Gisterenavond nog naar de pelgrimsmis en -zegen geweest, mooie viering, die we veel te weinig meemaakten op de Camino del Norte. Na de dienst riep de priester ons allen in n cirkel om hem heen, en dan ben je wat fier als je één na één, na al die andere vreemdelingen, kunt roepen dat je 'de Belgica' bent.
Het volksdansen om 21u00 hebben we aan ons laten voorbijgaan, want toen lagen we al doodmoe te slapen !
Vanmorgen toen we de deur van de albergue opentrokken konden we onze ogen niet geloven, n stroom van pelgrims (en we overdrijven nie.) trok aan ons voorbij. Waar we de vorige dagen tot maximum n 40-tal pelgrims zagen, waren er dat ineens honderden ! De Camino Frances inderdaad ! En zo zal dat tot in Santiago zijn !
Malou doet het, ondanks haar blaren wonderwel goed, we stapten trouwens vandaag aan het hoogste staptempo van deze camino ! Zoals we de afgelopen dagen al lieten blijken, kunnen we het heel goed vinden met de jeugdige echte pelgrims, Malou wordt door hun zowat beschouwd als de camino-abuela.
Maar wat we van de huidige laatste 100km-stappers zien tart eigenlijk alle verbeelding, op basketsloefkes, espadrillen, met lilliputters-rugzakjes, of zelfs helemaal geen, maar wel met reuzewandelstokken. t Hoeft ook geen stille bedevaart te zijn, zo'n camino, maar taterend, kabaal makend zoals ze hier rondlopen, das er teveel aan.
Enfin wij blijven onze camino gaan!
Toch nog n tof moment meegemaakt, de afstand begint zn slachtoffers te maken, mankende poottrekkende pelgrims zie je steeds meer en meer. k Belandde plots tussen 2 pelgrims, n Spanjaard en n Oekraïner, geen van beide kon Engels of Frans, enkel hun eigen taal, en kzelf met mn weinig Spaans heb n half uurtje met hun meegestapt en n in n typische pelgrimstaal met ons drieën gebabbeld. De Spanjaard mankte heel erg, had rond O Cebreiro op één dag wat overdreven, en 50 km gestapt, de gevolgen lieten zich nu voelen, vooral bergaf... maar hij moest en zou morgen Santiago halen.
Dat laatste geldt voor ons ook, alhoewel wij, alles in acht genomen, ons nog vrij fris voelen.
We zijn intussen in O Pedrouzo in n hostal terecht gekomen, we schatten dat er hier in totaal zowat 5 à 600 pelgrims zullen overnachten.
Voor wie t niet wil opzoeken, O Pedrouzo, eigenlijk parochie Arca, is n gehucht van O Pino, dat deel uitmaakt van het kanton Arzúa, behorend tot de provincie A Coruña, die op zijn beurt deel is van de autonome staat Galicia in het zuidwesten van Spanje. (en zeg dan nog eens dat het bij ons in België ingewikkeld is).
Morgen gaat dus de poort van Santiago de Compostela voor ons open, en hopen we al onze camino-vrienden gezond en wel tegen te komen.
Waarschijnlijk vallen we in herhaling, maar vanmorgen was t weer starten vanuit het klooster, met de poncho's op.. Motregen... om mismoedig van te worden. Want als er iets is dat ik haat, dan zijn het die poncho's. De regen op zich, daar heb k nog zo geen probleem mee, maar dat gedoe met die poncho, over die rugzak heen, en je zweet eronder gelijk n das. Enfin, n 3-tal keren op en weer af.
We liepen zowat de ganse dag alleen, alleen onze Duitse vrienden liepen we voorbij, en n Pools meisje dubbelde ons. Allemaal camino-vrienden geworden. En plots liep er n eenzaat ons voorbij, nog nooit gezien. En dan komen de klassieke vragen. Where are you from? is altijd de eerste.. Tot hij 'Holland' zei, en toen ging t gesprek natuurlijk verder in t Nederlands. Vertrokken van bij hem thuis in Bergen-op-Zoom op 15 mei, en Santiago was niet zijn eindpunt, want hij trok daarna immers nog door de Camino Portugues op, maar dan in tegengestelde richting, tot in Lissabon, waar zn lief m zou oppikken rond 15 oktober... Duidelijk n avonturier.
Maar nog even terug naar gisteravond , we gingen om 19u naar de vespers, n vervelend afgerammel van Spaanse gebeden, dachten we vooraf, maar toen we drie kwartier later naar buiten stapten, had niemand zich verveeld.. n Afwisseling van gebeden en vooral gezangen van zo'n 20 trappisten, begeleid op orgel en (we denken) n spinet of klavecimbel.. wondermooi !
Terug naar vandaag, het parcours was niet veel zaaks, 90% op asfaltwegen, en dus weinig natuur te zien.
Aankomst in Arzúa : bekend terrein voor ons, samen waren we hier voor t eerst op de Camino Frances in 2013, en samen met Ozzie was k hier in 2015 op de Camino Primitivo. Nu komen we van de Camino del Norte, en zoals je wel zult begrijpen, komen al die caminos hier samen. Tweemaal sliepen we in albergue Ultreia, dus wij weer daar naar toe, maar 'completo', dus 50 m opgeschoven naar de albergue Camino.. Even mooi, maar tot 16u waren hier in totaal maar 3 pelgrims ingeschreven !
Malou heeft wat last van haar blaren, en doet n dutje.
Straks plannen we nog n bezoek aan de kerk, met pelgrimszegen denken we, en daarna hopen we dat er wat volksdansen zijn op t plein aan de Rua Lugo, zoals de vorige keren.
Voor de 2 volgende dagen staat er telkens nog n etappe van 20 km op t programma. De Camino del Norte-rust is voorbij, want hier lopen honderden pelgrims rond in t stadje, en dus zullen we vanaf nu niet meer eenzaam stappen op de camino !
Waarschijnlijk vallen we in herhaling, maar vanmorgen was t weer starten vanuit het klooster, met de poncho's op.. Motregen... om mismoedig van te worden. Want als er iets is dat ik haat, dan zijn het die poncho's. De regen op zich, daar heb k nog zo geen probleem mee, maar dat gedoe met die poncho, over die rugzak heen, en je zweet eronder gelijk n das. Enfin, n 3-tal keren op en weer af.
