The edge of your sword isn't sharp enough for me to bleed
Two words: Anna Nalick. Dat is een artiest die ik een tweetal jaar terug heb ontdekt en die ik compleet vergeten was. Vandaag dacht ik plots terug aan haar en ik kon echt niet geloven dat ik haar vergeten was. Haar muziek is vrij onorgineel, in die zin dat het heel erg poppy klinkt, maar toch is er iets dat mij ontroerd. Haar teksten zijn vooral supermooi. Ik weet nog goed dat ik haar muziek ben beginnen luisteren toen ik heel erg depressief was. Het liedje 'wreck of the day' klonk zo vertrouwd op dat moment. Alles wat ze zei klopte gewoon. Na die zware periode begon ik vooral de liedje 'bleed' en 'in the rough' te luisteren, omdat die wat positiever klonken en heel veel girlpower in zich hadden. Ik krijg dat warme gevoel ook in mij als ik naar haar muziek luister. Ik herinner me die periode dan heel goed terug en hoewel het een donkere periode was, voel ik me veel levendiger als ik eraan denk. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik voel me echt levend als naar haar muziek luister en terwijl terugdenk aan die bepaalde momenten.
Veel meer heb ik eigenlijk niet te zeggen. Het is vreemd dat het moeilijker is om op goede dagen mijn blog te vullen met iets. Ik heb vandaag heel de dag aan statistiek gewerkt en jawel hoor, ik begin het te snappen. Morgen moet ik nog één deeltje afwerken, dat ook niet zo heel moeilijk is, en dan aan de oefeningen beginnen. Hoe de oefeningen gaan gaan, dat weet ik nog niet helemaal, maar ik ga alleszins maandag met een opgeheven hoofd in de practica zitten. Ik wéét nu dat ik helemaal niet zo dom ben als dat die meisjes me laten voelen.
I just want to be better than my friends might say
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat vandaag een heel positieve dag was. Waarschijnlijk heeft de gedachte dat ik naar huis kon gaan me er wel doorgetrokken. Toch ging het vandaag ook allemaal wat vlotter. De lessen gingen goed en iedereen deed wel vriendelijk. Soms had ik van die kakmomenten, maar dan dacht ik "Ik ben bijna thuis, nog even volhouden".
De laatste dagen, of beter gezegd nachten, heb ik amper geslapen. Ik ben echt een vat vol stress. Mijn ouders snappen daar echt niks van, ze vinden het vreemd dat ik zo stressvol ben nu. Ze beseffen niet dat zij mij vaak nog extra stress bezorgen door zo'n dingen te zeggen. Ik ben altijd vlotjes doorgeraakt op school, maar dit niveau is een uitdaging voor mij. Mijn ouders denken dat ik zoals altijd bang heb, maar er uiteindelijk wel door geraak. Deze keer is de kans dat ik herexamens heb wel heel groot en ik ben bang dat ze dat niet goed beseffen. Ik ben eigenlijk bang om hen teleur te stellen.
Wat mijn planning betreft, ik heb al gefaald. Haha, ik kan er best nog wel mee lachen. Ik wil teveel in te weinig tijd doen en ik wil dan ook alles heel goed doen. Deze morgen was ik van plan vroeg op te staan om nog eens goed door te werken, maar aangezien ik pas om 3u 's nachts in slaap was gevallen, ging dat moeilijk. Morgen ben ik van plan om om 10u op te staan en dan mijn hele cursus statistiek door te nemen en mijn oefeningen te maken. Het maakt me niet uit hoelang ik daaraan bezig ga zijn, het moet af. Ik zit best wel achter op schema, maar als ik de rest zo hoor, zijn zij dat ook. Natuurlijk moet ik niet teveel luisteren naar anderen en gewoon doen wat ik vind dat het beste is. Ik ben zo onzeker en daarom kan ik dus geen beslissingen maken. Ik weet echt niet wat nu goed is voor mij of wat slecht is. Ik heb altijd 20 andere meningen nodig, voordat ik de mijne uit of voordat ik een beslissing maak. Een goed voorbeeld is dat werk nu. Ik ben iemand die helemaal geen probleem heeft met drukte of met hard en veel werken. Dat is heel goed voor mij, want dan heb ik minder tijd om me druk te maken over alles en ik verdien geld. Geldproblemen bezorgen me onwaarschijnlijk veel stress, dus het feit dat dat nu ook wegvalt kan alleen maar positief zijn. Toen mijn papa me kwam halen aan het station, zei ik "Ik denk dat dat werk wel goed gaat zijn voor mij." Hij was daar niet mee akkoord, in die zin dat het sowieso meer drukte bezorgde, maar dat het natuurlijk wel positief was dat ik ondertussen geld verdiende. Kijk, zo een dingen heb ik écht niet nodig. Ik twijfel onmiddellijk aan mijn beslissing als mensen zo'n troep tegen mij zeggen. Dat bewijst ook weer eens dat mensen mij niet echt kennen, anders zouden ze weten dat die druk heel positief is voor mij. Ik heb zelfs zin om te gaan werken, alleen het vroeg opstaan steekt me een beetje tegen. Ik heb trouwens gemaild naar de bazin i.v.m. 3 november, hopelijk gaat dat lukken. Het zou maar erg zijn dat ik mijn verjaardag moet eindigen met vroeg te gaan slapen.
Ik ga eens proberen te slapen. Ik heb net een warm bad genomen en wat sedinal. Dat zijn druppeltjes kalmeermiddel, helemaal plantaardig, dus no drugs people. Ik heb dat eens gekocht toen ik stage had, want ja, toen was ik dus ook helemaal op van de stress. Het begint wel al te werken, dus tot morgen!
Oké, tijd voor een ophelderingsblog. Mijn vorige blog was, wel hoe zeg ik het, vrij radicaal. Zo voelde ik me ook wel, maar het is natuurlijk raar om te lezen zonder enige verklaring. Omdat het vandaag al iets beter gaat, kan ik 'm nu geven. Hier komt ie.
Het begon allemaal dinsdagavond, een vriendin kwam naar Leuven om te feesten. Uiteindelijk zijn er nog eens 3 vriendinnen van haar meegekomen, wat ik heel erg leuk vond. Ik vind het wel leuk als vriendengroepen een beetje mixen. We hadden allemaal ook onmiddellijk een goede band, we hadden veel intieme verhalen verteld, veel gelachen ... kortom: het was écht heel leuk. Tegen 3u 's nachts zijn we pas vertrokken op kot. Alles ging best goed, totdat we ergens binnen gingen. Ik heb geen idee hoe het toch maar altijd komt, maar ik voelde me plots weer zo onzeker. Op dat moment keek ik naar die meisjes op een heel andere manier, ik was echt jaloers. Ze zijn allemaal zo leuk, tof, knap, slank. Ik heb wel al verteld over mijn eetproblemen soms, maar uiteindelijk ben ik nog niet moddervet. Ik weet dat gewoon ook wel, ik zie er nog normaal uit. Maar toch voel ik me soms wel zo. De andere meisjes waren in principe ook niet veel knapper of lelijker dan mij, maar ze stralen iets uit dat ik gewoon niet heb. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: ik begin barsten te vertonen. Andere mensen, maar ikzelf ook, merken dat er iets aan de hand is met mij, dat ik duidelijk niet goed in mijn vel zit. Ik probeer dan plezier te maken, maar in mijn hoofd weet ik goed genoeg dat ik gewoon aan het faken ben. Ik weet gewoonweg niet meer hoe ik gelukkig moet zijn. Ergens ben ik er ook wel bang voor, omdat ik wéét dat er na dat gelukkig gevoel altijd een donker gevoel komt. Ik kreeg ook helemaal geen aandacht van jongen in tegenstelling tot die meisjes. Op een bepaald moment voelde ik me ook echt uitgesloten door die meisjes, hoewel dat helemaal niet zo was. Ik doe dat mezelf gewoon allemaal aan. Ik ben degene die zich afsluit voor jongen, ik ben degene die zich afsluit van haar vriendinnen en ik ben degene die ervoor zorgt dat ik niet gelukkig kan zijn. Oh, even vergeten. Wie zie ik net buiten komen als ik binnen ga? Ja hoor, M. Het doet me echt niets meer dus. Ik heb veel belangrijkere dingen aan mijn hoofd.
Toen ik woensdag opstond, wist ik ook helemaal niet hoe ik me moest voelen. De avond was best wel met een vrolijke noot geëindigd, maar toch voelde ik me weer vreemd die ochtend. Ik wist al dat die dag een zware kutdag zou worden. En jawel, dat werd het ook. Ik heb wéér commentaar gekregen over mijn gebrek aan statistisch verstand en ik heb zelfs commentaar gekregen over mijn werk. Dat had ik misschien ook nog niet verteld. Ik heb dat werk dus geregeld in de Carrefour. Ik mag gelukkig maandag al beginnen. Het wordt wel zwaar, aangezien ik maandagvoormiddag, dinsdagnamiddag en woensdagvoormiddag werk. Het positieve is dan weer dat ik veel verdien op korte tijd en mijn laatste werkdag op 14 december valt, een week voor de kerstvakantie. Ideaal, want dat is net een week voor mijn blok. Helaas moeten er weer mensen zijn die daar iets heel negatiefs van moeten maken. "Goodbye social life." Ja, tof hoor. In de plaats van een mens een wat aan te moedigen. Ik maak me enorm veel zorgen over mijn studies op dit moment, zeker nadat mensen mij blijven herinneren aan het feit dat ik geen statistiek kan en dat zo gemakkelijk zou zijn. Gisterenavond heb ik dan ook mijn papa opgebeld, om hem te vertellen over dat werk en hem te vragen wat hij ervan vindt. Hij vond het wel veel uren, maar zag het positieve er meer in. Het is ook een goede kans: ik verdien veel op korte tijd + het is in een tijd waarin ik nog niet enorm veel moet leren. Ik heb dan ook minder tijd om me druk te maken over vanalles, ik zit minder alleen, dus dat is heel goed voor mij op dit moment denk ik. Toch draaide het gesprek uit in tranen, langs mijn kant natuurlijk. Ineens kwam alles eruit: die commentaar op statistiek, werk, stress, slapeloze nachten, ... Mijn papa geeft me altijd heel wijze raad en dat was ook zo deze keer. Hij zei dat ik niet teveel moest prijsgeven van wat ik doe qua studies of qua werk, omdat sommige mensen niet het beste met me voorhebben. En hij heeft groot gelijk. Ik praat teveel over die dingen met andere mensen. Oké, als het over mijn beste vriendinne gaat, dan doe ik wat ik wil. Maar die mensen die constant alles bekritiseren wat ik doe, daar moet ik voor oppassen. Zij doen dat begot ook niet. Een mooi voorbeeldje is dat ik dus bijna altijd tegen iedereen zeg wat ik ga doe qua leren. Waarom ik zo'n dingen doe, geen idee. Ik probeer gewoon wat mee te praten. Maar anderen mensen doen dat dus niet. Toen ik gisterenavond vroeg aan één van die meisjes of ze een bepaalde tekst al gingen lezen voor het college was het antwoord: "Die heb ik al helemaal doorgenomen." Maar op zo'n irritante toon, je weet wel wat ik bedoel. Conclusie: ik ga mijn mond wat meer houden vanaf nu.
