Opgelet, deze blog is auteursrechterlijk beschermd. U mag niets kopiëren zonder voorafgaandelijke toestemming!
Dagelijkse Kost
19-11-2011
Zoem, zoem!
No shit!, dacht ik bij mezelf, toen ik deze zomer in de krant las dat er, door de aanhoudende droogte, een muggenplaag was.
En die ellendige rotbeesten zitten blijkbaar allemaal bij mij, dacht ik er nog bij.
Dat is niet waar natuurlijk, want na een rondvraag bij vrienden en kennissen bleek dat iedereen wel last had van deze vervelende insecten. Ik weet niet of mijn irritatiegrens misschien een beetje te laag ligt, of er écht heel veel van die beestjes bij mij zaten, maar ik werd er deze zomer in ieder geval helemaal neurotisch van. Iedere avond voor het slapengaan ging ik met de stofzuiger het ganse appartement rond, op jacht naar muggen. Mijn dochter supporterde langs de zijlijn terwijl ook zij zocht naar de plaatsjes waar die zoemende irritantjes zich verstopten en ik luidop iedere vangst telde. Ongelofelijk maar waar, op één avond heb ik er achtenveertig geteld! Achtenveertig, dat is toch gewoon onvoorstelbaar! Dan kan men inderdaad wel van een plaag spreken! En alsof dat nog niet genoeg was, hielden de soortgenoten die ik had gemist mij uit mn slaap door onophoudelijk dicht bij mijn oor te zoemen. Die volhoudertjes ving ik, handig als ik er ondertussen in was geworden, met een eenvoudig stukje keukenrol of een tissue. Dat deze nachtelijke activiteiten niet bevorderlijk waren voor mijn humeur, moet ik u er waarschijnlijk niet meer bij vertellen. En ik zet dit hele verhaal hier in het verleden, maar eigenlijk klopt dat niet want hoewel we bijna eind november zijn, zijn er nog steeds muggen! Niet meer in de grote getallen van deze zomer natuurlijk, maar iedere avond voor het slapengaan, pleeg ik nog enkele moorden om mij van een goede nachtrust te verzekeren. Jammer genoeg lukt ook dat niet altijd en zijn er nog altijd zoemertjes die mij de ganse nacht uit mijn slaap houden. Het zachte najaarsweertje dat we hebben is heel bevorderlijk voor mijn energiefactuur, maar de aanhoudende aanvallen van zoemende stekertjes doet mij wraaklustig naar een eerste koudeprik verlangen. Ik weet in ieder geval wat ik vraag aan de Sint. Vliegenramen!
Voor onze eerste vakantie in Texas hadden we een strandverblijf tijdens de krokusvakantie gepland, beter bekend als spring break in Amerika. We hadden net een hectische periode achter de rug en een zon- zee rustvakantie met de kinderen klonk ons als muziek in de oren. Voor dit uitje hadden we een leuk hotel gevonden op Padre Island, een eiland voor de kust van Texas, niet ver van de grens met Mexico.
Toen het eindelijk zo ver was gingen we vol verwachting de baan op. Texas is groot en Padre Island was best een eindje rijden, maar het verkeer is een stuk ontspannender dan in Europa en de tocht schoot snel op.
Op de verbindingsbaan van het vasteland met Padre Island werden we uitbundig begroet door toeterende tegenliggers en meisjes die recht stonden in open wagens, terwijl ze ons ongegeneerd flashten.
Heb je dat gezien? vroeg ik mijn man, die met een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht hevig van ja knikte.
Ik heb het ook gezien, mama, viel mijn toen vierjarige zoon in. Die meisjes droegen geen gordel, dat is wel heel gevaarlijk, niet?
Dat de jongedames in kwestie compleet ontbloot in de auto stonden was mijn kinderen gelukkig blijkbaar ontgaan, maar ik vond dit toch lichtelijk verontrustend gedrag, zeker in het o zo preutse Texas. Toen we in het hotel aankwamen werd het ons allemaal snel duidelijk. De manager was erg verveeld met de zaak en legde ons uit dat tijdens spring break Padre Island omgetoverd wordt tot feesteiland van de college students. We kregen zonder vragen en zonder extra kosten een betere kamer achteraan in het hotel en als de flashende dames al een alarmbelletje deden rinkelen, dan werd dit belletje door het ongewoon gulle gebaar van de hoteleigenaar alleen maar luider en luider. Wat we juist onder party island moesten verstaan werd ons al snel duidelijk toen we bij het zwembad de rondhangende studenten moesten passeren om onze kamer te bereiken.
Ik merkte een beetje knorrig op dat mijn man zijn collegas hem wel even van dit detail hadden kunnen verwittigen, toen hij hen had verteld dat we een vakantie op Padre Island hadden geboekt, maar blijkbaar hadden zij dat niet nodig gevonden.
We besloten dan maar om het even aan te zien en die nacht te blijven. Tenslotte werd het al behoorlijk laat en hadden we net een heel eind gereden. Bovendien hadden we zo uitgekeken naar deze vakantie en al was de eerste indruk niet bepaald hoopgevend, we gingen er het beste van maken. Misschien viel het allemaal wel mee, spraken we elkaar moed in.
Terwijl ik de koffers ging uitpakken zou mijn man alvast even met de kinderen gaan zwemmen. Nauwelijks enkele minuten nadat ze vertrokken waren werd de deur van onze kamer opengegooid door mijn man, die de zoon met gestrekte armen voor zich uitdroeg, terwijl hij luid riep dat ik hem in bad moest zetten. Het zicht van mijn zoon die als een willoze pop door zijn pa met gestrekte armen, voor zich uit gedragen werd was best komisch, was het niet dat het kind er behoorlijk smerig uitzag. Blijkbaar was hij zonder kijken in de whirlpool gesprongen en wat daar allemaal in gebeurd was, daar durf ik zelfs niet aan te denken! Toen we achteraf de put van verderf gingen inspecteren zagen we dat het water een ondefinieerbare kleur had. Zwemmen was dus uitgesloten wegens de rondhangende studenten in coma van de escapades van de vorige nacht en het spoor van vernieling van diezelfde escapades dat ze achterlieten. We zouden morgen dan maar naar het strand gaan, besloten we tijdens de maaltijd in een klein restaurantje even verderop.