We liepen zowat de ganse dag alleen, alleen onze Duitse vrienden liepen we voorbij, en n Pools meisje dubbelde ons. Allemaal camino-vrienden geworden. En plots liep er n eenzaat ons voorbij, nog nooit gezien. En dan komen de klassieke vragen. Where are you from? is altijd de eerste.. Tot hij 'Holland' zei, en toen ging t gesprek natuurlijk verder in t Nederlands. Vertrokken van bij hem thuis in Bergen-op-Zoom op 15 mei, en Santiago was niet zijn eindpunt, want hij trok daarna immers nog door de Camino Portugues op, maar dan in tegengestelde richting, tot in Lissabon, waar zn lief m zou oppikken rond 15 oktober... Duidelijk n avonturier.
Maar nog even terug naar gisteravond , we gingen om 19u naar de vespers, n vervelend afgerammel van Spaanse gebeden, dachten we vooraf, maar toen we drie kwartier later naar buiten stapten, had niemand zich verveeld.. n Afwisseling van gebeden en vooral gezangen van zo'n 20 trappisten, begeleid op orgel en (we denken) n spinet of klavecimbel.. wondermooi !
Terug naar vandaag, het parcours was niet veel zaaks, 90% op asfaltwegen, en dus weinig natuur te zien.
Aankomst in Arzúa : bekend terrein voor ons, samen waren we hier voor t eerst op de Camino Frances in 2013, en samen met Ozzie was k hier in 2015 op de Camino Primitivo. Nu komen we van de Camino del Norte, en zoals je wel zult begrijpen, komen al die caminos hier samen. Tweemaal sliepen we in albergue Ultreia, dus wij weer daar naar toe, maar 'completo', dus 50 m opgeschoven naar de albergue Camino.. Even mooi, maar tot 16u waren hier in totaal maar 3 pelgrims ingeschreven !
Malou heeft wat last van haar blaren, en doet n dutje.
Straks plannen we nog n bezoek aan de kerk, met pelgrimszegen denken we, en daarna hopen we dat er wat volksdansen zijn op t plein aan de Rua Lugo, zoals de vorige keren.
Voor de 2 volgende dagen staat er telkens nog n etappe van 20 km op t programma. De Camino del Norte-rust is voorbij, want hier lopen honderden pelgrims rond in t stadje, en dus zullen we vanaf nu niet meer eenzaam stappen op de camino !
In de albergue van Roxica, nog ontbijt genomen, 2 tostados met mantequillia ((boter) en aardbeiengelei, grote tas zwarte koffie... nog 2 bananen voor onderweg meegekregen, en op stap ! Weer langs de grote weg, asfalt ! Bah, geef ons maar de bospaden !
Alhoewel t geen echt klimmen was, ging t toch n 5-tal km naar omhoog, om het hoogste punt van deze Camino del Norte te bereiken 710 m ! ..
En dan ging t steeds bergaf, langs weer ns onooglijke dorpjes.. nog gauw n koffietje meegepikt aan 1, om via het meer, met zn ontelbare kikkers, Sobrado de Monxes te bereiken. De albergue waar we naar toe wilden, het cisterciënzerklooster van Santa Maria de Sobrado, hoefden we niet te zoeken, zo indrukwekkend staken de 2 kerktorens boven het stadje uit. Tot onze grote verbazing kwamen wij als eersten toe, en moesten tot 12u00 wachten tot de deuren opengingen. 120 bedden zijn er hier, verdeeld over n 5-tal dormitorios, erg donkere slaapkamers, met erg kleine ramen, in feite zoals je je n oud klooster kunt voorstellen. En oud is t, van in de 10e eeuw, enkele keren vernield, maar zoals één van de paters ons vertelde, door de orde van de heilige Benedictus overgenomen. De restauratie is volop bezig. Eigenlijk zijn wij trappisten vertelde hij ook nog, en wist dat de abdij van Orval, de grootste abdij in België was...
Ons gedoucht, en dan hadden we de keuze, van half 2 tot half 5 in t klooster blijven, of naar buiten, want in die tijd werd t klooster gesloten naar binnen en naar buiten. Wij dan maar naar t dorpsplein, n tinto de verano, n paella en n bocadillo ..
Vooraf nog in de parochiekerk naar de mis geweest, en straks worden we uitgenodigd om 19u00 om de vespers mee te maken, en om 21u00 het avondgebed.. We zullen kiezen voor de vespers.
Is wel wat speciaals, als pelgrim verblijven in n klooster.. is eigenlijk ook het enige 'godsdienstige' dat we konden meemaken op deze Camino del Norte.
Seffens gaan we ook nog ns n rondleiding meemaken in t klooster, maar eerst zorgen dat we etensvoorraad kunnen indoen voor morgen.
Morgen gaan we naar Arzua, en aansluiten op de Camino Frances.. Eigenlijk huiveren we nu al van de gedachte wat we gaan meemaken : de stroom pelgrims groeit immers steeds aan, en vanaf morgen zal het massa-pelgrimage zijn..
We treuren echter niet, Santiago komt steeds nader, en we zullen onze eigen camino blijven stappen.
Koud vanmorgen, brrrrrr... maar geen regen, dus we waren content toen we startten.. maar n vreselijk stuk om t beginnen, 3à4 km langs de zeer drukke baan naar A Coruña, maar voor de rest, n fantastisch mooie etappe. Een heel ander landschap dan de vorige dagen : eerst nog wat de traditionele dorpjes met de verlaten huizen, de koeienvlaaien in de straten, de blaffende aan ketting liggende honden, de slapende katten, en weiden, nog ns weiden... eigenlijk nog de landbouwzone dus... maar stilaan begonnen die maïsvelden, aardappelveldjes over te gaan in 'niets'velden... maar zoveel mooier, eerst de klassieke eucalyptusbossen, die onze neuzen weer open deden gaan en dan afwisselend, sparren- en dennenbossen. En dan, op n bepaald ogenblik, waanden we ons op de Mechelse Heide, alles in bloei... We vergaten daardoor de zwaarte van het terrein... tot k plots, iets voelde, n gevoel dat k nog nooit tijdens t wandelen had. Bij de eerste rust-eet-stop bleek k n blaar op mn klein teentje te hebben.. nu begrijp ik wat Malou elke keer, vanaf de eerste dag meemaakt !
De ondergrond vandaag ook heel verscheiden, eerst dus die asfaltwegen, dan bospaden, en op de 'Mechelse heide' werden het keien, en ganse rots-schotsen eigenlijk. Maar wondermooi !
