I was soooo very tired when I went to school on Friday. A lot of students stayed home because of the sacrifice celebration so I could do some paper work instead. After that day it was a week's holiday in Belgium.
I gladly worked on all my pictures and finally on Friday I could put them on the website of the school and on facebook.
Now, nearly a week has passed. I'm glad I can teach again although it was a very busy week again. The National Agency had a teacher's meeting so we had to attend. It's nice to talk to colleagues who are also working on a Comenius project. I'm very proud of ours.
Jef and I also tried to make some appointments already for the return visit to Belgium. So far we still have to wait confirmation. Jon is in Belgium this week but has a very busy schedule. Jef managed to meet him in Antwerp together with Gerda and Gert. I couldn't. I was soooo very tired again... and now I'm sorry I missed this little gathering...
I also did some group pictures which are a nice remembrance to our visit of the Tiller Upper Secondary School.
It snowed when we left Trondheim... I secretely hoped we could not take off so we would have another day to ourselves in beautiful Trondheim... so did some of my students... it's very cute to watch the boys being so enchanted by the foreign girls... so terribly cute...
But they also longed for a chicken burger... I haven't had the pleasure yet to taste one but according to them, in Antwerp are the best! Today it is also their sacrifice celebration... that's litterally translated. I really don't know the word in English. It's the day they remember when Abraham tried to sacrifice what was most dear to him, his own son, as a token, as proof for his great respect in God, Allah. Because God was convinced of his loyalty he gave him a lam which he must sacrifice instead... Muslims all over the world celebrate this by slautering a lam and giving a family celebration...
Intensive worksession in Tiller Upper Secondary School
Today the students worked hard on the networking, trying to find a joint venture with a foreign mini company. The others did interviews in school about the different countries. In the evening we had a very nice diner made by the mini company UngiSelskap UB. They prepared a quiz and then a little game... and then the party began... Now that was partying and socialising... All my doubts about this project vanished because now even the girls socialised and enjoyed themselves...
It was snowing a little bit when we left Tiller Upper Secondary School...
Today the minicompanies presented themselves again. Andrea presented a most interesting lecture on "business and cultural awareness in Norway, Latvia, Belgium and Austria". She travelled all over the world and has very interesting ideas on people and how they react. That influences their businesses.
With Jon we made some adjustments to the programme because the students also need to work on the comeniusprogramme. The creative product developments were very intensive. My students needed a lot of encouragement. I had some doubts whether this programme was too difficult for them... So while they had some free time in Trondheim I went to the hotel to work on some things. Some of my students came back early and wanted to talk to me. They were disappointed because it was very hard for them to understand all the presentations. They said "it's like listening to Turkish for 2 hours for you... it is like that for us in English"... I was again a little bit chocked. I tried to get them to understand that English is an important international language, a language nearly everybody can learn and more and more people speak. They agreed with that but they were not convinced that they are going to need English in their future jobs, in their life... How can I convince them? I tried to show them situations in which they could use English... situations in which they would need English... that is, if they ever are going to leave their little Turkish or Moroccan community... if they are going to work in Antwerp for an international company... if they are going to meet foreign people in Antwerp... if they are going to travel to another country besides Turkey or Morocco... I was even more down after that and thought I failed...
With Jef's school we went to see the Tyholttarnet, the radio- and TV tower with the restaurants which turns so you have a beautiful view over Trondheim. Unfortunately we couldn't sit in the restaurant because that was only for people who would eat. Instead we had a drink on the first floor, which also gave us a nice view.
Then we went to a very nice restaurant "Kvilhaugen Gard". My Turkish girls disappointed me again by refusing to sit with other students. Again I had to encourage them and so did Inga. The Latvian students also don't have a lot of confidence in their ability to speak English. We told them to try and talk to each other. It doesn't matter if it's grammatically incorrect. The most important thing is that you get to know each other a little bit and learn more about each other 's life... After a while they did... The meal was gorgious... I could easily have eaten more...
