Allerheiligen/allerzielen .. het obligate kerkhofbezoek.. mij zegt het niet veel, gelukkig heb ik nog niet zo veel dierbaren verloren dat een bezoek nodig is, maar toch... Ik heb een beetje problemen met het bloemen plaatsenop één welbepaalde dag. Is dit uit affectie of ondat het zo van ons verwacht wordt? De mensen die me nauw aan het hart lagen en helaas niet meer zijn, daar denk ik liever regelmatig aan: een mooie herinnering ophalen, even bedenken hoe zij in een bepaalde situatie zouden gehandeld hebben, een typische uitdrukking van hen aanhalen, ... heyt brengt me dichter bij hen dan de kerkhofgang op 1 november. zo denk ik nog heel veel aan 'bobon', de moeder van mijn ma, waar ik opgroeide en die me - ondanks het feit dat ze zelf amper de lagere school gedaan had -- zo veel wijsheid bijbracht. Haar kon ik in vertrouwen nemen zoals geen ander, zij begreep me zonder woorden. We zaten gewoon op 'dezelfde golflengte'. Gelouterd als ze was door het leven, kon ze je beter raad geven dan eender welke psycholoog. Jammer dat ze de laatste jaren van haar leven niet meer zo bewust kon meemaken: dementie verwoeste haar brein, maar soms was ze er toch even terug! Ik kon dit moeilijk verwerken/aanvaarden -- daarom ging ik niet zo veel op bezoek als wenselijk was -- in mijn gedachten had ik reeds voor het definitieve einde afscheid genomen van 'mijn bobon'. Toch is zij degene aan wie ik met de meeste warmte terugdenk: met haar kon ik lachen, geheimen delen, ... Ik wens iedereen een grootmoeder als 'bobon': dan ben je rijk en krijg je heel wat bagage mee voor het leven.