vandaag een erg productieve dag gehad op school: deze ochtend heel veel bureauwerk gedaan; in de namiddag vooral bezig geweest in het internaat. Heel wat materiaal in orde gebraht in een oude slaapzaal, die in de toekomst als ontspanningsruimte gebruikt zal worden voor onze internen. Gelukkig had ik hulp van een 'handige Harry': één van onze internen is best een moeilijke klant, maar als hij klusjes mag doen, is hij in zijn nopjes! En werken kan hij ook zeer goed. Het is toch wel opmerkelijk hoeveel liefde en genegenheid je soms terug krijgt van de internen -- sommigen zitten natuurlijk al vanaf het eerste leerjaar (of tegenwoordig zelfs nog vroeger) bij ons in het internaat én dikwijls hebben hun ouders ook bij ons school gelopen: dat schept toch een totaal andere band dan gewoon voor de klas staan. Het is een job die heel veel van je vraagt, maar je krijgt er héél veel voor terug. Dat merk je het best door kleine zaken: één van onze internen had het in september redelijk bont gemaakt, ik had haar daarvoor behoorlijk onder handen genomen en ook haar vader was op de hoogte gebracht, maar voor het herfstverlof was ze met haar school 2 dagen naar Rochefort geweest en ze heeft me een kaartje gestuurd met de mededelingen 'gros bisous de Rochefort de M' -- wel zo iets doet deugd. Dat geeft moed om verder te gaan op de ingeslagen weg.
De 2'de werkdag na het herfstverlof zit erop: het is een grauwe, grijze dag geweest, maar ik voel me redelijk opgewekt en monter. Alles lijkt vlot te verlopen en de batterijen zijn goed opgeladen na dat weekje rust. Gisteren kreeg ik van een collega aan de telefoon tehoren dat ik 'zo opgewekt' klonk -- blijkbaar is dat in deze tijden een beetje ongewoon geworden. Ik probeer de dingen zo positief mogelijk te bekijken -- natuurlijk zijn er dagen dat het echt niet meezit, maar zitten kniezen helpt niets. Deze namiddag verraste mijn schat me met een bezoekje op mijn bureau: hij moest iets komen vragen. In feite was het iets banaals dat gerust tot vanavond kon wachten, maar blijkbaar had hij er ook behoefte aan om me even te zien. Wat zou een mens dan nog zitten kniezen als zijn geliefde hem nog mist -- zelfs na bijna 28 jaren samenzijn !?!