My principal decided to walk to the hotel. It was a long walk all the way down and my girls were very tired so we took the bus. The Belgian boys, my boys and some of my girls walked... it was a nice walk. I would have liked to come with them but somebody had to accompany those who wanted to take the bus...
Again in the evening we had a meeting with the teachers...
I don't have any readers so I just do this for myself... one never knows who will read this some day.
The first day in Trondheim was already very busy! We had a very quick walk through beautiful Trondheim. It's a pity we cannot take more time to just stroll around and enjoy the beautiful colours of autumn, reflected on all the colourful houses in Trondheim.... At least, this time I get to see more than in January!
At the Tiller Upper Secondary School we are greeted by our students. Some of them had a very good sightseeing by the Norwegian students, some of them didn't... They are really very determined to do better when they visit us in Belgium in February!
The presentations by the mini companies are very interesting. Although I was a little bit shocked about my student's English, I know they did their best in presenting their school to this audience. I know how I had to push them, had to encourage them to do their best... it's a nice film so I'm pleased. Their presentation of the mini company was also well! Oguz, the CEO, even joked a little bit and won everybody's sympathy in doing so! Vocational students presenting before a big audience... they are absolutely not used to doing this so I'm again proud.
One minor point was the food. I specifically asked for halal food. In Belgium, in this Turkish and Moroccan society, this is very strict, like the Jewish people want kosher food, they want halal food. Jon underestimated this so we had to go to Mc Donald's to give the students a lunch they could eat. In the afternoon I talked to the mini company who was going to prepare dinner and they assured me they would make vegetarian food so that my students could eat. They were very nice and very polite and quite willing to make the effort. I thank them from the bottom of my heart. I really mean that. We can think what we want about this, it's their faith and their choice and we have to respect that.
In the evening we had a meeting with all the teachers at the hotel. What a long day!
We zijn nu met het Sint Willebrord - Heilige Familie en het Vrij Technisch Instituut van Zandhoven in Trondheim sinds zaterdag. Allereerst wil ik uit de grond van mijn hart EPOS en de Europese Commissie bedanken voor de geweldige kans die ze aan ons leerlingen geven! Ik weet niet of zij de geweldige kracht beseffen van wat hun financiering voor ons betekent, op zo vele vlakken.
Vorige donderdag hadden we oudercontact voor de rapportbespreking. Alle ouders heb ik deze keer ontmoet, al niet direct evident. Alle ouders zouden hun kinderen de volgende zaterdag om 05.00 u 's morgens naar Antwerpen Centraal brengen om daar te vertrekken met de bus naar Schiphol. Dat was ook werkelijk zo. Alle ouders, moeders en vaders stonden daar om hun kinderen uit te wuiven, zo 's morgens heel vroeg, de moeders vriendelijk maar stil, de papa's verbroederend onder elkaar, maar toch ook heel vriendelijk naar ons. Dat onze mannelijke directeur er ook bij was, zal wel een beetje meegespeeld hebben maar toch... Dit zou ik 5 jaar geleden niet hebben kunnen realiseren. Voor mij is dit al een klein succesje in de ouderparticipatie. Het is ook een unieke kans voor hun kinderen, reizen naar het verre Noorwegen... en voor velen de eerste vliegtuigreis. Er waren leerlingen bij die heel zenuwachtig waren omdat ze voor de eerste keer gingen vliegen maar ook omdat ze voor de eerste keer zonder hun ouders op reis gingen, naar het - voor hen - complete onbekende. Vlucht en landing verliepen vlekkeloos en bijzonder zacht... wat een geluk...
