Spanje! Ola señores y señoritas! Ik ben een studente van de KHK in Geel en ik ga 3 maanden stage lopen in Spanje in functie van mijn eindwerk. Langs deze weg hoop ik mijn ervaringen te delen met anderen en hen zo ook warm te maken voor een buitenlands avontuur!
13-02-2011
Spaanse gewoontes!
Deze week merkte ik bij het naar stage gaan enkele dingen op. Waar ik enkele weken geleden nog in de pikkedonker naar stage vertrok, wandel ik nu 's ochtends met in de verte een prachtige zonsopgang die de lucht mooi roze kleurt. Ook bij het terugkomen van stage merkte ik een vreemd geluid op. Na mijn Ipod uit te zetten hoorde ik dat dit het gezellige kwetteren van wel 30 vogels met een felgroene vacht, in één boom was. Het deed wel deugd om naar dit schouwspel te kunnen kijken, want veel natuur kom je hier niet tegen. Nadien heb ik me met mijn leesboek ergens in een park neergezet om wat van het zonnetje te genieten. Ook hier vond ik het geweldig om rondom mij te kijken naar de mensen die passeerden. Iets verder was er een kleine speeltuin waar een opa zijn kleinkind op de schommel zette en zijn kleinzoontje begon te duwen. Het valt me op dat de oudere generatie hier veel actiever is. Ze wandelen soms zelfs sneller dan ik!
Ook was er een groepje jongeren die wat honden uit lieten, waaronder een puppy die verzot was op de schoenen van één van de jongeren. Grappig om te zien!
Diezelfde avond heb ik Nala (mijn hond) op Skype kunnen zien. Het was schattig om te zien dat ze mij hoorde, maar niet verstond dat ze me niet kon zien. Mama vertelde dat ze in de kamer op zoektocht is gegaan naar mijn 'schuilplaats'. Een beetje triest, maar ik ben al blij dat ze me niet vergeten is!
Zoals de titel al vermeld heb ik ook kennis gemaakt met enkele Spaanse gewoontes. Zo ben ik in een plaatselijke fruit- en groentewinkel wat olijfjes gaan halen en bij de beenhouwer wat serranoham. De olijfjes waren echt superlekker! Veel beter dan degene in België, dus in het winkeltje zien ze me zeker nog eens een keertje terug! De serranoham was niet slecht, maar niet echt mijn ding. Ik denk wel dat mijn papa er verzot op zou zijn .
Deze week kwam ook Dominique ons een bezoekje brengen, helaas zonder elektrisch vuurtje omdat het niet in de koffer paste.. Maar we zijn vrijdagavond toch evengoed naar een churros-restaurantje in het centrum getrokken. Dit was ergens in een smal en afgelegen straatje, maar het was er erg gezellig! Het restaurant bevatte maar 6 tafeltjes, waarvan we gelukkig nog eentje konden bemachtigen. De bediening was heel vriendelijk en de churros lekker! We gingen helemaal voor de Spaanse gewoonte en namen churros met gesmolten chocolade. De meesten voelen nu misschien hun maag al omdraaien maar ook tot onze verrassing was dit toch wel lekker en de kans bestaat dat we dit ook nog eens opnieuw doen!
Zaterdag hebben we afscheid genomen van Jordy, waarna we lekker met z'n drietjes zijn gaan shoppen. Ik kon nog wel wat T-shirts gebruiken omdat ik er maar 3 bijhad en de temperaturen toch stilletjes aan naar boven klimmen. Dus heb ik nog kunnen genieten van de solden die hier 3 maanden duren en heb ik nog 2 T-shirts gekocht waarvan eentje een deel van mijn geld gaat naar de vereniging van borstkanker (pink ribbon). Dus toch alweer een goede daad gedaan!
's Avonds zijn we ilde (onze kotgenoot) zijn verjaardag gaan vieren in een bar. Er waren ook wat vrienden van hem daar en ik vond het leuk om met hen kennis te maken. Het was er ook gezellig want er kwam natuurlijk ook eten aan te pas! Er werden verschillende schotels besteld (ik had geen idee wat, ik kon helemaal niet uit aan de menukaart) en alles werd op grote borden op tafel gezet. Ieder kreeg een vorkje en mocht dan gewoon eten van de schotels. Dit was even aanpassen maar ik vond het allemaal geweldig! Natuurlijk speelde het feit dat er frietjes op die borden lagen daar ook wel een rol in, want ik mis die Belgische fritten toch wel! Wat er ook op één van de schotels lag was varkensoor.. Toen ik dit hoorde trok ik natuurlijk meteen een lelijk gezicht, maar ik wou het toch eens proberen! De smaak viel op zich wel mee want het deed me denken aan spek. Maar het gekraak dat gepaard ging met het knabbelen vond ik heel wat minder, dus mijn vork is voor de rest van de avond niet meer in de buurt van die schotel gekomen..
