Ik blader door de krant en
daar staat het: Controverses. Een expo over foto's die geleid hebben tot
opspraak, controverses en processen. De tentoonstelling spreekt mij zeer aan en
beter laat dan nooit gaan we deze met een groepje bezoeken.
Het is koud en de bomen verliezen hun bladeren door de harde wind die ook nog
eens mijn haar in de war brengt of zeg maar, in de lucht. Met een groepje vrienden
vertrekken we naar Brussel en stappen we afin het Noord station, wat betekend dat we enkele strip-clubs voorbij
moeten. Het was weer eens iets anders dan de zwart-witte gevlekte koeien naast
mij in de wei. Alhoewel, ik heb me wel even zo gevoeld wanneer we onze weg niet
meer vonden en noodgedwongen voorbijgangers moesten aanspreken, geen van hen
reageerde.
Gelukkig kwamen we dankzij
een vriendelijke man met ons vieren toe in een mooie tuin midden in de drukte.
Heel vreemd, maar rustgevend. Je hoort de autos nog, maar het lijkt wel alsof
ze bij het decor horen, alles om je heen lijkt er weg te vallen.
Na even rond te lopen en luchtfotos
proberen te nemen van onszelf, wat niet lukt trouwens, gaan we beginnen aan het
serieuze werk: de expo.
We komen terecht in een zaal die begint met het ontstaan van de fotografie tot
en met de hedendaagse kunst en veel mensen die eromheen draaien, vreselijk! De
fotos waren steeds voorzien van uitleg, zeer interessant, maar ook vaak
hetzelfde. Want elke foto heeft namelijk geleid tot controverse, op zijn eigen
manier. Neem nu bijvoorbeeld de foto van de eerste landing op de maan of was
het: in de studio? Het is namelijk nog steeds niet duidelijk of de foto wel
degelijk genomen is op de maan of in een studio. De wapperende vlag, er is geen
wind op de maan, en de schaduwen tonen aan dat er reden is tot twijfelen, maar
er is nog steeds geen sluitend antwoord. Wat mij ook is bijgebleven, is een naaktfoto
van een tienjarig meisje, waarbij haar mama de toestemming had gegeven om deze
te publiceren. Ik vind dit schandalig, kunst of geen kunst. Deze heeft dan ook
geleid tot heel wat opspraak, terecht volgens mij.
Ik heb zeer veel
bijgeleerd op de uitstap, het was vermoeiend, maar zeker de moeite waard. op
naar de volgende!
Neill
Blomkamp bewijst dat blockbusters mateloos entertainend, visueel verbluffend én
intellectueel uitdagend kunnen zijn. Bloed en ingewanden spatten schaamteloos
in het rond, de satirische inslag deed ons meermaals luidop lachen en de
belevenissen van de protagonist raakten ons in het diepst van ons hart. Mikus
(Sharlto Copley) moet een groep buitenaardse wezens die jaren terug in
Johannesburg strandde van een armtierige sloppenwijk naar een nieuw kamp
verhuizen. Pas wanneer deze missie misloopt, ontpopt hij zich tot de coolste
antiheld die we in tijden tegenkwamen. Eindelijk nog eens een prent waarvan je
niet elke verhaalbocht kan voorspellen. De actiesequenties en speciale effecten
ogen indrukwekkender dan het plastieken plezier dat Hollywood dezer dagen
uitspuwt, de verwijzingen naar het apartheidregime prikkelen de hersenen en de
mix van mockumentarybeelden, nieuwsfootage en klassieke fotografie voelt voor
de verandering niet geforceerd aan.
Zaterdag 31 oktober is het eindelijk zover, we gaan beginnen aan onze eerste opdracht voor esthetica. Aangekomen in het station van Brussel is er al discussie waar de UGC ligt. Uiteindelijk had ik het fout, Brussel ken ik alleen maar voor het shoppen vrees ik. Dus na enkele voorbijgangers te hebben aangesproken zijn we nog net op tijd voor de film District 9. De film heeft vrij hoge recensies, dat zag er al veelbelovend uit.
grensverleggend? Zeker! Normaal kijk ik veel cliché-films en komedies, maar ik heb nog geen enkele film over aliens gezien. De film vond ik achteraf wel een kleine teleurstelling omdat hij zo langdradig was, ik heb zéér vaak naar mijn horloge gekeken en het einde was flauw. De hele film draaide rond het terugkeren van de aliens naar hun eigen planeet, maar op het einde is de situatie nog steeds hetzelfde: de aliens zitten nog altijd vast in District 9, een vluchtelingenkamp in Zuid-Afrika dat opgericht is om de aliens onder te brengen. Tijdens de film heb ik ook enkele keren mijn hoofd weggedraaid omdat ik niet goed tegen de beelden kon. Ik kan dus niet geloven dat kinderen hier ook binnen mogen of ben ik nu echt zo'n duts? :) De UGC en de zaal vond ik wel super, veel gezelliger dan de Kinopolis. Volgende keer weer.
Deze film ga ik zeker geen twee keer bekijken, maar het was wel eens leuk om van mijn cliché-films af te stappen en iets helemaal anders te gaan bekijken. Misschien doe ik het nu wel eens meer, maar dan een minder langdradige film graag.
