ik had de tekst voor vandaag reeds helemaal klaar (verleden week woensdag al) en ze was goed maar bij het doorgeven vloog ik uit de blog en was ik weer eens alles kwijt. Het is echt ontmoedigend omdat ik zo niet vooruit geraak. Ik moet nog veel meer schrijven wat ik de moeite vind dus met de moed der wanhoop nog een keer opnieuw beginnen. Ook de foto's hebben jullie nog te goed en die komen er zeker wel maar het zijn er oh zo veel en ik moet uiteraard eerst goed selecteren. En dat vraagt tijd, veel tijd en vooral goesting veel goesting.
We zijn deze morgen opgestaan en ze is anders dan de voorgaande want nu is de ganse familie aanwezig. Emma is al redelijk vroeg van de partij en komt bij mij op schoot zitten om zich te warmen en te knuffelen en ik maar genieten. Ze is heel erg lief en heeft haar eigen brabbeltaalje. Ik zal na verloop van tijd wel begrijpen wat ze wil zeggen. Hansen staat 's morgens als eerste op om de houtkachel aan te steken zodanig dat het al warm is als iedereen opstaat voor het ontbijt.
Normaal gezien bakt Hansen altijd zelf brood in de houtoven en dat zonder ook maar iets af te wegen, niet te doen. Maar als er geen tijd genoeg voor is en het gezin dreigt te verhongeren maakt hij van het brooddeeg sopaipillas. Het brooddeeg wordt dan plat uitgerold (1 cm of zo) en dan in willekeurige vormen gesneden en in olie gebakken. Eens dat ze voldoende gekleurd zijn, kan je ze warm opeten (of ook koud), opensnijden en beleggen met wat je zelf maar wilt. Ze zijn heel erg lekker maar toch niet zo gezond door het vet. Of soms bakt hij ook pannenkoeken! De voormiddag hebben we weer versleten met hout hakken en stapelen. Dat zullen we in de vrije tijd die we hebben in de komende dagen nog veel doen. Alles ligt best odroog onder het afdak voordat de regens en de winter komen. Maar ik doe het graag dus mij vervelen is hier niet aan de orde. In de namiddag zijn we met zijn allen, met uitzondering van Maca en Keith, in de auto naar Osorno vertrokken. We hebben er Plaza de Armas en de kathedraal bezocht wat echt wel de moeite is om te zien, winkeltjes en de nodige boodschappen gedaan. Cata is erg goed met kinderen en kan heel goed met Emma overweg. Ze is een echt moedertje. Het is ook vandaag heel mooi weer.
Elektriciteit wordt hier nu nog met een generator gemaakt. Dagelijks draait dat ding gedurende één tot anderhalf uur. Dan moet alles tegelijkertijd gebeuren: wassen, tablets en gsm's opladen enz. Dus iedereen schiet dan in actie en zoekt een stopcontact om op te laden. Echt wel kluchtig om te zien. Vooral met al die mensen, ons incluis, die iets op te laden hebben. Dat ding, ttz generator, maakt niet alleen een hels lawaai maar stinkt nog behoorlijk ook. Het is echter maar een tijdelijke oplossing tot dat ze zonnepanelen kunnen installeren. Het was vanavond ook een prachtige zonsondergang zoals je ze niet dikwijls ziet. We spelen ook veel spelletjes met de kinderen, vooral Kjell is net als zijn pa iemand die graag speelt: kaarten, monopoly, de betoverde doolhof enz. Hij is het nooit moe maar wij wel. Het was weer een leuke dag met iedereen.
tot morgen voor nog meer nieuws. slaap lekker in het verre Belgenland. wij doen dat nu in Chililand ook.
vandaag is de grote dag want Macarena en de kinderen komen eraan!!! Ben zo benieuwd naar die nieuwe mensjes die ook nog onze kleinkinderen zijn. We hebben het vannacht toch wel wat te koud gehad dus volgende nacht een dekentje bijleggen. Hansen is al voor 8 uur vertrokken naar Osorno om daar zijn gezin aan de bushalte op te halen waar ze tussen 8 en 9 zullen aankomen. De houtkachel was al goed aan het branden zodanig dat het al aangenaam warm was toen we opstonden en iedereen straks zal toekomen in een lekker verwarmd huis. We zijn ongeduldig aan het uitkijken en startklaar met de camera om toch maar niks te missen. Eindelijk om 10 uur zijn ze daar met pak en zak. Het is een hele verhuis. Het was een emotioneel moment vooral toen we Keith en Emma voor het eerst zagen. Ik was al meteen verkocht... Dan eerst al de cadeautjes en andere spulletjes die we van familie en vrienden meegekregen hadden, opengedaan. Bij deze willen wij maar vooral H en M iedereen van harte bedanken voor al de mooie en lieve geschenken!!! Er werd ter ere van ons en de thuiskomst van het gezin een lam hier ter plekke geslacht. Ik heb het niet willen zien omdat ik het nogal barbaars vind en er niet tegen kan. Ik zal ook maar niet in detail treden om nog gevoeliger zielen niet te doen huiveren. Dirk heeft er wel enkele foto's van genomen. Véél vlees voor een lange tijd. Een gedeelte wordt bij buren ingevroren voor later gebruik, een deel gepekeld en een deel eerstdaags opgegeten.
Tussen haakjes: Electriciteit is er enkel via de generator die 1 of 1 u 30 per dag draait naargelang het al dan niet nodig is. Dan moet alles gebeuren: gsm's en tablets opladen, wasmachine laten draaien (als er water is) of lichten aansteken om iets anders te doen. De rest gebeurt met kaarslicht dus aangezien dat ook niet het van het is gaat iedereen vroeg slapen. Maar in de toekomst zal alles wel beter zijn en zullen ze wel meer comfort hebben. Het komt wel goed en alle begin is moeilijk.
