een geanimeerde treinrit van zo n goeie 3,5 uur van agra naar jhansi, waar kinderverkopertjes en stokoude vrouwtjes leuren met apenootjes, mannen met chai (indische thee), blinde en kreupele bedelaars rupees komen vragen, waarbij we soms het hoofd draaien omdat we de verminkingen niet kunnen aanzien, horloges worden verkocht en we ondertussen genieten van een prachtig landschap weliswaar achter de tralies vd trein en een nederlandse trotter ontmoeten. in het station van jhansi aangekomen zie ik daar nu toch de meest gammele, vuile bussen staan en ik ben doodmoe.. ik vraag om eerst onze bus te mogen zien voor we beslissen mss een taxi te nemen. na wat rijst met currysaus zie ik het weer zitten. met de bus vertekken we voor 5 uren. om 21u komen we samen met de nederlander aan in khajuraho, bekend om zijn tempelcomplex met kamasutra kunst. op de bus leerden we 2 jonge gastjes kennen die ons lobbyen voor zen hotel. we gaan erheen en het ziet er heel mooi uit, met fontein, binnentuin en een paar reuzefoto s van osho. ze nemen ons mee, 2 minuten verderop om te gaan eten en daarna gaan we slapen. het was een leuke avond. de volgende ochtend, om 6u45 brengen ze ons 5 minuutjes wandelen naar een uitmuntende yogaleraar. we komen op een dakterras met opgaande zon in een stukje natuur. het is er zalig. elk op ons matjedoen els en ik de oefeningen na die onze leraar voordoet. t is te zeggen: de helft toch ongeveer, hij blijkt een soort slangenmens die zijn ledematen in alle richtingen beweegt en in zijn nek legt.. onze klaagzang van stijve spieren en krakende ledematen is tot ver over khajuraho te horen die eerste morgen. we schamen ons en beloven beterschap aan onze stijve spieren. onze leraar duidt ook feilloos onze zwakke plekken aan en legt ook uit waardoor ze verzwakt zijn. s avonds en de volgende morgen nemen we nog een les, deze keer bij hem thuis, buiten, tussen 100-en vliegen die hij voor ons met zijn handdoek van de wasdraad wegslaat, bij een schattige pup en zijn vrouw en dochter die thee en hapjes voor ons klaarmaken die we nuttigen in ... de slaapkamer zonder deuren. moeder, vader en dochter slapen in 1 kamer, verder een kapstok met 2 joggings en een onderhemd en veel afbeeldingen van ganesh, de god met olifantenkop, zoon van shiva. dit is hun huis.
na onze eerste sessie gaan we met de jongens en de nederlander ontbijten. daarna gaat els de oostelijke en zuidelijke gratis tempels bezoeken en ik blijf ih stadje van 3 straten winkelen. ik probeer eens een indische tenue uit en dit wordt door de indische winkelier en jongen die maar met me blijft meelopen, enthousiast onthaald. in een andere winkel praat ik een uurtje met de jonge verkoper over meditatie, hij blijkt al veel in poona te zijn geweest en doet elke ochtend de dynamic meditatie bij zonsopgang. daarnaast ben ik ook geinteresseerd in een prachtige bedsprei, maar ben te moe om af te bieden en stel het uit tot de volgende dag. na 2 uurtjes komt els terug en hebben we onze volgende yoga-sessie. daarna een massage in het hotel en lekker slapen. de volgende ochtend om 6u15 afspraak voor de yogales, erna ontbijten en de westerse tempels bezoeken, heel mooi. het is er zalig rondlopen. om 15u hebben we de bus van 4 uren naar satna en daarna om 21u50 de slaaptrein van 7 uren naar varanasi, de stad vd ganges en haar pelgrims. om geen honger te lijden, besluit ik om nog eens goed te eten die middag voor we vertrekken. het smaakt. de bus naar satna komt overvol en op het dak overladen toe op het station van khajuraho en ik besluit om de mensen eerst te laten uitstappen voor ik mijn zware rugzak weer optil. helaas, die mensen blijven zitten en wij moeten er, samen met nog zo n 30 trotters met bagage bij. een paar sterke polen zwieren onze bagage bovenop de bus, dankjewel. ik vraag ne onderss wel af hoe het is met mijn marmeren beeldjes die ik net kocht en bovenaan mijn rugzak stopte... we worden letterlijk op de bus geperst, door de deur die toegeduwd wordt, rechtstaand, een elleboog in mijn zij, een boreling onder mijn poep die dus plat is als ik val, een been vam een indier tegen mijn bil en els id verte... we zijn vertrokken. 15 minuten latyer stappen een paar mensen af en we krijgen onze zitplaatsen toegewezen. we zitten helemaal achteraan bij de deur en bij iedere stop worden meer mensen bijgeprpt, want er is maar 1 bus per dag op die lijn. als een paar jonge schoolkinderen bijna worden verstikt id massa schieten spontaan weer tranen in mijn ogen. els en ik kijken mekaar aan en gieren vh lachen, van ongeloof, walging, verdriet, ontzetting, alles dooreen, bij het zien van deze wantoestanden.
een man probeert mog tussen mij en mijn buur te komen zitten, waar allerminst nog plaats is en dus noch ik, noch mijn buur schuiven en de man ook niet, dus zit hij half op mijn bil, half op die van mijn buurman tot hij het od duur opgeeft en weer rechtstaat.
