The edge of your sword isn't sharp enough for me to bleed
Two words: Anna Nalick. Dat is een artiest die ik een tweetal jaar terug heb ontdekt en die ik compleet vergeten was. Vandaag dacht ik plots terug aan haar en ik kon echt niet geloven dat ik haar vergeten was. Haar muziek is vrij onorgineel, in die zin dat het heel erg poppy klinkt, maar toch is er iets dat mij ontroerd. Haar teksten zijn vooral supermooi. Ik weet nog goed dat ik haar muziek ben beginnen luisteren toen ik heel erg depressief was. Het liedje 'wreck of the day' klonk zo vertrouwd op dat moment. Alles wat ze zei klopte gewoon. Na die zware periode begon ik vooral de liedje 'bleed' en 'in the rough' te luisteren, omdat die wat positiever klonken en heel veel girlpower in zich hadden. Ik krijg dat warme gevoel ook in mij als ik naar haar muziek luister. Ik herinner me die periode dan heel goed terug en hoewel het een donkere periode was, voel ik me veel levendiger als ik eraan denk. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik voel me echt levend als naar haar muziek luister en terwijl terugdenk aan die bepaalde momenten.
Veel meer heb ik eigenlijk niet te zeggen. Het is vreemd dat het moeilijker is om op goede dagen mijn blog te vullen met iets. Ik heb vandaag heel de dag aan statistiek gewerkt en jawel hoor, ik begin het te snappen. Morgen moet ik nog één deeltje afwerken, dat ook niet zo heel moeilijk is, en dan aan de oefeningen beginnen. Hoe de oefeningen gaan gaan, dat weet ik nog niet helemaal, maar ik ga alleszins maandag met een opgeheven hoofd in de practica zitten. Ik wéét nu dat ik helemaal niet zo dom ben als dat die meisjes me laten voelen.
I just want to be better than my friends might say
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat vandaag een heel positieve dag was. Waarschijnlijk heeft de gedachte dat ik naar huis kon gaan me er wel doorgetrokken. Toch ging het vandaag ook allemaal wat vlotter. De lessen gingen goed en iedereen deed wel vriendelijk. Soms had ik van die kakmomenten, maar dan dacht ik "Ik ben bijna thuis, nog even volhouden".
De laatste dagen, of beter gezegd nachten, heb ik amper geslapen. Ik ben echt een vat vol stress. Mijn ouders snappen daar echt niks van, ze vinden het vreemd dat ik zo stressvol ben nu. Ze beseffen niet dat zij mij vaak nog extra stress bezorgen door zo'n dingen te zeggen. Ik ben altijd vlotjes doorgeraakt op school, maar dit niveau is een uitdaging voor mij. Mijn ouders denken dat ik zoals altijd bang heb, maar er uiteindelijk wel door geraak. Deze keer is de kans dat ik herexamens heb wel heel groot en ik ben bang dat ze dat niet goed beseffen. Ik ben eigenlijk bang om hen teleur te stellen.
Wat mijn planning betreft, ik heb al gefaald. Haha, ik kan er best nog wel mee lachen. Ik wil teveel in te weinig tijd doen en ik wil dan ook alles heel goed doen. Deze morgen was ik van plan vroeg op te staan om nog eens goed door te werken, maar aangezien ik pas om 3u 's nachts in slaap was gevallen, ging dat moeilijk. Morgen ben ik van plan om om 10u op te staan en dan mijn hele cursus statistiek door te nemen en mijn oefeningen te maken. Het maakt me niet uit hoelang ik daaraan bezig ga zijn, het moet af. Ik zit best wel achter op schema, maar als ik de rest zo hoor, zijn zij dat ook. Natuurlijk moet ik niet teveel luisteren naar anderen en gewoon doen wat ik vind dat het beste is. Ik ben zo onzeker en daarom kan ik dus geen beslissingen maken. Ik weet echt niet wat nu goed is voor mij of wat slecht is. Ik heb altijd 20 andere meningen nodig, voordat ik de mijne uit of voordat ik een beslissing maak. Een goed voorbeeld is dat werk nu. Ik ben iemand die helemaal geen probleem heeft met drukte of met hard en veel werken. Dat is heel goed voor mij, want dan heb ik minder tijd om me druk te maken over alles en ik verdien geld. Geldproblemen bezorgen me onwaarschijnlijk veel stress, dus het feit dat dat nu ook wegvalt kan alleen maar positief zijn. Toen mijn papa me kwam halen aan het station, zei ik "Ik denk dat dat werk wel goed gaat zijn voor mij." Hij was daar niet mee akkoord, in die zin dat het sowieso meer drukte bezorgde, maar dat het natuurlijk wel positief was dat ik ondertussen geld verdiende. Kijk, zo een dingen heb ik écht niet nodig. Ik twijfel onmiddellijk aan mijn beslissing als mensen zo'n troep tegen mij zeggen. Dat bewijst ook weer eens dat mensen mij niet echt kennen, anders zouden ze weten dat die druk heel positief is voor mij. Ik heb zelfs zin om te gaan werken, alleen het vroeg opstaan steekt me een beetje tegen. Ik heb trouwens gemaild naar de bazin i.v.m. 3 november, hopelijk gaat dat lukken. Het zou maar erg zijn dat ik mijn verjaardag moet eindigen met vroeg te gaan slapen.
