Spanje! Ola señores y señoritas! Ik ben een studente van de KHK in Geel en ik ga 3 maanden stage lopen in Spanje in functie van mijn eindwerk. Langs deze weg hoop ik mijn ervaringen te delen met anderen en hen zo ook warm te maken voor een buitenlands avontuur!
De eerste stageweek zit er al op en hoewel ik gelijk had over 'het dagcentrum-gevoel' is dit toch wel meegevallen. De eerste dag kreeg ik een rondleiding rond het centrum. Op het gelijkvloers is er het dagcentrum voor de kinderen met erg lage cognitieve vaardigheden. Susana legde uit dat deze kinderen/jongeren erg weinig kunnen leren, maar dat zij wel gestimuleerd worden door de begeleidsters. Op het 1e verdiep is dan de school. Hier zijn 4 klasjes, elk ingedeeld naar de cognitiieve mogelijkheden, maar ook wel naar leeftijd. Deze kinderen en jongeren zijn wel in staat vele dingen te leren, maar het blijft op een laag niveau. Ik vroeg of een deel van deze kinderen later geschikt is voor semi-industrieel werk. Susana vertelde me dat de CP's (Cerebrale Parese) die in het centrum verblijven, vaak de ergste mate van CP is en dat bijna niemand in staat zal zijn tot enige vorm van zelfstandigheid. De enige vorm die sommigen wel zullen hebben is het besturen van een elektrische rolwagen en eten met hulpmiddelen. Dit vond ik wel schokkend.
Op het 3e en bovenste verdiep is dan het revalidatiecentrum. Hier zitten de ergotherapeuten, kinesitherapeuten en logopedisten. Ik moet zeggen dat er geen gebrek is aan personeel. In het dagcentrum staan zeker 2 begeleiders per groep. In de school zijn er altijd 2 tot 3 leerkrachten per klas (een klas bestaat uit ongeveer 3-6 kinderen). En op de revalidatie afdeling zijn er zeker 4 ergotherapeuten, 4 kinesisten en 2 logopedisten. (het aantal kan nog meer zijn, maar ik heb er nog niet zo een volledig zicht op, er waren ook wat mensen afwezig enzo... Maar van de ergo's weet ik het wel zeker!)
Naar therapieën toe heb ik al heel wat mogen mee volgen en ook al met enkele dingen mogen meehelpen. In de voormiddag is het echt ergo-werk zoals rolstoeltraining en cognitieve vaardigheidstraining. Bij een andere ergo heb ik een aantal sessies romp- en bekkenstabiliteit mogen mee volgen. Sommige dingen vond ik wel wat vreemd zoals de rolstoeltraining. Dit was bij een jongen die dit al 5 jaar lang kreeg, wat ik wel erg lang vond! Maar hij moest zijn elektrische rolstoel leren besturen met zijn kin en bij zijn thuis reed hij met een andere rolstoel, omdat het huis erg klein is een een elektrische rolstoel gewoon te groot is. Hierdoor had ik al zo iets van 'wat is het nut dan?', maar goed, als de jongen naar buiten wil, is een elektrische rolstoel nog steeds handig. Maar wat ik vooral vreemd vond was de inhoud van de rolstoeltraining. Wat tafeltjes achter elkaar plaatsen en daartussen slalommen. Oke, de jongen leert soepele bewegingen maken en nergens tegenaan knotsen, maar hoe zit het dan met heuveltjes en dergelijke? Susana was echter zo opgewonden en trots aan het vertellen, dat ik dit niet durfde te vragen.
Maar voor de rest valt het wel mee op stage, Susana vertaald alles voor mij naar het Engels en als ik iets zeg vertaald zij ook naar het Spaans. Andere therapeuten praten niet zoveel tegen mij, maar ik vermoed dat dat komt doordat Spanjaarden niet zo Engelstalig zijn aangelegd..
Voor de rest hebben Natascha en ik wat wekelijkse gewoontes vastgelegd zoals iedere week doen we tijdens de werkweek een klein uitstapje, gaan we een dag boodschappen doen (bij een dicht bijzijnde Carrefour!) en proberen we op vrijdag na stage de was te doen. Elke zaterdag gaan we een groter uitstapje doen, 1x per week gaan we ergens gezellig iets eten en zondag is chill-dag waarbij we lekker lang in onze pyjama blijven stinken, werken voor stage/eindwerk en namiddag een film kijken met chips en cola!
