Was vrijdag 5 december nog een hoogdag op school -- zaterdag 6 december werd één grote tragedie: rond 18u45 kreeg ik een telefoontje van een collega. Ze klonk heel ontdaan -- en terecht bleek later. Eén van onze internen was die ochtend plots overleden. Toen haar papa terug kwam van zijn werk, trof hij thuis een ware tragedie aan: zijn vrouw en dochter waren allebei getroffen door CO-vergiftiging. Alle hulp kwam te laat. Zo maar van het ene moment op het andere: weg -- gedaan.... Geen woord van afscheid, geen laatste gebaar ... enkel leegte. Op school en vooral in het internaat sloeg het nieuws in als een bom: verwondering, ongeloof, maar vooral heel veel verdriet, want we zijn toch wel één grote familie. Dat merk je op dergelijke pijnlijke momenten: iedereen staat klaar om de andere te helpen, te troosten. Ook bij de kinderen, vooral bij de meisjes van die leefgroep, was er een immens verdriet. Zij verliezen meer dan een vriendin. Zij verliezen een kamergenote, een vertrouwelingen, een 'maatje' in goede en slechte momenten, een zus bijna. Vrijdag 12 december hebben we afscheid genomen van N. -- nog steeds met een hart vol ongeloof. We verwachten nog haar weer te zien opduiken, haar lach te horen, haar te zien dansen. Helaas zullen we het voortaan moeten doen met herinneringen, heel veel herinneringen die we diep in ons hart bewaren en die ons er bovenop zullen helpen als we het allemaal niet meer zien zitten.