Het is lekker, het vlees, maar toch nogal vettig ja lam hé Maar zeggen ze niet: hoe vettiger hoe prettiger of zoiets??? En zo is het weer eens bedtijd. Ook voor de klein mannen.
tot morgen??? slaap lekker iedereen overal. groetjes C en D
a propos: reeds gezegd en zo gedaan: de blog ben ik nu aan het vervolledigen thuis (het zijn dus wel vijgen na Pasen) maar het vraagt wel veel tijd om alles nog in orde te brengen dus heb geduld aub het komt er zeker aan xxx
We hebben weer eens goed geslapen, gegeten, Dirk heeft geveegd en ik de keuken wat opgeruimd en daarna heeft Hansen weer eens hout gehakt (en wij maar stapelen...) en dat zal de komende dagen nog zo zijn want nu het nog droog is, is het best gekliefd en droog gestapeld voordat de onvermijdelijke regens zullen komen. Het is vandaag om te beginnen althans bewolkt , fris en ook mistig. Dat laatste levert uiteraard mooie tafereeltjes op in de natuur. Een lekker en typisch brood (wat je ook zelf kunt maken) en wat je momenteel kunt kopen is PAN DE PASCUA. Het lijkt eerder op een cake dan op een brood. Ik zal het toch eens uitproberen om het zelf te bakken eens ik thuis ben. Ik zal wel ergens een recept vinden hoop ik. Hansen bakt dus meestal zelf brood in de houtkachel maar ik moet er wel erg van opkijken dat hij niks afweegt en het op het gevoel doet, iets wat ik niet kan begrijpen want ik weeg altijd alles af. Twee broden per keer en het meel is gedeeltelijk zelf gemalen van graantjes die hij ergens kan krijgen. Alles kneden en uitrollen met de hand dus niet zoals bij mij met een machine... En het is effenaf ook nog lekker ook en heel voedzaam. Dat hout stapelen is wel vermoeiend dus na de middag toch wat gerust.
En na het rusten weer hout gehakt en gestapeld... Rond 3 uur is het lichtjes beginnen te regenen maar daarna werd het al weer droog en zonnig. Dus nog geen extra water in de waterput. Het was zo fris vandaag dat de houtkachel de ganse dag heeft moeten branden.
Na het avondeten een deugddoende avondwandeling naar het eucalyptusbos. Het is wel een mooie zomerse avond dus genieten we van de rust en de warmte. Hansen loopt ook steeds rond met een schoffel om de lastige distels hier en daar uit te roeien want ze eens in het zaad komen zijt ge nog niet thuis. Er is dus een buur, een hele brave mens die echter nergens de distels verwijderd met alle gevolgen van dien. Spijtig want het is een beetje vechten tegen de bierkaai ttz de distels maar de aanhouder wint zegt de zoon altijd. Kwestie van het nuttige aan het aangename te paren. Zo, deze dag zit er ook al weer op. Tevreden en gezond naar bed en morgen een nieuwe dag met nieuw avontuur. Liefs Christine en Dirk
Deze voormiddag zijn Hansen en ikzelf bij een goeie buur zijn tractor met aanhanger gaan ophalen om ergens op een heel andere plaats hout voor de winter te gaan opladen. Het was een hele onderneming maar vooral met ikke achteraan op dat geval. Stel je voor, met je voeten naast de wielen hoog boven de grond en je maar proberen vast te houden aan het afdak. En zeggen dat op die onmogelijke wegen het een hele opgave is om het uit te houden. Ik ben ook geen 3x7 meer hé. Toch een hele leuke en unieke ervaring. Het hout (ongeveer 4 km³) lag ergens klaar dus eerst de ganse reutemeteut op de oplegger gooien, klasseren, wat vastbinden voor zover het kan, wat al gauw lang duurt dan naar het huis gereden, het hout allemaal afgooien op een hoop om nadien nog allemaal te klieven en te klasseren onder het afdak om indien droog genoeg te gebruiken in de houtkachel. Dat klieven hebben we de dagen erna nu en dan gedaan. Ook Kjell kan al met een hakbijl het hout al klieven en hij is nog niet ten volle 10 jaar. Vroeg geleerd is oud gedaan, maar toch vind ik het een beetje gevaarlijk. Ik heb me echt wel goed geamuseerd want zulke werkjes zijn echt wel mijn ding. Het is vandaag bewolkt en frisser dan de dagen ervoor maar nog steeds geen spatje regen. Later zal het weer zonnig worden. Met diezelfde tractor is Hansen nog hout gaan halen beneden op het land, hout dat er al een hele tijd klaar ligt en nodig opgehaald moet worden voor gebruik. Er zijn door al die dieren buiten in huis heel veel vervelende vliegen en buiten in de grassen massa's sprinkhanen. De buren hier kennen elkaar al heel hun leven en zijn dikwijls ook verwant met elkaar, zijn heel behulpzaam, gastvrij en vriendelijk. Hier wordt er nog samen gewerkt en helpt iedereen elkaar althans de meesten toch. Er is ook vaak ruilhandel. Het gebruik van de tractor (hij rijdt nochtans niet op water) is gratis! Die man wilt er absoluut niks niemendal voor. Het is dan ook maar meer dan normaal dat je hem (als het past) ook iets gratis aanbiedt uiteraard, wat dacht je. Na de middag weer eens naar Rio Bueno om boodschappen te doen, het onmisbare koffietje bij café de la oma, een internetcafé gedaan om deze blog wat bij te werken en daarna terug naar huis. De tijd vliegt voorbij als je je amuseert hé. De zoon heeft daarna nog hout gehakt thuis en Dirk en ikzelf hebben gestapeld. Ook de schapenvellen van de reeds geslachte lammetjes moeten nog behandeld worden en dat gaat volgens een bepaald procedé maar waar wel veel handenarbeid aan te pas komt. Bah, ik vind het toch maar vies en het stinkt. Niks voor mij dat. Woensdag komt Maca met de kinderen uit Santiago aan, eindelijk. Maar dan zal het wel véééééél drukker worden, oeie??? Gedaan met de rust??? We hebben vandaag ook dakgoten gekocht om aan het huis te hangen (die waren er nog niet) om regenwater te kunnen opvangen in een vat van 1000 liter wat het tekort aan water hopelijk kan oplossen althans als het gaat regenen. Hansen is van plan om ze zelf te bevestigen. Hij is ook nog niet verleerd om zijn moeder te plagen en vind altijd wel iets uit waar ik moet mee lachen zoals bijvoorbeeld: Dirk draagt een petje met opschrift TVH en daar maakt hij dan TE VEEL HAAR van... en dat gaat zo maar door.
En we zijn voor vandaag weer eens aan het einde van ons latijn dus tot morgen!!! Slaap lekker, wij zullen dat ook doen.
Wat ik jullie eigenlijk nog niet verteld heb maar misschien hebben jullie het al gemerkt dat ik enkel Hansen vermeld in mijn blog? Sinds de geboorte van Keith zijn Maca en de kinderen in Santiago gebleven vooral om te herstellen van de bevalling (keizersnede), de operatie, de baby al wat groter is om de toch wel lange busreis van Santiago naar Rio Bueno met de nachtbus én ook voor haar werk. Maar binnenkort zal iedereen naar Rio Bueno komen. Dirk en ik kijken er al erg naar uit om iedereen te zien. Lumaco Bajo is de naam van de streek waar ze in het zuiden wonen en Rio Bueno het dichts bij gelegen stadje. Vandaag is het weer heel mooi weer. In de voormiddag zijn we thuis gebleven en hebben spaghetti gemaakt (mmm lekker) maar na het eten zijn we naar de stroom Pilmaiquen geweest en hebben er gedurende 3 uur kunnen genieten van het keienstrand, het helder-stromende water en de deugddoende zon. Schitterend was dat. Maar ik was nadien wel erg verbrand. Ons wintervelletje kan nog niet tegen de Chileense zon en aan zonnemelk hebben we helemaal niet gedacht wat natuurlijk niet zo slim is.
