In de albergue van Roxica, nog ontbijt genomen, 2 tostados met mantequillia ((boter) en aardbeiengelei, grote tas zwarte koffie... nog 2 bananen voor onderweg meegekregen, en op stap ! Weer langs de grote weg, asfalt ! Bah, geef ons maar de bospaden !
Alhoewel t geen echt klimmen was, ging t toch n 5-tal km naar omhoog, om het hoogste punt van deze Camino del Norte te bereiken 710 m ! ..
En dan ging t steeds bergaf, langs weer ns onooglijke dorpjes.. nog gauw n koffietje meegepikt aan 1, om via het meer, met zn ontelbare kikkers, Sobrado de Monxes te bereiken. De albergue waar we naar toe wilden, het cisterciënzerklooster van Santa Maria de Sobrado, hoefden we niet te zoeken, zo indrukwekkend staken de 2 kerktorens boven het stadje uit. Tot onze grote verbazing kwamen wij als eersten toe, en moesten tot 12u00 wachten tot de deuren opengingen. 120 bedden zijn er hier, verdeeld over n 5-tal dormitorios, erg donkere slaapkamers, met erg kleine ramen, in feite zoals je je n oud klooster kunt voorstellen. En oud is t, van in de 10e eeuw, enkele keren vernield, maar zoals één van de paters ons vertelde, door de orde van de heilige Benedictus overgenomen. De restauratie is volop bezig. Eigenlijk zijn wij trappisten vertelde hij ook nog, en wist dat de abdij van Orval, de grootste abdij in België was...
Ons gedoucht, en dan hadden we de keuze, van half 2 tot half 5 in t klooster blijven, of naar buiten, want in die tijd werd t klooster gesloten naar binnen en naar buiten. Wij dan maar naar t dorpsplein, n tinto de verano, n paella en n bocadillo ..
Vooraf nog in de parochiekerk naar de mis geweest, en straks worden we uitgenodigd om 19u00 om de vespers mee te maken, en om 21u00 het avondgebed.. We zullen kiezen voor de vespers.
Is wel wat speciaals, als pelgrim verblijven in n klooster.. is eigenlijk ook het enige 'godsdienstige' dat we konden meemaken op deze Camino del Norte.
Seffens gaan we ook nog ns n rondleiding meemaken in t klooster, maar eerst zorgen dat we etensvoorraad kunnen indoen voor morgen.
Morgen gaan we naar Arzua, en aansluiten op de Camino Frances.. Eigenlijk huiveren we nu al van de gedachte wat we gaan meemaken : de stroom pelgrims groeit immers steeds aan, en vanaf morgen zal het massa-pelgrimage zijn..
We treuren echter niet, Santiago komt steeds nader, en we zullen onze eigen camino blijven stappen.
Koud vanmorgen, brrrrrr... maar geen regen, dus we waren content toen we startten.. maar n vreselijk stuk om t beginnen, 3à4 km langs de zeer drukke baan naar A Coruña, maar voor de rest, n fantastisch mooie etappe. Een heel ander landschap dan de vorige dagen : eerst nog wat de traditionele dorpjes met de verlaten huizen, de koeienvlaaien in de straten, de blaffende aan ketting liggende honden, de slapende katten, en weiden, nog ns weiden... eigenlijk nog de landbouwzone dus... maar stilaan begonnen die maïsvelden, aardappelveldjes over te gaan in 'niets'velden... maar zoveel mooier, eerst de klassieke eucalyptusbossen, die onze neuzen weer open deden gaan en dan afwisselend, sparren- en dennenbossen. En dan, op n bepaald ogenblik, waanden we ons op de Mechelse Heide, alles in bloei... We vergaten daardoor de zwaarte van het terrein... tot k plots, iets voelde, n gevoel dat k nog nooit tijdens t wandelen had. Bij de eerste rust-eet-stop bleek k n blaar op mn klein teentje te hebben.. nu begrijp ik wat Malou elke keer, vanaf de eerste dag meemaakt !
De ondergrond vandaag ook heel verscheiden, eerst dus die asfaltwegen, dan bospaden, en op de 'Mechelse heide' werden het keien, en ganse rots-schotsen eigenlijk. Maar wondermooi !
