Het is negen uur en we staan met ons papieren te wachten voor de bank. Om stipt negen uur stapt de bankbediende binnen en nodigt ons uit om naar het eerste verdiep te gaan, waar onze gegevens in de computer worden ingegeven. Voor 7.5 euro hebben wij  een uurtje later ,een bankrekening in Frankrijk, bij het telecombedrijf  vragen zij deze maal opnieuw een adres in Frankrijk. Het steekt niet nauw , een adres van een vriend is ook goed. En ik bedenk dat wij nog Franse vrienden hebben wonen op Martinique.

“Mais non c’est ne pas la France”

Ik wijs er haar op dat Martinique wel degelijk een Frans departement is, door de gemeentenaam in te vullen lukte het deze keer wel, ik hoop nu dat onze vrienden in Martinique onze facturen niet toegestuurd krijgen.

Het is ondertussen middag geworden als we samen vertrekken, van de parking, onze gps en  staan ingesteld op Arras, ik rij de auto van de drukke parking en parkeer in een zijstraat om me rijvaardig te maken.

Die paar honderd m verschil lijken voor mijn gps een probleem hij zit niet meer op route en begint opnieuw alles te berekenen, uiteindelijk rij ik via deze langerekte stad door Lille, telkens ik een stuk de weg af snij door een plein dwars over te steken herberekent de gps zijn route, wat me telkens enkele minuten kost, maar tenslotte geraak ik zonder problemen op de goede weg.

Het is twee uur en tijd om de gsm te raadplegen, bij het opnieuw instellen van de gps blijkt dat elke gps zijn eigen route kiest, tot nu toe heb ik altijd meewind gehad, maar nu ik naar de plaats rij waar Anita geparkeerd staat heb ik                 alsmaar tegenwind zelfs  in een bergaf met meetrappen haal ik amper 14km per uur.

Het begint al te schemeren  in  Beurvry als Anita komt  aangewandeld met een doos gebakjes. Ze had reeds contact gelegd met de plaatselijke bevolking, een vriendelijke dame met een zoontje aan de hand wist te vertellen dat het geen enkel probleem was om op de parking van het dorp te blijven overnachten. De kleine man was teleurgesteld dat hij “ la grande voiture” niet zag wegrijden.

Samen zijn ze wat verder gewandeld, tot ons hondje haar behoefte gedaan had, daar hebben ze afscheid van elkaar genomen.

07-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Vandaag  wordt het een rustige dag, we gaan eerst nog eens goedendag gaan zeggen in de bakkerij en trekken dan de grens over, om ons in Frankrijk te installeren qua gas en internet.

Om 13 u komen we aan op de parking van het commercieel centrum in Roncq. Men is hier blijkbaar niet gewend om een nieuwe gasfles te verkopen, want de verkoopster staat erop de oude gasfles te zien alvorens ze een andere wil verkopen. Na tweemaal ten rade geweest in magazijn en in kassa vinden we tenslotte een voor ons gepaste gasfles die we in Frankrijk terug kunnen hervullen.

De aanschaf van de internet verbinding gaat iets moeilijker, we moeten blijkbaar een Franse bankrekening en een Frans adres hebben,  met een “ ach vous êtes étrangers”  sturen  ze ons wel nog naar de concurrentie die misschien minder moeilijk is .Wat valt het tegen ons een vreemdeling te voelen.  Jawel, voor de concurrentie is een franse bankrekening al voldoende. Daar wij deze niet hebben begeven wij ons naar de plaatselijke bank ‘ de generale’ om een bankrekening te openen. Volgens de verkoopster van de tweede winkel een fluitje van één cent.

In de bank blijkt het weeral iets moeilijker te zijn, wij hebben geen adres en geen fiscaal attest bij ons, wees nu eerlijk, wie van ons heeft dat tijdens zijn vakantie op zak? Uiteindelijk blijkt dat we enkel met een fiscaal attest een bankrekening zouden kunnen openen, wat ons de bedenking geeft, rijden we er om of niet? Tenslotte hebben we nog veel kilometers te doen in Frankrijk. Na de verzekering te hebben gekregen dat we enkel met een franse bankrekening internet kunnen krijgen, en met een fiscaal attest een bankrekening keren we terug naar Moerbeke om het nodige papier te halen.

