Deze nacht heb ik niet alleen in bed gelegen. Midden in de nacht kwam Alfredo dicht bij mij aan liggen. Ik schrok eerst omdat ik niet wist wie het was . Het voelde zo goed aan. Alles is liefde, voor wie het kan. En voor wie echt durft te kijken en te zoeken naar hem of haar! Mijn nacht was dus geslaagd, zelfs ondanks alle blauwe plekken op heel mijn lichaam door het paintballen .
Gisteren had ik echt genoten, zowel met het paintballen als met Alfredo. Al mijn zorgen waren voor even weg. Maar niet voor lang meer. Omstreeks 14 uur had Adriana aangebeld aan de deur. Dit niet één keer, maar enkele keren achtereen. Ik was geschrokken, dus durfde de deur niet te openen. Niet wetende wat er zich achter die deur bevond, was al akelig genoeg. Uiteindelijk opende Alfredo de deur. Adriana stormde zich op Alfredo en sloot de deur hard achter zich dicht. Of beter gezegd, ze smeet de deur dicht! Ik stond in alle verbazing toe te kijken.
Deze voorbije dagen waren al zo dramatisch, maar dit had ik dus niet verwacht. Adriana begon te brabbelen 'ze hebben mij gezien, ze komen ons halen, ik kan er niets aandoen, ben gefaald en nu zal ik moeten boeten!' Het duurde niet lang meer of Isabelle stond ook al in het midden van de woonkamer. Zij was net verbijsterd als ons! Al het ongeloof. Och GOD, wanneer houdt het op?! Heeft dit spelletje niet lang genoeg geduurd? Iedereen is het beu. We zijn zelf afkomstig uit een maffia familie, maar veel helpt het ons niet verder! Is er geen enkel mirakel dat ons uit deze hel kan verlossen?!
Adriana had Alfredo Isabelle en mij echt bang gemaakt. Toen ze uiteindelijk gekalmeerd was werd het ons duidelijk wie ze bedoelde met 'ze'. Het waren de handlangers van Luciano. Die vuile rotzak! . Hoe kon hij me dit aandoen? Ik heb genoeg ellende moeten doorstaan door dat stuk stront! Nu zaten we met z'n allen urenlang een oplossing te zoeken. Wat als hij Adriana was gevolgd? Dan waren we niet meer veilig.
Opeens klopte er iemand op de deur. Wie zou dat zijn?
Ik had er echt genoeg van! Alle problemen werden me teveel. Ik kon zien dat het bij iedereen het geval was. Tijdens het ontbijt stelde ik voor dat we allemaal samen iets leuks gingen doen. Er waren te veel spanningen tussen ons en als we ook maar iets van onze problemen wilde oplossen moesten we elkaar toch wel een beetje vertrouwen. Iedereen was het er mee eens. Vandaag gaan we samen iets leuks doen, weg van onze problemen. Aangezien we allemaal woede in ons hadden besloten we ons af te reageren. En hoe doe je dat beter dan door te gaan paintballen!!!!
Eenmaal aangekleed in onze uitrusting waren we niet te stoppen. Iedereen ging hard tekeer. We leefden ons echt uit. Ik denk dat ik iedereen wel twintig keer heb geraakt, behalve Luciano dan. We hadden elkaar wel genoeg aangevallen in de eerste ronde dus besloten we in de tweede ronde samen te werken. We streden nu tegen mensen die we niet kenden die er ook waren. Tot mijn verbazing ging het heel goed. Natuurlijk hebben we gewonnen. Ik bedoel maar... Het zou maar erg zijn om te verliezen als je maffia in je team hebt . Thuis aangekomen waren we nog steeds aan het lachen. Het was echt een geslaagde dag. Buiten de blauweplekken dan. Laat je nooit wijsmaken dat paintballen geen pijn doet. Ik denk dat ik dit voor de rest van de week nog ga voelen. Eindelijk in men bedje na een lange maar leuke dag. Pffff, hier komen de problemen weer.
