Het is zondag. De laatste dag van de week, ook de laatste werkdag van de week. De sfeer van de WK-finale hing overal. Veel mensen kwamen kratjes/bakken bier halen om de avond mee door te brengen. Meer Nederlanders dan Spanjaarden, onwetend over wat hen te wachten stond.
Met Jim en Willem zoek ik een cafeetje op om de voetbal te kijken. Zoveel gele kaarten in een wedstrijd dat er meer geklapt is geweest wanneer de scheidsrechter (wéér) een kaart trok dan bij het doelpunt. 1-0 voor Spanje en de wedstrijd is voorbij. Nederland druipt verslagen af en Spanje schrijft geschiedenis. Gejuich klinkt door de straten en ergens roept er een verdwaalde Marokkaan, 'Marokko!'.
Vanmorgen om 7uur op, tijdens de vakantie dan nog. Om 9 stond ik weer op het werk. De dakloze man was er nog niet, die kwam pas rond 11uur weer op zijn vertrouwde plek zitten. Rond half 10 werd het opeens donker buiten, er weerklonk een stevige donder en geplons van dikke regendruppels tegen de ramen en op de grond. Vast en zeker God die zegt:''Laat er licht zijn.'', want enkele minuten later zijn de wolken weggetrokken, de mens kan weer zien. Mensen maken zich druk in onbenullige dingen, ik laat begaan en werp een lach toe.
Laten we liegen liefste, laten we liegen, over dit uitgelezen boek. Laten we liegen. - Youp van't Hek.