Ik was gelukkig toen ik jou leerde kennen... En opeens werd alles grijs, toen de ellende voor me begon Je had een groot hart in het begin en een liefdevolle blik tot alles fout ging Je verliet me zonder aannemelijke reden Ik snap nog steeds niet waarom..Waarom? Ik zal het nooit vergeten...ineens was het voorbij Het was donker...geen licht meer te zien Als een blinde in een doolhof kon ik niet zien waar ik heen ging Er is een einde van de tunnel.... alleen zie ik het licht nog niet Ik moet zonder jou kunnen leven, maar je weet dat ik het daar niet makkelijk mee heb Wat heb ik jou ooit misdaan?Waarom deed je me zo'n pijn? Dit was mijn laaste vraag die ik aan jou wou stellen... De volledige waarheid en waarom??
En iedereen zegt wel: kop op, je komt er wel weer bovenop, je bent veel meer waard dan hem. En ik weet dat het allemaal goed bedoeld is wat ze zeggen Ik heb een serieuze slag gekregen, moet overeind zien te geraken en verder met mijn leven. En mijn echte vrienden helpen me daarbij zo goed en slecht als ze kunnen. En daar ben ik hen ook dankbaar voor.
Maar er is niemand die weet , ondanks de pijn die je me deed, welk goed gevoel je me gaf. Een gevoel van geborgenheid, van liefde. Er stroomde zoveel liefde uit je. Dat alleen maakt het onbegrip bij mij nog groter. En ik kan daar wel over vertellen, maar ik kan dat gevoel niet in woorden uitdrukken... Woorden schieten tekort...
Ik had vandaag nochtans een superdag. Heb voor de eerste keer een fotoshoot gedaan en is super meegevallen. Nu enkel het resultaat nog afwachten...
Maar nu de kids naar bed zijn en ik hier alleen zit, voel ik me verdrietig... misschien wel eenzaam. Mooie herinneringen die boven komen. En toch zou ik op sommige momenten van de aardbol willen verdwijnen om rust te vinden. Tegenstrijdig, ik weet het. Misschien wat verward...
Het voelt niet goed Te blijven dromen Te blijven zwijmelen Over jou En over mij
Het is verkeerd Het doet zon zeer Maar ik blijf dromen Over jou En over mij
Ik kan het niet stoppen Het gaat maar door Ik blijf maar dromen Over jou En over mij
Mijn blogje van vandaag draag ik op aan een speciale vriend... mijn grote, maar helaas onmogelijke liefde...
Thanks for being there when I need you!
I've never written a love song That didn't end in tears Maybe you'll rewrite my love song If you can replace my fears I need your patience and guidance And all your lovin' and more When thunder rolls through my life Will you be able to weather the storm? There's so much I would give ya, baby If I'd only let myself There's this well of emotions I feel I must protect But what's the point of this armor? If it keeps the love away, too? I'd rather beeld with cuts of love Than live with any scars Baby, can I trust this? Or do all things end? I need to hear that you'd die for me Again and again and again So tell me when you look in my eyes Can you share all the pain and happy times Cause I will love you for the rest of my life This is my very first love song that didn't end in tears I think you re-wrote my love song For the rest of my years I will love you for the rest of my life
A few questions that I need to know How you could ever hurt me so? I need to know what I've done wrong And how long its been going on Was it that I never paid enough attention? Or did I not give enough affection? Not only will your answers keep me sane But I'll know never to make the same mistake again
You can tell me to my face Or even on the phone You can write it in a letter Eitherway I have to know
Did I never treat you right? Did I always start the fight? Eitherway I'm going outta my mind All the answers to my questions..