Ik ga eens proberen te slapen. Ik heb net een warm bad genomen en wat sedinal. Dat zijn druppeltjes kalmeermiddel, helemaal plantaardig, dus no drugs people. Ik heb dat eens gekocht toen ik stage had, want ja, toen was ik dus ook helemaal op van de stress. Het begint wel al te werken, dus tot morgen!
Oké, tijd voor een ophelderingsblog. Mijn vorige blog was, wel hoe zeg ik het, vrij radicaal. Zo voelde ik me ook wel, maar het is natuurlijk raar om te lezen zonder enige verklaring. Omdat het vandaag al iets beter gaat, kan ik 'm nu geven. Hier komt ie.
Het begon allemaal dinsdagavond, een vriendin kwam naar Leuven om te feesten. Uiteindelijk zijn er nog eens 3 vriendinnen van haar meegekomen, wat ik heel erg leuk vond. Ik vind het wel leuk als vriendengroepen een beetje mixen. We hadden allemaal ook onmiddellijk een goede band, we hadden veel intieme verhalen verteld, veel gelachen ... kortom: het was écht heel leuk. Tegen 3u 's nachts zijn we pas vertrokken op kot. Alles ging best goed, totdat we ergens binnen gingen. Ik heb geen idee hoe het toch maar altijd komt, maar ik voelde me plots weer zo onzeker. Op dat moment keek ik naar die meisjes op een heel andere manier, ik was echt jaloers. Ze zijn allemaal zo leuk, tof, knap, slank. Ik heb wel al verteld over mijn eetproblemen soms, maar uiteindelijk ben ik nog niet moddervet. Ik weet dat gewoon ook wel, ik zie er nog normaal uit. Maar toch voel ik me soms wel zo. De andere meisjes waren in principe ook niet veel knapper of lelijker dan mij, maar ze stralen iets uit dat ik gewoon niet heb. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: ik begin barsten te vertonen. Andere mensen, maar ikzelf ook, merken dat er iets aan de hand is met mij, dat ik duidelijk niet goed in mijn vel zit. Ik probeer dan plezier te maken, maar in mijn hoofd weet ik goed genoeg dat ik gewoon aan het faken ben. Ik weet gewoonweg niet meer hoe ik gelukkig moet zijn. Ergens ben ik er ook wel bang voor, omdat ik wéét dat er na dat gelukkig gevoel altijd een donker gevoel komt. Ik kreeg ook helemaal geen aandacht van jongen in tegenstelling tot die meisjes. Op een bepaald moment voelde ik me ook echt uitgesloten door die meisjes, hoewel dat helemaal niet zo was. Ik doe dat mezelf gewoon allemaal aan. Ik ben degene die zich afsluit voor jongen, ik ben degene die zich afsluit van haar vriendinnen en ik ben degene die ervoor zorgt dat ik niet gelukkig kan zijn. Oh, even vergeten. Wie zie ik net buiten komen als ik binnen ga? Ja hoor, M. Het doet me echt niets meer dus. Ik heb veel belangrijkere dingen aan mijn hoofd.
