Raf is de douchecel aan het uitdrogen, zoals gewoonlijk op zijn knieën, en het verbaasd hem dat zijn knieën en tenen nat zijn, hij kruipt nochtans niet in de douchebak , we hebben ons niet goed afgedroogd als we uit de cel gekomen zijn. Ik zie dat de mat nat is en veronderstel dat de hond haar drinkwater omgegooid is, (alhoewel het toch wel een hele natte plek is, voor zo een klein kommetje). Bij het afnemen van de fiets, elke avond wordt de fiets op het fietsenrek gezet, en ’s morgens terug afgehaald, bij noodvertrek is alles altijd rijvaardig, ziet Raf dat er een hele streep water op de parking ligt vanonder de moterhome, gisteren was dat ook al zo , toen dachten we dat het overloop was,maar ondertussen hebben we kunnen lozen, gisteren bij het aankoppelen van een nieuwe gasfles stond ook dat vak onder water, er moet ergens een lek zijn.

Omdat ik ongerust ben bij al die waterovervloed begin ik op mijn knieën een grondige inspectie van de douchebak, en stel tot mijn verbijstering vast dat aan de afvoer van de bak, een lange scheur rond de afvoer loopt, vandaar al dat water, nu hebben we het lek gevonden, maar hoe lossen we dat op?

Dat is iets voor later, er moet gereden worden.

Ik heb mijn gps op auto gezet in plaats van fiets, en vermoed nu dat de gps me langs de nationals zal sturen, hij rekent voor mij negen km meer uit dan voor de Medion ( 79  in plaats van 70) en groot is mijn verbazing als ik weer alle D en C wegen aandoe, ik heb nochtans een papiertje in mijn zakken waar de N wegen opstaan maar slaafs volg ik mijn gps die mij zonder moeite door Limoges stuurt en de bergen in naar Thiviers. Onderweg zie ik een plakkaat  “ Chemin de St. Jean de Compostella” met een schelp met uitwaaierende strepen op, het doet me een plezier te zien dat ik op de goede weg zit, al was het niet de bedoeling schelpjes te gaan zoeken. In Thiviers aangekomen tik ik in mijn gps de nieuwe lokatie aan die ik per telefoon van Anita heb doorgekregen, ik weet niet wat mijn garmin onder een auto verstaat want hij stuurt mij door de winkelstraat en daarna rond de kerk waar ik zelf met mij fiets moeite heb om niet langs twee zijden de muur te raken, maar ik vind de nieuwe bestemming zonder veel problemen.

Mijn vertrek   met de moterhome gaat rustig door Limoge tot ik op een druk rond punt komt en daar weet mijn madam niet meer waar naartoe, ze zwijgt in alle talen en ik kan niet anders dan terug keren, waardoor ze haar stem terug krijgt en me links, links,links laat rijden, met andere woorden ik moet de andere kant uit. Om niet teveel problemen te hebben start ik de gps opnieuw, en deze keer stuurt ze me vlekkeloos naar de goede richting. Onder de baan zie ik de kans om te lozen en daar maak ik gebruik van, het is toch fijn zo een accommodatie  gratis ter beschikking te zien, dat is wat anders in België. Ik stop nog één keer op een parking om een goed opslorpende dweil bij de gasflessen te steken, telkens ik naar omhoog rij loopt het water op de dweil, het is een kleine hulp want ik kan onmogelijk de gasflessen op tillen. Het is eigenlijk niet moeilijk dat we vochtproblemen krijgen,als het water onder de badkamer en de gasflessen blijft staan. Terwijl ik Thiviers binnenrij zie ik aan mijn rechterhand een mooie parking en hier stop voor vandaag mijn reis. In mijn hobby materiaal vind ik ( gerief om 3D kaartjes te  maken) siliconen en probeer zo goed  mogelijk dat aan de scheur te doen, maar ik betwijfel of het daarmee dicht zal zijn. Ronny zal werk hebben als we weerkomen. Moet hem dringend een mailtje sturen. Misschien heeft hij wat goede raad voor onderweg. Zo, het kan drogen en samen met Hera rust ik heerlijk op de bank.

20-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik moet gaan tanken en sta reeds met de bankkaart in de hand, en jawel, drie keer raden, het banksysteem ligt uit, dus is het te betalen in contanten. Schaf dan nog eens een kaart aan. Maar alle in het warenhuis heeft ze perfect dienst gedaan, het gebeurt niet zoveel dat we samen boodschappen doen, nu wel dus.Wat staat er aan de inkom van de winkel: “he oorringen, zo zou ik er wel een paar van willen en dan nog 50 % korting” dat kan niet meer stuk. Die mannen weten wel waar ze de kasten met juwelen moeten zetten aan de ingang, geen vrouw kan er aan weerstaan!  Samen bergen we alle inkopen op en kunnen we vertrekken, elk met zijn voertuig. De rit vordert spoedig, ik heb een vrachtwagen voor mij rijden en pas me aan , aan zijn rijstijl dat gaat heel vlot. Twintig kilometers voor mijn doel slaat de vrachtwagen af en is het toch even wennen want ondertussen krijg ik ook cols te verwerken, de snelheid aanpassen en remmen op de motor is de boodschap. Het zonnetje schijnt volop en mijn ruiten zijn niet om door te kijken, dus van zodra ik een parking zie, ga ik ze afkuisen. I k zie een plakkaat met pic-nic erop, dus een goede gelegenheid om ruiten te kuisen. Terwijl ik erop rij, zie ik een vrouw gehurkt zitten haar behoefte doen, ze schrikt hoe ik de parking oprij maar doet dapper verder, er waren nochtans genoeg bomen om haar achter weg te steken. Zo, snel de ruiten kuisen en dan verder. Ik bereik vlot Couzeix en rij naar de kerk, ik zie ze van ver, dus Raf zal ze ook wel zien. Ik sta wel schuin maar wil me niet verzetten, omdat ik het adres aldoor gegeven heb, niets zo vervelend of verschillende namen te verwerken te krijgen. Nu is het wachten op Raf.

Mijn garmin rekent voor mij uit dat ik voor de 70 km voor vandaag 99 km nodig heb om de fietswegen te volgen, ik vertrek met volle moed en constateer na een tiental km dat ik over dezelfde brug rij waar ik gisteren over gekomen ben, ik begin te twijfelen rekent mijn garmin nu de terugweg uit van gisteren of laat hij mij echt zover rond rijden. Ik bel Anita op om het juiste afgesproken adres te krijgen want mijn garmin zegt niets meer dan: “ place du 8 mai” en zo zijn er hier in Frankrijk veel, ik krijg geen gehoor en begin in het wilde weg op mijn gps te tokkelen tot het volledige adres tevoorschijn komt :” place du 8 mai, Crouzeix” oke ik zal dan wel op de juiste weg zijn.