Zoals ik al vaak gezegd heb, heb ik het gevoel dat ik gewoon té vriendelijk ben voor iedereen. Mensen merken dat en maken daar misbruik van. Dat is gewoon die angst om alleen te zijn die mij zo vriendelijk en "zwak" maakt. Ik durf niet snel mijn kritiek of mening te uiten over iets/iemand, want ik ben bang dat ze me dan in de steek gaan laten. Dat gevoel moet ik echt constant proberen te relativeren. Ik ben niét dom. Ik ben niét lelijk. Ik ben niét dik. Ik moet echt stoppen met zo onzeker te zijn. Het is helemaal niet zo erg met mij gesteld als dat ik denk.
Structuur. Dat heb ik nodig vanaf nu. Ik heb het al gehad over mijn eetpatroon dat echt veranderd moet worden. Ik weet dat ik graag lekker en veel eet, dus daar kan ik gewoon niet mee stoppen. Dat is wie ik ben. Ik ben een echte bourgondiër. Ik geniet van eten. Maar wat ik wel kan doen is die late night snacks en tussendoortjes laten. Ik ben al goed bezig met elke avond een lekker en vullend avondmaal te maken, waardoor is 's avonds minder honger heb. Ook haal ik geen ongezonde dingen in huis. In het weekend ga ik lopen. Dat is goed voor mijn lichaam, maar vooral goed voor mijn geest. Omdat ik maandag, dinsdag en woensdag werk, ga ik sowieso minder eten en meer bewegen. Een ander structuur is mijn studiestructuur. Begrijp me niet verkeerd, ik heb al goed gestudeerd, maar eerder sporadisch en ongeorganiseerd. Ik heb nu mijn agenda eens mooi ingepland en een weekplanning gemaakt. Dat ga ik elke week proberen te doen en hopelijk ga ik me er goed aan houden. Op die manier voel ik me ook al wat zekerder over mezelf qua studeren. Dan voel ik toch dat ik alles goed en regelmatig bijhoud.
Alles zit nu wel vrij goed. Ik heb mijn acties goed op een rijtje gezet, hopelijk volgen mijn gedachten vanzelf. Ik ga mezelf niet meer zo "laten gaan". Ik laat mezelf tegenwoordig teveel meeslepen door emoties, ik vecht er zelfs niet meer tegen. Nee, vanaf nu is het een gevecht. Dat is veel gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik spreek uit ervaring, maar het is enigzins mogelijk. Al is het maar een klein beetje, alle beetjes helpen me nu wel. Toch ben ik blij dat ik naar huis kan morgen. Ik wil volgende week met een nieuwe lei en een nieuw gevoel aan de kotweek beginnen. Het enigste waar ik nu nog een beetje mee zit is dat werken. Niet dat werken op zich, maar gewoon een bepaalde dag. Ik verjaar op een dinsdag. Dan zou ik namiddag moeten werken, wat op zich geen probleem is, maar dan kan ik 's avonds niet weg, aangezien ik woensdagvoormiddag alweer moet werken. Ik ben aan het denken om die woensdag vrij te vragen met het excuus dat ik een lesverschuiving heb ofzoo. Ik weet het nog niet goed, want maandagavond kan ik dan bijvoorbeeld ook mijn verjaardag vieren, maar ik weet niet of er dan veel mensen naar Leuven kunnen komen. Een dilemma vind ik wel. Ik zou het wel vrij jammer vinden moest mijn verjaardag niet goed gevierd worden ... Ik ga het in het weekend eens bespreken met mijn ouders en het maandag melden in de Carrefour. Denk toch ergens dat ik woensdag vrij ga willen.
Goed, het is een superlange, sorry! Nog even heel erg bedankt Anapunkx voor je reactie, ik vind het altijd fijn dat er mensen zijn die de moeite doen om mijn depressieve blogs te lezen ;-) Ik denk dat ik binnenkort de stap ga zetten en naar een psychiater ga gaan. Ik weet hoe ik mezelf moet verbeteren, maar ik hoop dat een specialist me daar verder in kan helpen. Ik wil echt van die ziekte af.
Ik begin barsten te vertonen. Het begint mensen op te vallen dat het niet goed gaat met mij. Ik kan het spelletje niet meer lang volhouden. Als ik foto's van mezelf zie, ik herken ik mezelf niet meer. In de spiegel zie ik een afgeleefd, moe en dik monster. Ik kan het niet meeeeeeeeeeer. Ik kan amper tranen bedwingen. Ik wil dood. Ik kan echt niet meer. Het leven heeft gewonnen. Ik haal nergens meer plezier uit, het leven heeft geen zin meer. Ik heb dringend hulp nodig.
... Drifting through the wind Wanting to start again
Do you ever feel, feel so paper thin Like a house of cards One blow from caving in
Do you ever feel already buried deep Six feet under scream But no one seems to hear a thing
Tja, waar moet ik beginnen. De dag begon heel goed eigenlijk, ik voelde me prima. Ik voelde me zelfs echt thuis vandaag, had fijn ontbeten, op het gemakje me aangedaan en naar de Carrefour om te hoek gegaan. Dat gedeelte van de dag ging ook best prima, ik heb mijn cv afgegeven en toen ik op kot kwam, werd ik al gebeld. Ze hebben pas iemand nodig vanaf 28 november, wat op zich niet zo goed is. Rond die tijd ben ik toch al aan het leren voor de examens en ik zou nu al wat geld kunnen gebruiken eigenlijk. Nu ga ik sowieso geld van mijn ouders moeten lenen om naar Parijs te gaan. Zo'n dingen bezorgen me echt nachtmerries, maar echt letterlijk nachtmerries. Ik lig serieus wakker van zo'n dingen, zeker omdat mijn ouders het al niet breed hebben en ik al zoveel kost met dat kot en alles erbij. Morgen moet ik terug gaan om mijn contract te tekenen. Ik mag wel hopen dat ik niet teveel moet gaan, want dat zou echt ten koste gaan van mijn studies. Ik heb toch maar ja gezegd toen ze belden, tja, dat is zowat je eerste reactie e. Kijk, daarom bel ik niet graag. Achteraf heb ik mijn papa gebeld en die bezorgde me eigenlijk nog meer kopzorgen. Hij zei dat ze waarschijnlijk wel gingen willen dat ik vaak kom en blablabla. Hah seg, zwijg toch allemaal. Morgen ga ik gewoon naar daar en ik zie wel wat er op me af komt. Ik maak me nu al zoveel zorgen over mijn studies, dus ik ga dat zeker niet meer in het gevaar brengen door zoveel te gaan werken.
Over studies gesproken, ik had daarstraks dus statistiek practicum. Zoals ik al zei: ik kan dat ab-so-luut niet. Ik ben echt iemand die beter is in nadenken over mensen, theoriën, filosofiën, ... Zo'n dingen onthou ik heel goed. Ik kan bijvoorbeeld nog altijd alles navertellen van de les filosofie van vorige woensdag. Statistiek krijg ik gewoon niet in mijn hoofd. Ik vind dat gewoon niét logisch. Ik ben al veel met die cursus bezig geweest, maar blijkbaar mis ik nog altijd essentiële formules en begrippen. Zo bleek dus ook in het practicum. Enkele medestudenten van lerarenopleiding doen deze richting ook en we vormen zowat een groepje, helaas lijken zij slimmer te zijn. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar ik voel me gewoonweg dommer. Alleen bij statistiek dan wel. Toen ik in de les aan een van hen iets vroeg, werd ik bij wijze van spreke afgeblaft. Ze konden niet begrijpen dat ik datgene niet begreep. Ik voelde me gewoon heel erg aangevallen op dat moment. Ik ben al zo emotioneel de laatste tijd, dus zo'n dingen kan ik echt wel missen. Ik voelde zelfs tranen in mijn ogen opwellen. De rest van de les heb ik ook mijn mond gehouden, ik was helemaal toegeklapt. Op weg naar kot werd ik echt woedend. Dat meisje heeft gestudeerd voor leerkracht wiskunde, komaan, je kan toch niet verwachten dat ik daar ook zo snel mee weg kom. Nu ik erbij nadenk, ze doet vaak zo belachelijk over alles. Net alsof dat allemaal weet en het maar zelfsprekend is dat mensen dat ook snappen. Soms herken ik een paar S-eigenschappen in haar. Toen we aan de oefeningen begonnen, zei ik voor de grap: "Zeg jij maar wat jij hebt geantwoord, dan zullen wij wel volgen, want jij zal het wel juist hebben." Maar echt, lachend en al. Nee, wat voor een reactie krijg ik terug: "Ja zo ga ik ook wel niets bijleren è." Toen ik op kot aankwam heb ik ook wel heel lang en heel veel geweend. Ik voel me zo aangevallen en geintimideerd. Precies alsof ik nu als "de domme" zal bestempeld worden. Ik heb ook weer gewenst dat ik dood was. Soms wordt het me ook echt téveel. Ik sleur mezelf nu echt door het leven en dergelijke tegenslagen zijn echt de druppel. Toch laat ik me niet zo snel kleineren. Mijn reactie op hun gedrag: wacht maar. Ik zal misschien niet zo'n hoge punten op statistiek halen als jullie, maar er zijn nog andere vakken. Vakken waar ik in zal uitblinken.
