Was alles maar zo simpel in het leven. Was het maar elke dag zomer en zonnig. Was iedereen maar altijd verliefd en gelukkig. Helaas is het allemaal niet zo simpel. Meer dan ooit heb ik nu het gevoel dat ik terug een kind wil zijn. Ik denk met heimwee terug aan al die zorgeloze dagen en nachten.
Achja. Ik weet echt niet hoe ik me de laatste tijd voel. Een beetje uitgeput denk ik, want ik heb echt wel moeite gedaan om niet in dat zwarte gat te vallen. Helaas lijkt al die afleiding niet meer zoveel te helpen als voorheen. Ik denk ook wel dat het de stage is die alles wat slechter maakt. Morgen begint 'm. Op zich zit het wel goed. De leerstof valt best nog mee en als ik eraan bezig ben voel ik wel dat het gaat lukken, maar als ik even pauze neem krijg ik weer hartkloppingen. Het is ook zo zonnig en zelf dat lijkt precies niet meer te helpen. Ik ga niet zeggen dat het zo erg is als alle andere keren, want het is gewoon anders deze keer. De andere keren waren zo enkele zwarte uren. Dit gevoel is precies iets constanter. Misschien dat het ook wel wat betert als ik morgen eraan kan beginnen, nu is alles nog zo vaag. Ik moet die stage gewoon met beide handen grijpen en er alles van mezelf insteken.
De laatste tijd ben ik wel minder aan het denken over S. Ik heb het gevoel dat ik mezelf aan het herontdekken ben. Ik ben veel nieuwe vrienden aan het maken die allemaal andere dingen doen dan ik gewoon ben. Dat is net hetgeen ik nodig heb nu. Gisteren zijn we bijvoorbeeld tapas en cocktails gaan verorberen in een gezellig cafeetje in Hasselt. Ik woon nu al 20 jaar daar, maar ik was daar nog nooit geweest. Het was zo gezellig. Het lag zo net wat verder dan de grote markt en ja, met die zon enzo. Heel fijn, echt! Die sfeer was de sfeer die ik wil hebben vanaf nu. Een sfeer van spontaniteit en chillzijn. Alles wat S. en haar volgelingen dus niet hebben
Zoals jullie merken zijn mijn posts niet meer dagelijks, wat ook wel even zo zal zijn. Het is misschien niet leuk dat ik het zeg, maar ik link mijn blog nu aan allemaal donkere momenten van de afgelopen maand en ik krijg zo een vreemd gevoel als ik aan dit hier denk. Dus ga ik af en toe eens iets posten, hopelijk toffe dingen!
Yes, I know. Ik ben enkele dagen afwezig geweest hier. Dat was eigenlijk een bewust beslissing. Ik had het gevoel dat ik even "alleen" wilde zijn met mijn gedachten en gevoelens, en ik had een vermoeden dat ik me slechter zou voelen als alles op mijn blog stond geschreven. Dan is het namelijk "echt". Ik had eigenlijk ook een nachtmerrie gehad over mijn blog. Ik had gedroomd dat S. mijn blog had gelezen en super kwaad was, dus nee, even geen zin om hier al mijn beklag te gaan doen
Ik heb de laatste tijd vrij goed mijn best gedaan om afstand te nemen van S. Ik ben gisteren zelfs alleen met I. en mijn nieuwe vriendin, M., naar de film geweest. Ik heb S. niet meegevraagd. In het begin had ik het daar wel wat moeilijk mee, want ik was bang dat ze het ging ontdekken en kwaad ging zijn en blablabla. Maar ik heb volgehouden en ik ben blij dat ik die stap heb gezet.
Met M. gaat het minder goed. Ik weet echt niet wat te denken van de hele situatie. Hij stuurt nooit meer en als hij dan wel stuurt, zijn het van die stomme nietszeggende dingen. Ik wil eigenlijk wel weten waar ik sta nu. Dat is iets waar ik voorheen liever niets van wist, want ik was bang dat hij zou zeggen dat hij me niet wou zien. Ik heb hem nu net een sms gestuurd of we deze week nog iets ging doen samen, zoals afgesproken. Ik krijg niets terug, maar zie wel dat hij online is gekomen. Ik sta per chance op offline. Hij maakt het zich weer lekker gemakkelijk door op msn te komen en niet terug te sturen. Ik zal eens online gaan en hem vragen hoe het zit met dat smsje. Ik ben dat dus op dit moment bezig e jongens, live in action. Ik voel me weer lekker idioot.
Oké, hij vraagt van 'ah, hebt ge gestuurd?'. Ik weet nu niet of ik dat moet geloven, aangezien hij wel een goeie leugenaar is. Nu ziet 'm het, zegt 'm. Prachtig ja hoor. En hij gaat niet dieper in op mijn vraag voor iets te doen, maar over het ander dele van het bericht waarin ik zeg 'Waar zit ge toch tegenwoordig'. Leuk. Amai. We zijn nu 5 minuten verder en hij zegt niets van dat afspreken. Ik word hier gek van, lijkt me precies duidelijk dat hij niet meer wil afspreken en ik heb eigenlijk ook geen zin om dat NOG eens te gaan vragen. Misschien maar even doen toch, dan weet ik het ten minste. Oke. Ik heb het gevraagd. Heel direct, niet van mijn rond-de-pot-draaiende gewoonte. Nog geen antwoord. Mijn hart klopt echt megahard, foei foei. Ik denk dat ik in mijn hart het antwoord wel al weet. Het is misschien niet eerlijk dat ik hem zo voor een blok zet, maar ja, ik ben het beu dat hij met mijn voeten speelt. Al dat geplaag en gespeel is allemaal goed en wel, maar af en toe is een ja/nee ook wel belangrijk. Oké, het kadertje flikkert. "Mij maakt het niet uit." Oke, PRACHTIG antwoord. Mijn antwoord is het ook: "Ahja Dan niet." Ik ben het KOTSBEU, wat een zever. "Wat dan niet?". Ja sukkel seg. Ja, het gesprek gaat hier ineens snel, dus ik kan niet alles meer herhalen, als het gesprek afgelopen is, zet ik alles hier in een korte samenvatting.
- 20 minuten later -
Ja het zit wel goed nu, haha. Hij zegt dat hij daar niets slechts mee bedoelde met die 'Maakt mij niet uit' en dat hij sowieso nog iets wil gaan drinken, maar nu wel even tijd nodig heeft voor zijn eindwerk. Ik haat het zo om een meisje te zijn. Al die gedachtenspinsels en paranoiamomenten. Ik kan vaak niet meer helder denken precies.
Anyway, ik heb de laatste beseft dat ik vele mensen hun "hondje" ben. Ik doe teveel en denk teveel voor andere mensen. Ik heb vaak bang dat ik mensen ga verliezen, een beetje verlatingsangst zeg maar, maar veel mensen hebben daar misbruik van gemaakt merk ik nu. Ik ben ook nooit echt mezelf geweest bij sommige mensen, zonder dat ik het zelf wist eigenlijk. Nu ik mezelf wat losmaak van sommige mensen, voel ik me ook wel wat beter eigenlijk.
