CAMINO de SAN SALVADOR + CAMINO del NORTE 2017

Koud vanmorgen, brrrrrr... maar geen regen, dus we waren content toen we startten.. maar n vreselijk stuk om t beginnen, 3à4 km langs de zeer drukke baan naar A Coruña, maar voor de rest, n fantastisch mooie etappe. Een heel ander landschap dan de vorige dagen : eerst nog wat de traditionele dorpjes met de verlaten huizen, de koeienvlaaien in de straten, de blaffende aan ketting liggende honden, de slapende katten, en weiden, nog ns weiden... eigenlijk nog de landbouwzone dus... maar stilaan begonnen die maïsvelden, aardappelveldjes over te gaan in 'niets'velden... maar zoveel mooier, eerst de klassieke eucalyptusbossen, die onze neuzen weer open deden gaan en dan afwisselend, sparren- en dennenbossen. En dan, op n bepaald ogenblik, waanden we ons op de Mechelse Heide, alles in bloei... We vergaten daardoor de zwaarte van het terrein... tot k plots, iets voelde, n gevoel dat k nog nooit tijdens t wandelen had. Bij de eerste rust-eet-stop bleek k n blaar op mn klein teentje te hebben.. nu begrijp ik wat Malou elke keer, vanaf de eerste dag meemaakt !

De ondergrond vandaag ook heel verscheiden, eerst dus die asfaltwegen, dan bospaden, en op de 'Mechelse heide' werden het keien, en ganse rots-schotsen eigenlijk. Maar wondermooi !

Omdat het te ver was voor ons om tot de (volgens de boekjes) voorziene slaapplaats te gaan, stopten we na 26 km in Roxica, n albergue waar men moet reserveren. 11 plaatsen zijn er hier, natuurlijk zijn wij de enige buitenlanders, want voor de rest is het hier Duitse invasie. Sympathieke jungle Leuten en n dametje dat haar rugzak niet draagt, maar, op n wagentje voortrekt. Buiten deze herberg, 3 verlaten huizen, en enkele (waarschijnlijk) bewoonde boerderijtjes .. Dat maakt dat hier niks, maar dan ook niks te vinden is. We eten dus vanavond in deze albergue de pelgrimsmenu, en als we morgenvroeg iets te eten willen hebben, en voor onderweg.... ja, u raadt het al, alles draait hier ronde deze albergue.

Nu we t toch over Duitsers hebben, sedert de 1e dag kwamen we n jong stelletje tegen, 3 broers en 1 zus, echte hippies, maar doodgoeie knuppels die zeer vriendelijk waren. Maar echte gipsy's, zonder zorgen, kaarten en voorbereidingen kennen ze niet, ze plukken de dag. Als we hun verwittigen, let op, hier verder gaan heeft geen zin, want je vind geen albergue meer, was t antwoord steeds 'wir sehen...' 's Anderdaags komen we ze dan terug tegen, heel onverwacht, en dan is t, wir haben im Wald geschlafen, of am Meer ! .. Maar t blijven lieve goeie knullen. Tot.. we ze enkele dagen niet meer zagen, van de aardbol verdwenen... Gisteren komen ze plots weer de albergue binnen, met z'n 2en.. Knuffels voor Malou... en waar is de rest van de familie ? .. n heel verhaal : bij t naderen van Ribadeo, 4 dagen geleden zie je met n half oog de 600m (!) lange brug om de stad te bereiken. Maar ze hebben het gepresteerd die te missen, en n 'andere' camino op te gaan, naar t binnenland toe, weer geen betaalbare slaapplaats gevonden, en dus weer maar ns in t bos geslapen in n hangmat, maar in de regen ! Slot van t verhaal, 2 broers haakten uitgeput af, en namen de autobus naar Frankfurt (31u rijden !). De 2 overigen zullen dus doorgaan tot Santiago.. k weet niet of uit ons verhaal blijkt dat we met ze inzitten? Maar gisteren vroegen ze nog n beetje hulp : of ze mn gsm ns mochten gebruiken om 'muttie' te laten weten dat het nog goed met hun ging ! Ruwe gipsy's maar toch met n klein hartje !

03-09-2017 om 17:51 geschreven door vandelaer edith