sterke, jonge mannen weigeren hun zitplaats af te staan aan fragiele 15-jarige vrouwen met hun pasgeborene die dan maar 4u rechtstaan in onze bus met rodeo/cowboy chauffeur, schandalig vind ik het !
ik wil mijn 6 kilo verzorgingsproducten naar huis sturen, dus op naar de post...
ik vraag bij de receptie of het postkantoor ver is, nee hoor, net de straat hierachter, klinkt het. ik start te voet. na een eindje lopen hoor ik dat het een goeie 4 km ver is. bij meer dan 40 graden ga ik toch voor een fietsriksja. in het postkantoor van agra is de overbevolking van india weer duidelijk zichtbaar. zo n 50 jonge mannen verdringen zich voor het loket en zwaaien met een roze formulier. overal rond ih postkantoor tot buiten zitten ze die od grond in te vullen. een aanvraag voor een job bij de politie verneem ik. als toeriste krijg ik weer voorrang en mag achter het loket plaatsnemen bij de baas. mijn pakje wordt eerst behandeld. ik word naar de man vd douane gestuurd om de inhoud van mijn pak te controleren. hij kijkt niet eens in mijn 2 plastic tassen. ik toon hem 1 tube gezichtscreme en hij gelooft mij...??? dan weer naar de baas. een bediende weegt mijn pak, stopt het in een plastic zak, doet er een koord rond en een katoenen doek. hij gaat zitten, neemt naald en draad en naait de doek aan mekaar. daarna gaat hij od grond zitten en zet een tinnen schaal op een vuurtje en doet er iets rood in wat smelt. daarna stempelt hij alle stikkingen met dit goedje zoals ze vroeger met brieven deden. ik vind het wel iets hebben. dan geeft hij me een zwarte stift en ik moet op de stof het adres en tegenadres schrijven. dan weer met mijn pak naar de douane-man, waar ik alles wat geschreven staat nog eens moet spellen zodat hij zijn formulier kan invullen en waar hij alle gegevens van mijn paspoort, visum en huidige hotel noteert. ondertekenen en dan weer naar de baas. maar helaas, er is theepauze, dus geen bedienden te bespeuren en ondertussen staan daar nog steeds de 50jonge mannen zich te verdringen, met de glimlach weliswaar. na een kwartiertje geeft een loketbediende mijnadres in de computer in en bepaalt prijs en gewicht . weer moet ik 2 fouten ih adres verbeteren. ik krijg een bewijsje, betaal en plots moet ik nog 150 roepies, 2 euro, betalen voor het verpakken, waar ik geen bewijsje van krijg, zou dit zwart zijn....??? het is ok, ik mag gaan.
dan nog 2 postzegels kopen om een kaartje te versturen. ik kom bij een gehandicapte loketbediende die me heel traag drie verschillende postzegels afscheurt voor 1 kaartje. ik blijf geduldig en bedank hem vriendelijk, want weer mocht ik achter het loket en moesten de indiers ervoor wachten. wij asls toeristen worden hier op handen gedragen, tot schamens toe voor mij. die mensen hebben hier al niets en hun fierheid moet dan ook nog plaatsmaken voor onderdanighei, omdat ze ons geld nodig hebben...??? ik kan me niet voorstellen zo te leven.
in een rijdende trein zat ik eens wat te dicht bij de openstaande deur met mijn ogen dicht te genieten van de warmewind op mijn gezicht. plots stonden 3 indiers en de conducteur naast me: carefull madam, if you fall asleep, you will fall out, come sit here...en de indische vrouwen liggen langs diezelfde spoorlijn te creperen...
de kinderen hier helpen ons de straat oversteken: 'careful madam', en ze gaan midden op straat staan en houden het razende verkeer tegen.
op een avond zochten we de weg naar ons hotel en vroegen het a iemand op straat. meteen kwam de hele familie vh huis waarvoor we stonden meezoeken, ook een voorbijganger stopte om te helpen zoeken en een riksjarijder. de opa vd familie was heel bezorgd dat wij bij schemerdonker nog op straat liepen en bleef zeggen dat we niet bang hoefden te zijn. we liepen in de straat net achter die van ons hotel, zo bleek en zo overal waar we komen worden we door de straatbevolking geholpen, hartverwarmend.
na een ritje van 6 uur op de vuilste en volste bus die we tot nu toe zagen, komen we om 18u s avonds aan. we springen in een riksja, na afbieden natuurlijk, die ons naar een 3 sterrenhotel brengt. na 2 nachten slapen in een bed waar ik net niet ben doorgevallen, leek me dit wel iets om even op adem te komen. ze vragen 1400 rupees voor een kamer met airco en ik doe moeilijk tot we ze krijgen voor 800, maar met de glimlach. het is zalig, we hebben zelfs wc papier en handdoeken, een luxe. we settelen ons en ik kruip er meteen in, want de wekker staat op 5u om de zon te zien opgaan op de taj mahal de volgende dag. om 6 u s morgens lopen we te voet door een park en komen aan een rode poort, nog geen taj te zien, waar is ie ? we worden ongeduldig. na een grondige fouillering door een paar vrouwen (of zijn het mannen...?), worden onze zoutkoekjes in beslag genomen en mogen we binnen. we komen op een groot plein met 4 grote poorten. door de linkse poort zien we een glimp van de taj en ja hoor, daar staat ie, in zijn witte marmer, te blinken in de opgaande zon. prachtig! we nemen meteen foto s en gaan daarna binnen. 1 keer per jaar wordt de verjaardag gevierd van dit mausoleum en tis wel vandaag zeker! we mogen gratis binnen en hoeven ook niet te betalen voor ons fototoestel. een batje, 20 a 25 euro uitgespaard. ook hier worden we weer voortdurend door indiers gevraagd of ze met ons op de foto mogen, ik weet nog steeds niet waarom, misschien omwille van onze blanke huidskleur ..? want hier op tv maken ze reclame voor producten die het gelaat vd indiers zouden verbleken, vreemd
na ons bezoek lopen we weer richting hotel en de hele weg lopen 2 kinderen van 9 en 12 mee om te bedelen. het kind van 7 vraagt zo n 50 keer of ik hem wil kussen en seks met hem wil voor rupees, of ik kamasutra wil doen met hem en hij laat mij een boekje zien met afbeeldingen die hij me wil verkopen. hij knippert verleiderlijk met zijn ogen en probeert mijn hand te kussen, mijn rug aan te raken... mijn hart bloedt ! wat steken ze hier uit met die kinderen, hoever moet armoede gaan zeg ! ik vraag het mij de rest vd dag af, de stem vh jongentje blijf ik horen, ook in mijn slaap. ik kan er niet bij, ik kan het niet vatten.
