Ik weet het zeker Wij horen bij elkaar Het is nu al meer dan een jaar Sinds die dag weet ik echt Dat dit is waar ik voor vecht Ik hoop dat wij voor altijd bij elkaar blijven Mijn liefde voor jou is niet te beschrijven Voor jou durf ik alles op te geven Omdat het waard is met jou te leven Wij zijn gewoon voor elkaar gemaakt Jouw woorden en daden hebben mij geraakt Er is geen dag meer dat ik zonder jou wil of kan Jij bent en blijft voor altijd mijn man
In jouw ogen lees ik soms verdriet, wanhoop en eenzaamheid. Ik zie hoe je tevergeefs tegen die tranen vecht. Dan zou ik je willen helpen.
In jouw ogen zie ik soms ook liefde, vreugde, hoop en geluk. Dan lachen ze en kijken ze me blij aan. Dan ben ik dolgelukkig.
Jouw ogen zijn soms dromerig, ver weg, afwezig. Waar ben je dan? Wat gaat er dan om in je hoofd? Ik kan je dan niet volgen in de verre reizen die je ogen om beurt droevig of blij maken.
Ik hou van je ogen, want ik kan er je leven in lezen. Ik hou van je leven, want het is toch zò mooi. Ik hou van jou, omdat ik je leven mag delen.
Verlangen, liefde, hoop op een toekomst Ik schrijf eenvoudig neer wat nu in mij opkomt Als ik mijn ogen sluit, voel ik jou in mijn armen Jij hebt mijn hart weten te verwarmen Onze liefde is zo puur Je bent het beste en mooiste geschenk uit de natuur Onze liefde is zo puur En onze band is zo warm als vuur
Heb me lief, heb me voor altijd lief Je krijgt mijn hart cadeau 't Is geen droom Het is iets moois en ongewoon
Nooit meer alleen Sinds de dag dat jij verscheen Nooit meer verdwaald Twijfels zijn achterhaald Nooit meer alleen Wat er ook gebeurt, we slaan er ons doorheen
Het lijkt wel toverkracht Maar ooit dan komt een nacht Dan dooft ons laaiend vuur Maar 'k ben niet bang Want onze liefde is zó puur
Ik wil met jou niet naar de bios Ik wil met jou niet naar een café En als je naar de disco wil, wil ik niet met je mee! Ik wil met jou niet ergens winkelen Ik wil met jou niet naar de stad Ik wil met jou niet vier dagen wandelen Of met je fietsen op één of ander pad..
Nee, ik wil niet met jou uitgaan al ben jij een leuke man. Ik wil niet met jou uitgaan, ik wil thuiskomen bij jou!
Ik wil met jou niet naar "Six Flags Europe" of naar "Walibi Flevoland" Ik wil met jou niet skiën in de sneeuw Ik wil met jou niet liggen aan het strand. Ik wil met jou geen land bezeilen of met de auto naar een ver oord. Ik wil met jou niet naar het zuiden vliegen of naar Oost of West of Noord..
Nee, ik wil niet met jou uitgaan al ben jij een leuke man. Ik wil niet met jou uitgaan, ik wil thuiskomen bij jou!
Laat anderen maar verder zoeken Laat anderen maar verder gaan Laat ze maar backpacken in Australië Laat ze gaan reizen naar de maan!
Het is niet dat ik al deze dingen niet met je wil doen of delen. Het is alleen dat wat ik verlang veel simpelder en niet zoveel gevraagd is...
Uit de grond van mijn hart zeg ik wat ik voel Ik weet dat het soms verkeerd is wat ik denk of voel In andermans ogen en gedachten dan toch En dat ik daarmee mensen verdriet aandoe Maar één ding moet jij weten...
Uit de grond van mijn hart zeg ik je hier en nu: IK HOU VAN JOU !
En wat er ook gebeurt... Ik zal dat altijd blijven doen... Voor eeuwig en 3 dagen! XXX
Door allerlei omstandigheden is het ons niet gegund of gelukt om onder één dak te blijven samenwonen. Als ik je nu zie, dan doet dat steeds weer deugd. Maar het telkens weer afscheid nemen doet pijn en valt me bijzonder zwaar.
Vroeger zei men wel eens dat 1 dag 24 uren telt en dat 1 uur 60 minuten telt en 1 minuut 60 seconden telt. Maar niemand zei me ooit dat 1 seconde zonder jou een eeuwigheid duurt.
Ik blijf hopen dat we ooit weer één zullen zijn, al is het dan met 2 thuizen. Dat we weer elke dag van elkaars gezelschap zullen kunnen genieten en samen kunnen blijven... voor eeuwig en 3 dagen...