Dat we die nacht niet veel hebben geslapen hoef ik u waarschijnlijk niet meer te vertellen. Rond een uur of twaalf kwamen de comateuze studenten weer tot leven voor een volgende nacht van sex drugs and rock and roll en de muziek die uit hun draagbare toestellen schetterde hield ons de ganse nacht wakker. Gelukkig waren mijn kinderen van zes en vier blijkbaar immuun voor dat lawaai en hadden zij tenminste een goede nacht.
Het strand bleek ook geen al te groot succes. Om te beginnen stond er een stevige bries waardoor het zand hevig opwaaide en in ons gezicht priemde. Bovendien werd het strand bevolkt door ongure types die ons zonder enige overdrijving aan jeugdbendes op vakantie deden denken.
Dat was echt de druppel die de emmer deed overlopen! We gingen recht van het strand naar de hotelkamer om al onze spullen te pakken en zijn zonder omkijken vertrokken om de rest van de vakantie gezellig thuis door te brengen.
Dit was een vakantie om zo snel mogelijk te vergeten!
Het is weer Halloween geweest en de versieringen in winkels en huizen zijn daar nog altijd stille getuigen van. Nu heb ik het altijd een leuk gebruik gevonden, Halloween. Vooral voor de kinderen, die de avond voor Allerheiligen verkleed rond gaan langs de versierde huizen, Trick or Treat roepen en dan meestal op een snoepje worden getrakteerd.
Maar blijkbaar zijn er nog steeds veel tegenstanders van dit feest. Zo las ik in de krant dat een Poolse bisschop zijn landgenoten waarschuwde voor dit heidens gebruik dat volgens hem onverenigbaar is met de leer van de kerk.
Het is inderdaad zo dat Halloween oorspronkelijk een Keltisch feest was want in de Iers-Keltische kalender was 31 oktober oudejaar of All Hallows Eve en dat moest natuurlijk gevierd worden. In de loop van de tijd is dit gebruik vermengd met Romeinse en Christelijke feesten, zoals het feest van de oogst, het eren van de doden en het bedelen van brood met krenten in ruil voor een gebed, om zo de overleden verwanten van de schenker te behoeden voor het vagevuur. Het Trick or Treat spelletje is daar waarschijnlijk een variant op en het verkleden vloeit vermoedelijk voort uit de maskers die men vroeger droeg om boze geesten af te weren.
In de negentiende eeuw werd Halloween door Ierse immigranten naar Amerika geëxporteerd om daarna, volgens kwatongen onder druk van de commercie, opnieuw in Europa geïmporteerd te worden.
Maar zoals ik al zei; ik vind Halloween best een leuk gebruik. Alleen jammer dat onze eigen lieve goede Sint hierdoor een beetje geprangd wordt tussen Halloween en Kerst en zo stilletjes aan, in het gedrang komt!
Ik was net 16 toen de eerste Flair boven het doopfond werd gehouden en behoorde dus helemaal tot de doelgroep van dit nieuwe, opwindende en toen bijna revolutionaire magazine. Na dat ene tienermagazine gaapte het grote niets en een blad voor meiden van zestien tot in de dertig, of iedereen die zich zo voelt, was precies wat we nodig hadden. Dat hebben ze bij Flair altijd goed begrepen en het hoeft dan ook niet gezegd dat ik en mijn vriendinnen reikhalzend naar de met veel ophef aangekondigde lancering van Flair magazine uitkeken. Sinds die eerste Flair, waren wij verslaafd en werd het felbegeerde magazine zondermeer iedere week gekocht, van A tot Z gelezen, uitvoerig becommentarieerd én de mode die er in stond gekocht én gekopieerd.
Heb je Flair al gelezen, werd dé verplichte openingszin op woensdag, waarna het magazine werd bovengehaald en uitgeplozen terwijl iedereen zijn zegje moest doen. Ik herinner mij bijvoorbeeld de eerste Flair model wedstrijd die voor de nodige opwinding zorgde in onze vriendenkring want iedereen had wel zijn favoriet. Flair was zo verweven met ons dagelijks bestaan, dat één van mijn vriendinnen haar dochter naar dat eerste Flair model heeft vernoemd.
Ondertussen is Flair een begrip en hoewel ik er een beetje ben uitgegroeid, ben en blijf ik fan. Van de Flair Pockets bijvoorbeeld, die mij nog steeds tot aankoop van dit weekblad verleiden. En ik heb voor opvolging gezorgd natuurlijk, want hoewel mijn dochter minder fanatiek is dan ik toen, leest ook zij met plezier, Flair!
Omdat we tegenwoordig gebruik kunnen maken van internet en e-mail verkeer verstuur ik eigenlijk nog maar weinig post. Verjaardagskaartjes nog wel natuurlijk en Kerst- en nieuwjaarswensen ook, want ik vind het nog altijd fijn om dit live in de bus te krijgen en te versturen. Maar verder maak ik eigenlijk nog weinig gebruik van de diensten van de post. Of beter van bpost, want bij de hervorming van dit overheidsbedrijf hoort ook een ronkende nieuwe naam.