Ouafae Tarrahi - Verlies nooit de moed en blijf hopen
Goh, Ik lig hier nu op het logeerbed van Isabelle wat te rusten en stoom af te blazen. Dit heb ik even nodig na wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt. Het verhaal van Isabelle heeft me wel degelijk ontroerd en toen vertelde ze me dat Antonio tegen haar zei: "Als je het kind laat wegnemen, zal ik er voor zorgen dat het kind van Adriana Price de buitenwereld nooit zal zien.". Ik heb haar gevraagd hoe hij wist wie ik was en dat ik zwanger ben. Hij was de man die je vastgreep bij de apotheker en je zag uitstappen uit mijn auto.", antwoordde Isabelle. Ik vond al dat ze raar deed tijdens de terugweg van de apotheker. Van het feit dat iemand mijn kind wilde wegnemen, daar werd ik niet goed van. De mengeling van misselijkheid en hevige gevoelens zorgden ervoor dat ik flauwviel. Toen ik terug bij bewustzijn kwam keek Isabelle me aan en zei: "Het is allemaal mijn schuld!". Ik zei dat het haar schuld niet was en dat zij niet kon weten dat Antonio daar zou zijn. Ik vroeg haar om mij te excuseren en vroeg de kamer te verlaten, want ik wou gewoon even alleen zijn. Weg van Alfredo, Adriana, Isabelle, Antonio en al die maffiatoestanden. Ik heb wat tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en alles wat te verwerken. Dit deed ik als kind ook tijdens moeilijke momenten en kwam er altijd sterker uit.
Ik hoop dat er ooit een dag zou zijn wanneer dit allemaal voorbij is. Zoals mijn pa altijd zei: "Verlies nooit de moed en blijf hopen!".
Isabelle was razend door het feit dat ik haar brieven gevonden had. Ze wilde weten waar ik ze gevonden had en met wie ik eigenlijk aan het bellen was. Ik zei dat ik met Antonio aan het bellen was. Ik zei ook dat ik uit haar brieven kon opmaken dat ze al twee weken zwanger was van diezelfde Antonio. Toen Isabelle hoorde dat ik Antonio probeerde te bellen, veranderde haar razernij in een huilbui. Ik begeleidde haar naar het salon waar we samen in de zetel gingen zitten. Toen begon ze te vertellen.
Ze leerde Antonio kennen op een feestje en het klikte meteen tussen hen. Toen Isabelle hem uitnodigde om naar haar thuis te gaan, zei hij meteen ja. Maar sindsdien liep het allemaal mis. Toen ze bij haar thuis aankwamen, werd hij meteen agressief. Hij begon eerst met seksistische opmerkingen te maken, daarna begon hij te schelden. Maar daar bleef het niet bij. Hij begon haar te slaan en hij sleurde haar mee naar de slaapkamer waar hij haar meerdere malen brutaal verkrachtte, zonder enige vorm van bescherming. Isabelle kon en durfde niets doen waardoor de nachtmerrie uren duurde. Toen hij eindelijk weg was, was ze een hoopje ellende. Het ergste gevolg van de verkrachting was het feit dat ze zwanger was. Dat is nu twee weken geleden. Sindsdien terroriseert hij haar omdat hij wil dat ze de baby houdt. Zo zal ze altijd aan hem herinnerd worden.
En nu weet ze niet of ze een klacht moet neerleggen of niet.
Vroeg in de ochtend nam ik Isabelle's dreigbrieven weer. Deze had ik gisterenavond meegenomen naar mijn kamer, zonder dat Isabelle hier weet van had. Ik ging op de grond zitten en legde de brieven naast me op de grond neer. Ik begon zo weer verder te lezen, waar ik gestopt was voordien. Ik hapte naar adem toen ik de volgende woorden las: "Ik wil dat je mijn kind houd verdomme. Haal het niet weg of anders vermoord ik je!" las.
Wat betekende dit allemaal? Is of was Isabelle zwanger?! Al snel keek ik naar de datum van die ene brief. Ik had al snel genoeg door dat de brief van slechts twee weken geleden was. Dus dit betekende dat Isabelle zwanger was! Maar waarom praatte ze er niet over? Het was trouwens helemaal niet te zien dat ze zwanger was. Maar dit verklaardde waarom ze altijd wijde en te grote kleren aanhad. Wat mij opviel was dat de dreigbrieven steeds over hetzelfde onderwerp gingen "Je moet het kind houden!" En bij elke brief stond hetzelfde telefoonnummer onderaan vermeld. Waarschijnlijk wilde de "man" dat ze contact opnam met hem. Ik keek naar mijn gsm die op de grond lag, naast de brieven en vroeg mij af of ik moest bellen of niet... Iets in mij wilde weten wie die man was en waarom hij haar zo bedreigde, terwijl ze zwanger was van hem. Dus ik nam mijn gsm en tikte het nummer in - ik belde wel onbekend - ik zette het toestel tegen mijn oor en hoorde de telefoon over gaan.. Na nog geen 10 seconden nam een man op die het volgende ze:i "Met Antonio..." Tegelijkertijd betrapte Isabelle mij, waarop ik meteen afhaakte. Ze stond op de treden van de trap. Ze keek met grote verbaasde ogen naar de brieven en naar mijn gsm op de grond. Ze vuurde een aantal vragen op mij af zoals: "Wat heeft dit te betekenen, hoe kom je aan mijn brieven, wie belde je net en waarom?!"