Bij aankomst in Trondheim hadden we stralend weer. Noorwegen is een prachtig land waarop ik niet uitgekeken raak. Zo mooi nu in de herfst met al die prachtige tinten, rood, bruin, groen, geel... het water van de fjorden blauw, een heldere hemel, een prachtig landschap... Ik heb al de verkeerde bus genomen van de luchthaven naar Trondheim station. I.p.v. een flybus te nemen, heb ik de bus van Vaernes Express genomen. De chauffeur ging stoppen aan het station... We wisten toen niet dat daar eigenlijk geen halte was voor die bus. In het hotel aangekomen, had onze directeur zijn handbagage met het geld en identiteitskaart op de bus laten liggen. In de busterminal konden we dus geen vertegenwoordiging vinden van Vaernes Express... We hebben er veel tijd mee verloren maar één leerling bleef trouw aan de zijde van de directeur terwijl die al met de politie ging praten. Ik had al aan een andere klantendienst gaan vragen maar de maatschappij had blijkbaar geen mensen die werkten in het weekend buiten de chauffeurs. Uiteindelijk hadden we een oplossing maar de buschauffeur zélf had in de bagage een kaartje gevonden dat ik had gemaakt waarop ik het hotel had aangeduid. Die had dan het hotel gecontacteerd en de bagage daar afgeleverd, met ál het geld en alle kaarten inbegrepen. Super gewoonweg hoe eerlijk de mensen hier zijn!
Terwijl ik met mijn collega Sandra in het stadje was met de leerlingen contacteerde Jon mij. Hij stond ons op te wachten toen we terugkeerden van onze wandeling. Eindelijk zagen we elkaar nog eens! Hij kwam kennismaken met Sandra, onze directeur en de studenten... Dat verliep vlekkeloos en heel gezellig. We zijn zó blij dat we dit kunnen doen. Ik kan het niet dikwijls genoeg herhalen! Moe maar voldaan kropen we tegen 11.00 in bed. De leerlingen waren ook moe dus hadden we een rustige nacht.
Op zondag hebben we samen met het VTI een hele grote wandeling gemaakt in de prachtige natuur naar het volksmuseum, een soort "Bokrijk" van Trondheim. De weg naar boven was heel steil! Ik zeg niet graag "allochtone" en "autochtone" leerlingen. Dat is al zo direct hokjes-denken maar ik weet anders niet hoe ik de groepen moet benoemen. Nieuwe Belgen en oude Belgen klinkt ook zo raar. Onze groep zijn allemaal Belgen maar er is een wereld van verschil tussen hen. Mijn "nieuwe" Belgen hebben een hele andere culturele achtergrond met andere gewoonten. De meisjes zijn niet gewoon om om te gaan met zo'n grote groep jongens, laat staan om er tegen te spreken en iets te vertellen. De jongens waren volgens mij ook geïntimiteerd en maakten niet zo vlot contact. De jongens van het VTI probeerden wel maar ze hadden tijdens de wandeling niet zo veel respons. We lieten het maar rustig betijen en moedigden beide groepen aan om toch contact te zoeken met elkaar. Samen eten 's avonds brak al een beetje het ijs. Iedereen had geweldig grote honger na zo'n intensieve wandeling bergopwaarts en terug naar beneden.
Toen we 's avonds terug arriveerden in het hotel stond de Letse, Noorse en Oostenrijkse delegatie ons al op te wachten. Ik was zo blij dat ik Inga al in Riga had ontmoet. Dat maakt het een pak leuker nog! Maar ik kreeg ook wel kippenvel toen ik Elke van Oostenrijk voor de eerste keer ontmoette! Dit is écht geweldig! De directeur van Inga was ook wel verrast, denk ik, van de hartelijke ontmoeting tussen ons. Ik zag hem zo goedkeurend, lichtjes glimlachend kijken...
Jon heeft ons dan voorgesteld waarna wij onszelf allemaal aan de lln voorstelden en hetzelfde gebeurde met de leerlingen. Daarna werden de leerlingen in internationale groepjes verdeeld en dan begon het echt. Mijn studentjes zitten allemaal in aparte internationale groepjes, helemaal alleen. Ze moeten dus wel Engels spreken om te communiceren. Hier en daar kreeg ik een zenuwachtige opmerking maar de jongens van het VTI stellen zich als gentlemen op en gaan de meisjes en jongens helpen als ze het juiste Engelse woord niet vinden. Andere vinden het superleuk en kijken er vol verwachting naar uit. Spontaan hebben we, toen iedereen weer naar huis was, nog de presentatie van de mini geoefend en ik moet zeggen dat ik heel fier ben op mijn studentjes. Dit is een mijlpaal in hun leven. Leerlingen van een beroepsschool die zichzelf overtreffen en hun best doen om een boodschap over te brengen, voor een grote groep vreemde mensen... Knap hoor! Ik hoop dat dit gaat lukken!