Deze week zijn we op dinsdagavond naar de Starbucks op het drukke, maar gezellige Gran Via getrokken voor een goeie kop chocolademelk en een overheerlijke muffin! Toen we dit op hadden besloten we maar wijselijk om niets meer te eten voor de rest van de avond.
Omdat ik donderdag moest 'overwerken' gingen we woensdag al maar naar de Carrefour. Daar nog heel wat salade, groentjes, knackworstjes en water ingeslagen want het gasvuur op het appartement heeft nogal wat krakkemikkige knopjes, waardoor we liever op veilig spelen en koud eten of iets opwarmen in de micro-golf. Gelukkig brengt Dominique over een aantal weken wanneer ze op bezoek komt, een elektrisch vuurtje mee, zodat we toch niet ondervoed geraken. Al bedankt bij voorbaat, Dominique!!
Vrijdag zijn we dan met onze kotgenoot ilde gaan eten. Hij wist een shoppingcentrum even buiten Madrid zijn en daar zijn we naartoe gereden. In het centrum bleek het zoiets te zijn als een lunch-garden, maar het was wel gezellig en we hebben lekker gegeten! Ik wou eens typisch Spaans gaan en nam paëlla, tot tegenzin van Natascha die niet helemaal gek was van de garnalen op mijn bord. Ik moet toegeven dat ik er ook geen fan van ben, maar wou ze toch eens proberen. Omdat ze zo klein waren was ik aan het sukkelen om ze te pellen en heeft ilde voorgedaan hoe het moest. Niet dat het toen beter ging, maar oefening baart kunst en ik heb ze uiteindelijk allemaal kunnen opeten. Heel lekker! Natascha nam lasagne en ilde hield het bij salade. Omdat het zo goedkoop was (4 euro voor een goed bord paëlla) besloten we ook maar een nagerecht te nemen. Ik ging voor tweekleurige pudding, Natascha ging voor chocoladetaart. Om van te smullen! Wel lekker calorierijk...
Vandaag gingen we naar een museum waarvan wij dachten dat het over dinosaurussen ging. Bleek het meer te gaan over dieren uit verschillende werelddelen.. Het was wel een komisch zicht: twee studenten tussen een hele hoop peuters en kleuters, en al bijna even enthousiast! Maar het deed deugd om even de gedachten over stage te ontsnappen.
Daarna terug met de metro richting appartement. In het metrostation hoorden we de metro stoppen en we begonnen te rennen om deze te halen (geen idee waarom, want de metro's komen hier om de 4 minuten).
Natascha opende deuren en wou naar binnen gaan, maar de deur ging alweer dicht. Gevolg: wij stonden buiten de metro, maar Natascha haar handtas zat vast tussen de deuren.. Paniek!! Een man in de metro kon de deuren nog een keer opendoen en Natascha ging naar binnen. Ik wou ook binnen stappen, maar de deuren gingen alweer dicht. Ik dacht: nog een keer openen! Helaas gingen de deuren niet meer open en zag ik Natascha vertrekken. Dan maar wachten op de volgende, was niet zo'n ramp. Een man die op een bankje naar het tafereel had zien kijken (en maar moeilijk zijn lach kon bedwingen) vroeg me in het Spaans of het niet meer mogelijk was de deuren te openen. Beleefd zei ik nee. Net op dat moment belde Natascha, we spraken af om de hele weg naar de eindhalte apart af te leggen. De man vroeg of ik Italiaans sprak aan de telefoon. Ik was een beetje verbaasd. Italiaans hoort toch op Spaans te lijken en niet op Nederlands? Met behulp van mijn bescheiden woordenschat legde ik uit dat ik aan de telefoon Nederlands praatte en dat ik 3 maanden in Madrid op stage kwam. Er volgde een gesprek van waar ik was en wat ik tot nu toe vond van Madrid. Ook hij zei dat hij geen Spanjaard was, maar een Columbiaan die al 3 jaar in Madrid woonde en het er erg naar zijn zin had. Door het gesprek ging het wachten op de volgende metro wat sneller voorbij en waren Natascha en ik al snel weer herenigd!