in het hotel nemen we een douche en slapen wat bij op het heetst van de dag. s avonds gaan we lekker eten en ik geef het jonge kind dat daar zo hard moet werken een flinke fooi. ik zie tot mijn vreugde dat hij ze vlug in zijn zak steekt en kijkt of pa het niet gezien heeft, ik ben blij dat hij het niet moet afgeven. daarna gaan we terug naar het feest ad taj. ondertussen loopt hier een massa volk voor het gratis feest en zie ik een groepje waar veel commotie is en waar mensen boven mekaar kruipen, ik denk dat ze een menselijke pyramide vormen zoals ik in spanje al zag bij een feest en ik loop er lachend heen. als ik nader, zie ik dat ze rijst ah uitdelen zijn vanop een verhoogje en tientallen kleine handjes en aluminium bordjes steken id lucht. er wordt geroepen, getrokken en geduwd... ik begin spontaan te wenen. het beeld van die hongerige handjes is er teveel aan. bij ons zouden die grijpen naar ballonnen, hier naar voedsel... pfff, op zo n heuglijke dag. later od avond laat ik mijn foto s op cd schrijven bij een heel vriendelijke man. dan onze trein van 4 uur geboekt naar jhansi overmorgen vanwaar we dan 5 uur bus hebben naar khajuraho. vandaag nog een nieuw dier ontdekt, er lopen kleine muisjes in de receptie van ons 3 sterren hotel met portiers als we internetten en op straat zagen we kleine kikkertjes. zaalig nu een beetje slaap inhalen, want de vermoeidheid slaat toe. morgen een dagje rustig
aangekomen in jaipur blijken de kamers heel duur en de meeste volzet. uiteindelijk vinden we een kamer waar ze ons beloven een extra bed bij te zetten voor de nacht. we krijgen een versleten matras od grond, we staan versteld. ik ga rustig praten met de man ad receptie en leg hem uit dat ik geen hond ben en niet od grond zal slapen en al zeker niet voor de prijs die we betalen voor de kamer. dat dit een hotel is en geen kennel. ik was nogal nijdig dat ze ons weer maar s iets anders beloofd hadden dan hetgeen we kregen en ook moe van de afgelopen busreis en het voortdurend aangeklampt worden door riksjarijders en bedelende vrouwen en kinderen. hij glimlacht en belooft iemand te sturen... ik ben benieuwd. maar dit is het minste van onze zorgen, want els gaat morgen een overdosis cultuur opsnuiven en ik ga met een engelse jongen op stap die hier ook logeert en die ik net ontmoette.
de volgende dag gaan we op stap naar het Amber Fort, we nemen een riksja die ons eerst naar een restaurantje brengt waar we heerlijk ontbijten en daarna volgt het bezoek. het is een heel rustige jongen met zin voor humor en we amuseren ons samen. de riksjaman wacht ons op en we stoppen nog eens ah waterpaleis om een fotootje te nemen. daarna gaan we samen naar een instituut waar ze kerala ayurvedische massage geven. eerst iets eten in een restaurantje ernaast, zodat ze alles kunnen klaarzetten voor ons. voor 30 euro krijgen we een hoofdmassage, een volledige gelaatsverzorging een lichaamsmassage met warme olie, een stoombad voor het gezicht en het hele lichaam en een sirodhara. voor wie dit niet kent, dan gieten ze zo n kwartiertje warme olie over je hoofd terwijl je neerligt en terwijl ik de straaltjes volgde doezelde ik langzaam weg. zaaaaalig. we komen allebei heel slaperig en ontspannen buiten en moeten de hele tijd lachen. we lopen te voet weer naar het hotel waar ik wat ga rusten en simon, zo heet hij gaat zijn vrienden opzoeken. s avonds zitten we nog tot laat buiten in de tuin vh hotel met een miziekje en een drankje, een mooie afsluiter.
de volgende dag huren we met zijn drietjes een riksja voor de hele dag en gaan oa naar de zoo, waar we schrijnende beelden zien van uitgemergelde dieren in veel te kleine kooitjes en pakken uitbundige indiers met hun kinderen, want dit is hun uitstap op zondag ! daarna gaan we de zonnetempel bezoeken in een heel mooi stukje natuur, het is heel warm maar we zetten door en het is een unieke ervaring. we krijgen bijna ruzie met de wacht van de tempel omdat hij geen engels kent en ons probeert te laten betalen om foto s te nemen. we zijn ook geschokt, want we zien een heel gewond aapje liggen dat nog nauwelijks beweegt en kennelijk lijdt.ik vraag ad wacht of hij het beestje niet uit zijn lijden wil verlossen, maar hij antwoordt, no problem en negeert mij verder. tjah, dit is de hardheid van de natuur zeker...
na het bezoek gaan we lekkere chicken massala eten en dan naar het hotel terug. s avonds gaat simon weg en het afscheid valt me zwaar, maar ook dit is backpacken.
de volgende morgen nemen we de bus voor 6 uurtjes naar agra, de kers op de taart, het bezoek ad taj mahal!