Na de eerste week de wanhoop nabij te zijn door het "trage" herstel (wat eigenlijk niet was maar het ging niet snel genoeg naar mijn zin), ging het deze week veel beter... Dus ben ik vandaag, omdat ik 6 lesuren had in 5 kantoor én omdat we dringend moeten beslissen wie er mee gaat naar de Tiller Upper Secondary School in Trondheim, Noorwegen terug naar school gereden. Het gaat. Het in- en uitstappen doet wel nog pijn maar ik heb meteen ijs gelegd op school. Wat deed dat deugd, weer naar school gaan, kennismaken met mijn klasje, tot mijn grote verbazing, toch blij weerzien met 6 kantoor... Ja, dat was heel leuk!
Deze middag hebben we dan, tot mijn grote vreugde, nog vergaderd met bijna alle betrokken leerkrachten van 5 kantoor: Elke Vanderhoven (Engels), Hélier Distelmans (Frans), Britt Janssens (zakelijke communicatie), Sandra Goyvaerts (logistiek), Jan Claus (directeur). We hebben beslist om toch alle leerlingen van 5 kantoor mee te nemen. Dat zijn er 9. We zitten ver over ons budget maar Jan heeft nog enkele gedachten van sponsoring zodat we toch iedereen deze buitenkans kunnen geven. Sandra en Jan gaan ook mee om kennis te maken met de school en de leerlingen. Sandra heeft vorig jaar de mini al heel actief gevolgd, ook al gaf ze geen les aan hen. Ze kende van 4 kantoor. Nu weer wel en zij kent de leerlingen ook beter als mij. Verder hebben we weer gebabbeld over mogelijke lesinbreng van de collega's. Natuurlijk is het mondelinge gedeeldte voor Engels nu wel heel belangrijk. Bea Theuns, die PAV geeft, was ook in ziekteverlof! Hopelijk is ze ook volgende week weer op post want een grote brok kan in haar les toegepast worden! Er werd een brief opgesteld voor toestemming van de ouders zodat we volgende week onze vliegtuigtickets kunnen boeken. Volgende week donderdag is er infovergadering naar de ouders.
Ik kijk er naar uit met deze groep iets boeiends te maken voor de leerlingen! Ik kijk er naar uit positief te kunnen samenwerken met deze collega's! Stapje voor stapje naar het slagen van dit project! Yes, we can!
Gisteren ben ik overkop gegaan met mijn fiets... Ik landde op mijn hoofd en mijn fiets bovenop mij. Mijn knie was geschaafd en deed vreselijk pijn... Ik was er misselijk van ... Toch wou ik niet naar het ziekenhuis, zeer tegen de zin van Jef en mijn zus... Ik hoopte dat het maar schaafwonden waren en dat het wel zou overgaan als ik wat rust had... Nee dus, zaterdagnacht heel veel hoofdpijn en 's morgens een zeer dikke knie... We zijn dan toch nog naar de spoed gereden omdat ik mijn knie niet meer kan plooien en omdat ze geweldig veel pijn deed. Gevolg: lichte hersenschudding, een lelijke wonde op mijn knie en misschien mijn knieschijf beschadigd. Dat kunnen ze nu nog niet zeggen omdat ze nog een platen kunnen nemen. Minstens 2 tot 3 weken rust...Ik kan niet autorijden... En dit aan het begin van het nieuwe schooljaar... Wat valt dit tegen! Ik vind het vreselijk maar er is niks aan te doen!
