het moet me toch van het hart. vandaag gaan shoppen in new delhi en het voortdurend aangesproken worden door verkopers en indiers begint na 5 weken zijn tol te eisen. als ze dan ook nog s gaan treiteren en pesten wordt het echt lastig. vanmiddag zat ik efkes in het park tussen een paar indische gezinnen en op een half uur tijd hebben 15 mensen mij aangesproken. 1 wou mijn schoenen poetsen, ik droeg sandalen...! een met thee en koffie, een bedelend kind dat aan mijn mouw trok, een leurder met speelgoed, volwassen indiers die willen babbelen, jonge gasten die elk op beurt met je proberen te praten en giechelen als je niet antwoordt, een bedelaar met verstuikte voet ... enz... bij die laatste werd ik zo kwaad dat ik water gegooid heb uit mijn fles toen hij me na 3 vriendelijke afwijzingen begon aan te raken en met zijn stok tegen mijn voeten begon te slaan, hij kon plots heel rap weglopen en de jonge gasten vonden het heel grappig. tis jammer dat het zo moet gaan, maar als ze me zo in een hoek drummen... dit heeft niets meer met armoede te maken, dit is echt treiteren, dat voel je heel goed op de duur, dat verschil. ik moet wel benadrukken dat dit enkel in hele grote steden is, daar zien ze toeristen niet als mensen maar als geldbuidels die ze moeten leegmaken. in andere steden spreken de verkopers je aan en als je niet antwoordt laten ze je met rust of maken een grapje.
ik wou vanavond een ticket kopen aan de pre-paid riksja booth, dit zijn vastgestelde prijzen zodat je niet moet afdingen en je dus ook niet teveel betaalt. 3 grijnzende, lakse, neerbuigende verkeerspolitie-agenten wilden me geen ticket verkopen. ik vroeg waarom niet, omdat er momenteel geen riksja s vrij waren. de avond ervoor wilden ze me er geen verkopen omdat de electriciteit was uitgevallen en toen heb ik de metro genomen. ok zei ik, dan wacht ik wel tot er een komt, ik zette al mijn shoppingzakken neer en ging bijna op zijn schoot zitten, zo dicht stond ik... moet je s weten hoe snel er plots een riksja beschikbaar was...? ;-)))
een riksjarijder zet je soms 500m voor je bestemming af zodat je nog een stuk moet lopen en wat kan je doen he...al deze zaken staan al id reisgids van trotter vermeld sinds 2004, dus het is niet nieuw.
een troost, het is hetzelfde liedje voor de indische toeristen, maar die kennen nog de taal he...
vandaag ben ik aangekomen in het tibetaans vluchtelingenkamp in new delhi, 4 km vd buitenring. het voelt alsof ik in een ander land ben. na 4 guesthouses te hebn bezocht met rugzak, had ik er genoeg van en heb een toerist om raad gevraagd. hij nam me mee naar een tof hostel waar ze heel vriendelijk zijn en waar het naar indische normen proper is. daarnet zat ik in een internetcafe a mijn blog te typen en er sprongen 2 schattige tibetkindjes voor mijn scherm: what is this? ik zeg: this is internet! en ze sprongen al lachend het hele cafe rond en riepen: this is internet!!! ik moest lachen, heerlijk toch? het is hier nu 22u s avonds en ik geloof het zelf bijna niet, maar op mijn kamer is het nog 37,1 graden, ik heb mijn bed onder de waaier geschoven en waarlijks eens geen wegspringende gheko s of spinnen of mieren id kamer. ik begon het net gewoon te worden.
in het kamp zijn allemaal steegjes waar geen auto s in kunnen vol shops met tibetaanse spulletjes. ik ga hier morgen s rondslenteren, want bij 48 graden heeft haast geen zin he... vanavond al wat tibetanen gezien en babbeltje gedaan, t zijn aardige mensen, niet zo opdingerig als de indische verkopers. ik merk dat ik heel geinteresseerd raak in wat er in de wereld gebeurt. ik zou de tibetaanse kwestie eens willen kennen en ook lezen over india en de verschillende religies, want ze hebben er nogal wat; brahmanen, moslims, shiva-pelgrims, osho-lovers, dalai-lama-lovers, budhisten, ganesha-lovers, hindu s, sikhs, enz... ik snap er niets van, en die leven hier allemaal naast mekaar met hun tempels, moskeeen, stupa s en verschillende kleuren en symbolen. ik hoorde dat er 35 officiele talen zijn in india en met de dialecten erbij 50. in mumbai wonen 15 miljoen mensen, in belgie 11 miljoen ? vandaag nam ik de metro in new delhi en zag daar voor het eerst sinds ik in india ben roltrappen! voor je die opstapt staat een groot bord met instructies hoe je die moet gebruiken, bijv dat je je hand moet op de leuning houden, dat je niet mag lopen od trappen enz. plots kreeg ik id gaten dat veel indiers niet weten hoe ze daar moeten afstappen als ze boven of beneden komen, hilarisch gewoon. iemand achter mij od roltrap viel gewoon op mijn rugzak die ik aanhad toen we boven kwamen en toen stond ik de volgende s te bekijken. de een springt eraf, de ander moet afremmen met kleine looppas, dan 2 samen die er bijna op mekaar afvallen en op al hun gezichten zie je de spanning van zich klaar te houden om de sprong te wagen. en als ze bagage meehebben ist helemaal leuk, dan weten ze niet wie er eerst afmoet zijzelf of de bagage. enfin, redelijk nieuw voor hen wss. maar, ik kan erin komen, als kind vond ik dat ook altijd spannend, ik was bang dat ik zou meedraaien met de roltrap en verdwijnen als ik niet rap genoeg was, stel je voor.
