Buiten nog steeds de vrieskou. Deze keer niet met een schitterende zon maar wel grijze wolken en ‘miezesneeuw’.
De dochters hebben dit weekend omzeggens geen schoolwerk met de vakantie voor de deur en het afsluiten van het dagelijks werk 3.
In de kringloopwinkel hebben we de verleiding om een dvd-box van ‘het huis Anubis’ te kopen niet kunnen weerstaan en voilà; nu is het moment aangebroken deze boven te halen.

Wat kunnen kinderfilms toch ontzettend leuk en ontspannend zijn, hoewel… De vrijdagavond beginnen met kijken, de zaterdagavond vervolg en nu op zondagmorgen alsjeblieft, please! Verder kijken? En ja, normaal ben ik geen voorstander om zo aan de buis gekluisterd te zitten maar met dit weer en deze lieve meiden, waarom niet… Vol spanning uitkijkend naar wat de volgende aflevering brengt want het is best griezelig en goed geacteerd.

Namiddag, we kunnen toch niet de ganse dag zonder daglicht of gezonde zuurstof zitten. Toch maar na het middagmaal – en 1 neen 2 of 3 afleveringen? – naar buiten. Liever mooi dan warm mee de fiets op en langs de vaart naar het Tilleghem bos.
Het landschap is nog mooi wit en de vaart heeft ons het gevoel alsof we aan de Noordpool zitten. Het stukgeslagen ijs door voorbijvarende dekschepen heeft een idyllisch en toch ook wat bangelijk uitzicht.
De konijntjes in de graskant huppelen nieuwsgierig dichtbij en laten hun witte staartjes oplichten. Hoe langer we blijven staan, hoe meer konijnige toeschouwers we krijgen. Je zou ze zo strelen. Zo donzig lieflijk. De ene zich verstoppend, de andere stoutmoedig dichtbij. Nog een andere knabbelt op iets in de houding van een eekhoorntje, terwijl er ene zijn hoofdje buigt en bijna plechtig vraagt om gestreeld te worden. De koek die bedoeld was als tussendoortje moet al gauw onderdoen als voedsel voor deze lieverds.

De keuze om mooi te willen zijn wreekt zich. Te koud aan het hoofd, zeker met de smeltende sneeuw die blijft aanhouden. Dan maar terug naar huis.

De bril op en pannenkoeken bakken met geconcentreerde chocolademelk. Mmm. Wat kan dit smaken als je koud hebt.

De avond begint en wij willen het einde zien van onze TV-reeks. Terug samen de zetel in. Ik in het midden met 2 knuffelende dochters naast mij. Een deken heb ik nu niet nodig. Ik geniet van de warmte van dit moment.

De jongste merkt op dat mijn bril vuil is.

Ik: “Wat is het hier gezellig zo samen met jullie.” Zij gniffelend en in koor: “Ja, en met een vuile bril!”

14-02-2012 om 20:30 geschreven door Francine