Ik keek naar haar en wist niet wat ik moest zeggen. De waarheid vertellen of een leugentje verzinnen?
Ik kan jullie, de lezers, eigenlijk fantastisch nieuws melden vandaag was een rustige dag. Ik heb nog eens met Adriana gesproken, maar dan niet over Luciano en wraak. Over normale, dagelijkse dingen. Natuurlijk vertrouw ik haar nog niet helemaal, maar het was een fijne dag. Dat mag natuurlijk ook wel eens na al die vermoeiende dagen! Over haar wraakplannen op Luciano moet ik nog dieper over nadenken.
Ondanks het feit dat het een leuke dag was vandaag, heb ik dreigbrieven gevonden in een doos van Isabel. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen, maar ben dat zeker wel van plan. Dit zou mijn wantrouwen naar Isabel toe kunnen verklaren. Ik wist dat ze iets verborg, en de dreigbrieven die naar haar gericht zijn kan mij het antwoord bieden. Van wie ze komen en waarom Isabel bedreigt werd, wist ik nog niet. Ik weet ook niet waarom ze die brieven eigenlijk bijhield :-s
Dit is denkvoer voor morgen! Nu ga ik slapen en laat ik Adriana, Alfredo, de zwangerschap en Isabel even achterwege.
Zucht... wat een zware dag was dit. Ik heb vandaag met Adriana gepraat en we hebben een behoorlijk bewogen gesprek gehad. Ik weet nog steeds niet of ik haar wel kan vertrouwen, maar iedereen verdient een tweede kans, niet? Adriana heeft me vertelt over haar jeugd en alles wat daarna kwam. Moest het allemaal waar zijn, dan leef ik met haar mee. Maar toch.... ik blijf erbij met mijn hoofd. Ik weet dat ze een goede manipulator is, dus ik vertrouw haar niet meteen.
Ook Isabel begint wantrouwig te doen tegenover Adriana, terwijl ze in opdracht van haar werkt. De sfeer hier is zeer gespannen en dit merkt Alfredo ook. Hij zat erbij, toen Adriana haar verhaal deed tegen mij. Mannen hé... hij zei elke keer de verkeerde dingen op de verkeerde momenten en na een tijdje had hij -gelukkig- door dat zijn inbreng niet echt geapprecieerd werd.
Eerlijk gezegd, ik wil zo snel mogelijk naar huis. Ik mis mijn familie en mijn eigen stek. Ik hoop dat Alfredo, na alles wat er is gebeurd, het nog wel ziet zitten tussen ons. Op de een of andere manier krijg ik alleen maar slechte vibes door van hem. Hij geeft me wel het gevoel dat hij er is voor me, maar toch niet helemaal.
Hoe graag ik Alfredo ook zie, misschien moet ik er maar een punt achter zetten. We hebben samen veel meegemaakt maar dit is geen gegronde reden om bij elkaar te blijven. Ach ja, wie weet dat ik er morgen weer helemaal anders over denk. Ik ga nu nog wat rusten, ik wist niet dat zwanger zijn zo vermoeiend is!
Zonder op het laatste in te gaan, riep ik Isabelle en vroeg ik haar of Adriana voor een nachtje mocht blijven logeren. Isabelle deed hier niet moeilijk om. Ze ging meteen akkoord.
Het werd donker dus besloten we allemaal te gaan slapen. Alfredo sliep al maar ik nog niet. Deze dag was zo hektisch, zo druk, dat ik het nog moet verteren. Even dacht ik bij mezelf : "hoe kon ik Adriana vertrouwen?". Ze heeft me immers heel erg mishandeld. Ik had ernstig gewond kunnen zijn, of zelfs dood kunnen zijn. Morgenvroeg zal ik haar nog wat ondervragen voor meer antwoorden. Dit keer zonder te veel medelijden te tonen, want ze kan heel goed acteren. Als haar verhalen verdacht klinken, dan mag ze van mij meteen vertrekken.
