|
Na enkele dagen het
bed te houden, jeukt het toch om naar buiten te gaan, ondanks de vermoeidheid
die nog in mijn spieren zit.
Ik monteer het
opgevouwen metaal en rubber tot een plooifiets, duffel me goed in en stap met
een big smile de fiets op. Blijkbaar hebben veel mensen nood aan zon mooie dag
als vandaag. De Vesten kennen veel succes bij wandelaars, fietsers en lopers.
Thomas, Jelle, kom
hier! roept een bezorgde moeder omdat haar kinderen het volledige pad in nemen
en niet te houden zijn nu ze eindelijk weer buiten kunnen. Ondanks de felle wind
toch nog vele fietsers in beweging, de wieken van de molens stil.
Langs de Damse vaart
wemelt het van de waterkiekens die net zoals de vaart al lang niet meer
wereldvreemd zijn. Labradors spelen in het riet met een ontzettend enthousiasme
en de wind ook, wat zorgt voor een zalig rustgevend geruis. De vlakke polders,
net niet onder water, laten hun grassige haren strelen door de wind. Rust.
Vrede. Zuurstof.
De zon verandert de
hemel in azuurblauw en het water in een glanzende zilveren stroom omzoomd van
zacht gouden verdroogd riet. Wat een rijkdom, zomaar voor het grijpen! De wind
draagt mijn fiets en laat me volop genieten. De tegenliggers houden een gevecht
met één of ander wild beest die hen tegenhoudt vooruit te komen. Puffend, de
ogen dichtgeknepen en met een blik van wacht maar
kruisen we elkaar.
In de verte belooft de
witte molen een rustpunt in het idyllische dorpje, Damme. Mooi en dichtbij.
22-01-2012 om 00:00
geschreven door Francine 
|
