Ben er een week tussenuit geweest. Effe vakantie genomen, effe relaxen... maar mijn gedachten waren nooit ver weg. Ik vraag me af wanneer dit zal slijten. Ik voel me zo klein en machteloos. Er is niks dat ik er kan aan doen... alleen maar wachten tot de tijd alle wonden heelt.
Plotseling klapt de deur voor je dicht, het voelt als een klap in je gezicht. Allerlei gedachten schieten door je heen, wat voelt dit toch gemeen.
De gevoelens van liefde en geluk zijn vervangen door diepe pijn en blijven een hele tijd stuk. Je voelt je vervreemd en alleen, je gedachten zijn van streek en kunnen nergens heen.
Trillende handen en een langzaam kloppend hart, wat je nu ook doet, je voelt je leeg en behoorlijk verward. Het zal een tijd lang je gevoel bederven, want verlaten worden is toch een vorm van sterven...
Jij hebt me iets gegeven Iets dat me heel dierbaar is. Iets dat heel diep in me zat Maar waarvan ik het bestaan vergat.
Ik voelde me echt een vrouw Met emoties die ik nooit eerder had ervaren. Ik was gelukkig en straalde. Ik kon weer lachen Je gaf me iets dierbaars, een herinnering die ik voor altijd zal bewaren.
Nobody knows Nobody knows but me That I sometimes cry If I could pretend that I'm asleep When my tears start to fall I peek out from behind these walls I think nobody knows Nobody knows no
Nobody likes Nobody likes to lose their inner voice The one I used to hear before my life Made a choice But I think nobody knows No no Nobody knows No
Baby Oh the secret's safe with me There's nowhere else in the world that I could ever be And baby don't it feel like I'm all alone Who's gonna be there after the last angel has flown And I've lost my way back home I think nobody knows no I said nobody knows Nobody cares
It's win or lose not how you play the game And the road to darkness has a way Of always knowing my name But I think nobody knows No no Nobody knows no no no no
Baby Oh the secret's safe with me There's nowhere else in the world that I could ever be And baby don't it feel like I'm all alone Who's gonna be there after the last angel has flown And I've lost my way back home And oh no no no no Nobody knows No no no no no no
Tomorrow I'll be there my friend I'll wake up and start all over again When everybody else is gone No no no
Nobody knows Nobody knows the rhythem of my heart The way I do when I'm lying in the dark And the world is asleep I think nobody knows Nobody knows Nobody knows but me Me
Ik loop tegen de muur op en het doet pijn. Maar het lijkt steeds harder te zijn, ook al vind ik het niet fijn. Ik word helemaal gek in mijn hoofd. En mijn lichaam is door al die troep verdoofd. Help me nu... Zeg iets tegen me. Hoe kom ik hier uit? Wat je ook zegt, het maakt niet uit. Al praat je over koetjes en kalfjes. Stel me gewoon gerust, want op dit geweld is mijn lichaam niet berust.
Misschien kom ik morgen nog wel vlug iets schrijven, maar zoniet zullen jullie het een weekje zonder mij moeten stellen. Ik vertrek zondagnacht en zal pas volgende week maandagnacht terugkeren. Een weekje tot rust komen... hoop ik. Ik wens jullie een fijne week toe !!!
Dit gedicht kreeg ik van jpxBaby in mijn gastenboek op Netlog. Thanks voor de bemoedigende woorden!
Er zijn momenten in je leven, die kan je aan niemand beschrijven. Er zijn momenten in je leven, waarop je alles weg ziet drijven.
Op zo'n moment voel jij je zo alleen, je denkt:"Ik heb niemand meer om me heen". Ga dan terug naar je innerlijke kracht, en je leven heeft opnieuw weer pracht.
Alles komt dan op zijn pootjes terecht, en je denkt:"Mijn leven is nog lang niet zo slecht". Ook al zit het dan soms tegen, het leven gaat nu eenmaal niet over steeds dezelfde wegen.