Tegen de middag krijg ik telefoon met de nieuwe locatie, ik bedenk nu ik  nog fris ben kan ik het beter ingeven, de gps herrekend en doet er prompt nog 30 km bij, en dat voor de 800m die Anita verder is gereden. Een knopje , vorige berekening vind ik niet dus ik zal het hele parcours moeten afmaken. Ik word niet gespaard geen dal is te diep , geen heuvel te hoog,ik heb veld, geiten, schapen en Limoise koeien genoeg gezien en zou willen dat ik sneller vooruit kom, ik moet zeggen dat de wegen hier pittoresk zijn , de wegmarkeringen zijn hier zelfs nog niet uitgevonden , hier komen zeker weinig toeristen langs, ik ben nog steeds bezorgd over het feit dat mijn gps mij steeds maar Noord Noord/Oost stuurt ik moet helemaal niet naar Turkije maar naar Spanje, De naald zou dus Zuid Zuid/Oost moeten wijzen.

Om vijf uur wijst mijn gps eindelijk Zuid-West aan, ik heb nog een hele weg te gaan en bel Anita op dat het laat kan worden, de heuvels worden echte cols en de snelheid naar boven rijden van 10 km/per uur naar 7 km per uur. Stilaan begint het donker te worden en de wegen die ik deze middag nog pittoresk vond worden nu echt gevaarlijk, ik zie geen rand van de weg met het kleine beetje licht van mijn fiets , naar beneden rij ik met de remmen op om niet in de afgrond te geraken naar boven heb ik geen snelheid genoeg om mijn licht te doen branden, als het er dan toch een auto komt als tegenligger ben ik totaal verblind en weet niet meer waar ik ben, ik sla dan ook mijn remmen dicht en blijf staan waar ik sta in de hoop dat de automobilist mij op tijd opmerkt. Deze situatie wordt echt gevaarlijk nu heeft mijn gps die een veiligheidssysteem moet zijn mij in gevaar gebracht. Ik vertrouw hem niet langer en zal vanaf nu zelf bepalen langs welke wegen ik rij.

Kan er dan niemand zeggen welk logaritme de gps gebruikt om een fiets doorheen het landschap te leiden, spijtig genoeg heb ik deze gps niet zelf gekocht, anders had ik zeker al een mailtje gestuurd naar de verkoper , om te vragen wat er mis is met mijn gps, want het kan toch niet zijn dat een gps de kortste weg niet kent voor het voertuig waarvoor hij is aangeschaft.

Ik ben heel blij als ik om 21 uur de moterhome terug vind .

19-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Vandaag stippel ik een route uit van 80 km mijn fiets garmin berekend mij 92 km om mij van de drukke nationals weg te houden en ik neem deze met graagte aan .

Ik ben nog maar net vertrokken als ik door het dorpje Descartes fiets, dat zichzelf afficheert als filosofische stad het huis van Rene Descartes is als museum te bezoeken maar daar heb ik nu geen tijd voor ,” ik fiets dus ik besta” even verder bij het bestijgen van een helling zie ik onder mij een rivier die over zijn volle breedte is afgedamd en waar over tientallen meters het water gelijkmatig overstroomd, aan de andere kant zie ik een enorme hypodroom, op het grote groene veld zie ik vierkante hagen staan die waarschijnlijk bedoeld zijn om de paarden rond en over te leiden, op de affiches zie ik uitnodigingen voor zowel draaf – spring en ren sport  , alle paardensport komt hier blijkbaar bij elkaar.

Op zeker moment zie ik op mijn weg een plakkaat “ route barré over twintig kilometer” ik rij erdoor , met mijn fiets kan ik toch overal door, bij elke dwarsstraat wordt dit bord herhaald en als het bord op zes kilometer staat verschijnt er aan mijn rechterhand een heuse rivier, wel 10 tot 20 m breed, ik zweet wel van het fietsen, maar krijg het nu toch ook benauwd “ ’t zal toch geen brug zijn die onderbroken is?” Want als dat het geval is kan ik de hele eind terug fietsen, ik kijk al eens links en rechts naar openstaande hangars of ik daar soms de nacht kan doorbrengen indien mijn voorspelling bewaarheid wordt.

“Oef wat ben ik blij”een kraan en enkele vrachtwagens staan in de nauwe straatjes van het dorpje, aan weerszijden leggen arbeiders witte plaveien op dijkjes van mortel, een breekbare constructie dus.

Ik neem  mijn fiets op en draag hem over de dijkjes, ik ben al blij dat het dat maar is. Als in een roetsjbaan fiets ik van de ene heuvel op de andere, vertrekkende van de grootste versnelling en eindigend in de versnelling die ik net nog aankan op de volgende heuveltop, opeens remt er een auto en blijft achter mij aanrijden ik denk nog, “ ge moet niet duwen zulle” want er is plaats genoeg om mij te passeren, als ik weer boven ben passeert de lijkwagen mij en ik denk : “ mij komen halen moet je ook nog niet”

18-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We  verbreken onze routine om vandaag onze carte bleu visa af te halen op de bank ,zo een kilometer en half hier vandaan,  na een uurtje hadden we onze kaart op zak.

Tours was een verpichtte stad vanwege de bankkaart, nu stippelen onze reis verder uit naar de Spaanse grens  en het zit niet mee, de gps en en de route op de computer geven allemaal verschillende afstanden, we nemen er een doenbaar stuk uit, voor Anita gps zo een 45 km voor mij 73 km. Als proef op de som rij ik deze afstand en ik moet zeggen het brengt mij langs rustige banen over stevige hoogtes  met prachtige uitzichten, alleen het is niet de bedoeling om de hele reis het dubbele van de km te rijden, wij moeten voor morgen een andere formule vinden.

Ik rij mijn 45 km op een rustig tempo doorheen de steden, geen autosnelweg vandaag en vrij snel zitten mijn kilometers erop. Ik bedenk dat er dit weekend twee jarigen zijn en ik op zoek moet naar een postkantoor. Het is een klein dorpje en het postkantoor is vrij vlug gevonden, toeristen zien ze hier niet veel, en het was voor de lieve dame een hele karwei om te weten te komen hoeveel postzegels erop moesten. Terwijl ik moet wachten zijn er mensen die mijn hondje zo lief vinden en die achter mijn rug geluidjes maken om Hera tot bij hun te lokken. Doch mijn “ stoere leeuw” zet zich met haar snoet naar de mensen gericht en begint te grollen gelijk een  Rotweiler. Een heer maakte de opmerking: “ ik kom best niet aan u, mevrouw”. Toch schoot iedereen in een lach , zeg nu zelf dat kleine ding die mij gaat beschermen, dat heeft mijn Dobberman nooit gedaan voor mij.

