in de osho ashram in delhi kwam ik ziek en uitgeput toe en dook ik meteen mijn bed in. de volgende ochtend de dynamic meditatie meegedaan om 6u30, het deed deugd om weer met meditatie bezig te zijn. de vaste dagindeling daar is 6u30 dynamic meditatie, 8u ontbijt, 9u30 dansen, een actieve meditatie, een passieve geleide meditatie, een osho discourse, om 13u middageten. vanaf 15u een osho audio tape, om 4u kundalini, snacks met thee, om 6u30 satsang, 8u30 eten en slapen of nog een wandelingetje oh domein. erdoorheen loopt er per week een camp, of speciaal thema die door het dagprogramma wordt geweven en aangevoeld volgens wat de groep nodig heeft. de mensen waren er heel lief en behulpzaam. ik leerde er ook een duitse osteopate kennen en ze gaf me speciale korrels om in mijn fles water te doen om het te verzachten, heel merkbaar. je kan ze ook gebruiken in je strijkijzer en je wasmachine enz... ondertussen werd ik alsmaar zieker en belde ik mijn dokter, die me zei mijn antibiotica toch te starten, hoewel ik geen koorts had. nadien was ik op drie dagen van veel slapen en de rest programma volgen merkelijk beter. op hetzelfde moment kreeg ik van els een sms dat ze met dezelfde antibiotica gestart was en met koorts in bed lag. ondertussen is ze ook weer beter en stuurde ze sms dat ze in de gavers zat, een rustig natuurdomein dichtbij waar ik woon. mijn douche moest ik delen met een spin en een gheko, maar ik sprak af dat als iedereen op zijn plaats bleef, we best zouden overeenkomen en vreemd genoeg lukte het nog ook, haha. ik leerde een paar leuke mensen kennen en het was heel intiem, want we waren maar met 7. in het weekend met 15, dan kwamen er wat mensen bij. bij het avondeten deelde ik met de campleader dat ik wat vrouwelijke energie miste in india, dat geregeerd wordt door mannen. de volgende dag hadden we lachmeditatie, hij kwam bij me, nam mijn hand, zette me vooraan met mijn rug naar de mannen en ging alle vrouwen uit de groep halen om ze naast me in een cirkel te zetten. ik voelde me veilig en het gaf me energie.
we hebben uitbundig gedanst, gelachen, geroepen, gevierd, t was zalig. ook het domein was heel rustig, groot, vol natuur en stukken land die s morgens bewerkt werden. het personeel vd keuken wist dat ik ziek was en stond s morgens al met bananen te zwaaien voor mij ipv een mango voor de anderen, moest soms zo lachen. s middags stonden ze klaar met witte rijst voor mij en de duitse, heel lief. de kampleider vertelde de eerste avond a tafel dat ze de week ervoor een cobra op het domein hadden gevonden en dan moest ik een half uur later nog door een stukje bos naar mijn kamer...heb toch s extra rondgekeken ;-)) er was ook 1 westers toilet op het domein, we werden meteen vrienden ! de rest waren hurktoiletten. na 5 dagen was de kriebel er weer om te vertrekken, na een paar afscheidsknuffels was ik op weg naar het tibetaans vluchtelingenkamp, ook in new delhi.
en als wij, toeristen, onze plaatsen aan die vrouwen afstaan, wordt dit als beledigend opgevat, maar voor mannen mogen we wel plaats maken. t zal geene waar zijn !!!
een mens zou nog vrouwenactiviste worden in dit land, en ik die dacht dat turkije erg was...
uitgepu en doodmisselijk van 4 uur zonder ruimte of lucht in een warme, slalommende bus, worden we er bijna letterlijk uitgegooid en overgeleverd aan 20 opdringerige riksjachauffeurs die aan werk willen geraken in dit laagseizoen. els schreeuwt dat ze haar met rust moeten laten en ik snel naar de kant vd weg, kokhalzend en happend naar adem.
na een volgepropte, dolle riksjarit komen we ih treinstation van satna, samen met de andere trotters. in de wachtzaal vecht ik nog tegen mijn braakneigingen, het felle licht, het lawaai, de drukte. na een half uurtje mijn ogen sluiten ben ik er weer en we worden bekeken door een groep giechelende tienermeiden die ons doen en laten hoogst interessant vinden. we maken kennis en het wordt nog leuk. we worden al uitgenodigd mee te gaan naar hun dorp.