We hebben ook alle mogelijke lege flessen meegezeuld om ze daar te kunnen opvullen zodanig dat die voor de ergste noden kunnen dienen (wassen, de schapen enz). Het was wel een lastige klim terug, omhoog, de blakende zon en de zware flessen... We waren dan ook moe en bezweet. We moesten ook telkens door koeien- en schapenland (lees keutels en vlaaien) oude én verse. De avond hebben we gevuld met keuvelen en kaarten. En dan moe maar tevreden naar het lekkere bed en de nachtelijke stilte. Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig.
we hebben heel goed geslapen en zijn al om 6 u 30 opgestaan. Vandaag gaan we naar Rio Bueno, het meest dichtbij gelegen stadje, op ongeveer 20 km ver van het huis en ongeveer een half uur rijden, en hebben er op het centrale pleintje een lekkere cappuccino gedronken en een stuk taart gegeten bij niet minder dan 'café de la oma'. Het is er proper en gezellig. Jaja, daar kennen ze oma ook al hoor. Er is ook een fort dat het bezoeken waard is en we hebben de school en het internaat van Barbara en binnenkort ook van Cata gezien. Ook hier zie je overal straathonden. Boodschappen gedaan in een supermarkt. Wat opmerkelijk is in die supermarkten is dat er aan het einde van elke kassa 1 of 2 (waarschijnlijk jobstudentjes) staan die je boodschappen inpakken in (veel) plastiek zakken of in kartonnen dozen met een nylon koord strak toegebonden en dan geef je hen wat zakgeld want een ander loon krijgen ze niet. Ook zie je hen dikwijls met de kar met inkopen een heel eind naar de personenwagen van de klant meegaan. Bij onze terugkeer zijn we voorbij het schooltje van Kjell en tot nu ook van Cata gereden dat in San Pablo gelegen is. Ook het paramedisch centrum is in hetzelfde gebouwtje ondergebracht. Er zijn ongeveer 70 leerlingen in het schooltje en verschillende studiejaren zitten samen. Ze waren bezig het gebouwtje aan het renoveren. Wat je hier ook frequent ziet zijn witte reigers, meestal in groepen. Na de middag zijn we via het erf van een buur naar een plaatselijk strandje geweest. Het is vooral een keienstrand. We hebben een dode koe zien liggen en ook ergens verder kon je een dood dier in ontbinding ruiken maar kon je het niet zien. Het is nog altijd prachtig weer. 's Avonds hebben we de schapen binnen hun nachtverblijf gedreven om te voorkomen dat wilde honden 's nachts de lammetjes aanvallen en doden al dan niet om ze op te eten. Zelfs dat kan niet voorkomen dat er al een paar dood gevonden werden omdat ze steeds een uitweg weten te vinden door de omheining. De generator zorgt voor het nodige licht gedurende een tot anderhalf uur per dag en daarna is het met kaarslicht te doen. Dat zorgt er wel voor dat we vroeg gaan slapen. Jaja, het is hier bij ons wel een beetje anders hé. En nu naar bed en morgen gezond weer op voor een nieuwe dag en meer avontuur in het verre Chililand.
We zijn vanmorgen, na een goede nachtrust, wakker geworden met de geluiden van de dieren op het erf. Al bij het ochtendgloren hoor je hier de hanen kraaien en allerhande andere vogels hun liedje fluiten. Verder is het hier zo stil, niet te doen. Me gusta mucho!!!
Ik zal eens opsommen welke dieren je hier allemaal in het wild en op het erf van de familie vindt: bandurrias zijn een soort ibissen trailers peuco zijn een soort aasgieren tiukey is een soort havik colibri's papegaaien uilen, jote (een soort aasgier) slangen nutrias zijn muskusratten grote spinnen stinkdieren en de gebruikelijke koeien, schapen, wespen, vliegen enz Het wordt vandaag een dag om uit te rusten na een lange heenreis. We zijn tot aan de rivier 'de Pilmaiquen' gewandeld, eerst door het land rond het huis met de schapen, dan een weiland met grazende koeien, dan door een kastanjebos, dan een bos van eucalyptussen en dan nog over een terrein dat eigendom is van een buur om zo tot aan de rivier te geraken. Het neemt toch al gauw een half uur in beslag( enkele reis). Het landschap is ook hier golvend. Na het warme middagmaal door Hansen klaargemaakt zijn we in de lokale winkeltjes ttz bij de buren die hun eigen produkten verhandelen en verkopen geweest om kaas en groenten te kopen. Hansen maakt bijna altijd zelf brood in de oven van de houtkachel, tenminste als de kachel brandt en hij er de tijd voor heeft. Het weer is droog en warm dus buiten eten is dan ook het beste wat je kunt doen. Er is echter wel een dreigend watertekort door de langdurige droogte!!! Dit is het voor nu.
Hansen en de familie wonen dus op het platteland ongeveer 20 kilometer van Rio Bueno een klein stadje. Zijn huis is volledig in hout opgetrokken en wordt enkel verwarmd in de winter door een houtkachel waar je ook mee kan koken. brood in kan bakken enz Verder is er nog een gasfornuis met een gasketel om als het vuur niet brandt toch te kunnen koken. De schapen (een 50tal) lopen te grazen rond het huis en gaan voor de nacht in een afspanning apart om te voorkomem dat wilde honden ze aanvallen en doden om op te eten wat al meer dan eens gebeurd is. De schapen vinden toch ergens nog een opening om te ontsnappen ... Verder is er een kastanjebos aangeplant en nog verder naar de rivier een eucalyptusbos. Er lopen ook op een vrij stuk weiland (verhuurd aan een buur) koeien te grazen. Maar dat contract vervalt eind dit jaar zodanig dat de schapen er dan permanent zullen kunnen verblijven en ze van wei naar wei zullen kunnen fourageren. Hansen rijdt met een 20 jaar oude Fort Explorer 4x4 wat geen luxe is als je weet op welke wegen je dagelijks moet rondtoeren. Hoe die auto niet uit elkaar valt is me een raadsel met zo n lading aan mensen en over onmogelijke wegen. Het heeft al weken niet meer geregend en alles staat droog ook de waterput waar de ganse familie moet van leven voor de was en de plas. Gelukkig is er een buur die hen gratis van grondwater wilt voorzien. Dus om de 2 dagen met alle mogelijke recipienten ernaartoe om te vullen. What a life, what a world. Maar Hansen klaagt niet en is gelukkig. Het is nu bijna een uur dat ik schrijf en ik stop het voor nu. De volgende keer schrijf ik weer met meer. Ik heb nog geen heimwee en dat is uitzonderlijk voor mij maar dat komt mog wel, mezelf kennende.