Vragen, Meer dan duizend vragen, Voortaan in mezelf nu dragen. Want ik voel niet waar je bent, Vechten, Vechten tegen stilte, Bittere kou en alle kilte, Heb ik jou ooit echt gekend? Nu ik enkel leegte voel, Besef ik het pas goed, Dat alles wat er ooit eens was , Ik voortaan vergeten moet. Overleven, Nooit meer beleven, Passie wordt iets van toen. Toch blijft er verlangen, Hunkerend verlangen, Alles ooit terug te mogen overdoen. De pijn die ik voel is intenser dan de grootste pijn, Hoe was het ook alweer om een gewaardeerd iemand te zijn? Ik weet het niet meer ben het allang vergeten, Interesseert me niet meer want ik voel me bezeten. Diepe emotionele krassen opgelopen in mijn korte bestaan, Ik verlang naar het moment waarop de wereld zal vergaan. Misschien dat dan wordt gezien wat mij aan is gedaan, Ooit zal de rust keren maar nu voel ik me als een vulkaan . Leven zonder jou doet zeer, Ik mis je kracht, je liefde en zoveel meer. Opnieuw alleen het lukt niet echt, het hart doet pijn, ik voel me slecht. Is er een oplossing voor het verdriet? Geef me ze dan, want ik ken ze niet...
Ik voel me gevangen in een web van verdriet Ik wil het niet uiten; wil niet dat iemand het ziet Mijn hart krimpt samen, ik krijg een brok in mijn keel. Ik probeer het te dragen, maar het wordt me soms teveel Het liefst zou ik huilen, dus mijn hart gaat op slot Want als ik het zou uiten, dan ga ik eraan kapot...
Ik voel me zo vaak nietig en klein Zou zo graag es wat machtiger zijn Alles is zo koel Ik kan niet beschrijven wat ik voel Het is alsof ik mezelf niet meer vind Ik kan niet meer Alles doet zeer Geen leven meer in mij Met jou was ik blij Maar mijn verdriet ruimt stilaan plaats voor woede Woede en onbegrip. Waarom? Waarom deed je mij dit aan? Waarom leef je in een wereld vol leugens? Waarom? En meteen komen er dan weer andere emoties boven Gisteren op stap geweest met mijn nicht en wat vrienden En dan laaien de gevoelens voor mijn engeltje weer op Gevoelens die ik soms naar de achtergrond verdring Maar die nooit zijn verdwenen of zullen verdwijnen Die ene onmogelijk liefde, die ik altijd graag zal zien Ik voel me zo klein Wanneer mag ik terug es gelukkig zijn?
Wat moet ik toch met mezelf beginnen? Alles lijkt zo leeg vanbinnen Mijn hart bevroren, alsof niks of niemand me nog kan bekoren Niet meer weten wat te denken of te voelen Is dat nu wat mensen met innerlijke leegte bedoelen?
Hoelang hou ik mezelf nog in bedwang Het voelt alsof jij macht over mij krijgt Je laat me twijfelen en maakt me bang Als je lief bent, als je dreigt
Ik wil zo graag met je praten. Jij wil het niet En ik voel me daardoor steeds meer verzwakt Het liefst zou ik jou weer zien Maar ik moet er tegenin gaan
Je zei dat ik de enige was voor jou Maar ik was niet de enige tegen wie je dit zei Gelukkig ontdekte ik het op tijd Maar je hebt me pijn gedaan Ergens wil ik je niet kwijt Maar toch moet ik je laten gaan
Het doet pijn iemand los te laten van wie je houdt en waarvan je dacht dat hij de ware was...
Gisteravond zat ik alleen... alleen op mijn kamer. Mijn verstand zegt dat ik je moet loslaten. Maar mijn gevoel zegt dat ik je achterna moet... De eeuwige tweestrijd! Maar ik kan je niet achterna... Je laat het me niet toe. En je deed me pijn, zo'n verschikkelijke pijn, met je koude, harde woorden. Ik wil het niet al deze pijn. Ik wil vechten, vechten om verder te gaan met mijn leven. Het gaat door... ik weet niet voor hoelang, maar het leven gaat door... ook zonder jou...