Na een aantal uurtjes geslapen te hebben moesten we om 5 uur er alweer uit om naar de luchthaven te vertrekken en Dominique uit te gaan zwaaien. We vonden het leuk dat ze op bezoek was gekomen en jammer dat ze alweer weg moest!
Nadien zijn we terug in ons bedje gekropen om de uurtjes slaap terug in te halen, waarna we tegen de middag zijn opgestaan om nog wat verder aan ons verslag/eindwerk te werken en ter ontspanning een filmpje hebben gekeken. Daarna hebben we onze was gedaan en geconcludeerd dat we te weinig plaats hadden om al onze was fatsoenlijk te laten drogen. Dan ben ik maar creatief geweest en heb wat kledingstukken over de baar van het gordijn gehangen en wat kapstokken vol gehangen met sokken. Onze kotgenoot stond er een beetje verbaasd naar te kijken toen hij zag wat er allemaal aan de hand was. Tja, nood breekt wet!
Op stage verliep het deze week weer even helemaal anders! Dinsdag kwam ik aan op stage, bleek dat mijn stagebegleidster Susana, afwezig was. Het zag er ook niet naar uit dat ze nog ging terugkomen deze week. Ik kreeg meteen een paniek-reactie omdat de rest van de ergo's niet zo goed of zelfs helemaal geen Engels kan. Ook zat ik dan vast met verslaggeving en eindwerk want ik kan niet met haar overleggen. Maar goed, dan maar meelopen met Susana A. die tenminste nog een beetje Engels kan. Het was wel tof om eens een andere therapeut bezig te zien, omdat zij veel bezig is met de ADL-taak aankleden.
Nadien mocht ik ook nog een activiteit in het gloednieuwe audio- en visuolokaal meevolgen bij Vicky. Zij is de hoofd-ergotherapeut en kan geen woord Engels. Met haar had ik ook het minste contact gehad. Gespannen zat ik dus te kijken wat ze allemaal aan het doen was. Ik had zoveel vragen maar durfde ze niet te stellen omdat ik ze niet kon verwoorden! Plots begon ze zelf te vertellen en ik was natuurlijk meteen aandachtig. Ik kon eruit opmaken dat ze vertelde dat ze geen engels kon, maar dat ze in het Spaans ging proberen uit te leggen wat de problemen waren bij het kind en wat ze eraan wouden doen en hoe ze dit wilden doen. Als ik het niet snapte mocht ik haar altijd onderbreken. Ze heeft het vervolgens uitgelegd en hoewel ze een paar keer heeft moeten herhalen (en ook gebaren heeft moeten gebruiken) bleef ze met enthousiasme herhalen. Dit vond ik wel ontzettend ferm van haar! Ik had altijd een verkeerd beeld van haar gehad dat ze zoiets had van 'Jij bent een buitenlander dus ik praat niet met u, trek uw plan maar'. Hier had ik me dus duidelijk even in vergist!
De dagen nadien volgde ik afwisselend therapie bij haar en bij Roberto omdat ook Susana A. ziek was gevallen. Eerlijk gezegd vond ik dit niet heel erg omdat ik zo de kans kreeg om meer contact op te bouwen met Vicky en Roberto. Ook begin ik hierdoor wat meer Spaans te begrijpen.. Maar helaas nog steeds niet te spreken .
Vrijdag was er een daguitstap gepland waarbij we kinderen van een normale lagere school zouden laten ervaren hoe het is om met de problemen van een CP-kind te functioneren. Doordat er 2 ergo's afwezig waren kreeg ik de volledige verantwoordelijkheid over 1 activiteit, namelijk de gevoelsproblemen. Er was een doos met van allerlei voorwerpen in, gaande van stukken fruit, tot kopjes, tot bestek,... De kinderen moesten handschoenen aandoen, werden geblinddoekt en moesten op de tast op zoek naar 1 voorwerp en raden wat het was. Ik was alweer in paniek omdat ik de oefening niet kon uitleggen dus heb ik aan Martha (een leerkracht van ons centrum, zij kwam helpen) gevraagd of zij even kon uitleggen wat de bedoeling was. Er was enorm veel chaos omdat er gewerkt met een doorschuif-systeem van 4 oefeningen en er in de klassen steeds 30, 40 en soms zelfs 50 leerlingen zaten! Om toch een beetje structuur te hebben (iedereen wou eerst en begon te roepen 'mag ik eerst!!'), heb ik afwisselend een jongen en dan een meisje aan de beurt laten komen. Dit verliep steeds vlotter en tot mijn verbazing konden de meeste kinderen wel Engels! Het was wel even verschieten toen er duidelijk gemaakt werd dat het de bedoeling was dat 300 kinderen op 1.5 uur alle oefeningen gedaan moesten hebben. Stress! Maar uiteindelijk is het gelukt en Vicky kwam me erna feliciteren dat ik het er zo goed vanaf had gebracht . Dit was enorm leuk om te horen! Daarna nog samen met Vicky naar de metro gewandeld en daar afscheid van elkaar genomen.