vandaag toch wel weer een mooie sjaal gekocht voor 80 rupees zeker! 1.21 euro. tis toch niet te geloven. ik word een echte gierigaard in belgie, hoe ga ik onze prijzen weer gewoon worden? een fles water van 1 liter kost hier 15 cent, voor 8 euro rijd je 15u met de trein, krijg je een bed, lakens, dekens, kussen en doekje, airco en komen ze de hele avond en ochtend rond met drank en snacks. voor 1.13 eur reden we 6u ver met de lokale bus.soms moet ik het bedrag hervragen als ze aanrekenen, dat het zo weinig is, dat ik het niet geloof.
voila, nu ga ik slapen bij ondertussen maar 35.9 graden meer, naast mijn vooroorlogse aircooler en onder mijn fan ah plafond.
in de osho ashram in delhi kwam ik ziek en uitgeput toe en dook ik meteen mijn bed in. de volgende ochtend de dynamic meditatie meegedaan om 6u30, het deed deugd om weer met meditatie bezig te zijn. de vaste dagindeling daar is 6u30 dynamic meditatie, 8u ontbijt, 9u30 dansen, een actieve meditatie, een passieve geleide meditatie, een osho discourse, om 13u middageten. vanaf 15u een osho audio tape, om 4u kundalini, snacks met thee, om 6u30 satsang, 8u30 eten en slapen of nog een wandelingetje oh domein. erdoorheen loopt er per week een camp, of speciaal thema die door het dagprogramma wordt geweven en aangevoeld volgens wat de groep nodig heeft. de mensen waren er heel lief en behulpzaam. ik leerde er ook een duitse osteopate kennen en ze gaf me speciale korrels om in mijn fles water te doen om het te verzachten, heel merkbaar. je kan ze ook gebruiken in je strijkijzer en je wasmachine enz... ondertussen werd ik alsmaar zieker en belde ik mijn dokter, die me zei mijn antibiotica toch te starten, hoewel ik geen koorts had. nadien was ik op drie dagen van veel slapen en de rest programma volgen merkelijk beter. op hetzelfde moment kreeg ik van els een sms dat ze met dezelfde antibiotica gestart was en met koorts in bed lag. ondertussen is ze ook weer beter en stuurde ze sms dat ze in de gavers zat, een rustig natuurdomein dichtbij waar ik woon. mijn douche moest ik delen met een spin en een gheko, maar ik sprak af dat als iedereen op zijn plaats bleef, we best zouden overeenkomen en vreemd genoeg lukte het nog ook, haha. ik leerde een paar leuke mensen kennen en het was heel intiem, want we waren maar met 7. in het weekend met 15, dan kwamen er wat mensen bij. bij het avondeten deelde ik met de campleader dat ik wat vrouwelijke energie miste in india, dat geregeerd wordt door mannen. de volgende dag hadden we lachmeditatie, hij kwam bij me, nam mijn hand, zette me vooraan met mijn rug naar de mannen en ging alle vrouwen uit de groep halen om ze naast me in een cirkel te zetten. ik voelde me veilig en het gaf me energie.
we hebben uitbundig gedanst, gelachen, geroepen, gevierd, t was zalig. ook het domein was heel rustig, groot, vol natuur en stukken land die s morgens bewerkt werden. het personeel vd keuken wist dat ik ziek was en stond s morgens al met bananen te zwaaien voor mij ipv een mango voor de anderen, moest soms zo lachen. s middags stonden ze klaar met witte rijst voor mij en de duitse, heel lief. de kampleider vertelde de eerste avond a tafel dat ze de week ervoor een cobra op het domein hadden gevonden en dan moest ik een half uur later nog door een stukje bos naar mijn kamer...heb toch s extra rondgekeken ;-)) er was ook 1 westers toilet op het domein, we werden meteen vrienden ! de rest waren hurktoiletten. na 5 dagen was de kriebel er weer om te vertrekken, na een paar afscheidsknuffels was ik op weg naar het tibetaans vluchtelingenkamp, ook in new delhi.