Omdat het te ver was voor ons om tot de (volgens de boekjes) voorziene slaapplaats te gaan, stopten we na 26 km in Roxica, n albergue waar men moet reserveren. 11 plaatsen zijn er hier, natuurlijk zijn wij de enige buitenlanders, want voor de rest is het hier Duitse invasie. Sympathieke jungle Leuten en n dametje dat haar rugzak niet draagt, maar, op n wagentje voortrekt. Buiten deze herberg, 3 verlaten huizen, en enkele (waarschijnlijk) bewoonde boerderijtjes .. Dat maakt dat hier niks, maar dan ook niks te vinden is. We eten dus vanavond in deze albergue de pelgrimsmenu, en als we morgenvroeg iets te eten willen hebben, en voor onderweg.... ja, u raadt het al, alles draait hier ronde deze albergue.
Nu we t toch over Duitsers hebben, sedert de 1e dag kwamen we n jong stelletje tegen, 3 broers en 1 zus, echte hippies, maar doodgoeie knuppels die zeer vriendelijk waren. Maar echte gipsy's, zonder zorgen, kaarten en voorbereidingen kennen ze niet, ze plukken de dag. Als we hun verwittigen, let op, hier verder gaan heeft geen zin, want je vind geen albergue meer, was t antwoord steeds 'wir sehen...' 's Anderdaags komen we ze dan terug tegen, heel onverwacht, en dan is t, wir haben im Wald geschlafen, of am Meer ! .. Maar t blijven lieve goeie knullen. Tot.. we ze enkele dagen niet meer zagen, van de aardbol verdwenen... Gisteren komen ze plots weer de albergue binnen, met z'n 2en.. Knuffels voor Malou... en waar is de rest van de familie ? .. n heel verhaal : bij t naderen van Ribadeo, 4 dagen geleden zie je met n half oog de 600m (!) lange brug om de stad te bereiken. Maar ze hebben het gepresteerd die te missen, en n 'andere' camino op te gaan, naar t binnenland toe, weer geen betaalbare slaapplaats gevonden, en dus weer maar ns in t bos geslapen in n hangmat, maar in de regen ! Slot van t verhaal, 2 broers haakten uitgeput af, en namen de autobus naar Frankfurt (31u rijden !). De 2 overigen zullen dus doorgaan tot Santiago.. k weet niet of uit ons verhaal blijkt dat we met ze inzitten? Maar gisteren vroegen ze nog n beetje hulp : of ze mn gsm ns mochten gebruiken om 'muttie' te laten weten dat het nog goed met hun ging ! Ruwe gipsy's maar toch met n klein hartje !
Morgen gaat onze tocht naar Sobrado dos Monxes, 17 km, waar we zullen overnachten in n klooster, we kijken er alvast naar uit. Hopelijk kunnen we daar eens wat camino-sfeer opsnuiven... Morgen bereiken we, na enkele km ook het hoogste punt van de Camino del Norte, 710 m. En vlak daarna verlaten we de provincie Lugo, en stappen de provincie A Coruña binnen.
Nog even naar gisterenavond. We wilden in Vilalba bij de feesten, ergens n menu peregrino gaan eten, maar weinig te vinden. We kwamen langs de Torre de los Andrade (15e eeuw), die nu deel uitmaakt van het Parador-hotel. De Paradors maken deel uit van de chiqueste en duurste hotelketen van Spanje, altijd gevestigd in mooie oude kastelen, kloosters enz.. Malou herinnerde zich dat ze in de Paradors altijd n mooie stempel hebben voor in ons prlgrimsboekje. Dus naar binnen, en ons als pelgrim voorgesteld.... geen probleem die stempel, en wij ons terwijl te goed gedaan aan het prachtig interieur van dit oud kasteel. Tot ons oog erop viel dat je er zowaar n pelgrimsmenu kunt krijgen, mits voorlegging van je stempelboekje! De keuze was gauw gemaakt, om 20u30 was ons tafeltje gereserveerd, tussen al die andere afgeborstelde hotelgasten, die de beste wijnen lieten aanrukken bij hun 5-gangen-menu. Voor ons werd het n zeer lekkere insalata mista, n visschotel voor Malou met gekookte aardappelen, en voor mezelf kalfsvlees met patatas bravas, en als dessert, tarta de quesa met rode bosvruchten. Alles opgediend op de mooiste borden, kraakwit tafellinnen, en Parador-bestek.. 15 de man, onze tafelburen betaalden het tienvoud denken we. We hadden wel wat bekijks... Maar mooi om ns mee te maken..
Vanmorgen was t n plezier om op stap te gaan, heldere lucht, makkelijk parcours, licht golvend, met bijna geen hoogteverschillen.
We stapten over n prachtige oude brug bij Saa, waar de Camino Real over loopt. In Alba keken we onze ogen uit t lijf bij t kerkje van San Xoan, met zn neogotisch kerkhof. De siertorentjes met filigrein (k zou eerder zeggen tierlantijntjes) zijn zeer karakteristiek voor dit deel van Galicië.
Hier in Baamonde zijn we gehuisvest in n zeer goed onderhouden albergue met 94(!) bedden, 50 ervan zijn bezet... er is 1 pelgrim van +-50 jaar, zn dochter van 12 jaar (!) en voor de rest allemaal jongeren tussen 18 en 25 jaar.. Maar geen probleem voor ons en ook niet voor de jeugd, we worden zeer gerespecteerd door al de jongeren (Spanjaarden, Duitsers, Russen, Oekraïners, Amerikanen...) we hebben de indruk dat we hun aan hun ouders (of beter gezegd grootouders) doen denken.
We bereikten vandaag ook de laatste 100 km tot Santiago, de km-paal met aanduiding 99,994km staat hier op 100m van onze albergue...
Voor morgen stellen de boekjes n traject van 43 km voor, veel te veel voor ons, daarom kappen we het in 2, n eerste stuk tot Roxica 26km en voor overmorgen 17.
Als we dat overleven, want het is nogal heuvelachtig, dan ligt Santiago bij wijze van spreken, aan onze voeten !