Omdat het te ver was voor ons om tot de (volgens de boekjes) voorziene slaapplaats te gaan, stopten we na 26 km in Roxica, n albergue waar men moet reserveren. 11 plaatsen zijn er hier, natuurlijk zijn wij de enige buitenlanders, want voor de rest is het hier Duitse invasie. Sympathieke jungle Leuten en n dametje dat haar rugzak niet draagt, maar, op n wagentje voortrekt. Buiten deze herberg, 3 verlaten huizen, en enkele (waarschijnlijk) bewoonde boerderijtjes .. Dat maakt dat hier niks, maar dan ook niks te vinden is. We eten dus vanavond in deze albergue de pelgrimsmenu, en als we morgenvroeg iets te eten willen hebben, en voor onderweg.... ja, u raadt het al, alles draait hier ronde deze albergue.
Nu we t toch over Duitsers hebben, sedert de 1e dag kwamen we n jong stelletje tegen, 3 broers en 1 zus, echte hippies, maar doodgoeie knuppels die zeer vriendelijk waren. Maar echte gipsy's, zonder zorgen, kaarten en voorbereidingen kennen ze niet, ze plukken de dag. Als we hun verwittigen, let op, hier verder gaan heeft geen zin, want je vind geen albergue meer, was t antwoord steeds 'wir sehen...' 's Anderdaags komen we ze dan terug tegen, heel onverwacht, en dan is t, wir haben im Wald geschlafen, of am Meer ! .. Maar t blijven lieve goeie knullen. Tot.. we ze enkele dagen niet meer zagen, van de aardbol verdwenen... Gisteren komen ze plots weer de albergue binnen, met z'n 2en.. Knuffels voor Malou... en waar is de rest van de familie ? .. n heel verhaal : bij t naderen van Ribadeo, 4 dagen geleden zie je met n half oog de 600m (!) lange brug om de stad te bereiken. Maar ze hebben het gepresteerd die te missen, en n 'andere' camino op te gaan, naar t binnenland toe, weer geen betaalbare slaapplaats gevonden, en dus weer maar ns in t bos geslapen in n hangmat, maar in de regen ! Slot van t verhaal, 2 broers haakten uitgeput af, en namen de autobus naar Frankfurt (31u rijden !). De 2 overigen zullen dus doorgaan tot Santiago.. k weet niet of uit ons verhaal blijkt dat we met ze inzitten? Maar gisteren vroegen ze nog n beetje hulp : of ze mn gsm ns mochten gebruiken om 'muttie' te laten weten dat het nog goed met hun ging ! Ruwe gipsy's maar toch met n klein hartje !
Morgen gaat onze tocht naar Sobrado dos Monxes, 17 km, waar we zullen overnachten in n klooster, we kijken er alvast naar uit. Hopelijk kunnen we daar eens wat camino-sfeer opsnuiven... Morgen bereiken we, na enkele km ook het hoogste punt van de Camino del Norte, 710 m. En vlak daarna verlaten we de provincie Lugo, en stappen de provincie A Coruña binnen.
Nog even naar gisterenavond. We wilden in Vilalba bij de feesten, ergens n menu peregrino gaan eten, maar weinig te vinden. We kwamen langs de Torre de los Andrade (15e eeuw), die nu deel uitmaakt van het Parador-hotel. De Paradors maken deel uit van de chiqueste en duurste hotelketen van Spanje, altijd gevestigd in mooie oude kastelen, kloosters enz.. Malou herinnerde zich dat ze in de Paradors altijd n mooie stempel hebben voor in ons prlgrimsboekje. Dus naar binnen, en ons als pelgrim voorgesteld.... geen probleem die stempel, en wij ons terwijl te goed gedaan aan het prachtig interieur van dit oud kasteel. Tot ons oog erop viel dat je er zowaar n pelgrimsmenu kunt krijgen, mits voorlegging van je stempelboekje! De keuze was gauw gemaakt, om 20u30 was ons tafeltje gereserveerd, tussen al die andere afgeborstelde hotelgasten, die de beste wijnen lieten aanrukken bij hun 5-gangen-menu. Voor ons werd het n zeer lekkere insalata mista, n visschotel voor Malou met gekookte aardappelen, en voor mezelf kalfsvlees met patatas bravas, en als dessert, tarta de quesa met rode bosvruchten. Alles opgediend op de mooiste borden, kraakwit tafellinnen, en Parador-bestek.. 15 de man, onze tafelburen betaalden het tienvoud denken we. We hadden wel wat bekijks... Maar mooi om ns mee te maken..
