De daarop volgende week besprak ze, vanop haar ziekenbed, met onze zoon Tim en mijzelf haar wilsbeschikking. Wat een sterke madam! Op het einde van de week gingen we met veel moeite nog even op bezoek bij Sara en Tim. Op het menu stond haar geliefde vispannetje.

Ze kon haar portie niet meer op. Ze moest nodig op de zetel gaan liggen. Weer een stap achteruit. Het geplande uitstapje met de motorhome ging ook niet meer door. Zijzelf besefte dat het niet meer zou kunnen. Toch is ze met veel moeite nog eens in de motorhome gestapt. Ze heeft dan een paar uur op het bed gerust. Dit was dan weer haar afscheid van de camper met dewelke wij zoveel uren van intens geluk hebben beleefd. kamer vrij. Dan zijn we donderdag 2 juni ingecheckt. Vanop de parking is ze met een beetje ondersteuning nog kunnen stappen tot aan de receptie. De zaterdag kwamen Sara, Tim en de kindjes op bezoek. Ze straalde opnieuw. Na het middageten zijn we dan gaan wandelen op de dijk. De ganse tijd zat ze in een rolstoel. Maar toch genoot ze! De dag erop, zondag, vertrokken we terug naar huis. Het stappen ging bijna niet meer. Op de terugweg vroeg ze om nog even een klein ommetje te maken tot bij haar tweelingzus in Oostkamp. Verder dan het terras is ze niet gekomen. Na een klein uurtje vroeg ze zelf om naar huis te gaan. In de auto kreeg ze opnieuw meer pijn. We zijn gestopt om nog een paar pillen morfine in te nemen. Thuis gekomen is ze volledig afgemat op bed gaan liggen. Met veel moeite kon de verpleegster haarnachtjapon aantrekken. Zienderogen was ze aan het achteruitgaan.