We houden eraan, ook langs deze weg, het allerbeste te wensen aan onze vriend Alex Stulens, die vanaf aanstaande zondag aan zijn eerste camino begint ! Als we ons niet vergissen, de Camino Portugues vanuit Tui ! Alex, we zullen graag je ervaringen horen binnenkort.. Buen camino Alex !
t Was weer van dat deze morgen, vanaf t vertrek : regen ! Poncho's op, en weg voor n korte etappe. Tot 10u00 motregen, daarna opklaringen, en vanaf middag flauwe zonneschijn. We lieten het niet aan ons hart komen, want hier in Galicië, en meer bepaald in de provincie Lugo, kom je terecht in een eerder vlak landschap met weiden, en nog ns weiden, afgeboord met de zo specifieke muurtjes in natuursteen.. nu en dan ns n heuveltje, kinderspel ten opzichte van wat we de afgelopen dagen en weken overwonnen. (We beginnen eigenlijk n beetje fier op ons eigen te worden.) Koeien en paarden, niet te tellen soms, landbouw en veeteelt vieren hier hoogtij. Volgens de boekjes noemt men dat hier 'Terra Chá', n hoogvlakte van +-500m. De dorpen rijgen zich aan mekaar, maar als we niet beter wisten, zouden we zeggen dat de meesten, spookdorpen zijn. Buiten de koeienvlaaien, die ook al niet meer bewegen, totaal geen beweging in de straten, behalve van de katten en honden, waarvan de meesten loslopend zijn ! Maar wat ons hier aanstaat, is de rust waarin je kunt stappen, met paadjes tussen die weiden, en nu en dan eens door n eucalyptus-bos. De stappende jeugd vindt dat maar niks, want van de 20 stappers (want pelgrims kan k de meesten niet noemen) stapten ze met 15 langs de hoofdweg, over de asfalt, niks te zien, buiten razende auto's... maar, naar t schijnt was t 2 (!) km korter.
We bereikten Vilalba in de vroege namiddag, en we dachten eerst dat men hier zo blij was ons te zien, want we werden verwelkomd met tientallen kanonschoten.. bleek dat we terecht gekomen waren, net achter de processie ter ere van San Ramón e Santa María. Festas noemen ze dat hier, van 24 augustus tot 4 september ! ! ! Maar zolang gaan we zeker niet blijven. t Moet n groot feest zijn, want de bisschop van Lugo liep hier ook rond. En afgeborsteld dat de plaatselijken hier rondlopen, n Spaans modeshow bijna ! Nu zijn de 'wereldse' feesten bezig, n soort kermis met braderie, maar met nog veel meer drankstandjes. t Zal deze avond volle bak zijn vrezen we.
n Bezoekje gebracht aan de Santa Maria-kerk.. n tinto verano op n terrasje, en deze avond proberen iets typisch Galisisch te gaan eten.
Je begint te voelen dat Santiago voor t grijpen valt, enfin, morgen onderweg bereiken we de laatste 100km. Straks nog ns uitvissen hoe we de laatste week zullen stappen, n kwestie van de steeds groter wordende massa in de albergues wat te ontlopen !
En... morgen 1 september zullen we meer denken dan anders, aan onze kleinkinderen, want hun boekentas zal nu al wel klaarstaan !
We wisten dat t vandaag waarschijnlijk de laatste zware dag zou worden op onze camino, stijgen van 80 m tot 600m over 26 km verspreid. Maar dat t extra zwaar werd door de weersomstandigheden, en daar bovenop door de vele tegenstrijdigheden onderweg, dat was niet ingecalculeerd !
Gans de vorige nacht hadden we de regen op t dak gehoord, heimelijk hopende dat alles uitgevallen zou zijn.... ijdele hoop bleek t om 7 uur.. t kwam met bakken op ons neer, oude (Spaanse) wijven zelfs.. poncho's weer op voor gans de dag, en als er iets is dat ik haat...
Vanuit Lourenza, was t onmiddellijk naar omhoog, van 50 naar 250m op 1km (20% als k goed kan rekenen ! En dan downhills naar Mondoñedo, waar we na 8km n eerste koffie-stop maakten bij de bar 'Rei de Tartas'. De kathedraal van Santa Maria even bewonderd, en weer op weg... En daar begon de eerste 'tegenstrijdigheid'.. Ineens 2 routes, één naar links, en één naar rechts ? De camino principale of de camino complementario? .. Ons gezond verstand zei, neem de principale, maar n vriendelijk oud Spaans heertje duidde ons er op dat we de complementario moesten nemen.. Waarom weten we niet, maar we geloofden hem : bleek dat we de 'gemakkelijkere' maar 'langere' weg namen. 2 km langer, maar met minder steile hellingen, goed gekozen dus... Intussen gutste het nog over ons heen, en het bleef stijgen.. toen we aan km 12 kwamen stopte er plots n tegenligger bij ons, kaartje afgeven voor n albergue voor morgen, en vermits onze kaart niet meer overeenstemde met wat we aan t stappen waren, vroeg k langs mn neus weg, hoeveel km t nog was tot Abadín ?.. Siete (7) was t antwoord, wij blij dat we de complementario gekozen hadden natuurlijk. t Bleef zwaar bergop gaan, en toen die 7 km voorbij waren, vroeg k aan n toevallige voorbijganger hoever t nog was, want we dachten er te zijn ! Ontgoocheling alom, toen die ons 'ocho' (8) zei, terwijl wij dachten er al te zijn !!! Zware km's werden het toen nog, de aanhoudende regen en de ontgoocheling deden nog meer pijn in onze kop dan aan onze voeten. Maar we geraakten er toch wel hoor, de eerste albergue in Gontan dan maar 'stoer' voorbijgegaan, en nog 1 km doorgebeten, zodat we met ons gat in de boter konden vallen in de privé-albergue in Abadín , waar we de mooiste albergue van gans onze camino ontdekten : zeer proper, zeer veel plaats, privé-kamer, wasmachine, droogkast, gratis koffie, ruime keuken ter beschikking, zeer goede uitleg over het vervolg van de camino... in één woord : perfect. Zo perfect zelfs, dat we (enfin Malou toch) vanavond zelf gaan koken. Onze menu : primero - insalata mista, dan potaje (welke weet k nog niet), plato principal : espagetti !
Mozes zou zeggen : hier ga ik mn tent opslaan, en enkele dagen blijven, maar de camino roept, en vermits we volgende week woensdag Santiago willen bereiken ....
Terwijl het thuis, naar t schijnt, lekker warm is, is t hier allesbehalve ! Om 5u vanmorgen werden we wakker van de regenvlagen, en vreesden t ergste. Toen we vertrokken was t miezerig, dus de regenkap op de rugzak, en na n uurtjes ging de mist over in motregen, zodat de poncho's weer moesten opgedaan.. We zitten immers in Galicië, het grootste regengat van Spanje.. En voor de rest van de dag was t n spelletje tussen ons en de regen, poncho op, poncho af enz..