Ouafae Tarrahi - Forgive or not to forgive that's the question?
Mijn gezicht werd lijkbleek toen ik het bericht las, ik spurtte naar de auto van Isabel. Ik stapte in zonder om te kijken en riep naar Isabelle: Rijden!
Verward van de situatie vroeg ze me wat er aan de hand was. Ik vertrouwde Isabelle niet echt daarom zei ik tegen haar dat ik schrok van een hond. Isabel had al snel mijn leugen door en keek me de hele rit aan met een minachtende blik. Eenmaal thuis zat ik op de zetel met een verwarde blik nadenkend over het bericht van Adriana, tot ik plotseling iemand hoorde kloppen op de deur. Ik deed open en zag Adriana voor de deur. Mijn hoofd werd rood van woede, maar Adriana wilde het ijs breken door Ik moest kloppen, want de bel deed het niet! te zeggen, veel hielp het niet. Ik wou Alfredo roepen om hulp, maar Adriana hield me tegen. Ze zei dat ik niet bang moest zijn, want ze kwam in vrede. Ik geloofde haar niet en begon Alfredo te roepen.
Ik denk dat je moet weten hoe je bent kunnen ontsnappen aan mijn troepen., zei Adriana. Met een verwarde blik luisterde ik naar wat ze te zeggen had. Mijn troepen verloren je niet uit het oog, ik liet ze terugtrekken., zei Adriana, En Isabelle kan je meer vertrouwen dan je denkt, ik gaf haar de opdracht om goed voor je te zorgen. Ik had namelijk door dat je zwanger was en ben te weten gekomen dat Luciano ons beiden heeft bedrogen. Erover ruziën heeft geen zin, het beste wat we kunnen doen is samenwerken en hem zo zijn verdiende loon te geven..
Alfredo kwam erbij en wilde de politie bellen, maar ik hield hem tegen en zei dat ik wilde luisteren naar wat ze te vertellen had.
Ik heb erg veel spijt van wat er is gebeurd., zei Adriana met tranen in haar ogen. Waarom heb je me dan 3 keer gekidnapt en me zo slecht behandeld?, vroeg ik haar, ze antwoorde Kijk, ik heb niemand meer. Mijn ouders zijn uit wraak door een andere maffia vermoord, mijn broers en zussen zijn al een aantal jaren vermist en zijn nooit teruggevonden. Toen ontmoette ik Luciano en zijn familie en zijn familie, ze namen me op in hun familie en gaven mijn leven terug betekenis. Luciano was de enige die om me gaf. Toen ik hoorde dat hij me wou verlaten voor iemand anders, stortte mijn wereld in..
Ontroerd van het verhaal zag ik in waarom dat ruziën geen zin had en stelde een wapenstilstand voor. Kun je me helpen?, vroeg Adriana. Waarom heb jij mijn hulp nodig?, antwoorde ik waarop ze antwoordde, Luciano geeft niet om ons beiden. Ik heb ontdekt dat hij al een ander heeft..
Nu is het ochtend. De steken in mijn buik bleken vals alarm te zijn gisteren. Ik was zo opgelucht. Ik zou het niet verdragen om een kind te verliezen en zeker niet als het van Alfredo zou zijn, de man waar ik zoveel van hou!
Voor het eerst was Isabelle heel 'gewoontjes' bij het ontbijt. Ze was niet meer zo gefixeerd op Alfredo. Na het ontbijt ruimden Alfredo en ik af. Nadien vroeg ik Isabelle of ze enkele pillen voor mijn hoofdpijn had en hierop antwoordde ze 'neen'. Dus ik kreeg het idee in mijn hoofd om te vragen of er een apotheker in de buurt was. Ze antwoordde spontaan ja. Ik wilde natuurlijk gaan, maar dit hield ze tegen. Ze vond het vreemd dat ik gewoon maar voor 'pillen' naar een apotheker wou gaan. Ze kwam met mij mee.
Door alle angst die ik in mij had opgekropt moest ik gewoon buiten gaan om de waarheid te weten. Zwanger of niet? Eens bij de apotheker aangekomen stapte ik de auto uit. Isabelle wilde plots niet mee binnen komen, dit was vreemd. In de verte zag ik dat er nog een man in de apotheker was, buiten de eigenaar zelf. Ik ging de apotheker binnen en vroeg achter een zwangersschapstest en een doosje Dafalgan. Ik moest 30,56 betalen, dit deed ik. De man die zich in de apotheker bevond bekeek mij van top tot teen aan. Alsof ik zijn bezit was. Ik kreeg meteen rare gedachten. Wie zou hij zijn? Waarom kwam Isabelle niet mee naar binnen? Die uitdrukking op haar gezicht? Is het iemand dat ze zou kennen? . Ben zo in de war.
