Je kijkt me aan met een koele blik Het is voorbij Je houdt niet meer van me Is het echt waar..? Stelde jouw liefde voor mij niks voor? En ik had helemaal niks door..
In jouw ooit zo mooie ogen zie ik alleen nog haat Alle eerlijkheid die ik ooit voor waar hield, wordt vervangen door een ijskoude blik Geen traan, geen snik
Je pakt je spullen Je verdwijnt uit mijn leven Je hebt niks uit te leggen Ik loop snel langs je heen zonder een woord te zeggen
Vrijdag 29 juni staat in mijn geheugen gegrift. K. maakt zich 's ochtends nog es kwaad omdat hij het beu is dat ik steeds weer over dat afspraakje begin en hem vraag me te bewijzen dat het niet is gebeurd. Ik weet het niet, maar volgens mij voelde hij dat ik zou kunnen bewijzen dat dat afspraakje er wel degelijk was geweest en is hij gewoon gevlucht. Want die ochtend zei hij dat ik geen last meer van hem zou hebben en gaf me zijn huissleutel af. Ik wist niet waar ik het had; kon geen woord meer zeggen. Ik? De perfectie? De ideale? Zijn ware met wie hij de rest van zijn leven wou delen? Ik bleef ineens en totaal onverwachts alleen achter. Ik begreep er niks van...
Een paar uur later kreeg ik een bericht van hem waarin hij me zei dat ik de waarheid wou en de waarheid kreeg en waarin hij toegaf dat dat afspraakje er wel degelijk was geweest. Maar dat dat er nu niet meer toe deed, want dat het voorgoed uit was tussen ons. Mijn wereld stortte in. Hoe kon dat nu? Waarom??
Ik had nog een paar chatgesprekken met hem, maar die waren vrij vijandig. Hij maakte me uit voor alles wat lelijk was. Ineens was ik diegene die niks kon verdragen; waar niet mee te leven viel; die zou gewild hebben dat hij zijn familie en vrienden voor me liet vallen... Iets wat ik noopit had gevraagd. Van vandaag op morgen was ik van de ware gedegradeerd tot een mens waar niet mee te leven viel...
