Vandaag nam alle dagelijkse bedrijvigheid opnieuw zijn gewone gang. Wat vorige week gebeurde, is niet uit onze gedachten, maar de dagelijkse beslommeringen zorgen ervoor dat we niet ieder moment van de dag overstelpt worden door het immense verdriet. Hopelijk verloopt deze week een beetje zonder problemen zodat we met een gerust gemoed aan de vakantie kunnen beginnen. Voor ons start die vrijdagmiddag, dan komt Poeske mij ophalen op school en vertrekken we richting Frankrijk. Vrijdag zullen we in Chalon s S overnachten en zaterdag gaat het dan richting Alpen, Les Arcs. Hopelijk wordt het een weekje genieten!!!!!
Was vrijdag 5 december nog een hoogdag op school -- zaterdag 6 december werd één grote tragedie: rond 18u45 kreeg ik een telefoontje van een collega. Ze klonk heel ontdaan -- en terecht bleek later. Eén van onze internen was die ochtend plots overleden. Toen haar papa terug kwam van zijn werk, trof hij thuis een ware tragedie aan: zijn vrouw en dochter waren allebei getroffen door CO-vergiftiging. Alle hulp kwam te laat. Zo maar van het ene moment op het andere: weg -- gedaan.... Geen woord van afscheid, geen laatste gebaar ... enkel leegte. Op school en vooral in het internaat sloeg het nieuws in als een bom: verwondering, ongeloof, maar vooral heel veel verdriet, want we zijn toch wel één grote familie. Dat merk je op dergelijke pijnlijke momenten: iedereen staat klaar om de andere te helpen, te troosten. Ook bij de kinderen, vooral bij de meisjes van die leefgroep, was er een immens verdriet. Zij verliezen meer dan een vriendin. Zij verliezen een kamergenote, een vertrouwelingen, een 'maatje' in goede en slechte momenten, een zus bijna. Vrijdag 12 december hebben we afscheid genomen van N. -- nog steeds met een hart vol ongeloof. We verwachten nog haar weer te zien opduiken, haar lach te horen, haar te zien dansen. Helaas zullen we het voortaan moeten doen met herinneringen, heel veel herinneringen die we diep in ons hart bewaren en die ons er bovenop zullen helpen als we het allemaal niet meer zien zitten.
Gisteren, vrijdag 5 december, was het een hoogdag in Het Molenschip. Reeds de hele week waren de internen behoorlijk zenuwachtig: er werd volop gerepeteerd en iedereen liep op het puntje van zijn tenen: reden van al deze heisa: het bezoek van de Sint en zijn knechten. Donderdagochtend hadden de Pieten het gure weer getrotseerd, zodat de kinderen wat lekkers in hun schoentjes konden vinden. Het grote feest was echter vrijdag: de ontbijttafels waren rijkelijk versierd met snoepgoed en mandarijntjes en de gebruikelijke boterham met beleg, was aangevuld met enkele schalen koffiekoeken. In de voormiddag werd er een generale repetitie gehouden, want de kinderen wilden de Sint verwelkomen met een liedje en een dansje. Na de lunchpakketten was het dan zo ver: de Sint stapte samen met de zijn 2 Zwarte Pieten de speelplaats op. De kinderen stonden hem opgewonden -- en soms wel met een klein hartje -- op te wachten. In de eetzaal zaten ook de ouders en de grootouders reeds reikhalzend uit te kijken: iedere klas had een liedje of een dansje voorbereid. Niet alleen de Sint was onder de indruk, maar ook de ouders waren duidelijk onder de indruk. Na het optreden toonde de Sint zijn gouden hart en deelde hij aan iedereen een geschenk en een zakje snoep uit. De personeelsleden kregen ook een zakje lekkers. De ouders konden na afloop van de optredens in de overdekte speelplaats terecht voor een hapje en een drankje ... de kinderen zullen dit weekend lekker 'zoet' geweest zijn met hun nieuwe speelgoed. En nu: nog ..... keer slapen en dann komt de Kerstman!
