We zijn nu met het Sint Willebrord - Heilige Familie en het Vrij Technisch Instituut van Zandhoven in Trondheim sinds zaterdag. Allereerst wil ik uit de grond van mijn hart EPOS en de Europese Commissie bedanken voor de geweldige kans die ze aan ons leerlingen geven! Ik weet niet of zij de geweldige kracht beseffen van wat hun financiering voor ons betekent, op zo vele vlakken.
Vorige donderdag hadden we oudercontact voor de rapportbespreking. Alle ouders heb ik deze keer ontmoet, al niet direct evident. Alle ouders zouden hun kinderen de volgende zaterdag om 05.00 u 's morgens naar Antwerpen Centraal brengen om daar te vertrekken met de bus naar Schiphol. Dat was ook werkelijk zo. Alle ouders, moeders en vaders stonden daar om hun kinderen uit te wuiven, zo 's morgens heel vroeg, de moeders vriendelijk maar stil, de papa's verbroederend onder elkaar, maar toch ook heel vriendelijk naar ons. Dat onze mannelijke directeur er ook bij was, zal wel een beetje meegespeeld hebben maar toch... Dit zou ik 5 jaar geleden niet hebben kunnen realiseren. Voor mij is dit al een klein succesje in de ouderparticipatie. Het is ook een unieke kans voor hun kinderen, reizen naar het verre Noorwegen... en voor velen de eerste vliegtuigreis. Er waren leerlingen bij die heel zenuwachtig waren omdat ze voor de eerste keer gingen vliegen maar ook omdat ze voor de eerste keer zonder hun ouders op reis gingen, naar het - voor hen - complete onbekende. Vlucht en landing verliepen vlekkeloos en bijzonder zacht... wat een geluk...
Bij aankomst in Trondheim hadden we stralend weer. Noorwegen is een prachtig land waarop ik niet uitgekeken raak. Zo mooi nu in de herfst met al die prachtige tinten, rood, bruin, groen, geel... het water van de fjorden blauw, een heldere hemel, een prachtig landschap... Ik heb al de verkeerde bus genomen van de luchthaven naar Trondheim station. I.p.v. een flybus te nemen, heb ik de bus van Vaernes Express genomen. De chauffeur ging stoppen aan het station... We wisten toen niet dat daar eigenlijk geen halte was voor die bus. In het hotel aangekomen, had onze directeur zijn handbagage met het geld en identiteitskaart op de bus laten liggen. In de busterminal konden we dus geen vertegenwoordiging vinden van Vaernes Express... We hebben er veel tijd mee verloren maar één leerling bleef trouw aan de zijde van de directeur terwijl die al met de politie ging praten. Ik had al aan een andere klantendienst gaan vragen maar de maatschappij had blijkbaar geen mensen die werkten in het weekend buiten de chauffeurs. Uiteindelijk hadden we een oplossing maar de buschauffeur zélf had in de bagage een kaartje gevonden dat ik had gemaakt waarop ik het hotel had aangeduid. Die had dan het hotel gecontacteerd en de bagage daar afgeleverd, met ál het geld en alle kaarten inbegrepen. Super gewoonweg hoe eerlijk de mensen hier zijn!
Terwijl ik met mijn collega Sandra in het stadje was met de leerlingen contacteerde Jon mij. Hij stond ons op te wachten toen we terugkeerden van onze wandeling. Eindelijk zagen we elkaar nog eens! Hij kwam kennismaken met Sandra, onze directeur en de studenten... Dat verliep vlekkeloos en heel gezellig. We zijn zó blij dat we dit kunnen doen. Ik kan het niet dikwijls genoeg herhalen! Moe maar voldaan kropen we tegen 11.00 in bed. De leerlingen waren ook moe dus hadden we een rustige nacht.
Op zondag hebben we samen met het VTI een hele grote wandeling gemaakt in de prachtige natuur naar het volksmuseum, een soort "Bokrijk" van Trondheim. De weg naar boven was heel steil! Ik zeg niet graag "allochtone" en "autochtone" leerlingen. Dat is al zo direct hokjes-denken maar ik weet anders niet hoe ik de groepen moet benoemen. Nieuwe Belgen en oude Belgen klinkt ook zo raar. Onze groep zijn allemaal Belgen maar er is een wereld van verschil tussen hen. Mijn "nieuwe" Belgen hebben een hele andere culturele achtergrond met andere gewoonten. De meisjes zijn niet gewoon om om te gaan met zo'n grote groep jongens, laat staan om er tegen te spreken en iets te vertellen. De jongens waren volgens mij ook geïntimiteerd en maakten niet zo vlot contact. De jongens van het VTI probeerden wel maar ze hadden tijdens de wandeling niet zo veel respons. We lieten het maar rustig betijen en moedigden beide groepen aan om toch contact te zoeken met elkaar. Samen eten 's avonds brak al een beetje het ijs. Iedereen had geweldig grote honger na zo'n intensieve wandeling bergopwaarts en terug naar beneden.
Toen we 's avonds terug arriveerden in het hotel stond de Letse, Noorse en Oostenrijkse delegatie ons al op te wachten. Ik was zo blij dat ik Inga al in Riga had ontmoet. Dat maakt het een pak leuker nog! Maar ik kreeg ook wel kippenvel toen ik Elke van Oostenrijk voor de eerste keer ontmoette! Dit is écht geweldig! De directeur van Inga was ook wel verrast, denk ik, van de hartelijke ontmoeting tussen ons. Ik zag hem zo goedkeurend, lichtjes glimlachend kijken...
Jon heeft ons dan voorgesteld waarna wij onszelf allemaal aan de lln voorstelden en hetzelfde gebeurde met de leerlingen. Daarna werden de leerlingen in internationale groepjes verdeeld en dan begon het echt. Mijn studentjes zitten allemaal in aparte internationale groepjes, helemaal alleen. Ze moeten dus wel Engels spreken om te communiceren. Hier en daar kreeg ik een zenuwachtige opmerking maar de jongens van het VTI stellen zich als gentlemen op en gaan de meisjes en jongens helpen als ze het juiste Engelse woord niet vinden. Andere vinden het superleuk en kijken er vol verwachting naar uit. Spontaan hebben we, toen iedereen weer naar huis was, nog de presentatie van de mini geoefend en ik moet zeggen dat ik heel fier ben op mijn studentjes. Dit is een mijlpaal in hun leven. Leerlingen van een beroepsschool die zichzelf overtreffen en hun best doen om een boodschap over te brengen, voor een grote groep vreemde mensen... Knap hoor! Ik hoop dat dit gaat lukken!