Onlangs moest ik toch opleidingscheques per aangetekende versturen om een cursus te bestellen. Toen ik een maand na verzending nog steeds niets van de desbetreffende school had gehoord, toch maar eens telefonisch geïnformeerd. Vreemd, zij hadden nog niets ontvangen en een aangetekende zending zou toch de volgende dag besteld moeten worden, niet? De mensen van het postpunt vanwaar ik de zending had verstuurd waren heel behulpzaam. Inderdaad, de brief was aangekomen op het desbetreffende postkantoor, maar de computer kon enkel bevestigen dat hij nog niet bij de geadresseerde besteld was. Waarom? Dat kon de vriendelijke dame mij ook niet verklaren en ook zij vond dit heel vreemd. Dan maar naar bpost gebeld. Eén enkel nummer voor al uw vragen, verkondigt het foldertje dat ik van de vriendelijke dame had meegekregen. Een behulpzame man opende onmiddellijk een dossier en beloofde mij de volgende dag te kunnen vertellen waarom mijn aangetekende zending nog niet was aangekomen. Enkele dagen later nog steeds geen bericht van bpost, maar van de school kreeg ik wel een telefoontje. Blijkbaar was mijn aangetekende brief een maand na datum besteld, maar de opleidingscheques waren er door dieven uitgehaald. Waarschijnlijk hadden zij dat aanzien voor maaltijdcheques. Veel eten zullen ze daar niet van kunnen kopen! Mijn leeg geroofde enveloppe met begeleidende brief had de school wel gekregen, maar een cursus kreeg ik daar natuurlijk niet voor in de plaats. De secretaresse was zo vriendelijk om mijn dossier en dat van de andere slachtoffers te bundelen en contact op te nemen met de VDAB om dit op te lossen. De volgende dag kreeg ik een brief van bpost in de bus, met de koele melding dat mijn aangetekende zending wel degelijk was besteld. Over het feit dat deze brief meer dan een maand onderweg was geweest én dat de inhoud eruit was gepikt werd met geen woord gerept. Blijkbaar vindt men deze details totaal onbelangrijk bij bpost en is een aangetekend schrijven dat een maand later wordt besteld de normaalste zaak van de wereld. Om een lang verhaal kort te maken, die cursus heb ik uiteindelijk gekregen dankzij de inspanningen van de school. En bpost? Nooit meer iets van gehoord! Vroeger had ik daar zeker een zaak van gemaakt maar nu heb ik enkel schouderophalend dit stukje geschreven. Raar toch dat men een overheidsbedrijf met zoveel ophef een modern imago tracht te geven, maar dat het in werkelijkheid gewoon, dezelfde oude krokodil blijft!
Hoewel oktober toch bijna halfweg is, was het vandaag weer ongelofelijk terrasjes weer. En vermits wij in België wonen en deze zomer werden getrakteerd op een matig miezerig Belgisch weertje, dat volgens onze weermannen- en vrouwen niet uitzonderlijk slecht was, moet je daar volgens mij van profiteren. Nu heb ik makkelijk praten want ik kan alles laten vallen en gezellig genieten van het mooie weer. Dat is niet voor iedereen weggelegd natuurlijk. De meesten onder jullie hebben je werk en de dagelijkse beslommeringen, maar toch. Even buiten lunchen kan bijvoorbeeld best of met je raampje open rijden roept ook al een beetje zomergevoel op. Of beter nog, je boodschappen met de fiets doen in plaats van met de auto. Nog goed voor het milieu ook! Nu ga ik jullie misschien jaloers maken maar ik wil het toch even kwijt. Ik heb voor het volle honderd procent van deze mooie dag kunnen genieten. Op een terrasje, uit de wind, met mijn jas en sjaal aan en een zonnebril op mijn neus. Zalig gewoon! En dit weekend wordt ook vrij mooi heb ik mij laten wijsmaken. Iedereen naar buiten dus en genieten!
Toen mijn dochter net zes geworden was zijn wij voor drie jaar naar Texas verhuisd. Mijn kinderen hebben dus allebei eerst Engels leren lezen en schrijven om daarna in het Nederlands aan de slag te gaan. Nu weet ik dat men in België trots is op ons schoolsysteem en dat wij wereldwijd bij de koplopers horen, maar in Amerika wordt de nadruk dan weer op andere belangrijke dingen gelegd. Assertiviteit op een beleefde en respectvolle manier bijvoorbeeld, of zelfstandig beslissingen nemen. Initiatief tonen en verantwoordelijkheidsgevoel worden ook hoog in het vaandel gedragen. Zaken die in ons prestatiegericht onderwijs toch minder aan bod komen.
Zo hebben zij bijvoorbeeld een geweldig systeem ontwikkeld om kinderen te motiveren om te lezen. De leerlingen worden aangemoedigd om in de uitgebreide schoolbibliotheek boeken te ontlenen en te lezen. Als zij hun boek uit hebben kunnen ze op eigen initiatief en op vrijwillige basis een klein testje laten afnemen op de computer in de schoolbibliotheek. Met die testjes kunnen de kinderen punten verdienen, punten die écht iets waard zijn. Twee keer per jaar komt de Schoolastic Bookfare op bezoek, een soort boekenbeurs op reis, waar de studenten hun gespaarde punten kunnen inruilen voor een boek natuurlijk!
Toen mijn dochter voor het eerst met haar verdiende punten een boek ging kopen op die beurs, koos zij zonder aarzelen voor de allereerste Harry Potter. Ik was het niet meteen eens met die keuze, want het was toch een stevig boek voor een beginnend lezer, zeker in het Engels. Maar mijn dochter had toen, en nu gelukkig nog steeds trouwens, haar eigen willetje en zij liet zich niet door mijn argumenten van de wijs brengen. Je kan dus gerust stellen dat zij een Potter fan van het eerste uur is en sinds die dag hebben wij steeds trouw de boeken gekocht en de films gezien. Ondertussen heeft zij mij ook aangestoken en samen hebben we veel plezier beleefd aan de avonturen van de tovenaarsleerling.
Daarom gingen we een beetje met gemengde gevoelens naar de laatste film kijken. In spanning natuurlijk, want we vroegen ons af hoe ze al die details uit de aanzienlijke turf die het laatste boek geworden is op het scherm zouden projecteren. Maar ook met een beetje droefheid, want mijn dochter die min of meer met Harry opgegroeid is, sloot hiermee toch een klein hoofdstuk af in haar leven.
Hoewel mijn twee katten broertjes zijn en uiterlijk heel erg op elkaar lijken, zijn ze qua karakter bijna elkaars tegenpolen. Hippie is een echte kat. Koel afstandelijk en eenkennig want het is duidelijk dat enkel mijn dochter zijn baasje is. Hij zal wel naar je toekomen maar alleen op zijn voorwaarden en als het hem past. Beast is helemaal anders. Beast lijkt soms wel een hond onder de katten.
Als je thuiskomt, staat hij al klaar aan de deur om je te begroeten. Niet zoals een echte hond natuurlijk door naar je op te springen of te kwispelstaarten. Beast komt je al spinnend tegemoet. Met bibberend staartje wrijft hij zijn mooie zwarte lijf tegen je benen om daarna, hondsgewijs, lekker languit te gaan liggen om op zijn buik gestreeld te worden.
