verblijf op de Mars Desert Research Station in Utah
14-01-2010
Sol4 als thuis...
Vanmorgen hebben wij de Hab opgekuist en het was nodig. In onze slaaphokken stond het zand opgehoopt in de hoekjes. De vloer van de keuken/woonruimte knarste van het zand onder onze schoenen. Omdat de Hab zo was toen we hier kwamen vonden we dit allemaal normaal. Toch na het ontbijt hebben we het besluit genomen om de Hab naar onze hand te zetten en niet andersom. Ik heb een dweil gevonden en een emmer. Eerst heb ik al het zand met een borstel weggeveegt. Man, man, man! Ik dacht dat ik ging stikken! Ik ben naar beneden gevlucht tot het stof wat gezonken was. Met een masker en latexhandschoenen ben ik opnieuw aan de slag gegaan door de vloer eerst licht te bevochtigen. Toen alles was weggeveegd had ik een halve emmer zand en stof. Nadien ben ik begonnen met dweilen. Wat plezierig. De Oasiss-zeep schuimde vrolijk en ik schrobde energetisch verder. Beneden was Laksen aan het toilet begonnen met massa's bleekwater en David was de labo's en de luchtsluizen aan het stofzuigen. Tegen de middag hadden we een nieuwe Hab. We konden niet geloven dat deze plaats ook proper kon zijn! In de namiddag hebben Paul, David en Laksen een EVA gedaan hier buiten de Hab. Paul wil de radioteleskoop operationeel krijgen. Het was mooi om hen te zien werken in hun ruimtepakken.
Steve en ik wilden ook net een Geo-EVA doen toen er een reuze Pick-up aangereden kwam. Ik was al bezig Opportunity te starten. Uit de cabine stapte een cowboy met een tandenstoker in zijn monhoek en de vuisten in de zakken van zijn jeans. Aan de andere kant een zwaar obese jonge kerel. Stel je voor, je bent op mars en dan zie je plots zo een verschijning! Het waren toeristen die beleefd vroegen of zij mochten foto's nemen van ons. Nu weet ik hoe de Queens Guards in London zich moeten voelen!
Later toen we terugkwamen van EVA was Paul bezig muffins te bakken. Het voelde allemaal zo als thuis: de properheid, de bakgeur...we werden er zeer vrolijk van. Omdat het cooking day was besloten we om een passend lekker avondmaal te maken. In een mum rook de Hab naar bakkende ajuinen en olijfolie (de ajuinen waren uiteraard gevriesdroogd, maar soit!) We aten Couscous met veel chilipeper en het was allemaal erg lekker. Die muffin was heerlijk. We toostten met onze theetassen op ons nieuwe thuis....
Vandaag ben ik 3 keer overleden. Mijn lijk zou nu met een capsule terug naar Aarde op weg moeten zijn. De eerste keer was net na dat wij ons hadden gekleed voor een EVA. Diego en ik gingen de Hab verlaten en hij deed de buitendeur van de luchtsluis open toen de binnendeur nog open was. Wij zijn dan met onze rovers naar 3 sites gereden en ik heb 3 veldstudies gedaan. Het is wel erg vermoeiend.Hoewel de ruimtehelm voldoende geventileerd word, is het soms bedrukkend warm, vooral als je naar de zon gericht staat. Die rugzakken zijn en hel. Om die plantjes te verzamelen moet ik voortdurend op en neer wat dus met dat gewicht op den duur niet meer te doen is. Ik beslis om mij op mijn knie te verplaatsen van plantje tot plantje....Verdorie wat zijn 20 minuten toch lang. Diego houdt de chrono bij. Heee...slaapt hij??? Oh, ja! de andere twee keer dan: wel, de tweede keer was toen het bleek dat de luchtslang niet helemaal op mijn helm paste. Die slang was gisterenavond hersteld maar niet gecheckt of ze paste op de helm. Ik ben dus een langzame dood zonder zuurstof gestorven.