eindelijk lukt het mij om iets op de blog te schrijven. We zijn nu in Rio Bueno in een internetcafe om jullie deze tekst te schrijven. Het lukt ons niet om op het land internet te hebben, vandaar. We stellen het allebei heel goed al is het een totaal andere wereld waar we in terecht gekomen zijn. Momenteel is het hier nog heel warm em ben ik gisteren goed verbrand. Onze heenreis is redelijk goed verlopen tot in Santiago en dan is het mis gelopen. We waren namelijk verplicht om onze bagage op te halen (telkens je van een internationale naar een nationale vlucht moet overstappen) voordat we konden verder vliegen. Eerst moesten we naar immigratie : dus daar was het al aanschuiven, dan naar de bagageband maar er was een probleem met de bagage die maar bij mondjesmaat en veel te laat afkwam. We hadden maar een goeie 2 uur om onze volgende vlucht naar Osorno te nemen waar Hansen ons op zou wachten. Het heeft bijna een uur geduurd vooraleer we onze valiezen konden oppikken ... daarna naar de douane waar er alweer een file stond. We hebben dan iemand aangesproken die ons in volle vaart begeleid heeft naar de incheckbalie maar daar waren we helaas te laat: dus vlucht gemist. Ze hebben ons dan van verdiep naar verdiep en van balie naar balie gestuurd en overal was het wachten en konden of wilden ze ons niet helpen. Ten einde raad zijn we naar de balie van LAN (onze binnenlandse vlucht zou met hen gebeuren) gegaan en hebben ze ons een alternatief aangeboden. Er waren nog een drietal zitplaatsen vrij op een latere vlucht naar Temuco en daarna moesten we nog een bus nemen naar Osorno. Die bus zou vertrekken om 17 uur en zou nog 2 uur duren (het waren er in werkelijkheid 3). In Temuco aangekomen moesten we wel ook nog een taxi nemen om ons tot aan het busstation te brengen. De bus was meer dan een uur te laat en is pas om 18 u 15 vertrokken!
We zijn pas om 21 u 10 in Osorno aangekomen en het was toen al helemaal donker én dan nog met de auto naar huis. We waren pas thuis bij Hansen om 22 uur. We waren meer dan versleten. Stel je voor: woensdag thuis om 14 uur vertrokken en donderdag om 22 uur aangekomen met heel weinig slaap en eten. En tenslotte naar bed om 23 u 15.
P.S. het is uiterst moeilijk om op een querty én versleten klavier te typen. Ik ben het dus al goed beu. Por eso, hasta la proxima vez, gente
alle duivels en granaten! Jaja, ik heb het weer eens voor elkaar gekregen en dat zelfs al tot 3 maal toe. Ik ben mijn tekst weer eens kwijtgespeeld. En die was nochtans naar mijn bescheiden mening goed. Ik had er heel veel tijd in gestoken. Zo frustrerend is dat. En zeggen dat een ezel zich geen 2 maal aan dezelfde steen stoot! Dat zegt genoeg hé. Maar deze keer moet het lukken anders geef ik het op.
Hier gaan we dan, nog een keer. Het is bijna zover. Morgen vertrekken we met elk een grote valies en handbagage volgestouwd met cadeautjes van velen onder jullie (waarvoor dank!!!) naar het verre Chili. Ik ben de laatste dagen al behoorlijk zenuwachtig geweest wat mijn spijsvertering in de knoop doet liggen. Hopelijk gaat het voorbij eens we daar zijn. Weggaan voor een maand, huis, kat, familie en vrienden achterlaten is niet alledaags en vraagt toch behoorlijk wat voorbereidingen. Maria en Walter, die gedurende die tijd onze huisoppassers en catsits zullen zijn, wil je toch niet in een vuil huis laten wonen dus heb ik eerst nog de grote kuis gedaan, wat dacht je. We nemen morgen de trein naar Brussels Airport om 14 u 36 in Brugge. Marleen, onze lieve vriendin, zal ons vergezellen naar Brussel. Om 19 u 10 stijgen we op richting Madrid waar we om 21 u 40 zullen aankomen. Om 00 u 20 vertrekken we dan voor de lange vlucht naar Santiago de Chile en landen daar om 9 u 45 plaatselijke tijd. Het is hier in Belgie dan 4 uur later dus 13 u 45. We moeten dan nog een binnenlandse vlucht nemen naar Osorno vertrek 12 u 05 aankomst 13 u 40. Hansen zal ons daar opwachten. Het is hem geraden We moeten dan nog een kleine 2 uur rijden met de wagen naar 'the middle of nowhere' waar hij en zijn gezin een bescheiden stulpje hebben We hopen dat alles goed zal verlopen en dat we niet geradbraakt zullen toekomen. Ik verlang er heel erg naar om iedereen (terug) te zien. Ik zal proberen om zo veel mogelijk op deze blog te schrijven maar dat zal niet altijd lukken, spijtig genoeg.
