Het is vandaag geen zondag, er is helemaal geen zon te zien, het is grijs en bovendien nog koud ook. Wij staan aan de kade van een rivier in Perigueux en boven ons staat een kerk met twaalf torens, deze ommuurde kerk doet me wel even denken aan de twaalf apostelen kerk binnen de muren van het  Kremlin in Moskou. Tussen de kerk en de kade staat een huis gebouwd op een muur en laat maar zeggen het is een muur van ongeveer één meter dik, over de lengte van het huis , als je langs één kant kijkt is het alsof het huis wat uitsteekt naar de straatkant toe, maar dat doet ze  ook naar de andere kant.

Om  tien uur zoals gewoonlijk vertrek ik met de fiets, en deze maal heb ik de instellingen zo gekregen dat de Garmin en de Medion dezelfde route en kilometers geven. Het is dus de eerste keer dat ik voor het afleggen van de 48 km ook maar 48 km gereden heb. Die km gaan we morgen opvoeren. We zitten hier ondertussen in de streek van Bergerac toch een gekende wijnstreek en ik moet eerlijk zijn, veel wijnvelden vind ik hier niet, ik denk dat ze van elke druif een fles wijn maken.

Terwijl ik de gps klaar zet, zie ik Raf al in de verte rijden, normaal zou ik hem straks moeten tegenkomen. En ja hoor, een beetje verder steek ik hem voorbij, een geruststellend gevoel dat we beiden op dezelfde route zitten. 48 km is niet zo heel veel voor de auto en al vrij snel ben ik in Bergerac, en krijg ik de kans om enkele boodschappen te doen, de zondagmorgen zijn alle grootwarenhuizen hier open. Dat is gemakkelijk want ik heb anders geen tijd om boodschappen te doen he, (grapje).

Ik ga deze keer bij de  “poids lourds” staan, plaats genoeg, een boterhammetje eten en uitkijken naar Raf.

22-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is 7:01 als ik op mijn wekker kijk, het ding is vandaag niet afgegaan ik spring in mijn kleren trek een kam door mijn haar en zet mijn pet op, want zonder gel of water springt mijn haar terug in slaapstand, ik neem de ketting van de hond die spontaan haar kop vanonder haar deken steekt, ik neem ze mee op zoek naar vers brood en het duurt ook niet lang voor ik Hera aan de tralies voor de bakkerij vastleg. Ik vraag zoals ik gewoonlijk bij elke bakker doe, of ze roggebrood hebben , bij een kleine navraag bij de bakker zelf blijkt er toch een brood te zijn, die een zekere hoeveelheid rogge bevat, de bakkerin vraagt me of ze de broden moet snijden, en mijn ogen vliegen de winkel rond om te zien of er wel een snijmachine staat,ik ben nog niet vergeten hoe men in Spanje ( 28 jaar terug) men een soort kaasmes van onder de toonbank haalde en mijn brood in vijf grote stukken kapte, maar blijkbaar hebben ze hier ook al een snijmachine ter beschikking en ik ben blij dat ik het in de moterhome niet moet snijden met het broodmes.

De douchecel is aan haar ultieme test toe, wij douchen ons beiden en laten het water in de bak staan, voor de deur ligt een huishoudpapier om eventuele lekken op te sporen en oef!! Het blijft droog en zal we voorlopig opgelost zijn.

Het is nu de derde dag dat ik vertrek onder een stralende zon en helblauwe hemel, ik heb mijn outfit al aangepast en de winter kleren blijven in de moterhome de rit van vandaag is een echte rustdag rit, vanop de plaats waar ik vertrok, 235 m hoog, zak ik tot 93 m over een afstand van 48 km met de wind in de rug zonder een enkele keer berg  op te moeten.

Terwijl ik het volgende dorpje binnenrij, zie ik een benzine station, ik ga maar tanken, want zo dik liggen de stations hier niet gezaaid, ik betaal met de bankkaart, komt er daar een man naar buiten gelopen met zwaaiende armen verteld hij dat de automaat niet werkt. Ja zeg, plakt er dan een papier op met :”buiten werking ”. Na de tankbeurt ga ik binnen en gelukkig daar werkt de bankautomaat wel. Ik neem nog een zak muntjes mee, sommigen onder ons weten dat ik af en toe op muntjes rij. Echt goed tegen de stress. Met een muntje rij je vanzelf.