Daarnet begon dat meisje op msn tegen me, heel vriendelijk wel. Precies alsof ze wist dat ze me ergens geraakt had. Trouwens, ze is samen met een ander meisje naar de acco geweest om boeken bij te halen. In de plaats van mij ook te verwittigen dat dat boek er ondertussen is? Ochja, ik hoop dat ze zich goed voelt in haar vel als ze zo'n dingen doet. Mij niet gelaten. Het kwetst me ook niet meer zo fel. Ik heb immers vrienden genoeg. Ik geloof echt dat ze zich best slecht voelt over zichzelf en dat ze zo'n dingen doet om zochzelf wat beter te voelen. Ik heb ondertussen geleerd dat sommige mensen zo in elkaar steken. Ik meen het echt wanneer ik zeg dat ik zo'n dingen beter kan plaatsen. Ik erken mijn probleem weer en ik weet dat ik me daar op moet focussen. Dat ik mezelf gelukkig moet proberen te maken, niet iemand anders. Ik moet vaker beseffen dat ik leef voor mezelf, niet voor anderen.
Ik wou nog snel even zeggen dat mijn blogtitels misschien niet altijd relevant zijn voor mijn blogs zelf. Ik vind het zo stom om telkens een titel te zoeken voor elke dag, het komt vaak toch op hetzelfde neer: zwart, leeg, eenzaam, wenen, depressie. Ik gebruik dus bijna altijd lyrics van liedjes die ik graag hoor. Als iemand dus interesse heeft, je kan altijd de blogtitel in google intypen om vervolgens een mooi liedje te horen. Vandaag zal ik 'm al eens verklappen, het is firework van Katy Perry. Toen ik deze morgen dit liedje ontdekte, was ik echt verbaasd over hoe hard ik mezelf herkende in die eerste zinnen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker en bij iedereen, maar ik wou het toch even delen. Vanavond doe ik het weer kalm aan met een filmpje op kot, want morgen ga ik echt wel nog eens goed feesten!
Al bekend met het fenomeen van de emotionele eter? Ik helaas wel. Te bekend zelfs, ik ben er namelijk eentje. Het typische voorbeeld van een emtionele eter. Door mijn depressie is dat alleen maar erger geworden. Die gezelligheid waar ik al enkele blogs over zaag, gaat altijd wel hand in hand met lekker, hartelijk eten. Als ik in de winter opsta, wil ik als ontbijt veel broodjes met lekker beleg en een warme chocomelk. Als ik gezellig een filmpje kijk, wil ik chips, ijs, alles wat maar genoeg caloriën bevat dus. Ik herken zelfs een patroon in mijn eten. Als er iets gebeurd is waardoor ik plots een heel harde depressie-aanval krijg, kan ik niks eten. Hoogstwaarschijnlijk omdat er in mijn keel een krop vol tranen zit. Daarna maak ik mezelf wijs dat alles eigenlijk helemaal in orde is, wat dus nooit waar is natuurlijk. Op dat moment begin ik te eten. Echt alles wat in mijn buurt staat, gaat de mond in. Het liefst hartelijke en ongezonde troep die goed vult. Ik voel dan ook letterlijk een leegte in mijn lichaam dat opgevuld moet worden met iets. Ik weet dat als ik een vriend zou hebben, dat gat opgevuld zal worden met liefde en affectie. Helaas is dat niet het geval, dus is eten the next best thing.
In dat stadium zat ik dus tot nu toe. Waarom tot nu toe? Ik heb net de foto's van zaterdagavond ontvangen en my dear god ... ik zag er moddervet uit. Ik vraag me achteraf altijd af hoe ik me in godsnaam heb kunnen amuseren terwijl ik er ZO uitzag. Ik ben die toestanden ondertussen al gewend, maar het blijft altijd een steek door mijn hart. Gelukkig ga ik nu fase 3 enteren, de beste fase. De fase waarin ik op mijn eten ga letten en me terug goed ga voelen. Totdat er weer iets gebeurt waardoor ik terug in stadium 1 beland. Ik kan precies nooit meer écht gelukkig zijn, ik weet namelijk altijd dat ik op een bepaald moment terug in dat gat val. Het is zelfs vaak zo dat ik bij gelukkigere periodes extra oop mijn hoede ben, wat uiteindelijk een negatief effect heeft want dan zie je natuurlijk veel meer.
Nee echt, ik geloof wel in die filosofie van: een gezond lichaam = een gezonde geest. Helaas geldt dit ook andersom, je hebt een gezonde en sterke geest nodig om aan dat gezond lichaam te werken. Ik ga er alleszins weer eens voor gaan, nu ik op kot zit is dat natuurlijk nog moeilijker. Het is te zeggen, het eten op kot zelf zal wel lukken aangezien ik zelf kies wat ik in huis haal. Helaas is het uitgaansleven niet zo calorie-arm. Dinsdag komt die vriendin dan ook en dat gaat sowieso ongezonde kost zijn, gevolgd door een lading bier. Ochja, ik ga het alleszins proberen vol te houden als ik alleen ben. Dat is al veel denk ik. Ik ben trouwens op kot geraakt, gelukkig was de trein nog niet al te vol. Ik had voor ik vertrok wel een kleine mental breakdown, met tranen en alles. Ik had echt geen zin om al naar Leuven te vertrekken. Ik heb hier de laatste 3 weken al zoveel zwarte en echt heel erg depressieve momenten gehad, en ik denk dat ik bang ben dat er nog veel gaan volgen. Met statistiek ben ik ook nog niet ver geraakt, maar ik heb morgen nog tot 16u, dus dat zal wel lukken è.
Goed, ik ga het hierbij laten voor vandaag. Ik ga nog een filmpje en/of een serie'ke kijken. Hopelijk droom ik goed en kan ik bijgevolg aan een mooie en positieve dag beginnen morgen!
Geen idee hoe ik me op dit moment voel om eerlijk te zijn. Eigenlijk best oké, maar er zijn een paar dingetjes die in mijn achterhoofd zitten en die mijn gemoed zo nu en dan naar beneden halen. Allereerst is er het feit dat ik dringend aan mijn statistiek verder met werken. Ik moet nog een heel deel onderlijnen, samenvatten, blablabla. Ik heb echt geen zin precies. Helaas moet het deze keer wel echt, want morgennamiddag heb ik voor het eerst practicum. Je moet dan oefeningen voorbereiden, maar om die oefeningen te kunnen maken moet ik eerst de theorie verwerkt hebben. En zoals ik al zei: écht géén zin!
Dan is er nog het feit dat die stomme, stomme, STOMME nmbs besluit te staken vanaf vanavond 22u. Normaal gezien ga ik pas maandag naar kot, omdat ik die overvolle zondagtreinen echt haat. Plus, dan zit ik weer een avond op kot, zonder tv. Klinkt misschien belachelijk, maar ik wou heel graag so you think you can dance zien, haha. Maar komaan, jullie snappen het plaatje wel. Ik had gewoon graag nog een avondje thuis gezeten. Zoveel zin heb ik deze keer ook niet in een weekje Leuven. Meestal doe ik in het weekend niets anders dan eten, drinken en tv kijken. Ik vind dat best wel oké hoor, maar aangezien ik gisterenavond goed ben gaan feesten, heb ik mijn feestgehalte van deze week wel al gehad. Ik heb nogal veel gefeest de afgelopen weken, maar ik begin het een beetje beu te geraken. Dinsdag komt er een goede vriendin naar Leuven, hopelijk heb dan terug wat zin.
Dan is er nog het feit dat ik dringend een jobje moet vinden. Ik ben eigenlijk superblut. Ik had vorige week in Leuven een papier zien ophangen in de Carrefour dicht aan mijn kot, dus ik zal daar morgen ook maar eens langsgaan. Zo een dingen haat ik echt, ik ben er zelfs bang van. Dingen aan mensen vragen die ik niet ken of bellen naar mensen die ik niet ken.
Oké ik voelde me best oké, maar na deze blog voel ik me precies niet meer oké. Het zal wel overgaan, ik ga nog eventjes tv kijken, nu ik nog kan, pfft.
Kennen jullie dat warme gevoel wanneer je zo een typische Amerikaanse film kijkt, vooral als het verhaal zich afspeelt in een koude, winterse periode? Ik hoop echt dat jullie dat warme gevoel herkennen, het is namelijk één van mijn lievelings gevoelens. Het lijkt altijd alsof die periode van het jaar in Amerika veel leuker en gezelliger is dan hier. Dat is zowat een van de laatste kindse gedachten die ik nog bezit, want ergens weet ik wel dat die films gewoon films zijn en dat het in de realiteit overal hetzelfde is. Het is maar een illusie om te denken dat mijn donker gevoel daar minder zou zijn. Toch tracht ik die gedachte nog even bij me te houden, het geeft me zo een warm en gezellig gevoel.
