Hoewel ik als volwassene zelf twee honden heb gehad, ben ik eerder wantrouwig tegenover vreemde viervoeters. Je zal mij dus nooit op straat spontaan een hond zien strelen, en voor de grotere exemplaren maak ik zelfs graag een kleine omweg.
Waarschijnlijk is dat wantrouwen tegenover vreemde honden terug te voeren naar enkele incidenten uit mijn jeugd. Ik herinner mij bijvoorbeeld de hond van de buren van mijn oma. Een prachtige grijze Deense dog, maar in mijn kinderogen een gigantisch kalf waar ik toen al systematisch met een grote boog omheen liep. Het toeval wil dat wij op een dag net op hetzelfde moment de hoek omgingen in tegenovergestelde richting. Dat beest dacht waarschijnlijk eens vriendelijk te zijn en ging bij wijze van begroeting met zijn twee poten op mijn schouders staan. Als kind kon ik dat gebaar totaal niet appreciëren en sindsdien ging ik met een nog grotere boog om dat prachtig dier heen. En dan het venijnig Pinkstertje van mijn oma! Die hing aan mijn lip omdat ik mijnheer tijdens zijn middagdutje in de auto had gestoord toen ik mijn springtouw ging zoeken. Enkele hechtingen later was het leed alweer geleden, maar als je goed kijkt zie je het litteken op mijn bovenlip nog altijd. Maar de ergste van alle viervoeters was de prachtige Dalmatiër van mijn vriendin. Hij luisterde naar de naam ‘Tommy’ als ik het mij goed herinner, hoewel hij meestal gewoon niet luisterde naar de commando’s van zijn baasje en lekker zijn eigen ding deed. De ouders van mijn vriendin hadden een kapsalon en Tommy zat in het kamertje achter het salon, bij de tuin. Tommy moet het waarschijnlijk haarfijn hebben aangevoeld dat ik niet op mijn gemak was in zijn gezelschap, want telkens ik door die kamer moest passeren zat hij geduldig achter de openzwaaiende deur te wachten om dan indrukwekkend te blaffen en naar mij op te springen. Blijkbaar vond hij mijn reactie bijzonder amusant, want het werd op den duur zelfs een spelletje. Ik deed de deur voorzichtig open, Tommy zat netjes achter de deur te wachten om mij vervolgens lekker te doen schrikken. Tussen mij en Tommy is het nooit meer goed gekomen, maar mijn vriendin van toen, zie ik nog altijd even graag .

Ik verzamel graag receptjes uit tijdschriften. Eigenlijk kan ik geen tijdschrift openslaan zonder de recepten te lezen en uit te scheuren. Ik ben dan vooral op zoek naar simpele 'no nonsens' gerechten die niet te omslachtig zijn om klaar te maken en hoewel ik best wel eens iets wil avonturen komen bereidingen met te veel onbekende ingrediënten absoluut niet in aanmerking. Als het desbetreffende receptje de selectie heeft gehaald, belandt het in een grote zwarte kaft, die op haar beurt in de kast belandt ... en daar meestal een hele tijd blijft liggen. Om daadwerkelijk tot koken over te gaan moet ik er echt zin in hebben en tijd natuurlijk, want het moet leuk zijn, een nieuw receptje uitproberen.
Als ik dan eindelijk eens een receptje uit de omvangrijke verzameling klaarmaak, wordt dat dikwijls op zeer gemengde gevoelens onthaald. Mijn zoon is eerder een 'worsten met kool' man en experimenten worden heel sceptisch bekeken. Toen hij klein was werden alle groene ingrediënten letterlijk met de vinger gewezen, en nog steeds vist hij de groenten uit de saus, als hij de kans ziet. Als de nieuwe bereiding in de smaak valt mag ze, na officiële toestemming van het ganse gezin, definitief in mijn zelfgemaakt inplak kookboek. Als het gerechtje niet in de smaak valt merkt mijn zoon meestal met een zucht op dat mama haar kookboek weer heeft gevonden. In dat geval duurt het nog een hele tijd voor het zwarte kaft opnieuw uit de kast komt, terwijl de verzameling zienderogen aangroeit. Op het eind van het jaar ga ik stevig mesten in al die knipsels en belanden de meesten gewoon bij het oud papier, om volgend jaar opnieuw te beginnen aan een uitgebreide knipsel verzameling !

Toen we terugkwamen uit vakantie was ik twee dingen kwijt; de batterijlader van het fototoestel, en mijn oorbellen.
