Al bekend met het fenomeen van de emotionele eter? Ik helaas wel. Te bekend zelfs, ik ben er namelijk eentje. Het typische voorbeeld van een emtionele eter. Door mijn depressie is dat alleen maar erger geworden. Die gezelligheid waar ik al enkele blogs over zaag, gaat altijd wel hand in hand met lekker, hartelijk eten. Als ik in de winter opsta, wil ik als ontbijt veel broodjes met lekker beleg en een warme chocomelk. Als ik gezellig een filmpje kijk, wil ik chips, ijs, alles wat maar genoeg caloriën bevat dus. Ik herken zelfs een patroon in mijn eten. Als er iets gebeurd is waardoor ik plots een heel harde depressie-aanval krijg, kan ik niks eten. Hoogstwaarschijnlijk omdat er in mijn keel een krop vol tranen zit. Daarna maak ik mezelf wijs dat alles eigenlijk helemaal in orde is, wat dus nooit waar is natuurlijk. Op dat moment begin ik te eten. Echt alles wat in mijn buurt staat, gaat de mond in. Het liefst hartelijke en ongezonde troep die goed vult. Ik voel dan ook letterlijk een leegte in mijn lichaam dat opgevuld moet worden met iets. Ik weet dat als ik een vriend zou hebben, dat gat opgevuld zal worden met liefde en affectie. Helaas is dat niet het geval, dus is eten the next best thing.
In dat stadium zat ik dus tot nu toe. Waarom tot nu toe? Ik heb net de foto's van zaterdagavond ontvangen en my dear god ... ik zag er moddervet uit. Ik vraag me achteraf altijd af hoe ik me in godsnaam heb kunnen amuseren terwijl ik er ZO uitzag. Ik ben die toestanden ondertussen al gewend, maar het blijft altijd een steek door mijn hart. Gelukkig ga ik nu fase 3 enteren, de beste fase. De fase waarin ik op mijn eten ga letten en me terug goed ga voelen. Totdat er weer iets gebeurt waardoor ik terug in stadium 1 beland. Ik kan precies nooit meer écht gelukkig zijn, ik weet namelijk altijd dat ik op een bepaald moment terug in dat gat val. Het is zelfs vaak zo dat ik bij gelukkigere periodes extra oop mijn hoede ben, wat uiteindelijk een negatief effect heeft want dan zie je natuurlijk veel meer.
Nee echt, ik geloof wel in die filosofie van: een gezond lichaam = een gezonde geest. Helaas geldt dit ook andersom, je hebt een gezonde en sterke geest nodig om aan dat gezond lichaam te werken. Ik ga er alleszins weer eens voor gaan, nu ik op kot zit is dat natuurlijk nog moeilijker. Het is te zeggen, het eten op kot zelf zal wel lukken aangezien ik zelf kies wat ik in huis haal. Helaas is het uitgaansleven niet zo calorie-arm. Dinsdag komt die vriendin dan ook en dat gaat sowieso ongezonde kost zijn, gevolgd door een lading bier. Ochja, ik ga het alleszins proberen vol te houden als ik alleen ben. Dat is al veel denk ik. Ik ben trouwens op kot geraakt, gelukkig was de trein nog niet al te vol. Ik had voor ik vertrok wel een kleine mental breakdown, met tranen en alles. Ik had echt geen zin om al naar Leuven te vertrekken. Ik heb hier de laatste 3 weken al zoveel zwarte en echt heel erg depressieve momenten gehad, en ik denk dat ik bang ben dat er nog veel gaan volgen. Met statistiek ben ik ook nog niet ver geraakt, maar ik heb morgen nog tot 16u, dus dat zal wel lukken è.
Goed, ik ga het hierbij laten voor vandaag. Ik ga nog een filmpje en/of een serie'ke kijken. Hopelijk droom ik goed en kan ik bijgevolg aan een mooie en positieve dag beginnen morgen!
Geen idee hoe ik me op dit moment voel om eerlijk te zijn. Eigenlijk best oké, maar er zijn een paar dingetjes die in mijn achterhoofd zitten en die mijn gemoed zo nu en dan naar beneden halen. Allereerst is er het feit dat ik dringend aan mijn statistiek verder met werken. Ik moet nog een heel deel onderlijnen, samenvatten, blablabla. Ik heb echt geen zin precies. Helaas moet het deze keer wel echt, want morgennamiddag heb ik voor het eerst practicum. Je moet dan oefeningen voorbereiden, maar om die oefeningen te kunnen maken moet ik eerst de theorie verwerkt hebben. En zoals ik al zei: écht géén zin!
