ik wil mijn 6 kilo verzorgingsproducten naar huis sturen, dus op naar de post...
 
ik vraag bij de receptie of het postkantoor ver is, nee hoor, net de straat hierachter, klinkt het.
ik start te voet. na een eindje lopen hoor ik dat het een goeie 4 km ver is. bij meer dan 40 graden ga ik toch voor een fietsriksja. 
in het postkantoor van agra is de overbevolking van india weer duidelijk zichtbaar. zo n 50 jonge mannen verdringen zich voor het loket en zwaaien met een roze formulier. overal rond ih postkantoor tot buiten zitten ze die od grond in te vullen. een aanvraag voor een job bij de politie verneem ik.
als toeriste krijg ik weer voorrang en mag achter het loket plaatsnemen bij de baas. mijn pakje wordt eerst behandeld. ik word naar de man vd douane gestuurd om de inhoud van mijn pak te controleren. hij kijkt niet eens in mijn 2 plastic tassen. ik toon hem 1 tube gezichtscreme en hij gelooft mij...???
dan weer naar de baas. een bediende weegt mijn pak, stopt het in een plastic zak, doet er een koord rond en een katoenen doek. hij gaat zitten, neemt naald en draad en naait de doek aan mekaar. daarna gaat hij od grond zitten en zet een tinnen schaal op een vuurtje en doet er iets rood in wat smelt.
daarna stempelt hij alle stikkingen met dit goedje zoals ze vroeger met brieven deden. ik vind het wel iets hebben.
dan geeft hij me een zwarte stift en ik moet op de stof het adres en tegenadres schrijven.
dan weer met mijn pak naar de douane-man, waar ik alles wat geschreven staat nog eens moet spellen zodat hij zijn formulier kan invullen en waar hij alle gegevens van mijn paspoort, visum en huidige hotel noteert. ondertekenen en dan weer naar de baas. maar helaas, er is theepauze, dus geen bedienden te bespeuren en ondertussen staan daar nog steeds de 50jonge mannen zich te verdringen, met de glimlach weliswaar.
na een kwartiertje geeft een loketbediende mijnadres in de computer in en bepaalt prijs en gewicht . weer moet ik 2 fouten ih adres verbeteren.
ik krijg een bewijsje, betaal en plots moet ik nog 150 roepies, 2 euro, betalen voor het verpakken, waar ik geen bewijsje van krijg, zou dit zwart zijn....???
het is ok, ik mag gaan.
 
dan nog 2 postzegels kopen om een kaartje te versturen. ik kom bij een gehandicapte loketbediende die me heel traag drie verschillende postzegels afscheurt voor 1 kaartje. ik blijf geduldig en bedank hem vriendelijk, want weer mocht ik achter het loket en moesten de indiers ervoor wachten.
wij asls toeristen worden hier op handen gedragen, tot schamens toe voor mij. die mensen hebben hier al niets en hun fierheid moet dan ook nog plaatsmaken voor onderdanighei, omdat ze ons geld nodig hebben...??? ik kan me niet voorstellen zo te leven.
 
in een rijdende trein zat ik eens wat te dicht bij de openstaande deur met mijn ogen dicht te genieten van de warmewind op mijn gezicht. plots stonden 3 indiers en de conducteur naast me: carefull madam, if you fall asleep, you will fall out, come sit here...en de indische vrouwen liggen langs diezelfde spoorlijn te creperen...
 
de kinderen hier helpen ons de straat oversteken: 'careful madam', en ze gaan midden op straat staan en houden het razende verkeer tegen. 
 
op een avond zochten we de weg naar ons hotel en vroegen het a iemand op straat. meteen kwam de hele familie vh huis waarvoor we stonden meezoeken, ook een voorbijganger stopte om te helpen zoeken en een riksjarijder. de opa vd familie was heel bezorgd dat wij bij schemerdonker nog op straat liepen en bleef zeggen dat we niet bang hoefden te zijn. we liepen in de straat net achter die van ons hotel, zo bleek
en zo overal waar we komen worden we door de straatbevolking geholpen, hartverwarmend.