De derde keer? Na het middagmaal! Het gevriesdroogde eten was waarschijnlijk niet helemaal gerconstitueerd met water. Dat is dus in mijn maag verder gebeurt. Ik denk dat het eten is beginnen opzwellen met het maagvocht. Het heeft tot laat in de avond geduurt voor ik die brok verteert had. Ik had wel kunnen dood zijn
Ik ben deze morgen wakker geworden van een ongewoon geluid. De Hab is geen oasis van stilte. Je hoort pompen, ventilatoren en generatoren. Het geluid dat me heeft wakker gemaakt was een gepiep. Ik was blij te mogen opstaan en deed een vers t-shirt en verse kousen aan. Deze propere kleren die nog naar thuis ruiken zijn hier een pure luxe. Ik deed mijn modderige broek van de haak en mijn stoffige jas aan. Toen ik uit mijn hok kwam stond de marsklok nog op 05u. Mijn polshorloge heb weiger ik voorlopig op mars-uur te zetten, het is de laatste band met het thuisfront. Steve, Paul en David hebben hun intrede op planeet mars gedaan en met de rovers een EVA gedaan op zoek naar fossielen. Intussen ben ik gestart met mijn taak om ieder hoekje van de Hab op CCD te zetten. Toen de drie marsonauten terug waren hebben we een calorierijke maaltijd klaargemaakt. Op mars zou dit zware eten minder zwaar op mijn maag moeten wegen, dacht ik. Rond 16u zijn Laksen, Diego en ik een EVA gaan doen met de rovers. Just for fun! Mijn favoriet is nog steeds Oppportunity. Sinds ik hem in achteruit kan zetten wil ik geen andere meer. Aan de voet van Mons Olympus hebben we ze alledrie geparkeerd en zijn we aan onze klim begonnen. Normaal was het de bedoeling dat ons nieuw booster propulsiesysteem van onze EVA-rugzakken ons naar bowe zou stuwen. Maar de druk op het knopje bleef zonder resultaat en dus zijn we met onze aardse voeten omhoog geraakt. Waaauw, wat een uitzicht. Er was een prachtige zonsondergang. De weg terug naar de Hab hebben we in hoogste versnelling gereden. Eens terug uit onze ruimtepakken heb ik een beslissing genomen: Ik zou me wassen met water. Het was nodig. Maar aangezien er geen warm water is, het water zelf heel beperkt en de afloop van de douche niet operationeel heb ik even moeten aan een alternatief denken. Boven in de keuken is onmogelijk. De keuken dient als eetplaats, living, vergaderruimte en werkplaats. Bovendien zaten daar 5 mannen te werken op hun laptop. Gelukkig is er beneden in het wetenschappelijk labo een gootsteen met werkende afloop. Maar helaas zonder water. Met een kookpot warm water heb ik de gevaarlijke trap getrotseert. In de douche heb ik me uitgekleed en ben dan vlug buitengestapt om te roepen dat de mannen van boven even niet naar beneden zouden komen. Het antwoord van David kwam als donder bij heldere hemel: "de webcam!". Heel veel mensen van sponsors, familie en vrienden tot de mission support in Nederland, iedereen volgt de beelden van de webcams. Gelukkig worden de beelden om de drie minuten geupdated en is mijn pin-up pose in het wetenschappelijk labo vlug verdwenen. David heeft zich over mij ontfermd en de webcam even inoperationeel gemaakt. Ik heb mij dan gewassen tussen glazen maatbekers, kweekpotjes en trechters. Met vers ondergoed en versgewassen haar heb ik dan mijn avondmaal genuttigd: pasta met tomatensauce waar er zelfs een stukje vlees in zat. Het is duidelijk dat mijn lichaam begint te protesteren, vooral door gebrek aan vers fruit en groenten. Diego heeft zaadjes inde greenHab doen kiemen. Het is de bedoeling dat we de sprouts over 6 dagen zullen opeten. Morgen wil ik graag astrofoto's nemen als het niet bewolkt is. Ik heb 2 EVA's te doen en eventueel nog een derde. Zal een drukke dag worden.