Dan is er nog het feit dat die stomme, stomme, STOMME nmbs besluit te staken vanaf vanavond 22u. Normaal gezien ga ik pas maandag naar kot, omdat ik die overvolle zondagtreinen echt haat. Plus, dan zit ik weer een avond op kot, zonder tv. Klinkt misschien belachelijk, maar ik wou heel graag so you think you can dance zien, haha. Maar komaan, jullie snappen het plaatje wel. Ik had gewoon graag nog een avondje thuis gezeten. Zoveel zin heb ik deze keer ook niet in een weekje Leuven. Meestal doe ik in het weekend niets anders dan eten, drinken en tv kijken. Ik vind dat best wel oké hoor, maar aangezien ik gisterenavond goed ben gaan feesten, heb ik mijn feestgehalte van deze week wel al gehad. Ik heb nogal veel gefeest de afgelopen weken, maar ik begin het een beetje beu te geraken. Dinsdag komt er een goede vriendin naar Leuven, hopelijk heb dan terug wat zin.
Dan is er nog het feit dat ik dringend een jobje moet vinden. Ik ben eigenlijk superblut. Ik had vorige week in Leuven een papier zien ophangen in de Carrefour dicht aan mijn kot, dus ik zal daar morgen ook maar eens langsgaan. Zo een dingen haat ik echt, ik ben er zelfs bang van. Dingen aan mensen vragen die ik niet ken of bellen naar mensen die ik niet ken.
Oké ik voelde me best oké, maar na deze blog voel ik me precies niet meer oké. Het zal wel overgaan, ik ga nog eventjes tv kijken, nu ik nog kan, pfft.
Kennen jullie dat warme gevoel wanneer je zo een typische Amerikaanse film kijkt, vooral als het verhaal zich afspeelt in een koude, winterse periode? Ik hoop echt dat jullie dat warme gevoel herkennen, het is namelijk één van mijn lievelings gevoelens. Het lijkt altijd alsof die periode van het jaar in Amerika veel leuker en gezelliger is dan hier. Dat is zowat een van de laatste kindse gedachten die ik nog bezit, want ergens weet ik wel dat die films gewoon films zijn en dat het in de realiteit overal hetzelfde is. Het is maar een illusie om te denken dat mijn donker gevoel daar minder zou zijn. Toch tracht ik die gedachte nog even bij me te houden, het geeft me zo een warm en gezellig gevoel.
Omdat het niet zo gemakkelijk is om dit gevoel te beschrijven, ging ik daarnet op zoek naar films die me hierbij zouden kunnen helpen. Helaas vond ik niet dadelijk eentje dat me aansprak. Maar toen dacht ik plots aan deze periode van het jaar, enkele jaren geleden. Ik zat in mijn tweede jaar lerarenopleiding en in oktober gingen we met de hele groep Engels naar Oxford. Ik heb eigenlijk enkel warme en leuke gevoelens bij die ervaring. De stad was zo mooi en gezellig, net zoals in een film. Het weer was ook erg mooi. Het was heel erg koud, maar het regende niet. Ik weet niet precies wat precies hetgene is dat zo'n scène speciaal maakt voor mij. Ik denk dat het de gezelligheid van een stad is, in combinatie met het gezelligste weer ooit. Ik ben een echt stadsmeisje, vooral op zo'n momenten. In de zomer vind ik de stad minder leuk, dan heb ik echt nood aan natuur. Maar in de winter is de stad geweldig. Alles is verlicht, de café's zijn lekker warm en er hangt overal een leuke, warme sfeer. In Oxford waren enorm veel boekenwinkels, en komaan, wat is er gezelliger dan een gezellige, warme boekenwinkel in hartje winter? Ik reis eigenlijk veel liever in een koudere periode van het jaar dan in de zomer. Zo een winterse citytrip lijkt me veel minder stresserend dan een zomerse. Om te beginnen moet ik me al geen zorgen maken over het aanzicht van mezelf in bikini. De kledij in de herfst en winter vind ik sowieso al veel leuker. Je hebt zoveel leuke accesoires: een lekker warme trui, een mooi paar botten, een paar wollen handschoenen en een lange, gezellige sjaal. Ik zou Londen heel graag eens bezoeken tijdens de kerstperiode. Nu ik eraan denk, ik ga binnenkort naar een grootstad, Parijs. Samen met vriendinnen ga ik midden november mijn goede vriendin bezoeken in Parijs. Ik kijk er al helemaal naar uit, vooral met dat koude, gezellige weer.