Overdag hou ik me zoveel mogelijk bezig, probeer zoveel mogelijk mijn gedachten te verzetten. Maar 's avonds .... pffft! De avonden zijn zo lang alleen. Ik krijg zo nu en dan wel bezoek en mensen over de vloer, maar het is toch anders nu hij er niet meer is. De gedachte dat hij zo ver weg zit en dan waarschijnlijk ook nog met iemand anders, zijn genoeg om weer traantjes te laten vloeien.
Stilte... maar toch hoor ik je stem Je stem die mijn hart zo fel raakte Je zei dat je me nooit meer alleen zou laten Weet je hoe gelukkig je me toen maakte? Ik hoefde niet te wenen, zei je Want niemand, maar dan ook niemand zou ons uit elkaar krijgen Je zou voor altijd bij me blijven Een leven zonder mij stelde niks voor Je wilde niet meer verder alleen Door mij kreeg je leven weer glans... Achteraf gebleken allemaal loze beloftes Ik begrijp het nog steeds niet Wat heb ik verkeerd gedaan??
Door onze tijd samen, ook al was die nog zo kort, Ben ik echt van je gaan houden Je zag me anders dan hoe anderen me zagen Gewoon omdat ik mezelf kon zijn bij jou De dingen die ik voelde, maakten me bang Bang om je te verliezen Maar jij gaf me zekerheid Jij liet mij me mooi en speciaal voelen Omdat je in me geloofde zoals ik was En als ik naar je keek, gaf je me het gevoel Dat ik diegene was waar jij voor bestond, Voor leefde, van hield,... Ik gaf je mijn tranen en mijn angst Ik zocht naar vertrouwen Maar ik vond een waarheid Die ik niet voor waarheid durfde te houden Een waarheid die mijn hart niet wilde aanvaarden Ik wilde ontkennen dat je me pijn deed Dat ik door jouw leugens de grip op mezelf verloor En me anders ben gaan gedragen Dat ik verdronk in de tranen die jij me gaf...
Langs de waterkant Stonden wij verstrengeld Geen angst om te vallen Mijn complete vertrouwen in jou
Uit het niets en met volle kracht Gooide je me in het water Je liet me schreeuwen en spartelen In een oceaan van verdriet
Je bleef even staan Draaide je om en liep weg Zonder dat je me een hand toereikte Om me aan de kant te trekken..
Vannacht kreeg ik bezoek van een goeie vriend en het was best gezellig samen. Ik had het nodig om er es tussenuit te zijn. We kennen mekaar sinds jaar en dag en we zijn zeer vertrouwd met mekaar. Iedereen heeft wel es nood aan affectie en lichamelijk contact, om het mooi uit te drukken... Maar toch dwalen mijn gedachten steeds weer af naar K. Waarom? Waarom? Het is de enigste vraag die door mijn hoofd blijft spoken. Waarom deed hij me dit aan? Waarom deed hij me zo'n pijn? Ik verdiende dit niet. Ik zou alles voor hem hebben gedaan. Ben ik dan zo naïef geweest, dat ik hem niet doorzag? Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen... Ik verdrink in mijn eigen emoties.
Eerder vandaag kreeg ik ook een vriend op de koffie, met wie ik vorig jaar een paar dates heb gehad. Een pracht van een kerel. Knap, lief & lekker... Het was best een gezellig weerzien. We hebben intussen allebei een serieuze relatie achter de rug... of wat een serieuze relatie had moeten worden. Dus hebben wel wat bijgepraat.
En ja, het is vakantie voor de kids en die zijn nu 2 weken bij me. Maar ook daar weer laaien de emoties op. We zouden met ons vieren samen 2 weken op reis gaan... In alles wat ik doe, hoor of zie, duikt hij op...
Alles is voorgoed gedaan Als jij er klaar voor bent 'k Heb aan je zijde gestaan Mijn God, ik heb je graag gekend
Ik blijf nu hier jij gaat naar daar En daar is niet zover van hier We spreken af, ik weet niet waar En daar ontmoeten we elkaar
Zonder jou tikt de klok even snel Maar de tijden veranderen wel Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan Weet dat je in men hart altijd blijft voortbestaan
Een klein stukje van een prachtig nummer van Clouseau. Het is vandaag precies 17 jaar geleden dat een vriend van me is overleden, maar ik denk nog zo vaak terug aan hem. Hij was een pracht van een kerel; zo eentje die je nu naar mijn gevoel niet meer vindt...