We zitten intussen ook weer in een berggebied, een beetje te vergelijken met onze Ardennen, of misschien toch beter de Vogezen, en, met steile hellingen. De helft van de etappe was bergop, van zeeniveau tot 400m terug naar beneden, en zo n drietal keer. Weliswaar prachtig in de eucalyptus-bossen.. heerlijke geuren !
De laatste helling was er eigenlijk teveel aan, na meer dan 25 km kruipt dat niet in je kleren, maar in je voeten, kuiten, billen, enfin gans je body.
Rechtstreeks naar de albergue dus, maar onze ontgoocheling was groot : 'cerrado' hing er op de deur, en n telefoonnummer erbij, dat was alles.. 4 keer dat nummer gebeld, maar t was 'onbereikbaar' verstond k met mn weinige Spaanse kennis.. Malou kon er niet mee lachen... Rechtsomkeer, de eerste de beste bar in, na enkele taal-misverstanden heen en weer, verstonden we dat de albergue gesloten was wegens bedluizen (!!!!!).. Malou kreeg het nog moeilijker, maar na n tinto de verano nam de barhoudster ons mee in haar auto, en bracht ons 500 m steil bergop verder naar n tijdelijke albergue ... Op onze vraag waarom er niet op ons telefoontje geantwoord werd, kwam er het kort antwoord : t was siësta !!! En dat is dus España !
Als dank voor de goede hulp gaan we er deze avond eten... we zijn de enige gasten, de keuze van de menu is ook eenvoudig, als voorgerecht mejillones (mosselen op zn Spaans natuurlijk), n 20 tal, in halve schaal, maar groot en vooral lekker ! en als hoofdgerecht , n reuze kotelet ! .. eerlijke gewone kost... en als afsluiter n chupito ! hierbas, n heerlijk Spaans drankje op basis van kruiden...
En slapen zullen we, snurkers of niet !
En vermits er in dit vergeten boerengat, vandaag geen wifi te vinden is, zal t even wachten zijn op ons verhaal.
We wisten dat t vandaag waarschijnlijk de laatste zware dag zou worden op onze camino, stijgen van 80 m tot 600m over 26 km verspreid. Maar dat t extra zwaar werd door de weersomstandigheden, en daar bovenop door de vele tegenstrijdigheden onderweg, dat was niet ingecalculeerd !
Gans de vorige nacht hadden we de regen op t dak gehoord, heimelijk hopende dat alles uitgevallen zou zijn.... ijdele hoop bleek t om 7 uur.. t kwam met bakken op ons neer, oude (Spaanse) wijven zelfs.. poncho's weer op voor gans de dag, en als er iets is dat ik haat...
Vanuit Lourenza, was t onmiddellijk naar omhoog, van 50 naar 250m op 1km (20% als k goed kan rekenen ! En dan downhills naar Mondoñedo, waar we na 8km n eerste koffie-stop maakten bij de bar 'Rei de Tartas'. De kathedraal van Santa Maria even bewonderd, en weer op weg... En daar begon de eerste 'tegenstrijdigheid'.. Ineens 2 routes, één naar links, en één naar rechts ? De camino principale of de camino complementario? .. Ons gezond verstand zei, neem de principale, maar n vriendelijk oud Spaans heertje duidde ons er op dat we de complementario moesten nemen.. Waarom weten we niet, maar we geloofden hem : bleek dat we de 'gemakkelijkere' maar 'langere' weg namen. 2 km langer, maar met minder steile hellingen, goed gekozen dus... Intussen gutste het nog over ons heen, en het bleef stijgen.. toen we aan km 12 kwamen stopte er plots n tegenligger bij ons, kaartje afgeven voor n albergue voor morgen, en vermits onze kaart niet meer overeenstemde met wat we aan t stappen waren, vroeg k langs mn neus weg, hoeveel km t nog was tot Abadín ?.. Siete (7) was t antwoord, wij blij dat we de complementario gekozen hadden natuurlijk. t Bleef zwaar bergop gaan, en toen die 7 km voorbij waren, vroeg k aan n toevallige voorbijganger hoever t nog was, want we dachten er te zijn ! Ontgoocheling alom, toen die ons 'ocho' (8) zei, terwijl wij dachten er al te zijn !!! Zware km's werden het toen nog, de aanhoudende regen en de ontgoocheling deden nog meer pijn in onze kop dan aan onze voeten. Maar we geraakten er toch wel hoor, de eerste albergue in Gontan dan maar 'stoer' voorbijgegaan, en nog 1 km doorgebeten, zodat we met ons gat in de boter konden vallen in de privé-albergue in Abadín , waar we de mooiste albergue van gans onze camino ontdekten : zeer proper, zeer veel plaats, privé-kamer, wasmachine, droogkast, gratis koffie, ruime keuken ter beschikking, zeer goede uitleg over het vervolg van de camino... in één woord : perfect. Zo perfect zelfs, dat we (enfin Malou toch) vanavond zelf gaan koken. Onze menu : primero - insalata mista, dan potaje (welke weet k nog niet), plato principal : espagetti !
Mozes zou zeggen : hier ga ik mn tent opslaan, en enkele dagen blijven, maar de camino roept, en vermits we volgende week woensdag Santiago willen bereiken ....
Er waren 2 wegen om de tocht van vandaag te doen, via t binnenland (Brul, Tol en Barres) 21,6km of langs de kust via Tapia de Casariego tussen de 25 en 26 km volgens de boekjes. Toen gisterenavond een volleerde Italiaans pelgrim aan t uitleggen was hoe monotoon de korte route was, en hoe mooi de langere, was mijn keuze gauw gemaakt.. maar we zijn met 2, en dus begon mijn overredingsbabbel al tijdens t eten. 5 km meer of minder is meer dan n uur verschil natuurlijk, en vermits Malou het tamelijk zwaar heeft.....