Vannacht zijn we in stilte op mars geland. Gedaan met de vrijheid. Het echte werk begint. We zijn nu officiel in SIM (simulatie). Als we buiten willen moeten we ruimtepakken aandoen. De deuren in het SAS mogen niet meer tegelijkertijd open, er zou drukverlies zijn en wij allemaal dood. "Mission over..." Mijn ontbijt waren havervlokken met droog fruit waar ik weer water en melkpoeder heb toegevoegd. (ik haat havervlokken op aarde!) We hebben dan een eerste briefing gedaan. Ik heb als HSO mijn instructies gegeven en Steve een samenvatting van het SIM protocol. Laksen ook een samenvatting over het gebruik van de "utilities". Hoewel we nu in SIM zijn hebben we van onze Mission director toestemming om de controlegroep voor het veldwerk zonder ruimtepakken te laten werken. We beslissen om de het werk van de controlegroep vandaag volledig af te werken. Ik heb Steve en Paul te voet naar de dichtsbijzijnde sites gebracht en drie veldwerkstudies laten doen. Het rapen van plantjes is duidelijk niet naar de zin van Paul...Hij was dan opgelucht als Diego hem kwam halen met de rover om naar de volgende site te gaan. Het was tenminste een ritje met de rover... Vandaag is ee dag om te genieten: blauwe lucht, rode rotsen, kleurrijke bergen. Alles is rood, grijs of blauw...Ik vraag me af of de lucht op mpars ook zo blauw is. Neen, zeker niet. Ik heb in de loop van de voormiddag meer dan 12 km heen en terug naar de Hab te voet afgelegd en in totaal 6 veldstudies gedaan. Tegen de middag was ik zo hongerig dat ik eens terug in de Hab direkt twee pakken Aïki-noodles gegeten heb. Om een beetje groentenerbij te hebben heb ik uit een blijk erwten en maïs erbijgedaan. Het eten is op non-kooking-days zo als vandaag zo als piepschuim; Je haalt de gekleurde bollekes uit een groot blik en je kan alles combineren met elkaar. Dan water bijvoegen en na 5 minuten heb je een bord eten dat uitziet als op aarde. Alles op mars is anders. Neem nu vb. je dagelijkse hygiëne. Best te doen met Zwitsal doekjes. Je ziet dat het rode mars-stof erop blijft plakken en je voelt je zelfs goed verfrist. Voor de handen is er wél wat water, maar zeep is er maar één: Oasiss (zou er een veband zijn met het ISS?). Oasiss dient voor de afwas en voor de persoonlijke hygiene. Er mag niets van vreemde zeep in de afloop ook geen tandpasta want het gebruikte water (gray-water) komt in de greenHab terecht. Dit is onze mars-serre waar er verschillende tanks staan met plantjes erin. Die verschillende tanks zorgen voor waterzuivering...Na zuivering is het water voorlopig nog niet drinkbaar en we gebruiken het om het toilet te spoelen. Dit is de reden waarom we het toilet maar 6 keer per dag mogen spoelen. Er is gewoon onvoldoende water. Hoe doe je dat dan met 6 mensen? Wel, met strenge regels die op de toiletdeur staan: "if it's yellow let it mellow, if its brown flush it down". Moet er nog uitleg zijn? Wat doe je dan zonder aardse tandpasta? Gewoon bakpoeder (soda)gebruiken. Hieraan die ik echter niet aan mee! Teveel is teveel! Ik gebruik mijn tandpasta omdat ik mijn gebit nog graag wil hebben als ik terug op aarde ben. Mijn trukje om dit te doen???? Na het tandenpoetsen gewoon alles uitspuwen...jawel, in het toilet!