Heel veel liefs van Christine en Dirk P.S. eerste tekst was vééél beter
het wordt tijd dat ik weer eens op de blog schrijf zoals ik beloofd had. Anders zouden jullie geen lectuur genoeg hebben om te lezen En ja hoor het wordt tijd dat ik eens begin af te tellen (nog 24 keren slapen als ik nog goed kan tellen) want het begint met rasse schreden te naderen. Dus begin ik ook al zenuwachtig te worden, wat dacht je. We zijn ook weer grootouders geworden van een van gezondheid blakende kleinzoon. Dirk en ik zien er al naar uit om de nieuwe mensjes (dus ook Emma van 2 jaar) te leren kennen alsook de reeds oudere mensjes. Het zal er een drukke bedoening worden, met zo'n kroost. Het is daar nu volop zomer dus 'ietsje' warmer dan hier. De valiezen werden al van de zolder gehaald en meerdere spulletjes en cadeautjes liggen al te wachten om ingepakt te worden. Je kunt er niet vroeg genoeg aan beginnen, toch? Dit is het wel voor nu. Veel heb ik uiteraard nog niet te vertellen maar dat komt wel. Tot de volgende keer. Hasta la próxima vez (toch een beetje mijn Spaans oefenen groetjes Christine
dag mensen allemaal, na bijna 5 jaar gaan we volgend jaar van 12 februari tot 13 maart opnieuw Chili gaan onveilig maken. Deze keer ga ik NIET alleen, dat ziet ge van hier. Dirk zal deze keer meegaan, joepie! Het zal weer eens een heel avontuur worden. Iedereen die dat wenst zal onze avonturen regelmatig kunnen meevolgen op deze blog. Het is dezelfde als 5 jaar geleden die ik heropend heb. Vanaf nu zal ik regelmatig schrijven over de voorbereidingen en de bijhorende stress. Tot gauw?♡ groetjes Dirk en Christine
hello people, ik kan me wel weer voor de kop slaan want het is me al voor de derde keer gelukt om mijn tekst, al dan niet afgewerkt, te laten verdwijnen maar dan wel voorgoed. Precies of dat ik niks anders te doen heb. En Hansen is er nu niet om hem opnieuw te typen dus moet ik het nu zelf doen. Dom dom dom van mij... En jullie maar wachten op het vervolg hé. Ik was al mijn moed kwijt om het direct opnieuw te doen maar uitstel is natuurlijk geen afstel dus hier ga ik voor de tweede keer. Een tweede versie is niet dezelfde als de originele dus zal ik misschien wel het een en ander vergeten of anders formuleren. De dag van vertrek ben ik omstreeks 8 uur opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Eerst een verkwikkend bad genomen en voor alle zekerheid mijn 'warme' kleren aangetrokken om de kou te trotseren bij aankomst en een licht ontbijt bestaande uit havermout met melk en suiker en een broodje met zelfgemaakte pruimenconfituur van Hansens makelij. En dan ongeduldig afwachten tot het uur van vertrek. Mijn meeste bagage was de dag voordien voor het grootste deel al ingepakt dus was ik daar vandaag vlug mee klaar. Eerst waren we van plan om met het openbaar vervoer naar de luchthaven te gaan maar dat is wel niet zo plraktisch met de nogal zware koffers want eerst moet je een heel eind te voet naar de metro, veranderen van lijn om naar de bushaltes te gaan en dan met een bus naar de vlieghaven. Hansen had dan ook besloten om een taxi te bellen. Aangezien hij nogal economisch aangelegd is (van wie zou hij dat toch hebben?) vond hij de prijs te hoog en nam hij contact op met een zekere Sergio die het als freelance taxichauffeur voor een kleinere prijs (voor nog geen 12 euro) kon doen. De man was ruim op tijd en Hansen, Maca en ikzelf kwamen rond 10.45 op de luchthaven aan. .Ze zijn beiden mee geweest om me uitgebreid uit te wuiven. Er stond echter een immense file wachtende mensen om tickets en bagage af te geven bij TAM. Daardoor was er spijtig genoeg geen tijd meer over om nog samen een koffie te drinken en uitgebreid afscheid te nemen. Alles moest vlug gaan.. Ik ben zonder problemen door de paspoortcontrole en de douane geraakt. En ook daar is het altijd aanschuiven. Bij de gate stond er weer een pak mensen te wachten om in het vliegtuig te geraken. Eerst werden de rolstoelgebruikers, first- en business-class passagiers, oude mensen en mensen met kleine kinderen binnengelaten waarna het voetvolk aan de beurt was. Ik behoorde uiteraard bij de laatste groep. Het vliegtuig is met een grote vertraging opgestegen. Op dat moment pas
besefte ik dat ik de familie Arents-Millar-Santander weer zeer lang
niet meer zal zien, kreeg ik een krop in de keel en waren de
waterlanders er ook.. Het toestel dat me naar Sao Paulo bracht was van een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM en dat is verschillend met mijn heenreis. Het zit namelijk zo dat Swiss Air, waar ik oorspronkelijk bij geboekt had, sedert half maart geen vluchten meer heeft naar Santiago. Daardoor had ik 2 overstappen ipv 1 met alle gevolgen van dien namelijk overal extra wachten voor paspoort- en douanecontroles enz.... De vlucht was heel comfortabel doordat het waarschijnlijk een recent toestel was met alle comfort. Ik heb daar ook met een Duitser uit Bremen gepraat over de reizen die hij al over de hele wereld gemaakt had en dat op de meest uitzonderlijke plaatsen. Daardoor verliep de tijd ook vlugger dan anders. In Sao Paulo aangekomen moest ik via de transit naar het toestel van Swiss Air die me naar Zurich zou brengen. Het is een hele lange nachtvlucht. Je kunt je er wel bezighouden met films te bekijken, muziek te beluisteren, spelletjes te doen enz maar dat verveelt al gauw. Ik heb ook helemaal NIET geslapen op die vlucht door het lawaai van de motoren, plaatsgebrek, lawaai van de medepassagiers enz. Er zijn nochtans mensen die helemaal geen last hebben van dat alles en gezellig liggen te snurken ook als we in nogal hevige turbulentie terecht kwamen. De nacht duurde eindeloos. Echter de voornaamste oorzaak dat ik niet kon slapen (en dat heb je in alle toestellen) is de koude lucht die er constant circuleert, in je gezicht blaast en je neus uitdroogt en als je uit een temperatuur van 30° komt is dat echt wel heel koud. De terugvlucht met TAM verliep van Sao Paulo langs de kust van Brazilie over de Atlantische Oceaan naar Monrovia in Afrika, over Dakar, het Atlasgebergte en de Sahara, over de Middellandse Oceaan en de Alpen naar Zurich. Je kon ook de vlucht met alle gegevens over hoogte, snelheid, buitentemperatuur ed volledig volgen op het scherm voor je. De luchthaven van Zurich is enorm groot en heeft wel een voor ons heel rare naam nl 'Kloten'. Bij aankomst moest je met de metro naar de transferhal en werden we naar het vliegtuig gebracht met een heel speciale