Vanmorgen dus bij zonsopgang op weg, we zaten gauw in open veld, niet zo'n zwaar parcours, na 6 km (in Porcia) was de tweesprong.. kiezen voor kort of lang. En Malou heeft gekozen, voor de langere en mooiere tocht, en ze heeft t zich niet beklaagd. Vanaf Tapia, de mooiste vergezichten op de stranden, de rotsmassieven en de zee. We konden aan de verleiding niet weerstaan om even op t strand te gaan stappen en aan zo'n strandbarretje ons middageten te doen : bruin brood met overgebleven kippenpoten van gisteren, en mosterd die Malou opdiepte uit haar rugzak. Nog zo'n 5 à 6 km gestapt, steeds naar rechts kijkend naar de golven die klotsten tegen de rotsen. En dan werden het nog n 8-tal km over eenzaam landelijk wegen tot de brug over de Rio del Eo om Ribadeo te kunnen instappen. Brug zeggen we, jawel 600 m lang. En plots stonden we in Galicië ! Asturië was verleden tijd, en werd het even wennen aan de wegaanduidingen.. op de tegeltjes in Asturië wordt de richting aangeduid door het punt waar de stralen van de schelp samen komen.. En hier in Galicië is t net omgekeerd, je moet de stralen van de schelp volgen om de juiste richting te kennen... Echt, t is even wennen.i
Ribadeo ligt aan de breedste riviermonding van gans de Golf van Biskaje, en ligt aan de linkeroever van de Ria del Eo. t Werd n beetje zoeken om de albergue te vinden, maar voor t eerst voelden we er ons niet thuis, 12 bedden opgesteld in 2 donkere kille ruimtes.. We waren er gans alleen, en niet zinnens te blijven.. tot er ineens n uitbater van n hostal toevallig(?!?!) ons vertelde dat we goedkoop terecht konden in zijn Hostal Galicia.. n beetje duurder, nog 5 afgeboden op de prijs, om n kamer met douche op de 1e verdieping te hebben. Intussen met de bazin onderhandeld, en 5 betaald om onze was te doen en te drogen, want door de regenbuien van de vorige 2 dagen, werd onze natte boel steeds zwaarder in onze rugzak...
Inkopen gedaan om de dag van morgen goed door te komen, t wordt n zware, 30 km met terug klimmen van zeeniveau tot +400m... We trekken nu t binnenland in, weg van de zee.. nog 201 km tot Santiago.. en we hebben er al 286 op onze teller staan !
Temperatuur : morgen 15°- middag 20° - avond 20° (ganse dag betrokken , 's morgens regen)
Malou keek er wat tegen op, 29,5 km was de planning.. niet alleen voor de afstand, maar omdat we vannacht niet meer dan 2 uur sliepen. We konden dus niet terecht in de albergue, en trokken dus naar n hostal, 3e verdieping, zonder lift natuurlijk.. Naar bed gegaan rond 22u00, nadat we in t vissershaventje sardines en n bonita a la plancha waren gaan eten.. tot half 12 sliepen we, en dan begon t, Spaans lawaai in de bar net tegenover ons, en echt, geloof ons, dat duurde zo tot half 6 s morgens, we vielen dan pas in slaap, maar n half uur later werden we gewekt door t lawaai van de vuilniskar, die naast de vuilbakken, ook de kapot geworpen glazen en flesjes kwam ophalen.
Eens Luarca uit, werden we verrast door n hevige regenbui, niet snel genoeg de poncho op, en dus 'nat' van kop tot teen ! Maar vanaf daar zeker 100 dierenlevens gered.. Thuis beseffen we dat misschien niet eens, maar hier ben je voortdurend met de natuur bezig... kijken waar je stapt, want als je dat niet doet na zo'n regenbui trap je gegarandeerd op n huisjesslak, op n oranje of zwarte naakte slak, of n kever, of n mier. Ja echt, je probeert die te ontwijken, want wat hebben die beestjes je misdaan.. t is ten andere hun territorium waar jij 'mag' in stappen.. Nogmaals, respect voor t leven, ook van de allerkleinsten !
De internationale camino-taal is n Engels-Spaans mix, soms doorweven met wat Duits en Frans.. iedereen probeert zo iedereen te begrijpen, want 'that's the camino !'
Temperatuur : morgen 13°- middag 20° - avond 23° (ganse dag betrokken , 's avons onweer)
Een dagje langs de zee oplopen, zo hadden we het ons voorgesteld .. maar t begon al gauw, op en af weer, telkens 100 m hoogteverschil, maar steeds door de bossen, eucalyptus meestal, heerlijke geuren ! Vooral dieren vielen ons op vandaag, van paarden, tot koeien met de poten in het water om verkoeling te vinden waarschijnlijk.. Hagedissen, tot ... en dat tot onze grote ergernis, n gedode (met kogel door de jagers) everzwijn-familie, de zeug met drie biggetjes ! We werden der stil van... Poesen, honden, en vanavond n massa meeuwen !
Ontmoetingen, nogmaals op deze camino, iets na t middaguur, we waren al n beetje 'kapot'.. we lopen n dorpje uit, n opa kwam net terug uit zn boomgaard met 4 rijpe perziken (abricot, als je t precies wil weten), en we zagen hem denken... recht op ons af, en hij gaf ons, lachend, de 2 mooiste, de 2 sappigste.. hij glunderde van contentement.. k kan je verzekeren dat ze smaakten... volgens ons had die man zn hemel verdiend..
Net voordien waren we gestopt voor n cola'tje in n onooglijk dorpje, op t terras zat iemand aandachtig naar ons gebabbel te luisteren, en sprak ons aan in onvervalst Noord-Brabants, hij kwam uit Eindhoven en begeleidde met de camper zijn vrouw, die op de camino Primitivo zat, vertrokken van bij haar thuis, al meer dan 2 maand onderweg.. hij noemde zichzelf 'lui', reed dus van camping tot camping, en zorgde dat zijn vrouw alleen maar 'stappen' moest ! En plots, in t midden van ons gesprek, werden we weer aangesproken met de woorden 'wat vind je van mn fiets?' (in gebroken Spaans-Nederlands..) n Batavus ! Bleek t n Spaanse te zijn, die getrouwd was met n Nederlander, en die hier al jaren woonde.. Ze had uit Holland haar vent, ... en haar Batavus meegebracht !
Ontmoetingen ja, de 4 jonge Duitsertjes kwamen ons ineens tegen in Cadavedo.. gisteren waren ze nog doorgestapt toen wij stopten in Santa Marina, ze zouden nog n 7-tal km doen.. En vandaag kwamen we ze dus tegen, na 11 km ! En dan kwamen ze nog uit de verkeerde richting. Ze hadden geen slaapplaats gevonden, en waren dus maar 'ergens' op t strand, in open lucht gaan slapen !
En toen we wilden slapen gaan... wie slaapt er in de kamers naast ons? Jaja de 4 Duitse broers en zus... Na 2 nachten onder de blote hemel slapen,, vonden ze het eens nodig........