Dit weekend hadden we ook bezoek van Lotte, een oud-klasgenoot die al is afgestudeerd. Vrijdag zijn we op stap geweest naar een disco-pub hier in de buurt. Het was er erg gezellig eens het feestje begon! De muziekstijl is vrijwel hetzelfde als bij ons, al is er wel meer salsa-muziek en muziek van Spanje zelf. Het was er ook niet erg druk, genoeg plaats om zelf een danske te placeren . We hebben ook met een aantal mensen gebabbeld en het valt me op dat als ik mezelf voorstel mijn naam spontaan in Carolina veranderd.. Ook op stage moet ik erop aandringen dat ze mij CarolieN moeten noemen.
Zaterdag zijn we het wassenbeelden-museum gaan bezoeken. Dit was super om te zien! Ik denk niet dat het even goed is als de Madam Tussauds in Londen, maar toch leuk om op de foto te kunnen gaan met Johnny Depp en Barack Obama!
Nadien op het appartement nog snel iets gegeten en weer naar een cafeetje vertrokken om een afscheidsdrink te houden want Lotte ging alweer naar huis! Hier kregen we bij de drankjes een bekertje vol met zonnebloem-pitjes. Veel gezonder om van te snoepen dan die gezoute nootjes van bij ons!
Hierna hebben we afscheid genomen van Lotte, zij vertrok naar de luchthaven om daar nog een paar uurtjes te slapen en dan het vliegtuig te nemen. Langs deze weg wil ik haar nog bedanken voor het bezoek en het leuke weekend!!
Vandaag werk ik weer stap voor stap verder aan verslaggeving. Heel wat minder plezant, maar dat moet ook gebeuren!
Nu kunnen we weer uitkijken naar donderdag want dan komt ons volgende bezoek: Dominique! Ik kijk er al naar uit.
Nog enkele feitjes:
Wist je dat...
- Sommige Spanjaarden geen paëlla lusten?
- De Mc Donalds hier 1 euro goedkoper is?
- Je hier gratis mayonaise en ketchup bij krijgt?
- Het hier 's ochtends nog vriest, maar namiddag een aangename temperatuur van 10 - 15°C is?
- Het hier niet verboden is om na 22.00 uur te claxoneren?
- Dit erg storend is?
- Madrid erg vuil kan zijn door de hoeveelheid hondenpoep op de straat?
- België nog heel wat kan leren van het metrosysteem hier?
- Er enorm veel bewaking en controle is op de metro? Zwartrijden uitgesloten!
- Hier geen fietspaden zijn en dus ook geen fietsers?
- Feestjes hier pas goed starten tegen half 3 in de ochtend?
- Ik meteen herkend wordt als buitenlander door mijn blauwe ogen?
- Madrid veel te groot is om helemaal te zien in 3 maanden?
Foto 1: Plaza España (let op het bevroren vijvertje)
Foto 2: Voor Palacio Real
Foto 3: Palacio Real
Foto 4: Voor Palacio Real
Foto 5: De strijk!
Foto 6: Hoofdingang van stage. Gelijkvloers: Dagcentrum, eetzalen, badkamers jongens/meisjes, polyvalente zaal en directie.
Eerste verdiep: school met 5 klasjes van telkens 4 kinderen, badkamers jongens/meisjes en nog meer directie.
Tweede verdiep: revalidatiecentrum met 2 ergo-lokalen, 2 kine-lokalen, 2 logo-lokalen, kleedkamers, audio-kamer en eetzaal voor personeel.
Foto 7: De net aangepaste orthese van een jongen met CP.
Foto 8: Dezelfde jongen die cognitieve therapie krijgt. Hij moet aan de hand van het plannetje het autootje nabouwen. In de blokjes zitten magneten zodat het makkelijker word om ze op elkaar te zetten. Toch had hij regelmatig nog wat hulp nodig.
Foto 9: Het grote ergo-lokaal. Hier staat het meeste materiaal. Er is nog een kleiner ergo-lokaal maar daar wordt vooral administratie gedaan.
De voorbije week is er niet erg veel speciaal gebeurt. Op stage loopt het zijn gewone gangetje. Ik ben aan mijn verslaggeving kunnen beginnen en er is een eindwerk-onderwerp uit de bus gekomen!