Omdat het niet zo gemakkelijk is om dit gevoel te beschrijven, ging ik daarnet op zoek naar films die me hierbij zouden kunnen helpen. Helaas vond ik niet dadelijk eentje dat me aansprak. Maar toen dacht ik plots aan deze periode van het jaar, enkele jaren geleden. Ik zat in mijn tweede jaar lerarenopleiding en in oktober gingen we met de hele groep Engels naar Oxford. Ik heb eigenlijk enkel warme en leuke gevoelens bij die ervaring. De stad was zo mooi en gezellig, net zoals in een film. Het weer was ook erg mooi. Het was heel erg koud, maar het regende niet. Ik weet niet precies wat precies hetgene is dat zo'n scène speciaal maakt voor mij. Ik denk dat het de gezelligheid van een stad is, in combinatie met het gezelligste weer ooit. Ik ben een echt stadsmeisje, vooral op zo'n momenten. In de zomer vind ik de stad minder leuk, dan heb ik echt nood aan natuur. Maar in de winter is de stad geweldig. Alles is verlicht, de café's zijn lekker warm en er hangt overal een leuke, warme sfeer. In Oxford waren enorm veel boekenwinkels, en komaan, wat is er gezelliger dan een gezellige, warme boekenwinkel in hartje winter? Ik reis eigenlijk veel liever in een koudere periode van het jaar dan in de zomer. Zo een winterse citytrip lijkt me veel minder stresserend dan een zomerse. Om te beginnen moet ik me al geen zorgen maken over het aanzicht van mezelf in bikini. De kledij in de herfst en winter vind ik sowieso al veel leuker. Je hebt zoveel leuke accesoires: een lekker warme trui, een mooi paar botten, een paar wollen handschoenen en een lange, gezellige sjaal. Ik zou Londen heel graag eens bezoeken tijdens de kerstperiode. Nu ik eraan denk, ik ga binnenkort naar een grootstad, Parijs. Samen met vriendinnen ga ik midden november mijn goede vriendin bezoeken in Parijs. Ik kijk er al helemaal naar uit, vooral met dat koude, gezellige weer.
Om eventjes terug te komen op mijn tripje naar Oxford. Op de terugrit naar huis, hadden we een film opgezet in de bus, sex and the city, het eerste deel. Ik ben een heel erg grote fan van de serie, dus ik vond die keuze wel leuk. In de film is er een scène, ik geloof dat het op nieuwjaar is, wanneer Carrie zich eenzaam voelt en uiteindelijk besluit om naar Mirande te gaan. Er speelt dan ook een heel erg mooi liedje. In de scène en in dat liedje herken ik mezelf heel erg. Het uit eenzaamheid, vriendschap, winter en ergens ook wel gezelligheid. Als je wilt weten welk liedje ik bedoel, typ je gewoon de titel van deze blog in bij youtube. Niet alleen films, maar ook boeken geven me een warm en gezellig gevoel. Ik denk dan onmiddellijk aan de Harry Potter boeken. Ik ben vorige kerst beginnen lezen en kijken, om vervolgens helemaal in de ban te geraken van de reeks. Het is voor mij een summum van gezelligheid en winterse sfeer. Ik ben nooit verder geraakt van het vierde boek, maar ik ben het serieus aan het overwegen om terug te beginnen.
Deze blog heeft me echt veel moeite gekost, vooral omdat de laptop halverwege gek deed en de tekst volledig verdween. Ik hoop alleszins dat jullie even in die gezellige sfeer zitten waarover ik het heb. Straks ga ik een kijkje nemen op de Hasseltse jeneverfeesten, waar ik die gezelligheid en sfeer ongetwijfeld ga terugvinden. Trouwens, binnekort staat winterland weer in Hasselt, een échte aanrader om die gezelligheid te voelen.
Vandaag was een positieve dag. Niet meer of niet minder. Een heel goede vriendin is me komen bezoeken in Leuven. Ze zit nu 4 maanden in Parijs, op erasmus, maar is dit weekend even terug in ons mooie belgenlandje. Ik was SUPERblij toen ik haar zag in Leuven. Ik wou dat één van mijn beste vriendinnen ook in Leuven zat, dan had ik altijd wel iéts te doen als ik me weer slecht begon te voelen. Pas op, begrijp me niet verkeerd. Ik heb best een groot sociaal leven, maar de mensen die ik in Leuven ken zijn louter oppervlakkige vriendschappen. Als ik echt eerlijk moest zijn, zou ik zelfs zeggen dat ze niet het soort vrienden zijn die ik normaal heb. Vaak zijn ze niet sociaal en ze zijn zo, ja hoe zeg je dat, afgelijnd. Ik ben iemand van uitersten en extremen, dus als ik bij hun ben, moet ik me vaak inhouden. En opnieuw, begrijp me niet verkeerd, ik ben zelf niet dat luidruchtige, supersociale meisje, maar ik ben toch anders. Laten we het iets anders proberen uit te drukken: ik ben niet zo klassiek ingesteld.
Helaas moet ik aankondigen dat er weer een jongen in mijn leven is. E., die vriend van M. die ik in mijn vorig bericht al aanhaalde. Sinds toen eigenlijk, heb ik plots veel meer contact met hem. Mijn vriendinnen haten hem haha. Ze vinden hem lelijk, arrogant en met een te groot 'bakkes'. Ik moet ze wel gelijk geven hoor, maar hij is gewoon heel rechtuit en mijn vriendinnen zijn dat ook, en zo'n karakters botsen nu eenmaal. Hij doet supervriendelijk tegen me en brengt me vaak aan het lachen, iets wat ik met momenten enorm hard nodig heb. Hij stuurt me ook af en toe, en ja, ik stuur hem ook af en toe. Het is gewoon vriendschappelijk hoor, maar ik vind de aandacht die ik van hem krijg wel leuk. Het haalt me zelfs vaak uit dat zwarte gat, wat eigenlijk niet zo positief is als het lijkt. Ik besef, vooral na de hele M. situatie, dat ik mijn geluk uit mezelf moet leren halen en niet uit andere mensen. Andere mensen kunnen me blijkbaar in de steek laten, waardoor ik gewoon weer herval. Op die manier zal ik dus nooit genezen. Maar zoals ik zei, het is allemaal heel vriendschappelijk. Het voelt eerder alsof ik een goede vriend heb bijgekregen i.p.v. een potentiële relatie.
Hoewel het vandaag ook geregend heeft, moet ik zeggen dat deze tijd van het jaar mijn favoriete tijd van het jaar is. Mensen verklaren me gek wanneer ik dit zeg, en ergens snap ik hen wel. Het wordt kouder, de blaadjes vallen van de bomen en iedereen wordt weer wat bleker. Toch maakt deze periode me gelukkig. Het laat me namelijk aan gelukkige tijden denken, vooral aan de kindertijd dan. Over 2 weken wordt ik 21 jaar en die gedachte alleen laat me al aan veel leuke verjaardagen terug denken. Het laat me ook aan halloween denken, en mensen als er iets is waarvan ik hou, dan is het wel halloween. Vroeger gingen mijn zussen, de buurjongens, de buurmeisjes en ikzelf elke halloween door de straten rond, verkleedt als iets griezelig. We gingen dan aanbellen en zongen dan een 'griezelig' liedje en achteraf vroegen we wat snoep. Goh, hoe graag zou ik toch eventjes terug willen keren naar die tijd. Het is ook een periode waarin thuis zitten met een fleece-dekentje, een kop warme soep en een filmpje helemaal acceptabel is. Dat is wel iets dat ik leuk vind natuurlijk, want dan voel ik die druk om plezier te maken minder en kan ik voor een keertje eens genieten van die dolce far niente waar iedereen het zo vaak over heeft.
Guess who's back? Ja. Ik dus. Ik heb deze blog bijna een half jaar niet meer bekeken, en meer zelfs: er niet meer aan gedacht. Zoals ik in mijn laatste bericht zei: ik wil alleen zijn met mijn gedachten en gevoelens, en ik wil ze niet 'echt' maken door ze neer te typen. Vertaling: Ik wou even doen alsof alles in orde was. Helaas. Ik ben nog steeds even messed up, hoewel er toch een heel deel belangrijke veranderingen in mijn leven zijn gekomen. Goede veranderingen zelfs.
Waarom ben ik net nu terug? Tja, dat ik het zelf niet goed weet. De laatste dagen heb ik meermaals terug gedacht aan deze blog en uiteindelijk heb ik vanavond besloten 'm nog eens open te doen. Ik was in het begin wel een beetje scpetisch over het feit of ik mijn blog wel zou herlezen. Ik was bang dat alle oude wonden terug open zouden gaan. Het tegendeel is bewezen. Het heeft me zelfs goed gedaan om die laatste berichten eens terug te lezen. Maar laten we maar eens beginnen. Voor diegene met weinig interesse of tijd, haak maar al af. 'Cause it's going to be a long one!
Dé grootste verandering is sowieso wel de liefdessituatie met M. Het is ondertussen kleine twee maanden volledig over. Het heeft wel nog goed aangesleept. Ik ben nog één keer met 'm weg geweest na die fuif. We waren naar de cinema geweest. Het leek allemaal éindelijk goed te komen. Hij was zo nerveus toen ik binnenkwam, wat ik uiteraard wel schattig vond. Er is ook vanalles gebeurd, waar ik niet onmiddellijk spijt van heb, maar hem toch liever niet gegund had. Don't worry, geen seks. Maar toch iets, jullie snappen het wel. Daarna kwam echter uit dat hij me wel wou, maar dan ook enkel en alleen voor de seks. Het feit dat ik in binnenkort op kot in Leuven zou zitten, sprak hem blijkbaar wel aan. Ik heb het nog even volgehouden om gewoon vrienden te zijn, maar op marktrock ben ik dingen te weten gekomen die echt wel dé druppel waren. Hij was me in die tijd ook al goed aan het negeren, maar ik was nog steeds, geloof het of niet, 'hooked'. Op marktrock ben ik daar een vriend van hem tegen gekomen, laten we hem E. noemen, die boeiende dingen te vertellen had. Blijkbaar had M. zitten liegen over dingen die wij zogezegd gedaan zouden hebben. Lees: webcamsex. Het grappigste is dat ik helemaal geen webcam heb ... Bon, verder heb ik toen ook vernomen dat hij al eventjes met één of ander kind aan het flirten was en dat hij binnenkort zou vrijen. Ondertussen is dat nog steeds niet gebeurd hoor. Ik vermoed dat hij hetzelfde bij dat meisje probeert als hij bij mij heeft geflikt. Op dat moment is er echt een klik in mijn hoofd gebeurd. Ik heb op datzelfde moment zijn gsmnummer verwijderd en zodra ik thuis kwam, hem verwijdert uit mijn msn en facebook. En sindsdien is het stil rond M. Het verbaasde me ook helemaal niet dat hij zelf niets meer liet weten. In zijn ogen was mijn actie waarschijnlijk een verademing. Well guess what, voor mij ook. Ik heb nog steeds geen traan gelaten om mijn beslissing. Dat praatje met E. was net hetgene dat ik nog nodig had.