de slaaptrein vertrekt zachtjes heen en weer wiegend en mijn maag deint mee op het ritme. ik loop naar de wc en kan eindelijk overgeven. daarna blijf ik dicht bij het toilet zitten, want ik voel de bui nog hangen...
een bezorgde indier komt met de conducteur langs: "madam..., are you sick?" een wenkbrauw vliegt de lucht in en zijn bril zakt op zijn neus terwijl hij zijn aanwezigheidslijst vasthoudt. ik stel hem gerust dat het naar een indigestie is, want zo bedenkelijk als hij kijkt denkt hij mss dat ik de hele trein zal besmetten met mexicaanse griep... een half uur later ligt mijn middagmaal eruit en kan ik gaan slapen. 1u30. om 5u komen we aan en ik voel me hondsberoerd. na het zoeken van een hotel, duik ik mijn bed in en knor... na nog 5 keer een toiletbezoek voor mijn darmen is mijn lijfje leeg en ik ook. s avonds ga ik heel kort toch op stap in varanasi, waar we een heel mooie ceremonie langs de ganges zien en een vriendelijke indische jongen van 22 leren kennen. gelukkig gidst hij ons naar de lijkverbranding ad ganges, want alleen is dit te gevaarlijk. je moet eerst door een passage van junkies en een paar andere louche figuren die je willen afpersen en geld vragen als je foto s neemt. onze jongen zei ons waar we mochten lopen en foto s nemen en waar niet. na 15 minuutjes waren we weer tussen een massa volk vol verlichting en voelden ons weer veilig. we stoppen nog bij een tempel van shivapelgrims en daarna ga ik slapen, els gaat nog iets eten.
de volgende ochtend om 5u30 bootje varen od ganges en wat shoppen. tegen 9u voel ik me weer wat slapjes en ga weer slapen. ik blijf verder de hele dag in bed en gun mijn lijf en geest wat rust van alle prikkelingen en gekte van buitenaf. ik laat wat gekookte rijst od kamer brengen en drink veel water. ondertussen houden we ramen en deuren goed gesloten, want anders komt er gegarandeerd een wilde aap op de koffie. ze hangen hier overal aan de gevels vh gebouw en als je eet oh dakterras moet je alles vasthouden of ze pikken het, so funny !! de dag erna breng ik in mijn bed en oh wc door tot we uit onze kamer moeten om 12u, want die dag vertrekken we naar delhi met de slaaptrein om 19u30 en 15 u later komen we aan om 11u. els heeft ondertussen haar vlucht omgeboekt, want ze heeft genoeg van india. in delhi nemen we afscheid, zij gaat nog shoppen voor souvenirs op haar laatste dag en ik ga richting de osho ashram in new delhi om wat te rusten en uit te zieken.