Vanmorgen was t n plezier om op stap te gaan, heldere lucht, makkelijk parcours, licht golvend, met bijna geen hoogteverschillen.
We stapten over n prachtige oude brug bij Saa, waar de Camino Real over loopt. In Alba keken we onze ogen uit t lijf bij t kerkje van San Xoan, met zn neogotisch kerkhof. De siertorentjes met filigrein (k zou eerder zeggen tierlantijntjes) zijn zeer karakteristiek voor dit deel van Galicië.
Hier in Baamonde zijn we gehuisvest in n zeer goed onderhouden albergue met 94(!) bedden, 50 ervan zijn bezet... er is 1 pelgrim van +-50 jaar, zn dochter van 12 jaar (!) en voor de rest allemaal jongeren tussen 18 en 25 jaar.. Maar geen probleem voor ons en ook niet voor de jeugd, we worden zeer gerespecteerd door al de jongeren (Spanjaarden, Duitsers, Russen, Oekraïners, Amerikanen...) we hebben de indruk dat we hun aan hun ouders (of beter gezegd grootouders) doen denken.
We bereikten vandaag ook de laatste 100 km tot Santiago, de km-paal met aanduiding 99,994km staat hier op 100m van onze albergue...
Voor morgen stellen de boekjes n traject van 43 km voor, veel te veel voor ons, daarom kappen we het in 2, n eerste stuk tot Roxica 26km en voor overmorgen 17.
Als we dat overleven, want het is nogal heuvelachtig, dan ligt Santiago bij wijze van spreken, aan onze voeten !
We houden eraan, ook langs deze weg, het allerbeste te wensen aan onze vriend Alex Stulens, die vanaf aanstaande zondag aan zijn eerste camino begint ! Als we ons niet vergissen, de Camino Portugues vanuit Tui ! Alex, we zullen graag je ervaringen horen binnenkort.. Buen camino Alex !
t Was weer van dat deze morgen, vanaf t vertrek : regen ! Poncho's op, en weg voor n korte etappe. Tot 10u00 motregen, daarna opklaringen, en vanaf middag flauwe zonneschijn. We lieten het niet aan ons hart komen, want hier in Galicië, en meer bepaald in de provincie Lugo, kom je terecht in een eerder vlak landschap met weiden, en nog ns weiden, afgeboord met de zo specifieke muurtjes in natuursteen.. nu en dan ns n heuveltje, kinderspel ten opzichte van wat we de afgelopen dagen en weken overwonnen. (We beginnen eigenlijk n beetje fier op ons eigen te worden.) Koeien en paarden, niet te tellen soms, landbouw en veeteelt vieren hier hoogtij. Volgens de boekjes noemt men dat hier 'Terra Chá', n hoogvlakte van +-500m. De dorpen rijgen zich aan mekaar, maar als we niet beter wisten, zouden we zeggen dat de meesten, spookdorpen zijn. Buiten de koeienvlaaien, die ook al niet meer bewegen, totaal geen beweging in de straten, behalve van de katten en honden, waarvan de meesten loslopend zijn ! Maar wat ons hier aanstaat, is de rust waarin je kunt stappen, met paadjes tussen die weiden, en nu en dan eens door n eucalyptus-bos. De stappende jeugd vindt dat maar niks, want van de 20 stappers (want pelgrims kan k de meesten niet noemen) stapten ze met 15 langs de hoofdweg, over de asfalt, niks te zien, buiten razende auto's... maar, naar t schijnt was t 2 (!) km korter.
We bereikten Vilalba in de vroege namiddag, en we dachten eerst dat men hier zo blij was ons te zien, want we werden verwelkomd met tientallen kanonschoten.. bleek dat we terecht gekomen waren, net achter de processie ter ere van San Ramón e Santa María. Festas noemen ze dat hier, van 24 augustus tot 4 september ! ! ! Maar zolang gaan we zeker niet blijven. t Moet n groot feest zijn, want de bisschop van Lugo liep hier ook rond. En afgeborsteld dat de plaatselijken hier rondlopen, n Spaans modeshow bijna ! Nu zijn de 'wereldse' feesten bezig, n soort kermis met braderie, maar met nog veel meer drankstandjes. t Zal deze avond volle bak zijn vrezen we.
n Bezoekje gebracht aan de Santa Maria-kerk.. n tinto verano op n terrasje, en deze avond proberen iets typisch Galisisch te gaan eten.