17-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is duidelijk geen zondag meer vandaag, dat voel je letterlijk en figuurlijk , als je buiten kijkt hangt er een grijze sluier die de zon verbergt, en de vrachtwagens verraden  dat het weekend voorbij is, toch vertrek ik vol goede moed naar Tours, al heeft mijn gps weer kuren, ik weet dat de afstand tussen Blois en Tours 54 km vogelvlucht is en voor Anita met de wagen betekent dat een afgelegde weg van 63 km, voor mij per fiets rekent mijn garmin uit dat ik 102 km moet fietsen, nu ik ben wel ingesteld om af een toe een toeristische uitstap te maken maar geef toe het dubbele van de kilometers dat is iets te veel van het goede. Ik stel de gps in op Amboise zowat ergens het midden tussen Blois en Tours en met de 33 km die hij voor mij uitrekent ben ik tevreden.

Al volg ik lange tijd de Loire toch is dit geen vlakke rit, af en toe geeft mijn toerist aan van de rechte baan af te wijken, schiet de hoogte in en laat mij genieten van een ritje tussen  de wijngaarden langs onverharde paden, het valt wel op dat deze onverharde paden met de wit rode tekens van de” lange af stands routes”.De vierkantshoeves hebben plaats gemaakt voor heuse kastelen die boven ons uit prijken, door  communicatie fout tussen mij en de garmin draai ik spontaan één van de kastelen op, waarop ik algauw mijn fout zag en dan maar een straatje verder ben ingedraaid. Op mijn weg kom ik voorbij tientallen wijnkelders uitgehouwen in de mergel , die allemaal uitnodigen om te degusteren .

In Amboise krijg ik een smsje van Anita dat zij een parking heeft niet ver van de bank waar wij verwacht worden, ik moet hier nog mijn “ carte bleu” halen, waarbij ik mijn gps opnieuw instel en rechtstreeks naar het gevraagde adres rij.

Terwijl Raf  vertrekt, maak ik de gps klaar om te rijden, Staf en Erna zijn reeds vertrokken. Ik kies vandaag voor de autosnelweg ik wil zo snel mogelijk een plaatsje vinden dicht bij de bank, waar ik moet zijn.

Eens Tours binnengereden is het heel druk verkeer, ik wil de tunnel niet inrijden dus krijg ik alle rode lichten  en er zijn er veel. Vrij vlot bereik ik de Boulevard Heurteloupe waar de bank zich bevind er is maar één ding, ik heb geen huisnummer van de bank, dat wordt dus zoeken en het is een hele lange Boulevard. Stapsgewijs geraken we maar verder en aan het eerste licht zie ik waarom , er is een betoging aan de gang. Ik kan er niet mee lachen we worden van de politie allemaal omgeleid en ja , waar naartoe? Na een drie kwartier rondrijden in een drukke stad had ik er genoeg van , de parkings die ik vond waren telkens te kort voor de moterhome en als ik een plakkaat “P” zag was het een ondergrondse, dat zou pas koud worden in de moterhome moest ik daar in rijden.

Ik probeer me te situeren en blijf zo dicht mogelijk in de buurt, iets verder buiten de stad zet ik me langs de appartementsblokken niet een te beste plaats maar we kunnen er met twee moterhomes staan en dat is in dit geval al een luxe. Ik kijk mijn gps na hoever ik van de bank verwijdert ben en met 3,4km vind ik dat het goed gelukt is.

Staf en Erna komen eraan gereden,ze wisten me te vertellen dat dit het verste punt was voor hun, ja met 60 à 70 km per dag, schiet het toch ook op hoor. Zij keren deze namiddag terug huiswaarts, maar wachten op Raf. Het wordt een gewoonte maar Raf is daar weer vrij snel, we maken ons klaar om samen per fiets naar de bank te gaan. Daar aangekomen bleek die  op maandag gesloten dus die inlichtingen hadden ze ons ook in Roncq kunnen geven. Terug bij de moterhomes nemen we afscheid van onze vrienden, zwaaien nog eens . En zien morgen wel verder……

Bijlagen:
map_erna_260.JPG (23.4 KB)   
map_erna_283.JPG (40.9 KB)   
map_erna_286.JPG (33.9 KB)   
map_erna_355.JPG (34.5 KB)   
map_erna_399.JPG (38.3 KB)   
map_erna_405.JPG (35.3 KB)   
map_erna_410.JPG (18.7 KB)   

Tien uur: ik vertrek voor een zonnige voormiddagtrip van 60 km, mijn gps kan het niet laten , voor ik mij op weg begeef laat hij mij eerst nog eens Orleans zien op zondagmorgen, ik rij straatjes in , straatjes uit en kom ten slotte op de weg waar ik van dacht “ het zal wel die richting uit zijn”. Gisteren avond trouwens, is het mij ook niet zo goed bekomen met een gps in je zak kan je niet verloren lopen, ik  nam mijn hondje mee kris kras door de straatjes van Orleans, ik  liep mezelf opzettelijk verloren en deed dan beroep op mijn gps. Mijn oren gaan gloeiden als ik zag wat dat rotding mij  voorschotelde “ nog 60 km te gaan” ik was verdorie vergeten dat ik de weg van vandaag reeds had ingetikt, ik moest dus het goede adres ingeven, maar verdorie waar stond ik nu weer, ik keerde dan maar op mijn stappen terug de hond achter mij aan slepend , want van die moest ik ook al niet veel hulp verwachten, en een plasje dat zal voor later zijn, uiteindelijk kwam ik toch op de grote boulevard en was al blij de moterhomes daar samen te zien staan.

Ik vond dat Raf en Hera toch wel erg lang wegbleven, Staf en Erna zijn er al voor een gezellige avond samen, we wachtten op Raf die uiteindelijk binnen viel . Het feit dat hij zei: “ godverdomme dat ding wou mij 60 km doen lopen” is onthaald op een daverend lachsalvo. Het moet gezegd dat heeft de stemming van  gisteravond gezet, we hebben gewoon een héél gezellige avond gehad.

15-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Gisteravond hebben we bezoek gekregen van Staf en Erna. Ondanks we dicht bij  elkaar wonen is het heel fijn om elkaar hier in Malesherbes te ontmoeten. Staf had heel wat goede raad voor het smeren van mijn ketting en zadel, maar ik liet hem direct de smeerbussen zien, die hier in het rekje aan de deur hangen.