Als we aan tafel gaan staat Beast klaar om zoals die andere viervoeter te bedelen. Beast lust dan ook alles en hij is vooral verzot op kaas, chips en brood. Een hond die schooit is best vervelend maar bij een kat is dat gedrag gewoonweg irritant omdat hij vlotjes op tafel kan springen om heel opdringerig zijn bedoelingen kenbaar te maken. Als ik in de keuken sta moet ik dan ook regelmatig van Beast gered worden omdat hij zijn neus in onze lekkere hapjes wil steken wat wij dan weer niet zo hygiënisch vinden.
Een balletje apporteren doet Beast nog net niet, maar er achteraan lopen vindt hij een geweldig spelletje. En zoals een jonge pup zoekt ook Beast altijd iets om mee te spelen. Mijn dochter had onlangs het lumineus idee om hem een oorstokje te geven om mee aan de slag te gaan en het was best grappig om hem daarmee bezig te zien. Nu heeft hij zon obsessie voor oorstokjes ontwikkeld dat hij het vuilbakje uit de badkamer telkens weer omgooit op zoek naar zijn nieuwste speeltje. Als we dan thuiskomen, vinden we een spoor van gebruikte oorstokjes door het appartement en ik moet zeggen dat dat mij niet zo blij maakt. Hoewel het hele gegeven ook bewondering opwekt, want het is toch best slim dat die kat weet waar hij zijn gegeerd speeltje van het moment moet vinden.
Toen we onlangs een bungalow hadden gehuurd hebben we de katten meegenomen. Om hen toch de mogelijkheid te geven ook eens buiten te komen hadden wij het geweldig idee om een katten leiband te kopen, zodat we hondsgewijs met hen konden wandelen. Hippie vond dit fantastisch en ging rustig mee, snuffelend aan elk plantje en takje dat hij tegenkwam. Beast daarentegen vond het hond zijn wel welletjes en toen wij hem eenmaal aan de leiband buiten hadden ging hij compleet uit zijn dak. Hij zette het heel verschrikt op een lopen en kon niet snel genoeg weer binnen zijn, alsof hij wou zeggen dat we nu ook weer niet moeten overdrijven, met dat hondengedoe!
September vind ik best een aangename maand in ons kalenderjaar. De kinderen zijn terug naar school, de meeste mensen opnieuw aan het werk en de dagelijkse sleur komt om het hoekje kijken maar je bent dat nog niet beu, zoals het verder in het jaar al eens het geval durft te zijn. In september verwelkom je die sleur en regelmaat nog als een oude vriend en ben je er blij om. Tenminste dat is bij mij toch het geval. Bovendien hebben we meestal nog wel mooie nazomerdagen in september waar we in onze vrije tijd met volle teugen van kunnen genieten. En september is ook een feestmaand. Niet zo feestelijk als grote broer december natuurlijk daar kan september niet aan tippen, maar toch. De braderijen, de bevrijdingsfeesten, de stoeten en beurzen, de evenementen in parken en op pleintjes . September roept bij mij een aangenaam jeugdsentiment op toen de jaarbeurs in het park voorafgegaan door de obligatoire reuzenstoet nog een van de belangrijkste gebeurtenissen van het jaar waren. Iets waar je als kind naar uitkeek. En ook nu kan ik nog altijd genieten van de braderijen, stoeten, kermissen, rommelmarkten en optredens die van september zon feestmaand maken. Met de bijbehorende drumbands en majorettes natuurlijk, die nog steeds jaren zeventig gewijs de stoeten opvrolijken met hun korte rokjes, witte laarsjes en hun haar in een dotje, verpakt in een wit netje. Als je die drumbands hoort, ziet en voelt passeren lijk je wel even in een tijdscapsule gestapt, zeker omdat ze nog steeds dezelfde wijsjes spelen als weleer. Ook de geuren dragen bij tot dit jeugdsentiment want nog steeds vind je op braderijen en kermissen dezelfde frietjes, smoutebollen of wafels als toen. En dan vergeet ik het vuurwerk nog dat begin september overal losbarst en september als feestmaand extra kleur geeft. Ah, september een aangename feestmaand waar ik weer met volle teugen van ga genieten!
Iedereen doet al eens een domme uitspraak. In een verhitte discussie bijvoorbeeld of op een onbewaakt moment. Of het is je wellicht al eens overkomen dat je in een gekke bui een uitspraak deed waarvan je enkele tellen later al meteen spijt had en wenste dat je je tong kon afbijten. Zulke incidenten zijn heel menselijk en verstaanbaar. Maar als een organisatie in de media domme voorstellen gaat lanceren fronst heel Vlaanderen terecht de wenkbrauwen. Zo heeft Touring onlangs de hoofdvogel afgeschoten. Zij lanceerden een hele reeks voorstellen om het verkeer vlotter te doen verlopen en files sneller op te lossen. Eén daarvan was het idee om licht gewonden en overleden slachtoffers mee te takelen met het voertuig .
Ik kan nog begrijpen dat zon idee intern bij Touring wordt gelanceerd, maar was er dan niemand zo verstandig om daar bedenkingen bij te maken alvorens naar de media te hollen? Was er dan niemand die zei ; Wel collegas en hoe zien jullie dat praktisch gebeuren? Moet er een arts ter plaatse komen om te bepalen wie mee weggesleept mag worden met het wrak of gaan de techniekers van de sleepdienst een extra opleiding moeten volgen? En als er al een arts ter plaatse is, waarom dan het slachtoffer niet onmiddellijk meenemen en de nodige eerste zorgen toedienen waar die recht op heeft? En waar is dan de tijdswinst?
Blijkbaar was er niemand bij Touring die zich die vragen heeft gesteld. In tegendeel. Men vindt het bij Touring aanvaardbaar om overleden slachtoffers samen met het wrak te takelen. Ik vraag mij echt af hoe deze pechverhelper dat praktisch ziet gebeuren? Laat men het lichaam gewoon in de auto zitten en gaan wij dan allemaal even dimmen bij wijze van laatste groet als we zon wrak met dode passagier zien passeren? Of gaan ze een soort van zak meegeven aan de mensen van de takeldienst die dan over het slachtoffer wordt gelegd om hen aan het oog te onttrekken? En gaat men de slachtoffers dan afleveren bij de begrafenisondernemer of moet de overledene nog een extra laatste ritje naar de werkplaats maken om van daaruit overgebracht te worden naar mensen die hen wel met respect behandelen? Eerlijk gezegd, ik vind dit voorstel ronduit schokkend en mensonterend en bovenal bijzonder dom. Touring heeft zijn blunder gelukkig snel ingezien en de verantwoordelijke communicatie trachtte in het avondjournaal zijn verhaal bij te stellen om de storm van verontwaardiging te sussen. Heel dit voorstel laat bij mij vooral een wrang gevoel na. Slachtoffers hebben recht op eerste hulp en overledenen hebben het recht om met respect behandeld te worden en dat primeert volgens mij op het oponthoud in het verkeer. Gelukkig ben ik lid bij die andere pechverhelper, want mijn verontwaardiging is zo groot dat ik anders zou overwegen de overstap te maken.
