Door het slechte weer van gisteren, de doornatte kleding,en het feit dat wij de reserve kleding (handschoenen,regenoverschoenen) niet vinden, moeten wij vandaag noodgedwongen een halve dag rust nemen . Ik moet het rode zakje met al deze spullen in onderweg verloren zijn, of ergens hebben laten liggen.

Tegen de middag aan vertrek ik voor een ritje door Beauvais richting Corbeil-Cerf, een ritje van amper 25 km. Wat ik gisteren moest ontberen zit mij vandaag heel goed mee, het zonnetje schijnt en de wind blaast mij de helling op. Ik heb nu al spijt dat ik voor zo een korte rit gekozen heb vandaag.

Voor mij, Anita ziet het er heel anders uit, de zon kan dan wel schijnen maar mij willen ze perse de autostrade op krijgen, wat voor gevolg heeft dat ik terug een deel van Beauvais te zien krijg, wat uiteindelijk niet de bedoeling was, na een 15 min. Rij ik de goede richting in, verboden voor vrachtwagens, maar gelukkig weegt de moterhome geen 3 ton.

Het is voor mij enigszins een korte rit, wat niet wil zeggen dat ik minder aandachtig moet zijn, zo moet ik op een zeker moment helemaal naar rechts, een halve draai nemen om dan uiteindelijk links af te slaan. Dit had ik nog nooit gezien, enfin ik zit op de goede weg, juist gepast op met twee te passeren. Eens in het dorpje, waar geen levende ziel te bespeuren is, rij ik op aanwijzing van de gps een heel klein straatje in, “u bevind zich in door u gekozen straat” kan wel zijn, maar waar geraak ik de auto kwijt. De enige auto die er staat, staat met zijn rechterwielen op het voetpad, dat zie ik mij niet doen, zie je mij al zitten met een borduurwerkje in de hand, half hangend. Toch maar iets verder gereden, enkele meters, wat mij voor het probleem zorgt, “ ik kan mij hier niet keren” verder rijden kon ook niet ik moest op Raf wachten. Aan mijn rechter kant zie ik een oprit van een rapenveld, ik heb geen andere keus dan te proberen er achteruit op te geraken zonder de aarde te raken, ik zoek mij niet vast te rijden, het lukt uiteindelijk in drie keer, stap uit om te kijken of de landbouwvoertuigen doorkunnen volgens mij is het goed en anders moeten ze maar toeteren. Tenslotte is Raf niet zo heel lang weg. Ik kies voor het gemakkelijke en lees een boek dat ik mag lenen van Marijke, een leuk boek. En nu maar hopen dat Raf mij hier vind.

Om 15 u komt Raf al lachend aangefietst en verteld dat hier één km verder aan het kerkhof ,waar hij voorbij gereden is, een goede parking is. De fiets wordt opgeladen en rijden er samen heen.

10-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

We kijken door het vensterraam en zien de kleutertjes naar school gaan, ze wuiven naar de hond die geïnteresseerd voor de venster staat. Een ouder steekt zijn duim naar ons uit, gewoon uit sympathie .

Raf maakt zich klaar om te vertrekken nog een afscheidszoen  “En voorzichtig zijn “klinkt het voor allebei. Terwijl Raf zijn eerste km maalt laat ik ons hondje nog eens uit, controleer of alles rijvaardig is en vertrek dan ook. Eerste verrassing : ik word de autosnelweg opgestuurd, blijkbaar heb ik de peàge niet uitgezet op de gps.  Na 65 km bereik ik Beauvais, en kan ik op zoek naar de afgesproken plaats, dat valt niet mee, overal druk geparkeerde auto’s ,hier kan ik niet tussen , ik beslis om zelf een plaats te zoeken en zodra ik een parking zie, schiet ik er me tussen. Nu wat handwerken en rustig wachten op Raf, het zal hem niet meevallen het regent en waait erg .

Ik Raf van mijn kant vertrek met volle moed voor een tocht , tien km korter dan gisteren, Na vlot door Amiens gereden te zijn krijg ik enkele beklimmingen .Op zeker moment hoor ik achter mij een tractor met volle snelheid aankomen ik zit in een bocht en zie aan de andere kant een auto afkomen in mijn richting, ik kies eieren voor mijn geld en rij het veld in, de tractor vertraagd wat nadat hij met volle vaart voorbij gestoken is maar ziet blijkbaar dat ik niet gevallen ben en trekt terug op.                                   