Ik stapte richting de deur en plots werd ik vastgegrepen aan mijn arm door die mysterieuze man. Hij fluisterde: 'Als je zwanger bent is dit het slechtste wat je ooit is overkomen, we laten je nooit met rust'! Ik riep dat hij me los moest laten. Vervolgens liep ik snel de deur uit. Voor ik aan de deur van Isabelles auto kwam piepte mijn mobieltje. Ik had een smsje van Adriana. Ze schreef: 'Het spijt mij voor alles, kunnen wij mekaar zien?'
We zaten nog steeds in de woonkamer van Isabelle. Ze had ondertussen een kopje thee en wat eten voor ons klaargemaakt, want na zo'n lange tijd niet te eten waren we uiteraard uitverhongerd. Isabelle bood ons een slaapplaats voor deze nacht aan, maar iets hield me tegen. Ik vind die Isabelle maar een rare meid. Hoor me eens praten. Wat erg, na alles wat Isabelle voor ons heeft gedaan. Alfredo had er volle vertrouwen in en vond dat we op het aanbod moesten ingaan. Aangezien dat we op dat moment geen andere keuze hadden stemde ik maar toe. Ze gaf ons een rondleiding door het huis en liet ons de logeerkamer zien. Al haar aandacht was gericht op Alfredo en dat vond ik maar niks.
Na nog even gebabbeld te hebben besloten we te gaan slapen. Alfredo was me voor en ging naar de logeerkamer terwijl ik nog even afruimde met Isabelle. Dat was het minste dat ik kon doen na al haar gastvrijheid. Op het moment dat we in de keuken waren en Alfredo ons niet meer hoorde begon Isabelle me plots te ondervragen. "En wie was dat nu werkelijk aan de telefoon?" vroeg ze, "Iemand die me een modeblad wilde verkopen zoals ik daarjuist al zei.". Ik ben niet van gisteren antwoordde ze daarop. Ja, dat had ik ook wel door maar er was iets dat me niet toeliet haar de waarheid te vertellen. Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten en ging naar Alfredo die in bed lag. Op het moment dat ik erbij wou gaan liggen kreeg ik ineens steken in mijn buik. Ik kon de steken gewoonweg niet beschrijven. Ze deden immens veel pijn. Ik wou niet dat Alfredo het merkte maar de pijn hield maar niet op.
Toen ik zag dat het Luciano was die me probeerde te bellen, werd ik overdonderend door een gevoel van angst. Wat wilde hij? Zat hij ook in het complot waar ook ik en Alfredo zich in bevonden? Maar belangrijker nog: wat moest ik zeggen? Dat ik hem een ongelofelijke klootzak vond die ik graag zou willen neersteken met een botte en verroeste aardappelschiller. Neen, dat kon ik niet doen. Maar het was niet Luciano die belde en dat vond ik geruststellend. Het was een andere stem die door de telefoon klonk. Het was andere man die me belde. Hij bedreigde me door te zeggen dat het nog niet afgelopen was, en dat hij zou blijven zoeken tot hij me gevonden had.
Alfredo en Isabelle keken me aan na het telefoongesprek. Ik zei dat het iemand was die me modeboekjes wilde verkopen. Alfredo geloofde me meteen maar Isabelle keek me achterdochtig aan. Ik vertrouwde haar niet en zij vertrouwde mij niet, dat was duidelijk. Wat is dat toch met haar?
Toen we dichterbij kwamen merkten we een verborgen huis op. Er scheen een fel licht binnenin. Omdat het al donker begon te worden besloten we om toch te gaan aankloppen, want een slaapplaats hadden we niet voor het moment. Alfredo zamelde al zijn moed op en klopte op de deur. Tot onze grote verbazing opende een jonge vrouw van rond de 30 de deur. Ze straalde toen ze ons zag. Wat mij opviel was dat zij vooral met haar ogen op Alfredo gericht was. Een tikkeltje jaloezie kwam bij mij naar boven, maar dit liet ik natuurlijk niet merken. De jonge vrouw liet ons binnen en vroeg ons wat wij hier deden en ook of we van plan waren om te overnachten. We konden haar voorstel moeilijk weigeren. Dit ondanks het feit dat ik haar nog niet volledig vertrouwde.