Om eventjes terug te komen op mijn tripje naar Oxford. Op de terugrit naar huis, hadden we een film opgezet in de bus, sex and the city, het eerste deel. Ik ben een heel erg grote fan van de serie, dus ik vond die keuze wel leuk. In de film is er een scène, ik geloof dat het op nieuwjaar is, wanneer Carrie zich eenzaam voelt en uiteindelijk besluit om naar Mirande te gaan. Er speelt dan ook een heel erg mooi liedje. In de scène en in dat liedje herken ik mezelf heel erg. Het uit eenzaamheid, vriendschap, winter en ergens ook wel gezelligheid. Als je wilt weten welk liedje ik bedoel, typ je gewoon de titel van deze blog in bij youtube. Niet alleen films, maar ook boeken geven me een warm en gezellig gevoel. Ik denk dan onmiddellijk aan de Harry Potter boeken. Ik ben vorige kerst beginnen lezen en kijken, om vervolgens helemaal in de ban te geraken van de reeks. Het is voor mij een summum van gezelligheid en winterse sfeer. Ik ben nooit verder geraakt van het vierde boek, maar ik ben het serieus aan het overwegen om terug te beginnen.
Deze blog heeft me echt veel moeite gekost, vooral omdat de laptop halverwege gek deed en de tekst volledig verdween. Ik hoop alleszins dat jullie even in die gezellige sfeer zitten waarover ik het heb. Straks ga ik een kijkje nemen op de Hasseltse jeneverfeesten, waar ik die gezelligheid en sfeer ongetwijfeld ga terugvinden. Trouwens, binnekort staat winterland weer in Hasselt, een échte aanrader om die gezelligheid te voelen.
Vandaag was een positieve dag. Niet meer of niet minder. Een heel goede vriendin is me komen bezoeken in Leuven. Ze zit nu 4 maanden in Parijs, op erasmus, maar is dit weekend even terug in ons mooie belgenlandje. Ik was SUPERblij toen ik haar zag in Leuven. Ik wou dat één van mijn beste vriendinnen ook in Leuven zat, dan had ik altijd wel iéts te doen als ik me weer slecht begon te voelen. Pas op, begrijp me niet verkeerd. Ik heb best een groot sociaal leven, maar de mensen die ik in Leuven ken zijn louter oppervlakkige vriendschappen. Als ik echt eerlijk moest zijn, zou ik zelfs zeggen dat ze niet het soort vrienden zijn die ik normaal heb. Vaak zijn ze niet sociaal en ze zijn zo, ja hoe zeg je dat, afgelijnd. Ik ben iemand van uitersten en extremen, dus als ik bij hun ben, moet ik me vaak inhouden. En opnieuw, begrijp me niet verkeerd, ik ben zelf niet dat luidruchtige, supersociale meisje, maar ik ben toch anders. Laten we het iets anders proberen uit te drukken: ik ben niet zo klassiek ingesteld.
Helaas moet ik aankondigen dat er weer een jongen in mijn leven is. E., die vriend van M. die ik in mijn vorig bericht al aanhaalde. Sinds toen eigenlijk, heb ik plots veel meer contact met hem. Mijn vriendinnen haten hem haha. Ze vinden hem lelijk, arrogant en met een te groot 'bakkes'. Ik moet ze wel gelijk geven hoor, maar hij is gewoon heel rechtuit en mijn vriendinnen zijn dat ook, en zo'n karakters botsen nu eenmaal. Hij doet supervriendelijk tegen me en brengt me vaak aan het lachen, iets wat ik met momenten enorm hard nodig heb. Hij stuurt me ook af en toe, en ja, ik stuur hem ook af en toe. Het is gewoon vriendschappelijk hoor, maar ik vind de aandacht die ik van hem krijg wel leuk. Het haalt me zelfs vaak uit dat zwarte gat, wat eigenlijk niet zo positief is als het lijkt. Ik besef, vooral na de hele M. situatie, dat ik mijn geluk uit mezelf moet leren halen en niet uit andere mensen. Andere mensen kunnen me blijkbaar in de steek laten, waardoor ik gewoon weer herval. Op die manier zal ik dus nooit genezen. Maar zoals ik zei, het is allemaal heel vriendschappelijk. Het voelt eerder alsof ik een goede vriend heb bijgekregen i.p.v. een potentiële relatie.