21-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Raf is de douchecel aan het uitdrogen, zoals gewoonlijk op zijn knieën, en het verbaasd hem dat zijn knieën en tenen nat zijn, hij kruipt nochtans niet in de douchebak , we hebben ons niet goed afgedroogd als we uit de cel gekomen zijn. Ik zie dat de mat nat is en veronderstel dat de hond haar drinkwater omgegooid is, (alhoewel het toch wel een hele natte plek is, voor zo een klein kommetje). Bij het afnemen van de fiets, elke avond wordt de fiets op het fietsenrek gezet, en ’s morgens terug afgehaald, bij noodvertrek is alles altijd rijvaardig, ziet Raf dat er een hele streep water op de parking ligt vanonder de moterhome, gisteren was dat ook al zo , toen dachten we dat het overloop was,maar ondertussen hebben we kunnen lozen, gisteren bij het aankoppelen van een nieuwe gasfles stond ook dat vak onder water, er moet ergens een lek zijn.

Omdat ik ongerust ben bij al die waterovervloed begin ik op mijn knieën een grondige inspectie van de douchebak, en stel tot mijn verbijstering vast dat aan de afvoer van de bak, een lange scheur rond de afvoer loopt, vandaar al dat water, nu hebben we het lek gevonden, maar hoe lossen we dat op?

Dat is iets voor later, er moet gereden worden.

Ik heb mijn gps op auto gezet in plaats van fiets, en vermoed nu dat de gps me langs de nationals zal sturen, hij rekent voor mij negen km meer uit dan voor de Medion ( 79  in plaats van 70) en groot is mijn verbazing als ik weer alle D en C wegen aandoe, ik heb nochtans een papiertje in mijn zakken waar de N wegen opstaan maar slaafs volg ik mijn gps die mij zonder moeite door Limoges stuurt en de bergen in naar Thiviers. Onderweg zie ik een plakkaat  “ Chemin de St. Jean de Compostella” met een schelp met uitwaaierende strepen op, het doet me een plezier te zien dat ik op de goede weg zit, al was het niet de bedoeling schelpjes te gaan zoeken. In Thiviers aangekomen tik ik in mijn gps de nieuwe lokatie aan die ik per telefoon van Anita heb doorgekregen, ik weet niet wat mijn garmin onder een auto verstaat want hij stuurt mij door de winkelstraat en daarna rond de kerk waar ik zelf met mij fiets moeite heb om niet langs twee zijden de muur te raken, maar ik vind de nieuwe bestemming zonder veel problemen.

Mijn vertrek   met de moterhome gaat rustig door Limoge tot ik op een druk rond punt komt en daar weet mijn madam niet meer waar naartoe, ze zwijgt in alle talen en ik kan niet anders dan terug keren, waardoor ze haar stem terug krijgt en me links, links,links laat rijden, met andere woorden ik moet de andere kant uit. Om niet teveel problemen te hebben start ik de gps opnieuw, en deze keer stuurt ze me vlekkeloos naar de goede richting. Onder de baan zie ik de kans om te lozen en daar maak ik gebruik van, het is toch fijn zo een accommodatie  gratis ter beschikking te zien, dat is wat anders in België. Ik stop nog één keer op een parking om een goed opslorpende dweil bij de gasflessen te steken, telkens ik naar omhoog rij loopt het water op de dweil, het is een kleine hulp want ik kan onmogelijk de gasflessen op tillen. Het is eigenlijk niet moeilijk dat we vochtproblemen krijgen,als het water onder de badkamer en de gasflessen blijft staan. Terwijl ik Thiviers binnenrij zie ik aan mijn rechterhand een mooie parking en hier stop voor vandaag mijn reis. In mijn hobby materiaal vind ik ( gerief om 3D kaartjes te  maken) siliconen en probeer zo goed  mogelijk dat aan de scheur te doen, maar ik betwijfel of het daarmee dicht zal zijn. Ronny zal werk hebben als we weerkomen. Moet hem dringend een mailtje sturen. Misschien heeft hij wat goede raad voor onderweg. Zo, het kan drogen en samen met Hera rust ik heerlijk op de bank.