Erna gaf ons de raad eens te kijken naar de  “hots spots” (moterhome parkings)ze raadde ons aan om de volgende halte in Orleans te maken.

Na mijn dagelijkse taak, het kuisen van de badkamer nadat we ons gedoucht hebben, vertrek ik om tien uur met het zonnetje als compagnon.

En ik had het nooit gedacht maar ik krijg een mooie meewind in de rug, er zijn hier geen echte hellingen meer maar eerder kleine glooiingen , zodat ik zonder dat ik het weet mijn km afhaspel in geen tijd

Terwijl   Raf aan het fietsen is, ga ik onderweg boodschappen doen, de inwendige mens moet ook wat hebben. In de winkel denkt de visverkoopster dat ik van Portugese afkomst ben, dat kan ze horen aan mijn tongval, ik dacht  nochtans dat mijn Frans nog niet zo slecht niet is.

Eens Orleans binnengereden vind ik de parking vrij vlug,  ik geef de gegevens  dooraan Raf en Erna en  begin de niet verderfelijke waren in de kasten te steken. De boel is nog maar aan de kant of Staf en Erna komen er ook aan. We maken even een praatje , zij gaan de stad gaan verkennen en ik ga zalig borduren. Niet dus, ik krijg geen kans om te borduren want ook Raf staat aan de deur, ik kan mijn ogen niet geloven want ik verwachtte hem maar rond 18 u en het is nu net 14u. Goed gereden dus.

Voor iedereen die dit leest , “ een prettige Valentijn gewenst”

14-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik wordt wakker van een auto die voorbijrijdt en een gerammel tegen de moterhome, dit moet een strooiwagen zijn, het moet weer gevroren hebben, ik wip mijn bed uit en kijk door het venster en zie dat  alles ondergesneeuwd is, het kasteel hiernaast ziet er prachtig uit, maar toch was het dat niet wat  ik me van  mijn Compostella reis had verwacht. Ik zal mijn rit weer moeten inkorten om niet onderkoeld te raken zoals eergisteren.

Voor de eerste maal komt onze schuifladder uit de berging, want met sneeuw op de zonnepanelen hebben we weinig opbrengst.

Van zodra Raf de fiets gepakt heeft, vertrek ik richting Malesherbes, ik ben nog geen drie km ver of zie een shoppingcenter, ik moet brood hebben. Het is zo groot, dat ik even naar de ingang moet zoeken, Er ligt zelfs een rond punt binnen dat shoppingcenter, kies maar uit wat je wil. Ik wil vlug om brood lopen en kom in een winkel terecht waar ik met tegenzin buiten ga, gelukkig voor Raf heb ik geen franse bankkaart.

Even naar de decatelon om handschoenen voor mijn ventje zodat hij geen kou meer heeft en dan terug op weg.

De weg was voor mij niet lang , maar dertig km, maar ik heb er meer gereden hoor,de gps is dikwijls mis geweest, met veel moeite en “” vloeken”” ben ik in Malesherbes geraakt.

Terwijl ik tussen de velden fiets stel ik me voor dat deze heuvels in de zomer vol moeten staan met goud geel koren, nu echter is het een wit besneeuwd tapijt. Hier en daar zie ik verweesde dieren, een reiger, die zeker geen kikkers zal vangen in dit sneeuwlandschap en ginds in de verte zie ik zelfs een vos of nee nu hij dichter komt lijkt het wel een wolf. Het blijkt een Duitse herder te zijn, die blaffend op mij afkomt, en van de enige boerderij die hier in het landschap te zien is komt nog een tweede hond op mij af, eentje van onbekend ras maar goed doorvoed samen draaien ze rond mijn fiets terwijl ik rij, als ik nu gebeten word weet ik niet waar naartoe, uiteindelijk nadat ik hen vriendelijk  heb toegesproken , en al een heel eind verder gereden ben ,lijken ze toch terug te keren naar de boerderij. De pekel op de wegen doet goed zijn werk, zeker om mijn voeten fris te houden. Uiteindelijk vind ik de moterhome terug op de parking in Malesherbes.

13-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik heb een probleem deze morgen, de route die ik wil volgen van Argenteuil naar Pringy is volgens de computer (Garmin programma) 50 km lang, de auto gps geeft 70 km aan en de fiets gps geeft 277 km aan. Na verschillende herberekeningen komt de fiets gps niet dichter dan 277 km, ik heb geen kaart bij en moet mij volledig op mijn gps vertrouwen, ik heb ook geen zin om 277 km om te rijden, dus wordt er besloten om een afdruk te maken van de computer berekening. De printer die we mee hebben werkt enkel op 220v, en dus zijn we verplicht om onze  stroomgroep aan te zetten. Het is de eerste keer dat wij onze stroomgroep echt nodig hebben , want de zonnepanelen doen het perfect, tv kijken, computeren het is allemaal mogelijk. En wat blijkt nu, onze verlengkabel en zelf alle verloopstukken die we voor de ganse wereld mee hebben passen niet in elkaar , het kost dan ook heel wat tijd om met een aardappelmesje één van de stopcontacten aan te passen.

Met een papieren beschrijving trek ik richting Parijs, het is nooit onze bedoeling geweest om door Parijs te rijden, wij hebben daarvoor speciaal Amiens aangeduid omdat de gps ons lang Parijs heen zou brengen, maar blijkbaar is deze gps onvoorspelbaar en rij ik nu in de drukke voorsteden van Parijs. Algauw verschijnt Grand-Palais en Petit-Palais aan mijn zijde, de Seine ligt voor me en in de verte komt de Eifeltoren piepen. Aan de Dôme des Invalides  zet ik mijn fietsgps terug in deze maal geeft hij mij 40 km en wil ik hem volgen, hij leid mij langs de universiteitsstad en daarna ook onder het vliegveld van Orly, als ik zie hoe ik hier over die twee maal twee of twee maal drie weegse rij, zonder dat een fietspad te bespeuren is begrijp ik best waarom mijn gps mij graag wou rondsturen.

