Het vertrek vanmorgen loopt wat moeilijk, de nylon contremoer  van mijn voorrem is gebarsten, wat betekent dat ik de hendel van mijn voorrem tot tegen mijn stuur kan trekken zonder dat mijn remmen in werking treden, en ik geloof dat ik vandaag toch enkele maal boven de 900m hoogte moet. Het koffertje dat bij het vertrek in der haast nog in de kofferbak is gegooid, het koffertje van de vorige moterhome, waaraan altijd wel wat scheelde, komt nu goed van pas. We proberen met tape de contre moer vast te kleven, dit heeft helemaal geen effect en de hendel trekt helemaal tegen het stuur, als het zo voort gaat wordt het weer een verplichte rustdag, ik zie ineens een spanband en bevestig die rond de contre moer, dit heeft blijkbaar wel effect en de remmen pakken weer.

Ik ben nog niet ver uit Burgos weg als ik reeds een plakkaat zie met “ de uitstralende schelp”,“camino de Santiago”  en ”N120” mocht ik niet weten dat ik nog 500 km moet fietsen ik zou denken dat ik aan het laatste eind begonnen ben. Het is een sombere koude dag en ik heb verrekt veel tegenwind, zelfs bergafwaarts moet ik meetrappen, het had niet erg geweest mochten mijn remmen niet gemaakt zijn. Gisteren heb ik nochtans naar het VTM weerbericht gekeken en men voorspelde een heldere dag en de isobaren lagen ver van elkaar wat op windstilte had moeten duiden, maar nee het is grijs en tegen de middag breekt hier en daar de zon door, de zonnige plekken dwalen over de heuvels alsof Onze –Lieve-Heer vanuit de hemel met een zaklamp aan het zoeken is of er nog geen gewassen aan het schieten zijn. Ik bid dat zo een spot mij zou volgen want ik ril van de koude , het zweet is nat en kil geworden en wat zonlicht zou dat terug opwarmen.

Zoals gewoonlijk vertrek ik iets na Raf, en ja hoor we gaan er weer een plezierreisje van maken, ik zie in een half uur tijd zowat de helft van Burgos om uiteindelijk dan toch de goede weg te vinden en Raf in de verte te zien rijden, olé we zitten goed.

De gps krijgt het moeilijk, hoe verder ik rij hoe meer ze haar vergist. Ik denk dat de kaar van Spanje er niet helemaal inzit. Enfin, ik nader het dorpje en doe mijn goesting, ik draai terug en rij wat verder het dorp binnen, een mooi dorp met mooie parkings, dat is iets voor mij, ik draai mij over de straat en sta in twee keer in mijn vak, haal mij nu maar weg. Aangezien mijn gps geen straten meer kent moet ik er op uit om straatnamen te vinden, gelukkig vind ik direct een straatnaam, maar ik vind het wat weinig om door te sturen naar Raf, ik wil een reserve straatnaam. Ik sta te kijk aan een café, en zie een plakkaat, maar hier in Spanje weet je nooit en ik vraag aan een oud ventje of het werkelijk deze plaats is.” Si si , Plazuela De Pina Merino” , terwijl ik dapper aan het schrijven ga, komt de café bazin buiten gestoven, ik krijg daar een waterval van woorden , ik vraag haar of het ginder ( terwijl ik wijs) “de Calle Santa Maria “, ze kijkt mij bedenkelijk aan en wijst de verkeerde richting aan. Ik toon haar dat het niet juist is, ze trekt haar schouders op en zegt dat ze niet weet welke straat het is. IK moet zeggen ik was even sprakeloos. Terug in de moterhome stuur ik Raf de straatnamen door en  ga lekker wachten op mijn ventje, neem mijn handwerk, verdorie, er kijkt mij iemand heel triestig  aan. “Ja, Hera  we gaan wandelen door de stad”, allé stadje,wel vele mooie kleine winkeltjes, en een snoepwinkeltje gelijk wij kenden van in onze kindertijd. Toch zijn ze hier modern hoor, want er is een geldautomaat, daar maak ik gebruik van.

Naast onze moterhome staat een standbeeld van een pelgrim die naar Compostella gaat. Daar maken we enkele foto”s in een stralende zon , want ondanks wij geen schelpen zoeken zijn we toch steeds blij als we ze toevallig vinden.