Maar vergeet nooit, je leert hiervan, en je blijft die wegen volgen totdat je ze begrijpen kan. Ook al is het een moeilijke en harde les af en toe, en blijf je je afvragen:"Wat is het dat ik fout doe"
Neem van mij aan, daar heeft het niets mee te maken, maar je innerlijke probeert dan orde te stellen op zaken. Probeer er daarom van te leren en het te begrijpen, en je leven zal er alleen maar door rijpen.
Ga verder met het nemen en geven, want alles is een les van het leven...
Zwijgend zit ik voor me uit te turen, mijn gedachten maken overuren. Huilend met een prop in mijn keel. Het wordt me allemaal even iets teveel.
Allerlei gedachtes die in mijn hoofd maar blijven binnendringen, wist ik maar hoe ik ze kon bedwingen. Waarom doet 't leven nu toch zo'n zeer? Waarom ben ik al weken mezelf niet meer?
Wat is er toch in hemelsnaam met me aan de hand? Het lijkt wel of ik van de top in de afgrond ben beland. Dit gevoel is de afgelopen weken beetje bij beetje bij me naar binnengeslopen. En ik blijf steeds maar op verbetering hopen.
Soms weet ik niet eens meer een reden voor mijn bestaan en moet ik vechten voor de kracht om ermee om te kunnen gaan. Ik wil zo graag weer de wijde wereld in. Maar met zo'n gevoel heeft dat gewoon geen enkele zin.
Voorlopig zal het ook nog wel even zo blijven. Dus kan ik nu maar beter stoppen met schrijven.
Eenzaam en verlaten schrijf ik deze woorden op papier. Ik wil je omhelzen, maar je bent niet hier. Als ik terugblik op onze tijd samen, voel ik me ongelukkig voor het heden. Ik zie een flits van jou en mij, zo verliefd en gelukkig, maar het mocht niet duren.
Nooit gedacht dat onze liefde stuk zou gaan, maar toch wilde jij je eigen weg inslaan. Echter op 1 ding had ik me niet bedacht, mijn hart houdt meer van jou dan verwacht. Ik leefde al een tijdje met een muur om me heen, en jij kwam daar doorheen. Nu die muur dan eindelijk is afgebroken, blijkt ook mijn hart te zijn gebroken.
Hier zit ik dan helemaal alleen, zonder jouw aanwezigheid om me heen. Misschien moet ik proberen je te vergeten. Maar ik besef dat dat onmogelijk is, want elke dag voel ik weer dat gemis. Ik wist niet dat het zo'n pijn zou doen toen jij me verliet.
Met mijn ogen open of dicht, iedere keer nog zie ik jouw gezicht. Hoor nog steeds jouw stem en je lieve lach. Je hebt me verlaten en ik voel de pijn nog elke dag. Hoe kon ik zo stom zijn? Waarom was ik zo naïef? Nu zit ik hier met mijn verdriet, omdat ik dacht dat jij echt van me hield. Dacht ik soms dat ik alles zomaar kon vergeten? Ik had toch beter moeten weten.
Nu moet ik proberen door te gaan, maar ik kan het niet, daarvoor voel ik nog teveel verdriet. In mijn hart alleen nog maar de vreselijke pijn, omdat ik zo graag weer bij jou zou willen zijn. Dat ik nog steeds van je hou is mij nu wel duidelijk, maar voor jou waarschijnlijk onbegrijpelijk. Ik besef heel goed dat je me veel verdriet hebt gedaan en dat ik nooit meer aan je zijde zal staan.
Ik ben je nu voor altijd kwijt en daarvan heb ik heel veel spijt. Alleen met spijt kan je liefde helaas niet terugwinnen, daarom voel ik die extra pijn vanbinnen. Ik was ervan overtuigd dat je van mij de liefde kreeg zoals het hoorde en ik weet zeker dat mijn hart alleen aan jou toebehoorde. Mijn liefde voor jou is nog steeds niet voorbij, al is er geen hoop meer voor mij.