Een tweede verandering in mijn leven is het feit dat ik ondertussen al drie weken op kot zit in Leuven. Het bevalt me wel, maar helaas doen die alleen-momenten me niet altijd goed. Ik ben hier al heel gelukkig geweest, maar ook al heel depressief. Ik heb al vaak gedacht dat mensen me in de steek lieten en ik heb al vaak gewenst dat ik dood was. Voor sommigen onder jullie kan het misschien raar klinken dat ik zo'n dingen gewoon kan zeggen, maar het is zo. Ik schat dat de balans ondertussen op een gevaarlijke 60-40 staat: 60% van de tijd ben ik gelukkig, maar de resterende 40% wil ik gewoonweg dood. Het Leuvense leven wakkert dit helaas enkel aan. Als ik thuis niks zat te doen, was dat aanvaardbaar en normaal. Maar hier is er altijd iets te doen, dus wanneer ik dan alleen op kot zit, voel ik me ronduit zielig. Dat gevoel is wel al aan het beteren. Ik weet nu ook dat je niet elke dag iets moet of zelfs kan doen. Er zijn dan wel van die momenten waarop mijn wereld instort. Als iemand afzegt of me niet meevraagt. Ik heb het laatste half jaar geleerd dat ik een grote verlatingsangst heb, die me soms misschien wat opdringerig doet overkomen. Ik ben ook enorm onzeker geworden, nog meer onzeker zeg maar. Ik denk nu meer dan ooit dat mensen over me roddelen en tegen hun zin bij me zitten. Ik vrees ook ergens dat mensen die verlatingsangst oppikken en er misbruik van maken, misschien eerder onbewust, maar toch. Ik heb gemerkt dat sommige medestudenten al iets geopinieerder (zeg je dat zo ja?) uit de hoek durven komen bij mij dan bij anderen. Als ik mijn persoon vergelijk met een vijftal jaar geleden, ben ik echt een sloef geworden. Vroeger beet ik van me af, nu laat ik gewoon over me heen lopen. Ik vrees dat ik stillaan aan het afbrokkelen ben tot er uiteindelijk een zielig hoopje niets overblijft.
Dan nog kort even over S. De band is zo goed als helemaal verbroken. Ik heb gedaan wat ik zei dat ik zou doen: na de diplomauitreiking enorm veel afstand nemen. Ik heb ze sindsdien nog maar twee keer gezien, en dan nog onder zware dwang. Je kon het bijna stalken noemen. Ik kreeg dagelijks smsjes, facebookberichten en msnberichten van haar, met de boodschap dat we echt nog wel eens moesten afspreken. Ik heb ook veel leugens van haar ontdekt, waardoor het boeltje helemaal omzeep is. Achja, laten we het erop houden dat de vriendschap nu wel degelijk voorbij is. Meer woorden wil ik niet aan haar toeschrijven.
Het laatste half jaar zat ik in een fase waarin ik mezelf niet depressief achtte. Ik? Depressief? Haha, dat kan mij toch niet gebeuren. Jawel hoor. Ik was het toen en ben het nog steeds. Dat constante negatief gevoel gaat niet weg en grote veranderingen zoals die hierboven maken het soms nogal moeilijk. Ik weet niet wat ik heb. Even geleden dacht ik bordeline, iets wat mijn mama ook heeft. Ik herken veel van mezelf in de ziekte, maar er zijn evenveel eigenschappen waarover ik dan weer niet beschik. Soms denk ik zelfs aan een lichte vorm van autisme, omdat ik zoveel problemen heb met verandering en een grote nood heb aan structuur. Wat het ook is, het wordt mijn dood. Ik twijfel hier zelfs niet meer over. Ik ben bijna 21 jaar en mijn gedachtengang zal niet meer veel veranderen. Op deze manier wil ik geen 50 jaar meer verder gaan. Ik ben vanbinnen leeg, zwart en alleen.
Was alles maar zo simpel in het leven. Was het maar elke dag zomer en zonnig. Was iedereen maar altijd verliefd en gelukkig. Helaas is het allemaal niet zo simpel. Meer dan ooit heb ik nu het gevoel dat ik terug een kind wil zijn. Ik denk met heimwee terug aan al die zorgeloze dagen en nachten.
Achja. Ik weet echt niet hoe ik me de laatste tijd voel. Een beetje uitgeput denk ik, want ik heb echt wel moeite gedaan om niet in dat zwarte gat te vallen. Helaas lijkt al die afleiding niet meer zoveel te helpen als voorheen. Ik denk ook wel dat het de stage is die alles wat slechter maakt. Morgen begint 'm. Op zich zit het wel goed. De leerstof valt best nog mee en als ik eraan bezig ben voel ik wel dat het gaat lukken, maar als ik even pauze neem krijg ik weer hartkloppingen. Het is ook zo zonnig en zelf dat lijkt precies niet meer te helpen. Ik ga niet zeggen dat het zo erg is als alle andere keren, want het is gewoon anders deze keer. De andere keren waren zo enkele zwarte uren. Dit gevoel is precies iets constanter. Misschien dat het ook wel wat betert als ik morgen eraan kan beginnen, nu is alles nog zo vaag. Ik moet die stage gewoon met beide handen grijpen en er alles van mezelf insteken.
De laatste tijd ben ik wel minder aan het denken over S. Ik heb het gevoel dat ik mezelf aan het herontdekken ben. Ik ben veel nieuwe vrienden aan het maken die allemaal andere dingen doen dan ik gewoon ben. Dat is net hetgeen ik nodig heb nu. Gisteren zijn we bijvoorbeeld tapas en cocktails gaan verorberen in een gezellig cafeetje in Hasselt. Ik woon nu al 20 jaar daar, maar ik was daar nog nooit geweest. Het was zo gezellig. Het lag zo net wat verder dan de grote markt en ja, met die zon enzo. Heel fijn, echt! Die sfeer was de sfeer die ik wil hebben vanaf nu. Een sfeer van spontaniteit en chillzijn. Alles wat S. en haar volgelingen dus niet hebben
Zoals jullie merken zijn mijn posts niet meer dagelijks, wat ook wel even zo zal zijn. Het is misschien niet leuk dat ik het zeg, maar ik link mijn blog nu aan allemaal donkere momenten van de afgelopen maand en ik krijg zo een vreemd gevoel als ik aan dit hier denk. Dus ga ik af en toe eens iets posten, hopelijk toffe dingen!
Yes, I know. Ik ben enkele dagen afwezig geweest hier. Dat was eigenlijk een bewust beslissing. Ik had het gevoel dat ik even "alleen" wilde zijn met mijn gedachten en gevoelens, en ik had een vermoeden dat ik me slechter zou voelen als alles op mijn blog stond geschreven. Dan is het namelijk "echt". Ik had eigenlijk ook een nachtmerrie gehad over mijn blog. Ik had gedroomd dat S. mijn blog had gelezen en super kwaad was, dus nee, even geen zin om hier al mijn beklag te gaan doen
Ik heb de laatste tijd vrij goed mijn best gedaan om afstand te nemen van S. Ik ben gisteren zelfs alleen met I. en mijn nieuwe vriendin, M., naar de film geweest. Ik heb S. niet meegevraagd. In het begin had ik het daar wel wat moeilijk mee, want ik was bang dat ze het ging ontdekken en kwaad ging zijn en blablabla. Maar ik heb volgehouden en ik ben blij dat ik die stap heb gezet.
Met M. gaat het minder goed. Ik weet echt niet wat te denken van de hele situatie. Hij stuurt nooit meer en als hij dan wel stuurt, zijn het van die stomme nietszeggende dingen. Ik wil eigenlijk wel weten waar ik sta nu. Dat is iets waar ik voorheen liever niets van wist, want ik was bang dat hij zou zeggen dat hij me niet wou zien. Ik heb hem nu net een sms gestuurd of we deze week nog iets ging doen samen, zoals afgesproken. Ik krijg niets terug, maar zie wel dat hij online is gekomen. Ik sta per chance op offline. Hij maakt het zich weer lekker gemakkelijk door op msn te komen en niet terug te sturen. Ik zal eens online gaan en hem vragen hoe het zit met dat smsje. Ik ben dat dus op dit moment bezig e jongens, live in action. Ik voel me weer lekker idioot.