Gelukkig ben ik weer bijna mezelf: mijn kapper heeft zo goed als mogelijk de schade aangebracht door het kleurexperiment, teniet kunnen doen. Het is nog wel niet zo licht van kleur als gewoonlijk, maar het is aanvaardbaar. Geleidelijk zal ze er meer blond in steken.
Toeval of niet vorige week was er op televisie een reportage waarin gesproken werd over het product dat ik ook gebruikt had. Er waren 3 testpersonen -- na gebruik was er echter niemand die volledig tevreden was. Ik voelde me dus gesterkt in mijn gevoel van ongenoegen.
Nu ja, ik heb mijn lesje wel geleerd en zal me niet zo vlug meer wagen aan een dergelijke experiment -- dan nog liever "zo grijs als een duif"!!
RAMP, RAMP .... Vrijdagavond kreeg ik het lumineuze idee om mijn haren te kleuren. Omdat ik geen geduld had om te wachten op een afspraak bij mijn kapper, begon ik er zelf aan. In de supermarkt werd ik vertederd door de mooie aanbieding van een nieuw product: 10 minuten werk en ... weg grijze haren! Omdat ik van nature donkerblond ben, met lichtere mèches, koos ik voor 'middenblond'. Helaas!! Toen ik na 10 minuten mijn haren spoelde hingen er geen blonde lokken voor mijn ogen, maar donkerbruine. Ik kreeg bijna een appelflauwte. Ik hoopte nog dat alles goed zou komen bij het drogen, maar dit was ijdele hoop. Op de kruin zat er een rosse gloed, dat vond ik nog aanvaardbaar, maar de langere lokken waren echt grauw donkerbruin. Ik was ontroostbaar en tegelijkertijd heel kwaad op mezelf. Sussende woorden van mijn echtgenoot dat 'het echt niet slecht was', konden geen soelaas brengen. Als brunette kon ik zelfs de slaap niet vatten: ik liep huilend rond en moest me inhouden of ik had een tondeuse genomen en alles kortgewiekt. Zaterdagochtend heb ik onmiddellijk een berichtje naar mijn kapper gestuurd -- deze week zal ze me 'redden' en de blonde look herstellen. Wonder boven wonder vinden de meeste mensen het wel goed gelukt -- ofwel durven ze het niet zeggen. IK ben alleszins niet tevreden en spiegels zal ik tot donderdag mijden als de pest.
Het is alweer enkele dagen gelden dat ik nog iets neergeschreven heb, maar ik zat in een 'dipje'. Blijkbaar had ik een verkoudheid onder de leden en dat werkte duidelijk op mijn gemoed: ik zou voor alles en nog wat kunnen wenen hebben en had voor niets zin. Bovendien heb ik deze week ook slecht geslapen door de herfststorm die over ons land hing: ik word er gewoon zenuwachtig van als de wind zo tekeer gaat. Het zullen wel mijn hormonen zijn, zegt men dan!! Gelukkig is het bijna voorbij: ik voel me beter en wil er weer tegenaan gaan. Vandaag was een ongewone werkdag: ben deze ochtend wel naar school geweest, maar heb behoudens enkele faxen en telefoons (bestellingen), niet veel administratie gedaan. We hadden een kindvrije studiedag die besteed werd aan denkpistes uitzetten voor de uitbouw van de speelplaats en ook afspraken maken om een goede -- lees 'pest- en ruzievrije' -- speelomgeving te creëren voor de kinderen. Het was in feite een studiedag voor de onderwijzers, maar de opvoeders waren eveneens uitgenodigd. De produktieve voormiddag werd besloten met een etentje -- omdat alleen de secundairen en de kinderen die les volgen in het MPI aanwezig waren, ben ik niet meer teruggekeerd naar school, maar heb ik mezelf getrakteerd op een extra vrije middag!! Het wordt dus gewoon een korte werkweek: morgen (donderdag) werk ik sowieso maar een halve dag en dan is het alweer vrijdag!! Er komen anders wel drukke dagen aan: vanaf volgende week tot aan de kerstvakantie hebben we bijna iedere vrijdag iets te doen, zowel voor school als privé. Het is toch wel gek hoe de tijd vliegt: net zaten we nog in Frankrijk te genieten van op een terrasje en nu zijn er alweer 2 maanden school voorbij. We kunnen al dromen van de kerstvakantie ... en het skiën. Soms zegt men dat de tijd vlugger gaat wanneer men ouder wordt, maar het lijkt inderdaad zo: als kind lijken 2 maanden bijna onoverkomelijk, maar nu is het enkele malen met de ogen knipperen en het is voorbij....