Vandaag was ik erg vroeg wakker, rond 05u. Ik heb duidelijk last van een jetlag... Ik heb dan maar wat op de PC zitten werken to 7u. Vandaag is kooking day. We mogen dus iets anders eten dat de food-study bucht. Paul heeft lekkere pannenkoeken gemaakt met bloem, melkpoeder, eierpoeder en water. Ik heb voor daarbij een soort compote gemaakt met droog fruit waar ik ook water heb bijgevoegd. Alles smaakt heerlijk als je op weg naar mars bent. Zo lang we nog niet officieel op mars zijn mogen we buiten lopen zonder ruimtepakken. Laksen is aan zijn ingenieursronde begonnen. Hij moet Kitty checken. Om de oliepeil te kunnen zien moet hij haar even afleggen, maar dat is geen probleem want er zijn hulpbatterijen. Ik zat in de Hab toen ik via de radio het bericht kreeg dat Laksen Kitty zou afleggen. En dan plots niets. Geen stroom meer. Hoezo? Er zijn toch hulpbatterijen? Vlug Kitty willen heropstarten, maar de dame blijft koppig. Dan maar Honey weer in gang zetten en naar Hanksville rijden om DG te gaan halen. David en ik zaten eenzam in de kouder wordende Hab te wachten. Het voelt erg aan om niets te kunnen doen. Diego en ik hebben dan besloten om aan de veldstudie te beginnen. We moesten 5 sites met vlaggen markeren en op GPS vastleggen. Ik zie dat helemaal zitten! Vooral de rit met de ATV's (all terrain vehicles) of beter Quads. Of Marsrovers: "Spirit", "Opportunity" en "Viking 1 en 2". Viking 2 staat er maar triestig bij, hij dient enkel nog voor vervangstukken. Ik neem Opportunity. Hij kan niet in achteruit rijden en ik heb ook moeite om de tussen de gangen te verspringen. Er komt stof in mijn neus en in mijn ogen. Maar dat bederft de pret niet. Diego rijdt met Viking en we crossen door het landschap. Diego wil een vergelijkende studie maken over de invloed van de ruimtepakken op veldwerk. We hebben een contolegroep die zonder ruimtepakken zal werken en een studiegroep die met die pakken hetzelfde zal doen. In totaal zal er per 15 keer plantjes verzamelt worden per groep. Diego heef strenge regels: de volledige site moet worden doorgekamd op zoek naar plantjes. De persoon die het veldwerk doet moet dan elke nieuwe plant op foto zetten. De planten worden geteld en er word een staaltje genomen en in een zakje gedaan. Dit 20 min lang en altijd starten in de rechterhoek en richting zuiden lopen....Boeiend. Tegen de middag zijn we terug in de Hab gekomen. Kitty was weer opgestart en Laksen gaaf gans de uitleg van alles wat er was misgegaan. Ik bespaar de details en geef en samenvatting: ALLES was misgegaan. Maar nu gelukkig in orde. 's middags hebben we rijst met chili uit blikken gekookt en opgegeten. Alles smaakt lekker hier! Met een rommelig voelende buik hebben Diego en ik opnieuw Viking en Opportunity genomen en hebben elk 2 veldstudies gedaan. Later in de avond waren alle stroom, waterpomp en batterijproblemen definitief opgelost enkonden we avondeten: Rijst met tofu.... Ik heb nog mijn taak als HSO aangevat en een test gedaan voor telemedecine. Dat is een oproep procedure bij medische problemen met een dokter van het missionsupport. Rond 22 ben ik platgevallen op mijn slaapzak en 3 slaapmatjes.