 Op de middag terwijl ik in een bushokje zit te eten krijg ik bericht dat Anita op een andere plaats staat, ik probeer deze nieuwe gegevens in mijn gps in te sturen maar zie dat er verschillende Beauvais zijn en weet niet meer welke ik moet ingeven, ik stel het ingeven uit tot ik aan de stadsgrenzen van Beauvais kom.

Na een tijdje fietsen begint het te regenen, geen malse warme druppels maar harde koude bollen slaan in mijn gezicht, het is ook ontzettend beginnen waaien in een afzink zie ik het water naast mij vooruit lopen en ik moet op mijn trappers staan om in de bergaf nog 11km per uur te halen, ik waai zowaar achteruit terug de berg op. Het begint nu ook te sneeuwen de sneeuwvlokken vliegen mij dwars voorbij en snijden in mijn linker wang, mijn handschoenen en mijn kousen zijn doornat en de sneeuw blijft op mijn natte handschoenen liggen, ik zoek terug een bushalte op om er te schuilen, ik heb van Marijke die warmteplakkers mee gekregen en gebruik ze voor de eerste keer. Na een tijdje zijn ze uitgewerkt en mijn handschoenen hangen zwaar van het water aan mijn handen te bengelen.

Aan de stadsgrens van Beauvais ben ik zo aan het beven dat ik de joystick van mijn gps niet meer kan bedienen, er zit niets anders op dan Anita op te bellen, daarvoor heb ik slechts twee toetsen nodig.

Ongeveer rond vier uur krijg ik telefoon van Raf, “ kan je mij komen halen ,ik schud helemaal van de kou” Hij geeft mij een straatnaam door en ik kan beginnen stressen.

Vlug de boel aan de kant en achter het stuur, het lukt om de straat in te geven en zie dat ik 5,5km van hem verwijdert ben. Bij het vertrek zijn de ruiten nog niet helemaal klaar, wat een eerste hindernis is, tweede hindernis ik mag niet naar links en ben verplicht de stad een hele eind door te rijden om uiteindelijk naar links te geraken, eens op de goede baan zegt de gps mij dat ik naar links moet wat onmogelijk was, het was verdorie een rond punt, ik gegokt welke straat ik zou nemen afgaand op de afstand dat ik van Raf was, en wat denkt ge, ik kom op een restaurant uit, de naam ontsnapt mij, volgende stap, terug keren, ik moest dichter bij Raf geraken , je raad het nooit een volgend rond punt waar mijn gps niet van af weet, ik sla de straat ik die ik denk de juiste te zijn en bevind mij in een industriepark geen enkel baantje die toegaan gaf om aan de andere kant te geraken, terug de rechte baan op en pak nu de tweede straat ik nader tot op 900 m en zie dan een splitsing, de gps geeft geen baan aan en ik moet het maar uitzoeken, ondertussen kreeg ik al telefoon van Raf dat hij in shock ging, om te ontploffen van de zenuwen zo dichtbij en er niet bij geraken, ik stop op een oprit want de baantjes zijn heel klein, en ik hielt in gedachten dat ik mij moest kunnen keren, ik wil autobestuurders doen stoppen door met mijn hand te wuiven gewoon om naar de straatnaam te vragen maar neen geen enkele stopt. Ik beslis om rechtomkeer te maken en rij naar recht ik nader tot op 200 m , terug een twee sprong, nog een straatje waar ik me keerde, ik heb reeds heel wat verkeersovertredingen op mijn naam, maar Raf gaat voor. Ik zwiep de moterhome om gelijk het een tweepeekaatje is en rij de juiste straat in, alleen ik wist dat toen nog niet. Ik bel zelf naar Raf waar hij voor de drommel staat, omdat ik het niet kan vinden, wordt er niet wijzer van en besluit om naar beneden te rijden ik moet er tenslotte heel dicht bij zijn. En ja, ik vind hem op de hoek van de straat, ik zie hem van ver beven, sta bijna aan het rode licht , zie dat ik me niet direct kan keren, schat mijn kansen in zie dat het rood is voor de andere en zwiep me weer om, zodat ik direct bij Raf was, één keer achteruit en daar staat hij dan, moeilijk verstaanbaar , schudden niet voor mogelijk, ik probeer de gps van zijn fiets te doen maar schud van de zenuwen even erg, gelukkig heeft Raf het eraf gekregen, want ik zou  de schaar genomen hebben. Samen hebben we de fiets erop gezet , ben ik honderd meter verder gereden en me op een parkeerplaats gezet, daar had ik tijd om Raf te helpen zijn natte kleren uit te doen en warme kleding aan te doen, hem in twee dekbedden gedraaid met een hete tas koffie, het heeft toch wel een uurtje geduurd voor hij bekwam, ik was toen wel blij dat ik hem gevonden heb, alles spookt door je hoofd , van hoe ga ik hem vinden, Raf is niet de persoon die zomaar belt dus ik wist als die belt is het dringend. Ik ben  wel teleurgesteld in de mensen van Beauvais, mensen in nood niet helpen dat kan er bij mij niet in.