Overal waar we maar kunnen kijken we of er geen onbeschermde netwerken zijn, daarvoor zetten wij ons soms bij appartementen of huizenblokken in de hoop daar iets te vinden, nu staan wij tussen een kerk en een school, weinig hoop op internet dus, maar proberen kost geen geld, en olé ,deze keer lukt het en alle verslagen van de laatste dagen worden doorgestuurd.

08-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

De schrik zit er bij mij goed in en wil de moterhome en mezelf niet verder in gevaar brengen en besluit deze rit over de autostrade te maken. Bij het zoeken naar de weg om op de autostrade te geraken rij ik verkeerd, er staan hier dan ook bijna geen borden. Gelukkig zie ik het net op tijd en kan de wagen keren naar de andere richting, deze keer de goede. Het valt me op hoeveel sneeuw hier nog ligt, de banen zijn goed maar als ik straks tank ga ik toch mijn zonnebril opzetten, de sneeuw is te verblindend. Vrij vlot kom ik in Burgos, brede banen, goed zichtbare zijstraten, dat is wat anders dan de smalle straatjes met de balkonnetjes. Ik zie aan mijn rechter zijde een parking van een sportcentrum en parkeer me daar tot als Raf komt, ik zie dan nog wel of we blijven staan.

Ik weet dat ik vandaag een zware rit maak was de Pto  de Orduña 900m hoog ik weet dat ik vandaag over de 1000m hoogte moet en vandaag is er geen moterhome die mij willes nilles meeneemt als ik halverwege ben. Ik bereid me mentaal voor en tijdens het stijgen tracht ik steeds op het grootste verzet te blijven de hoogte meters gaan snel naar omhoog en toch moet ik geen snelheid inboeten, dit is er zeker geen van 14 %, het landschap past niet in mijn hoofd ,dit is weggelegd  dit is weggelegd voor Zwitserland, Oostenrijk of het daaraan palende Duitsland, maar voor Spanje kan het niet dat er overal sneeuw ligt, ik zit nu misschien wel op 900m hoogte maar dat hier in maart nog zoveel sneeuw ligt , het zal wel aan de opwarming van de aarde liggen. Ik ben de 1000m hoogte over en kom aan een service station ik weiger af te stappen maar blijf in dezelfde versnelling hijgend verder fietsen tot ik op het eind van de parking eindelijk mijn adem terug gevonden heb. Van hieruit gaat het makkelijk bergaf tot Burgos, alleen een plakkaat weigert me de weg verder te volgen en stuurt mij een rotonde op eens op de rotonde blijkt geen van de afritten toegelaten is voor fietsers, ik zit in een muizenval. Ik rij dan maar naar peàge oprit om de weg te vragen, maar men komt al roepend uit het hok en jaagt mij met veel gebaren weg,ik  vraag nog de weg naar Burgos voor fietsers maar het enige antwoord dat ik krijg is: “ no possiblé” ik rij dan maar terug naar omhoog de rotonde op om nog een toertje te doen tot ik de politie in het zicht krijg en deze is zeer vriendelijk rijd me voor een klein onooglijk afritje, daar moet ik in om met de fiets naar Burgos te geraken. Nog voor de middag vind ik de moterhome op de parking van het sportterrein .

Gisteren hebben we blijkbaar iets te kort gekocht bij de inkopen, ik ben dan ook bereid om hier in Burgos op zoek te gaan naar het nodige, en na wat navraag kom ik in een grote  “Aucanpo” een Auchan dus, een echt groot koopcentrum. Al vlug had ik daar het nodige gevonden en toen ik nog even naar de dranken wou kijken ging gewoon het licht uit, niet bij mij maar in het warenhuis, ik ga dan maar met mijn inkopen naar de kassa waar na anderhalf uur de kassa’s terug beginnen te tikken.

Terwijl de snelkookpot op het vuur staat horen we plots muziek, we staan aan een stieren gevecht arena en denken dat we vanavond nog een show zullen krijgen. Tussen het koken door kijken we door het venster en zien een twintigtal muzikanten op de weg aan het oefenen voor de “ semaina Santa”  het doet toch wat, deze muzikanten te zien oefenen want niet alles komt vanzelf.