Oké, hij vraagt van 'ah, hebt ge gestuurd?'. Ik weet nu niet of ik dat moet geloven, aangezien hij wel een goeie leugenaar is. Nu ziet 'm het, zegt 'm. Prachtig ja hoor. En hij gaat niet dieper in op mijn vraag voor iets te doen, maar over het ander dele van het bericht waarin ik zeg 'Waar zit ge toch tegenwoordig'. Leuk. Amai. We zijn nu 5 minuten verder en hij zegt niets van dat afspreken. Ik word hier gek van, lijkt me precies duidelijk dat hij niet meer wil afspreken en ik heb eigenlijk ook geen zin om dat NOG eens te gaan vragen. Misschien maar even doen toch, dan weet ik het ten minste. Oke. Ik heb het gevraagd. Heel direct, niet van mijn rond-de-pot-draaiende gewoonte. Nog geen antwoord. Mijn hart klopt echt megahard, foei foei. Ik denk dat ik in mijn hart het antwoord wel al weet. Het is misschien niet eerlijk dat ik hem zo voor een blok zet, maar ja, ik ben het beu dat hij met mijn voeten speelt. Al dat geplaag en gespeel is allemaal goed en wel, maar af en toe is een ja/nee ook wel belangrijk. Oké, het kadertje flikkert. "Mij maakt het niet uit." Oke, PRACHTIG antwoord. Mijn antwoord is het ook: "Ahja Dan niet." Ik ben het KOTSBEU, wat een zever. "Wat dan niet?". Ja sukkel seg. Ja, het gesprek gaat hier ineens snel, dus ik kan niet alles meer herhalen, als het gesprek afgelopen is, zet ik alles hier in een korte samenvatting.
- 20 minuten later -
Ja het zit wel goed nu, haha. Hij zegt dat hij daar niets slechts mee bedoelde met die 'Maakt mij niet uit' en dat hij sowieso nog iets wil gaan drinken, maar nu wel even tijd nodig heeft voor zijn eindwerk. Ik haat het zo om een meisje te zijn. Al die gedachtenspinsels en paranoiamomenten. Ik kan vaak niet meer helder denken precies.
Anyway, ik heb de laatste beseft dat ik vele mensen hun "hondje" ben. Ik doe teveel en denk teveel voor andere mensen. Ik heb vaak bang dat ik mensen ga verliezen, een beetje verlatingsangst zeg maar, maar veel mensen hebben daar misbruik van gemaakt merk ik nu. Ik ben ook nooit echt mezelf geweest bij sommige mensen, zonder dat ik het zelf wist eigenlijk. Nu ik mezelf wat losmaak van sommige mensen, voel ik me ook wel wat beter eigenlijk.
De titel van deze post verklapt al veel eigenlijk, want JAWEL, we hebben gekust! En hoé nog wel. Elkaar aan het betasten tot en met, uren staan kussen en ook wel beide heeeel erg zat! Het was zo fijn, amai! Hij was degene die initiatief heeft genomen en daar ben ik zo blij om. Het was al lang geleden dat ik nog gekust had en gelukkig was hij ongetwijfeld de beste kusser die ik tot nu toe heb mogen ervaren, haha. Zo sexy allemaal gewoon. De manier waarop hij mij kust en mij vast pakte, ik krijg er al helemaal terug kriebeld van in mijn buik...
De avond was hélemaal perfect, want ik kreeg enorm veel complimentjes van iedereen dat ik er zo goed uit zag. Een vriendin die me al een paar maanden niet meer had gezien, zei dat ik enorm veel afgevallen was en ik er echt goed uitzag. Dat was echt WOW, een serieuze boost voor mijn zelfvertrouwen! Ik was ook vol zelfvertrouwen naar hem toegestapt. Hij zag er ook goed uit natuurlijk, maar niet zoooo goed als de vorige keer vond ik. Zijn haar was een beetje vreemd. Ik daarintegen kreeg overal wara ik kwam complimentjes, en sorry als ik nu heel dikke nekkerig overkwam, maar ik voelde me ook wel heel erg goed in mijn vel. Dus het feit dat ik er deze keer beter dan anders uitzag en hij minder goed dan normaal, maakte het wel leuk vond ik.
Het enigse probleempje is the day after natuurlijk. Het voelt allemaal ene beetje vreemd en ik heb net eens met hem gepraat, maar... hij draait zowat rond de pot. Begint niet echt daarover, eerder over de fuif zelf enzo, maar dat boeit natuurlijk niet. Hij blijft ook maar herhalen dat hij super zat was, en ik weet niet, misschien ben ik paranoia (again). Maar ik denk soms dat hij dat dan zegt om zichzelf wat "in te dekken". Ik wil nu gewoon een beetje bevestiging van "Ik heb u gekust omdat ik u leuk en knap vind, niet alleen omdat ik zat was.", maar die krijg ik helemaal niet. Hij is misschien bang dat ik nu vanalles verwacht, maar dat is helemaal niet. Ik wil het gerust een zat en leuk avondje noemen, zonder meer. Maar ik hoop toch wel op een vervolg natuurlijk ... Ik ga hem binnenkort nog aanspreken over iets te gaan drinken samen deze week. Daar begon hij nog over toen hij door ging. Maar ik ga wachten tot dinsdag, want anders denkt hij wéér dat ik vanalles serieus wil onmiddellijk. Jongens toch, foei foei!
Het ging vandaag wel vrij goed denk ik. Om jullie up-to-date te houden van alles, zal ik maar eerst met gisterenavond beginnen. Na dat hele badkamer/wc gedoe, was ik eigenlijk supermoe. Ik heb me dan ook een half uurtje in de zetel gelegd, maar ik moest me eigenlijk dringend klaarmaken voor dat feestje, dus heb ik me maar uit de zetel gesleurd.
Het was ja, eigenlijk best nog wel fijn in het begin. Ze reageerde wel absoluut niet enthousiast op ons cadeau, zijnde een bon van de mango voor (!!!) 130euro. "Ah, dank u, dan ga ik daar eens goed mee shoppen.' Achja, voor de rest viel alles wel mee. Toen er een paar naar huis gingen, wilden de rest gaan slapen en toen is het gezeur begonnen. We mochten ab-so-luut niet helpen met de afwas en het opruimen. Ik snap trouwens al niet waarom ze niet gewoon alles liet staan tot vandaag, komaan, it's your birthday. Anyway, wij mooi ons gaan omkleden en toen we terug kwamen deden wer opnieuw een poging om te helpen. Deze keer kregen we een heel andere reactie. Ik weet niet meer precies wat het was wat ze zei, maar het kwam erop neer'Ja, nu is alles toch al bijna gedaan, nu moet ge ook niet afkomen.' En daar sta je dan. Tuurlijk voelde iedereen zich keischuldig, maar veel konden we niet doen, want we waren bij haar thuis. Gelukkig ben ik vroeg kunnen vertrekken daar. Op de bus naar Hasselt zat het vol vreemde en ja, marginale mensen. Sorry als ik nu echt Hasselts klink, maar die "boeren buiten' vind ik echt maar niks. Dat is net zo één roddelgedoe daar en er ies precies niets spontaan aan die mensen. Als ik mezelf met S vergelijk, die dus bijna in Vlaams-Brabant woont, in zo'n dorpje, zie ik dat wel heel erg fel. Ik ben chill en spontaan en zo van 'we zien wel', maar bij haar moet alles geregeld zijn en is alles meteen zo serieus. Misschien veralgemeen ik nu, maar ik weet wel zeker dat ik voor eeuwig en altijd een stadsmeisje blijf.
Werken was vrij vermoeiend, aangezien ik maar 6 uurtje geslapen had. Het was ook vrij saai, want er was niet zoveel te doen en er was niet echt veel volk. Het was wel een prachtige dag vond ik, die ik dus helaas in de hema heb doorgebracht. Wel wat goed nieuws van vandaag, er is een nieuwe winkel open in stad, Pieces heet 'm. Dat is meer zo een accesoireswinkel, maar daar hebben ze blijkbaar ook toffe t-shirten. Ik ben er tijdens mijn middagpauze 2 gaan halen, dat maakte alles weer goed natuurlijk.
Hetgeen dat echt mijn dag SUPER heeft gemaakt, is dit. Het begint natuurlijk met M. Ik had sinds ons kort gesprek van gisterenmiddag eigenlijk niets meer van hem gehoord. Dat vond ik natuurlijk wel jammer, maar ik was zo bezig met mezelf op het einde, dat mijn hoofd er toch niet echt naar stond. Daarstraks in de winkel heb ik hem dan toch eens gestuurd. Hij stuurde vrijwel, tot mijn verbazing, onmiddellijk terug. Hij meldde even dat hij misschien ook wel naar die fuif zou gaan morgen. Die fuid waar ik dus niet meer naar ging. Ik beeldde me al helemaal in dat we elkaar dara tegen kwamen en dat ik er goed uitzag en.. ja you know. Toen heb ik toch maar eens naar een paar andere vriendinnen gestuurd over die fuif en blijkt dat het TOCH doorgaat. Ik was sinds gisterenmiddag ook niet meer op facebook geweest en blijkt dat daar staat dat we wel gaan. Ik ga dus sowieso! M. is nog niet helemaal zeker en ik ga er ook zeker niet teveel op hopen dat hij gaat komen, anders is mijn avond verpest als ik weet dat hij er uiteindelijk niet zal zijn. Toch ben ik super blij, ik kan mijn nieuwe aanwinsten ook al aandoen dan misschien...
Om af te sluiten wil ik even Anapunkx bedanken voor haar berichtje op mijn laatste post. Ik weet dat het fout is en ik zal het ook niet snel meer doen hoor, maar ik wist gewoon even niet wat te doen met mezelf en ik had gewoon nergens nog controle over. Mijn lichaam was zo wat het enigste waar ik zelf nog controle over had op dat moment, dus daarmee. Natuurlijk is dat geen excuus, maar het verklaart mijn gedrag al wat. Ik heb nog nooit gekrast ofzo en dat zal ik ook nooit over mijn hart krijgen, want zoals ik zei, ik wist gewoon even niet wat te doen. Ik kan niet verzekeren dat ik niet meer zo'n badkamer toestanden voor ga hebben als ik mij slecht voel, want ik weet echt helemaal niet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan op die momenten. Ik kan precies niet meer helder denken en ik kan niet relativeren. Achteraf gelukkig wel, maar op dat moment zeker niet. Ik denk soms dat ik misschien eens een externe persoon moet inschakelen, waarop ik kan terugvallen. Een psycholoog ofzo, maar ik ben ang om mijn ouders hiermee te confronteren. Als ik het bekend maak dat ik me zo voel, dan weet iedereen het gewoon en dat wil ik niet, als je me een beetje begrijpt Ik zal zeker eens gaan lopen, moest ik me weer zo voelen. Ik heb laatst ook gelezen dat het goed is voor mensen met depressieve gedachten. Soms is het alleen moeilijk om nét dan de moed te vinden om mezelf recht te trekken en te gaan lopen. Ik bend an zo futloos en moe, maar ook dat is weer geen excuus. Ik zal je raad zeker opnemen! Heel erg bedankt dus voor je reactie!