We vertelden haar het hele verhaal en ze luisterde heel aandachtig. Uit het niets begon ze te huilen. Ik stond op en omhelsde haar. Tegelijkertijd vroeg ik haar wat er aan de hand was. Ze begon zo haar verhaal te vertellen. Ze woonde al 3 jaar in het dorp en had zich afgesloten van de buitenwereld. Ze vertelde dat de wereld haar veel te veel pijn had gedaan. Het leven beroofde haar alles: haar vader, haar moeder. Haar ouders zijn omgekomen tijdens de oorlog en zij bleef alleen achter. Waar haar grote broer Isaac verbleef is haar niet geweten. Hij was tijdens de oorlog gevlucht. Zij werd door haar oma (die van Belgische komaf is) meegenomen naar hier (België). De naam van deze jongedame was 'Isabelle'. Ze werd tijdens haar verblijf verkracht en mishandeld, waardoor ze uiteindelijk weg liep van thuis. Isabelle van Congolese/Belgische afkomst (haar moeder is een Belgische), is dus een halfbloedje. Ze was mooi slank en had van die mooie bruine ogen. Alfredo zei eigenlijk heel weinig. Dit vond ik natuurlijk bizar. Er was iets aan de hand met hem, maar wat?
Ik schrok mij dood toen mijn gsm op tafel trilde. Ik keek naar het scherm en las de naam "Luciano". Waarom belde hij mij verdomme?! Ik twijfelde om op te nemen of niet?
Ik werd wakker doorvreselijk geschreeuw Alfredo! Wat deden ze allemaal met je?Ik weet dat dit misschien verkeerd klinkt, maar ik was blij om Alfredo te horen roepen. Zo wist ik dat hij nog leefde. Ik huilde. Alles werd wazig rondom mij door de tranen in mijn ogen. Opeens zag ik een figuur staan in de deuropening ik liep naar de hoek van de kamer en ging zitten. Daar zat ik dan huilend af te wachten tot ze mij meenamen en gingen martelen zoals ze dat waarschijnlijk bij Alfredo hebben gedaan.
Ik veegde mijn tranen weg en zag dat het Alfredo was. Alfredo stond in de deuropening! Hij bloedde hevig, maar zonder vragen te stellen liepen we weg. We liepen toevallig naar een garage die verbonden was met het gebouw waarin we werden vastgehouden. We konden een auto starten. We lachten en we reden wegin een ferrari, de droomwagen van Alfredo. Natuurlijk werden we achtervolgd door Adriana en haar slaven, maar na verloop van tijd verdwenen ze in de verte.
We hebben een hele tijd gesproken tijdens de rit net zoals vroeger, alsof er nooit iets was gebeurd. Ik zweeg over mijn mogelijke zwangerschap. Op dat moment kon het mij eigenlijk ook niet schelen! We bleven rijden en rijden tot de benzine op was. Waar we ons bevonden wisten we niet, maar we waren samen! Plots merkte Alfredo in de verte een soort van verlichting op. We besloten er naartoe te gaan, klaar voor een nieuw avontuur...
We zijn intussen weer een paar dagen verder. Ik en Alfredo zitten nog steeds vast in het gebouw maar niet meer bij elkaar. Alfredo had het 'geweldige' plan om de bewaker een kopstoot te geven. Zoals wel heel duidelijk is, heeft dit niet gewerkt, integendeel. We zitten nu verder van elkaar en we krijgen geen eten meer, ik allesinds toch niet. Ik weet niet of ik het nog langer kan uithouden. Ik leef nu al bijna twee dagen op water, moest ik zwanger zijn, zou dit het kind geen goed doen.
Ik heb veel tijd gehad om na te denken in dit kruiphol. Alfredo weet nog niet dat ik mogelijk zwanger ben en dit wil ik zo houden, tot dat ik er zeker van ben wie de vader is. Moest Luciano de vader zijn, zou ik het kind niet willen dragen, dan pleeg ik abortus. Ik weet dat dit tegen alle regels van mijn geloof is, maar ik kan zijn kind niet opvoeden. Ik wil niet in de ogen van het kind kijken en moeten denken aan de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.
Ik hoop dat ik straks wakker word en merk dat dit allemaal maar een slechte droom was.. maar ik vrees ervoor.