bus. Het vliegtuig is een ouder kleiner model en het was nog via een gewone trap op de landingsbaan te bereiken. In het toestel zaten er amper mensen. De vlucht duurde ongeveer 55 minuten en was dan ook zo voorbij. In Brussels Airlines aangekomen was er een hele weg af te leggen door enorme gangen en vele trappen om uiteindelijk aan de bagageruimte te komen om je koffer op te halen en dan naar de hal waar de familie de reizigers opwacht. Ik zag mijn Dirk direct al in grote afwachting staan maar hij keek de verkeerde kant op en zag mij niet. Ik heb dan maar besloten om hem in de rug te verwelkomen met een boe. We waren allebei heel erg blij om elkaar na zo'n lange tijd terug te zien... We zijn meteen vertrokken met de trein in Zaventem naar het noordstation, daar overgestapt op een directe trein naar Brugge en met de auto naar huis. Het voelde heel raar aan om weer thuis te zijn. Ik liep zelfs wat verloren en vergiste me van kamer... Ben meteen begonnen om de valiezen uit te nemen. Ik was echter zo heel erg moe dat ik om 8.30 in bed beland ben en een goede nacht geslapen heb. Het doet goed weer thuis te zijn maar ik ben heel erg gelukkig dat ik naar Hansen en zijn familie geweest ben. Het is een ervaring die ik niet had willen missen met vele mooie herinneringen. Ik heb de kinderen leren kennen en de familie die oh zo hartelijk was alsof ze me al jaren kenden en dat was fantastisch en kan niemand mij nog ontnemen. Ik zal hen missen. Ik hou van hen. Ik ga zeker terug , ik weet niet wanneer maar nooit meer alleen. Mogelijks schrijf ik nog herinneringen in deze blog die pas later in mijn gedachten zullen komen maar voor nu is het dat. Ik hoop dat iedereen die mijn verhaal gevolgd heeft ervan genoten heeft. Ik dank jullie dan ook allemaal van harte voor het lezen ervan. groetjes Christine
hallo, op de valreep nog even enkele wetenswaardigheden. De kinderen dragen hier bijna allemaal een verplicht uniform. Kjell moet dagelijks een lange dikke broek dragen, met een dikke polo en een dikke schabbe en dat in temperaturen van meer dan 30 graden. Catalina draagt donkerblauwe kousen, een witte bloes met das, een donkerblauwe overgooier en een wit-blauw geruite schort. De mensen hebben hier soms meer dan vijf kinderen die een uniform moeten dragen, met de nadruk op moeten, en zeggen dat de mensen het al heel moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Daarboven moeten ze thuis ook nog gewone kleertjes hebben en dat kunnen die mensen dan ook niet kopen dus zijn die uniformen al na een paar maanden versleten omdat ze ook als speelkleertjes dienst moeten doen. Daar komt nog bij dat de armere mensen ook nog vuiler en slechter opgevoed zijn nature uit qua hygiene en manieren, wat er nog eens bijkomt. Behalve het feit dat de scholen een echt inferieure opleiding geven aan de kinderen, zijn ze ook redelijk slecht georganiseerd, de uren veranderen constant, en soms zonder waarschuwing vooraf (en als ze al waarschuwen is het met een klein geprint papiertje en meestal nog maar de dag voordien), wat ervoor zorgt dat de ouders daar dan voor niks aan de schoolpoort staan. Barbara is gelukkig al ouder en kan alleen naar huis komen maar vandaag waren haar drie laatste lessen weggevallen (en die worden nooit vervangen) wat ervoor zorgde dat ze 3 uur te vroeg thuis was. Als beide ouders werken staan de kinderen dan op straat, wat alles behalve veilig is. Dus zijn de oplossingen: de moeder blijft thuis (gebeurt enorm veel), inwonen bij tantes/nonkels/ouders/schoonouders zodat er altijd iemand thuis is (gebeurt ook nog veel, dus zijn er altijd meerdere volwassenen thuis) of kindermeisjes/huishoudsters inhuren, maar dat kunnen alleen de grote verdieners betalen. Gelukkig gaan Cata en Kjell naar een school die dichtbij ligt en is Nacho al bijna volledig zelfstandig, dus dat zijn enkele zorgen minder. (Nacho heeft zijn eigen huissleutels dus moeten we voor hem niet thuis zijn, maar Barbara is nog niet verantwoordelijk genoeg om haar eigen sleutels te hebben) Nog iets anders, sommige mensen eten hun ganse leven soms hetzelfde als warme maaltijd en dat is casuela, een soort hutspot. Van zodra ze de moedermelk ontgroeid zijn tot aan hun dood. Van eentonigheid gesproken. Ze hebben hier ook maar 1 soort brood en dat zijn kleine platte broodjes, hallullas (de h spreek je niet uit en de ll-en als in Mallorca) genaamd, die per kilogram verkocht worden, maar de mensen hier weten van niet beter. Dit alles doet je heel goed beseffen in welk luilekkerland wij leven. Morgen is de dag van mijn vertrek naar huis. Omstreeks 9 u 30 ben ik hier riebedebie. Het zal wel met gemmengde gevoelens zijn wetende enerzijds dat ik Hansen en zijn gezin pas over een aantal jaren zal terug zien maar anderzijds dat ik weer thuis zal zijn bij Dirk, familie en vrienden. Ik kom toe in Zaventem om 13 u 55 donderdagmiddag en dan naar huis. Ik zal dan mijn blog afsluiten met de het verslag van mijn thuisreis, Tot in Varsenare Chao Christine
lieve mensen thuis, Een eerder speciale dag vandaag. Hansen dacht dat het nog de moeite zou zijn om het grootste kerkhof van Santiago te bezoeken. En hij had gelijk, een ervaring die je in Belgie ook niet kan krijgen. Een ruwe schatting van de grootte van het kerkhof is ongeveer 9-10 hectare, het is dus eigenlijk wel overbodig erbij te zeggen dat het aantal graven ontelbaar is. Er waren ook enkele grootse monumenten voor gestorven helden en verdwenen politieke gevangenen tijdens het bewind van Salvador Allende. Duizenden namen op een grote marmeren muur, samen met de datum van hun verdwijning. Chili heeft recent nog een heel bewogen verleden gehad.. We kwamen graven tegen die nog dateren uit de jaren 1930, die nog de tand des tijds doorstaan hebben. Wat je ook ziet zijn effectieve appartementen voor de doden, tot 5 verdiepingen hoog, met verschillende vleugels en op iedere verdieping 5 grafstenen op elkaar. Wat moet een stad als Santiago anders nog doen met zijn doden? Er is geen plaats voor individuele begraafplaatsen en crematie zou te belastend zijn voor het milieu, als ze het al niet op grote afstand van de stad zouden doen, maar wie kan dat betalen?. In het centrum van het kerkhof, waar er vele oude bomen staan, zijn er meer graven (of zeg ik beter: mausoleums) voor rijken. Waaronder generaals, dokters en presidenten, die zijn dan wel gebouwd uit natuursteen, perfect onderhouden met kelders waarin je kan verloren lopen, echt een plaats waar je