07-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het slechte weer dwingt ons vandaag tot een rustdag, maar op de parking waarop we vandaag gestrand zijn is niets te vinden, behalve dan de club waar ze de Thaise meisjes aan de deur afzetten om hun werk te doen.  “De Matroesjka ‘s” in het echt. Verder is er in het dorp niets, enkele loslopende honden  en een bakkerij met als opschrift “ te koop “. We rijden dus met de moterhome naar het volgende dorp “ Briviesca”, daar hebben we meer geluk. We vinden een kleine supermarkt en kunnen water en voedingswaren inslaan. Verder besteden we de tijd aan het schoonmaken van de moterhome die na een maand reizen wel eens een goede beurt kan gebruiken.

06-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

De extra bescherming van gisteren heeft mij niet kunnen behoeden voor natte voeten, ik moet een regenbroek hebben en wij zoeken er hier in Spanje nu al de hele tijd naar. Ze zijn niet te verkrijgen in sportwinkels , noch in souvenirwinkels waar ze paraplu’s en regenkappen verkopen , een dikke winterbroek die kunnen ze mij wel geven, maar iets tegen de regen nee dat hebben ze hier niet.

De hele nacht heb ik wakker gelegen denkende aan de col die vandaag genomen moet worden, het wakker liggen is mij gemakkelijk gemaakt door het tokkelen van de regen op de moterhome. We slaan aan het knutselen, enkele plastiek vuilzakken worden boven gehaald en verknipt volgens patroon van een broek. Op reis vertrekken we nooit zonder Duck tape en de stukken worden vakkundig aan elkaar gekleefd met de tape, ook overhandschoenen worden uit hetzelfde materiaal gemaakt, want de regendichte handschoenen in Lille gekocht in Decatlon blijken toch niet zo waterdicht als ze beloven.

Om tien uur vertrek ik zoals gewoonlijk, dit keer met alle warme kleren aan en de pas gemaakte regenkledij, ik ben nog niet lang op weg als de moterhome mij voorbij steekt, de bergpas van 14% voorspeld niet veel goeds, als ik oostwaarts rij krijg ik de hulp van een sterke wind en ga de berg op telkens ik in de haarspeldbocht draai krijg ik de wind in mijn gezicht en word het mij extra moeilijk gemaakt, ik moet zelfs eens van de fiets maar kan toch terug vertrekken.  De gps geeft 500m hoogte aan en ik zie dat de eerste sneeuw blijft liggen, ik kan nog in de sporen rijden van auto’s die gepasseerd zijn en heb weinig te vrezen want er is nog geen enkele auto die mij voorbij gestoken is, op 600m hoogte raak ik met mijn achterwiel een ijzige klomp sneeuw moet van mijn fiets en kan niet meer terug starten, bij elke trap slipt het achterwiel door in de sneeuw en de fiets kan geen evenwicht meer vinden, dan maar te voet . Op 650m hoogte zie ik de moterhome staan wat leuk dat men hier een plaatsje heeft gevonden om op mij te wachten. Naar mate ik dichter kom zie ik Anita rond de moterhome lopen , ik zie ook verschillende sporen die links en rechts uitschuiven en besef nu hier is iets anders aan de hand dan een rustplaats. Anita is bezig met het opleggen van de sneeuwkettingen iets wat niet vlot blijkt te gaan, ik snel haar ter hulp wie had dat gedacht dat ik als fietser nog voor bezemwagen zou moeten dienen. De moterhome staat op het rijvak , maar tot in het midden van de straat, en wij zijn nog bezig met de sneeuwketting op te leggen als van uit de diepte een sneeuwruimer komt aangevlogen , zijn schop is te breed om gewoon op het rijvak te blijven en hij rijd tot tegen de vangrails aan één kant en rakelings de moterhome aan de andere kant, natuurlijk was hij bezig met ons rijvak vrij te maken, zodat een hele strook sneeuw blijft liggen op dat rijvak waar wij staan. We zijn nog maar even bekomen van die emotie als een personenwagen met een kleinere sneeuwschop erop komt aangereden. De man stopt achter ons en komt ons met veel woorden vertellen dat de bergpas gesloten is, natuurlijk kunnen we alleen maar verstaan “ Chiosso”, “ plakodo” en “ debacho” voor zover wij begrijpen staat er beneden een bord bergpas gesloten of als we de gebaren van de man moeten geloven een plakkaat met de naam van de bergpas met een streep door, nu ja de bergpas noemt zoals het dorpje waar we vanmorgen vertrokken zijn “  Orduña” en het kan zijn dat daar zo een plakkaat stond wat voor ons wou zeggen einde bebouwde kom. En nu? ”Ahora?”  De man kijkt naar Anita, dan naar de sneeuwkettingen zucht eens, en iets wat wij verstaan als, wacht nog 15 min en vertrek dan. Ik ben bezig met de wielen vrij te maken van sneeuw en een tweede sneeuwruimer komt eraan gereden, door het proberen opleggen van de sneeuwkettingen is de moterhome meer naar het midden van de baan geschoven, de kettingen liggen reeds in de auto en de fiets is ook op het rek gezet. De sneeuwruimer stopt achter ons, en Anita roept iets naar mij, ik ga naar binnen om te horen wat ze zegt, sta met één voet op het trapje en de auto begint te rijden, ik krijg het gevoel op het toilet van een ouderwetse  trein te zitten en de grond onder mij zien voort denderen .Het is nu zaak de pas zo snel mogelijk te verlaten, voor er nog een boete bijkomt ook. We passeren de personenauto met de kleine sneeuwruimer nog eens , Anita zwaait nog eens, maar de man kijkt maar groen en zwaait flauw terug. Voorzichtig rijdt Anita naar beneden en bij het eerste dorpje dat we tegenkomen zien we de politie in volle vaart de bergpas oprijden, zouden die op zoek zijn naar die twee gekken met een moterhome en met een fiets?

