Intussen alweer 2 weken aan het werk en de rust thuis is teruggekeerd. Op het werk daarentegen zou ik niet weten waar ik eerst moet aan beginnen. Maar één ding per keer en we komen er wel door. Waar een wil is, is een weg...
Ik las vorige week een artikel: 'Die eerste liefde...' Er wordt algemeen aangenomen dat oude liefde niet roest en dat je die eerste verliefdheid nooit meer vergeet, hoe je leven verder ook uitdraait. En dat kan ik best aannemen. Het is een nieuwe ervaring en meestal ook nogal overweldigend, voor de meesten onder ons dan toch. Een psycholoog aan een Nederlandse Universiteit die al jaren onderzoek verricht naar de ontwikkeling van romantische relaties stelt in dat artikel 'dat het aangaan en overeind proberen te houden van een eerste echte partnerrelatie een heel indrukwekkende ervaring is.' Tot dusver kan ik hem volgen. Maar dan gaat hij verder: ' Ze bepaalt ook voor een groot stuk wat we verwachten van toekomstige relaties.' Beginnen we dan niet aan een relatie met het idee dat die blijvend is?? Dat we iemand hebben gevonden die ons een speciaal gevoel geeft en waarmee we verder willen?? OK, toegegeven. Het loopt wel eens fout, ook bij mij. Maar als je aan een relatie begint, ga je toch niet denken: 'Het is maar voor even. Misschien kan ik er wel iets uit leren voor een volgende relatie.' ? Ach, ieder zal er wel het zijne van denken. Maar ik laat me leiden door mijn gevoel en niet zozeer door mijn verstand en al helemaal niet door het idee van anderen over die relatie. Want als ik dat deed, dan zou ik voor meerdere mensen de rest van mijn leven alleen slijten. Maar ik ben en blijf van de mening dat een mens niet gemaakt is om alleen te zijn.
Intussen heb ik me ook het boek ADHD-medicatie - Medische Megablunder van Fernand Haesbrouck aangeschaft. Mijn zoontje neemt Rilatine, het zogezegde 'wondermiddel' tegen de ziekte van deze tijd: ADHD. Maar ikzelf heb er altijd mijn bedenkingen bij gehad. Ik wil mijn zoontje niet 'platspuiten', omdat hij mooi in de rij zou lopen zoals de andere kinderen. Fernand Haesbrouck is Apotheker, KU Leuven. Sinds 1970 is hij apotheker in psychiatrische ziekenhuizen en hij gaat nog een stap verder. Op de achterflap van het boek staat te lezen dat de actieve stof in Rilatine (en Concerta) een cocaïneproduct is waarvan de amfetaminewerking psychotisch maakt. Het boek zou o.a. aantonen dat het chronisch gebruik van stimulantia ook een prijs heeft... wat ik best wel wil geloven. Meer hierover later...
Mijn vakantie zit er bijna op. Zou eigenlijk beschaamd moeten zijn om te zeggen dat ik er bijna naar uitkijk om terug aan de slag te gaan. Maar in een nieuw samengesteld gezien met 4 kids (7, 9, 11 en 13 jaar) is het niet zo evident om een vakantie-programma te kunnen samenstellen waar iedereen aan zijn trekken komt en iedereen zich kan in vinden. We hadden de kids zelf vooraf gevraagd wat ze tijdens die 2 weken echt wel es zouden willen doen. We hebben geprobeerd om daar zoveel mogelijk rekening mee te houden, om daarna vol trots onze planning voor te stellen.
Wat blijkt? Onze planning, waarbij we rekening hadden gehouden met iedereen en waar we toch ook wel wat tijd hadden ingestoken, werd met de grond gelijk gemaakt. 'Pffft! Dat is voor kleine kinderen.' , 'Zeg, ik ben wel al zo oud. Wat kan ik daar nog gaan doen?' of nog 'Is dat interessant? Amai!'. Met als gevolg: de planning in stukken gescheurd en de prullenmand in.
'Goed jongens, als er niks is wat jullie interesseert en onze planning bevalt jullie niet... dan geen probleem. We blijven gewoon 2 weken thuis.' Met het gekende gevolg natuurlijk: verveling alom en steeds weer de vraag: 'Gaan wij vandaag niks doen?' 'Nee kids, dat gaan we niet. Jullie hebben speelgoed in overvloed (zelfs te veel, véél te véél). Hou jullie hier maar bezig.'
Intussen zijn de 2 weken bijna om en krijgen we het verwijt naar ons hoofd geslingerd: 'Wij hebben wel niks gedaan deze vakantie hé. Wij hebben niks gehad aan deze vakantie.' 'Sorry kids, wij ook niet.'
Ik kan jullie vertellen dat we ons deze 2 weken heel anders hadden voorgesteld. Een lesje voor de toekomst zeker?
Ik was wat aan het surfen op internet om te zien wat er zoal te lezen viel over 'nieuw samengestelde gezinnen'... niet evident. Ik bedoel: de artikels vinden wel, maar effectief als een 'gezin' samenleven in een nieuw samengesteld gezin. Dat is andere koek. En toen viel ik op een artikel 'uw dochter heet voortaan Rilatine'.
Mijn zoontje heeft ADHD en als ik anderen soms bezig hoor, dan zouden ze hem gewoon 'platspuiten', als ik het zo lelijk mag uitdrukken. Omdat hij toch maar rustig en niet te actief zou zijn. Als sommigen het zouden aandurven, zouden ze hem wel in een dwangbuis durven steken. Ik ben zelf geen voorstander van Rilatine en al evenmin van andere medicijnen. En dan krijg ik soms van die opmerkingen 'geef hem ne valuim en hij zal wel kalm zijn'. Een kind moet toch de kans krijgen om kind te zijn, of niet? Alleszins, als hij bij mij is tijdens vakantieperiodes, dan krijgt hij geen Rilatine of andere medicatie. Dat was volgens de dokter niet nodig, voor zover zijn oordeel juist was natuurlijk. Want ik ben zelf geen dokter.
Ik kan er best inkomen dat het niet voor iedereen even makkelijk is om met hem om te gaan, gezien hij ook nog es een verwend karakter heeft. Maar ik heb zo het gevoel dat alle kinderen of toch bijna alle kinderen dat tegenwoordig hebben. Ze hebben allemaal een eigen willetje dat ze willen doordrijven. Ieder kind probeert zijn grenzen te verleggen en te tasten tot waar hij kan gaan, ook kinderen zonder ADHD. Dat zijn nu éénmaal kinderen.
Is het dan beter dat ze muisstil en zonder te bewegen in een hoekje van de zetel of de kamer wegkruipen? Is dat dan zoveel gezonder? Een kind moet toch 'leven'?
Of is dit alleen maar mijn mening en heb ik het dan zo verkeerd voor???