Toen ik woensdag opstond, wist ik ook helemaal niet hoe ik me moest voelen. De avond was best wel met een vrolijke noot geëindigd, maar toch voelde ik me weer vreemd die ochtend. Ik wist al dat die dag een zware kutdag zou worden. En jawel, dat werd het ook. Ik heb wéér commentaar gekregen over mijn gebrek aan statistisch verstand en ik heb zelfs commentaar gekregen over mijn werk. Dat had ik misschien ook nog niet verteld. Ik heb dat werk dus geregeld in de Carrefour. Ik mag gelukkig maandag al beginnen. Het wordt wel zwaar, aangezien ik maandagvoormiddag, dinsdagnamiddag en woensdagvoormiddag werk. Het positieve is dan weer dat ik veel verdien op korte tijd en mijn laatste werkdag op 14 december valt, een week voor de kerstvakantie. Ideaal, want dat is net een week voor mijn blok. Helaas moeten er weer mensen zijn die daar iets heel negatiefs van moeten maken. "Goodbye social life." Ja, tof hoor. In de plaats van een mens een wat aan te moedigen. Ik maak me enorm veel zorgen over mijn studies op dit moment, zeker nadat mensen mij blijven herinneren aan het feit dat ik geen statistiek kan en dat zo gemakkelijk zou zijn. Gisterenavond heb ik dan ook mijn papa opgebeld, om hem te vertellen over dat werk en hem te vragen wat hij ervan vindt. Hij vond het wel veel uren, maar zag het positieve er meer in. Het is ook een goede kans: ik verdien veel op korte tijd + het is in een tijd waarin ik nog niet enorm veel moet leren. Ik heb dan ook minder tijd om me druk te maken over vanalles, ik zit minder alleen, dus dat is heel goed voor mij op dit moment denk ik. Toch draaide het gesprek uit in tranen, langs mijn kant natuurlijk. Ineens kwam alles eruit: die commentaar op statistiek, werk, stress, slapeloze nachten, ... Mijn papa geeft me altijd heel wijze raad en dat was ook zo deze keer. Hij zei dat ik niet teveel moest prijsgeven van wat ik doe qua studies of qua werk, omdat sommige mensen niet het beste met me voorhebben. En hij heeft groot gelijk. Ik praat teveel over die dingen met andere mensen. Oké, als het over mijn beste vriendinne gaat, dan doe ik wat ik wil. Maar die mensen die constant alles bekritiseren wat ik doe, daar moet ik voor oppassen. Zij doen dat begot ook niet. Een mooi voorbeeldje is dat ik dus bijna altijd tegen iedereen zeg wat ik ga doe qua leren. Waarom ik zo'n dingen doe, geen idee. Ik probeer gewoon wat mee te praten. Maar anderen mensen doen dat dus niet. Toen ik gisterenavond vroeg aan één van die meisjes of ze een bepaalde tekst al gingen lezen voor het college was het antwoord: "Die heb ik al helemaal doorgenomen." Maar op zo'n irritante toon, je weet wel wat ik bedoel. Conclusie: ik ga mijn mond wat meer houden vanaf nu.
Zoals ik al vaak gezegd heb, heb ik het gevoel dat ik gewoon té vriendelijk ben voor iedereen. Mensen merken dat en maken daar misbruik van. Dat is gewoon die angst om alleen te zijn die mij zo vriendelijk en "zwak" maakt. Ik durf niet snel mijn kritiek of mening te uiten over iets/iemand, want ik ben bang dat ze me dan in de steek gaan laten. Dat gevoel moet ik echt constant proberen te relativeren. Ik ben niét dom. Ik ben niét lelijk. Ik ben niét dik. Ik moet echt stoppen met zo onzeker te zijn. Het is helemaal niet zo erg met mij gesteld als dat ik denk.
Structuur. Dat heb ik nodig vanaf nu. Ik heb het al gehad over mijn eetpatroon dat echt veranderd moet worden. Ik weet dat ik graag lekker en veel eet, dus daar kan ik gewoon niet mee stoppen. Dat is wie ik ben. Ik ben een echte bourgondiër. Ik geniet van eten. Maar wat ik wel kan doen is die late night snacks en tussendoortjes laten. Ik ben al goed bezig met elke avond een lekker en vullend avondmaal te maken, waardoor is 's avonds minder honger heb. Ook haal ik geen ongezonde dingen in huis. In het weekend ga ik lopen. Dat is goed voor mijn lichaam, maar vooral goed voor mijn geest. Omdat ik maandag, dinsdag en woensdag werk, ga ik sowieso minder eten en meer bewegen. Een ander structuur is mijn studiestructuur. Begrijp me niet verkeerd, ik heb al goed gestudeerd, maar eerder sporadisch en ongeorganiseerd. Ik heb nu mijn agenda eens mooi ingepland en een weekplanning gemaakt. Dat ga ik elke week proberen te doen en hopelijk ga ik me er goed aan houden. Op die manier voel ik me ook al wat zekerder over mezelf qua studeren. Dan voel ik toch dat ik alles goed en regelmatig bijhoud.