Tegen dat we samen van dit avontuur bekomen waren kregen we telefoon van Marijke, die kon niet beter vallen, ik kon nog niet spreken van de spanning dus Raf moest maar bellen met onze dochter. Blijkt dat onze twee kleinzonen prachtig staan in hun piet piraat kostuums, leuk dat te horen het was fijn om die te maken. Na enkele uurtjes gezellig bij elkaar te zijn, hebben we nog gekookt en zijn daarna lekker in ons bedje gekropen, in slaap gewiegd door de wind.

09-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

“verdomme, die verdomde verduistering gaat weer niet dicht, wij zitten hier te kijk met het licht aan voor gans het dorpsplein, en ik kan jullie verzekeren er loopt  hier wat rond . Het is alsof we ze uitnodigen “ die vreemdelingen “ eens een bezoek te brengen……” of ik nu de schuldige ben of het mechanisme die het laat afweten, het maakt niet uit dit moet gemaakt worden, gelukkig heb ik voor het vertrek nog draperieën gemaakt die  volledig dicht kunnen. Het gaat hem niet om  de warmte ,maar als ge toe trekt zien ze of we er zijn of niet en als het dan donker is , is een bezoek rap gebracht, we spreken uit ervaring.

Na ons gebruikelijk ritueel van douchen , opruimen van de auto vertrekken we elk apart. Ik, Anita vertrek toch met gemengde gevoelens, weer alleen erop uit. Na enkele km gereden te hebben kom ik een grootwarenhuis tegen, tijd om wat voorraad in te slaan, maar tanken kan ik niet, nog geen bankkaart, daar komt binnenkort verandering in. Het duurde langer dan voorzien er was veel volk in de winkel.

Een veertig km verderop zie ik een groot benzinestation, en jawel de winkel eraan is open. Alleen op weg als vrouw het valt toch wel op en ik maak mijn deur vast als ik ga tanken, zo ben ik zeker dat  ik de sleutels mee hebt. Na het betalen rijden we ons tweetjes verder, jawel ons hondje zit vooraan te kijken of ze het baasje niet ziet. Eens in Doulens zie ik een bord met verwijzing “ lozen”, ik daar naartoe om de afvaltank te legen. En wat kriebelt er bij mij, zou ik de moterhome afwassen.

Maar ja, naar die twee naast mij kan ik niet kijken, de plaats is vrij en er is water. Vlug mijn emmer en borstel genomen en maar beginnen  schrobben. Die twee naast mij zaten raar te kijken, ik moet toegeven dat zal geen alledaags zicht zijn, iemand op vakantie die zijn auto staat te schrobben.

Blij dat het gebeurt is , en nu snel naar de laatste kilometers op, want om twee uur moet ik Raf laten weten waar ik ben en ik moet mij haasten om dat te halen. Eens in het dorpje aangekomen zie ik maar kleine parkings, ik heb er de moterhome maar opgezet en wacht nu op Raf. Toch spannend, zal hij mij vinden?

Ik Raf vertrek voor een rit van 85 km , gisteren hebben we onze 50 km niet ten volle rond gemaakt , dus nu moeten we dat goedmaken . Frankrijk is alles behalve plat, maar het is wel prettig, het lijkt zowat op langlaufen, je klimt tegen lage snelheid omhoog en kan je dan met een rotvaart terug laten uitbollen, het is niet zo gelijk in Vlaanderen waar op elke halve helling een stopteken of een verkeerslicht staat.