vandaag een erg productieve dag gehad op school: deze ochtend heel veel bureauwerk gedaan; in de namiddag vooral bezig geweest in het internaat. Heel wat materiaal in orde gebraht in een oude slaapzaal, die in de toekomst als ontspanningsruimte gebruikt zal worden voor onze internen. Gelukkig had ik hulp van een 'handige Harry': één van onze internen is best een moeilijke klant, maar als hij klusjes mag doen, is hij in zijn nopjes! En werken kan hij ook zeer goed. Het is toch wel opmerkelijk hoeveel liefde en genegenheid je soms terug krijgt van de internen -- sommigen zitten natuurlijk al vanaf het eerste leerjaar (of tegenwoordig zelfs nog vroeger) bij ons in het internaat én dikwijls hebben hun ouders ook bij ons school gelopen: dat schept toch een totaal andere band dan gewoon voor de klas staan. Het is een job die heel veel van je vraagt, maar je krijgt er héél veel voor terug. Dat merk je het best door kleine zaken: één van onze internen had het in september redelijk bont gemaakt, ik had haar daarvoor behoorlijk onder handen genomen en ook haar vader was op de hoogte gebracht, maar voor het herfstverlof was ze met haar school 2 dagen naar Rochefort geweest en ze heeft me een kaartje gestuurd met de mededelingen 'gros bisous de Rochefort de M' -- wel zo iets doet deugd. Dat geeft moed om verder te gaan op de ingeslagen weg.
De 2'de werkdag na het herfstverlof zit erop: het is een grauwe, grijze dag geweest, maar ik voel me redelijk opgewekt en monter. Alles lijkt vlot te verlopen en de batterijen zijn goed opgeladen na dat weekje rust. Gisteren kreeg ik van een collega aan de telefoon tehoren dat ik 'zo opgewekt' klonk -- blijkbaar is dat in deze tijden een beetje ongewoon geworden. Ik probeer de dingen zo positief mogelijk te bekijken -- natuurlijk zijn er dagen dat het echt niet meezit, maar zitten kniezen helpt niets. Deze namiddag verraste mijn schat me met een bezoekje op mijn bureau: hij moest iets komen vragen. In feite was het iets banaals dat gerust tot vanavond kon wachten, maar blijkbaar had hij er ook behoefte aan om me even te zien. Wat zou een mens dan nog zitten kniezen als zijn geliefde hem nog mist -- zelfs na bijna 28 jaren samenzijn !?!
Allerheiligen/allerzielen .. het obligate kerkhofbezoek.. mij zegt het niet veel, gelukkig heb ik nog niet zo veel dierbaren verloren dat een bezoek nodig is, maar toch... Ik heb een beetje problemen met het bloemen plaatsenop één welbepaalde dag. Is dit uit affectie of ondat het zo van ons verwacht wordt? De mensen die me nauw aan het hart lagen en helaas niet meer zijn, daar denk ik liever regelmatig aan: een mooie herinnering ophalen, even bedenken hoe zij in een bepaalde situatie zouden gehandeld hebben, een typische uitdrukking van hen aanhalen, ... heyt brengt me dichter bij hen dan de kerkhofgang op 1 november. zo denk ik nog heel veel aan 'bobon', de moeder van mijn ma, waar ik opgroeide en die me - ondanks het feit dat ze zelf amper de lagere school gedaan had -- zo veel wijsheid bijbracht. Haar kon ik in vertrouwen nemen zoals geen ander, zij begreep me zonder woorden. We zaten gewoon op 'dezelfde golflengte'. Gelouterd als ze was door het leven, kon ze je beter raad geven dan eender welke psycholoog. Jammer dat ze de laatste jaren van haar leven niet meer zo bewust kon meemaken: dementie verwoeste haar brein, maar soms was ze er toch even terug! Ik kon dit moeilijk verwerken/aanvaarden -- daarom ging ik niet zo veel op bezoek als wenselijk was -- in mijn gedachten had ik reeds voor het definitieve einde afscheid genomen van 'mijn bobon'. Toch is zij degene aan wie ik met de meeste warmte terugdenk: met haar kon ik lachen, geheimen delen, ... Ik wens iedereen een grootmoeder als 'bobon': dan ben je rijk en krijg je heel wat bagage mee voor het leven.