20-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ik moet gaan tanken en sta reeds met de bankkaart in de hand, en jawel, drie keer raden, het banksysteem ligt uit, dus is het te betalen in contanten. Schaf dan nog eens een kaart aan. Maar alle in het warenhuis heeft ze perfect dienst gedaan, het gebeurt niet zoveel dat we samen boodschappen doen, nu wel dus.Wat staat er aan de inkom van de winkel: “he oorringen, zo zou ik er wel een paar van willen en dan nog 50 % korting” dat kan niet meer stuk. Die mannen weten wel waar ze de kasten met juwelen moeten zetten aan de ingang, geen vrouw kan er aan weerstaan!  Samen bergen we alle inkopen op en kunnen we vertrekken, elk met zijn voertuig. De rit vordert spoedig, ik heb een vrachtwagen voor mij rijden en pas me aan , aan zijn rijstijl dat gaat heel vlot. Twintig kilometers voor mijn doel slaat de vrachtwagen af en is het toch even wennen want ondertussen krijg ik ook cols te verwerken, de snelheid aanpassen en remmen op de motor is de boodschap. Het zonnetje schijnt volop en mijn ruiten zijn niet om door te kijken, dus van zodra ik een parking zie, ga ik ze afkuisen. I k zie een plakkaat met pic-nic erop, dus een goede gelegenheid om ruiten te kuisen. Terwijl ik erop rij, zie ik een vrouw gehurkt zitten haar behoefte doen, ze schrikt hoe ik de parking oprij maar doet dapper verder, er waren nochtans genoeg bomen om haar achter weg te steken. Zo, snel de ruiten kuisen en dan verder. Ik bereik vlot Couzeix en rij naar de kerk, ik zie ze van ver, dus Raf zal ze ook wel zien. Ik sta wel schuin maar wil me niet verzetten, omdat ik het adres aldoor gegeven heb, niets zo vervelend of verschillende namen te verwerken te krijgen. Nu is het wachten op Raf.

Mijn garmin rekent voor mij uit dat ik voor de 70 km voor vandaag 99 km nodig heb om de fietswegen te volgen, ik vertrek met volle moed en constateer na een tiental km dat ik over dezelfde brug rij waar ik gisteren over gekomen ben, ik begin te twijfelen rekent mijn garmin nu de terugweg uit van gisteren of laat hij mij echt zover rond rijden. Ik bel Anita op om het juiste afgesproken adres te krijgen want mijn garmin zegt niets meer dan: “ place du 8 mai” en zo zijn er hier in Frankrijk veel, ik krijg geen gehoor en begin in het wilde weg op mijn gps te tokkelen tot het volledige adres tevoorschijn komt :” place du 8 mai, Crouzeix” oke ik zal dan wel op de juiste weg zijn.

Tegen de middag krijg ik telefoon met de nieuwe locatie, ik bedenk nu ik  nog fris ben kan ik het beter ingeven, de gps herrekend en doet er prompt nog 30 km bij, en dat voor de 800m die Anita verder is gereden. Een knopje , vorige berekening vind ik niet dus ik zal het hele parcours moeten afmaken. Ik word niet gespaard geen dal is te diep , geen heuvel te hoog,ik heb veld, geiten, schapen en Limoise koeien genoeg gezien en zou willen dat ik sneller vooruit kom, ik moet zeggen dat de wegen hier pittoresk zijn , de wegmarkeringen zijn hier zelfs nog niet uitgevonden , hier komen zeker weinig toeristen langs, ik ben nog steeds bezorgd over het feit dat mijn gps mij steeds maar Noord Noord/Oost stuurt ik moet helemaal niet naar Turkije maar naar Spanje, De naald zou dus Zuid Zuid/Oost moeten wijzen.

Om vijf uur wijst mijn gps eindelijk Zuid-West aan, ik heb nog een hele weg te gaan en bel Anita op dat het laat kan worden, de heuvels worden echte cols en de snelheid naar boven rijden van 10 km/per uur naar 7 km per uur. Stilaan begint het donker te worden en de wegen die ik deze middag nog pittoresk vond worden nu echt gevaarlijk, ik zie geen rand van de weg met het kleine beetje licht van mijn fiets , naar beneden rij ik met de remmen op om niet in de afgrond te geraken naar boven heb ik geen snelheid genoeg om mijn licht te doen branden, als het er dan toch een auto komt als tegenligger ben ik totaal verblind en weet niet meer waar ik ben, ik sla dan ook mijn remmen dicht en blijf staan waar ik sta in de hoop dat de automobilist mij op tijd opmerkt. Deze situatie wordt echt gevaarlijk nu heeft mijn gps die een veiligheidssysteem moet zijn mij in gevaar gebracht. Ik vertrouw hem niet langer en zal vanaf nu zelf bepalen langs welke wegen ik rij.

