Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
Alcohol. Sommige vragen me wel eens waarom ik het zo leuk vind me eens goed lazarus te zuipen. Ze snappen niet dat ik me er zo vrij door voel. Het is pure therapie. Gedachten en gevoelens komen boven, waarvan ik niet eens dacht dat ze bestonden. Al die gevoelens en gedachten die wij horen te verdringen, gedachten die we niet horen te uiten. Die zwakte uitdrukken. Ongemanierd. Maar hoe kunnen menselijke gedachten,daden en gevoelens onmenselijk zijn?
Hoeveel mensen kunnen beschonken mensen wel niet naar de hel wensen? Ik weet eindelijk hoe het komt. (of ik heb weer gewoon mijn eigen theorie bedacht.) Volgens mij zijn ze gewoon bang voor de herkenning van hun eigen gevoelens. De beschonken persoonlijkheid legt namelijk zijn hart en ziel bloot. De meest duistere gevoelens komen boven en hij uit ze. In zijn zuiverste vorm, verdriet, liefde, haat. Alle gevoelens die je zo veel mogelijk onderdrukt in het neutrale droge leven.
Wél voor mij is alcohol iets, waardoor ik dat alles kan lóslaten. Dat ik eens kan huilen als het moet. Kapot gaan van verdriet, mijn longen uit mijn lijf schreeuwen. En dan kan ik er weer tegen. Of dat ik na het onderdrukken van de pijnlijke eenzaamheid, mijn heil en affectie kan zoeken in de armen van een ander. Want uiteindelijk blijven wij, hoe je het ook kijkt, dieren. Met dierlijke instincten. dierlijke gevoelens. Al word het niet meer aanvaard die te uiten in het hier en nu. Jammer. Ik zoek nét de confrontatie, ik wil wéten waarom ik me down voel. Ik wil wéten wat me 's nachts wakker houdt. Ik wil mijn ogen niet meer sluiten voor de demonen die mij 's nachts wakker houden. Ik wil het gevecht met hen aangaan, maar dan moet ik ze weten te vinden. En dan heb je de mensen die hun ogen wél sluiten en het inderdaad niet willen weten. En dan heb je weer de mensen die de gave hebben die hun hart er zonder problemen voor kunnen openstellen.
Achja wie ben ik, om het menselijke gedrag te ontleden?
Haar gedachten stoppen nooit met razen. Ze verlangt zo hard naar zekerheid en vaste waarden. Maar ze loopt er telkens weer van weg.
De angsten voor het leven maken haar gedachten zwart. Niet meer in staat helder na te denken.
En impulsief lijkt zij rond te dwalen in haar leeg bestaan. Al heeft ze een strikt plan. Droombeeld. En al wat daar niet toehoort moet worden verwijdert. Kan niet mooi worden.
Ze loopt op rozenvelden, en ze ruikt het bloed die de doornen haar geven. Ze lacht en vlijt. Maar vanbinnen huist er een demoon. Slapend. Maar voor hoe lang? De alcohol en de drugs houden hem in bedwang. In een diepe roes van rust.
Je beseft niet hoe je mijn wereld verkleint in jouw beklemmende gedachtengang.
Je hebt geen idee hoe benauwd je het me maakt, Hoe je me laat stikken in je bekrompen neerwaartse spiraal van leven.
Je hebt geen idee wat je zelf nog bent. Leven in het nu is goed, als het verleden meer negatiefs heeft dan goeds. Maar nu is het tijd voor jou om terug te kijken. Voor het te laat is. Want wie ben je nu nog? Dan een schim van wat je ooit was? Wanneer lachtte je nog eens? Wanneer meende je het, toen je zei "alles is wel goed"
Je leeft niet meer, wordt geleefd. Je huid wordt grouwer en je lach verstart.
Het is tijd, om je te verdiepen in de film van je verleden. Misschien dat je dan weer weet wie je was. Niet wie je nu bent. Gevoelloos, lijkt het.
Ik vervreem van jou, en ik niet alleen. En och als het dat maar was. Het is erger dat jij vervreemt van het leven. Je hebt geen lach meer geen ziel.
Je bent leeggezogen en nu zuig jij, op jouw beurt, ons leeg. Besef je dan niet waar je mee bezig bent? Kijk eerst naar jezelf voor je over anderen oordeelt.
Er komt een dag, dat ik je zal verafschuwen. Dat ik je zal haten. Dat ik helemaal zal vergeten wie je was. Dat mijn trots voor jou omslaat in afkeer.
Het zou makkelijker zijn voor mij om hier weg te gaan. Ik heb het al moeilijk genoeg met mezelf. Ik zou kunnen weglopen van de duistere sfeer. Jouw leegte deprimeert me meer dan wat dan ook. Of misschien is dat gewoon omdat je het zelf niet ziet. Je bent niet meer in staat om nog te houden van. Je hebt je plaats ingenomen als slachtoffer. Maar slachtoffer van wie? Slachtoffer van jezelf. Begrijp dat controle iets subjectief is. Je kan niet blijven controle hebben over alles. Onmogelijk, onmenselijk gewoon. En het is juist doordat je dat vergeet, dat je géén enkele vorm van controle meer hebt.
We doen echt ons best, eerlijk waar. We zijn niet zo slecht zoals jij laat uitschijnen Integendeel. En ja ik weet dat je het beste voorhebt voor ons allemaal, Maar daarmee hou je ons niet bij elkaar. Soms is er meer nodig. Hoe lang hou je het nog vol? En ik? En derest?
Je bent de goede weg op aan het gaan, toch als het de bedoeling is om het verleden,heden én toekomst te laten verdwijnen in een zwarte mist van leegte.
Het moment komt eraan, dat ik niet meer kan zeggen dat ik je mis hoe je was. Omdat dát beeld stilaan onomkeerbaar wordt gewist.