Ik zal mij de komende maanden verdiepen in de aanpassingen die gedaan worden op de badkamer zodat kinderen/jongeren met CP zich zo zelfstandig mogelijk kunnen wassen (handen en gezicht) en eventueel ook naar toilet kunnen. Niet makkelijk, maar ik ben blij dat er een onderwerp gekomen is en ik wil er met goede moed aan beginnen!
Sinds kort neem ik ook een andere route naar stage. Ik stap een metrohalte vroeger af en ga van daaruit te voet verder. Dit scheelt uiteindelijk maar 10 minuten, maar als je uit de metro stapt sta je op een heuveltje. Als je dan naar beneden kijkt en de stad onder je ziet liggen, dat is toch wel mooi om te zien! Ik had verwacht meerdere van deze uitzichten te kunnen zien, maar helaas is dat niet het geval. Dus ik ben al blij dat ik dit uitzicht heb, zodat dat mijn teleurstelling toch een beetje goed maakt!
Voor de rest is het weer hier terug omgekeerd. Na een aantal dagen van wolken en regen, wandelde ik vanmorgen terug met het zonnetje richting stage. Hoewel de wolken van de afgelopen dagen me aan België deden denken en ik hier wel heimwee door krijg, merk ik toch wel wat een verschil in humeur het brengt om met de zon op te staan! Al moet ik toegeven dat als ik van stage terugreis naar het appartement mijn humeur nóg beter is .
Dinsdagavond hebben we nog even de toerist uitgehangen op Plaza España. Dit is een klein park in het midden van de verkeersdrukte. Hier stond ook een vijver, en het water was volledig bevroren.. Inderdaad hier vriest het! Gelukkig niet (meer) overdag, maar wel 's nachts. Zo is er op stage ook nog iets vreemd gebeurt met betrekking tot het weer. Er was 1 kind afwezig omwille van de sneeuw... 's Morgens moet ik 30 minuten wandelen in de buitenlucht, maar ik had geen vlokje sneeuw bespeurd.. Integendeel, ik had regen die ochtend. Er was dus ook algemene hilariteit toen ze mijn verbaasde gezicht zagen. Blijkbaar is Madrid zo groot dat het mogelijk is dat het in het ene deel hard genoeg sneeuwt om niet meer buiten te kunnen en men er in het andere deel helemaal niets van merkt.
Voor de rest hebben we in het weekend ook nog Palacio Real bezocht. Dit is het Koninklijk Paleis. De Koning zelf woont hier niet meer, maar er vinden wel nog ceremonies en dergelijke plaats. Dit is wel een redelijk indrukwekkend gebouw, met ook wel een mooi uitzicht. Dicht erbij liggen ook gezellige tavernes, waar er al mensen op het terras zaten! Weliswaar met terrasverwarmers. Het paleis zelf vond ik er ook wel mooi uitzien vanbinnen! Een beetje zoals Versailles, maar wel kleiner en met minder meubels .
Zondag zijn we weer binnen gebleven en hebben we hard gewerkt aan onze verslaggeving. Soms moeten we toch ook eens hard werken! Ik heb trouwens op zondag ook mijn kleren gestreken en aangezien papa niet geloofde dat ik dat ooit goed kon doen, volgen hiervan ook nog foto's.
Volgende keer heb ik waarschijnlijk wat meer te vertellen want dan is onze oud-klasgenote Lotte en Natascha haar vriend Jordy hier!
De eerste stageweek zit er al op en hoewel ik gelijk had over 'het dagcentrum-gevoel' is dit toch wel meegevallen. De eerste dag kreeg ik een rondleiding rond het centrum. Op het gelijkvloers is er het dagcentrum voor de kinderen met erg lage cognitieve vaardigheden. Susana legde uit dat deze kinderen/jongeren erg weinig kunnen leren, maar dat zij wel gestimuleerd worden door de begeleidsters. Op het 1e verdiep is dan de school. Hier zijn 4 klasjes, elk ingedeeld naar de cognitiieve mogelijkheden, maar ook wel naar leeftijd. Deze kinderen en jongeren zijn wel in staat vele dingen te leren, maar het blijft op een laag niveau. Ik vroeg of een deel van deze kinderen later geschikt is voor semi-industrieel werk. Susana vertelde me dat de CP's (Cerebrale Parese) die in het centrum verblijven, vaak de ergste mate van CP is en dat bijna niemand in staat zal zijn tot enige vorm van zelfstandigheid. De enige vorm die sommigen wel zullen hebben is het besturen van een elektrische rolwagen en eten met hulpmiddelen. Dit vond ik wel schokkend.