Hoewel het vandaag ook geregend heeft, moet ik zeggen dat deze tijd van het jaar mijn favoriete tijd van het jaar is. Mensen verklaren me gek wanneer ik dit zeg, en ergens snap ik hen wel. Het wordt kouder, de blaadjes vallen van de bomen en iedereen wordt weer wat bleker. Toch maakt deze periode me gelukkig. Het laat me namelijk aan gelukkige tijden denken, vooral aan de kindertijd dan. Over 2 weken wordt ik 21 jaar en die gedachte alleen laat me al aan veel leuke verjaardagen terug denken. Het laat me ook aan halloween denken, en mensen als er iets is waarvan ik hou, dan is het wel halloween. Vroeger gingen mijn zussen, de buurjongens, de buurmeisjes en ikzelf elke halloween door de straten rond, verkleedt als iets griezelig. We gingen dan aanbellen en zongen dan een 'griezelig' liedje en achteraf vroegen we wat snoep. Goh, hoe graag zou ik toch eventjes terug willen keren naar die tijd. Het is ook een periode waarin thuis zitten met een fleece-dekentje, een kop warme soep en een filmpje helemaal acceptabel is. Dat is wel iets dat ik leuk vind natuurlijk, want dan voel ik die druk om plezier te maken minder en kan ik voor een keertje eens genieten van die dolce far niente waar iedereen het zo vaak over heeft.
Guess who's back? Ja. Ik dus. Ik heb deze blog bijna een half jaar niet meer bekeken, en meer zelfs: er niet meer aan gedacht. Zoals ik in mijn laatste bericht zei: ik wil alleen zijn met mijn gedachten en gevoelens, en ik wil ze niet 'echt' maken door ze neer te typen. Vertaling: Ik wou even doen alsof alles in orde was. Helaas. Ik ben nog steeds even messed up, hoewel er toch een heel deel belangrijke veranderingen in mijn leven zijn gekomen. Goede veranderingen zelfs.
Waarom ben ik net nu terug? Tja, dat ik het zelf niet goed weet. De laatste dagen heb ik meermaals terug gedacht aan deze blog en uiteindelijk heb ik vanavond besloten 'm nog eens open te doen. Ik was in het begin wel een beetje scpetisch over het feit of ik mijn blog wel zou herlezen. Ik was bang dat alle oude wonden terug open zouden gaan. Het tegendeel is bewezen. Het heeft me zelfs goed gedaan om die laatste berichten eens terug te lezen. Maar laten we maar eens beginnen. Voor diegene met weinig interesse of tijd, haak maar al af. 'Cause it's going to be a long one!
Dé grootste verandering is sowieso wel de liefdessituatie met M. Het is ondertussen kleine twee maanden volledig over. Het heeft wel nog goed aangesleept. Ik ben nog één keer met 'm weg geweest na die fuif. We waren naar de cinema geweest. Het leek allemaal éindelijk goed te komen. Hij was zo nerveus toen ik binnenkwam, wat ik uiteraard wel schattig vond. Er is ook vanalles gebeurd, waar ik niet onmiddellijk spijt van heb, maar hem toch liever niet gegund had. Don't worry, geen seks. Maar toch iets, jullie snappen het wel. Daarna kwam echter uit dat hij me wel wou, maar dan ook enkel en alleen voor de seks. Het feit dat ik in binnenkort op kot in Leuven zou zitten, sprak hem blijkbaar wel aan. Ik heb het nog even volgehouden om gewoon vrienden te zijn, maar op marktrock ben ik dingen te weten gekomen die echt wel dé druppel waren. Hij was me in die tijd ook al goed aan het negeren, maar ik was nog steeds, geloof het of niet, 'hooked'. Op marktrock ben ik daar een vriend van hem tegen gekomen, laten we hem E. noemen, die boeiende dingen te vertellen had. Blijkbaar had M. zitten liegen over dingen die wij zogezegd gedaan zouden hebben. Lees: webcamsex. Het grappigste is dat ik helemaal geen webcam heb ... Bon, verder heb ik toen ook vernomen dat hij al eventjes met één of ander kind aan het flirten was en dat hij binnenkort zou vrijen. Ondertussen is dat nog steeds niet gebeurd hoor. Ik vermoed dat hij hetzelfde bij dat meisje probeert als hij bij mij heeft geflikt. Op dat moment is er echt een klik in mijn hoofd gebeurd. Ik heb op datzelfde moment zijn gsmnummer verwijderd en zodra ik thuis kwam, hem verwijdert uit mijn msn en facebook. En sindsdien is het stil rond M. Het verbaasde me ook helemaal niet dat hij zelf niets meer liet weten. In zijn ogen was mijn actie waarschijnlijk een verademing. Well guess what, voor mij ook. Ik heb nog steeds geen traan gelaten om mijn beslissing. Dat praatje met E. was net hetgene dat ik nog nodig had.
