Een witte wollige dikte bedekt bruggen, straten, graskant… Alles ziet er eender, rustig en vredig uit. Zelfs het gras bij de buurman is even wit als het andere.

Het vrouwelijke borstbeeld op het muurtje is getooid met een dikke puntmuts en de sneeuw heeft zelfs een passend topje gebreid voor haar.

De poes snuift nieuwsgierig haar eerste lijntje, likt de sneeuw en zet voorzichtig de eerste stappen op het onbekende. Het voelt blijkbaar goed aan want al snel springt hij via de ronde tafel de muur op om dan in de witheid te verdwijnen.

Met pijn in het hart ruim ik de sneeuw van de stoep die al gedeeltelijk vastgevroren zit. Veiligheid boven schoonheid.

Zouden we dit jaar nog eens op de Damse vaart kunnen schaatsen? Groot en klein, jong en oud verenigt op het ijs?
Op de vesten zie je in ieder geval een op en af wandelen van gezinnen samen met de slee op weg naar de molens of net terug. Ieder met een al dan niet bevroren glimlach en rode wangen versierd. Het ene kindje al meer enthousiast over de koude dan het andere.

Op het water liggen er ijsvlaktes met een tapijt van sneeuwvlokken en een motief van eendenpoten. De eenden dicht bij elkaar.
Mijn bergschoenen laten hun sporen na, ook als ik terug thuis kom doen ze dit.
Ik zet de radio aan en verneem dat de Nederlanders speculeren op een 11 stedentocht. De poes nog steeds op sneeuwtocht.

Een warme chocolademelk met een snufje chili verwarmt mijn binnenkant en doet me wegdromen…
Een bekend gemiaauuww maakt me ‘wakker’. Mijn hart tevreden dat hij de weg terug gevonden heeft.

Morgen verder genieten van de witte dagen in Brugge, weliswaar te voet. Een leuk vooruitzicht!

04-02-2012 om 00:00 geschreven door Francine