Vooral kinderen met een “blootstellingsachterstand” hebben baat bij taalstimuleringsprogramma’s. Deze programma’s zijn bij uitstek geschikt om kinderen met een taalachterstand die veroorzaakt wordt door een anderstalige thuissituatie te helpen. Hierbij dient men voorrang te geven aan de sociaal-emotionele ontwikkeling en de stabiliteit. Enkel zo kan het kind zelfvertrouwen ontwikkelen. Het louter inzetten op de ontwikkeling van schoolse vaardigheden schaadt de sociaal-emotionele ontwikkeling. (Keegstra, A. (2011). Is taalstimulatie de oplossing? HJK.)

2. Hoe kaderen we de levensbeschouwelijke opvoeding in een katholieke school waar heel wat leerling een andere religie hebben, en waarbij deze soms zelfs in de meerderheid zijn? 

Elke bron is het erover eens dat de katholieke identiteit helder dient zichtbaar te zijn, te beginnen bij de externe presentatie van de school.

Zo ontwierp de directiecommissie katholiek basisonderwijs (DCBaO) een banner met een foto van vier kinderen die in kruisvorm de hoofden bij elkaar steken (zie bijlage). De foto verwijst naar een hartelijk welkom voor kinderen uit de vier windstreken, naar de diversiteit in onze scholen alsook naar de oproep om een echte dialoogschool te zijn: een school waar eigenheid en solidariteit samenkomen. Op de banner prijken ook de woorden ‘katholiek basisonderwijs’. Zo zeg je aan kinderen, ouders en aan voorbijgangers dat het opvoedingsproject en de werking van je school op een christelijk mens- en wereldbeeld is gebouwd. (Van den Brande, M. (2013-2014). Identiteit en opdrachten van de katholieke basisschool. School+Visie.)

De katholieke scholengemeenschap, geconfronteerd met de levensbeschouwelijke diversiteit van de leerlingen, kiest niet voor uitsluiting  (toegang beperken tot katholieke leerlingen) maar voor het concept van de dialoogschool. “Een katholieke school plaatst zich in de katholieke geloofstraditie, maar sluit zich er niet in op. Een dialoogschool creëert bewust openheid naar de verschillende andere levensvisies. Er is ruimte voor ontmoeting met anders- en niet-gelovige leerlingen. Een dialoogschool neemt die ontmoeting ernstig. In het gesprek vormt de katholieke geloofstraditie het kader van waaruit met respect naar andere overtuigingen wordt gekeken. Dat gesprek daagt de school uit om een brug te slaan tussen de overgeleverde christelijke traditie en het eigen geloofsleven. Om haar christelijk identiteit te verduidelijken en traditie door te geven kan ze onder meer gebruik maken van eigentijds gedachtegoed of verhalen. Zo biedt de religieuze pluraliteit een kans om de katholieke schoolidentiteit te verrijken. (Uit het interview met Marc Van den Brande). De school kan dan wel de hand willen reiken naar de andersgelovige leerlingen, om een echte dialoog kans op slagen te geven moet die uitgestoken hand wel aanvaard worden. Daar wringt nog al eens het schoentje. (Uit het interview met Marijke De Bleser) 

Bijkomend bronnenonderzoek (verplichte literatuur): 

Obama en geloof

Niet minder dan president Barak Obama had het in een toespraak over de uitdaging die gevormd wordt door religieuze diversiteit. Amerika moet er mee leren leven dat het niet langer enkel een christelijke natie is, maar ook heel wat mensen telt die een andere religie aanhangen of niet-gelovig zijn. De USA zou de niet-christelijke mensen niet kunnen uitwijzen zonder afbreuk te doen aan de christelijke kernwaarden zoals: naastenliefde, mededogen en wederzijds respect. Deze redenering gaat ook op als je ze toepast op de levensbeschouwelijke diversiteit in de katholieke scholengemeenschap. Niet- of andersgelovigen de deur wijzen ontneemt een katholieke school het recht zich christelijk te noemen. Immers de onbarmhartige, meedogenloze toepassing van een enggeestige interpretatie van het christendom ondergraaft het wezen zelf van de christelijke godsdienst. Waar Obama ons meteen een alternatief voorschotelt, nl. vanuit het geloof op zoek gaan naar waarden die universeel zijn voor elke mens, wat ook zijn overtuiging is. Dit is volgens mij het belangrijkste argument om het principe van de dialoogschool te omarmen.

Politieke partijen en standpunten over religie en levensbeschouwing

De meeste politieke partijen hebben hun best gedaan hier een genuanceerd antwoord op te geven. Nuance betekent in dit geval vaak onduidelijkheid. Men draait rond de hete brij heen en verliest zich in wollig taalgebruik. Grosso modo zijn er twee grote tendensen. De ene wil een dwingend kader opleggen waarbinnen de variëteit aan levensbeschouwingen aan bod komt. De andere vindt dat die variëteit al voldoende aan bod komt en vreest voor de negatieve gevolgen van de staatsinmenging in levensbeschouwelijke vakken. Voor beide visies valt iets te zeggen, wellicht komt er in de toekomst een breed gedragen compromis waarbij de scholen worden gestimuleerd om de levensbeschouwelijke diversiteit te onderwijzen, maar zonder een dwingende structurele ingreep.