Temperatuur : morgen 13°- middag 20° - avond 23° (ganse dag betrokken , 's avons onweer)
Een dagje langs de zee oplopen, zo hadden we het ons voorgesteld .. maar t begon al gauw, op en af weer, telkens 100 m hoogteverschil, maar steeds door de bossen, eucalyptus meestal, heerlijke geuren ! Vooral dieren vielen ons op vandaag, van paarden, tot koeien met de poten in het water om verkoeling te vinden waarschijnlijk.. Hagedissen, tot ... en dat tot onze grote ergernis, n gedode (met kogel door de jagers) everzwijn-familie, de zeug met drie biggetjes ! We werden der stil van... Poesen, honden, en vanavond n massa meeuwen !
Ontmoetingen, nogmaals op deze camino, iets na t middaguur, we waren al n beetje 'kapot'.. we lopen n dorpje uit, n opa kwam net terug uit zn boomgaard met 4 rijpe perziken (abricot, als je t precies wil weten), en we zagen hem denken... recht op ons af, en hij gaf ons, lachend, de 2 mooiste, de 2 sappigste.. hij glunderde van contentement.. k kan je verzekeren dat ze smaakten... volgens ons had die man zn hemel verdiend..
Net voordien waren we gestopt voor n cola'tje in n onooglijk dorpje, op t terras zat iemand aandachtig naar ons gebabbel te luisteren, en sprak ons aan in onvervalst Noord-Brabants, hij kwam uit Eindhoven en begeleidde met de camper zijn vrouw, die op de camino Primitivo zat, vertrokken van bij haar thuis, al meer dan 2 maand onderweg.. hij noemde zichzelf 'lui', reed dus van camping tot camping, en zorgde dat zijn vrouw alleen maar 'stappen' moest ! En plots, in t midden van ons gesprek, werden we weer aangesproken met de woorden 'wat vind je van mn fiets?' (in gebroken Spaans-Nederlands..) n Batavus ! Bleek t n Spaanse te zijn, die getrouwd was met n Nederlander, en die hier al jaren woonde.. Ze had uit Holland haar vent, ... en haar Batavus meegebracht !
Ontmoetingen ja, de 4 jonge Duitsertjes kwamen ons ineens tegen in Cadavedo.. gisteren waren ze nog doorgestapt toen wij stopten in Santa Marina, ze zouden nog n 7-tal km doen.. En vandaag kwamen we ze dus tegen, na 11 km ! En dan kwamen ze nog uit de verkeerde richting. Ze hadden geen slaapplaats gevonden, en waren dus maar 'ergens' op t strand, in open lucht gaan slapen !
En toen we wilden slapen gaan... wie slaapt er in de kamers naast ons? Jaja de 4 Duitse broers en zus... Na 2 nachten onder de blote hemel slapen,, vonden ze het eens nodig........
Op papier zou t n mooie etappe zijn, zonder noemenswaardige moeilijkheden .. geen bergen vandaag meer, want we stappen langs de kust op. Maar.... t was steeds door de bossen stappen, wondermooi weliswaar maar t was steeds zakken tot aan het beekje, en weer terug omhoog, minstens 10 keer vandaag... Je kon ook de asfaltweg volgen, maar dat ligt niet in onze aard, de camino is de camino, en zo proberen we hem te doen ! Voor het eerst zagen we ook in de diepte de zee liggen, n 1,5 km van ons af, t geeft n ander gevoel natuurlijk, in het groen stappen, met links van je de uitlopers van het gebergte, en rechts de Cantabrische Zee (t zuidelijk deel van de Golf van Biskaje).. Nog te ver om er in te springen, maar hopelijk komt er dat nog van. t Was dus weer zwaar vandaag, maar de uitzichten verlichten dat ruimschoots. Ook het feit dat we vandaag eens kozen voor n hostal ipv n albergue (er is er trouwens geen hier in de buurt. Overnachting in n kamer met 2 gelijkvloerse bedden, en desayuno (ontbijt) inbegrepen, voor 15⬠per persoon hier in pensión Prada, en pelgrimsmenu kunnen we vanavond ook nog krijgen.
Maar wat ons de 2 laatste dagen opviel : praktisch niemand draagt hier de zo karakteristieke schelp op zijn mochila (rugzak)! Waarom, we weten t ook nog niet en proberen het uit te vissen.
Ontmoetingen dus : gisteren kennis gemaakt met n koppel van de Faroer-eilanden, jaja dat eiland tussen Engeland en IJsland, dat tot Denemarken behoort. En deze morgen heeft Malou haar goed hart nog ns laten zien door n alleen stappend Poolse dametje te tro sten, die zo'n heimwee had naar haar 2 zonen, dat ze de camino erg gaat inkorten, en zich met de trein tot op 100km van Santiago zal laten brengen..
Inderdaad t is niet alleen stappen dat we doen, aan alles wat er bijkomt en rondhangt kun je jezelf ook optrekken als je wat mindere stapmomenten zijn, en die zijn er, geloof me...
Op papier zou t n mooie etappe zijn, zonder noemenswaardige moeilijkheden .. geen bergen vandaag meer, want we stappen langs de kust op. Maar.... t was steeds door de bossen stappen, wondermooi weliswaar maar t was steeds zakken tot aan het beekje, en weer terug omhoog, minstens 10 keer vandaag... Je kon ook de asfaltweg volgen, maar dat ligt niet in onze aard, de camino is de camino, en zo proberen we hem te doen ! Voor het eerst zagen we ook in de diepte de zee liggen, n 1,5 km van ons af, t geeft n ander gevoel natuurlijk, in het groen stappen, met links van je de uitlopers van het gebergte, en rechts de Cantabrische Zee (t zuidelijk deel van de Golf van Biskaje).. Nog te ver om er in te springen, maar hopelijk komt er dat nog van. t Was dus weer zwaar vandaag, maar de uitzichten verlichten dat ruimschoots. Ook het feit dat we vandaag eens kozen voor n hostal ipv n albergue (er is er trouwens geen hier in de buurt. Overnachting in n kamer met 2 gelijkvloerse bedden, en desayuno (ontbijt) inbegrepen, voor 15⬠per persoon hier in pensión Prada, en pelgrimsmenu kunnen we vanavond ook nog krijgen.
Maar wat ons de 2 laatste dagen opviel : praktisch niemand draagt hier de zo karakteristieke schelp op zijn mochila (rugzak)! Waarom, we weten t ook nog niet en proberen het uit te vissen.
Ontmoetingen dus : gisteren kennis gemaakt met n koppel van de Faroer-eilanden, jaja dat eiland tussen Engeland en IJsland, dat tot Denemarken behoort. En deze morgen heeft Malou haar goed hart nog ns laten zien door n alleen stappend Poolse dametje te tro sten, die zo'n heimwee had naar haar 2 zonen, dat ze de camino erg gaat inkorten, en zich met de trein tot op 100km van Santiago zal laten brengen..