een geanimeerde treinrit van zo n goeie 3,5 uur van agra naar jhansi, waar kinderverkopertjes en stokoude vrouwtjes leuren met apenootjes, mannen met chai (indische thee), blinde en kreupele bedelaars rupees komen vragen, waarbij we soms het hoofd draaien omdat we de verminkingen niet kunnen aanzien, horloges worden verkocht en we ondertussen genieten van een prachtig landschap weliswaar achter de tralies vd trein en een nederlandse trotter ontmoeten. in het station van jhansi aangekomen zie ik daar nu toch de meest gammele, vuile bussen staan en ik ben doodmoe.. ik vraag om eerst onze bus te mogen zien voor we beslissen mss een taxi te nemen. na wat rijst met currysaus zie ik het weer zitten. met de bus vertekken we voor 5 uren. om 21u komen we samen met de nederlander aan in khajuraho, bekend om zijn tempelcomplex met kamasutra kunst. op de bus leerden we 2 jonge gastjes kennen die ons lobbyen voor zen hotel. we gaan erheen en het ziet er heel mooi uit, met fontein, binnentuin en een paar reuzefoto s van osho. ze nemen ons mee, 2 minuten verderop om te gaan eten en daarna gaan we slapen. het was een leuke avond. de volgende ochtend, om 6u45 brengen ze ons 5 minuutjes wandelen naar een uitmuntende yogaleraar. we komen op een dakterras met opgaande zon in een stukje natuur. het is er zalig. elk op ons matjedoen els en ik de oefeningen na die onze leraar voordoet. t is te zeggen: de helft toch ongeveer, hij blijkt een soort slangenmens die zijn ledematen in alle richtingen beweegt en in zijn nek legt.. onze klaagzang van stijve spieren en krakende ledematen is tot ver over khajuraho te horen die eerste morgen. we schamen ons en beloven beterschap aan onze stijve spieren. onze leraar duidt ook feilloos onze zwakke plekken aan en legt ook uit waardoor ze verzwakt zijn. s avonds en de volgende morgen nemen we nog een les, deze keer bij hem thuis, buiten, tussen 100-en vliegen die hij voor ons met zijn handdoek van de wasdraad wegslaat, bij een schattige pup en zijn vrouw en dochter die thee en hapjes voor ons klaarmaken die we nuttigen in ... de slaapkamer zonder deuren. moeder, vader en dochter slapen in 1 kamer, verder een kapstok met 2 joggings en een onderhemd en veel afbeeldingen van ganesh, de god met olifantenkop, zoon van shiva. dit is hun huis.
na onze eerste sessie gaan we met de jongens en de nederlander ontbijten. daarna gaat els de oostelijke en zuidelijke gratis tempels bezoeken en ik blijf ih stadje van 3 straten winkelen. ik probeer eens een indische tenue uit en dit wordt door de indische winkelier en jongen die maar met me blijft meelopen, enthousiast onthaald. in een andere winkel praat ik een uurtje met de jonge verkoper over meditatie, hij blijkt al veel in poona te zijn geweest en doet elke ochtend de dynamic meditatie bij zonsopgang. daarnaast ben ik ook geinteresseerd in een prachtige bedsprei, maar ben te moe om af te bieden en stel het uit tot de volgende dag. na 2 uurtjes komt els terug en hebben we onze volgende yoga-sessie. daarna een massage in het hotel en lekker slapen. de volgende ochtend om 6u15 afspraak voor de yogales, erna ontbijten en de westerse tempels bezoeken, heel mooi. het is er zalig rondlopen. om 15u hebben we de bus van 4 uren naar satna en daarna om 21u50 de slaaptrein van 7 uren naar varanasi, de stad vd ganges en haar pelgrims. om geen honger te lijden, besluit ik om nog eens goed te eten die middag voor we vertrekken. het smaakt. de bus naar satna komt overvol en op het dak overladen toe op het station van khajuraho en ik besluit om de mensen eerst te laten uitstappen voor ik mijn zware rugzak weer optil. helaas, die mensen blijven zitten en wij moeten er, samen met nog zo n 30 trotters met bagage bij. een paar sterke polen zwieren onze bagage bovenop de bus, dankjewel. ik vraag ne onderss wel af hoe het is met mijn marmeren beeldjes die ik net kocht en bovenaan mijn rugzak stopte... we worden letterlijk op de bus geperst, door de deur die toegeduwd wordt, rechtstaand, een elleboog in mijn zij, een boreling onder mijn poep die dus plat is als ik val, een been vam een indier tegen mijn bil en els id verte... we zijn vertrokken. 15 minuten latyer stappen een paar mensen af en we krijgen onze zitplaatsen toegewezen. we zitten helemaal achteraan bij de deur en bij iedere stop worden meer mensen bijgeprpt, want er is maar 1 bus per dag op die lijn. als een paar jonge schoolkinderen bijna worden verstikt id massa schieten spontaan weer tranen in mijn ogen. els en ik kijken mekaar aan en gieren vh lachen, van ongeloof, walging, verdriet, ontzetting, alles dooreen, bij het zien van deze wantoestanden.
een man probeert mog tussen mij en mijn buur te komen zitten, waar allerminst nog plaats is en dus noch ik, noch mijn buur schuiven en de man ook niet, dus zit hij half op mijn bil, half op die van mijn buurman tot hij het od duur opgeeft en weer rechtstaat.
