Dubbel wraak, een toneel met spanning en drama dat start met een man die
klaar staat om van een brug te springen. Doet hij het of doet hij het niet? Of
neemt hij eerst wraak?En op wie?
Ieder jaar voeren de drie hoogste jaren van de dictiegroep van
Muziekacademie Galmaarden een toneel op. Voor mij is het de tweede keer dat ik
aan een zon groot toneel deelneem. Ik kan er echt van genieten om op het
podium te staan, in de huid van iemand anders te kruipen en mezelf
vollediglaten gaan.
Ik ben begonnen met dictie in het derde leerjaar. In het begin vond ik
het allemaal niet zo leuk, maar ik heb al zeer veel bijgeleerd, enkel rustig
voor de klas staan lukt mij nog niet altijd even goed.
Vooraf:
Vanaf september begint het lezen van het toneel, dit vind ik echt een
heel saai gebeuren en ik heb dat het liefst meteen achter de rug. Later worden
de rollen verdeeld dit is wel spannend afwachten, waar ik vorig jaar een zeer
agressief familielid was van Julia, van het stuk Romeo en Julia, ben ik nu een
secretaresse die soms wel eens bezwijkt onder de stress en een roddel hier en
daar wel kan smaken. Het is altijd weer zoeken naar het personage tot het goed
voelt, dit jaar duurde dit wat langer dan vorig jaar, maar het lukt.
Nu zijn we volop bezig met de repetities, de kleine zijn achter de rug
en de generales volgen aan de lopende band. Het is soms moeilijk om alles te
organiseren, maar gelukkig heb ik vrij flexibele ouders, wat niet bij iedereen
zo is. Er zijn nog 2 grote generales te gaan en dan is het tijd voor het echte
werk, live voor al de mamas, papas, vrienden en jury.
Achteraf:
Oef, het is eindelijk achter de rug! Dat is mijn eerste gevoel wanneer
ik zaterdagavond in de zetel neerplof. Na een jaar lang werken is het nu
eindelijk voorbij, we hebben aan iedereen kunnen tonen wat we kunnen.
Het optreden vond ik meer dan geslaagd, er waren geen grote blunders en
de punten van de jury lagen zeer hoog. Ook heb publiek lachte graag mee,
alhoewel de mensen van zaterdagavond wat stiller waren dan zij van vrijdag.
Achter de schermen was het ook
grote ambiance, we waren met een vrij grote maar goed aan elkaar hangende groep.
Dat is heel belangrijk want in toneel moet je elkaar aanvoelen en op elkaar
kunnen rekenen.
Volgend jaar staan wij met Muziekacademie Galmaarden er weer met een
ander en wie weet nóg spannender stuk.
Toen ik voor het eerst hoorde dat 30 Seconds To Mars
naar België kwam, sprong ik een gat in de lucht. Eindelijk! Ik heb deze groep
leren kennen in het tweede middelbaar via een vriendin, ik moest er even aan
wennen, maar nu zou ik niet meer zonder kunnen. In tegenstelling tot de liedjes
die je dagelijks op MNM etc. hoort, ben je ze niet na een twee keer horen beu,
ik kan nog steeds genieten van hun allereerste liedjes.
We
kwamen door het fout instellen van de GPS wat later dan voorzien toe in Vorst
Nationaal, we hadden nog net een klein stukje opgepikt van het eerste
voorprogramma, maar het leek niet alsof we iets hadden gemist. Er was, buiten
enkele fanatiekelingen, nog geen ambiance in de zaal. Het tweede voorprogramma
van Street Drum Corps maakte daar een einde aan, zij konden de hele zaal laten meedoen.
Het was echt een aangename verrassing, ondertussen heb ik al gezocht naar
liedjes van hen, maar goede versies lijken onvindbaar. Het was een heel leuk
voorprogramma, maar toch was het met spanning afwachten tot 30 Seconds To Mars
het podium opkwam.
Toen
ze eindelijk opkwamen barste het feest los, ik heb mij echt ongelofelijk
geamuseerd. Ook omdat ik de liedjes al kende was het leuk om zo hard mogelijk
mee te zingen en je gewoon te laten gaan. Daarom ben ik ook wat tegen
zitplaatsen bij concerten. Ik heb het één keer gedaan, maar er was echt niets
aan. Je voelt iedereen naar elkaar kijken van, gaan we rechtstaan? Ja? Nee? Nu
kies ik dus resoluut voor staanplaatsen.
Het is ook grappig om te zien wat artiesten een
publiek kunnen laten doen. Wij moesten een open cirkel maken en opeens zei de
zanger, Jared Leto, ga er maar rondjes in lopen. Echt grappig want er waren
mensen zo zot om het te doen.