Op het 3e en bovenste verdiep is dan het revalidatiecentrum. Hier zitten de ergotherapeuten, kinesitherapeuten en logopedisten. Ik moet zeggen dat er geen gebrek is aan personeel. In het dagcentrum staan zeker 2 begeleiders per groep. In de school zijn er altijd 2 tot 3 leerkrachten per klas (een klas bestaat uit ongeveer 3-6 kinderen). En op de revalidatie afdeling zijn er zeker 4 ergotherapeuten, 4 kinesisten en 2 logopedisten. (het aantal kan nog meer zijn, maar ik heb er nog niet zo een volledig zicht op, er waren ook wat mensen afwezig enzo... Maar van de ergo's weet ik het wel zeker!)
Naar therapieën toe heb ik al heel wat mogen mee volgen en ook al met enkele dingen mogen meehelpen. In de voormiddag is het echt ergo-werk zoals rolstoeltraining en cognitieve vaardigheidstraining. Bij een andere ergo heb ik een aantal sessies romp- en bekkenstabiliteit mogen mee volgen. Sommige dingen vond ik wel wat vreemd zoals de rolstoeltraining. Dit was bij een jongen die dit al 5 jaar lang kreeg, wat ik wel erg lang vond! Maar hij moest zijn elektrische rolstoel leren besturen met zijn kin en bij zijn thuis reed hij met een andere rolstoel, omdat het huis erg klein is een een elektrische rolstoel gewoon te groot is. Hierdoor had ik al zo iets van 'wat is het nut dan?', maar goed, als de jongen naar buiten wil, is een elektrische rolstoel nog steeds handig. Maar wat ik vooral vreemd vond was de inhoud van de rolstoeltraining. Wat tafeltjes achter elkaar plaatsen en daartussen slalommen. Oke, de jongen leert soepele bewegingen maken en nergens tegenaan knotsen, maar hoe zit het dan met heuveltjes en dergelijke? Susana was echter zo opgewonden en trots aan het vertellen, dat ik dit niet durfde te vragen.
Maar voor de rest valt het wel mee op stage, Susana vertaald alles voor mij naar het Engels en als ik iets zeg vertaald zij ook naar het Spaans. Andere therapeuten praten niet zoveel tegen mij, maar ik vermoed dat dat komt doordat Spanjaarden niet zo Engelstalig zijn aangelegd..
Voor de rest hebben Natascha en ik wat wekelijkse gewoontes vastgelegd zoals iedere week doen we tijdens de werkweek een klein uitstapje, gaan we een dag boodschappen doen (bij een dicht bijzijnde Carrefour!) en proberen we op vrijdag na stage de was te doen. Elke zaterdag gaan we een groter uitstapje doen, 1x per week gaan we ergens gezellig iets eten en zondag is chill-dag waarbij we lekker lang in onze pyjama blijven stinken, werken voor stage/eindwerk en namiddag een film kijken met chips en cola!
Deze week zijn we op dinsdagavond naar de Starbucks op het drukke, maar gezellige Gran Via getrokken voor een goeie kop chocolademelk en een overheerlijke muffin! Toen we dit op hadden besloten we maar wijselijk om niets meer te eten voor de rest van de avond.
Omdat ik donderdag moest 'overwerken' gingen we woensdag al maar naar de Carrefour. Daar nog heel wat salade, groentjes, knackworstjes en water ingeslagen want het gasvuur op het appartement heeft nogal wat krakkemikkige knopjes, waardoor we liever op veilig spelen en koud eten of iets opwarmen in de micro-golf. Gelukkig brengt Dominique over een aantal weken wanneer ze op bezoek komt, een elektrisch vuurtje mee, zodat we toch niet ondervoed geraken. Al bedankt bij voorbaat, Dominique!!
Vrijdag zijn we dan met onze kotgenoot ilde gaan eten. Hij wist een shoppingcentrum even buiten Madrid zijn en daar zijn we naartoe gereden. In het centrum bleek het zoiets te zijn als een lunch-garden, maar het was wel gezellig en we hebben lekker gegeten! Ik wou eens typisch Spaans gaan en nam paëlla, tot tegenzin van Natascha die niet helemaal gek was van de garnalen op mijn bord. Ik moet toegeven dat ik er ook geen fan van ben, maar wou ze toch eens proberen. Omdat ze zo klein waren was ik aan het sukkelen om ze te pellen en heeft ilde voorgedaan hoe het moest. Niet dat het toen beter ging, maar oefening baart kunst en ik heb ze uiteindelijk allemaal kunnen opeten. Heel lekker! Natascha nam lasagne en ilde hield het bij salade. Omdat het zo goedkoop was (4 euro voor een goed bord paëlla) besloten we ook maar een nagerecht te nemen. Ik ging voor tweekleurige pudding, Natascha ging voor chocoladetaart. Om van te smullen! Wel lekker calorierijk...