Mijn deel van het verhaal ziet er als volgt uit,

Ik vertrek iets later dan Raf, met een heel slecht gevoel, ik vertrouw de rit over de bergpas voor geen haar. Al rijdend word ik iets rustiger omdat de banen schoon zijn, een beetje verder zie ik Raf dapper fietsen en rij hem voorbij, ik toeter niet deze keer, omdat ik alle aandacht aan het stuur nodig heb en zie dan ook niet of hij zwaait zoals gewoonlijk. De eerste sneeuw is in zicht en ik zie op de gps een heleboel haarspeldbochten, dat beloofd, de auto rijd er dapper op, de hond zit te bibberen naast mij en dat kan ik echt missen. Misschien voelt zij dat ik gespannen aan mijn stuur zit. De eerste haarspeldbocht in de sneeuw kan ik nemen , maar een tijdje later sta ik dan toch stil, het is te zeggen, ik sta in een bocht, geraak er niet meer op,moet de handrem optrekken en zelfs dan schuif ik achteruit. Ik ben bang voor tegenkomend verkeer, want ik sta helemaal in de weg. De moter valt stil, ik leg het kontact af en probeer rustig te blijven. Na enkele seconden start ik opnieuw en verplicht de auto de bocht te nemen, niet uit het oog verliezend dat hij kan wegschuiven, dat doet hij een beetje maar geraakt toch wat verder zodat ik op een recht stuk sta, nu geraak ik echter niet meer vooruit. Ik stap uit om kattenbak korrels te nemen en de sneeuwkettingen, tot overmaat van ramp komt er achter mij een auto aangereden, die ziet mij staan, de man stapt even uit, neemt alles in ogenschouw ,kijkt naar mij en vertrek zonder één woord te zeggen, daar sta ik dan, helemaal alleen op een berg, niet wetende wanneer Raf zal aankomen. Ik begin de sneeuwkettingen uit hun doos te nemen, en met de gebruiksaanwijzing in de hand ,leg ik ze rond het wiel. Ik trek ook een warme jas aan, want het is heel koud en wil niet onderkoelen, heel voorzichtig stap ik in de auto om die te pakken want ik ben bang dat hij gaat schuiven, en spring dan maar eens achter het stuur. Terug buiten zie ik Raf de berg opkomen , hij is er snel  en komt me snel ter hulp. Een hele opluchting dat ik niet meer alleen ben, en samen buigen we ons over de sneeuwkettingen. Na het verhaal met de sneeuwruimers rijden we de berg af en houden het voor gezien voor vandaag.