...gisteren 2 zwerfkinderen ontmoet id stad en voor 3 euro koop ik hen een zak meel om chapati, hun brood mee te maken. ik vraag aan de eigenaar ve winkeltje of dit echt arme mensen zijn, want er is ook heel veel maffia onder bedelaars. om een vb te geven; in calcutta worden mensen opzettelijk verminkt om te gaan bedelen en geld binnen te brengen voor hun opdrachtgevers en dit systeem wil ik natuurlijk niet ondersteunen. de eigenaar raadt me aan de zak meel te laten opensnijden bij aankoop, zo kunnen ze hem niet doorverkopen. zo gezegd, zo gedaan. de kinderen nodigen ons uit mee te lopen naar hun huis om te tonen dat ze echt arm zijn. we gaan mee en vinden zo n 5 volwassenen en 10 kinderen onder wat stokken met dekens overdekt, hun huis. mama geeft borstvoeding ad jongste telg en laat ons trots nog een stukje navelstreng zien dat nog ah buikje hangt, dit is een pasgeborene. ik deel mijn laatste pakje kleren uit die ik vanuit belgie meebracht en niet meer draag en ze vechten er zowat om. ze maken muziek en dansen en nodigen ons uit om mee te doen. we bedaqnken vriendelijk want we staan nog ad grond genageld van deze taferelen die zij zo normaal vinden. we komen ogen en harten tekort voor deze armoede. verder is het volkje van deze stad niet te omschrijven, dus laat ik de foto s voor zich spreken: in 1 woord: prettig gestoord! terwijl ik dit schrijf, zit ik ih restaurant van onze guesthouse, voel de warme wind die vanuit de tuin binnenwaait, waar een paar pauwen trots hun veren laten zien. ik eet een pannenkoek met verse banaan en drink een lemon/soda (vers geperst limoensap met spuitwater, heerlijk verfrissend). dat heet dan gelukkig zijn. gisteren hebben we ons ook eens goed laten gaan in de kleine winkeltjes en een en ander gekocht. ik heb me een hippie outfit aangeschaft om hier een beetje in te passen en mijn zwarte kledij v belgie ingeruild voor de vrolijke kleuren en lichte stoffen van india. mij t-shirts kosten toch wel 2 euro en mijn broeken 3 euro per stuk zeker! schoonheidsproducten heb ik hier ingeslagen voor 5 jaar ver, dus o wee als ik een rimpel zie verschijnen. nu nog de goedkoopste koerier zoeken om dit allemaal naar belgie te versturen. toen we hier aankwamen, hadden we voor het eerst wat moeite om een kamer te vinden voor een schappelijke prijs. uiteindelijk komen we overeen voor een kamer met een mobiele airco die ze zullen brengen. even later komt een vooroorlogs, bombastisch toestel onze kamer binnengereden, maar op dat moment is er net een stroomonderbreking vanwege de hitte, dus we kunnen het ding niet testen. als we na wat shoppen weer op onze kamer komen, blijkt dit een extra ventilator te zijn ipv een mobiele airco. we gaan in discussie met de man vd receptie, maar hij biedt ons geen tegemoetkoming. we voelen ons bij de neus genomen en zeggen dat we zullen weggaan en niet betalen. uiteindelijk vraag ik naar de manager. die blijkt in frankrijk te zijn, zijn moeder is er wel en we gaan met haar een babbeltje doen. resultaat: ze laten ons gaan zonder aan te rekenen. we kloppen aan bij de buren en slapen in deze guesthouse voor 2 euro pp. de volgende morgen vinden we een heel leuk hotelletje met airco. ook dit is backpacken ! Pushkar is mijn favoriete stadje tot nu toe. vanmiddag nemen we de bus naar jaipur. tot schrijfs!
op de bus naar pushkar, 5 uurtjes. de zwaarste rit tot nu toe, want geen airco en het is bloedheet. wel lekker tss de lokale bevolking wat zorgt voor veel plezier. een paar jonge indiers op de bank achter ons blijven ons aanstaren als we onze handen wassen met zeep zonder water en ik bied hen ook wat aan. na wat aarzelen proberen ze toch en ze hebben een mirakel ontdekt, ze blijven aan hun handen ruiken. nu we bij de mirakels aanbeland zijn, we zijn in pushkar aangekomen, de heilige stad, alles is hier heilig, dus wij vanaf nu ook. vlees, roken, drinken en kussen in het openbaar zijn hier verboden, zo vermeldt ook de receptie van ons hotel. s morgens eet je hier pannenkoeken gemaakt van deeg zonder eieren, een mirakel. we ontdekken ook een bob marley look a like, die nog is blijven steken in zijn tijd. hij kust zijn favoriete huisdieren, een reuze en een mini schildpad die in de tuin rondzwerven en hun mandje hebn onder de receptie desk. ze heten allemaal lilly. het is er smerig en vuil, maar we eten er heerlijke pizza met verse groenten en worden niet ziek, een mirakel...