De vorige gedichten zette ik ook in zijn gastenboek. Weet niet eens of hij de moeite nam om ze te lezen. Vandaag zouden we samen met de kids op verlof vertrekken. Hij is echter vorige vrijdag al vertrokken. Ik besloot om vandaag nog één gedicht in zijn gastenboek te zetten...
Ik heb een masker opgezet en als mijn vrienden erom vragen, dan zeg ik dat het wel gaat alleen. De herinneringen verberg ik, alsof ik zo vergeten kan dat ik je mis, hoe koud het is en hoe leeg zo zonder jou hier om me heen.
Ik kan je niet laten gaan, al zeg en weet ik dat het beter is alleen en zonder jou. Want je hebt me zo'n pijn gedaan. Maar ik kan het gewoon niet aan. Ik mis je armen om me heen. Het is zo moeilijk te leven in een wereld zonder jou, want jij was mijn wereld. Mijn wereld die van vandaag op morgen is vergaan.
Ik heb bijna alles geprobeerd, alles om je te vergeten. Ik lees wat boeken, kijk tv, ga op stap, maar daar verandert ook niets mee. Ik voel je nog steeds, ik verlang en denk nog steeds aan jou.
Ik kan je niet laten gaan, al zeg en weet ik dat het beter is alleen en zonder jou. Want je hebt me zo'n pijn gedaan. Maar ik kan het gewoon niet aan. Ik mis je armen om me heen. Het is zo moeilijk te leven in een wereld zonder jou.
De tijd staat stil, de tijd die al mijn wonden zou moeten helen verloopt niet zonder jou.
Ik kan je niet laten gaan, al schreeuw ik tegen mezelf dat het beter is alleen en zonder jou. Ik kan het gewoon niet aan. Ik mis je armen om me heen en alles aan je waar ik zo van hou. Het is zo hard te leven in een wereld zonder jou...
Zul je het dan pas zien? Als het donker is op de weg En ik jou niet langer kan zien En mijn liefde voor jou steeds duidelijker wordt Wanneer de tranen die ik huil alles van mij laten zien Als ik niet meer makkelijk kan praten Zul jij het dan pas zien Zul jij het dan pas snappen Zul jij het dan pas weten Dat jij een deel van mij bent Dat ik alleen maar de helft ben Dat ik alleen niks voorstel Dat ik alleen niet veilig ben Dat ik alleen niet kan slapen Dat ik alleen niet wil wakker worden Dat ik alleen niet weg wil gaan Dat ik alleen niet thuis wil komen Dat ik alleen de weg niet weet Dat ik alleen overal verdwaal Dat ik alleen maar een klein meisje ben Een meisje gevangen in het duister Een bang meisje op zoek naar jou Jij die er altijd voor mij wezen zou!
Er hangen donkere wolken voor de zon. Ik kruip weg in een hoekje en denk aan hoe het begon. Tranen biggelen over mijn wangen, Het verdriet heeft me gevangen. "Wat deed ik verkeerd?" vraag ik me steeds weer af. "Is dit dan mijn verdiende straf?" Wanneer zal de zon weer gaan schijnen? Ik heb hem achter de wolken zien verdwijnen. Hoe kan ik deze donkere periode doorkomen? Had ik dit alles misschien kunnen voorkomen? Mijn mooie wereld spatte uit elkaar, Wist ik de antwoorden maar. Waar moet ik nu heen? Mijn veilige thuis verdween.
Het was best een gezellig weerzien. We hebben intussen allebei een serieuze relatie achter de rug... of wat een serieuze relatie had moeten worden. Dus hebben wel wat bijgepraat.