Op de grote personeelsvergadering heb ik kort ons project uitgelegd! Ik was daarna zéér aangenaam verrast van de reacties van de collega's van de andere campus! Dat deed deugd!
Daarna, op het zonnig terras van het café op de hoek, hebben we nog nagebabbeld met enkele collega's. Ik heb tips gekregen van collega's die al in het buitenland met leerlingen waren... We hebben al plannen over hoe we dit in de lessen kunnen integreren... Het was supergezellig en weeral heel inspirerend!
Tijdens een vergadering van het pedagogisch team samen met de andere campus heb ik ons project E-motion, the way to work together in Europe kort voorgesteld. Ik mag het morgen ook uitleggen, kort, op de hele grote personeelsvergadering met alle collega's van onze school... Hoe leg je dit project, kort, uit? Daar moet ik nog eens heel goed over nadenken!
Op 20 juli 2012 toen wij op verlof waren in Hongarije, aan het zonnige Balatonmeer, kreeg ik een sms'je van mijn directeur: "Bericht gekregen van Epos: score aanvraag 93,5 % dus 20 000! Proficiat! We gaan ervoor"
Dat was een berichtje om meteen te vieren! Ik ben zoooo fier! We hebben zo hard gewerkt aan de voorbereiding en zo intensief gebrainstormd met onze vier partners. En nu de grote uitdaging: slagen we erin om onze doelstellingen ook te realiseren?
Het was nogal een hectisch schooljaar voor mij... In het begin van dit schooljaar tijdens de EWB-meeting borrelde al het plan op om een poging te doen een partnerschap aan te gaan met een buitenlandse school... Ik vroeg lachend aan mijn directeur "Ik heb nogal een wild plan om internationaal te gaan met de mini... Mag ik toestemming om het één en ander uit te pluizen? Vind je dat interessant om een beurs te verwerven zodat ik met onze schaapjes een bezoek kan brengen aan een buitenlandse school?" en hij antwoordde al even lachend... "Ja, ja... ik ben benieuwd..."
Het bleek sneller te gaan dan verwacht dus hebben we heel intensief al gewerkt aan de voorbereidende reis en aan de aanvraag... Kwamen daar nog de hervormingsplannen bij voor kantoor met de nieuwe visie... Heel interessant... Druk genoeg dus... Ik weet dat ik passioneel bijna met mijn werk bezig ben en ik kan nogal heftig reageren soms... Maar steeds met de beste bedoelingen voor mijn leerlingen en de school.
De paasvakantie was het moment om te herbronnen en alles op een rijtje te zetten... Ondertussen werkte ik nog steeds door door opzoekingen te doen, een powerpointpresentatie voor te bereiden. Pas op 27 juni kwam de verlossende mail. Ons project werd goedgekeurd maar details gingen pas in een brief in juli toegestuurd worden.
Op de laatste dag van het schooljaar heb ik dan het project voorgesteld aan al mijn collega's van campus Willebrord. Ik hoop dat dit project ook een project kan worden voor onze leerlingen maar ook voor mijn collega's... voor de school... ook voor de kleinste leerlingen is het leuk om buitenlandse studenten te ontmoeten!
Vandaag heb ik dan met Jan vergaderd over hoe we het gaan organiseren. Wij zijn maar een klein campusje... Wie gaan we vragen voor een comeniusteam? Welke klassen kunnen meewerken aan het project? Gaan we van de leerlingen een kleine bijdragen in de kosten vragen? Hoe gaan we het bezoek aan België in februari organiseren? Hoe gaan we ervoor zorgen dat de vibe die ik voel, overspringt naar collega's en leerlingen?
Eind augustus gaan we nog eens een informele vergadering hebben met enkele collega's die willen meewerken.
I'm so happy and thrilled that Sint Willebrord - Heilige Familie was approved for this Comeniusproject! I'm very sure all the partners will do their very best to succeed in our goals! I'm can hardly wait to get started!
){kind=link}