Kan er dan niemand zeggen welk logaritme de gps gebruikt om een fiets doorheen het landschap te leiden, spijtig genoeg heb ik deze gps niet zelf gekocht, anders had ik zeker al een mailtje gestuurd naar de verkoper , om te vragen wat er mis is met mijn gps, want het kan toch niet zijn dat een gps de kortste weg niet kent voor het voertuig waarvoor hij is aangeschaft.

Ik ben heel blij als ik om 21 uur de moterhome terug vind .

19-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Vandaag stippel ik een route uit van 80 km mijn fiets garmin berekend mij 92 km om mij van de drukke nationals weg te houden en ik neem deze met graagte aan .

Ik ben nog maar net vertrokken als ik door het dorpje Descartes fiets, dat zichzelf afficheert als filosofische stad het huis van Rene Descartes is als museum te bezoeken maar daar heb ik nu geen tijd voor ,” ik fiets dus ik besta” even verder bij het bestijgen van een helling zie ik onder mij een rivier die over zijn volle breedte is afgedamd en waar over tientallen meters het water gelijkmatig overstroomd, aan de andere kant zie ik een enorme hypodroom, op het grote groene veld zie ik vierkante hagen staan die waarschijnlijk bedoeld zijn om de paarden rond en over te leiden, op de affiches zie ik uitnodigingen voor zowel draaf – spring en ren sport  , alle paardensport komt hier blijkbaar bij elkaar.

Op zeker moment zie ik op mijn weg een plakkaat “ route barré over twintig kilometer” ik rij erdoor , met mijn fiets kan ik toch overal door, bij elke dwarsstraat wordt dit bord herhaald en als het bord op zes kilometer staat verschijnt er aan mijn rechterhand een heuse rivier, wel 10 tot 20 m breed, ik zweet wel van het fietsen, maar krijg het nu toch ook benauwd “ ’t zal toch geen brug zijn die onderbroken is?” Want als dat het geval is kan ik de hele eind terug fietsen, ik kijk al eens links en rechts naar openstaande hangars of ik daar soms de nacht kan doorbrengen indien mijn voorspelling bewaarheid wordt.

“Oef wat ben ik blij”een kraan en enkele vrachtwagens staan in de nauwe straatjes van het dorpje, aan weerszijden leggen arbeiders witte plaveien op dijkjes van mortel, een breekbare constructie dus.

Ik neem  mijn fiets op en draag hem over de dijkjes, ik ben al blij dat het dat maar is. Als in een roetsjbaan fiets ik van de ene heuvel op de andere, vertrekkende van de grootste versnelling en eindigend in de versnelling die ik net nog aankan op de volgende heuveltop, opeens remt er een auto en blijft achter mij aanrijden ik denk nog, “ ge moet niet duwen zulle” want er is plaats genoeg om mij te passeren, als ik weer boven ben passeert de lijkwagen mij en ik denk : “ mij komen halen moet je ook nog niet”

18-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We  verbreken onze routine om vandaag onze carte bleu visa af te halen op de bank ,zo een kilometer en half hier vandaan,  na een uurtje hadden we onze kaart op zak.

Tours was een verpichtte stad vanwege de bankkaart, nu stippelen onze reis verder uit naar de Spaanse grens  en het zit niet mee, de gps en en de route op de computer geven allemaal verschillende afstanden, we nemen er een doenbaar stuk uit, voor Anita gps zo een 45 km voor mij 73 km. Als proef op de som rij ik deze afstand en ik moet zeggen het brengt mij langs rustige banen over stevige hoogtes  met prachtige uitzichten, alleen het is niet de bedoeling om de hele reis het dubbele van de km te rijden, wij moeten voor morgen een andere formule vinden.

Ik rij mijn 45 km op een rustig tempo doorheen de steden, geen autosnelweg vandaag en vrij snel zitten mijn kilometers erop. Ik bedenk dat er dit weekend twee jarigen zijn en ik op zoek moet naar een postkantoor. Het is een klein dorpje en het postkantoor is vrij vlug gevonden, toeristen zien ze hier niet veel, en het was voor de lieve dame een hele karwei om te weten te komen hoeveel postzegels erop moesten. Terwijl ik moet wachten zijn er mensen die mijn hondje zo lief vinden en die achter mijn rug geluidjes maken om Hera tot bij hun te lokken. Doch mijn “ stoere leeuw” zet zich met haar snoet naar de mensen gericht en begint te grollen gelijk een  Rotweiler. Een heer maakte de opmerking: “ ik kom best niet aan u, mevrouw”. Toch schoot iedereen in een lach , zeg nu zelf dat kleine ding die mij gaat beschermen, dat heeft mijn Dobberman nooit gedaan voor mij.