Ik en computers. We zijn niet altijd de beste maatjes. Ik beschouw mezelf als een goede gebruiker, maar verder dan dat gaat mijn kennis ook niet. Hoewel. Sinds ik alleen ben, ben ik er toch al in geslaagd kleine probleempjes die ik vroeger aan mijn huisgenoten overliet zelf op te lossen. Dat verdient wel een opsteker, al zeg ik het zelf. Maar de reden waarom het zo stil was op deze blog? Wat ik ook deed, ik kon niet meer inloggen. En ja je krijgt wel hulp op de site onder de vorm van een opsomming van alle mogelijke problemen met de daarbij behorende oplossingen, die ik allemaal heb uitgeprobeerd. Zonder succes overigens. Ik moet zeggen, mijn geduld werd danig op de proef gesteld, want zon ding als een computer een auto of een wasmachine zijn in mijn ogen gebruiksvoorwerpen die dienen voor ons gemak en dus feilloos en liefst ook gebruiksvriendelijk moeten werken. Als zon toestel of applicatie dienst weigert, word ik heel nerveus. Zo ook met het inloggen op deze blog. Alles heb ik geprobeerd, weken, neen zelfs maanden na elkaar. Soms geduldig en nauwgezet, andere keren moest ik dringend stoom aflaten omdat mijn zoveelste poging weer mislukt was. Nu zult u denken, had zij dan haar paswoord vergeten? Of misschien de verkeerde gebruikersnaam ingetypt? Niets van dat alles. Ik weet dat het niet echt veilig is, maar voor mijn gebruiksgemak bedien ik mij meestal van een drietal paswoorden annex gebruikersnamen. Alleen de juiste combinatie niet vinden kan al eens voor problemen zorgen natuurlijk! En als je het e-mail adres intypt in plaats van de naam van je blog, kom je blijkbaar al helemaal niet verder. Dus was er eigenlijk helemaal geen probleem, alleen maar een vergetelheid die ik systematisch bleef herhalen naarmate ik mij drukker en drukker maakte in de wonderen der techniek. Maar nu ben ik er weer en kan ik opnieuw berichtjes posten. Hoera! Ik heb het gemist en ik hoop van u hetzelfde.
Hoewel ik als volwassene zelf twee honden heb gehad, ben ik eerder wantrouwig tegenover vreemde viervoeters. Je zal mij dus nooit op straat spontaan een hond zien strelen, en voor de grotere exemplaren maak ik zelfs graag een kleine omweg. Waarschijnlijk is dat wantrouwen tegenover vreemde honden terug te voeren naar enkele incidenten uit mijn jeugd. Ik herinner mij bijvoorbeeld de hond van de buren van mijn oma. Een prachtige grijze Deense dog, maar in mijn kinderogen een gigantisch kalf waar ik toen al systematisch met een grote boog omheen liep. Het toeval wil dat wij op een dag net op hetzelfde moment de hoek omgingen in tegenovergestelde richting. Dat beest dacht waarschijnlijk eens vriendelijk te zijn en ging bij wijze van begroeting met zijn twee poten op mijn schouders staan. Als kind kon ik dat gebaar totaal niet appreciëren en sindsdien ging ik met een nog grotere boog om dat prachtig dier heen. En dan het venijnig Pinkstertje van mijn oma! Die hing aan mijn lip omdat ik mijnheer tijdens zijn middagdutje in de auto had gestoord toen ik mijn springtouw ging zoeken. Enkele hechtingen later was het leed alweer geleden, maar als je goed kijkt zie je het litteken op mijn bovenlip nog altijd. Maar de ergste van alle viervoeters was de prachtige Dalmatiër van mijn vriendin. Hij luisterde naar de naam Tommy als ik het mij goed herinner, hoewel hij meestal gewoon niet luisterde naar de commandos van zijn baasje en lekker zijn eigen ding deed. De ouders van mijn vriendin hadden een kapsalon en Tommy zat in het kamertje achter het salon, bij de tuin. Tommy moet het waarschijnlijk haarfijn hebben aangevoeld dat ik niet op mijn gemak was in zijn gezelschap, want telkens ik door die kamer moest passeren zat hij geduldig achter de openzwaaiende deur te wachten om dan indrukwekkend te blaffen en naar mij op te springen. Blijkbaar vond hij mijn reactie bijzonder amusant, want het werd op den duur zelfs een spelletje. Ik deed de deur voorzichtig open, Tommy zat netjes achter de deur te wachten om mij vervolgens lekker te doen schrikken. Tussen mij en Tommy is het nooit meer goed gekomen, maar mijn vriendin van toen, zie ik nog altijd even graag .
Ik wil lavendel, krekels en een provencaals klimaat ! Vergis ik mij, of hadden ze ons dat niet beloofd als gevolg van de opwarming van de aarde ? In plaats daarvan hebben we al twee keer op rij een ijzige, vroege en vooral lange winter gekregen, en momenteel lijkt het alsof we in een oneindige trieste herfst zijn beland. Eerlijk gezegd, ik heb het gehad met de winter en het vooruitzicht op meer van dat doet mij verlangend de reisbrochures inkijken. Wie lyrisch durft uitwijden over de mooie romantische sneeuw wordt door mij gegarandeerd getrakteerd op een ijzige blik en de regen die blijkbaar uitsluitend boven Vlaanderen in bakken uit de hemelsluizen valt ben ik ook meer dan beu. Vorig jaar omstreeks deze tijd ben ik bovendien in het ziekenhuis beland. Gevallen, zoals zoveel lotgenoten op een voetpad dat eerder een ijspiste leek. Gelukkig hebben ze mij niet van ver moeten komen halen, want het was net voor de ingang van het ziekenhuis zelf 'of all places' ! Een operatie en veel pijnstillers later mocht ik na zes dagen opname naar huis, waar ik een week of acht op twee krukken en één been heb rond gehuppeld, of wat daar toch voor moest doorgaan. Dat kon tellen als winterblues, dus eigenlijk mag ik nu niet klagen. Maar toch, de zonnige bestemmingen lonken, de nood aan warmte is groot !