Het is nu ochtend, ik denk rond een uur of zeven. Deze nacht verliep niet zoals ik had verwacht.Alfredo was bij mij. Maar toch voelde het raar aan. Ondanks al mijn stommiteiten was hij er toch om mij te troosten. Ik verschoot. Ik, die een einde aan deze relatie wou maken, en dit allemaal door die sukkel.
Ik begon aan vroeger te denken. Hoe het allemaal begon tussen ons. Mooie tijden. Tijden van liefde, tijden van verdriet, maar toch wel tijden met een GLIMLACH OP ONS GEZICHT! Ik begon te denken: 'zou hij mij nooit alleen laten?' Hij lag met wijde ogen naast me en keek naar de grond. Hij durfde net als mij zijn ogen niet meer sluiten. De angst was in onze ogen te lezen. Wat wel begrijpelijk was, na al hetgeen dat er was gebeurd. Dit hadden wij nooit verwacht! Hij leek in gedachten weg te zijn en nooit meer terug te komen. Daar stonden wij dan met z'n twee.
Enkele uren later hoorden Alfredo en ik enkele stappen onze richting uitkomen. We kropen meteen de hoek in. Niet wetende wat ons te wachten stond. Het was de bodyguard die ons eten kwam brengen. Hij kwam de ruimte binnen en gooide het gewoon voor ons. We leken wel honden te zijn in zijn ogen. Zo schandalig was het! Ik en Alfredo namen enkele happen, veel honger hadden we niet.
Later op die avond begonnen Alfredo en ik te praten. Hij kwam dichter bij me aanzitten en gaf mij een zoen op de wang. Even later fluisterde hij dat hij het erg vond wat er was gebeurd. We lieten mekaar vallen, en dit allemaal door één grote fout. Een fout die ons nu samen bijeen heeft gebracht. Na veel praten kreeg ik de vraag in mijn hoofd:'Is hij echt met Adriana in bed geweest?'. Ik kon het niet laten dan hem deze vraag te stellen. Hij stond er gewoon te kijken. Zijn gelaat gaf me niet veel indrukken. Ik maakte mij zorgen. Was het nu echt of niet ? Uiteindelijk gaf hij toe dat het niet waar was. Amai dat was me een opluchting.
Er is iets dat ik nog niemand heb verteld, zelfs niet aan Alfredo. De laatste tijd voel ik me nogal slapjes en ben deze maand niet ongesteld geweest. Ik begin mij zorgen te maken. Ben ik misschien zwanger? Moet ik Alfredo hierover vertellen? Oh mijn GOD, wie is de vader van het kind dan ?
Ik dacht eindelijk veilig te zijn, maar wat ik weet over italianen is dat we nooit opgeven tot de klus geklaard is. Ik voelde me veilig in het ziekenhuis maar ik was nog steeds op mijn hoede. En terecht want daar was Adriana weer. Voor ik kon gillen zag ik dat Alfredo bij haar was. Ze had een revolver in zijn rug en kwam zo mijn kamer binnen. Ik kon niets doen want ik wist dat het dan het einde zou zijn van Alfredo. Toen ik opgenomen werd in het ziekenhuis vroegen ze me hoe ik aan men verwondingen kwam. Ik kon de waarheid niet zeggen want dan gingen ze achter Alfredo aan, wat nu toch al gebeurd is. Mijn verwondingen waren niet zo erg vandaar dat ik het ziekenhuis mocht verlaten. Adriana gaf aan dat ze mijn zus was en mocht me dus naar huis brengen. Ik was stil en stribbelde niet tegen aangezien het leven van Alfredo nu ook op het spel stond. We werden deze keer naar een leegstaand gebouw gebracht in the middle of nowhere! Ik en Alfredo werden samen in een kamertje gezet. Het leek op een verlaten oorlogsbasis. Het enige goede aan deze hele gebeurtenis is het feit dat ik nu met Alfredo ben en we eens goed kunnen praten.
Zou ik gebruik kunnen maken van de omstandigheden en Alfredo terug voor mij kunnen winnen?
Gregory Bordui- En toen keerden de rollen om........!