Alles zit nu wel vrij goed. Ik heb mijn acties goed op een rijtje gezet, hopelijk volgen mijn gedachten vanzelf. Ik ga mezelf niet meer zo "laten gaan". Ik laat mezelf tegenwoordig teveel meeslepen door emoties, ik vecht er zelfs niet meer tegen. Nee, vanaf nu is het een gevecht. Dat is veel gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik spreek uit ervaring, maar het is enigzins mogelijk. Al is het maar een klein beetje, alle beetjes helpen me nu wel. Toch ben ik blij dat ik naar huis kan morgen. Ik wil volgende week met een nieuwe lei en een nieuw gevoel aan de kotweek beginnen. Het enigste waar ik nu nog een beetje mee zit is dat werken. Niet dat werken op zich, maar gewoon een bepaalde dag. Ik verjaar op een dinsdag. Dan zou ik namiddag moeten werken, wat op zich geen probleem is, maar dan kan ik 's avonds niet weg, aangezien ik woensdagvoormiddag alweer moet werken. Ik ben aan het denken om die woensdag vrij te vragen met het excuus dat ik een lesverschuiving heb ofzoo. Ik weet het nog niet goed, want maandagavond kan ik dan bijvoorbeeld ook mijn verjaardag vieren, maar ik weet niet of er dan veel mensen naar Leuven kunnen komen. Een dilemma vind ik wel. Ik zou het wel vrij jammer vinden moest mijn verjaardag niet goed gevierd worden ... Ik ga het in het weekend eens bespreken met mijn ouders en het maandag melden in de Carrefour. Denk toch ergens dat ik woensdag vrij ga willen.
Goed, het is een superlange, sorry! Nog even heel erg bedankt Anapunkx voor je reactie, ik vind het altijd fijn dat er mensen zijn die de moeite doen om mijn depressieve blogs te lezen ;-) Ik denk dat ik binnenkort de stap ga zetten en naar een psychiater ga gaan. Ik weet hoe ik mezelf moet verbeteren, maar ik hoop dat een specialist me daar verder in kan helpen. Ik wil echt van die ziekte af.
Ik begin barsten te vertonen. Het begint mensen op te vallen dat het niet goed gaat met mij. Ik kan het spelletje niet meer lang volhouden. Als ik foto's van mezelf zie, ik herken ik mezelf niet meer. In de spiegel zie ik een afgeleefd, moe en dik monster. Ik kan het niet meeeeeeeeeeer. Ik kan amper tranen bedwingen. Ik wil dood. Ik kan echt niet meer. Het leven heeft gewonnen. Ik haal nergens meer plezier uit, het leven heeft geen zin meer. Ik heb dringend hulp nodig.
... Drifting through the wind Wanting to start again
Do you ever feel, feel so paper thin Like a house of cards One blow from caving in
Do you ever feel already buried deep Six feet under scream But no one seems to hear a thing
Tja, waar moet ik beginnen. De dag begon heel goed eigenlijk, ik voelde me prima. Ik voelde me zelfs echt thuis vandaag, had fijn ontbeten, op het gemakje me aangedaan en naar de Carrefour om te hoek gegaan. Dat gedeelte van de dag ging ook best prima, ik heb mijn cv afgegeven en toen ik op kot kwam, werd ik al gebeld. Ze hebben pas iemand nodig vanaf 28 november, wat op zich niet zo goed is. Rond die tijd ben ik toch al aan het leren voor de examens en ik zou nu al wat geld kunnen gebruiken eigenlijk. Nu ga ik sowieso geld van mijn ouders moeten lenen om naar Parijs te gaan. Zo'n dingen bezorgen me echt nachtmerries, maar echt letterlijk nachtmerries. Ik lig serieus wakker van zo'n dingen, zeker omdat mijn ouders het al niet breed hebben en ik al zoveel kost met dat kot en alles erbij. Morgen moet ik terug gaan om mijn contract te tekenen. Ik mag wel hopen dat ik niet teveel moet gaan, want dat zou echt ten koste gaan van mijn studies. Ik heb toch maar ja gezegd toen ze belden, tja, dat is zowat je eerste reactie e. Kijk, daarom bel ik niet graag. Achteraf heb ik mijn papa gebeld en die bezorgde me eigenlijk nog meer kopzorgen. Hij zei dat ze waarschijnlijk wel gingen willen dat ik vaak kom en blablabla. Hah seg, zwijg toch allemaal. Morgen ga ik gewoon naar daar en ik zie wel wat er op me af komt. Ik maak me nu al zoveel zorgen over mijn studies, dus ik ga dat zeker niet meer in het gevaar brengen door zoveel te gaan werken.