je 's nachts niet op je gemak zou voelen, vooral ook met de heuvels die de vlakte omringen en op de graven neerkijken, geeft dat een heel aparte sfeer. Het wordt druk bezocht en heeft zijn eigen metrostation, passend cementerios genaamd. Er staan honderden kraampjes rond die de traditionele bloemen verkopen en ook enkele die fast food verkopen, zelfs een paar vrouwen met hun wenende babies die IN het kerkhof staan met een kraam, en drankjes en ijsjes verkopen. Het is daar verdeeld in verschillende sectoren, volgens religie, afkomst en vooral ook: geld. Er lopen straten door, die hebben een naam en zelfs nummers volgens sector, waar het toegelaten is om met je auto door te rijden, het zou anders niet te doen zijn, je geliefden bezoeken die zo ver begraven liggen. Vroeger lag het kerkhof op een kilometer van het centrum van Santiago, maar met de explosieve groei de laatste 50 tot 100 jaar, is de stad er rond gegroeid, en zijn er zelfs vele andere kerkhoven geopend, allemaal even groot. Je kan je er dus letterlijk dood lopen. Ik was ook echt doodop toen ik thuis kwam. Ik ben dan ook doodmoe naar bed gegaan... Voila dat is het dan weer voor deze dag. Verder hebben we geen plannen meer, alleen nog goed uitrusten voor de komende vlucht. Ik schrijf nog een berichtje als ik terugben in Belgie om het blog dan definitief af te sluiten. Groentjes uit Chili bye Christine
hallo, Allereerst ben ik vroeg opgestaan, rond 07.30, want we hadden plannen vandaag. Hansen is ook opgestaan en voelde zich veel beter, en na een douche zag hij er als nieuw uit, hoewel hij nog heel de dag heeft moeten oppassen met wat hij at. Om 10.00 stipt kwam de schoonvader van Hansen toe in zijn autootje (een lada van minstens 20 lentes) en zijn chauffeur (een dikke vent die Roberto noemt maar die door iedereen als "El Gordo" (=de dikke) wordt aangewezen, en verschrikkelijk schurdig rijdt). Na de begroetingen propten we ons allemaal in het arme ladatje voor één van de meest bewogen ritten die ik heb meegemaakt. De chauffeur maakt geen kenbaar gebruik van richtingsaanwijzers, steekt rechts voorbij wanneer het hem uitkomt, en praat constant met Sergio (de schoonvader) over vanalles en nog wat, en wijst naar allerlei gebouwen, mensen en situaties op de straten, terwijl hij het pedaal van de acceleratie tot op de grond stampt, en bijna de assen breekt van het ondertussen al veel gerepareerde autootje. En stel je voor, de vering was er niet of kapot. Na een uurtje kwamen we toe in La Florida, aan de andere kant van Santiago, bij een zus van Sergio, Silvia genaamd, die thuis was met 2 van haar zoons. We werden uitgenodigd om naar Pirque te gaan, een boeredorpje ten zuiden van Santiago, en nog ongeveer een goed half uur rijden daarvandaan. In 2 autos (contrast, de klassieke perfect onderhouden Mercedes, waarin ik heb meegereden, tegenover het mishandelde Ladatje) gingen we dan in volle vaart naar Pirque. Onder de baan legden Silvia en haar zoons me zoveel ze maar konden uit over Santiago, in het Engels. Pirque is de geboortestad van de wijnen Concha Y Toro, die ook bij ons in Belgie te verkrijgen zijn, en hebben we het landgoed bezocht van de "eigenaars" van die stad, een enorme hacienda, tot in de perfectie onderhouden door minstens 6 tuinmannen en evenveel huishoudsters, waar een familie van 40 mensen tot voor kort gewoond heeft. Hun prive kapel had meer weg van een kerk dan van een kapel, maar was gesloten voor bezoek. Na het bezoek aan Pirque gingen we naar het huis van Sergio, waar Raquel ons al stond op te wachten met de voorgerechtjes, chanpignonhoedjes gevuld met kaas in de oven, olijven en augurken waren slechts enkele van de traditionele lekkernijen die ze voor die gelegenheid had klaargemaakt. Als hoofdgerecht was er Casuela de Vacuno (rundercasuela), een typisch gerecht, een soort soep met vlees, mais, aardappelen, boontjes, paprikas en kruiden. Het dessert bestond uit druiven, perzikken en ijs. Het ijs was heel speciaal, smaken die je bij ons in Belgie niet aantreft. Lucuma, Pasas al Ron, en fruitsap van de Maracuya, een vrucht die in de Chileense noordelijke woestijn groeit. De middag passeerde rap, maar was nog niet over, gezien we rond 17.00 door een andere zus van Sergio (Maria Angelica) waren uitgenodigd voor het avondeten. Ze aijn ons ook komen ophalen met de auto (wat een service) en namen ons mee naar hun huis. We werden er heel hartelijk ontvangen door haar, haar man en 2 van haar 4 kinderen (de 2 oudste zijn dokter, respectievelijk chirurg en werken in ploeg). Een tijdje later was het avondeten geserveerd, churrascos, mini pizzas, en cake. Spijtig genoeg konden we niet echt lang van de avond genieten, gezien we vroeg wilden thuiszijn en de kinderen nog moesten ophalen op een vooraf afgesproken tijdstip en plaats in de metro, samen met Manuel. Dus namen we tegen 19.00 afscheid, met alle warme wensen en uitnodigingen naar de toekomst toe (en de niet aflatende vraag wanneer ik Spaans zal leren), en brachten ze ons naar de metro, waar we inderdaad Manuel vonden met zijn 3 kinderen. Een goed uur later waren we thuis, gelukkig maar want het was al donker, en het was per toeval de avond van een lang verwachte voetbalmatch Chili-Peru, wat tien keer slechter is dan bij ons Belgie-Holland. De straat liep vol hooligans en krapuul, dus we waren blij toen we binnen waren. En toevallig (er gebeuren veel toevallen in Chili) was het ook de avond van "dia del joven combatiente", een herdenking van een gevecht tussen jeugdsoldaten en soldaten tijdens het militair regime van Pinochet, wat vroeger wel een eerbare herdenking was, maar nu is gedegradeerd tot een "vandaliseer wat je wil" feest voor de slecht opgevoede jeugd. En inderdaad, we konden het gejoel en de sirenes in de verte al horen, met enkele sporadische geweerschoten later. Volgens Hansen was de avond nog rustig, hij heeft het veel erger meegemaakt, maar de politiecontrole is er wel strenger op geworden. Dus zeker een bewogen dag. Wat een mens toch kan meemaken in de korte tijd dat ik hier ben. Tot nog eens. Morgen is mijn laatste dag hier dus veel nieuws zal er niet meer bijkomen. Chao want Hansen staat nu al te wachten op mij..... Groetjes Christine