Graag had ik mijn hart aan je willen geven en je willen laten zien en voelen hoeveel ik van je hou. Mij verlaten was misschien één van de grootste fouten uit je leven. Ik ril, ik voel me beven. Allle nachten zijn zo koel en kil. Nee, dat is niet wat ik in mijn verdere toekomst wil. Dat ik me groot hou, is alleen maar schijn, want een leven zonder jou lijkt voor mij het einde van mijn leven te zijn !
Het wordt tijd dat ik afscheid neem van het verleden, want het maakt me kapot. De vragen die ik me stel zullen voor altijd onbeantwoord blijven. Maar ik moet verder met mijn leven...
Zoetje, het is voorbij, wat zal ik je missen! Het doet zo'n zeer dat je zo moest beslissen. De momenten met jou waren de mooiste van mijn leven. Het doet verschrikkelijk pijn om die op te moeten geven. De vraag blijft waarom mij dit moest overkomen, een leven met jou, daarvan zat ik al te dromen. Waarom was elke seconde met jou zo perfect, waarom veroorzaak jij zo'n ongekend effect? Een effect op mijn leven waarbij ik mij totaal verlies, een effect waarbij ik jou boven de hele wereld verkies. Voor mij blijft het altijd een gegeven, voor jou had ik mijn leven willen geven. Onze liefde was volgens mij niet te overtreffen, we pasten beter bij elkaar dan jij ooit zal beseffen. Met jou had ik verder willen leven, maar het is me helaas niet gegeven. Zoetje, ik zal je helaas moeten laten gaan, want jij kiest voor een ander bestaan. Met ongekende smart geef ik al dit moois uit handen, maar mijn vuur voor jou zal altijd blijven branden. Want voor altijd heb je een plekje in mijn hart veroverd, voor altijd ben ik door jouw tederheid betoverd.
Tranen lopen over mijn wangen, tranen van verdriet. Ik wil naar mijn liefste, maar hij is er niet. Hij heeft me verlaten; ik ben nu moederziel alleen. Kan mijn tranen niet bedwingen, ben toch niet van steen. Huilen zal ik, tot ik ben leeggehuild. Moegestreden, uitverdriet en uitgepruilt. Mijn tranen zijn opgedroogd, vaak voordat ik verzoop. Gelukkig maar, het leven geeft weer hoop. Tranen lopen over mijn wangen, tranen van verdriet. Ik kijk naar een nieuw liefje, maar zie hem nog niet.
Waarom kan ik je niet vergeten en blijf ik van je bezeten? Continu denk ik aan jou en weet ik stilletjes dat ik nog van je hou. Elke keer als ik een man tegenkom, draait mijn hart dat gevoel weer om. Wat moet je doen als je je hart niet kan geven, omdat het bij iemand anders is gebleven? Steeds vaker ben ik de wanhoop nabij, hoewel er nog hoop is voor mij. Ik wil niet alleen blijven in dit leven, maar zonder jou is het eigenlijk om het even...
Die vraag spookt steeds door mijn hoofd Al die mooie dingen die je had beloofd Plots was 't over... Stom! Ik wist 't eigenlijk wel Pijn en verdriet Waarom jij... die me plots in de steek liet
Liefde dat is wat ik voelde Jij wist precies wat ik bedoelde Maar jij wilde me niet begrijpen Ik kon je hart blijkbaar niet bereiken Nu zit ik hier met mijn verdriet en pijn Omdat jij besloot niet langer bij mij te willen zijn!
Als ik mijn ogen sluit, dan denk ik aan jou Ik voel een rilling.... Is het de kou? De kou van alleen zijn, zonder jou Waarom wilde jij niet? 't Doet me pijn en 't kost me veel verdriet De liefde tussen ons... iets wat jij niet ziet!
In gedachte zie ik nog hoe je naar me lachte Die lach is nu over Niks meer... 't doet zeer!
Ik geloofde in ons Ik geloofde in de liefde Ik geloofde in jou ! Nu sta ik hier, alleen in de kou
Elke avond zit ik te wachten Waarom eigenlijk? Het is over en gedaan Al mijn energie heb ik in je gestoken Waarom???