Nadat Raf vertrokken is ruim ik de moterhome nog wat op en zet me ook vertrekkers klaar. Ons hondje staat achteraan op de bank te kijken waar het baasje heen is en  ik roep haar vooraan om bij mij te zitten, zo zie ik wat ze doet. Ik vertrek dezelfde richting als Raf , wat niet altijd het geval is, en wordt direct naar een brug gestuurd waar ik niet onder kan, gelukkig zijn er in Frankrijk veel ronde punten zodat ik zonder moeite de andere kant op kan. Ik kom in het zeer drukke verkeer terecht en ga tegen een tamelijke snelheid de tunnels in, ik moet goed opletten want de gps zegt wel welke route ik moet volgen, maar het is niet moeilijk om me te misrijden . Ik geraak Parijs door zonder al te veel problemen, ga op de eerste parking van de autostrade gas tanken, want de grote fles zou wel eens leeg kunnen geraken, met een volle gastank voel ik me geruster, ik heb niet graag kou. Ze stuurt me door kleine veldwegels en zo bereik ik Pringy een mooi dorpje , ik ga een wandelingetje maken met Hera en zet me dan te handwerken, zo wachten we op Raf.

Zodra Raf binnen is heb ik geen prettige mededeling, “ de wc is vol” ik heb hem niet kunnen legen. Waarop Raf me attent maak dat bijna ieder Frans dorp een openbaar toilet heeft. We gaan samen op zoek en duiken het park in waar we aan staan .Achter in het grote park vinden we een informatiebord waarop ook het symbool staat van wc. Die is blijkbaar gelegen op de plaats waar we het park binnengekomen zijn. In de kelderverdieping van het gemeentehuis “kasteel” vinden we inderdaad het toilet. Het kost ons niet veel moeite om tot daar te geraken met ons chemisch toilet. We nemen altijd propere doeken mee , in geval we het bevuilen om op te kuisen, die doeken gaan uiteraard direct de vuilbak in. Afwachten of we goed zullen slapen want we staan toch een beetje scheef.

Slaapwel.

12-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Raf is reeds vertrokken, ik laat het hondje nog eens uit, en dan zetten we ook aan. De gps zet me op het verkeerde been en ik kan al voor de eerste km mij draaien. Een beetje verder zie ik Raf rijden , maak Hera er attent op en die laat het duidelijk blijken dat ze het niet fijn vind niet bij het baasje te zijn.

Eens gezwaaid, en ik steek hem voorbij na de eerste lichten zie ik een warenhuis, rij op de parking en zie Raf passeren ik toeter me te pletter om hem duidelijk te maken dat ik hem bij mij wou.

Eens samen, gaan we de winkel in om boodschappen te doen, ze hebben veel gerief, met een volgeladen kar (vooral water) keren we terug naar de auto, ondertussen is het middag en eten we samen onze boterhammen op.

Mijn gps is een echte toerist, daar hij ingesteld staat op fiets, houd hij mij zoveel mogelijk van de grote banen af, ik rij dan ook van het ene pittoreske dorpje in het andere. Wat mij vooral opvalt zijn de grote vierkant hoeves die hier nog staan, sommige met een heuse donjon die duidelijk in onbruik zijn geraakt, of een echt kasteel ervoor, de vierkant hoeves staan soms recht over elkaar alsof ze elkaar uitdagen. Door het slechte weer en het feit dat mijn fiets hele dagen buiten staat beginnen alle ijzeren delen te roesten, mijn gps is ook al niet veel van zeggen, hij kent alleen”  piep “ of “piep piep “ al naar gelang of ik een afslag nader of er een moet nemen. Mijn zadel daar en tegen kent het zelfde geluid en telkens ik een putje raak en mijn geveerd zadel de diepte ingaat hoor ik “piep of piep   piep  ” waar door ik mijn remmen dichtsla en kijk waar ik moet inslaan. Ik zie dan dat mijn gps niet verlicht is en dat ik dus weer een vals signaal gekregen heb.

In Argenteuil aan het parc des cerisies vind ik de moterhome terug, hij staat op een dubbele parking geparkeerd aan een verkeersbord “ verboden voor caravans en campingcars”. Ik rij nog even verder om te zien of er geen betere parking is en vind een eindje verder een parking met enkele wrakken op en andere geparkeerde auto’s . Het lijkt hier wel een verkoopshal, verscheidene mannen die duidelijk geen Frans spreken onderhandelen luidruchtig over auto-onderdelen.

We zitten gezellig koffie te drinken, Raf de ene kant ik de andere zo zien we beiden verschillende  taferelen en geven er   commentaar, met twee zijn ze aan het discussiëren over een hoedenplank en algauw komt er een derde  en een vierde erbij om de plank goed te keuren, één van de mannen neemt ze aan, steekt ze in zijn auto en rijd er mee weg.

De auto op de parking naast ons heeft in zijn achteruit een gat, laat eens kijken, van een twintig cm op 30cm, achter onze auto ligt een ijzeren staaf en we maken ons de bedenking zouden we ze wegnemen of niet, ondertussen er jongeren met een ijzeren ketting in hun handen, en we besluiten dus maar om de ijzeren staaf te laten liggen, tenslotte kunnen ze toch binnen als ze dat willen.

Slaapwel  tot morgen   

11-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Door het slechte weer van gisteren, de doornatte kleding,en het feit dat wij de reserve kleding (handschoenen,regenoverschoenen) niet vinden, moeten wij vandaag noodgedwongen een halve dag rust nemen . Ik moet het rode zakje met al deze spullen in onderweg verloren zijn, of ergens hebben laten liggen.

Tegen de middag aan vertrek ik voor een ritje door Beauvais richting Corbeil-Cerf, een ritje van amper 25 km. Wat ik gisteren moest ontberen zit mij vandaag heel goed mee, het zonnetje schijnt en de wind blaast mij de helling op. Ik heb nu al spijt dat ik voor zo een korte rit gekozen heb vandaag.

Voor mij, Anita ziet het er heel anders uit, de zon kan dan wel schijnen maar mij willen ze perse de autostrade op krijgen, wat voor gevolg heeft dat ik terug een deel van Beauvais te zien krijg, wat uiteindelijk niet de bedoeling was, na een 15 min. Rij ik de goede richting in, verboden voor vrachtwagens, maar gelukkig weegt de moterhome geen 3 ton.

Het is voor mij enigszins een korte rit, wat niet wil zeggen dat ik minder aandachtig moet zijn, zo moet ik op een zeker moment helemaal naar rechts, een halve draai nemen om dan uiteindelijk links af te slaan. Dit had ik nog nooit gezien, enfin ik zit op de goede weg, juist gepast op met twee te passeren. Eens in het dorpje, waar geen levende ziel te bespeuren is, rij ik op aanwijzing van de gps een heel klein straatje in, “u bevind zich in door u gekozen straat” kan wel zijn, maar waar geraak ik de auto kwijt. De enige auto die er staat, staat met zijn rechterwielen op het voetpad, dat zie ik mij niet doen, zie je mij al zitten met een borduurwerkje in de hand, half hangend. Toch maar iets verder gereden, enkele meters, wat mij voor het probleem zorgt, “ ik kan mij hier niet keren” verder rijden kon ook niet ik moest op Raf wachten. Aan mijn rechter kant zie ik een oprit van een rapenveld, ik heb geen andere keus dan te proberen er achteruit op te geraken zonder de aarde te raken, ik zoek mij niet vast te rijden, het lukt uiteindelijk in drie keer, stap uit om te kijken of de landbouwvoertuigen doorkunnen volgens mij is het goed en anders moeten ze maar toeteren. Tenslotte is Raf niet zo heel lang weg. Ik kies voor het gemakkelijke en lees een boek dat ik mag lenen van Marijke, een leuk boek. En nu maar hopen dat Raf mij hier vind.