Bij het uitrijden van Doulens sta ik voor een muur, ik klim voor de eerste maal in het kleinste verzet en moet halverwege opgeven omdat ik uit adem ben. Bij het terug vertrekken blijkt mijn verzet zo klein dat mijn fiets van voor omhoog gaat, maar met nieuwe moed geraak ik toch boven op de heuveltop. Na een vijftig km sta ik weer voor een eindeloze klim en sta voor de tweede maal naast mijn fiets, nochtans bij het vertrek lijkt dat het allemaal niet zo erg is. Even verder op een nieuwe helling steekt een ambulance mij voorbij met loeiende sirenes , ik rij het gras in en lap daar sta ik voor de derde keer.

Het is vier uur als ik Anita vind op de afgesproken plaats, ik wist natuurlijk op voorhand niet dat de parkings zo klein waren, maar toen ik een voelde tussen de paaltjes en de moterhome kon mijn vinger daar niet tussen, amaai dat zou ik niet kunnen bij mij zou dat een bluts zijn.

Andere kleren aan, koffie drinken en verhaaltje schrijven, tot morgen

08-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is negen uur en we staan met ons papieren te wachten voor de bank. Om stipt negen uur stapt de bankbediende binnen en nodigt ons uit om naar het eerste verdiep te gaan, waar onze gegevens in de computer worden ingegeven. Voor 7.5 euro hebben wij  een uurtje later ,een bankrekening in Frankrijk, bij het telecombedrijf  vragen zij deze maal opnieuw een adres in Frankrijk. Het steekt niet nauw , een adres van een vriend is ook goed. En ik bedenk dat wij nog Franse vrienden hebben wonen op Martinique.

“Mais non c’est ne pas la France”

Ik wijs er haar op dat Martinique wel degelijk een Frans departement is, door de gemeentenaam in te vullen lukte het deze keer wel, ik hoop nu dat onze vrienden in Martinique onze facturen niet toegestuurd krijgen.

Het is ondertussen middag geworden als we samen vertrekken, van de parking, onze gps en  staan ingesteld op Arras, ik rij de auto van de drukke parking en parkeer in een zijstraat om me rijvaardig te maken.

Die paar honderd m verschil lijken voor mijn gps een probleem hij zit niet meer op route en begint opnieuw alles te berekenen, uiteindelijk rij ik via deze langerekte stad door Lille, telkens ik een stuk de weg af snij door een plein dwars over te steken herberekent de gps zijn route, wat me telkens enkele minuten kost, maar tenslotte geraak ik zonder problemen op de goede weg.

Het is twee uur en tijd om de gsm te raadplegen, bij het opnieuw instellen van de gps blijkt dat elke gps zijn eigen route kiest, tot nu toe heb ik altijd meewind gehad, maar nu ik naar de plaats rij waar Anita geparkeerd staat heb ik                 alsmaar tegenwind zelfs  in een bergaf met meetrappen haal ik amper 14km per uur.

Het begint al te schemeren  in  Beurvry als Anita komt  aangewandeld met een doos gebakjes. Ze had reeds contact gelegd met de plaatselijke bevolking, een vriendelijke dame met een zoontje aan de hand wist te vertellen dat het geen enkel probleem was om op de parking van het dorp te blijven overnachten. De kleine man was teleurgesteld dat hij “ la grande voiture” niet zag wegrijden.

Samen zijn ze wat verder gewandeld, tot ons hondje haar behoefte gedaan had, daar hebben ze afscheid van elkaar genomen.

07-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Vandaag  wordt het een rustige dag, we gaan eerst nog eens goedendag gaan zeggen in de bakkerij en trekken dan de grens over, om ons in Frankrijk te installeren qua gas en internet.

Om 13 u komen we aan op de parking van het commercieel centrum in Roncq. Men is hier blijkbaar niet gewend om een nieuwe gasfles te verkopen, want de verkoopster staat erop de oude gasfles te zien alvorens ze een andere wil verkopen. Na tweemaal ten rade geweest in magazijn en in kassa vinden we tenslotte een voor ons gepaste gasfles die we in Frankrijk terug kunnen hervullen.

De aanschaf van de internet verbinding gaat iets moeilijker, we moeten blijkbaar een Franse bankrekening en een Frans adres hebben,  met een “ ach vous êtes étrangers”  sturen  ze ons wel nog naar de concurrentie die misschien minder moeilijk is .Wat valt het tegen ons een vreemdeling te voelen.  Jawel, voor de concurrentie is een franse bankrekening al voldoende. Daar wij deze niet hebben begeven wij ons naar de plaatselijke bank ‘ de generale’ om een bankrekening te openen. Volgens de verkoopster van de tweede winkel een fluitje van één cent.