06-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ritten van 135 km ben ik niet meer van plan nog te rijden, die kosten mij teveel moeite, ik ga vandaag voor 87 km tot bij mijn dochter in Hulste.

Ze moeten mij niet wijsmaken zoals Brel wel eens deed, “Vlaanderen mijn vlakke land” want de weg zit vol met heuvels , zitten we niet in Heuvelland, of de Brabantse heuvels dan zitten we wel in de Vlaamse Ardennen. En geloof me ik ben niet erg geoefend om bergop te rijden, ik zet mij daarvoor op de kleinste versnelling, mijn volle gewicht op mijn zadel en geloof me op de duur krijg je daar zadelpijn van.

In Oudenaarde blokkeren mijn trappers, ik heb het gevoel dat mijn ketting afligt of meer zelfs dat mijn ketting geblokkeerd zit. Ik ga naar het voetpad om te zien wat er aan de hand is, en zie dat mijn zakdoek  tussen mijn tandwielen en mijn versnellingsapparaat gedraaid zit. Nu weet ik op welke manier ik mijn tandwielen kan kuisen.

Ik kom in Hulste aan en hoor dat ook de moterhome daar maar net aangekomen is. Vanavond zien wij onze twee kleinzonen terug.

05-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is tien uur in de morgen en ik vertrek voor de eerste trip van mijn route naar Compostella vanuit Rekem Lanaken.

Ik zie er meer uit als een gemeentewerker met mijn fluo regenjas aan, dan als een Compostella pelgrim. Ik doe dit opzettelijk een gemeentewerker heeft waarschijnlijk veel minder kans om overvallen te worden dan een eenzame pelgrim, en daarbij wil ik ook niet varen als mijn schoon grootvader, ook een wielerfanaat die één jaar na zijn pensionering werd omver gereden door niet zichtbaar genoeg te zijn en daarna nooit meer op een fiets gezeten heeft.

Deboosere en de zijnen , zijn leugenaars zij hebben opklaringen voorspelt en in plaats daarvan krijgen we overtrokken weer met besneeuwde fietspaden, we zijn nog geen vijf km op weg als een bushokje midden op het fietspad staat, ik rij de rechtse kant van de baan, mijn schoonzoon de linkse, iets voor mij, en terwijl ik een uitweg zoek om het bushok te vermijden slaat mijn schoonzoon rechts af omdat hij weet dat het fietspad achter het bushok doorloopt, om een botsing te vermijden sla ik mijn remmen dicht en op het gladde wegdek plof ik tegen de grond. Niet getreurd verder gereden.

Ten hoogte van Lummen heb ik een korte hevige klim, op het einde van die klim is er een verplichtte stop, ik spring met mijn twee voeten op de grond en op die moment blokkeren mijn beide knieën, ik kan geen kant meer op, na enkele minuten over mijn fiets te staan, laat ik mijn fiets vallen en stap er met stijve benen over. Fietsen zonder te eten wordt afgestraft voortaan zal ik de tijden voor het eten respecteren zodat mijn spieren niet zonder suikers vallen.

Ik leer mijn nieuwe gps nog kennen blijkbaar heeft hij er genoegen aan mij in rondjes te doen rijden, ik rij nu rond Diest en zie dat ik op enkele honderden meters ben van de plaats van waar ik vertrokken ben op de ringweg.

Het is al avond nu wij het centrum van Brussel passeren , de Turkse cafés zitten hier overvol en wij moeten ons tussen verkeer laveren, na een rit van 135 km komen wij aan bij de moterhome die geparkeerd staat op het Marktplein in Dilbeek.

04-02-2009, 00:00 geschreven door compostella