Voila, ik ga me eens een goed bad nemen en me voor de tv leggen. Hopelijk ga ik moe genoeg zijn om vroeg te gaan slapen, zodat ik wat fris ben voor morgenavond. Ik moet namelijk weer gaan werken van 9u tot 18u. Dus weer vroeg opstaan, en ik wil er toch iets of wat goed uitzien voor het geval hij toch zou komen opdagen!
And I've come to realize, that nobody really cares
Het is er weer. Dat gevoel. Ik wist dat het sooner of later terug ging komen, ik voelde het ergens wel. Alles was op het randje en de recentste gebeurtenis heeft me gewoon derover geduwd. Zaterdag avondje uit met de vriendinnen? Not going to happen. Het gaat blijkbaar niet door. Ik weet wel dat ik gezegd had dat ik er niet zoveel zin in had, maar ik keek er nu toch wel wat naar uit. Ik had zin om nog eens zat te worden en te lachen en plezier te maken, zonder aan iets anders te moeten denken. Ik had dit écht nodig.
Ik heb een beetje "moeilijk" gedaan nu tegen die vriendin die het kwam melden, maar de kwaadheid en het verdriet maakten alles gewoon wazig. Mijn vriendinnen hebben echt elke dag iets te doen, een druk leven, een léven. Ik niet dus, ik zit hier, zoals vandaag dus, de hele dag thuis in mijn pyjama, niets nuttigs te doen. Ik beeld me dan ook in wat M. aan het doen is. Nuttige dingen sowieso.
Alles kwam weer terug en alle die donkere gedachten kwamen waar naar boven. Ik heb eerst een kwartier op de koude vloer geweend en besliste toen dat ik iéts moest doen om terug controle te krijgen. Ik heb een mes uit de schuif gepakt, maar ik kon het mezelf niet opbrengen om me pijn te doen. Ik was nog verstandig genoeg om het neer te leggen dus. Toen ben ik naar de badkamer gewandeld en heb ik mezelf laten overgeven. Alles wat ik vandaag heb gegeten, is eruit gekomen. Vreemd genoeg heeft het geholpen. Ik weet wel dat het niet goed is, maar dat boeit me even niet. Ik zit weer in die gevoelloze en "numb" fase. Dat doet me wel goed nu. Ik wil het nu zo. Ik wil niets meer voelen en denken.
Ik besef goed genoeg dat ik fout bezig ben en dat ik heus niet de enige ben met deze gedachten, ja toch pech. Het is er en ik weet niet hoe ik er anders mee moet omgaan. Ik wou dat ik nu kon gaan slapen en alles kon ontvluchten. Helaas is dat feestje van S. straks. Ohja, heb al wat met M. gepraat. Gewoontjes eigenlijk. Ik ben maar dadelijk tegen hem beginnen te praten, omdat ik bang was dat hij me niet zou aanspreken en ik me slcht zou voelen. Hah, wat ben ik zielig. Gelukkig ben ik nu even gevoelloos.
Oké, even nog snel iets melden. Ik heb de laatste tijd zo'n vreemd vermoeden dat er een meisje is dat achter M. aan zit. Let's call her 'ugly face'? Awel, zij zit met M. in de klas en ja, ze is niet super mooi, maar ook niet lelijk eigenlijk. En nu laatst had ze bij hem gewoon 'hey' geschreven op zijn facebook profiel. Dat had ik al een gemeld zeker? Ik kan helaas niet op haar profiel zien of hij iets terug gezet heeft.
Ik heb wel zo'n last fm profiel, ik weet niet als jullie dat kennen? Het is zo een soort van 'muziekprofiel'. Zoek het maar eens op, erg interessant! Anyway, ik had die van haar daar toevallig op gevonden, aangezien we een gemeenschappelijke vriend hebben. Ik had zo een gezien welke liedjes zij geluisterd had. Allemaal van die M. - liedjes. Liedjes die hij eens naar mij heeft gestuurd. Ik vond dat natuurlijk niet leuk, maar ik dacht dat ik weer overdreef. Het moest wel echt toeval zijn dat hij die liedjes ook naar haar had gestuurd. Nu ga ik nog eens kijken op haar profiel en zie ik dat ze de theme song van 'skins' heeft geluisterd. Zoooo vreemd e. Ik heb die de laatste tijd vaak geluisterd. Ik vind dat echt vreemd. Misschien zit zij ook mijn profiel te checken? Ik snap het allemaal niet meer. Misschien ben ik inderdaad wel paranoia, ma c'mon, dit klinkt toch vreemd?
She had problems with drinking milk and being school tardy
I think today is going to be a good day! Ook al is het weer wat, ja, deprimerend. Vandaag komt M. terug! Ik ben heel blij als ik eraan denk, maar aan de andere kant ben ik ook een beetje bang. Ik hoop gewoon dat hij leuk gaat doen en niet zo, ja, vreemd. Dat zou mijn humeur zo verpesten. Ik heb weer vanalles in mijn hoofd gehaald, hoge verwachtingen en veel hoop. Stel dat hij die verwachtingen niet vervult? Dan zit ik hier weer mooi. Ik ben bang dat we snel uitgepraat gaan zijn en dat alles zo in hetzelfde gangetje hervalt. But we'll just have to wait and see!
Stiekem kijk ik zelfs uit naar het feestje van S. Ik ben al even niet meer weg geweest 's avonds en hoewel je deze bijeenkomst amper een feestje kan noemen, ben ik blij dat ik mijn klasgenoten terug zie. Buiten S. zelf dan misschien, maar ik vermoed dat ze wel redelijk leuk gaat zijn vanavond, aangezien het haar birthday party is en ze veel aandacht en cadeau's gaat krijgen. 's Morgens zal dan weer een heel ander verhaal zijn. Ze zal waarschijnlijk beginnen klagen dat ze iedereen van ontbijt moet voorzien. Het was wel haar eigen idee, maar dat maakt dan niet uit he. Ik heb al gemeld dat ik snel door moet om mijn bus te nemen naar de hema, dus ik zal snel genoeg weg zijn gelukkig! Ik heb jullie nog iets grappigs vergeten te vertellen. Die vriend waar ik het nog al eens over heb gehad, I. had ik hem genoemd, is laatst naar een verjaardagsfeestje van iemand van de klas geweest. Ja ik was niet uitgenodigd, maar dat is helemaal niet erg, aangezien ik dat meisje niet eens fatsoenlijk ken. Er waren maar 5 klasgenoten uitgenodigd, waaronder I. dus. Hij vertelde me dat ze daar aan hem vroegen van 'Ah, je gaat de laatste tijd veel met K. (ik!) en S. weg precies?" Hij had gezegd dat we wel fijn waren, vooral ik (haha). Toen begonnen mijn klasgenoten over mij, dat ik leuk en sympathiek was, maar dat S. altijd maar lelijk en zuur naar hun keek. Amai, mijn avond was echt top toen ik dat hoorde! Ik vermoedde wel al zoiets, aangezien S. een moeilijk wicht is tegen iedereen, maar toch tof om bevestiging te krijgen.
Hetgeen ik de laatste tijd zo enorm hard haat, is de instelling dat als ik iets doe met iemand, dat ik precies iedereen daarvoor moet meevragen. I. vindt dat ook zo belachelijk. Als ik last minute beslis om naar een fuif te gaan, moet ik me toch niet verplicht voelen om eerst iedereen mee te vragen? I mean, it's my life? Helaas denken S. en haar enkele volgelingen daar anders over. Toch gaat S. met haar beste vriendin (die andere S.), af en toe naar Leuven, zonder ons allemaal eerst mee te vragen. Dat is anders volgens haar, want dat is haar vriendin. Als ik iets met I. wil doen, zou ik dan toch iedereen mee moeten vragen, omdat dat een 'gemeenschappelijke' vriend van school is. Hoe KINDERACHTIG is dat, amai. Ik heb jullie ook eens ooit gezegd over die nieuwe vriendin die ik gemaakt heb, awel, dat is de beste vriendin van I. Deze dinsdag gaan we met ons 3 naar de film. Ik ga S. niet meevragen hoor. Het was dat meisje wat het had voorgesteld, en aangezien S. die niet moet hebben, waarom zou ze dan mee moeten gaan? De zaterdag daarop ga ik met hun ook uit, ja dan zal ik maar eens laten vallen dat ik ga aan S. Waarschijnlijk gaat ze toch niet mee, maar dan kan er achteraf ten minste niks gezegd worden. Nadat ik afgestudeerd ben van deze school zal er veel veranderen, dat weet ik nu al. Dan heb ik in principe geen verplichtingen meer bij haar. Geen eindwerk, geen klasgenoten, geen niks. Ze wil mee naar pukkelpop, dat wel. Dan gaat ze maar mee, ik ga het alleszins allemaal NIET regelen voor haar. Haar problemen worden dan gewoon weer de hare, i.p.v. nu, wanneer ze blijkbaar automatisch ook de mijne worden.