Een tweede verandering in mijn leven is het feit dat ik ondertussen al drie weken op kot zit in Leuven. Het bevalt me wel, maar helaas doen die alleen-momenten me niet altijd goed. Ik ben hier al heel gelukkig geweest, maar ook al heel depressief. Ik heb al vaak gedacht dat mensen me in de steek lieten en ik heb al vaak gewenst dat ik dood was. Voor sommigen onder jullie kan het misschien raar klinken dat ik zo'n dingen gewoon kan zeggen, maar het is zo. Ik schat dat de balans ondertussen op een gevaarlijke 60-40 staat: 60% van de tijd ben ik gelukkig, maar de resterende 40% wil ik gewoonweg dood. Het Leuvense leven wakkert dit helaas enkel aan. Als ik thuis niks zat te doen, was dat aanvaardbaar en normaal. Maar hier is er altijd iets te doen, dus wanneer ik dan alleen op kot zit, voel ik me ronduit zielig. Dat gevoel is wel al aan het beteren. Ik weet nu ook dat je niet elke dag iets moet of zelfs kan doen. Er zijn dan wel van die momenten waarop mijn wereld instort. Als iemand afzegt of me niet meevraagt. Ik heb het laatste half jaar geleerd dat ik een grote verlatingsangst heb, die me soms misschien wat opdringerig doet overkomen. Ik ben ook enorm onzeker geworden, nog meer onzeker zeg maar. Ik denk nu meer dan ooit dat mensen over me roddelen en tegen hun zin bij me zitten. Ik vrees ook ergens dat mensen die verlatingsangst oppikken en er misbruik van maken, misschien eerder onbewust, maar toch. Ik heb gemerkt dat sommige medestudenten al iets geopinieerder (zeg je dat zo ja?) uit de hoek durven komen bij mij dan bij anderen. Als ik mijn persoon vergelijk met een vijftal jaar geleden, ben ik echt een sloef geworden. Vroeger beet ik van me af, nu laat ik gewoon over me heen lopen. Ik vrees dat ik stillaan aan het afbrokkelen ben tot er uiteindelijk een zielig hoopje niets overblijft.
Dan nog kort even over S. De band is zo goed als helemaal verbroken. Ik heb gedaan wat ik zei dat ik zou doen: na de diplomauitreiking enorm veel afstand nemen. Ik heb ze sindsdien nog maar twee keer gezien, en dan nog onder zware dwang. Je kon het bijna stalken noemen. Ik kreeg dagelijks smsjes, facebookberichten en msnberichten van haar, met de boodschap dat we echt nog wel eens moesten afspreken. Ik heb ook veel leugens van haar ontdekt, waardoor het boeltje helemaal omzeep is. Achja, laten we het erop houden dat de vriendschap nu wel degelijk voorbij is. Meer woorden wil ik niet aan haar toeschrijven.
Het laatste half jaar zat ik in een fase waarin ik mezelf niet depressief achtte. Ik? Depressief? Haha, dat kan mij toch niet gebeuren. Jawel hoor. Ik was het toen en ben het nog steeds. Dat constante negatief gevoel gaat niet weg en grote veranderingen zoals die hierboven maken het soms nogal moeilijk. Ik weet niet wat ik heb. Even geleden dacht ik bordeline, iets wat mijn mama ook heeft. Ik herken veel van mezelf in de ziekte, maar er zijn evenveel eigenschappen waarover ik dan weer niet beschik. Soms denk ik zelfs aan een lichte vorm van autisme, omdat ik zoveel problemen heb met verandering en een grote nood heb aan structuur. Wat het ook is, het wordt mijn dood. Ik twijfel hier zelfs niet meer over. Ik ben bijna 21 jaar en mijn gedachtengang zal niet meer veel veranderen. Op deze manier wil ik geen 50 jaar meer verder gaan. Ik ben vanbinnen leeg, zwart en alleen.