17-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is duidelijk geen zondag meer vandaag, dat voel je letterlijk en figuurlijk , als je buiten kijkt hangt er een grijze sluier die de zon verbergt, en de vrachtwagens verraden  dat het weekend voorbij is, toch vertrek ik vol goede moed naar Tours, al heeft mijn gps weer kuren, ik weet dat de afstand tussen Blois en Tours 54 km vogelvlucht is en voor Anita met de wagen betekent dat een afgelegde weg van 63 km, voor mij per fiets rekent mijn garmin uit dat ik 102 km moet fietsen, nu ik ben wel ingesteld om af een toe een toeristische uitstap te maken maar geef toe het dubbele van de kilometers dat is iets te veel van het goede. Ik stel de gps in op Amboise zowat ergens het midden tussen Blois en Tours en met de 33 km die hij voor mij uitrekent ben ik tevreden.

Al volg ik lange tijd de Loire toch is dit geen vlakke rit, af en toe geeft mijn toerist aan van de rechte baan af te wijken, schiet de hoogte in en laat mij genieten van een ritje tussen  de wijngaarden langs onverharde paden, het valt wel op dat deze onverharde paden met de wit rode tekens van de” lange af stands routes”.De vierkantshoeves hebben plaats gemaakt voor heuse kastelen die boven ons uit prijken, door  communicatie fout tussen mij en de garmin draai ik spontaan één van de kastelen op, waarop ik algauw mijn fout zag en dan maar een straatje verder ben ingedraaid. Op mijn weg kom ik voorbij tientallen wijnkelders uitgehouwen in de mergel , die allemaal uitnodigen om te degusteren .

In Amboise krijg ik een smsje van Anita dat zij een parking heeft niet ver van de bank waar wij verwacht worden, ik moet hier nog mijn “ carte bleu” halen, waarbij ik mijn gps opnieuw instel en rechtstreeks naar het gevraagde adres rij.

Terwijl Raf  vertrekt, maak ik de gps klaar om te rijden, Staf en Erna zijn reeds vertrokken. Ik kies vandaag voor de autosnelweg ik wil zo snel mogelijk een plaatsje vinden dicht bij de bank, waar ik moet zijn.

Eens Tours binnengereden is het heel druk verkeer, ik wil de tunnel niet inrijden dus krijg ik alle rode lichten  en er zijn er veel. Vrij vlot bereik ik de Boulevard Heurteloupe waar de bank zich bevind er is maar één ding, ik heb geen huisnummer van de bank, dat wordt dus zoeken en het is een hele lange Boulevard. Stapsgewijs geraken we maar verder en aan het eerste licht zie ik waarom , er is een betoging aan de gang. Ik kan er niet mee lachen we worden van de politie allemaal omgeleid en ja , waar naartoe? Na een drie kwartier rondrijden in een drukke stad had ik er genoeg van , de parkings die ik vond waren telkens te kort voor de moterhome en als ik een plakkaat “P” zag was het een ondergrondse, dat zou pas koud worden in de moterhome moest ik daar in rijden.

Ik probeer me te situeren en blijf zo dicht mogelijk in de buurt, iets verder buiten de stad zet ik me langs de appartementsblokken niet een te beste plaats maar we kunnen er met twee moterhomes staan en dat is in dit geval al een luxe. Ik kijk mijn gps na hoever ik van de bank verwijdert ben en met 3,4km vind ik dat het goed gelukt is.

Staf en Erna komen eraan gereden,ze wisten me te vertellen dat dit het verste punt was voor hun, ja met 60 à 70 km per dag, schiet het toch ook op hoor. Zij keren deze namiddag terug huiswaarts, maar wachten op Raf. Het wordt een gewoonte maar Raf is daar weer vrij snel, we maken ons klaar om samen per fiets naar de bank te gaan. Daar aangekomen bleek die  op maandag gesloten dus die inlichtingen hadden ze ons ook in Roncq kunnen geven. Terug bij de moterhomes nemen we afscheid van onze vrienden, zwaaien nog eens . En zien morgen wel verder……

Bijlagen:
map_erna_260.JPG (23.4 KB)   
map_erna_283.JPG (40.9 KB)   
map_erna_286.JPG (33.9 KB)   
map_erna_355.JPG (34.5 KB)   
map_erna_399.JPG (38.3 KB)   
map_erna_405.JPG (35.3 KB)   
map_erna_410.JPG (18.7 KB)