Alles is gebroken Alles is kapot De scherven liggen her en der Wat valt er nog te redden?
Niks, helemaal niks meer, Maar toch doet het me verdriet en enorm veel pijn Jij slaat op de vlucht En ook al is er niets meer tussen ons Ik blijf hier gebroken achter Zonder jou zal niks meer hetzelfde zijn
Ik vraag me af of er nog iets te redden valt? Valt deze schade nog te herstellen? Of is dit echt het eind?
Misschien een klein beetje magie Een klein beetje hoop En een scheutje vertrouwen En dit recept is klaar
Ach, ik hou mezelf voor de gek Na wat er nu is gebeurd, valt er gewoon niks meer te herstellen
Omwille van tijdsgebrek verscheen er effe niks in mijn blogje. Maar eergisteren zou ik dit nog hebben geschreven:
ik draai mijn handen open maar ik hoef niet te kijken naar wat je me hebt gegeven
ik weet precies wat ik nu moet doen deze keer komt het er echt op aan het allerlaatste spel dat wij ooit zullen spelen en alleen ik maak nog kans om mee te gaan
het is nu of nooit ,alles of niets,ik ga met je mee voor eeuwig en altijd het is zwart of wit of ik win of verlies als ik nu niet kies raak ik je zeker ,zeker kwijt
jouw kaarten lagen open voor mij om ze te lezen ik laat je nu de mijne zien
het is nu of nooit alles of niets voor eeuwig en altijd voor altijd, altijd,altijd als ik nu niet kies verlies ik je zeker
Ik hou van jou Voor nu en altijd Mijn hart en ziel willen je nooit meer kwijt Ik heb je lief, mijn hele leven lang Want ik hoor bij jou Met alles wat ik ben, kies ik vandaag voor jou Dwars door de zee van tijd breng ik je de eeuwigheid Ik hoor bij jou. Al zijn de golven nog zo hoog De liefde sleept ons er doorheen Ik voelde het nog nooit zo sterk als nu Ik hoor bij jou Zelfs als mijn hart ooit stopt behoort het toe aan jou Aan jou en jou alleen Wil nergens anders heen Ik hoor bij jou Ik hou van jou
Maar nog geen dag later lagen al mijn dromen en mijn zo mooi voorgestelde toekomst aan flarden Niets bleef er meer over van wat we samen zouden opbouwen
Maar zoals ze zeggen Ieder einde heeft een nieuw begin Vergeef het me, maar momenteel geloof ik daar niet echt meer in...
Niet rooskleurig het licht van mijn feiten: een handvol dode mussen en geen vogel in zicht. Toch hoor ik hem zingen, de lijster, voorbode van de zoveelste lente in mijn leven en prompt steekt de hoop zijn zoveelste kop op.
Telkens denk ik weer Dieper zinken kan nu niet meer Bij elke grote tegenslag Hopen dat het nu beter mag
Hopen doe ik keer op keer Maar de waarheid doet zon zeer Hopen dat het beter wordt Lijkt een droom die nooit uitkomt
Toch moet ik blijven hopen Want zonder hoop is er geen leven Leven voor de mooie momenten
Samen komen we erdoor En lopen we niet op een dood spoor Samen zullen we er komen En samen zullen we verder gaan met dromen Samen gaan we al het slechte vergeten Zodat we niks meer weten Samen kunnen we alles aan En samen hebben we nog een lange weg te gaan
zoek me niet je vindt toch enkel gebroken woorden tussen het puin van de stilte die muren bouwt om me heen
en zie me niet in de ogen er zijn slechts gedoofde blikken alsof verdriet net als de dood mijn kijken heeft gebroken
ik zoek mezelf wel tussen wat nog rest van mij nu ik me steeds weer verwond aan de scherven waarin ik brak
dus kijk niet naar mij je ziet toch maar gebroken dromen waarin het ideaal spiegelbeeld van de mensen die 'zogezegd' van me hielden of houden uiteen spat in duizenden roodgekleurde scherven
Een stukje uit een prachtig nummer van Bon Jovi Voor een héél speciaal iemand
If you told me to cry for you I could If you told me to die for you I would Take a look at my face There's no price I won't pay To say these words to you
I will love you, baby - Always And I'll be there forever and a day - Always I'll be there till the stars don't shine Till the heavens burst and The words don't rhyme And I know when I die, you'll be on my mind And I'll love you - Always
Intussen alweer 2 weken aan het werk en de rust thuis is teruggekeerd. Op het werk daarentegen zou ik niet weten waar ik eerst moet aan beginnen. Maar één ding per keer en we komen er wel door. Waar een wil is, is een weg...