Vandaag gingen we naar een museum waarvan wij dachten dat het over dinosaurussen ging. Bleek het meer te gaan over dieren uit verschillende werelddelen.. Het was wel een komisch zicht: twee studenten tussen een hele hoop peuters en kleuters, en al bijna even enthousiast! Maar het deed deugd om even de gedachten over stage te ontsnappen.
Daarna terug met de metro richting appartement. In het metrostation hoorden we de metro stoppen en we begonnen te rennen om deze te halen (geen idee waarom, want de metro's komen hier om de 4 minuten).
Natascha opende deuren en wou naar binnen gaan, maar de deur ging alweer dicht. Gevolg: wij stonden buiten de metro, maar Natascha haar handtas zat vast tussen de deuren.. Paniek!! Een man in de metro kon de deuren nog een keer opendoen en Natascha ging naar binnen. Ik wou ook binnen stappen, maar de deuren gingen alweer dicht. Ik dacht: nog een keer openen! Helaas gingen de deuren niet meer open en zag ik Natascha vertrekken. Dan maar wachten op de volgende, was niet zo'n ramp. Een man die op een bankje naar het tafereel had zien kijken (en maar moeilijk zijn lach kon bedwingen) vroeg me in het Spaans of het niet meer mogelijk was de deuren te openen. Beleefd zei ik nee. Net op dat moment belde Natascha, we spraken af om de hele weg naar de eindhalte apart af te leggen. De man vroeg of ik Italiaans sprak aan de telefoon. Ik was een beetje verbaasd. Italiaans hoort toch op Spaans te lijken en niet op Nederlands? Met behulp van mijn bescheiden woordenschat legde ik uit dat ik aan de telefoon Nederlands praatte en dat ik 3 maanden in Madrid op stage kwam. Er volgde een gesprek van waar ik was en wat ik tot nu toe vond van Madrid. Ook hij zei dat hij geen Spanjaard was, maar een Columbiaan die al 3 jaar in Madrid woonde en het er erg naar zijn zin had. Door het gesprek ging het wachten op de volgende metro wat sneller voorbij en waren Natascha en ik al snel weer herenigd!
Na het vorig bericht heb ik wel goed nieuws: We hebben een appartement! Het is wel buiten het centrum en om naar stage te gaan moet ik 3 metro's nemen en een kwartiertje wandelen. In totaal ben ik dan ongeveer 1 uur en een kwartier onderweg. Dat valt niet mee, maar we hebben een appartement, het ziet er goed uit, het is redelijk ruim. Dus wij zijn tevreden!
We zijn ook onze stageplaatsen al gaan bezoeken. Mijn stageplaats is een pediatrisch centrum waar kinderen met cerebral palsy komen revalideren. Het zag er echter helemaal anders uit dan ik gedacht had. Geen kleine kindjes, maar al heuse tieners in aangepaste rolstoelen. Mijn stagebegeleidster Susana kwam ons in de centrale hal tegemoet en hier leerden we kennis maken met een nieuwe Spaanse gewoonte: Bij het begroeten worden er 2 kussen gegeven. Ik vond het een beetje raar, maar goed.. als ze dat hier zo doen kan je moeilijk weigeren! Susana nam ons mee naar de plaats waar de ergotherapie was, ze had niet zoveel tijd vandaag dus dit was het enigste wat ze voorlopig kon laten zien. Maandag krijg ik de 'grand tour'. We kwamen net aan tijdens het middagmaal, het groepje jongeren was net begonnen met eten. Het voelde wat onwennig en ik kreeg het gevoel van een dagcentrum met verstandelijk beperkten (en dit is mijn ding niet!). Dus ik voelde al paniek opborrelen! Eén jongen vroeg aan Susana of ik wat dichterbij kon komen zodat hij me beter kon zien. Dus ik ging ernaar toe en begroette hem en de rest met een vriendelijke 'Ola' wat zoveel betekent als hallo.
Susana vertelde me dat de gasten al gewend zijn aan buitenlandse studenten. Blijkbaar zijn er voor mij al Italiaanse, Franse en ook Vlaamse studenten geweest. Hierdoor kennen de gasten wel enkele woorden Engels, maar makkelijk communiceren zal het niet zijn. Ze vertelde ook dat het middagmaal dient als ADL-training (Activiteiten van het Dagelijkse Leven). Ze leren hier eten met aangepast materiaal en dergelijke, maar meer uitleg ging ik maandag krijgen.
Ik ging naar buiten met wat gemengde gevoelens. Ontwikkeling is niet helemaal mijn ding, maar ik weet dat ik niet kan verwachten dat er bij kinderen en jongeren geen ontwikkeling aan te pas komt. Toch hoop ik dat er meer fysische revalidatie aan bod komt. Maar dit zal ik wel merken na de eerste week op stage.
