nee, dit is geen kreet om aandacht, zoals mensen wel vaak denken als iemand zo'n dingen zegt. Ik heb dit tegen niemand gezegd en dat zal ik ook nooit doen, enkel hier. Mijn plaatsje. Misschien is het wel een beetje een kreet om aandacht. Ik wil dat mensen me eens zien voor wie ik echt ben.
Ik denk net aan het feit dat M. van dinsdag t.e.m. donderdag naar Duitsland gaat met zijn vrienden. Feesten, lachen, drinken, eten, plezier maken, ... Ik word hier niet goed van. Waarom gebeuren er geen leuke dingen in mijn leven? Ik ben het allemaal zooo beu. Waarom gaan de dingen die ik graag wil doen NOOIT door. Londen, mijn date, ... alles gaat altijd mis blijkbaar. Ben ik dan echt gedoemd voor een leven zoals dit? Een leven zoals dat van mijn mama.
Het enige dat goed gaat, is mijn dieet. Een dieet kan je het eigenlijk niet noemen, aangezien ik amper moeite moet doen om niet te eten. Ik heb er gewoon geen zin in. Vandaag was er op het werk taart. Ik had ergens wel zin, maar ik vond het geen nut hebben. Waarom taart eten? Ik word er enkel dikker van en het zal me ook zeker niet gelukkiger maken. Zo denk ik nu trouwens over alles, bijna alles toch. Ik weet dat een date of zelfs een stom smsje van hém mij gelukkiger zal maken. In nog geen seconde zelfs. Terug naar het eten dan. Het is zowat het enige tegenwoordig waar ik nog wat controle over heb en ik ben niet van plan ook die controle op te geven.
Zoals jullie zien heb ik mijn blog (na nog maar twee weken, haha), een nieuwe lay-out gegeven. I hope you guys like it. Het is eigenlijk een soort van nieuw begin voor mij. Ik wil iets veranderen aan mijn blogs, namelijk meer van MIJ erin steken. Ik heb het gevoel dat ik iedereen in mijn leven teveel aandacht geef en mezelf verwaarloos. Ik mag niet vergeten dat ik niet leef voor anderen, maar gewoon voor mezelf.
Natuurlijk lijkt het me logisch dat ik jullie op de hoogte hou van de ontwikkelingen met M. Hij heeft wel degelijk een invloed op mijn leven. Zijn inbreng is zeker en vast niet altijd positief, maar hij is er wel en hoe hard ik ook moeite doe om hem het woord 'onbelangrijk' toe te schrijven, hij is wel degelijk belangrijk. Net even met hem gepraat. Zoals jullie merkten, was ik heel erg, ja laten we 'down' zeggen, daarstraks. Ik had hem dus een berichtje gestuurd. Zomaar, gewoon, niets aan de hand. Helaas stuurde hij niet terug. Zijn uitleg was dat hij te tam was om terug te sturen. Heel erg schandalig. Ik kan hem helaas niet vergeten. Ik wou dat ik hem in de onderste lade van mijn bureau verstoppen en er nooit meer naar moest kijken, iets van moest horen of iets bij voelen. Helaas werkt het leven niet zo. Het leven zal nooit lopen zoals ik het wil. The key is echter om jezelf elke ochtend weer uit dat warme bed te sleuren en met een glimlach aan het leven te beginnen.
Ik ben een goed mens. Ik geef veel om veel mensen. Ik trek me alles aan, ook de dingen die me normaal koud zouden moeten laten. Vanaf nu zal ik me vooral op mezelf concentreren. De hele S. situatie moet ik echt stillaan aan de kant schuiven en me concentreren op de dingen en de mensen die mijn leven af maken. Ik ga hiervoor echt moeten werken hoor. Het zomaar zeggen zal me niet veel helpen. Ik ga uit die 'comfort zone' komen en een beetje meer voor mezelf opkomen. Ik denk dat, als ik positiever denk en handel, dat ik ook meer positiviteit ga aantrekken. Enkel M. ja, ik weet niet goed wat ik met hem moet aanvangen. Hij doet de laatste tijd zo vreemd en ik heb het gevoel dat hij zijn interesse in mij aan het verliezen is. I don't blame him though. De laatste dagen was ik helemaal geen goed gezelschap. Helaas kan ik nu morgen niet bewijzen dat niet altijd zo ben en dat er wel degelijk meer in mij zit. We hebben achteraf nog wel goed gepraat hoor. Ik heb mijn hart een beetje kunnen luchten. Hij heeft geluisterd en begrip getoond. Hij heeft zich zelfs geexcuseerd voor morgen, omdat we niet kunnen afspreken. Hij heeft me ook een heel klein beetje moed ingesproken: 'kop op', zei hij. Het is een klein gebaar en betekent op zich niet veel, maar voor mij dus wel. Hij is en blijft de enige in mijn ogen die me echt begrijpt en waar ik toch ook mee op dezelfde golflengte zit. Hetgeen hij natuurlijk niet weet, is dat de tranen rijkelijk over mijn wangen stroomden, toen we aan het praten waren.