Ik heb als een steen geslapen in het Best Western. Ik heb mijn kamer gedeelt met Paul. Hij ziet er precies uit zo als ik mij hem had voorgesteld: een "americen footballer". Hij is een erg aardige kerel. Wij ontbijten met gans de crew om 06.30. Ik heb weinig geslapen maar ik zit vol adrenaline. Ik zou graag mijn bagage terugvinden. Steve onze commandant is de typische "guy from Texas". ...maar hij is een ook aardige kerel. Diego is een stille Colombiaan, maar straalt veel energie uit. David is een klein manneke met een paardenstaart. Hij is SF schrijver. Hij babbelt graag en is soms erg grappig. Laksen is een Sri-Lankese Amerikaan. Hij is hoogintelligent en inderdaad en workaholic....Samen met hem probeer ik op de luchthaven mijn bagage terug te krijgen. Ik krijg te horen dat dat pas over de middag zal lukken, maar dat ze een chauffeur hebben die de 3u durende rit zal doen tot in Hanksville waar de Hab is. Ik ben erg opgelucht en begin eindelijk wat te onspannen. Gans de crew stapt in de grote huurwagen, maar het is er veel te krap. David en ik zitten in de 3e rij op kinderzitplaatsen tussen al de bagage. We verlaten Colorado en zitten op highway 70 richting Utah en ik begin te genieten van het prachtige landschap. Het vriest -10. We komen aan in Hanksville en gaan op zoek naar het tankstation "Hollow Mountain". In feite is het veel meer dan een tanksation: er is een winkel uitgehouwen in de rots. Gemakkelijk als je ruimte tekort komt, gewoon verder uithouwen... Er is ook een brandweerwaegen (dit is dus ook de brandweerkazerne). De wagen is uit de jaren 50 en staat verlaten tussen de rotsen. De eigenaar is DG onze lokale contactpersoon en helper. Bij Hollow Mountain hebben we de huurwagen volgetankt en onze voedingsvoorraden opgehaald. OP de achterkant van een kasticket hadden we een plannetje gekregen met de weg naar de Hab. Met maar een half uur vertraging (wegens de weg kwijt) zagen we op de top van een rots het vertrouwde beeld van de Musk (de sterrenwacht van MDRS) opduiken. We waren er eindelijk! We kregen een zeer hartelijk onthaal van crew 87. Ze stonden met gemengde gevoelens. Enerzijds vreugdedansjes bij het gedacht dat ze in de komende uren een dikke hamburger zouden gaan eten in Hanksville en een lange douche in Grand Junction. Anderzijds het gevoel dat het voor hen over was. Laksen en Paul kregen alle instructies om de Hab draaiende te houden. Blijkbaar heeft deze crew heel veel problemen gehad met de stroomvoorziening. De douche is stuk, de teleskoop is stuk. Het pompwater is vervrozen.... DG is nog eens met zijn truck langsgekomen waar er een nieuwe genarator inzit om de problemen te verhelpen. Deze generator zal Kitty noemen (want van het merk Caterpillar) en hij zal Honey vervangen (van Honeywell) die nu als hulpgenerator zal werken. De andere generatoren Casper en Wendy (waar zouden die namen vandaan komen...) zijn niet operationeel maar staan daar nog. Kitty weegt meer dan 200kg en gelukkig waren we nog met 2 crews aanwezig om het te kunnen op zijn plaats zetten. Hopelijk brengt Kitty ons wat meer geluk.... We namen afscheid van crew 87 en zwaaiden nog lang naar de huurauto. We waren eindelijk alleen. We konden er nu ons hoofdkwartier van de Hab maken. De kamers zijn maar hokken, de bedden een houten plank. Geeft niet, er liggen nog enkele slaapmatjes van vorige crews. Onze eerste maaltijd waren droge maiskorrels en noedels die na toevoeging van heet water wel op een eetbaar geheel leken. De rest van de avond heeft iedereen op zijn PC gezeten. Iedereen is aan het bloggen, het lijkt wel aanstekelijk.... Marsonaut Bianca
Ik heb haast niet geslapen en ben blij dat ik eindelijk mag opstaan. Het is 04u. Ik heb nog even tijd om alles te checken, thee opzetten, honger heb ik niet. De kinderen slapen diep, ik maak hen even wakker om te zeggen dat ik weg ben. Gelukkig reageren ze zeer slaperig.