De herfstdagen doen ons mijmeren over ons leven en wat we ervan gemaakt hebben. Deze mijmeringen kunnen ons somber maken, maar ze kunnen ons ook doen inzien dat we het al bij al nog niet zo slecht hebben. Dit laatste is voor mij het geval. Soms voel ik me zo rijk: niet met een berg spaarcenten op de bank of aandelen in een kluis-- die zijn nu toch niet veel meer waard -- maar gewoon 'RIJK' door de dagelijkse geluksmomenten die het leven me toch wel brengen. Let op! Ik heb ook wel eens momenten dat het me allemaal tegen zit, maar utieindelijk gaat het dikwijls om futiliteiten. Ik voel me echt rijk, wanneer ik samen met mijn echtgenoot geniet van een lekkere maaltijd (thuis of ergens in een restaurantje), wanneer we samen weer eens op reis zijn, wanneer we (samen) leuke dingen doen, ... én zelfs wanneer ik naar mijn werk ga. Mijn job als beheerder van een internaat is behoorlijk stressie maar ik doe het nog steeds graag. Ik heb geleerd om te genieten van wat ik heb én niet te treuren om wat ik zou kunnen hebben als... Dit wil niet zeggen dat ik geen dromen meer heb: ik fantaseer ook wel eens over zaken die ik zou doen als ik morgen de Lotto win, maar ik weet dat ik dat geld: niet nodig heb om echt gelukkig te zijn. Het geluk ligt voor mij in de kleine dingen van het leven én vooral in het samenzijn met mijn geliefde. Na al die jaren kunnen we nog genieten van elkaar én dat is toch wel uitzonderlijk in tijden waarin er zoveel koppels uit elkaar gaan. Wat is er mooeir dan elke dag wakker te worden naast iemand van wie je weet 'bij jou kan ik mezelf zijn, bij jou mag ik tonen wat ik voel zonder schroom, zonder valse schaamte... Bovendien de zon in de Provence schijnt even hard voor een ambtenaar op zijn bescheiden strandmatje als voor de rijkerd op zijn luxejacht en de sneeuw in de Alpen is niet minder wit als je mààr een job hebt in het onderwijs en geen manager bent van één of andere multinational. En last but not least: gezondheid is een deel van je lot dat je niet kan 'kopen'. Je mag je heel rijk prijzen wanneer je gespaard blijt van erge kwalen, want dan helpen centen zeker niet meer.
ik ben Claire De Jonge. Op 12 augustus 1958 werd ik geboren in Sint-Niklaas als Claire Thomas, maar sedert mijn huwelijk in 1986 gebruik ik bijna altijd de familienaam van mijn echtgenoot. Ik studeerde Germaanse aan de Gentse normaalschool en na mijn studies ruilde ik in 1979 het Waasland voor Gent en omstreken. Mijn eerste werkstek ben ik tot nu toe trouw gebleven: in september 1979 begon ik als intern opvoeder in het Rijkstehuis voor Schippers- en foorreizigerskinderen te Evergem - later wijzigde de naam in 'Het Molenschip' wat een verwijzing was naar de foor 'Molen' en de binnenvaart 'schip'. Ik leerde er ook mijn echtgenoot kennen. Sedert augustus 2003 ben ik beheerder van het internaat. Vrije tijd wordt de laatste jaren vooral gevuld met 'rustige' activiteiten: lezen, shoppen, gezellig genieten van huis en tuin, en vooral reizen. In de winter gaan we graag skiën en in de zomer proberen we de batterijen op te laden in zonnige streken. Hierbij geniet vooral de Franse zuidkust onze voorkeur.