Ik las vorige week een artikel: 'Die eerste liefde...' Er wordt algemeen aangenomen dat oude liefde niet roest en dat je die eerste verliefdheid nooit meer vergeet, hoe je leven verder ook uitdraait. En dat kan ik best aannemen. Het is een nieuwe ervaring en meestal ook nogal overweldigend, voor de meesten onder ons dan toch. Een psycholoog aan een Nederlandse Universiteit die al jaren onderzoek verricht naar de ontwikkeling van romantische relaties stelt in dat artikel 'dat het aangaan en overeind proberen te houden van een eerste echte partnerrelatie een heel indrukwekkende ervaring is.' Tot dusver kan ik hem volgen. Maar dan gaat hij verder: ' Ze bepaalt ook voor een groot stuk wat we verwachten van toekomstige relaties.' Beginnen we dan niet aan een relatie met het idee dat die blijvend is?? Dat we iemand hebben gevonden die ons een speciaal gevoel geeft en waarmee we verder willen?? OK, toegegeven. Het loopt wel eens fout, ook bij mij. Maar als je aan een relatie begint, ga je toch niet denken: 'Het is maar voor even. Misschien kan ik er wel iets uit leren voor een volgende relatie.' ? Ach, ieder zal er wel het zijne van denken. Maar ik laat me leiden door mijn gevoel en niet zozeer door mijn verstand en al helemaal niet door het idee van anderen over die relatie. Want als ik dat deed, dan zou ik voor meerdere mensen de rest van mijn leven alleen slijten. Maar ik ben en blijf van de mening dat een mens niet gemaakt is om alleen te zijn.
Intussen heb ik me ook het boek ADHD-medicatie - Medische Megablunder van Fernand Haesbrouck aangeschaft. Mijn zoontje neemt Rilatine, het zogezegde 'wondermiddel' tegen de ziekte van deze tijd: ADHD. Maar ikzelf heb er altijd mijn bedenkingen bij gehad. Ik wil mijn zoontje niet 'platspuiten', omdat hij mooi in de rij zou lopen zoals de andere kinderen. Fernand Haesbrouck is Apotheker, KU Leuven. Sinds 1970 is hij apotheker in psychiatrische ziekenhuizen en hij gaat nog een stap verder. Op de achterflap van het boek staat te lezen dat de actieve stof in Rilatine (en Concerta) een cocaïneproduct is waarvan de amfetaminewerking psychotisch maakt. Het boek zou o.a. aantonen dat het chronisch gebruik van stimulantia ook een prijs heeft... wat ik best wel wil geloven. Meer hierover later...
Mijn vakantie zit er bijna op. Zou eigenlijk beschaamd moeten zijn om te zeggen dat ik er bijna naar uitkijk om terug aan de slag te gaan. Maar in een nieuw samengesteld gezien met 4 kids (7, 9, 11 en 13 jaar) is het niet zo evident om een vakantie-programma te kunnen samenstellen waar iedereen aan zijn trekken komt en iedereen zich kan in vinden. We hadden de kids zelf vooraf gevraagd wat ze tijdens die 2 weken echt wel es zouden willen doen. We hebben geprobeerd om daar zoveel mogelijk rekening mee te houden, om daarna vol trots onze planning voor te stellen.
Wat blijkt? Onze planning, waarbij we rekening hadden gehouden met iedereen en waar we toch ook wel wat tijd hadden ingestoken, werd met de grond gelijk gemaakt. 'Pffft! Dat is voor kleine kinderen.' , 'Zeg, ik ben wel al zo oud. Wat kan ik daar nog gaan doen?' of nog 'Is dat interessant? Amai!'. Met als gevolg: de planning in stukken gescheurd en de prullenmand in.
'Goed jongens, als er niks is wat jullie interesseert en onze planning bevalt jullie niet... dan geen probleem. We blijven gewoon 2 weken thuis.' Met het gekende gevolg natuurlijk: verveling alom en steeds weer de vraag: 'Gaan wij vandaag niks doen?' 'Nee kids, dat gaan we niet. Jullie hebben speelgoed in overvloed (zelfs te veel, véél te véél). Hou jullie hier maar bezig.'
Intussen zijn de 2 weken bijna om en krijgen we het verwijt naar ons hoofd geslingerd: 'Wij hebben wel niks gedaan deze vakantie hé. Wij hebben niks gehad aan deze vakantie.' 'Sorry kids, wij ook niet.'
Ik kan jullie vertellen dat we ons deze 2 weken heel anders hadden voorgesteld. Een lesje voor de toekomst zeker?