Op zich is dat natuurlijk helemaal niet zo’n ramp. Een nieuwe lader kopen is geen onoverkomelijke zaak, maar dat doe je natuurlijk niet als je nog een andere in de kast hebt staan, ook al is die veel trager en ergeren we ons daar aan.
De oorbellen zijn een andere zaak. Niet dat het dure spullen zijn, maar het zijn net die juweeltjes die ik van mijn zoon voor mijn verjaardag heb gekregen. Ze meenemen op vakantie was al helemaal verkeerd. Zo’n dierbare spullen neem je gewoon niet mee, dat is om moeilijkheden vragen. Bovendien zijn het belletjes zonder slot, dus je moet extra voorzichtig zijn en regelmatig controleren of die dingen nog steeds in je oren hangen. Maar daar is het niet mis gegaan. Ik heb er de hele vakantie goed op gepast, ze altijd netjes uitgedaan tijdens het zwemmen of douchen, en er altijd goed op gelet dat ik ze nog had. Tijdens het inpakken is het misgelopen! Ik weet nog goed dat ik in de badkamer stond, om alle toiletspullen in te pakken, toen ik die oorbelletjes in het oog kreeg. Ik herinner mij dat ik ze ergens instak, met de gedachte dat ik ze op dát plaatsje zeker niet kwijt zou raken. Alleen al die gedachte had een alarmbelletje moeten doen rinkelen, maar als dat al het geval was heb ik dat belletje gewoon genegeerd. Het plaatsje dat ik heb uitgekozen om mijn dierbare spullen mee naar huis te nemen is waarschijnlijk zo vergezocht, dat ik er nooit meer opkom om ze daar te zoeken. Had ik ze maar gewoon in mijn handtas gestopt, of zelfs bij het zootje van oorbellen en elastiekjes dat mijn dochter bijhad, of gewoon aangedaan, maar neen! Ik moest zo nodig een veilig plaatsje vinden, een goed plaatsje, ergens waar ik ze zeker niet kwijt zou raken… . Veilig is het wel natuurlijk, ze liggen er waarschijnlijk nog. Alleen weet ik helemaal niet meer waar dat veilige plaatsje ook alweer was.
De batterijlader is ondertussen terecht. Ik was hem tijdens het inpakken al kwijt, maar toen ik gisteren foto’s wou nemen vond ik hem terug in de tas van de camera, netjes op zijn plaats. Hij zat zelfs niet onderaan verstopt of in het een of ander voorzakje gepropt, gewoon bovenop het toestel. Je zag hem meteen als je de tas opendeed. Technisch gesproken was ik hem dus helemáál niet kwijt. Ik had mijzelf gewoon wijsgemaakt dat ik hem kwijt was en heb dat op een zodanig overtuigende manier gedaan dat ik zelfs niet ben gaan controleren of hij op z’n plaats zat.
De batterijlader hebben we dus, nu de oorbelletjes nog!

Is het u ook al opgevallen dat ons geheugen op een andere manier kan werken dan dat van onze medemens ? Sommige mensen hebben een geweldig geheugen voor cijfers, anderen beschikken eerder over een visueel geheugen. 
Mijn ex-man en mijn dochter bijvoorbeeld kunnen moeiteloos telefoonnummers onthouden en ook data zijn voor hen geen probleem. Geschiedenis was dan ook een van de lievelingsvakken van mijn dochter, terwijl mijn zoon die data er echt in moest drammen.
Cijfers onthouden is ook helemaal niet aan mij besteed. Ik noteer mijn telefoonnummers netjes in mijn gsm, want als ik nog maar probeer om een nummer te kiezen zonder spieken, draait het er meestal op uit dat ik enkele cijfers verwissel. Gelukkig beschik ik dan weer over een enorm visueel geheugen. De titel van een film zegt mij dikwijls niets, maar als ik de openingsscène zie kan ik je onmiddellijk vertellen of ik hem al gezien heb of niet. Beetje vervelend natuurlijk, want dan heb je je film al gekozen en zijn de andere programma’s op je verlanglijstje dikwijls begonnen. Gelukkig brengt de techniek onder de vorm van digitale tv in dit geval soelaas.