ik heb nog wat fotootjes toegevoegd en probeer vanavond nog mijn tekst over te typen uit mijn boekje, maar nu wacht mijn date, simon uit de uk op mij om samen op pad te gaan vandaag, els heeft een groepstrip overdosis cultuur geboekt en ik ga yoga, meditatie doen, het fort bezoeken en naar de zoo hier in udaipur waar we gisteren aangekomen zijn.
voor 1400 rupees huren we een taxi met chauffeur die ons van udaipur naar jodhpur brengt, 6 u rijden, 300 km verder, over een heel drukke, smalle, gebrekkige weg (maar 1 keer per jaar wegenwerken hier, maar het resultaat moet je er dan ook bijnemen), door het arravelli gebergte, heel mooi, heel groen, verse frisse lucht, heerlijk. om 7u ontmoeten we onze 'man voor de dag': een22-jarige, knappe, zachte indier, we zijn in ons nopjes. na een uurtje rijden bezoeken we het fort van kumbalghar waar reuze-apen ons komen tegemoetgesprongen od vestingen vh fort. anderhalf uur later stoppen we voor de lunch. gezien mijn darmen gisteren voor het eerst hevig protesteerden, besluit ik om wat slaap in te halen in de taxi ipv te eten. onder het geluid van kraaiekreten en middenin het groen doezel ik met mijn been half uit de taxi hangend heerlijk weg. daarna bezoeken we de tempels van ranakpur, helemaal in wit marmer met meer dan 1400 pilaren gekerfd met afbeeldingen van dieren,goden en godinnen, natuurelementen, enz... het is hier ondertussen 43 graden en we moeten even wennen ad temp. terwijl els de derde tempel gaat bekijken, kies ik ervoor om de wilde apen te bekijken die net voor de tempel ah spelen zijn, echt leuk om te zien hoe de jongste aapjes in bomen hangen, over elkaar rollen en heel vreemd opkijken als ik hen wil fotograferen. als ik mijn fototoestel richt op een grote aap die onder een boom zit, slaat hij 2 keer hard met zijn poot od grond en laat zijn tanden zien. hij wil dus liever niet gekiekt worden begrijp ik, dus ik ga weer de kleintjes bekijken. 4u later, na een helse rit door woestijnachtig, dor gebied en tegenliggers waaronder: auto s, kamelen,buffels, honden, koeien,hangbuikvarkens, indiers te voet, vrachtwagens, lokale bussen vol met mensen oh dak, brommers en lokale marktjes, komen we aan in jodhpur, waar het verkeer zo mogelijk nog gekker en drukker is. ik durf niet meer te kijken en leg me od achterbank vd taxi. even later ben ik weer in staat om foto s te nemen. maar het moet gezegd, hoe gek ook, de indiers weten waar ze mee bezig zijn, we zagen hier nog geen ongevallen! we worden afgezet aan een heel leuke guesthouse met zwembad en vluchten naarbinnen, want het is 19u s avonds en, jawel, nog steeds 43 graden, want we zijn ondertussen alweer 4u dieper de woestijn in vanaf ranakpur, dus morgen wordt het hier overdag nog iets warmer, ahum.... we proberen nog onze charmante taxi chauffeur te kidnappen voor een paar dagen, maar het lukt niet, haha, nadat we iets in zijn gastenboekje geschreven hebn, vertrekt hij.
dins 14 juli: vanmorgen wakker geworden en ik was echt bang, weer die drukte, te warm om buiten te komen, een vuile, vreemde stad, het onbekende ... terwijl els zich al buiten waagt met het opstaan vd zon, blijf ik wat op mezelf, neem een douche en doe een half uurtje vipassana meditatie om weer wat grond onder mijn voeten te voelen, uit mijn hoofd te komen en in mijn lijf te zakken. het werkt, voorzichtig waag ik me buiten en voel dat er niets is om bang voor te zijn, integendeel, als ik voorbij mijn westerse ogen kijk, voel ik met al mijn andere zintuigen hoe charmant, mooi, gezellig en grappig deze stad is. ik ga weer mee met de stroom van india en het ontroert me hoe vele kinderen en volwassenen me luidop goeiemorgen toeroepen op straat, ik groet hen terug en ben er weer helemaal. ik spreek een man aan en zeg dat ik een hippie broek zoek en kom na wat onderhandelen en praatjes over belgie terug met 2 rokken voor elk 3 euro en 3 kettinkjes in amethyststeen van elk anderhalve euro van een vriend van hem. tevreden keer ik naar mijn hotelkamer terug voor een siesta. vanavond gaan els en ik samen terug voor een uitgebreide shopping. ondertussen leer ik steeds beter hun spel van afbieden kennen en vind het een uitdaging om altijd weer nieuwe truken uit te vinden; zeggen dat ik dringend weg moet, de waar na het bekijken achteloos ad kant gooien alsof het mij niet interesseert, eindeloos zeuren over een of ander vlekje od kledij, hen eerst laten hun prijs zeggen en dan plots oh einde zelf de mijne noemen, mijn bedrag in gepast geld plots gedecideerd op tafel gooien, als ik geen korting krijg, zegn dat ik dan maar 1 stuk koop, want ik ben nog 5 weken in india en heb nog veel kansen om te kopen enz... het werkt, geloof me! 1 gouden regel: nooit je stem verheffen of geirriteerd raken, want het blijft een spel, geen gevecht ! wat eten betreft leven we hier al 2 dagen op bananen en droge koeken, want veel is er hier niet dat we verdragen onder deze hitte, maar we voelen ons goed, dus geen probleem. gisteren lagen we beiden ah gieren vh lachen in onze kamer met alle zottigheden van india. ondertusn heb ik ook een lijst aangelegd vd dieren die we op onze tocht tegenkomen, ik voeg ze toe en pas ze dan af en toe aan.
het is te heet om buiten te komen, du siesta-tijd ! zin om wat te schrijven.