Januari, autosalontijd ! Ze slaan je wurm met reclamebrochures voor alle mogelijke en onmogelijke merken en condities en ook op tv- en radio kan je er niet omheen. Gelukkig ben ik niet aan een nieuwe auto toe, want het lijkt mij niet alleen spannend, maar ook verschrikkelijk vermoeiend om te shoppen voor een nieuwe wagen en door de reclamebomen het bos te zien. Hoewel ik de indruk heb dat veel auto's toch vooral met het buikgevoel worden gekocht, de 'goesting' om een bepaalde wagen aan te schaffen primeert na een tijdje op de condities en de meer rationele factoren. Als ik over de nodige fondsen zou beschikken en een nieuwe wagen nodig zou hebben, zou ik in ieder geval voor een milieuvriendelijk type gaan, eentje die zo zuinig mogelijk is in verbruik. Dat zou bij mij een doorslaggevende factor zijn, want het bedrag dat ik maandelijks aan de pomp achterlaat is aanzienlijk, zeker nu mijn dochter ook haar rijbewijs heeft en wij de auto delen. Minder rijden en het openbaar vervoer gebruiken, zegt u? Dat is inderdaad een optie, maar een echt alternatief kan ik het niet noemen. Een ritje met de wagen naar bijvoorbeeld het ziekenhuis voor een controle, kost mij vijftien minuten tot maximum een half uur, terwijl ik er met de bus gemakkelijk een uur en half over doe. Reken diezelfde reistijd op de terugweg plus je consultatie en je bent al snel een halve dag kwijt, terwijl het met de auto om een uurtje gaat. Ik vind dat persoonlijk toch een groot verschil en hoewel ik regelmatig de fiets neem voor korte afstanden of de bus om naar de stad te gaan vind ik een auto toch vrij onmisbaar in ons dagelijks bestaan. Groene jongens zullen mij waarschijnlijk verwijtend aankijken bij een dergelijke uitspraak, maar ons dorp van vroeger is veel te klein geworden voor de hedendaagse mens en dan heb je toch een stel wielen nodig om je te brengen waar je naartoe wil. En hoewel de elektrische wagen al een hele tijd met veel bravoer wordt aangekondigd, zijn ze momenteel nog niet echt te koop, behalve dan in speciaalzaken. Eens ze volgend jaar op de markt komen zal je een aardige duit mogen neertellen voor dit fijn stukje techniek én dan zit je waarschijnlijk nog met de nodige kinderziektes. Bovendien kan een elektrische wagen maar ongeveer 160 km rijden zonder heropladen, wat mij toch ook een behoorlijke handicap lijkt. Als je de meter in het rood ziet komen en de volgende laadpaal nog veraf is, wordt reizen opnieuw een heel stuk avontuurlijker! Mijn zoon is vandaag gaan kiezen en keuren op het autosalon. Hij droomt van een snelle brommer of moto. Nog even geduld, tot zijn 18e verjaardag én tot zijn bankrekening het toelaat natuurlijk. Ik lig niet wakker van een nieuwe auto, maar mocht ik kiezen, dan zou mijn 'goesting' uitgaan naar een hybride model. Het buikgevoel, nietwaar ?
Ik verzamel graag receptjes uit tijdschriften. Eigenlijk kan ik geen tijdschrift openslaan zonder de recepten te lezen en uit te scheuren. Ik ben dan vooral op zoek naar simpele 'no nonsens' gerechten die niet te omslachtig zijn om klaar te maken en hoewel ik best wel eens iets wil avonturen komen bereidingen met te veel onbekende ingrediënten absoluut niet in aanmerking. Als het desbetreffende receptje de selectie heeft gehaald, belandt het in een grote zwarte kaft, die op haar beurt in de kast belandt ... en daar meestal een hele tijd blijft liggen. Om daadwerkelijk tot koken over te gaan moet ik er echt zin in hebben en tijd natuurlijk, want het moet leuk zijn, een nieuw receptje uitproberen. Als ik dan eindelijk eens een receptje uit de omvangrijke verzameling klaarmaak, wordt dat dikwijls op zeer gemengde gevoelens onthaald. Mijn zoon is eerder een 'worsten met kool' man en experimenten worden heel sceptisch bekeken. Toen hij klein was werden alle groene ingrediënten letterlijk met de vinger gewezen, en nog steeds vist hij de groenten uit de saus, als hij de kans ziet. Als de nieuwe bereiding in de smaak valt mag ze, na officiële toestemming van het ganse gezin, definitief in mijn zelfgemaakt inplak kookboek. Als het gerechtje niet in de smaak valt merkt mijn zoon meestal met een zucht op dat mama haar kookboek weer heeft gevonden. In dat geval duurt het nog een hele tijd voor het zwarte kaft opnieuw uit de kast komt, terwijl de verzameling zienderogen aangroeit. Op het eind van het jaar ga ik stevig mesten in al die knipsels en belanden de meesten gewoon bij het oud papier, om volgend jaar opnieuw te beginnen aan een uitgebreide knipsel verzameling !