Je begint te voelen dat Santiago voor t grijpen valt, enfin, morgen onderweg bereiken we de laatste 100km. Straks nog ns uitvissen hoe we de laatste week zullen stappen, n kwestie van de steeds groter wordende massa in de albergues wat te ontlopen !
En... morgen 1 september zullen we meer denken dan anders, aan onze kleinkinderen, want hun boekentas zal nu al wel klaarstaan !
We wisten dat t vandaag waarschijnlijk de laatste zware dag zou worden op onze camino, stijgen van 80 m tot 600m over 26 km verspreid. Maar dat t extra zwaar werd door de weersomstandigheden, en daar bovenop door de vele tegenstrijdigheden onderweg, dat was niet ingecalculeerd !
Gans de vorige nacht hadden we de regen op t dak gehoord, heimelijk hopende dat alles uitgevallen zou zijn.... ijdele hoop bleek t om 7 uur.. t kwam met bakken op ons neer, oude (Spaanse) wijven zelfs.. poncho's weer op voor gans de dag, en als er iets is dat ik haat...
Vanuit Lourenza, was t onmiddellijk naar omhoog, van 50 naar 250m op 1km (20% als k goed kan rekenen ! En dan downhills naar Mondoñedo, waar we na 8km n eerste koffie-stop maakten bij de bar 'Rei de Tartas'. De kathedraal van Santa Maria even bewonderd, en weer op weg... En daar begon de eerste 'tegenstrijdigheid'.. Ineens 2 routes, één naar links, en één naar rechts ? De camino principale of de camino complementario? .. Ons gezond verstand zei, neem de principale, maar n vriendelijk oud Spaans heertje duidde ons er op dat we de complementario moesten nemen.. Waarom weten we niet, maar we geloofden hem : bleek dat we de 'gemakkelijkere' maar 'langere' weg namen. 2 km langer, maar met minder steile hellingen, goed gekozen dus... Intussen gutste het nog over ons heen, en het bleef stijgen.. toen we aan km 12 kwamen stopte er plots n tegenligger bij ons, kaartje afgeven voor n albergue voor morgen, en vermits onze kaart niet meer overeenstemde met wat we aan t stappen waren, vroeg k langs mn neus weg, hoeveel km t nog was tot Abadín ?.. Siete (7) was t antwoord, wij blij dat we de complementario gekozen hadden natuurlijk. t Bleef zwaar bergop gaan, en toen die 7 km voorbij waren, vroeg k aan n toevallige voorbijganger hoever t nog was, want we dachten er te zijn ! Ontgoocheling alom, toen die ons 'ocho' (8) zei, terwijl wij dachten er al te zijn !!! Zware km's werden het toen nog, de aanhoudende regen en de ontgoocheling deden nog meer pijn in onze kop dan aan onze voeten. Maar we geraakten er toch wel hoor, de eerste albergue in Gontan dan maar 'stoer' voorbijgegaan, en nog 1 km doorgebeten, zodat we met ons gat in de boter konden vallen in de privé-albergue in Abadín , waar we de mooiste albergue van gans onze camino ontdekten : zeer proper, zeer veel plaats, privé-kamer, wasmachine, droogkast, gratis koffie, ruime keuken ter beschikking, zeer goede uitleg over het vervolg van de camino... in één woord : perfect. Zo perfect zelfs, dat we (enfin Malou toch) vanavond zelf gaan koken. Onze menu : primero - insalata mista, dan potaje (welke weet k nog niet), plato principal : espagetti !
Mozes zou zeggen : hier ga ik mn tent opslaan, en enkele dagen blijven, maar de camino roept, en vermits we volgende week woensdag Santiago willen bereiken ....
Terwijl het thuis, naar t schijnt, lekker warm is, is t hier allesbehalve ! Om 5u vanmorgen werden we wakker van de regenvlagen, en vreesden t ergste. Toen we vertrokken was t miezerig, dus de regenkap op de rugzak, en na n uurtjes ging de mist over in motregen, zodat de poncho's weer moesten opgedaan.. We zitten immers in Galicië, het grootste regengat van Spanje.. En voor de rest van de dag was t n spelletje tussen ons en de regen, poncho op, poncho af enz..