en als wij, toeristen, onze plaatsen aan die vrouwen afstaan, wordt dit als beledigend opgevat, maar voor mannen mogen we wel plaats maken. t zal geene waar zijn !!!
een mens zou nog vrouwenactiviste worden in dit land, en ik die dacht dat turkije erg was...
uitgepu en doodmisselijk van 4 uur zonder ruimte of lucht in een warme, slalommende bus, worden we er bijna letterlijk uitgegooid en overgeleverd aan 20 opdringerige riksjachauffeurs die aan werk willen geraken in dit laagseizoen. els schreeuwt dat ze haar met rust moeten laten en ik snel naar de kant vd weg, kokhalzend en happend naar adem.
na een volgepropte, dolle riksjarit komen we ih treinstation van satna, samen met de andere trotters. in de wachtzaal vecht ik nog tegen mijn braakneigingen, het felle licht, het lawaai, de drukte. na een half uurtje mijn ogen sluiten ben ik er weer en we worden bekeken door een groep giechelende tienermeiden die ons doen en laten hoogst interessant vinden. we maken kennis en het wordt nog leuk. we worden al uitgenodigd mee te gaan naar hun dorp.
de slaaptrein vertrekt zachtjes heen en weer wiegend en mijn maag deint mee op het ritme. ik loop naar de wc en kan eindelijk overgeven. daarna blijf ik dicht bij het toilet zitten, want ik voel de bui nog hangen...
een bezorgde indier komt met de conducteur langs: "madam..., are you sick?" een wenkbrauw vliegt de lucht in en zijn bril zakt op zijn neus terwijl hij zijn aanwezigheidslijst vasthoudt. ik stel hem gerust dat het naar een indigestie is, want zo bedenkelijk als hij kijkt denkt hij mss dat ik de hele trein zal besmetten met mexicaanse griep... een half uur later ligt mijn middagmaal eruit en kan ik gaan slapen. 1u30. om 5u komen we aan en ik voel me hondsberoerd. na het zoeken van een hotel, duik ik mijn bed in en knor... na nog 5 keer een toiletbezoek voor mijn darmen is mijn lijfje leeg en ik ook. s avonds ga ik heel kort toch op stap in varanasi, waar we een heel mooie ceremonie langs de ganges zien en een vriendelijke indische jongen van 22 leren kennen. gelukkig gidst hij ons naar de lijkverbranding ad ganges, want alleen is dit te gevaarlijk. je moet eerst door een passage van junkies en een paar andere louche figuren die je willen afpersen en geld vragen als je foto s neemt. onze jongen zei ons waar we mochten lopen en foto s nemen en waar niet. na 15 minuutjes waren we weer tussen een massa volk vol verlichting en voelden ons weer veilig. we stoppen nog bij een tempel van shivapelgrims en daarna ga ik slapen, els gaat nog iets eten.
de volgende ochtend om 5u30 bootje varen od ganges en wat shoppen. tegen 9u voel ik me weer wat slapjes en ga weer slapen. ik blijf verder de hele dag in bed en gun mijn lijf en geest wat rust van alle prikkelingen en gekte van buitenaf. ik laat wat gekookte rijst od kamer brengen en drink veel water. ondertussen houden we ramen en deuren goed gesloten, want anders komt er gegarandeerd een wilde aap op de koffie. ze hangen hier overal aan de gevels vh gebouw en als je eet oh dakterras moet je alles vasthouden of ze pikken het, so funny !! de dag erna breng ik in mijn bed en oh wc door tot we uit onze kamer moeten om 12u, want die dag vertrekken we naar delhi met de slaaptrein om 19u30 en 15 u later komen we aan om 11u. els heeft ondertussen haar vlucht omgeboekt, want ze heeft genoeg van india. in delhi nemen we afscheid, zij gaat nog shoppen voor souvenirs op haar laatste dag en ik ga richting de osho ashram in new delhi om wat te rusten en uit te zieken.