In Zaventem beginnen de problemen al: mijn derde en laatste vlucht van Salt Lake City is geannuleerd. Ik laat mijn bagage inchecken tot daar en hoop dat ik ginder een volgende vlucht kan krijgen, al is de kans klein want het zal al laat in de avond zijn. Als ik vanavond niet in Grand Junction geraak heb ik een groot probleem, want mijn crew moet vertrekkenom de vorige crew af te lossen. De vlucht naar Atlanta duurt een eeuw. Wij zijn te laat vertrokken door de zeer strenge security checks zijn de passagiers veel te laat aan de Gate geraakt. Ik hoop dat ik mijn vlucht in Atlanta naar Salt Lake City niet zal missen.... Vlak voor vertrek heb ik van Delta het goed nieuws gekregen dat er in Salt Lake City een vlucht naar Grand Junction is en het is maar een half uur later dan de vorige! Dit vergroot mijn kans als ik een beetje laat ben. Ik moet immers mijn bagage afhalen en opnieuw laten inchecken tot Grand Junction. Ik hoop dat alles zal lukken. Murphy meent het goed met mij, want de 11u durende vlucht tot Atlanta kan op tijd landen ondanks het late vertrek. Atlanta is de hel. De grenscontrole is ondanks de vele grensofficieren (meer dan 25) zeer traag. De rij is zeer lang, er staan zeker 500 mensen voor mij. De service is verrassend goed, er staan overal bediende die je de weg wijzen. Opgelucht sta ik aan de Gate voor mijn vlucht naar SLC. Helaas is Murphy te lang mild geweest. De vlucht heeft meer dan anderhalf uur vertraging! Ik geef de hoop op om nog mijn vluvht tot Grand Junction te halen. Als alles op tijd verloopt heb ik precies 21 min om in SLC mijn begage op te picken, in te checken en terug de circus van de security check te doorlopen. Het zal onmogelijk zijn en dat is het ook. Wanhopig wacht ik aan de band voor mijn bagage, maar die band begint niet eens te rollen. Ik heb nog 9 min en beslis zonder bagage de vliegtuig te nemen. Tant pis! Ik zal tenmiste bij mijn crew zijn, samen zullen we een oplossing bedenken. Ik loop naar de check in, er is gelukkig niemand op dit late uur. Dan loop ik door de security check. Sh... er zijn van die bodyscanners! Ik doe mijn schoenen af, leg al mijn handbagage op de band....opnieuw want er zit te veel apparatuur in en dat is verdacht... Ik doe mijn schoenen aan pak al mijn gerief en loop naar de gate. Het is ongeloofelijk, maar voor die korte binnenlandse vluchten moet je door een soort tunnel en dan door een poort naar buiten waar het vliegtuig staat. Mijn poort is echter al dicht. Ik begin wanhopig te roepen to er een bediende komt en aarzelend die deur opent. Ik loop met mijn losse veters en hanbagage buiten op de tarmac en hoop dat de piloot stopt met acheruit te taxiën. Plots stopt de grote vogel en ik zie de deur opengaan, er komt een trapje naar beneden. Ik spring een gat in de lucht en loop de trap op: "are you Bianca?!!" vraagt een duidelijk geërgerde stem met een zwaar accent. Ik zit eindelijk in het laatste vliegtuig naar Grand Junction! Yes, I made it!!!!
Eindelijk kerstvakantie!! Pfff, na al dat werk op school ben ik écht aan vakantie toe! Echter, voor kerst en nieuwjaar heb ik veel volk in huis, dat betekent veel werk! Maar ik ben tenminste thuis en trouwens, wat is beter dan werken om te feesten!!! Nu begint mijn mailbox zeer druk te worden. Er komen mails met instructies, handboeken, procedures en voor de studies. In het begin keek ik erg uit naar deze mails, ik wilde mij zeer goed voorbereiden. Maar nu komen de mails binnen som 5 ineens. Het begint vanaf 5 uur in de namiddag. Ik probeer alles te lezen en bij te houden. De mails worden zeer technisch en ik beslis niet meer te volgen als het gaat over generatoren, batterijen en pomesystemen. Dat is werk voor de ingenieurs. Ik ben de HSO van crew 88. Dat is de Health en Safety Officer. Wat ik nu ook veel doe is al de nodige software op mijn laptop zetten: Garmin software, geo-kaarten, een nieuw gmail account, eentje voor de