We zitten intussen ook weer in een berggebied, een beetje te vergelijken met onze Ardennen, of misschien toch beter de Vogezen, en, met steile hellingen. De helft van de etappe was bergop, van zeeniveau tot 400m terug naar beneden, en zo n drietal keer. Weliswaar prachtig in de eucalyptus-bossen.. heerlijke geuren !
De laatste helling was er eigenlijk teveel aan, na meer dan 25 km kruipt dat niet in je kleren, maar in je voeten, kuiten, billen, enfin gans je body.
Rechtstreeks naar de albergue dus, maar onze ontgoocheling was groot : 'cerrado' hing er op de deur, en n telefoonnummer erbij, dat was alles.. 4 keer dat nummer gebeld, maar t was 'onbereikbaar' verstond k met mn weinige Spaanse kennis.. Malou kon er niet mee lachen... Rechtsomkeer, de eerste de beste bar in, na enkele taal-misverstanden heen en weer, verstonden we dat de albergue gesloten was wegens bedluizen (!!!!!).. Malou kreeg het nog moeilijker, maar na n tinto de verano nam de barhoudster ons mee in haar auto, en bracht ons 500 m steil bergop verder naar n tijdelijke albergue ... Op onze vraag waarom er niet op ons telefoontje geantwoord werd, kwam er het kort antwoord : t was siësta !!! En dat is dus España !
Als dank voor de goede hulp gaan we er deze avond eten... we zijn de enige gasten, de keuze van de menu is ook eenvoudig, als voorgerecht mejillones (mosselen op zn Spaans natuurlijk), n 20 tal, in halve schaal, maar groot en vooral lekker ! en als hoofdgerecht , n reuze kotelet ! .. eerlijke gewone kost... en als afsluiter n chupito ! hierbas, n heerlijk Spaans drankje op basis van kruiden...
En slapen zullen we, snurkers of niet !
En vermits er in dit vergeten boerengat, vandaag geen wifi te vinden is, zal t even wachten zijn op ons verhaal.
We wisten dat t vandaag waarschijnlijk de laatste zware dag zou worden op onze camino, stijgen van 80 m tot 600m over 26 km verspreid. Maar dat t extra zwaar werd door de weersomstandigheden, en daar bovenop door de vele tegenstrijdigheden onderweg, dat was niet ingecalculeerd !
Gans de vorige nacht hadden we de regen op t dak gehoord, heimelijk hopende dat alles uitgevallen zou zijn.... ijdele hoop bleek t om 7 uur.. t kwam met bakken op ons neer, oude (Spaanse) wijven zelfs.. poncho's weer op voor gans de dag, en als er iets is dat ik haat...
Vanuit Lourenza, was t onmiddellijk naar omhoog, van 50 naar 250m op 1km (20% als k goed kan rekenen ! En dan downhills naar Mondoñedo, waar we na 8km n eerste koffie-stop maakten bij de bar 'Rei de Tartas'. De kathedraal van Santa Maria even bewonderd, en weer op weg... En daar begon de eerste 'tegenstrijdigheid'.. Ineens 2 routes, één naar links, en één naar rechts ? De camino principale of de camino complementario? .. Ons gezond verstand zei, neem de principale, maar n vriendelijk oud Spaans heertje duidde ons er op dat we de complementario moesten nemen.. Waarom weten we niet, maar we geloofden hem : bleek dat we de 'gemakkelijkere' maar 'langere' weg namen. 2 km langer, maar met minder steile hellingen, goed gekozen dus... Intussen gutste het nog over ons heen, en het bleef stijgen.. toen we aan km 12 kwamen stopte er plots n tegenligger bij ons, kaartje afgeven voor n albergue voor morgen, en vermits onze kaart niet meer overeenstemde met wat we aan t stappen waren, vroeg k langs mn neus weg, hoeveel km t nog was tot Abadín ?.. Siete (7) was t antwoord, wij blij dat we de complementario gekozen hadden natuurlijk. t Bleef zwaar bergop gaan, en toen die 7 km voorbij waren, vroeg k aan n toevallige voorbijganger hoever t nog was, want we dachten er te zijn ! Ontgoocheling alom, toen die ons 'ocho' (8) zei, terwijl wij dachten er al te zijn !!! Zware km's werden het toen nog, de aanhoudende regen en de ontgoocheling deden nog meer pijn in onze kop dan aan onze voeten. Maar we geraakten er toch wel hoor, de eerste albergue in Gontan dan maar 'stoer' voorbijgegaan, en nog 1 km doorgebeten, zodat we met ons gat in de boter konden vallen in de privé-albergue in Abadín , waar we de mooiste albergue van gans onze camino ontdekten : zeer proper, zeer veel plaats, privé-kamer, wasmachine, droogkast, gratis koffie, ruime keuken ter beschikking, zeer goede uitleg over het vervolg van de camino... in één woord : perfect. Zo perfect zelfs, dat we (enfin Malou toch) vanavond zelf gaan koken. Onze menu : primero - insalata mista, dan potaje (welke weet k nog niet), plato principal : espagetti !