sterke, jonge mannen weigeren hun zitplaats af te staan aan fragiele 15-jarige vrouwen met hun pasgeborene die dan maar 4u rechtstaan in onze bus met rodeo/cowboy chauffeur, schandalig vind ik het !
ik wil mijn 6 kilo verzorgingsproducten naar huis sturen, dus op naar de post...
ik vraag bij de receptie of het postkantoor ver is, nee hoor, net de straat hierachter, klinkt het. ik start te voet. na een eindje lopen hoor ik dat het een goeie 4 km ver is. bij meer dan 40 graden ga ik toch voor een fietsriksja. in het postkantoor van agra is de overbevolking van india weer duidelijk zichtbaar. zo n 50 jonge mannen verdringen zich voor het loket en zwaaien met een roze formulier. overal rond ih postkantoor tot buiten zitten ze die od grond in te vullen. een aanvraag voor een job bij de politie verneem ik. als toeriste krijg ik weer voorrang en mag achter het loket plaatsnemen bij de baas. mijn pakje wordt eerst behandeld. ik word naar de man vd douane gestuurd om de inhoud van mijn pak te controleren. hij kijkt niet eens in mijn 2 plastic tassen. ik toon hem 1 tube gezichtscreme en hij gelooft mij...??? dan weer naar de baas. een bediende weegt mijn pak, stopt het in een plastic zak, doet er een koord rond en een katoenen doek. hij gaat zitten, neemt naald en draad en naait de doek aan mekaar. daarna gaat hij od grond zitten en zet een tinnen schaal op een vuurtje en doet er iets rood in wat smelt. daarna stempelt hij alle stikkingen met dit goedje zoals ze vroeger met brieven deden. ik vind het wel iets hebben. dan geeft hij me een zwarte stift en ik moet op de stof het adres en tegenadres schrijven. dan weer met mijn pak naar de douane-man, waar ik alles wat geschreven staat nog eens moet spellen zodat hij zijn formulier kan invullen en waar hij alle gegevens van mijn paspoort, visum en huidige hotel noteert. ondertekenen en dan weer naar de baas. maar helaas, er is theepauze, dus geen bedienden te bespeuren en ondertussen staan daar nog steeds de 50jonge mannen zich te verdringen, met de glimlach weliswaar. na een kwartiertje geeft een loketbediende mijnadres in de computer in en bepaalt prijs en gewicht . weer moet ik 2 fouten ih adres verbeteren. ik krijg een bewijsje, betaal en plots moet ik nog 150 roepies, 2 euro, betalen voor het verpakken, waar ik geen bewijsje van krijg, zou dit zwart zijn....??? het is ok, ik mag gaan.
dan nog 2 postzegels kopen om een kaartje te versturen. ik kom bij een gehandicapte loketbediende die me heel traag drie verschillende postzegels afscheurt voor 1 kaartje. ik blijf geduldig en bedank hem vriendelijk, want weer mocht ik achter het loket en moesten de indiers ervoor wachten. wij asls toeristen worden hier op handen gedragen, tot schamens toe voor mij. die mensen hebben hier al niets en hun fierheid moet dan ook nog plaatsmaken voor onderdanighei, omdat ze ons geld nodig hebben...??? ik kan me niet voorstellen zo te leven.
in een rijdende trein zat ik eens wat te dicht bij de openstaande deur met mijn ogen dicht te genieten van de warmewind op mijn gezicht. plots stonden 3 indiers en de conducteur naast me: carefull madam, if you fall asleep, you will fall out, come sit here...en de indische vrouwen liggen langs diezelfde spoorlijn te creperen...
de kinderen hier helpen ons de straat oversteken: 'careful madam', en ze gaan midden op straat staan en houden het razende verkeer tegen.
op een avond zochten we de weg naar ons hotel en vroegen het a iemand op straat. meteen kwam de hele familie vh huis waarvoor we stonden meezoeken, ook een voorbijganger stopte om te helpen zoeken en een riksjarijder. de opa vd familie was heel bezorgd dat wij bij schemerdonker nog op straat liepen en bleef zeggen dat we niet bang hoefden te zijn. we liepen in de straat net achter die van ons hotel, zo bleek en zo overal waar we komen worden we door de straatbevolking geholpen, hartverwarmend.