8 uurtjes trein dus van mumbai naar ahmedebad, de thuishaven van ghandi. na een geanimeerde treinrit stappen we om 23u, 2u later op onze slaaptrein richting udaipur. de conducteur komt zeggen dat we de coupe voor ons alleen hebben, tof. nog geen minuut later komen 2 louche uitziende indiers ons zeggen dat we onze coupe niet mogen sluiten, dat zij straks bij ons komen slapen...euh...ik denk het niet ! inderdaad, een uurtje later voortdurend geklop op ons deur en gefriemel ad klink, ik ben bang en els krijgt de slappe lach. een beetje later wordt het stil en we slapen tot de ochtend. in de coupe naast ons sliep wel een vriendelijke jonge gast ui engeland die ons zei dat we hem altijd mochten wakker maken als het nodig zou zijn, dus we waren wel veilig. als we om 7u40 vd trein stappen, komen we in een andere wereld terecht, drukkende hitte, geen vocht meer, heel mooie mensen, minder armoede en riksja s voor het eerst. we springen erin en vinden dit veel leuker dan de taxi. na een dolle rit in nauwe straatjes vol riksja s, koeien met kalfjes, vrouwen met een groep ezeltjes die bakstenen dragen,wandelaars, brommers en karren vinden we een heel charmante guesthouse met een zalig rustige tuin en 2 dakterrassen voor 6 euro per nacht per kamer, dus nog delen door 2. we springen de douche in, eten een omelet, hersorteren onze rugzak en gaan city palace bezoeken, het verblijf van de maharana van rajastan en ook het grootste paleis van deze staat. we zeveren ook wat met de mannen aan de wachtpost en vragen wanneer we thee kunnen drinken met de maharana, 6 maand op voorhand te boeken, dit gaat dus niet door... ze nemen volop foto s van ons en wij van hen. na het bezoek gaan we eten en slenteren wat rond in het dorp rond de jagdish tempel. een man in de tempel wil wat met me praten en ik waag mijn kans, ik vraag hem waar de kamasutra afbeeldingen staan op de buitenkant vd tempel, had dit gelezen in de reisgids, haha. hij neemt mij direct mee naar de enige drie afbeeldingen die er zijn en ik neem foto s. daarna neemt hij me mee naar een atelier waar kamasutra tekeningen geschilderd worden, prachtig wek, maar duur, jammer, heel mooi.
deze morgen om 8u vertrokken met twee antwerpse toeristes voor een voormiddagje paardrijden in het arravali gebergte met lunch achteraf. els is bang van paarden en gaat dus de stad verkennen. prachtige tocht op kleine paadjes tussen groene velden die bewerkt worden door vrouwen met kleurrijke sari s. de mannen verkopen de oogst in de stad en verbouwen, de vrouwen oogsten. we rijden door hele primitieve dorpjes waar alle kinderen zwaaien en hi, hello, namaste roepen. we begroeten hen hartelijk terug. we gaan ook een meer bekijken waar wel water in is, want de meeste meren zijn hier helaas droog door de klimaatswijziging. wanneer we na een paar uur doodmoe van ons paard glijden maakt een vrouw op de grond eten voor ons klaar, het is heel lekker. nu even rusten en vanavond weer de drukte in om onze bus te boeken voor morgenvroeg. via ranakpur naar jodhpur of rechtstreeks, dat weten we nog niet, hangt ervan af of we een taxi kunnen delen met iemand die we in de stad vinden...
dinsdag 7/7/09: om 3u loopt de wekker af. ik schrik wakker, waarom? ... mijn hersenen schieten in actie! juist, ik ga vandaag naar india !!! Een veilige rit naar zaventem, dankje Marnix, en even later een uurtje vliegen naar frankfurt. Voor we daar weer inchecken voor onze vlucht naar india nog vlug een toiletbezoek waar we ons door een groep indische vrouwen wringen die aan de lavabo s hun tanden poetsen en gezicht en hals wassen, een kleurrijk zicht. even een recordpoging snelplassen, want de geur van de toiletten is een prima voorproefje van de geuren die ons in mumbai opwachten. 21u30 mumbai, plaatselijke tijd, 3,5 u later als in belgie. een zachte landing na een aangename vlucht van drinken,eten,tv kijken, muziek beluisteren, roddelboekskes lezen, foto s nemen, een paar toiletbezoeken, wandelingen op en af (mannen keuren),stretchen, slapen en weer eten.