Over studies gesproken, ik had daarstraks dus statistiek practicum. Zoals ik al zei: ik kan dat ab-so-luut niet. Ik ben echt iemand die beter is in nadenken over mensen, theoriën, filosofiën, ... Zo'n dingen onthou ik heel goed. Ik kan bijvoorbeeld nog altijd alles navertellen van de les filosofie van vorige woensdag. Statistiek krijg ik gewoon niet in mijn hoofd. Ik vind dat gewoon niét logisch. Ik ben al veel met die cursus bezig geweest, maar blijkbaar mis ik nog altijd essentiële formules en begrippen. Zo bleek dus ook in het practicum. Enkele medestudenten van lerarenopleiding doen deze richting ook en we vormen zowat een groepje, helaas lijken zij slimmer te zijn. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar ik voel me gewoonweg dommer. Alleen bij statistiek dan wel. Toen ik in de les aan een van hen iets vroeg, werd ik bij wijze van spreke afgeblaft. Ze konden niet begrijpen dat ik datgene niet begreep. Ik voelde me gewoon heel erg aangevallen op dat moment. Ik ben al zo emotioneel de laatste tijd, dus zo'n dingen kan ik echt wel missen. Ik voelde zelfs tranen in mijn ogen opwellen. De rest van de les heb ik ook mijn mond gehouden, ik was helemaal toegeklapt. Op weg naar kot werd ik echt woedend. Dat meisje heeft gestudeerd voor leerkracht wiskunde, komaan, je kan toch niet verwachten dat ik daar ook zo snel mee weg kom. Nu ik erbij nadenk, ze doet vaak zo belachelijk over alles. Net alsof dat allemaal weet en het maar zelfsprekend is dat mensen dat ook snappen. Soms herken ik een paar S-eigenschappen in haar. Toen we aan de oefeningen begonnen, zei ik voor de grap: "Zeg jij maar wat jij hebt geantwoord, dan zullen wij wel volgen, want jij zal het wel juist hebben." Maar echt, lachend en al. Nee, wat voor een reactie krijg ik terug: "Ja zo ga ik ook wel niets bijleren è." Toen ik op kot aankwam heb ik ook wel heel lang en heel veel geweend. Ik voel me zo aangevallen en geintimideerd. Precies alsof ik nu als "de domme" zal bestempeld worden. Ik heb ook weer gewenst dat ik dood was. Soms wordt het me ook echt téveel. Ik sleur mezelf nu echt door het leven en dergelijke tegenslagen zijn echt de druppel. Toch laat ik me niet zo snel kleineren. Mijn reactie op hun gedrag: wacht maar. Ik zal misschien niet zo'n hoge punten op statistiek halen als jullie, maar er zijn nog andere vakken. Vakken waar ik in zal uitblinken.
Daarnet begon dat meisje op msn tegen me, heel vriendelijk wel. Precies alsof ze wist dat ze me ergens geraakt had. Trouwens, ze is samen met een ander meisje naar de acco geweest om boeken bij te halen. In de plaats van mij ook te verwittigen dat dat boek er ondertussen is? Ochja, ik hoop dat ze zich goed voelt in haar vel als ze zo'n dingen doet. Mij niet gelaten. Het kwetst me ook niet meer zo fel. Ik heb immers vrienden genoeg. Ik geloof echt dat ze zich best slecht voelt over zichzelf en dat ze zo'n dingen doet om zochzelf wat beter te voelen. Ik heb ondertussen geleerd dat sommige mensen zo in elkaar steken. Ik meen het echt wanneer ik zeg dat ik zo'n dingen beter kan plaatsen. Ik erken mijn probleem weer en ik weet dat ik me daar op moet focussen. Dat ik mezelf gelukkig moet proberen te maken, niet iemand anders. Ik moet vaker beseffen dat ik leef voor mezelf, niet voor anderen.
Ik wou nog snel even zeggen dat mijn blogtitels misschien niet altijd relevant zijn voor mijn blogs zelf. Ik vind het zo stom om telkens een titel te zoeken voor elke dag, het komt vaak toch op hetzelfde neer: zwart, leeg, eenzaam, wenen, depressie. Ik gebruik dus bijna altijd lyrics van liedjes die ik graag hoor. Als iemand dus interesse heeft, je kan altijd de blogtitel in google intypen om vervolgens een mooi liedje te horen. Vandaag zal ik 'm al eens verklappen, het is firework van Katy Perry. Toen ik deze morgen dit liedje ontdekte, was ik echt verbaasd over hoe hard ik mezelf herkende in die eerste zinnen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker en bij iedereen, maar ik wou het toch even delen. Vanavond doe ik het weer kalm aan met een filmpje op kot, want morgen ga ik echt wel nog eens goed feesten!