na een ritje van 6 uur op de vuilste en volste bus die we tot nu toe zagen, komen we om 18u s avonds aan. we springen in een riksja, na afbieden natuurlijk, die ons naar een 3 sterrenhotel brengt. na 2 nachten slapen in een bed waar ik net niet ben doorgevallen, leek me dit wel iets om even op adem te komen. ze vragen 1400 rupees voor een kamer met airco en ik doe moeilijk tot we ze krijgen voor 800, maar met de glimlach. het is zalig, we hebben zelfs wc papier en handdoeken, een luxe. we settelen ons en ik kruip er meteen in, want de wekker staat op 5u om de zon te zien opgaan op de taj mahal de volgende dag. om 6 u s morgens lopen we te voet door een park en komen aan een rode poort, nog geen taj te zien, waar is ie ? we worden ongeduldig. na een grondige fouillering door een paar vrouwen (of zijn het mannen...?), worden onze zoutkoekjes in beslag genomen en mogen we binnen. we komen op een groot plein met 4 grote poorten. door de linkse poort zien we een glimp van de taj en ja hoor, daar staat ie, in zijn witte marmer, te blinken in de opgaande zon. prachtig! we nemen meteen foto s en gaan daarna binnen. 1 keer per jaar wordt de verjaardag gevierd van dit mausoleum en tis wel vandaag zeker! we mogen gratis binnen en hoeven ook niet te betalen voor ons fototoestel. een batje, 20 a 25 euro uitgespaard. ook hier worden we weer voortdurend door indiers gevraagd of ze met ons op de foto mogen, ik weet nog steeds niet waarom, misschien omwille van onze blanke huidskleur ..? want hier op tv maken ze reclame voor producten die het gelaat vd indiers zouden verbleken, vreemd
na ons bezoek lopen we weer richting hotel en de hele weg lopen 2 kinderen van 9 en 12 mee om te bedelen. het kind van 7 vraagt zo n 50 keer of ik hem wil kussen en seks met hem wil voor rupees, of ik kamasutra wil doen met hem en hij laat mij een boekje zien met afbeeldingen die hij me wil verkopen. hij knippert verleiderlijk met zijn ogen en probeert mijn hand te kussen, mijn rug aan te raken... mijn hart bloedt ! wat steken ze hier uit met die kinderen, hoever moet armoede gaan zeg ! ik vraag het mij de rest vd dag af, de stem vh jongentje blijf ik horen, ook in mijn slaap. ik kan er niet bij, ik kan het niet vatten.
in het hotel nemen we een douche en slapen wat bij op het heetst van de dag. s avonds gaan we lekker eten en ik geef het jonge kind dat daar zo hard moet werken een flinke fooi. ik zie tot mijn vreugde dat hij ze vlug in zijn zak steekt en kijkt of pa het niet gezien heeft, ik ben blij dat hij het niet moet afgeven. daarna gaan we terug naar het feest ad taj. ondertussen loopt hier een massa volk voor het gratis feest en zie ik een groepje waar veel commotie is en waar mensen boven mekaar kruipen, ik denk dat ze een menselijke pyramide vormen zoals ik in spanje al zag bij een feest en ik loop er lachend heen. als ik nader, zie ik dat ze rijst ah uitdelen zijn vanop een verhoogje en tientallen kleine handjes en aluminium bordjes steken id lucht. er wordt geroepen, getrokken en geduwd... ik begin spontaan te wenen. het beeld van die hongerige handjes is er teveel aan. bij ons zouden die grijpen naar ballonnen, hier naar voedsel... pfff, op zo n heuglijke dag. later od avond laat ik mijn foto s op cd schrijven bij een heel vriendelijke man. dan onze trein van 4 uur geboekt naar jhansi overmorgen vanwaar we dan 5 uur bus hebben naar khajuraho. vandaag nog een nieuw dier ontdekt, er lopen kleine muisjes in de receptie van ons 3 sterren hotel met portiers als we internetten en op straat zagen we kleine kikkertjes. zaalig nu een beetje slaap inhalen, want de vermoeidheid slaat toe. morgen een dagje rustig