Waarom nog langer wachten? Waarom nog steeds dat sprankeltje hoop? Waarom denken dat je nog terug zou komen? Waarom? Je doet me zoveel verdriet Waarom?? Omdat jij geen toekomst in ons ziet !
k Wil je liefst meteen vergeten Dit doet niemand mij nog aan En ik kan het nu wel weten Sprookjes hebben nooit bestaan
Elke dag leek wel vakantie En de zon scheen meer dan ooit Was er dan een keertje ruzie Alles viel weer in de plooi
Veel te mooi, Veel te mooi Veel te mooi, Veel te mooi
Van alles wat je mij beloofde Blijft er niets meer overeind Enkel brieven Enkel woorden vaak van spijt Geen kasteel, geen kooi Houden ons nog tesamen Je ging met stille trom Jij met de noorderzon Veel te mooi
Je zou mij toch steeds beschermen Voor jou liet ik anderen staan Maar nu hoor ik andere stemmen En dat laat zijn sporen na
Nee, ik wil niet langer vechten Zoals sneeuw tegen de dooi En je zal het nog vaak zeggen Je hebt mijn dromen weggegooid
Nee, je hoeft niet om te kijken Je denkt waarschijnlijk niet eens meer aan me Je bent me misschien wel al vergeten Elke dag opnieuw komen de tranen me in de ogen Nooit meer jouw warme armen om me heen En troostende woordjes zoals 'Ik laat je nooit meer alleen'
Laat mij maar staren En vergeet me vooral niet te negeren Want negeren doet pijn, weet je Negeren doet veel meer pijn dan vergeten zijn...
Die grote liefde die niet kon zijn Je liet haar gaan maar niet zonder pijn Je zag haar nooit of nooit meer weer Maar als ik naar een ander kijkt Die enigszins op jou gelijkt Dan doet de wonde telkens weer een beetje pijn
Wat je diep treft doet eeuwig pijn t Mag nog zo lang geleden zijn Een kwetsend woord, een groot verdriet Wat je diep treft, vergeet je niet
Je heb één seconde nodig om iemand op te merken. Je hebt één minuut nodig om iemand bijzonder te vinden. Je hebt één uur nodig om hem in te schatten en te waarderen, Je hebt één dag nodig om van iemand te gaan houden. Maar je hebt een héél leven nodig om die één iemand te vergeten...
Zit nu achter mijn computer te dromen Over hoe onze toekomst eruit had kunnen zien Zit te genieten van de gedachte aan de dingen die nog hadden moeten komen En de dingen die al zijn gebeurd
Heb je nu al een tijdje niet gezien, omdat jij het niet wou Telde de minuten, de uren, de dagen, de weken dat jij niet bij me was Miste jij me maar net zoveel als ik jou Kon ik maar aan je stem horen dat dat zo was
Ik merk dat ik niet slapen kan Dat eten moeilijk gaat Waarom kan je niet hier blijven dan? De hele nacht of tot 's avonds laat
Heerlijk genietend van elkaar Strelend door je haar Wat is toch eigenlijk het bezwaar? Maar ik weet dat het niet mogelijk is
Het is zo moeilijk voor mij Ze zeggen: je bent een sterke meid... maar toch zo snel gekwetst Was die moeilijke tijd maar al voorbij Dan kon ik verder met mijn leven en dan komt de rest vanzelf
In mijn dromen wil ik eigenlijk alles tegelijk En toch van elk moment genieten Met jou voelde ik me zo rijk Kon ik de wereld aan
Zit te denken aan onze eerste kus Zo lekker en vertrouwd Lekker warm en knus En toch zo spannend en benauwd
Dat is het gevoel dat jij me geeft Gevoelens die steeds sterker werden Wat zou het leven toch mooi kunnen zijn Ik kan alleen maar uitkijken naar de dag van morgen
Deze letters op papier aan het schrijven, hopende dat je deze woorden ooit leest. Je zult voor altijd in mijn gedachten blijven. Nimmer is er iemand in mijn leven geweest, die ik via een gedicht zou willen vertellen, welke band er tussen ons is. Iemand die ik graag zou willen bellen om te zeggen dat ik hem mis... Maar wat er ook gebeurt, ik zal er altijd voor je zijn!