05-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is een  koude, druilige , sombere dag, zo een van die dagen waarop je het gevoel hebt dat het nooit licht gaat worden. We nemen bijzondere maatregelen om deze weersomstandigheden baas te kunnen, handschoenen worden apart  verpakt in plastieken zakjes en tussen mijn schoenen en de overschoenen word een stuk plastiek gestoken om mijn kousen tegen nat worden te beschermen en Ik ben nog niet lang op weg of ik steek al mijn rode lamp aan, gisteren aan mijn helm vastgemaakt. De banen die ik volg lijken autostrades waar ik met de fiets door slalom. Ondanks alle voorzorgen wordt ik toch nat en krijg ik het koud het is tegen de middag aan en ik doe nog een ferme klim om op de goede weg te geraken bovenop deze heuvel staat een bord : “ autoweg” “ verboden voor voetgangers, fietsers, tractors, brommers” er is geen enkele andere uitweg dan terug te keren de heuvel  terug af te dalen ,dit zijn zo van die momenten waarop de moterhome zou bellen en zeggen :” kom we bollen het af en gaan terug naar huis”.Ik vraag in het dorp de weg naar “ Burgos” bij de eerste krijg ik teveel uitleg en weet niet meer wat hij gezegd heeft, de tweede geeft ei zo na geen uitleg en uiteindelijk  bij de derde persoon krijg ik in twee woorden , alle drie de goede weg te pakken “ arriba, arriba,recho” . Uiteindelijk vind ik de moterhome in  Orduña op de afgesproken plaats.

Zoals gewoonlijk vertrek ik na Raf, het begint al goed, het eerste licht kan ik niet naar rechts, gelukkig sta ik voor het rode licht en kan de boel overkijken, zodat ik eerst rechtdoor rij, dan een halve draai om uiteindelijk rechtdoor te rijden. Nu pas ben ik goed vertrokken, het regent hard en de ruitenwissers staan op de hoogste stand, de hond zit rillend naast mij mee te kijken, ze moet niet klagen, ze zit lekker op haar zacht dekentje .Ik  ga op het kruipspoor rijden dan kunnen de snelheidsduivels voorbij, ik riskeer geen boetes, niet te geloven het is geen kruipspoor maar een invoegstrook voor een ander dorp, levensgevaarlijk, ge moet niet denken dat de andere bestuurders er mij terug tussen laten, er zit niets anders op dan gas te geven en maken dat ik mee ben. Gelukkig kan deze auto goed optrekken, ik rij er graag mee, hij rijd soepel we zijn gewoon één geheel.

Nog een tiental kilometers en ik ben op de afgesproken plaats, alle ik moet eerst nog een parking vinden en hier is dat een belevenis op zichzelf, zeker met een moterhome. Ik zie een bord: “ verboden voor vrachtwagens”, en denk: “ ik ben dat niet”. De straat waar ik in rij is breed genoeg, maar!!! Ik moet volgens de gps naar rechts en ik doe dat, kom ik me toch in een smal straatje met overal balkons, nee zeg, ook dat nog. Het eerste straatje gaat nog, maar dan zie ik recht voor mij huizen staan en nu, ik stop even om het in mij op te nemen, wil achteruit rijden maar zie dat ik drie auto”s achter mij heb, dus vooruit dan maar, ik moet naar links afdraaien en doe dat in drie keer, ik begon er waarachtig van te zweten, kom ik einde de smalle straat, met nog voetgangers aan mijn linkerkant, niet te vergeten al die balkonnen die ik moet vermijden , doet een vriendelijke meneer tekens dat ik voorrang heb, ja dat kan wel zijn, maar ik was nog niet helemaal bekomen van dat ritje, tot mijn opluchting kom ik op een grote open plaats en zie het plakkaat “P”, ik blij er naartoe, jaja, weer een smal straatje en midden de straat een “P”, enfin ik doe het toch maar en na een steile afzink kom ik op een grote parking, oef ik ben er.

Terwijl we ons verslag aan het schrijven zijn zien wij de bergen rond om ons tijdens de hevige regen-  sneeuwbuien  veranderen van zwart naar wit en terug andersom .