Kids, een Skype-account voor mij en eenjte ook voor de Kids (ik hoop ze zullen vaak naar Mama schrijven of bellen ;)) Op de PC thuis alle mogelijke shortcuts naar de webcams in het MDRS en naar de gmail en skype. De Kids zullen gemakkelijk alles vinden. Na de deugdoende kerstvakantie terug naar school. Met mijn hoofd die al op Mars is begin ik zenuwachtig aan de stage -administratie die voor de inspectie in orde moet zijn. Ik probeer mijn vervangster in te wijden in haar taak, en de laatste lessen te geven. Het aftellen is begonnen! Thuis ook zo zenuwachtig: de laatste keer dat ik mijn zoon zijn haar knip, nageltjes help knippen, lievelingsmaaltijden bereiden, de frigo vullen, brood in de vriezer...de laatste keer de kindjes in bed stoppen. Ik probeer helemaal niet te tonen hie ik mij eigenlijk voel. Mijn dochter wil dat ik even bij haar blijf voor ik naar beneden ga: "het is de laatste keer, mama ! " Maar neen, wat is dat nu? Het is NIET de laatse keer!! Ik kom gewoon terug over twee weken!!! Wat maakt mij eigenlijk zo zenuwachtig? Ik ga toch niet naar Mars of zo? Of toch niet echt...Het is het onbekende. Het is heel erg ver, een moeilijke reis en ik zal het thuisfront missen. Marsonaut Bianca
Wel, ik kreeg te weten dat ik zou deel uitmaken van Crew 88. De commandant is Dr Steve Wheeler phD. De andere leden zijn Paul Mc Call, Diego Urbina, Laksen Sirimanne en David D. Levine. Behalve Diego allemaal Amerikanen. En allemaal mannen. Waaah! Ben ik nu écht de énige vrouw? Wel dat zal me zeker niet tegenhouden, ik zal daar zeker mijn mannetje staan (as usual!).
De Crew blijkt heel dynamisch te zijn. Laksen begint aan het ontwerp van het logo voor onze mission-patch. Het heeft ongeveer 4 dagen geduurd om de finale versie te krijgen. Wat boeiend om over zo een grote afstand samen te werken! Intussen heb ik de andere een beetje leren kennen. Laksen is de meest dynamische. Hij is waarschijnlijk een workaholic want hij is altijd online. Zijn antworden komen direct na mijn mails en zijn veranderingen in de patch reeds na 5 minuten na ene opmerking. We beslissen om de patch effectief te laten maken. Laksen zorgt zelfs voor polos waar de patch erop komt en waar ook het MDRS met vlag geborduurd zal zijn. Waaauw! Zo tof, deze gasten nemen het zeer ernstig op, wij zijn nu bijna échte marsonauten!!!.
De mails blijven komen. We zullen heel wat researchwerk en veldwerk doen.
Er zal een studie lopen rond voeding op mars. We mogen koken om de 2 dagen, de andere dagen moeten we gevriedroogde voeding eten waar we enkel water moeten aan toevoegen...
Steve zal een studie doen rond microfossielen (zoeken naar foraminifera en radiolaria...)
Diego wil een vergelijkende studie rond het effect van het dragen van ruimtepakken bij veldwerk.
Ikzelf wil zoveel mogelijk astrofotografie in de Musk (de sterrenwacht van MDRS) doen.
Laksen wil een alle ATV-routes rom de Hab geotaggen en op Google maps doen terugvinden.
Paul wil de radioteleskoop terug operationeel krijgen.
Waar begon het eigenlijk allemaal? Na mijn belevenissen op het Space Camp in Huntsville zomer 2009 kreeg ik zin in meer van dat soort avonturen...maar wat en hoe? Ik heb tenslotte een moedige stap gezet een mijn aanvraag bij de Mars Society gedaan. Het termijn voor sollicitatie was al lang overschreden, maar de link was nog open, dus proberen maar! Beetje later kreeg ik het antwoord: "are you available from Jan8 to Jan 24?" Wel dat was ik natuurlijk niet! Eén week na de kerstvakantie! Hoewel waarom niet... als ik de kans kreeg, waarom niet proberen met verlof zonder wedde! Oma zorgt voor de kinderen, Myriam mijn dochter zorgt voor de hond, Papa zorgt voor vervoer naar de karate voor Samuel (als ik het maar lang genoeg op voorhand vraag natuurlijk), er is geen voetbal in die periode, de vriezer vol met eten...wel het zou heel wat organisatie vooraf eisen, maar het moet te doen zijn! Dus: GO FOR IT!!!!