Ik begin met een gelukkig gedicht, maar eindig met een ongelukkig gezicht. Eindeloos varen mijn gedachten, een herinnering schiet me te boven waarin we beide lachten. Een traan over mijn wang, en ik vraag me af: waarom hield ik me niet in bedwang? Een gemis aan jou en nu is het om jouw liefde dat ik rouw. Ik plaatste je in mijn hart, terwijl jij nu om mijn innerlijke pijn lacht. Je hebt me kapot gemaakt, en gekrenkt..barst mijn hoofd.. terwijl mijn hartje niet was verdoofd. De pijn heeft me bezeten.. waarbij mijn hartslag werd gemeten. Mijn engel, waarom moet liefde zo moeilijk zijn? Nu zit mijn hart gevangen, als in een mijn. Ik voel de pijn nog steeds, op het moment dat je mij verliet en sindsdien, zijn het alleen maar dagen met veel verdriet. Eindeloos zit ik te denken... huilend klap ik dicht, en voel de klap steeds opnieuw in mijn gezicht.
Een stil moment laat me denken aan die lieve vent die je was. Ik voel de pijn, die mij doet beseffen, niet bij jou te kunnen zijn. Lopend in het park, zijn mijn gedachtes ver.. Ik hoor een kindje, haar gehuil. Denkend aan mijn dromen.. en ik vraag me af, wanneer ze uit zullen komen.
Weer denk ik aan jou, diegene die mijn hart brak.. In mijn ogen was het alsof je een mes in mijn hart stak.. Een jongen met gevoel, dat was je in mijn ogen.. Een jongen zonder gevoel, was je toen je mijn hart had gebroken... Op zoek naar mijn gebroken stukken, en tegelijkertijd vraag ik me af, of het me ook zal lukken.. 'Je had mijn hart gestolen' waren jouw woorden.. Ik was je ideale vrouw, je 'ware'... Maar nooit gedacht, dat jouw woorden mij uit zouden moorden.. Het waren leugens, jouw leugens, die mijn hart deden opvrolijken.. De woorden die je zei: 'ik hou van jou' betekenden voor mij dat je mijn hart nooit breken zou.. Achteraf bleek dit een illusie, waarbij jij & ik zouden eindigen in een ruzie...
De manier waarop je naar me keek.. gaven mij het gevoel dat mijn hartje van jou bleek.. Weer huil ik om jouw gemis.. genesteld in je armen, de tijd samen met jou is wat ik erg mis.. Ik mis jou... nog steeds...
Ik sta op met pijn, want jij wil liever bij iemand anders zijn.. Ik begin de dag slecht.. tranen en verdriet, maar ik vecht! Huilend ga ik weer naar bed en zie het ongeluk, op mijn padje gelegd.. Weinigen kennen mij door en door, met een neppe glimlach.. aan de buitenkant.. maak ik daarmee een hechte band.. Niemand ziet dat ik in mijn hart schreeuw.. Mijn verdriet is wat het lot bepaalt, waardoor het geluk naar beneden is gedaald.. Weer huil ik en komen de tranen me in de ogen, maar ik glimlach en zo overleef ik iedere dag...
Jij die zei dat wij maatjes waren Jij die zei dat je om me gaf Jij die ineens niks meer met me te maken wilde hebben Jij die onze relatie, of wat er moest voor doorgaan, zomaar opgaf
Jij die het vuur uitblaast Jij die er niks meer om gaf Jij die mij verwijten naar mijn hoofd slingerde Jij die zei dat ik het mis had
Jij die mij als maatje wilde Jij die altijd lief praatte Jij die er voor me was Jij die dit alles ineens opgaf
Jij die veel voor mij betekent Jij die er nu ook al niet meer voor me bent Jij die mij zo nodig ook nog es pijn moest doen Jij die ik niet kwijt wilde
Jij die ik weer als maatje wil Jij die dat niet meer wil Jij die me laat huilen Jij die niet beseft wat je me aandoet