04-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Deze morgen  heben wij ons grandioos overslapen,  op onze slaapplaats  aan  het kerkhof en we weten dat we niet welkom zijn met onze moterhome  in deze stad. We  willen op tijd weg zijn om geen hinder te zijn bij een eventuele begrafenis.

Ik vertrek iets na Raf, moet me nog omdraaien in een toch vrij smalle straat, maar dat lukt. Het gaat over de bergen heen, soms hele steile hellingen, ik ben blij als ik een stadje nader en een parking zie onder een autostrade, er is geen verbod en dus rij  ik er maar in. Ik ga vlug naar het plaatselijke marktje, maar spijtig genoeg kan ik er geen brood verkrijgen, een vriendelijke dame geeft me heel veel uitleg, maar ik snap er niets van en door haar aanwijzingen vind ik toch een winkel die brood verkoopt. In de vroege namiddag is de hond heel erg opgewonden, blijkt dat het baasje er al aankomt, leuk dan kunnen we samen het stadje verkennen.

Na een voorspoedige rit heb ik er al spijt van dat ik niet meer kilometers gereden heb met dit mooie zonnige weer.

We zitten nu in een gewoon café waar vrij internet is. En versturen onze mail vandaar uit.

03-03-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Welkom in het groene Spanje, en we weten al direct hoe het komt dat dit deel van Spanje zo groen is, het regent hier als sinds gisteren avond en het wil maar niet ophouden.

Zijn de Franse wegen niet fiets vriendelijk dan zijn ze nog tientallen keren beter dan de Spaanse , men zou je hier  zo van de baan rijden en mochten we in Frankrijk nog op de nationals van op het moment dat er hier een brug of een viaduct is is het verboden voor fietsers, ze sturen je stad in en daar sta je. En mochten de richtingaanwijzers dan nog in het Spaans zijn, we zouden ze nog wat begrijpen maar nee alles staat één talig Baskisch . Als ik na een vijf kilometer blind gereden te hebben aan mijn gps vraag welke weg ik moet volgen stuurt hij mij gewoon de vijf kilometers terug, dat wil ik natuurlijk niet en ik vraag een berekening zonder rekening te houden met de wegen. Ik volg de richting zo goed en zo kwaad ik kan en kom voor een steile bergwand, na nog wat gesukkel vraag ik opnieuw een berekening aan de gps . Hij stuurt mij de andere kant van de stad terug de N weg op die ik enkele honderden meters kan volgen en dan duikt terug een tunnel op , ik duw nog op het knopje van het achterlicht dat deze morgen met tape aan mijn valhelm is vastgemaakt maar tevergeefs , voor de tunnel wordt ik weer aan de andere kant van de stad binnengeleid, ik verheug me er al op dat een fietspad langsheen de zee mij wellicht rond de bergen voert , maar mijn hoop is ijdel, het weggetje draait en schiet recht omhoog, ik rij op de kam van de berg, nu eens de kant van de zee en dan weer eens de kant van het binnenland, en het verwondert me dat ik geregeld de  Compostella schelp  tegenkom, blijkbaar lopen niet alle wegen naar Rome maar ook naar Compostella, want men had me wijsgemaakt dat de enige goede weg over “ Pied de Pont “ liep. Bij de afdaling zie ik een houten bord  “Compostella 787 km” er staat ook een schelp , een uitstralende schelp en een pelgrim bijgetekend , maar ik bedank voor het modderig weggetje en kies rechtsomkeer de asfaltbaan naar beneden, mijn weg eindigt op een  bouwwerf waar men een autoweg aan het aanleggen is. Ik moet terug langs een ander weggetje omhoog maar zie op de landkaart van mijn gps dat dit doodlopend naar de zee gaat. Een nieuw houten bord ”Compostella” brengt me redding en ik kies het bergbeekje dat als weg dienst doet, dit weggetje leid mij naar het andere uiteinde van de bouwwerf, nog steeds verboden toegang maar ik kan niet anders dan er overgaan, met mijn gele werkmansjas aan ziet men trouwens het verschil niet tussen een toerist als ik en de werknemers. En nu brengt de gps mij  wel tot aan de moterhome.

02-03-2009, 00:00 geschreven door compostella