In de bank blijkt het weeral iets moeilijker te zijn, wij hebben geen adres en geen fiscaal attest bij ons, wees nu eerlijk, wie van ons heeft dat tijdens zijn vakantie op zak? Uiteindelijk blijkt dat we enkel met een fiscaal attest een bankrekening zouden kunnen openen, wat ons de bedenking geeft, rijden we er om of niet? Tenslotte hebben we nog veel kilometers te doen in Frankrijk. Na de verzekering te hebben gekregen dat we enkel met een franse bankrekening internet kunnen krijgen, en met een fiscaal attest een bankrekening keren we terug naar Moerbeke om het nodige papier te halen.

06-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Ritten van 135 km ben ik niet meer van plan nog te rijden, die kosten mij teveel moeite, ik ga vandaag voor 87 km tot bij mijn dochter in Hulste.

Ze moeten mij niet wijsmaken zoals Brel wel eens deed, “Vlaanderen mijn vlakke land” want de weg zit vol met heuvels , zitten we niet in Heuvelland, of de Brabantse heuvels dan zitten we wel in de Vlaamse Ardennen. En geloof me ik ben niet erg geoefend om bergop te rijden, ik zet mij daarvoor op de kleinste versnelling, mijn volle gewicht op mijn zadel en geloof me op de duur krijg je daar zadelpijn van.

In Oudenaarde blokkeren mijn trappers, ik heb het gevoel dat mijn ketting afligt of meer zelfs dat mijn ketting geblokkeerd zit. Ik ga naar het voetpad om te zien wat er aan de hand is, en zie dat mijn zakdoek  tussen mijn tandwielen en mijn versnellingsapparaat gedraaid zit. Nu weet ik op welke manier ik mijn tandwielen kan kuisen.

Ik kom in Hulste aan en hoor dat ook de moterhome daar maar net aangekomen is. Vanavond zien wij onze twee kleinzonen terug.

05-02-2009, 00:00 geschreven door compostella  

Het is tien uur in de morgen en ik vertrek voor de eerste trip van mijn route naar Compostella vanuit Rekem Lanaken.

Ik zie er meer uit als een gemeentewerker met mijn fluo regenjas aan, dan als een Compostella pelgrim. Ik doe dit opzettelijk een gemeentewerker heeft waarschijnlijk veel minder kans om overvallen te worden dan een eenzame pelgrim, en daarbij wil ik ook niet varen als mijn schoon grootvader, ook een wielerfanaat die één jaar na zijn pensionering werd omver gereden door niet zichtbaar genoeg te zijn en daarna nooit meer op een fiets gezeten heeft.

Deboosere en de zijnen , zijn leugenaars zij hebben opklaringen voorspelt en in plaats daarvan krijgen we overtrokken weer met besneeuwde fietspaden, we zijn nog geen vijf km op weg als een bushokje midden op het fietspad staat, ik rij de rechtse kant van de baan, mijn schoonzoon de linkse, iets voor mij, en terwijl ik een uitweg zoek om het bushok te vermijden slaat mijn schoonzoon rechts af omdat hij weet dat het fietspad achter het bushok doorloopt, om een botsing te vermijden sla ik mijn remmen dicht en op het gladde wegdek plof ik tegen de grond. Niet getreurd verder gereden.

Ten hoogte van Lummen heb ik een korte hevige klim, op het einde van die klim is er een verplichtte stop, ik spring met mijn twee voeten op de grond en op die moment blokkeren mijn beide knieën, ik kan geen kant meer op, na enkele minuten over mijn fiets te staan, laat ik mijn fiets vallen en stap er met stijve benen over. Fietsen zonder te eten wordt afgestraft voortaan zal ik de tijden voor het eten respecteren zodat mijn spieren niet zonder suikers vallen.

Ik leer mijn nieuwe gps nog kennen blijkbaar heeft hij er genoegen aan mij in rondjes te doen rijden, ik rij nu rond Diest en zie dat ik op enkele honderden meters ben van de plaats van waar ik vertrokken ben op de ringweg.

Het is al avond nu wij het centrum van Brussel passeren , de Turkse cafés zitten hier overvol en wij moeten ons tussen verkeer laveren, na een rit van 135 km komen wij aan bij de moterhome die geparkeerd staat op het Marktplein in Dilbeek.

04-02-2009, 00:00 geschreven door compostella