Inderdaad t is niet alleen stappen dat we doen, aan alles wat er bijkomt en rondhangt kun je jezelf ook optrekken als je wat mindere stapmomenten zijn, en die zijn er, geloof me...
Temperatuur : morgen 15°- middag 19° - avond 18° (regen gans de dag !)
We zouden de zee zien vandaag ! We zagen ze maar heel effekens ! Voor t eerst sinds we hier zijn was t erg betrokken vanmorgen, heel lichte motregen zelfs, t deerde ons zelfs niet het eerste uur, de regenkap wel over de rugzak getrokken. Tot buiten de stad, want eens in t bos begon het zo stevig te vallen, dat we onze poncho's moesten aandoen, en ze zijn de ganse dag niet meer uit geweest. De hitte van vorige week maakte de tocht zwaar, maar toch nog liever dat, dan deze regen, want... poncho of geen poncho, je bent toch nat, tot op je 7e vel, zowel van de regen als van de zweet... Bij warm weer is de was zo droog, maar probeer dat maar ns bij dit weer ?..
Temperatuur : morgen 12°- middag 21° - avond 21° (mistig 's morgens en bewolkt gans de dag)
We beëindigden gisteren dus onze Camino de San Salvador in Oviedo, namen uitgebreid afscheid vanmorgen van Rosa, Javier en José, die vanaf daar nog wat vakantie gaan houden, maar er op stonden om ons uit te wuiven.. zeer sympathiek !.. We maakten al afspraken voor t geval ze in België komen, of wij in Barcelona !
Vanuit de albergue, nog even voorbij de Catedral , om de overgang te maken naar de Camino del Norte. We zijn de enigen die dit doen, ofwel stopte men hier, ofwel zocht men de aansluiting naar de Camino Primitivo.. Het werd dus een lange, eentonige 30 km, zonder enige pelgrimsontmoeting. De onderweg was t ook niet fameus, veel asfaltweg, en eigenlijk niks te zien, temeer omdat in de stilaan lager wordende heuvels, de ochtendmist bleef hangen. Bewegwijzering zo en zo, niet wat we gewend waren, maar missen was eigenlijk zo goed als onmogelijk.
Avilés bereikten we dus, en... dus ook bijna de kust, dat zal voor morgen zijn.. Intussen zitten we in albergue Pedro Solis, 56 plaatsen, bijna volledig volzet om 16u00.. t zal dus ook weer n 'volle' camino worden vanaf morge. Maar vermits ons gezegde is, dat alles zich oplost op de camino, zal dàt ook wel in orde komen.
Intussen gedoucht, de was gedaan (enfin Malou dan toch voor wat dit laatste betreft), en nu proberen wat etensvoorraad voor morgen te gaan zoeken in de stad, en terwijl ergens n pelgrimsmenu proberen te vinden.
Avilés is op t eerste zicht n industriestad, ontstaan aan de brede monding van de Ria Avilés, zodat de visserij hier natuurlijk ook hoogtij viert. We gaan ook proberen de oude stad te bezoeken, de moeite waard schijnt t.
Morgen hopen we voor t eerst de zee te zien. Na t hooggebergte van de afgelopen dagen zal dat welgekomen zijn.
We beseffen ineens dat we gestart zijn in León op 700m (dacht k), over de Alto de Tusa van bijna 1600m ge'kropen' zijn, en morgen op zeeniveau zullen zitten !
De berichten van gisteren bleven dus wat ze waren, de albergue van Mieres bleef ook vandaag gesloten. Dus moesten er 34 km gestapt worden zonder kan om ergens te slapen.. dus we namen in Pola de Lena de trein om 06u40.
Maar eerst nog ns terug naar gisteravond : we gingen nog n avondwandeling doen, op zoek naar wat eten.. wat rondgelopen, tot n Pola de Lenar-dametje ons de weg wees naar n tapasbar.. en wie zat daar, het Spaanse koppel Javier en Rosa... ze lieten ons meegenieten van hun tapas, vele soorten typische streekkazen.. lekkerrrrrr... cerveza erbij, en dan bestelden wij nog n schotel mer chorizo, lomo, enz.. lang en fijn gebabbeld intussen, tot aan de tafel langs ons, een oud dametje rechtstond, 92 jaar bleek ze te zijn.. ze had onze conversatie in t Engels gevolgd, en begon n gesprek met ons.. ze was geboren in St Jans Molenbeek, en woonde hier al,sinds 1840.... en fier dat ze was dat ze nog Frans en Nederlands kon spreken.. op korte tijd wist ze ons te vertellen waar ze overal appartementen had in Spanje, en terloops zei ze ons schalks dat ze eigenlijk niets wist hoe rijk ze was ! Van ontmoetingen gesproken op de camino !
Na die late avond, en die vroege treinrit, begonnen we in Mieres te stappen, op,ons eigen tempo, geen mooie tocht deze keer (en dan was het 'treinstuk' nog eentoniger schijnt t. Eerst langs de asfaltweg, daarna toch enkele 'heuvels' om u tegen te zeggen. Het eindpunt van deze Camino de San Salvador bereikten we kort na de middag : Oviedo ! Een grote stad, waar we meteen naar de albergue El Salvador gingen, die deel uitmaakt van het diocesaan seminarie.. n kamer voor ons 2 ! n privacy die we sinds lang al niet meer kennen. Gauw gedoucht , en naar de Catredal del Salvador, waar we mits aankoop van onze Salvadorana (soort diploma dat bewijst dat we de Camino de San Salvador gestapt hebben).. Die Salvadorana hadden we gemakshalve al in de Albergue gekocht.. Betalen om de Catedral binnen te gaan, maar nee, toen het juffrouwtje ons onschuldig, van niets wetend gezicht zag, mochten we 'for free' binnen. Prachtige kathedraal met dito Cámara Santa, echt het bezoeken waard !
Vanavond nemen we afscheid van iedereen die deze camino stapte, al de Spanjaarden, want die gaan weer terug werken. Met 1 koppel hebben we afgesproken om samen iets gaan te eten, en ze zullen ons de specialiteit va de streek leren kennen, schijnt t. We kijken er naar uit,
En morgen, gaan we de verbinding maken met de Camino del Norte, we stappen naa Aviles, 28 km.. en we zullen zien wat de Spaanse Noordkust ons brengt !