Om 15 u komt Raf al lachend aangefietst en verteld dat hier één km verder aan het kerkhof ,waar hij voorbij gereden is, een goede parking is. De fiets wordt opgeladen en rijden er samen heen.

10-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We kijken door het vensterraam en zien de kleutertjes naar school gaan, ze wuiven naar de hond die geïnteresseerd voor de venster staat. Een ouder steekt zijn duim naar ons uit, gewoon uit sympathie .

Raf maakt zich klaar om te vertrekken nog een afscheidszoen  “En voorzichtig zijn “klinkt het voor allebei. Terwijl Raf zijn eerste km maalt laat ik ons hondje nog eens uit, controleer of alles rijvaardig is en vertrek dan ook. Eerste verrassing : ik word de autosnelweg opgestuurd, blijkbaar heb ik de peàge niet uitgezet op de gps.  Na 65 km bereik ik Beauvais, en kan ik op zoek naar de afgesproken plaats, dat valt niet mee, overal druk geparkeerde auto’s ,hier kan ik niet tussen , ik beslis om zelf een plaats te zoeken en zodra ik een parking zie, schiet ik er me tussen. Nu wat handwerken en rustig wachten op Raf, het zal hem niet meevallen het regent en waait erg .

Ik Raf van mijn kant vertrek met volle moed voor een tocht , tien km korter dan gisteren, Na vlot door Amiens gereden te zijn krijg ik enkele beklimmingen .Op zeker moment hoor ik achter mij een tractor met volle snelheid aankomen ik zit in een bocht en zie aan de andere kant een auto afkomen in mijn richting, ik kies eieren voor mijn geld en rij het veld in, de tractor vertraagd wat nadat hij met volle vaart voorbij gestoken is maar ziet blijkbaar dat ik niet gevallen ben en trekt terug op.                                   

 Op de middag terwijl ik in een bushokje zit te eten krijg ik bericht dat Anita op een andere plaats staat, ik probeer deze nieuwe gegevens in mijn gps in te sturen maar zie dat er verschillende Beauvais zijn en weet niet meer welke ik moet ingeven, ik stel het ingeven uit tot ik aan de stadsgrenzen van Beauvais kom.

Na een tijdje fietsen begint het te regenen, geen malse warme druppels maar harde koude bollen slaan in mijn gezicht, het is ook ontzettend beginnen waaien in een afzink zie ik het water naast mij vooruit lopen en ik moet op mijn trappers staan om in de bergaf nog 11km per uur te halen, ik waai zowaar achteruit terug de berg op. Het begint nu ook te sneeuwen de sneeuwvlokken vliegen mij dwars voorbij en snijden in mijn linker wang, mijn handschoenen en mijn kousen zijn doornat en de sneeuw blijft op mijn natte handschoenen liggen, ik zoek terug een bushalte op om er te schuilen, ik heb van Marijke die warmteplakkers mee gekregen en gebruik ze voor de eerste keer. Na een tijdje zijn ze uitgewerkt en mijn handschoenen hangen zwaar van het water aan mijn handen te bengelen.

Aan de stadsgrens van Beauvais ben ik zo aan het beven dat ik de joystick van mijn gps niet meer kan bedienen, er zit niets anders op dan Anita op te bellen, daarvoor heb ik slechts twee toetsen nodig.

Ongeveer rond vier uur krijg ik telefoon van Raf, “ kan je mij komen halen ,ik schud helemaal van de kou” Hij geeft mij een straatnaam door en ik kan beginnen stressen.

Vlug de boel aan de kant en achter het stuur, het lukt om de straat in te geven en zie dat ik 5,5km van hem verwijdert ben. Bij het vertrek zijn de ruiten nog niet helemaal klaar, wat een eerste hindernis is, tweede hindernis ik mag niet naar links en ben verplicht de stad een hele eind door te rijden om uiteindelijk naar links te geraken, eens op de goede baan zegt de gps mij dat ik naar links moet wat onmogelijk was, het was verdorie een rond punt, ik gegokt welke straat ik zou nemen afgaand op de afstand dat ik van Raf was, en wat denkt ge, ik kom op een restaurant uit, de naam ontsnapt mij, volgende stap, terug keren, ik moest dichter bij Raf geraken , je raad het nooit een volgend rond punt waar mijn gps niet van af weet, ik sla de straat ik die ik denk de juiste te zijn en bevind mij in een industriepark geen enkel baantje die toegaan gaf om aan de andere kant te geraken, terug de rechte baan op en pak nu de tweede straat ik nader tot op 900 m en zie dan een splitsing, de gps geeft geen baan aan en ik moet het maar uitzoeken, ondertussen kreeg ik al telefoon van Raf dat hij in shock ging, om te ontploffen van de zenuwen zo dichtbij en er niet bij geraken, ik stop op een oprit want de baantjes zijn heel klein, en ik hielt in gedachten dat ik mij moest kunnen keren, ik wil autobestuurders doen stoppen door met mijn hand te wuiven gewoon om naar de straatnaam te vragen maar neen geen enkele stopt. Ik beslis om rechtomkeer te maken en rij naar recht ik nader tot op 200 m , terug een twee sprong, nog een straatje waar ik me keerde, ik heb reeds heel wat verkeersovertredingen op mijn naam, maar Raf gaat voor. Ik zwiep de moterhome om gelijk het een tweepeekaatje is en rij de juiste straat in, alleen ik wist dat toen nog niet. Ik bel zelf naar Raf waar hij voor de drommel staat, omdat ik het niet kan vinden, wordt er niet wijzer van en besluit om naar beneden te rijden ik moet er tenslotte heel dicht bij zijn. En ja, ik vind hem op de hoek van de straat, ik zie hem van ver beven, sta bijna aan het rode licht , zie dat ik me niet direct kan keren, schat mijn kansen in zie dat het rood is voor de andere en zwiep me weer om, zodat ik direct bij Raf was, één keer achteruit en daar staat hij dan, moeilijk verstaanbaar , schudden niet voor mogelijk, ik probeer de gps van zijn fiets te doen maar schud van de zenuwen even erg, gelukkig heeft Raf het eraf gekregen, want ik zou  de schaar genomen hebben. Samen hebben we de fiets erop gezet , ben ik honderd meter verder gereden en me op een parkeerplaats gezet, daar had ik tijd om Raf te helpen zijn natte kleren uit te doen en warme kleding aan te doen, hem in twee dekbedden gedraaid met een hete tas koffie, het heeft toch wel een uurtje geduurd voor hij bekwam, ik was toen wel blij dat ik hem gevonden heb, alles spookt door je hoofd , van hoe ga ik hem vinden, Raf is niet de persoon die zomaar belt dus ik wist als die belt is het dringend. Ik ben  wel teleurgesteld in de mensen van Beauvais, mensen in nood niet helpen dat kan er bij mij niet in.