Toen we terugkwamen uit vakantie was ik twee dingen kwijt; de batterijlader van het fototoestel, en mijn oorbellen. Op zich is dat natuurlijk helemaal niet zon ramp. Een nieuwe lader kopen is geen onoverkomelijke zaak, maar dat doe je natuurlijk niet als je nog een andere in de kast hebt staan, ook al is die veel trager en ergeren we ons daar aan. De oorbellen zijn een andere zaak. Niet dat het dure spullen zijn, maar het zijn net die juweeltjes die ik van mijn zoon voor mijn verjaardag heb gekregen. Ze meenemen op vakantie was al helemaal verkeerd. Zon dierbare spullen neem je gewoon niet mee, dat is om moeilijkheden vragen. Bovendien zijn het belletjes zonder slot, dus je moet extra voorzichtig zijn en regelmatig controleren of die dingen nog steeds in je oren hangen. Maar daar is het niet mis gegaan. Ik heb er de hele vakantie goed op gepast, ze altijd netjes uitgedaan tijdens het zwemmen of douchen, en er altijd goed op gelet dat ik ze nog had. Tijdens het inpakken is het misgelopen! Ik weet nog goed dat ik in de badkamer stond, om alle toiletspullen in te pakken, toen ik die oorbelletjes in het oog kreeg. Ik herinner mij dat ik ze ergens instak, met de gedachte dat ik ze op dát plaatsje zeker niet kwijt zou raken. Alleen al die gedachte had een alarmbelletje moeten doen rinkelen, maar als dat al het geval was heb ik dat belletje gewoon genegeerd. Het plaatsje dat ik heb uitgekozen om mijn dierbare spullen mee naar huis te nemen is waarschijnlijk zo vergezocht, dat ik er nooit meer opkom om ze daar te zoeken. Had ik ze maar gewoon in mijn handtas gestopt, of zelfs bij het zootje van oorbellen en elastiekjes dat mijn dochter bijhad, of gewoon aangedaan, maar neen! Ik moest zo nodig een veilig plaatsje vinden, een goed plaatsje, ergens waar ik ze zeker niet kwijt zou raken . Veilig is het wel natuurlijk, ze liggen er waarschijnlijk nog. Alleen weet ik helemaal niet meer waar dat veilige plaatsje ook alweer was. De batterijlader is ondertussen terecht. Ik was hem tijdens het inpakken al kwijt, maar toen ik gisteren fotos wou nemen vond ik hem terug in de tas van de camera, netjes op zijn plaats. Hij zat zelfs niet onderaan verstopt of in het een of ander voorzakje gepropt, gewoon bovenop het toestel. Je zag hem meteen als je de tas opendeed. Technisch gesproken was ik hem dus helemáál niet kwijt. Ik had mijzelf gewoon wijsgemaakt dat ik hem kwijt was en heb dat op een zodanig overtuigende manier gedaan dat ik zelfs niet ben gaan controleren of hij op zn plaats zat. De batterijlader hebben we dus, nu de oorbelletjes nog!
Is het u ook al opgevallen dat ons geheugen op een andere manier kan werken dan dat van onze medemens ? Sommige mensen hebben een geweldig geheugen voor cijfers, anderen beschikken eerder over een visueel geheugen. Mijn ex-man en mijn dochter bijvoorbeeld kunnen moeiteloos telefoonnummers onthouden en ook data zijn voor hen geen probleem. Geschiedenis was dan ook een van de lievelingsvakken van mijn dochter, terwijl mijn zoon die data er echt in moest drammen. Cijfers onthouden is ook helemaal niet aan mij besteed. Ik noteer mijn telefoonnummers netjes in mijn gsm, want als ik nog maar probeer om een nummer te kiezen zonder spieken, draait het er meestal op uit dat ik enkele cijfers verwissel. Gelukkig beschik ik dan weer over een enorm visueel geheugen. De titel van een film zegt mij dikwijls niets, maar als ik de openingsscène zie kan ik je onmiddellijk vertellen of ik hem al gezien heb of niet. Beetje vervelend natuurlijk, want dan heb je je film al gekozen en zijn de andere programmas op je verlanglijstje dikwijls begonnen. Gelukkig brengt de techniek onder de vorm van digitale tv in dit geval soelaas. Maar ik ben vooral heel sterk in het onthouden van namen en gezichten. Onlangs kwam ik in een winkel een ex-schoolgenootje tegen en hoewel het 25 jaar geleden was dat ik haar had gezien, kon ik haar toch zonder problemen aanspreken met haar voornaam en wist ik nog welke richting ze had gevolgd. Leuk, denkt u ? Niet altijd want deze eigenschap heeft al dikwijls voor genante situaties gezorgd als de tegenpartij je schaapachtig aanstaart en er duidelijk totaal geen idee van heeft wie je bent. Als je dan wat aandringt doen mensen dikwijls alsof ze je kennen, want de gegevens kloppen, dus het moet wel juist zijn, maar die lege blik in hun ogen zegt duidelijk neen ! Daarom houd ik dikwijls mijn mond als ik iemand van heel lang geleden tegenkom en bij de andere persoon geen enkele blijk van herkenning zie. Ik laat het moment gewoon passeren en vermijd zo een gênant gesprek. Moest iemand mij toch herkennen terwijl ik hem gewoon voorbijloop, wil ik mij hierbij dan al op voorhand verontschuldigen.
Tieners zijn rare wezens! En ik kan het weten, want ik heb momenteel twee puberende tieners in huis. Ze hebben duidelijk hun eigen regels en wetten, kledingsvoorschriften en gedragscodes. En hoewel deze regels nooit werden vastgelegd en voor mensen van andere leeftijdscategorieën compleet onbekend zijn, zou het net zo goed om een wettekst voor tieners kunnen gaan. Neem nu bijvoorbeeld de gsm. Dat toestel lijkt wel heilig en leven zonder dit dierbare communicatiemiddel ondenkbaar, ook al kost het een flinke hap uit hun budget. Zo moet ik mijn dochter er regelmatig op wijzen dat het veel goedkoper en efficiënter is om het vaste toestel te nemen om een afspraak te maken, vermits wij maandelijks een vast bedrag betalen. Maar neen; Telkens weer betrap ik haar erop dat ze tientallen sms-jes moet versturen om een plaats en datum af te spreken en soms loopt het zelfs verkeerd omdat de boodschap niet duidelijk was. Als ik hen vertel dat wij niet eens zo lang geleden gsm-loos door het leven gingen kijken mijn kinderen mij aan alsof ik van een andere planeet kom. De dochter van een vriendin heeft een grondige hekel aan bellen. Zij vindt de gsm makkelijker omdat het een snelle, korte en krachtige manier van communiceren is. Nu moet ik er wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik regelmatig met diezelfde vriendin een uurtje aan de lijn hang, dus dat plaatst de uitspraak van haar dochter dan weer in een ander perspectief ! Kleding! Ook regelmatig onderwerp van hevige discussies met mijn kinderen, want ook mijn zoon heeft zijn eigen duidelijke wetten en eisen, wars van elke modetrend en hype van het moment. Die instelling maakt kleding voor hem kopen nog moeilijker dan voor mijn hippe trendbewuste dochter. Zijn jeans bijvoorbeeld moet een klassieke rechte jeans zijn, zonder opvallende stiksels, kleuren of opschriften. Niks aan denkt u en dat klopt, maar probeer maar eens een dergelijk jeans voor een snelgroeiende puber aan een zacht prijsje op de kop te tikken. Truien draagt mijn zoon al helemaal niet en ook zijn schoenen moeten eenvoudig en sportief zijn. Ondertussen ken ik de adresjes waar ik de kledij naar zijn smaak kan vinden en als hij iets nodig heeft gaan wij rechtstreeks naar die bepaalde winkel en doen een soort van hit and run want ook aan winkelen heeft hij een grondige hekel. Met mijn dochter heb ik dan weer andere meningsverschillen. Zoals ik al zei is ze wel hip, maar ik kan maar niet begrijpen waarom je bijvoorbeeld kou moet lijden om trendbewust door het leven te gaan! Zoals zovele meisjes van haar leeftijd loopt zij voortdurend met haar buik bloot. Als ik haar dan vraag of ze het niet koud heeft word ik steevast op een koele neen getrakteerd, met bijbehorende ijzige blik. Een sjaal, muts en warme handschoenen zijn volgens haar compleet overbodige accessoires, zelfs als je door de vrieskou moet op je fiets. En de warme stevige winterschoenen die ik laatst voor haar kocht zijn volgens haar alleen bestemd voor bergwandelingen, waarop ze de vrieskou trotseert op haar hippe dunne sportschoenen. Als ik haar dan zie wegrijden met haar veel te dun maar o zo mooi jasje, zonder handschoenen of muts vraag ik mij af of ik ook zulke discussies met mijn moeder had toen ik die leeftijd had. Waarschijnlijk wel !