Laatst was ik me een beetje aan het vervelen en ik hoorde op tv iemand iets zeggen van horoscopen. Ik kan er niet echt aan doen, maar ergens denk ik wel dat ik in die dingen geloof. Ik zou het althans graag willen geloven, wat ze me elke week voorspellen. Ikzelf ben Schorpioen en ik heb mijn sterrenbeeld eens gegoogled. Ik herken zoveel van mezelf in die uitleg. Ik ben iemand van uitersten, ofwel doe ik het ofwel niet. Zo leef ik inderdaad ook, die tussendingetjes doen me weinig goed, zoals die M. en S. situatie. Ik maak liever korte metten met iets, zodat ik het ook dadelijk kan afsluiten. Ik probeer hier wel wat verandering in te blijven, want dat zwart-wit leven is niet het echte leven. Zo gemakkelijk gaat het allemaal helaas niet. Ik ben ook iemand die gevoelig is, maar problemen heeft met die gevoelens uit te drukken. Klinkt misschien ironisch, aangezien mijn blogs vol emotionele troep staan, maar hierbuiten ben ik vrij koel en afstandelijk als het op mijn gevoelens aankomt. Ik heb gewoon ook vaak geen zin om daarover te beginnen. Mijn papa heeft me altijd geleerd afstandelijk te blijven met je gevoelens en problemen, omdat mensen je dan anders gaan bekijken en ze die dingen altijd tegen je kunnen gebruiken. Ik geef hem volledig gelijk, maar er zijn toch enkele mensen waar je jezelf wel bij moet openstellen. Mijn beste vrienden en vriendinnen weten het hele verhaal van mijn mama, haar depressie en haar zelfmoordpogingen niet eens. In die periode waren mijn vriendinnen een ontspanningsoord waar ik alles even kon vergeten, dus ik begon daar toen liever niet over. Nu is dat soms wel wat vervelend, omdat er bijvoorbeeld laatst een goede vriendin begon te vertellen dat haar mama lichtjes depressief is. Ik wou haar echt veel tips geven, en dat heb ik gedeeltelijk gedaan, maar als ik haar echt raad wou geven moest ik zelf eerst alles uit te doeken gaan doen en dat wou ik dan ook weer niet. In situaties bij mensen zoals S. is dat ook moeilijk. Die mensen klagen en zagen over hoe slecht en moeilijk hun leven wel niet is, terwijl ik eigenlijk veel ergere dingen heb meegemaakt. Ze doet dan ook echt alsof ik er niets van begrijp, want ja, ik heb nog nooooooit zoiets ergs meegemaakt. Haha, ze moest eens weten, amai. Ik vertik het toch om zoals haar te worden en mijn problemen gewoon te gaan uitbuiten. Geloof me, ze heeft flarden opgevangen van die hele situatie, maar ze doet er wienig mee. Dat maakt me helemaal niet uit, want ik wil haar medelijden helemaal niet, maar ze praat toch gewoon liever over haar nihille probleempjes. Dan moet ik daar maar begrip bij hebben, haha, mijn ouders zouden eens goed lachen als ik bijvoorbeeld begin te klagen over het feit dat er een klein krasje op de auto is. Zo zie je maar hoe mensen verschillen.
M. is Kreeft en blijkbaar past dat heel erg goed bij een Schorpioen, misschien is er dus toch nog toekomst, haha! Ik ben eens benieuwd naar zijn verhalen. Ik hoopte gisteren ergens op een smsje, maar ik wist wel dat er geen ging komen. Deze middag is hij terug geloof ik, maar of hij dan ook onmiddellijk op de computer gaat? Dat betwijfel ik. Ik moet hem wel nog even melden dat ik niet beschikbaar ben op msn vanavond..
Wat vinden jullie trouwens van mijn nieuwe foto? Het is altijd de zangeres van Bat for Lashes. Een super goede groep en die zangeres is echt mooi vind ik. Ze is dan ook een beetje kunstig aangelegd als ik haar biografie mag geloven. Het groen fleurt mijn blog een beetje op. Groen is trouwens niet enkel mijn lievelingskleur, maar ook de kleur van de hoop. Dus... there's hope here you guys!
I'm kicking through the Autumn leaves, wondering where it is you might be going to
Goh, waar moet ik beginnen? Eigenlijk is er niet veel gebeurd vandaag, maar ik heb wel veel gevoeld vandaag. Laten we eerst met het verdere verloop van gisterenavond beginnen. Ik had M. dus gestuurd. Ik zal het smsje hier even plaatsen:
"Hah, ik verveel me al. Je was beter thuis gebleven, dan konden we nu iets gaan drinken, haha! Kom maar snel terug, X"
Ik had een beetje bang om dat te zeggen, omdat ik niet zeker wist hoe hij daarop zou reageren. Misschien dacht hij wel van ohnee, die weer, pft, wat moet ik daar nu weer op terug sturen. Het ergste scenario dat er in mijn hoofd afspeelde, was dat hij daar goed mee aan het lachen was met zijn vrienden, aangezien ze daar allemaal goed zat gingen zijn.. MAAR, dus niets van dit alles. Dit stuurde hij terug:
"Ja, ik weet het.. Het is net mooi weer! Ik ben rap terug ze! Heb ma gene schrik x x x"
Toch geweldig e? Ik was overgelukkig, maar daardoor miste ik hem natuurlijk nog meer. Ik wil dat hij hier bij mij is en dat we fijne dingen konden doen. We hebben veel dingen gemeenschappelijk, dus dat praten en dingen doen zou geen probleem zijn. Een goede film would already do the trick. Ik heb wel niet meer terug gestuurd.. Ik weet eigenlijk niet goed waarom. Misschien omdat ik denk dat ik hem daardoor lastig val ofzo. Ik heb gisterenavond mijn smsjes naar hem eens wat 'geanalyseerd' en ik merkte dat ik eigenlijk niet zo lief was als ik dacht. Ik zeg nu niet dat ik melige smsjes moet sturen, helemaal niet zelfs, ieuw. Maar zo ja, je ziet het hier nu ook al. Zijn smsjes zijn meestal liever. Dus misschien ben ik net degene die afstandelijk doet soms en hij niet.. Ik vergeet soms dat hij ook maar een mens is en gevoelens heeft. Hij zal alles ook op dezelfde manier als mij zien. Als jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel, haha. Ik denk gewoon te snel dat jongens ongevoelig zijn voor die dingen, but we all know that's not true.
Vandaag heb ik de hele dag moeten werken, dus heb ik niet veel kansen gehad om aan hem te denken. De kansen die ik kreeg, heb ik wel genomen natuurlijk. Als ik even monotoon werk moest doen, zag ik hem in mijn gedachten. Ik voelde weer iets knagen. Niet die depressie, maar dat gemis weer. Ik ben aan het aftellen. De dagen, uren, minuten. Het stomme is dat ik morgenavond niet kan praten met hem, wantttttt S. is vandaag verjaard en geeft morgen haar feestje. Ze verpest dus niet enkel mijn schoolleven en onze vriendschap, maar ook mijn 'liefdesleven'.
Het grappige van haar is dat ze heel hard steunt op haar "beste" vriendin, ook een S. toevallig. Dat is niet moeilijk aangezien ze buiten haar niet echt iemand heeft. Ik ben thans degene die haar hele cadeau heeft geregeld, haha. Ik hoop dat ze dat op de één of andere manier gata ontdekken, gewoon om toch ff te beseffen dat die "beste" vriendin blijkbaar niet zoveel boeit om haar. Ik heb iedereen bijeen getrommeld voor een idee voor een cadeau en ik ben degene die al het geld heeft verzameld en ik ben degene die het is gaan halen. Ook hier kan ik dezelfde regel toepassen als bij M. Ik zit al een hele tijd met de gedachte dat ik degene ben die onze vriendschap zo snel mogelijk wil stopzetten, maar als ik haar gedrag analyseer, wil zij dat blijkbaar evenzeer. De manier waarop zij omgaat met mij, kan echt niet met goede bedoelingen zijn. Dat maakt het voor mij natuurlijk al veel gemakkelijker. Ze heeft zo van die, ja hoe zeg je dat, double standards en ze liegt gewoon tot het punt dat het zielig is. Ze vond hetgeen dat ik verder wou studeren ab-so-luut niks, maar nu plots wel. Ze zou noooooit op kot gaan, maar nu plots wel. Zielig kindje zeg ik dan. Get yourself a life.. and a personal opinion, thaaaank you!
Je kan dus geloven dat ik niet echt uitkijk naar dat feestje, maar ach, misschien is het allemaal nog niet zo erg. Ik heb ervaren dat afstand goed is voor mij en S. Dan doet ze weer even vriendelijk, maar na een paar uur wil ik toch graag naar huis. Helaas kan ik niet zo gemakkelijk vluchten deze keer, aangezien iedereen blijft slapen, incl. moi. Het moest wel een beetje, want mijn ouders konden me zo laat niet meer komen halen. Ik ben 's morgens wel weer snel weg, aangezien ik moet werken. Daar gaat my precious M. time!
Het is ondertussen wel duidelijk dat ik totally in love ben, maar nog niet helemaal. Het is nog niet zo echt officieel allemaal. Ik wil bevestiging, dan zal ik me volledig kunnen openstellen. Ik wil hem vooral nog eens zien, echt! Die gedachte maakt me enorm blij. Ik heb gemerkt wat het met mij doet als ik hem niet meer heb, zoals ik hem nu heb. Dan wordt de depressie enorm erg. Het is ongezond dat ik me zo vasthou aan hem, maar dit is momenteel de enige oplossing. Zijn volledige en echte liefde, zou me denk ik héél erg veel helpen bij die depressie, want mijn eenzaamheid maakt het ook zo erg.
Ach, ik heb eigenlijk nog heel erg veel te vertellen, maar ik heb zo een vermoeden dat deze blog al lang genoeg is! Morgen heb ik toch een dagje vrij en kan ik me hier nog wat mee bezig houden. Helaas ook eindelijk eens met stage beginnen, ieuw ieuw.