Tegen dat we samen van dit avontuur bekomen waren kregen we telefoon van Marijke, die kon niet beter vallen, ik kon nog niet spreken van de spanning dus Raf moest maar bellen met onze dochter. Blijkt dat onze twee kleinzonen prachtig staan in hun piet piraat kostuums, leuk dat te horen het was fijn om die te maken. Na enkele uurtjes gezellig bij elkaar te zijn, hebben we nog gekookt en zijn daarna lekker in ons bedje gekropen, in slaap gewiegd door de wind.

09-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

“verdomme, die verdomde verduistering gaat weer niet dicht, wij zitten hier te kijk met het licht aan voor gans het dorpsplein, en ik kan jullie verzekeren er loopt  hier wat rond . Het is alsof we ze uitnodigen “ die vreemdelingen “ eens een bezoek te brengen……” of ik nu de schuldige ben of het mechanisme die het laat afweten, het maakt niet uit dit moet gemaakt worden, gelukkig heb ik voor het vertrek nog draperieën gemaakt die  volledig dicht kunnen. Het gaat hem niet om  de warmte ,maar als ge toe trekt zien ze of we er zijn of niet en als het dan donker is , is een bezoek rap gebracht, we spreken uit ervaring.

Na ons gebruikelijk ritueel van douchen , opruimen van de auto vertrekken we elk apart. Ik, Anita vertrek toch met gemengde gevoelens, weer alleen erop uit. Na enkele km gereden te hebben kom ik een grootwarenhuis tegen, tijd om wat voorraad in te slaan, maar tanken kan ik niet, nog geen bankkaart, daar komt binnenkort verandering in. Het duurde langer dan voorzien er was veel volk in de winkel.

Een veertig km verderop zie ik een groot benzinestation, en jawel de winkel eraan is open. Alleen op weg als vrouw het valt toch wel op en ik maak mijn deur vast als ik ga tanken, zo ben ik zeker dat  ik de sleutels mee hebt. Na het betalen rijden we ons tweetjes verder, jawel ons hondje zit vooraan te kijken of ze het baasje niet ziet. Eens in Doulens zie ik een bord met verwijzing “ lozen”, ik daar naartoe om de afvaltank te legen. En wat kriebelt er bij mij, zou ik de moterhome afwassen.

Maar ja, naar die twee naast mij kan ik niet kijken, de plaats is vrij en er is water. Vlug mijn emmer en borstel genomen en maar beginnen  schrobben. Die twee naast mij zaten raar te kijken, ik moet toegeven dat zal geen alledaags zicht zijn, iemand op vakantie die zijn auto staat te schrobben.

Blij dat het gebeurt is , en nu snel naar de laatste kilometers op, want om twee uur moet ik Raf laten weten waar ik ben en ik moet mij haasten om dat te halen. Eens in het dorpje aangekomen zie ik maar kleine parkings, ik heb er de moterhome maar opgezet en wacht nu op Raf. Toch spannend, zal hij mij vinden?

Ik Raf vertrek voor een rit van 85 km , gisteren hebben we onze 50 km niet ten volle rond gemaakt , dus nu moeten we dat goedmaken . Frankrijk is alles behalve plat, maar het is wel prettig, het lijkt zowat op langlaufen, je klimt tegen lage snelheid omhoog en kan je dan met een rotvaart terug laten uitbollen, het is niet zo gelijk in Vlaanderen waar op elke halve helling een stopteken of een verkeerslicht staat.

Bij het uitrijden van Doulens sta ik voor een muur, ik klim voor de eerste maal in het kleinste verzet en moet halverwege opgeven omdat ik uit adem ben. Bij het terug vertrekken blijkt mijn verzet zo klein dat mijn fiets van voor omhoog gaat, maar met nieuwe moed geraak ik toch boven op de heuveltop. Na een vijftig km sta ik weer voor een eindeloze klim en sta voor de tweede maal naast mijn fiets, nochtans bij het vertrek lijkt dat het allemaal niet zo erg is. Even verder op een nieuwe helling steekt een ambulance mij voorbij met loeiende sirenes , ik rij het gras in en lap daar sta ik voor de derde keer.

Het is vier uur als ik Anita vind op de afgesproken plaats, ik wist natuurlijk op voorhand niet dat de parkings zo klein waren, maar toen ik een voelde tussen de paaltjes en de moterhome kon mijn vinger daar niet tussen, amaai dat zou ik niet kunnen bij mij zou dat een bluts zijn.

Andere kleren aan, koffie drinken en verhaaltje schrijven, tot morgen

08-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is negen uur en we staan met ons papieren te wachten voor de bank. Om stipt negen uur stapt de bankbediende binnen en nodigt ons uit om naar het eerste verdiep te gaan, waar onze gegevens in de computer worden ingegeven. Voor 7.5 euro hebben wij  een uurtje later ,een bankrekening in Frankrijk, bij het telecombedrijf  vragen zij deze maal opnieuw een adres in Frankrijk. Het steekt niet nauw , een adres van een vriend is ook goed. En ik bedenk dat wij nog Franse vrienden hebben wonen op Martinique.

“Mais non c’est ne pas la France”

Ik wijs er haar op dat Martinique wel degelijk een Frans departement is, door de gemeentenaam in te vullen lukte het deze keer wel, ik hoop nu dat onze vrienden in Martinique onze facturen niet toegestuurd krijgen.

Het is ondertussen middag geworden als we samen vertrekken, van de parking, onze gps en  staan ingesteld op Arras, ik rij de auto van de drukke parking en parkeer in een zijstraat om me rijvaardig te maken.