Maar ik ben vooral heel sterk in het onthouden van namen en gezichten. Onlangs kwam ik in een winkel een ex-schoolgenootje tegen en hoewel het 25 jaar geleden was dat ik haar had gezien, kon ik haar toch zonder problemen aanspreken met haar voornaam en wist ik nog welke richting ze had gevolgd. Leuk, denkt u ? Niet altijd want deze eigenschap heeft al dikwijls voor genante situaties gezorgd als de tegenpartij je schaapachtig aanstaart en er duidelijk totaal geen idee van heeft wie je bent. Als je dan wat aandringt doen mensen dikwijls alsof ze je kennen, want de gegevens kloppen, dus het moet wel juist zijn, maar die lege blik in hun ogen zegt duidelijk … neen !
Daarom houd ik dikwijls mijn mond als ik iemand van heel lang geleden tegenkom en bij de andere persoon geen enkele blijk van herkenning zie. Ik laat het moment gewoon passeren en vermijd zo een gênant gesprek. Moest iemand mij toch herkennen terwijl ik hem gewoon voorbijloop, wil ik mij hierbij dan al op voorhand verontschuldigen.

Tieners zijn rare wezens! En ik kan het weten, want ik heb momenteel twee puberende tieners in huis. Ze hebben duidelijk hun eigen regels en wetten, kledingsvoorschriften en gedragscodes. En hoewel deze regels nooit werden vastgelegd en voor mensen van andere leeftijdscategorieën compleet onbekend zijn, zou het net zo goed om een wettekst voor tieners kunnen gaan.
Neem nu bijvoorbeeld de gsm. Dat toestel lijkt wel heilig en leven zonder dit dierbare communicatiemiddel ondenkbaar, ook al kost het een flinke hap uit hun budget. Zo moet ik mijn dochter er regelmatig op wijzen dat het veel goedkoper en efficiënter is om het vaste toestel te nemen om een afspraak te maken, vermits wij maandelijks een vast bedrag betalen. Maar neen; Telkens weer betrap ik haar erop dat ze tientallen sms-jes moet versturen om een plaats en datum af te spreken en soms loopt het zelfs verkeerd omdat de boodschap niet duidelijk was.
Als ik hen vertel dat wij niet eens zo lang geleden gsm-loos door het leven gingen kijken mijn kinderen mij aan alsof ik van een andere planeet kom.
De dochter van een vriendin heeft een grondige hekel aan bellen. Zij vindt de gsm makkelijker omdat het een snelle, korte en krachtige manier van communiceren is. Nu moet ik er wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik regelmatig met diezelfde vriendin een uurtje aan de lijn hang, dus dat plaatst de uitspraak van haar dochter dan weer in een ander perspectief !
Kleding! Ook regelmatig onderwerp van hevige discussies met mijn kinderen, want ook mijn zoon heeft zijn eigen duidelijke wetten en eisen, wars van elke modetrend en hype van het moment. Die instelling maakt kleding voor hem kopen nog moeilijker dan voor mijn hippe trendbewuste dochter. Zijn jeans bijvoorbeeld moet een klassieke rechte jeans zijn, zonder opvallende stiksels, kleuren of opschriften. Niks aan denkt u en dat klopt, maar probeer maar eens een dergelijk jeans voor een snelgroeiende puber aan een zacht prijsje op de kop te tikken. Truien draagt mijn zoon al helemaal niet en ook zijn schoenen moeten eenvoudig en sportief zijn. Ondertussen ken ik de adresjes waar ik de kledij naar zijn smaak kan vinden en als hij iets nodig heeft gaan wij rechtstreeks naar die bepaalde winkel en doen een soort van ‘hit and run’ want ook aan winkelen heeft hij een grondige hekel.
Met mijn dochter heb ik dan weer andere meningsverschillen. Zoals ik al zei is ze wel hip, maar ik kan maar niet begrijpen waarom je bijvoorbeeld kou moet lijden om trendbewust door het leven te gaan! Zoals zovele meisjes van haar leeftijd loopt zij voortdurend met haar buik bloot. Als ik haar dan vraag of ze het niet koud heeft word ik steevast op ‘een koele’ neen getrakteerd, met bijbehorende ijzige blik.
Een sjaal, muts en warme handschoenen zijn volgens haar compleet overbodige accessoires, zelfs als je door de vrieskou moet op je fiets. En de warme stevige winterschoenen die ik laatst voor haar kocht zijn volgens haar alleen bestemd voor bergwandelingen, waarop ze de vrieskou trotseert op haar hippe dunne sportschoenen.
Als ik haar dan zie wegrijden met haar veel te dun maar o zo mooi jasje, zonder handschoenen of muts vraag ik mij af of ik ook zulke discussies met mijn moeder had toen ik die leeftijd had.
Waarschijnlijk wel !