ons eerste avontuur: de taxirit vd luchthaven naar colaba wijk ih centrum v mumbai. de regen valt met bakken uit de lucht, het regent binnen in de taxi, het is pikdonker en het verkeer is hels. rechts en links v ons overal bedelaars die slapen op de stoep, onder tentzeilen, op deurdrempels, op monumenten, naast afvalcontainers. het is stil in de taxi, geen van ons die nog spreekt, enkel een paar veelzeggende blikken worden uitgewisseld. drie bijna-botsingen en een wervelstorm aan gevoelens later zet de taxi ons af in het zuiden van de stad waar we op zoek gaan naar een bed. eerste kamer die we te zien kregen tartte alle verbeelding, dus snel een andere zoeken. de tweede is raak. doodmoe in bed en knor! slaapwel
de volgende ochtend...allebei wakker met een kater als 2 gedropte katten in een bad vol water. nog steeds niet bekomen van de shock staar ik voor me uit en mijn hoofd slaat ah denken; wat doe ik hier in godsnaam? ik ga niet buiten en blijf 2 dagen op de kamer... de hele voormiddag was er bij ons beiden nog steeds veel beeld, weinig klank terwijl we op automatische piloot onze praktische zaken afhandelen: geld afhalen, wisselen, trein boeken naar udaipur, eten kopen (mijn eerste en enige aankoop is een tros bananen, want ik durf niets anders te eten) Na de middag leren we 2 leuke indische meisjes kennen die de rest vd namiddag onze gids willen zijn. het was tof, veel gezien en veel gebabbeld over hun land, geloof, gebruiken...
s avonds gaan we naar leopolds cafe waar we heerlijke indische currys eten met hun befaamde chapati brood met kaas en look, mmm, smullen. darna voor de eerste keer ons muggennet geinstalleerd boven ons bed, hilarische momenten met veel creativiteit.
vandaag de grootste wasplaats van mumbai bezocht, waar de armoede onbeschrijflijk is, er is geen verwoorden aan. onze busrit van een uurtje ernaartoe dwars door het centrum v mumbai en terug op het middaguur was een belevenis op zich. de files bij ons zijn een luxe hierbij vergeleken. daarna de indian gateway en het taj mahal hotel bezocht en er in de dure winkels rondgelopen, sjieke, rijke arabieren ea logeren in de straat achter die waar wij slapen, waar hele gezinnen met baby en kind op de stoep voor ons deur liggen te slapen op een deken en verder onbedekt, niet te vatten, ook dit is india. daarna weer met onze meisjes gaan shoppen voor een indische outfit voor mij, ik heb er een paar hele mooie gepast, maar te duur. in de woestijn zoek ik nog s, mumbai is wat commercieler. we vragen of we hen mogen trakteren op een ijsje, maar daar is het nu te koud voor klinkt het, ze eten enkel ijs als het warm is, het is hier 30 graden ...! koud dus. we gaan een thee drinken en snacks eten en ze staan erop dat we niet betalen, ik geef ze dan maar een zak belgische snoep die ik meebracht. ondertussen stroomt het weer regen en lopen we in sommige plassen tot onze enkels in het warme water en de warme regen, ik voel me weer kind, zalig is dit.
India begint te wennen. en hoe shockerend het ook is, op een vreemde manier geniet ik met volle teugen. ik probeer wat fotos te laden.
morgen om 13u45 hebben we 18 u trein voor de boeg naar Udaipur, onze eerste halte in de woestijn, een combinatie van dagtrein waar we het landschap zullen zien veranderen gaandeweg de rit naar boven en slaaptrein om daar aan te komen zaterdagochtend vroeg bij 50 graden, laat die zonnecreme maar komen!
Onderstaand bericht vond ik op de website van een krant ... denk dat we de woestijn zullen moeten overslaan en een beetje eerder de bergen intrekken ... Ik begin het door te hebben, onze stoere route die we uitgestippeld hebben zal tot niets dienen. Mijn Europese mentaliteit draait stilletjes verder naar de Indische. India vertelt ons blijkbaar waar we mogen/kunnen gaan, de grillen van de natuur, zaalig vind ik het. Ik las bijvoorbeeld dat op 24 juli2009 de moesson op z'n hevigst verwacht wordt in Mumbai en dat je er rond die datum best niet bent, gezien levengevaar door overstroming en storm. En gisteren zag ik in het nieuws dat er momenteel hevige overstromingen zijn onderaan China en in het oosten Noord-oosten van India ... en we hebben nu wel een paraplu bij, maar dit is iets teveel van het goeie. Ik wil geen paniekvoetbal spelen, maar ik vind dat je toch een beetje op de hoogte moet zijn van het klimaat en de politieke toestand van het land waar je naartoe reist, we willen natuurlijk wel een beetje veilig reizen.
Tientallen doden door hittegolf India
(Novum/AP) - Een verzengende hittegolf heeft de afgelopen anderhalve week in India aan zeker 24 mensen het leven gekost. Er werden temperaturen gemeten tot 49 graden Celsius.
Er worden nog 39 andere sterfgevallen onderzocht waarvan wordt vermoed dat ze te maken hebben met de extreme temperatuur. De doden vielen in het midden en het noordoosten van het land. De meeste sterfgevallen waren het gevolg van zonnesteken.
De hitte en de droogte leiden in delen van India ook tot watertekorten en het uitvallen van elektriciteitscentrales. Volgens de meteorologische dienst houden de extreem hoge temperaturen nog zeker twee dagen aan.
ja, het is zover. De angst is definitief en genadeloos toegeslagen bij mij. Meestal, als ik heel bang ben, dan ren ik rond als een kip zonder kop, doe 100 dingen tegelijk en werk niets af, krijg niets gedaan, zoals de afgelopen week. Als ik dan nog banger word, dan val ik stil en doe helemaal niks, zoals vandaag ... Ik voel telkens de neiging om er weer bij te gaan zitten of andere dingen te beginnen dan met de reis bezig te zijn, zoals plots mijn keukenkasten willen afwassen, mijn living herschilderen ... ik trek mezelf telkens weer in gang om verder te doen.