Die paar honderd m verschil lijken voor mijn gps een probleem hij zit niet meer op route en begint opnieuw alles te berekenen, uiteindelijk rij ik via deze langerekte stad door Lille, telkens ik een stuk de weg af snij door een plein dwars over te steken herberekent de gps zijn route, wat me telkens enkele minuten kost, maar tenslotte geraak ik zonder problemen op de goede weg.

Het is twee uur en tijd om de gsm te raadplegen, bij het opnieuw instellen van de gps blijkt dat elke gps zijn eigen route kiest, tot nu toe heb ik altijd meewind gehad, maar nu ik naar de plaats rij waar Anita geparkeerd staat heb ik                 alsmaar tegenwind zelfs  in een bergaf met meetrappen haal ik amper 14km per uur.

Het begint al te schemeren  in  Beurvry als Anita komt  aangewandeld met een doos gebakjes. Ze had reeds contact gelegd met de plaatselijke bevolking, een vriendelijke dame met een zoontje aan de hand wist te vertellen dat het geen enkel probleem was om op de parking van het dorp te blijven overnachten. De kleine man was teleurgesteld dat hij “ la grande voiture” niet zag wegrijden.

Samen zijn ze wat verder gewandeld, tot ons hondje haar behoefte gedaan had, daar hebben ze afscheid van elkaar genomen.

07-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Vandaag  wordt het een rustige dag, we gaan eerst nog eens goedendag gaan zeggen in de bakkerij en trekken dan de grens over, om ons in Frankrijk te installeren qua gas en internet.

Om 13 u komen we aan op de parking van het commercieel centrum in Roncq. Men is hier blijkbaar niet gewend om een nieuwe gasfles te verkopen, want de verkoopster staat erop de oude gasfles te zien alvorens ze een andere wil verkopen. Na tweemaal ten rade geweest in magazijn en in kassa vinden we tenslotte een voor ons gepaste gasfles die we in Frankrijk terug kunnen hervullen.

De aanschaf van de internet verbinding gaat iets moeilijker, we moeten blijkbaar een Franse bankrekening en een Frans adres hebben,  met een “ ach vous êtes étrangers”  sturen  ze ons wel nog naar de concurrentie die misschien minder moeilijk is .Wat valt het tegen ons een vreemdeling te voelen.  Jawel, voor de concurrentie is een franse bankrekening al voldoende. Daar wij deze niet hebben begeven wij ons naar de plaatselijke bank ‘ de generale’ om een bankrekening te openen. Volgens de verkoopster van de tweede winkel een fluitje van één cent.

In de bank blijkt het weeral iets moeilijker te zijn, wij hebben geen adres en geen fiscaal attest bij ons, wees nu eerlijk, wie van ons heeft dat tijdens zijn vakantie op zak? Uiteindelijk blijkt dat we enkel met een fiscaal attest een bankrekening zouden kunnen openen, wat ons de bedenking geeft, rijden we er om of niet? Tenslotte hebben we nog veel kilometers te doen in Frankrijk. Na de verzekering te hebben gekregen dat we enkel met een franse bankrekening internet kunnen krijgen, en met een fiscaal attest een bankrekening keren we terug naar Moerbeke om het nodige papier te halen.

06-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ritten van 135 km ben ik niet meer van plan nog te rijden, die kosten mij teveel moeite, ik ga vandaag voor 87 km tot bij mijn dochter in Hulste.

Ze moeten mij niet wijsmaken zoals Brel wel eens deed, “Vlaanderen mijn vlakke land” want de weg zit vol met heuvels , zitten we niet in Heuvelland, of de Brabantse heuvels dan zitten we wel in de Vlaamse Ardennen. En geloof me ik ben niet erg geoefend om bergop te rijden, ik zet mij daarvoor op de kleinste versnelling, mijn volle gewicht op mijn zadel en geloof me op de duur krijg je daar zadelpijn van.

In Oudenaarde blokkeren mijn trappers, ik heb het gevoel dat mijn ketting afligt of meer zelfs dat mijn ketting geblokkeerd zit. Ik ga naar het voetpad om te zien wat er aan de hand is, en zie dat mijn zakdoek  tussen mijn tandwielen en mijn versnellingsapparaat gedraaid zit. Nu weet ik op welke manier ik mijn tandwielen kan kuisen.

Ik kom in Hulste aan en hoor dat ook de moterhome daar maar net aangekomen is. Vanavond zien wij onze twee kleinzonen terug.

05-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is tien uur in de morgen en ik vertrek voor de eerste trip van mijn route naar Compostella vanuit Rekem Lanaken.

Ik zie er meer uit als een gemeentewerker met mijn fluo regenjas aan, dan als een Compostella pelgrim. Ik doe dit opzettelijk een gemeentewerker heeft waarschijnlijk veel minder kans om overvallen te worden dan een eenzame pelgrim, en daarbij wil ik ook niet varen als mijn schoon grootvader, ook een wielerfanaat die één jaar na zijn pensionering werd omver gereden door niet zichtbaar genoeg te zijn en daarna nooit meer op een fiets gezeten heeft.

Deboosere en de zijnen , zijn leugenaars zij hebben opklaringen voorspelt en in plaats daarvan krijgen we overtrokken weer met besneeuwde fietspaden, we zijn nog geen vijf km op weg als een bushokje midden op het fietspad staat, ik rij de rechtse kant van de baan, mijn schoonzoon de linkse, iets voor mij, en terwijl ik een uitweg zoek om het bushok te vermijden slaat mijn schoonzoon rechts af omdat hij weet dat het fietspad achter het bushok doorloopt, om een botsing te vermijden sla ik mijn remmen dicht en op het gladde wegdek plof ik tegen de grond. Niet getreurd verder gereden.

Ten hoogte van Lummen heb ik een korte hevige klim, op het einde van die klim is er een verplichtte stop, ik spring met mijn twee voeten op de grond en op die moment blokkeren mijn beide knieën, ik kan geen kant meer op, na enkele minuten over mijn fiets te staan, laat ik mijn fiets vallen en stap er met stijve benen over. Fietsen zonder te eten wordt afgestraft voortaan zal ik de tijden voor het eten respecteren zodat mijn spieren niet zonder suikers vallen.

Ik leer mijn nieuwe gps nog kennen blijkbaar heeft hij er genoegen aan mij in rondjes te doen rijden, ik rij nu rond Diest en zie dat ik op enkele honderden meters ben van de plaats van waar ik vertrokken ben op de ringweg.

Het is al avond nu wij het centrum van Brussel passeren , de Turkse cafés zitten hier overvol en wij moeten ons tussen verkeer laveren, na een rit van 135 km komen wij aan bij de moterhome die geparkeerd staat op het Marktplein in Dilbeek.

04-02-2009, 00:00 geschreven door compostella