een geanimeerde treinrit van zo n goeie 3,5 uur van agra naar jhansi, waar kinderverkopertjes en stokoude vrouwtjes leuren met apenootjes, mannen met chai (indische thee), blinde en kreupele bedelaars rupees komen vragen, waarbij we soms het hoofd draaien omdat we de verminkingen niet kunnen aanzien, horloges worden verkocht en we ondertussen genieten van een prachtig landschap weliswaar achter de tralies vd trein en een nederlandse trotter ontmoeten. in het station van jhansi aangekomen zie ik daar nu toch de meest gammele, vuile bussen staan en ik ben doodmoe.. ik vraag om eerst onze bus te mogen zien voor we beslissen mss een taxi te nemen. na wat rijst met currysaus zie ik het weer zitten. met de bus vertekken we voor 5 uren. om 21u komen we samen met de nederlander aan in khajuraho, bekend om zijn tempelcomplex met kamasutra kunst. op de bus leerden we 2 jonge gastjes kennen die ons lobbyen voor zen hotel. we gaan erheen en het ziet er heel mooi uit, met fontein, binnentuin en een paar reuzefoto s van osho. ze nemen ons mee, 2 minuten verderop om te gaan eten en daarna gaan we slapen. het was een leuke avond. de volgende ochtend, om 6u45 brengen ze ons 5 minuutjes wandelen naar een uitmuntende yogaleraar. we komen op een dakterras met opgaande zon in een stukje natuur. het is er zalig. elk op ons matjedoen els en ik de oefeningen na die onze leraar voordoet. t is te zeggen: de helft toch ongeveer, hij blijkt een soort slangenmens die zijn ledematen in alle richtingen beweegt en in zijn nek legt.. onze klaagzang van stijve spieren en krakende ledematen is tot ver over khajuraho te horen die eerste morgen. we schamen ons en beloven beterschap aan onze stijve spieren. onze leraar duidt ook feilloos onze zwakke plekken aan en legt ook uit waardoor ze verzwakt zijn. s avonds en de volgende morgen nemen we nog een les, deze keer bij hem thuis, buiten, tussen 100-en vliegen die hij voor ons met zijn handdoek van de wasdraad wegslaat, bij een schattige pup en zijn vrouw en dochter die thee en hapjes voor ons klaarmaken die we nuttigen in ... de slaapkamer zonder deuren. moeder, vader en dochter slapen in 1 kamer, verder een kapstok met 2 joggings en een onderhemd en veel afbeeldingen van ganesh, de god met olifantenkop, zoon van shiva. dit is hun huis.
na onze eerste sessie gaan we met de jongens en de nederlander ontbijten. daarna gaat els de oostelijke en zuidelijke gratis tempels bezoeken en ik blijf ih stadje van 3 straten winkelen. ik probeer eens een indische tenue uit en dit wordt door de indische winkelier en jongen die maar met me blijft meelopen, enthousiast onthaald. in een andere winkel praat ik een uurtje met de jonge verkoper over meditatie, hij blijkt al veel in poona te zijn geweest en doet elke ochtend de dynamic meditatie bij zonsopgang. daarnaast ben ik ook geinteresseerd in een prachtige bedsprei, maar ben te moe om af te bieden en stel het uit tot de volgende dag. na 2 uurtjes komt els terug en hebben we onze volgende yoga-sessie. daarna een massage in het hotel en lekker slapen. de volgende ochtend om 6u15 afspraak voor de yogales, erna ontbijten en de westerse tempels bezoeken, heel mooi. het is er zalig rondlopen. om 15u hebben we de bus van 4 uren naar satna en daarna om 21u50 de slaaptrein van 7 uren naar varanasi, de stad vd ganges en haar pelgrims. om geen honger te lijden, besluit ik om nog eens goed te eten die middag voor we vertrekken. het smaakt. de bus naar satna komt overvol en op het dak overladen toe op het station van khajuraho en ik besluit om de mensen eerst te laten uitstappen voor ik mijn zware rugzak weer optil. helaas, die mensen blijven zitten en wij moeten er, samen met nog zo n 30 trotters met bagage bij. een paar sterke polen zwieren onze bagage bovenop de bus, dankjewel. ik vraag ne onderss wel af hoe het is met mijn marmeren beeldjes die ik net kocht en bovenaan mijn rugzak stopte... we worden letterlijk op de bus geperst, door de deur die toegeduwd wordt, rechtstaand, een elleboog in mijn zij, een boreling onder mijn poep die dus plat is als ik val, een been vam een indier tegen mijn bil en els id verte... we zijn vertrokken. 15 minuten latyer stappen een paar mensen af en we krijgen onze zitplaatsen toegewezen. we zitten helemaal achteraan bij de deur en bij iedere stop worden meer mensen bijgeprpt, want er is maar 1 bus per dag op die lijn. als een paar jonge schoolkinderen bijna worden verstikt id massa schieten spontaan weer tranen in mijn ogen. els en ik kijken mekaar aan en gieren vh lachen, van ongeloof, walging, verdriet, ontzetting, alles dooreen, bij het zien van deze wantoestanden.
een man probeert mog tussen mij en mijn buur te komen zitten, waar allerminst nog plaats is en dus noch ik, noch mijn buur schuiven en de man ook niet, dus zit hij half op mijn bil, half op die van mijn buurman tot hij het od duur opgeeft en weer rechtstaat.
sterke, jonge mannen weigeren hun zitplaats af te staan aan fragiele 15-jarige vrouwen met hun pasgeborene die dan maar 4u rechtstaan in onze bus met rodeo/cowboy chauffeur, schandalig vind ik het !