De dag nadien zijn we naar Natascha haar stageplaats geweest. Zij staat in een ziekenhuis voor mensen die komen revalideren na een werkongeval. Zij was wat onzeker over haar stageplaats, maar ik was enthousiast! Dit was wat ik ook wilde doen, dus ik vond het wel jammer dat we niet samen in het ziekenhuis stage mochten doen.
In het weekend wouden we eens goed relaxen, om de spanning, stress en traantjes van de voorbije 5 dagen even te vergeten. Dus besloten we op zaterdag maar naar de Gran Via te gaan om te gaan shoppen en nog eens een MacDonalds te gaan eten. Niets moet, alles mag! was ons motto voor het weekend. Ik heb dan nog een paar platte dichte schoenen gekocht voor op stage omdat ik mijn sportschoenen niet meegenomen had. Ook heb ik nog een vestje gekocht zodat ik wat meer T-shirten aan kan doen.
's Avond hebben we wat ge'socialized' met onze kotgenoot Ilde en hebben we hem het spelletje Jungle Speed aangeleerd (of toch tenminste proberen aan te leren). Hij verloor elke keer, dus om zijn zelfwaarde te behouden zijn we maar gestopt met het spelletje en hebben we even nog wat gebabbeld tot dat we moe waren en ieder naar zijn eigen bedje vertrok.
Vandaag houden we een echt chill-dagje. We hebben uitgeslapen (jammer genoeg maar tot kwart voor 9 door straatlawaai!), op ons gemak ontbeten en ik heb wat gestreken met behulp van Natascha. Dus als mama dit leest: Ja, ik heb gestreken (al zijn de kreuken er niet helemaal uit, maar dat ligt aan het strijkijzer, vraag maar aan Natascha) en nee, ik heb mezelf niet verbrand!
Namiddag gaan we hier film kijken en daarna nog wat voorbereidingen treffen voor stage en ook nog skypen met Ann, onze begeleidende docent vanuit school, die we erg dankbaar zijn voor de steun van de afgelopen dagen! (natuurlijk zijn we ook dankbaar voor de steun van onze liefjes, vrienden en familie ).
Maar hierbij ga ik afsluiten, ik denk dat ik stilletjes aan al wel een boek kan beginnen!
De dag is nog niet om, maar hier alvast weer een berichtje.
We zitten dus nog steeds in het hostel omdat het voorziene appartement niet beschikbaar was. We hebben dan maar besloten meteen nog 2 nachten in het hostel te blijven om gesleur met bagage te vermijden. Deze avond om half 7 hebben we een afspraak om een ander appartement te bezichtigen. Hopelijk 2e x, goede keer!
Voor de rest hebben we deze morgen beslist om op zoek te gaan naar een grootwarenhuis om alvast wat kleine dingen zoals keukenrol, koekjes, shampoo en dergelijke te kopen. Op het internet hadden we gezien dat er een Carrefour moest zijn buiten het centrum. Dus hebben we meteen onze beste kleren aangedaan om eerst te gaan ontbijten (op het uur van de Spanjaarden: 11 uur, wat waren we fier!) en daarna de metro te nemen naar de Carrefour. Eens uit de metro komen we uit op een plaats met allemaal hoge appartementsgebouwen en vrij lege straten. Ook ons kaartje van Madrid kon niet voldoen omdat hier enkel het centrum opstaat. Dan maar vragen waar de Carrefour is. Een vriendelijke mevrouw wist ons te vertellen dat die er niet was (???) maar even verderop wel een kleine winkel. Dan daar maar naartoe. Bleek dit een winkel te zijn die je in België kan vergelijken met een nachtwinkel. Daar dan toch maar toastjes en keukenrol gekocht, meer durfden we niet omdat er al enkele vervallen dingen stonden en we haast beschuldigd werden van diefstal omwille van onze fashionable grote handtassen..
Even verderop dan toch maar gevraagd achter een gewone supermarkt en deze na een 30 min. stappen gevonden. Dit was een soort van GB waar we wel veel hebben kunnen vinden.
Op de terugweg naar het centrum beseften we waarom er geen Carrefour te vinden was.. Natascha had goed opgeschreven welke metro we moesten nemen en de eindhalte ervan. En dat het 5 haltes zou zijn eer dat we er waren. (dit klopte echter niet, het waren er 11). Bleek dat we er de 5e halte af moesten, in plaats van de eindhalte.. Gelukkig konden we er nog wel mee lachen!