Mozes zou zeggen : hier ga ik mn tent opslaan, en enkele dagen blijven, maar de camino roept, en vermits we volgende week woensdag Santiago willen bereiken ....
Er waren 2 wegen om de tocht van vandaag te doen, via t binnenland (Brul, Tol en Barres) 21,6km of langs de kust via Tapia de Casariego tussen de 25 en 26 km volgens de boekjes. Toen gisterenavond een volleerde Italiaans pelgrim aan t uitleggen was hoe monotoon de korte route was, en hoe mooi de langere, was mijn keuze gauw gemaakt.. maar we zijn met 2, en dus begon mijn overredingsbabbel al tijdens t eten. 5 km meer of minder is meer dan n uur verschil natuurlijk, en vermits Malou het tamelijk zwaar heeft.....
Vanmorgen dus bij zonsopgang op weg, we zaten gauw in open veld, niet zo'n zwaar parcours, na 6 km (in Porcia) was de tweesprong.. kiezen voor kort of lang. En Malou heeft gekozen, voor de langere en mooiere tocht, en ze heeft t zich niet beklaagd. Vanaf Tapia, de mooiste vergezichten op de stranden, de rotsmassieven en de zee. We konden aan de verleiding niet weerstaan om even op t strand te gaan stappen en aan zo'n strandbarretje ons middageten te doen : bruin brood met overgebleven kippenpoten van gisteren, en mosterd die Malou opdiepte uit haar rugzak. Nog zo'n 5 à 6 km gestapt, steeds naar rechts kijkend naar de golven die klotsten tegen de rotsen. En dan werden het nog n 8-tal km over eenzaam landelijk wegen tot de brug over de Rio del Eo om Ribadeo te kunnen instappen. Brug zeggen we, jawel 600 m lang. En plots stonden we in Galicië ! Asturië was verleden tijd, en werd het even wennen aan de wegaanduidingen.. op de tegeltjes in Asturië wordt de richting aangeduid door het punt waar de stralen van de schelp samen komen.. En hier in Galicië is t net omgekeerd, je moet de stralen van de schelp volgen om de juiste richting te kennen... Echt, t is even wennen.i
Ribadeo ligt aan de breedste riviermonding van gans de Golf van Biskaje, en ligt aan de linkeroever van de Ria del Eo. t Werd n beetje zoeken om de albergue te vinden, maar voor t eerst voelden we er ons niet thuis, 12 bedden opgesteld in 2 donkere kille ruimtes.. We waren er gans alleen, en niet zinnens te blijven.. tot er ineens n uitbater van n hostal toevallig(?!?!) ons vertelde dat we goedkoop terecht konden in zijn Hostal Galicia.. n beetje duurder, nog 5 afgeboden op de prijs, om n kamer met douche op de 1e verdieping te hebben. Intussen met de bazin onderhandeld, en 5 betaald om onze was te doen en te drogen, want door de regenbuien van de vorige 2 dagen, werd onze natte boel steeds zwaarder in onze rugzak...
Inkopen gedaan om de dag van morgen goed door te komen, t wordt n zware, 30 km met terug klimmen van zeeniveau tot +400m... We trekken nu t binnenland in, weg van de zee.. nog 201 km tot Santiago.. en we hebben er al 286 op onze teller staan !