Ik heb nog zoveel te melden, maar eerlijk gezegd, heb ik daar geen zin in. Genoeg gepraat en geschreven voor vandaag. Ik neem een badje en ga fijn tv kijken met een tas thee. Vroeg het bed in, om morgen fris te kunnen werken. Ik ga hier door geraken jongens, maar ik heb ergens iemand nodig die me steunt. Hopelijk is dat M.
What if I fall and hurt myself? Would you know how to fix me. What if I went and lost myself? Would you know where to find me. If I forgot who I am, Would you please remind me oh? Cause without you things go hazy.
Ik heb het gevoel dat ik terug stilletjes aan in dat zwarte gat aan het vallen ben. Als ik mezelf dan herhaaldelijk zeg dat het mijn leven is en dat ik de enige ben die mijn leven kan beïnvloeden, helpt dat wel even. Totdat ik weer iets herinner over S. of M. of eender wie/wat, en dan krijg ik weer dat knagend gevoel. Dat gevoel is me echt aan het wegvreten en ik wil daar zo graag vanaf. Ik weet vaak niet meer hoe het verder moet en zeker niet op dagen zoals deze.
Ik heb constant iets nodig om naar uit te kijken, dat trekt mij meestal recht als ik me weer slecht voel. Hetgeen waar ik nu ENORM naar uitkeek, was mijn 'date' met M. Ik voel me momenteel ook vrij goed in mijn vel. Ik eet erg weinig, gewoon omdat ik er geen zin in heb. Nu kreeg ik vandaag helaas een smsje van hem.. Zijn ouders gaan een paar dagen naar Londen en ze nemen de autosleutels mee zodat hij niet weg kan met de auto. Ik vind het zooooooooo jammer! Morgen moet ik ook gaan werken en de dagen erna ook nog een paar keer. Ik moet ook zo snel mogelijk voor stage beginnen werken, want ik moet enorm veel boekhouden geven en dat is voor mij niet zo gemakkelijk. Dusja, je kan wel zeggen dat ik die 'date' echt kon gebruiken Ik kan nu serieus beginnen wenen. Echt. Ik voel me zo rot nu.
Ik ben soms misschien een beetje paranoïa, maar ik denk nu bijvoorbeeld soms dat hij dat maar verzint en niet met mij weg wil gaan. Ik weet dat dat stom klinkt, aangezien hij degene is die het in de eerste plaats heeft voorgesteld. Toch denk ik dat nu af en toe. Ik voel me zo slecht jongens. De tranen springen in mijn ogen. Ik wil nu een liedje luisteren dat hij me ooit heeft doorgestuurd en zie dat het op de soundtrack staat van 'the girl next door'. Daarin speelt zijn blonde vlam. Ik zie nu een foto van die jongen en dat meisje. Het lijkt allemaal zo ver weg ineens. Ik heb het gevoel dat ik nooit zijn droommeisje zal zijn en dat ik nooit de plaats van dat blond meisje kan innemen in zijn versie van 'the girl next door'.
Ik ging net eens op zijn facebook profiel kijken en ik zag dat er een meisje van zijn klas 'hey' had gezegd. Je gaat me nu toch niet wijsmaken dat meisjes dat zomaar doen e. Ik kan er niet meer tegen en ik heb op het moment weinig zin om er tegen te vechten. Ik wou echt dat ik nu gewoon doodviel en dat meen ik. Het is me allemaal weer veel te veel nu. Mijn hoofd zit precies vol met beestjes die alle positieve dingen wegeten.
Nadat hij die sms had gestuurd, heb ik lang gewacht om terug te sturen. Dat kwam omdat mijn geld op was en ik dus nu pas terug geld op mijn gsm heb staan. Ik heb hem gestuurd dat ik het heel erg jammer vind, maar dat het vakantie is en dat ik hem toch graag tijdens de vakantie eens wou zien. Nog niets terug gehad. Komaan. Stuur. Nu. NU! Een lief smsje zou alles beter maken.
Geen idee wat ik nu ga doen. Ik lag net wat in de zetel, tv te kijken, maar dan begin ik te piekeren. Als ik online kom, zie ik S. en dat is nu toch wel hetgeen dat ik NIET nodig heb. Die troela haar gemekker en gezaag. Toch sta ik hier offline op msn, gewoon in de hoop dat hij online komt. Ik wil niet eten. Ik wil geen muziek luisteren. Ik wil geen film kijken.
Jammer dat het nog geen zomer is. Dan leef ik pas denk ik. Al mijn favoriete momenten komen voor in de zomer. Ik heb er laatst al eentje meegedeeld. Een ander is, als ik 's morgens opsta en een t-shirtje en shortje aandoe, zonnebril opzet en gewoon het huis uitstap om vervolgens met mijn vriendinnen wat rond te cruisen. Zalig, echt! Ik moet meer aan die momenten denken eigenlijk. Ik heb altijd gezegd dat ik nooit naar het buitenland zou kunnen verhuizen, maar de laatste tijd lijkt dat idee er mooier en mooier uit te zien. Liefst een warm land dan, waar er enigzins nog verschillende seizoenen zijn. Frankrijk! Helaas is mijn Frans niet top. Mijn Engels is daarentegen heel goed, maar ja, daar is het even slecht weer als hier! 
Ik kan nu serieus beginnen wenen. Echt. Ik voel me zo rot nu.