Namiddag wouden we graag naar de Belgische Ambassade om hen te laten verwittigen dat wij 3 maanden in Madrid zouden verblijven zodat zij op de hoogte zijn. (voor het geval dat, je weet maar nooit!) We vertrokken om 3 uur ongeveer, met het gedacht 'In België werken ze ongeveer tot 4 - 5 uur, dus zo lang zal het wel open zijn'. Komen we aan het gebouw 'Deutsche Bank' met een plakaat van de Belgische Ambassade. Vreemd denken we, maar toch maar naar binnen geweest en bevraagd. Bleek de Ambassade op de 6e verdieping. Hier komt het wel vaker voor dat er meerdere dingen op hetzelfde adres zijn. Zo ook met het hostel, dit is op de 2e verdieping, maar hier zijn ook kantoren,... Maar wij naar de 6e verdieping, zien we een kleine deur van de Belgische Ambassade, waarop kantooruren staan tot 14.00 uur. De pech begon alweer!! Er kwam net een man die in het Spaans iets begon te zeggen, maar waar dat wij natuurlijk niet op konden antwoorden.. Gelukkig kon hij ook Frans en Nederlands en wist hij ons te zeggen dat we morgen zullen terugkomen voor 14.00 uur.. Helaas..
Dan zijn we maar terug naar de Gran Via gegaan waar ook ons hostel is. En hebben we een stukje pizza gegeten, gevolgd door een Mc Flurry met M&M's om het uit te houden tot 21.00 uur, dan eten de Spanjaarden hun avondeten. Nu komen we nog even op de laptop om onze mail te checken, moest er nog nieuws zijn over enige appartementen en dergelijke.. We vertrekken nu naar het appartement, dus duimen maar!
Na een toch wel vermoeiende reis zijn we aangekomen in Madrid. Bij de landing merkten we al snel dat het regende terwijl we in België met de zon vertrokken zijn. Dit vonden we precies niet zo erg aangenaam. Dan ga je al eens naar Spanje.. Krijg je regen! Maar alles goed en wel, van een beetje regen gaan we niet dood. Op de luchthaven was het moeilijk te beslissen wat we gingen doen. We hebben ons dan maar eerst begeven naar de toeristische dienst (met een niet zo vriendelijke dame die achter de balie stond!) voor een kaartje van Madrid.
Vervolgens verschillende pogingen gedaan om contact op te nemen met de verhuurder van ons appartement. Helaas allemaal tevergeefs.. 'Dat begint al goed' was onze eerste gedachte. Dan maar eerst een hapje gaan eten in de luchthaven. Aangekomen aan de eetstand beslisten we al snel dat het zou blijven bij een donut en een croissant om de ergste honger te stillen. Wat er tussen de broodjes lag konden we namelijk niet thuisbrengen .
Nadat dit binnengespeeld was, besloten we ons toch maar aan te melden bij een hostel. Dit ging gemakkelijk omdat dit ook kon via de luchthaven. Hier was een erg vriendelijke dame die ons in detail kon uitleggen hoe we er moesten geraken. Ze heeft ons zelfs de bushalte laten zien!
Hier zitten we dan ook voor 1 avond en we hebben net telefoon gehad van onze verhuurder, we hebben morgen een afspraak om 4 uur 's middags. (denk ik, ik verstond hem niet zo goed en hij mij ook niet, zoveel was duidelijk! ) Maar dat wordt dus nog een dagje met onze bagage sleuren.. Morgen worden we om 12.30 uur verwacht op de universiteit waar we waarschijnlijk nog wat uitleg en dergelijke krijgen. Daarna hopelijk dus rechtstreeks naar het appartement!
Meer heb ik voorlopig nog niet te vertellen, behalve dat we nu eindelijk eens gaan avondeten!
Morgen is het zover, dan begint het grote avontuur waar ik van gedroomd heb!
Nu begint toch de twijfel wat toe te slaan: Wat als... de verhuurder morgen de sleutels niet kan komen brengen? .. de stageplaats niet meevalt? .. het eindwerk niet vordert? En zo gaat het maar door.
Ook het afscheid nemen van iedereen valt niet mee. Er zijn al wat traantjes gevloeid en dat zal waarschijnlijk niet bij die aantal keren blijven..
Kortom: Ik vind het heel erg spannend om morgen op het vliegtuig te stappen en de komende 3 maanden in een ander land te leven, maar aan de andere zijde ga ik heel wat mensen missen..
Hopelijk valt het leven daar goed mee, zodat de heimwee wat gecompenseerd wordt!
In mijn volgende bericht hoop ik jullie te kunnen melden dat het allemaal best wel meevalt en dat al de stress voor niets is geweest
.
.
. Dit was enorm leuk om te horen! Daarna nog samen met Vicky naar de metro gewandeld en daar afscheid van elkaar genomen.
. We hebben ook met een aantal mensen gebabbeld en het valt me op dat als ik mezelf voorstel mijn naam spontaan in Carolina veranderd.. Ook op stage moet ik erop aandringen dat ze mij CarolieN moeten noemen.