Wat Adriana zei, kon ik niet laten passeren. Deze keer zou ik mij niet laten doen. Het begon zwart voor mijn ogen te worden en mijn lichaam vulde zich met blinde haat. Ik voelde mij op dat moment zeer sterk en dat speelde ik uit. Ik liep met volle vaart richting Adriana en gaf haar een vuistslag vol in het gezicht. Ze viel achterover waardoor ze met haar hoofd tegen de muur botste. Ze lag bewusteloos op de grond. De bodyguard zag dit en probeerde mij aan te vallen. Ik dacht bij mezelf "Niet nog eens", en ik ontweek zijn slag. Voor hij goed en wel besefte wat er gebeurde, had ik hem een welgemikte kniestoot gegeven op een edele plaats. Mannen zijn toch zo kwetsbaar! Toen hij neerzakte op zijn knieën, gaf ik hem een staalharde slag in de nek en ook hij ging bewusteloos neer. Nu was het de bedoeling veilig weg zien te komen. Ik rende de cel uit en zag dat er een raam open stond. Ik klom eruit en rende de straat op. Aan de eerste voorbijganger smeekte ik om de weg naar het ziekenhuis uit te leggen, maar hij negeerde me. Ik zou snel genoeg in het ziekenhuis komen want ik werd aangereden door een vrachtwagen dat medisch materiaal vervoerde. En nu lig ik hier op kamer 2348 met een gebroken been. Maar hier ben ik veilig, tenminste, dat denk ik toch.
Na dat voorval met de bodyguard werd ik in een kamer geplaats waar totaal geen licht binnenkwam. Ik werd er gek van. Ondertussen zat ik ook met barstende hoofdpijn omdat die dikke bodyguard mij bij m'n haar pakte en eraan had getrokken. Een harde en luidde kreet gaf ik toen . Nooit had ik gedacht dat ik zo zou eindigen. Nu ik hier vast zat haalde ik alle herinneringen op. Ik herinneder me de eerste kus, de eerste aanraking en de eerste woorden van Alfredo nog. Maar wat was ik toch een onnozele trut geweest! Ik vertrouwde zomaar een man die ik amper kende. Ik bedroog en beloog. Plots hoorde ik voetstappen mijn richting uitkomen. En daar had je Adriana weer. Dit keer met een boze blik. Zij begon meteen met de essentie van de zaak: "Raak mij nog een keer aan en je gaat eraan gekke! En moest je de waarheid willen weten achter dit, wel je krijgt het! Het zit zo dat je mijn man hebt afgepakt en op mijn beurt heb ik jou hetzelfde aangedaan wat je mij aandeed.. Ik begrijp niet waarom je achter mijn man aanzat want je rustig mannetje Alfredo is nochtans goed in bed."
En daar stond ik vol ongeloof, haat, verdriet en de tranen liepen alsof ze geroepen werden. Het enige wat ik kon uitbrengen was: "Alfredo zou mij nooit bedriegen!"
Mijn ontsnappingsplan was geslaagd! Toen Adriana mijn eten
kwam brengen, was ik in staat om haar dolk te nemen. Het was een helse strijd!
Ze had het door en duwde me op de grond. Wat ze niet wist was dat ik de dolk al
in mn handen had. Ze kwam op me af en begon me te slaan. We vochten en rolden
een paar minuten lang tot ze opmerkte dat ik de dolk had Die blik in haar ogen het gevecht veranderde zodanig
dat ik er een gevoel van leedvermaak bij kreeg. Whos the boss now?!
Ze smeekte me niets stoms te doen met de dolk.Het smeken veranderde al snel in een
psychologisch spelletje waarbij Alfredo ter sprake kwam. Het kon me niet meer schelen wat ze me te vertellen had, het geluid leek te doven, ook al sprak ze
nog tegen me. Ik kwam op haar af en sloeg een paar keer tegen haar hoofd. Het
ging zo snel dat Adriana zelfs niet de kans kreeg om iets te doen. Ik rende door
de deur, het kon me niet schelen naar waar Ik was vrij een stap dichter bij
mijn wraak op Luciano althans dat dacht ik. Al snel botste ik tegen een
bodyguard van Adriana. Waar ik nu zit en wat er was gebeurd met de bodyguard zal
ik morgen bloggen.
. Het voelde zo goed aan. Alles is liefde, voor wie het kan. En voor wie echt durft te kijken en te zoeken naar hem of haar! Mijn nacht was dus geslaagd, zelfs ondanks alle blauwe plekken op heel mijn lichaam door het paintballen 
.
. Hoe kon hij me dit aandoen? Ik heb genoeg ellende moeten doorstaan door dat stuk stront! Nu zaten we met z'n allen urenlang een oplossing te zoeken. Wat als hij Adriana was gevolgd? Dan waren we niet meer veilig.
.
. Ben zo in de war.