Elk jaar omstreeks deze tijd zijn ze er weer. mensen die zichzelf beloofd hebben om in het nieuwe jaar iets aan hun conditie te doen. je kan hen er zo uitpikken, met hun spiksplinternieuwe T-shirtje en dito handdoek van de club. Meestal komen ze met z'n tweeën, of in een groepje, want dat is natuurlijk stukken gezelliger en houd je langer vol. Met frisse moed nemen ze een groepsles of gaan ze aan het fitnessen. Elk jaar, omstreeks januari, is de club overvol. Goede voornemens zo noemen wij ze, en met wij bedoel ik de mensen die regelmatig een beetje aan hun conditie werken. Binnen een maand of twee is de grote drukte alweer voorbij weten we ook, want de meesten haken na een korte tijd af en dát is natuurlijk heel jammer. Kranten en tijdschriften staan er nochthans vol van. We worden te dik, we zitten teveel en eten verkeerd. Ondanks al die alarmerende berichten kunnen de meeste mensen hun slechte gewoonten niet veranderen. Hoe komt dat toch ? Ik heb maar een beetje overgewicht, is veel gehoord. Te weinig tijd, te moe, zijn ook zo van die excuses, en zo kan ik er nog wel een tiental opnoemen. Oké toegegeven, het doet even pijn als je je s avonds uit je luie stoel moet hijsen om door regen en wind naar het sporten te gaan, maar het loont echt wel de moeite. Je gaat er niet alleen beter uitzien, maar veel belangrijker, je voelt je gewoon een stuk beter. Bovendien leer je een heleboel nieuwe mensen kennen. Geef nu toe, dat is toch veel gezelliger dan een hele avond alleen naar het kastje kijken ? Maar blijkbaar is het niet zo simpel. Ikzelf heb tot hier toe nog maar één vriendin kunnen overtuigen. Zij is net zoals ik begonnen als een goed voornemen en nu sport ze toch wel zon vijf uur per week. En net zoals ik probeert zij op haar beurt andere mensen over te halen om een beetje bewegen, jammer genoeg zonder veel succes. Daarom lanceer ik deze oproep : Mensen kom uit je luie zetel en beweeg ! Je lieve lijf heeft het écht nodig !
Hoewel mijn twee katten broertjes zijn en uiterlijk heel erg op elkaar lijken, zijn ze qua karakter bijna elkaars tegenpolen. Hippie is een echte kat. Koel afstandelijk en eenkennig want het is duidelijk dat enkel mijn dochter zijn baasje is. Hij zal wel naar je toekomen maar alleen op zijn voorwaarden en als het hem past. Beast is helemaal anders. Beast lijkt soms wel een hond onder de katten.
Als je thuiskomt, staat hij al klaar aan de deur om je te begroeten. Niet zoals een echte hond natuurlijk door naar je op te springen of te kwispelstaarten. Beast komt je al spinnend tegemoet. Met bibberend staartje wrijft hij zijn mooie zwarte lijf tegen je benen om daarna, hondsgewijs, lekker languit te gaan liggen om op zijn buik gestreeld te worden.
Als we aan tafel gaan staat Beast klaar om zoals die andere viervoeter te bedelen. Beast lust dan ook alles en hij is vooral verzot op kaas, chips en brood. Een hond die schooit is best vervelend maar bij een kat is dat gedrag gewoonweg irritant omdat hij vlotjes op tafel kan springen om heel opdringerig zijn bedoelingen kenbaar te maken. Als ik in de keuken sta moet ik dan ook regelmatig van Beast gered worden omdat hij zijn neus in onze lekkere hapjes wil steken wat wij dan weer niet zo hygiënisch vinden.
Een balletje apporteren doet Beast nog net niet, maar er achteraan lopen vindt hij een geweldig spelletje. En zoals een jonge pup zoekt ook Beast altijd iets om mee te spelen. Mijn dochter had onlangs het lumineus idee om hem een oorstokje te geven om mee aan de slag te gaan en het was best grappig om hem daarmee bezig te zien. Nu heeft hij zon obsessie voor oorstokjes ontwikkeld dat hij het vuilbakje uit de badkamer telkens weer omgooit op zoek naar zijn nieuwste speeltje. Als we dan thuiskomen, vinden we een spoor van gebruikte oorstokjes door het appartement en ik moet zeggen dat dat mij niet zo blij maakt. Hoewel het hele gegeven ook bewondering opwekt, want het is toch best slim dat die kat weet waar hij zijn gegeerd speeltje van het moment moet vinden.
.