Grappig is ook dat ik ah eten ben alsof ik in geen 5 weken nog zal eten hebben, dat ik nog vlug alles voor de laatste keer wil doen: laatste keer naar Delhaize, laatste keer fietsen, laatste keer met de auto rijden, vlug nog van mijn proper toilet genieten, van mijn propere douche ... Angst doet rare dingen met mij
En ik zie dit allemaal gebeuren en kijk glimlachend toe, omdat ik weet dat zodra ik op het vliegtuig zit, dit alles wegvalt en deze angsthaas de meest energieke, creatieve, genietende, zelfzekere, nieuwsgierige trotter word.
Ik zou met Els samenzitten om onze eerste trein te boeken van Mumbai naar Udaipur, ons eerste stadje in de woestijn ... We hebben allebei de website van de Indische spoorwegen bekeken en zien het niet zitten om te boeken omdat het er zo ingewikkeld uitziet obstakel opgelost, voila, zo doen we dat, we krijgen de Indische mentaliteit al in de vingers, het sluipt gewoon binnen. Niet al te veel plannen met het kopke, maar go with the flow ... In India kun je nl. ook net zo goed een trein reserveren die dan pas een halve dag later vertrekt dan het voorziene vertrekuur hoorde ik van een vriendin of je kunt voorzien om 2 dagen in Mumbai te blijven en de eerste week ziek zijn van de aanpassing aan alles, dus ja, wat is planning in zo'n land ? .... Ook voor onze eerste 2 overnachtingen daar die we vooruit zouden boeken geldt hetzelfde, ze boeken de kamer voor je en als je er aankomt zit de keet vol, dus we zien wel als we van het vliegtuig stappen waar we gaan slapen, net zo makkelijk. We gaan gewoon mee op het ritme van India en zien wel, leven en laten leven.
Als vervolg in de reeks 'afscheid van de vrienden' zat ik afgelopen dinsdagavond met een vriendin op een terrasje die al 8 keer langere tijd in India verbleef. Ik kreeg van haar een 'ik heb in India geleefde' Lonely Planet reisgids , DE Bijbel voor een trotter, namen en adressen van vrienden van haar in Varanasi en leuke fotootjes van die mensen, dus die gaan we mss opzoeken. Het deed deugd met iemand samen te mijmeren die liefde voor dit land uitstraalt en me kon laten voelen hoe het er aan toe gaat. Leuke en minder leuke verhalen gehoord en wat ik er voor mezelf uithaal is dat ik mag "vertrouwen", dat was ik even vergeten, maar ik her-inner het me nu weer en het doet goed. Dankjewel Cathérine !
Vandaag terrasje gedaan met een vriend en echt gekletst, nieuwtjes uitgewisseld maar ook van de zon, de stilte en de rust genoten.
Morgen ga ik dan met 2 vriendinnen naar ... jawel ... Bellewaerde !!!! Nog even alle spanningen losgooien in het piratenschip of één of andere wilde attractie waar ik eens luid mag schreeuwen. Een zeer welkome uitnodiging op een uitstekend moment, dankjewel Annie ! Foto's volgen.
Vanavond naar de dokter geweest om 2de inspuiting Hepatitis AenB, een antibioticum, pillen tegen buiktyfus en een paar staaltjes immodium. Hij zei me nog dat hij het zo opmerkelijk vond dat hoewel de mensen in India 'niets' hebben, ze toch zo gelukkig zijn, dat je toch eerder zou verwachten dat er daar aan iedere boom 10 "hangen" onder hun levensomstandigheden, bij wijze van spreken ... en hij verwees dan naar de dood van Yasmine en dat wij Belgen onderdoor gaan aan stress... Tja, ik zal het aan die mensen eens vragen waar ze hun kracht halen en het antwoord voor hem opsnorren, mijn eerste missie. In ieder geval doen ze elke morgen om 5u in Mumbai een ochtendlachmeditatie op straat met heel veel mensen en dat sterkt hen om de dag door te komen zeggen ze, ik zal het in elk geval eens met hen uitproberen en gaan proeven, kijk ernaar uit !
Ondertussen is mijn lijf zich al aan het instellen op het nieuwe land. Ik word al een paar dagen om 6u wakker, in de namiddag loop ik wat slaperig rond en 's avonds ben ik weer kipfit ... of zijn het gewoon de zenuwen ...? moooojaaaaaagij !
Ik durf op mijn tellerke van mijn blog bijna niet meer kijken ... de dagen gaan nu razendsnel voorbij en het voelt alsof er nog zoveel te doen is, maar eigenlijk ben ik heel goed op schema en voorbereid. Deze laatste uitspraak kan nog hilarisch en memorabel worden, alsof je je kan voorbereiden op India ...!
ik trek mezelf telkens weer in gang om verder te doen.
, DE Bijbel voor een trotter, namen en adressen van vrienden van haar in Varanasi en leuke fotootjes van die mensen, dus die gaan we mss opzoeken. Het deed deugd met iemand samen te mijmeren die liefde voor dit land uitstraalt en me kon laten voelen hoe het er aan toe gaat. Leuke en minder leuke verhalen gehoord en wat ik er voor mezelf uithaal is dat ik mag "vertrouwen", dat was ik even vergeten, maar ik her-inner het me nu weer en het doet goed. Dankjewel Cathérine !