hallo dag mensen daar, Ik heb deze nacht minder goed geslapen, zelfs met oordoppen ben ik rond 04.00 's nachts wakker geworden door hevig lawaai in de straat, een gevecht tussen buren, meer kon ik er niet van maken. Ik heb de slaap niet meer kunnen vatten door een constant geblaf van straathonden, dat tot de vroege morgen doorging. Ik ben dan maar vroeg opgestaan en heb een theetje gemaakt, waarbij ik vernam dat Hansen ziek geworden was die nacht. Rond 04.30 heeft hij moeten overgeven en lag met koorts in bed. Hij is die dag bijna niet opgestaan en heeft bijna de klok rond geslapen. Het was nog een voordeel dat de drie oudste kinderen bij hun vader waren en dat het zaterdag was, en we geen echte plannen hebben moeten verzetten. Na de middag, waarbij de koorts van Hansen nog niet was gebeterd, maar zijn eetlust gelukkig wel een beetje, (hoewel hij enkel gekookte rijst en wortelen heeft gegeten, samen met thee), ben ik dan met Maca en Kjell naar de lokale Persa geweest (de markt die hier ieder weekend tijdens de avond wordt georganiseerd). Maca heeft enkel een paar T shirts gekocht voor Barbara, voor haar verjaardag en ik heb een ijsje getrakteerd voor ons drieen. Het was wel nogal vroeg dus de meeste kraampjes waren nog niet bezet of begonnen pas hun waren uit te stallen. We zijn allemaal vroeg gaan slapen want iedereen was moe. Dat was het dan weer een keer. tot morgen bye groetjes Christine
hallo thuis, vandaag is het Barbara haar verjaardag. Ze wordt er al 14, spijtig genoeg was ze niet bij ons thuis om het te vieren, maar nog altijd bij haar vader.. Ik heb goed geslapen maar heb toch een paar uren wakker gelegen door hondengeblaf. Rustige ochtend met muziek en niksdoen. Ik kan dat wel niet goed maar het is ook niet de bedoeling om hier de grote kuis te doen tijdens mijn verblijf, niet? Naar de lokale markt geweest om paprika's en ijsbergsla te kopen voor ons slaartje 's middags. Nadat Hansen Kjell afgehaald had van school en Kjell zijn schoolkleertjes verwisseld had voor dagdagelijkse kleertjes zijn we weer eerst te voet en dan met de metro naar Santa Lucia gereisd om er te gaan winkelen in de kleine artisanale winkeltjes op zoek naar souveniertjes. De dag is verder gewoon verlopen. Ik ben vroeg gaan slapen, reeds om 8 u 30. De moeheid is ook te wijten aan het feit dat je hier op ongeveer 480 meter boven de zeespiegel zit en er dus al minder zuurstof in de lucht hangt en dan die warmte... Tot morgen allemaal dan ben ik er weer met nog wat meer nieuws. Verder alles goed. groetjes Christine
Dag mijn ventje, familie, vrienden en collega's, Hier het vervolg van mijn verhaal. Ja, het is zover, Kjell is vandaag jarig en hij wordt er al 5. Wat wordt hij al groot, niet te doen hoe vlug het allemaal gaat. Er was taart en cadeautjes. Maar eerst moest hij tot 13 u 30 naar school. In de voormiddag hebben we (Hansen en ik) het park O'Higgins bezocht. Er is ook een immens groot plein waar de militaire parades (tijdens de nationale feestdag) plaatsvinden en waar de presidente en haar gevolg gezeten op tribunes alles volgen. Het park was heel mooi met allerhande oude bomen, eilandjes, bankjes enz en ook een pretpark voor de kinderen. Weer eens de moeite waard om te zien. Het was er zalig onder de bomen in de warmte van de dag. Er was ook nog een kort bezoek van opa Luis (de opa van de 3 oudste kinderen langs vaders kant) met een geliukwens en cadeautje voor Kjell: Hij had ook voor mij iets mee: een paar mooie kaarten, logo's van Chili met de vlag erop en een persoonlijke brief voor mij van zijn vrouw. Hansen heeft het uiteraard moeten vertalen maar het was heel erg mooi en persoonlijk. De mensen zijn hier oh zo hartelijk en warm. 's Avonds was er barbecue met kip, koteletjes en worstjes, boontjes en rijpe tomaten. Het heeft weer eens goed gesmaakt. Daarna vroeg naar bed want de warmte vermoeit een mens heel erg. Nog iets. Om inbraken en overvallen te voorkomen hebben bijna alle huizen tralies voor de ramen. De apotheek bijvoorbeeld geeft medicatie door dergelijke metalen roosters ,,, Maca heeft gisteren ook ervaren dat er veel criminaliteit is want ze heeft haar stethoscoop doorgesneden teruggevonden in de auto die een ogenblik met het raam open gestaan heeft. Er loopt hier veel louche volk rond en alleen op straat in het donker is niet aan te raden. Kinderen worden hier al van jongsaf geleerd om niemand te vertrouwen... Wat een wereld om in op te groeien... Dat was het voor vandaag. Lekker slapen en morgen gezond weer op, Groeten aan allen en tot gauw bye Christine
dag thuisblijvers, het is hier nog altijd volop zomer. Ik heb al vernomen dat het bij jullie een hondeweer is. Ik hoop toch dat het tegen 2 april een beetje over zal zijn want anders zal ik bij aankomst direct vervriezen... We zijn in de voormiddag naar het centrum geweest niet ver van de Plaza de Armas naar het "Museo Precolombino" (museum over de Inka's en Maya's, de culturen vóór de Spaanse kolonisatie ofwel het pre-Colombus tijdperk) Er zijn vier zalen met de prachtigste verzameling oude voorwerpen en juwelen, kleren, mummies, koperwerk en massief gouden beeldjes. Er liep overal bewaking rond en alle glazen kasten werden voordurend gecontroleerd of ze nog gesloten waren. Ik hou nochtans niet van musea maar deze had ik voor niks willen missen. Zeer de moeite waard: In de namiddag hebben we wat gekaart met de kinderen; We hebben hen leren piekenzot jagen en hartenjagen, en ze vinden het heel erg leuk. Zo ging de tijd ook vlug voorbij, Tegen 7 uur in de avond hadden Hansen en Kjell een afspraak bij een neuroloog. Kjell moest op verzoek van school onderzocht worden op eventuele problemen. Hij kan heel moeilijk stil zitten en kan zich niet lang concentreren. De neuroloog echter zei dat hij maar zo normaal kan zijn als hij is en dat alle kinderen zo zouden moeten zijn dus lopen en vliegen oñ hun energie kwijt te geraken ipv voor de computer of teevee te zitten zoals zo dikwijls. Toch werd een voorschrift meegegeven om dagelijks een half pilleke in te nemen om gedurende de schooluren meer geconcentreerd te kunnen zijn. Eens uitgewerkt is ie direct weer zichzelf. We doen bijna alles te voet dus heb ik al heel wat kilometers afgelegd de laatste weken. Alleen als het niet ansers kan of te ver is nemen we een taxi of de metro. Je kunt overal op elk moment een taxi nemen voor niet veel geld en de metro brengt je in geen tijd naar de andere kant van deze reuzenstad. Verder alles goed maar ik verlang al heel erg naar huis. Veel lieve groeten voor jullie allemaal en hou je aan 't gras al satat het misschien nog niet erg hoog. Tot de volgende keer. Groetjes Christine
hallo,
Dag mijn ventje, familie, vrienden en collega's,
dag thuisblijvers,