Vanmorgen hebben wij de Hab opgekuist en het was nodig. In onze slaaphokken stond het zand opgehoopt in de hoekjes. De vloer van de keuken/woonruimte knarste van het zand onder onze schoenen. Omdat de Hab zo was toen we hier kwamen vonden we dit allemaal normaal. Toch na het ontbijt hebben we het besluit genomen om de Hab naar onze hand te zetten en niet andersom. Ik heb een dweil gevonden en een emmer. Eerst heb ik al het zand met een borstel weggeveegt. Man, man, man! Ik dacht dat ik ging stikken! Ik ben naar beneden gevlucht tot het stof wat gezonken was. Met een masker en latexhandschoenen ben ik opnieuw aan de slag gegaan door de vloer eerst licht te bevochtigen. Toen alles was weggeveegd had ik een halve emmer zand en stof. Nadien ben ik begonnen met dweilen. Wat plezierig. De Oasiss-zeep schuimde vrolijk en ik schrobde energetisch verder. Beneden was Laksen aan het toilet begonnen met massa's bleekwater en David was de labo's en de luchtsluizen aan het stofzuigen. Tegen de middag hadden we een nieuwe Hab. We konden niet geloven dat deze plaats ook proper kon zijn! 
Vandaag ben ik 3 keer overleden. Mijn lijk zou nu met een capsule terug naar Aarde op weg moeten zijn. De eerste keer was net na dat wij ons hadden gekleed voor een EVA. Diego en ik gingen de Hab verlaten en hij deed de buitendeur van de luchtsluis open toen de binnendeur nog open was. "Laughing"){kind=icon}
Ik ben deze morgen wakker geworden van een ongewoon geluid. De Hab is geen oasis van stilte. Je hoort pompen, ventilatoren en generatoren. Het geluid dat me heeft wakker gemaakt was een gepiep. Ik was blij te mogen opstaan en deed een vers t-shirt en verse kousen aan. Deze propere kleren die nog naar thuis ruiken zijn hier een pure luxe. Ik deed mijn modderige broek van de haak en mijn stoffige jas aan. Toen ik uit mijn hok kwam stond de marsklok nog op 05u. Mijn polshorloge heb weiger ik voorlopig op mars-uur te zetten, het is de laatste band met het thuisfront.
Vannacht zijn we in stilte op mars geland. Gedaan met de vrijheid. Het echte werk begint. We zijn nu officiel in SIM (simulatie). Als we buiten willen moeten we ruimtepakken aandoen. De deuren in het SAS mogen niet meer tegelijkertijd open, er zou drukverlies zijn en wij allemaal dood. "Mission over..."
Vandaag was ik erg vroeg wakker, rond 05u. Ik heb duidelijk last van een jetlag... Ik heb dan maar wat op de PC zitten werken to 7u. Vandaag is kooking day. We mogen dus iets anders eten dat de food-study bucht. Paul heeft lekkere pannenkoeken gemaakt met bloem, melkpoeder, eierpoeder en water. Ik heb voor daarbij een soort compote gemaakt met droog fruit waar ik ook water heb bijgevoegd. Alles smaakt heerlijk als je op weg naar mars bent. Zo lang we nog niet officieel op mars zijn mogen we buiten lopen zonder ruimtepakken.
Ik heb als een steen geslapen in het Best Western. Ik heb mijn kamer gedeelt met Paul. Hij ziet er precies uit zo als ik mij hem had voorgesteld: een "americen footballer". Hij is een erg aardige kerel. Wij ontbijten met gans de crew om 06.30. Ik heb weinig geslapen maar ik zit vol adrenaline. Ik zou graag mijn bagage terugvinden. Steve onze commandant is de typische "guy from Texas". ...maar hij is een ook aardige kerel. Diego is een stille Colombiaan, maar straalt veel energie uit. David is een klein manneke met een paardenstaart. Hij is SF schrijver. Hij babbelt graag en is soms erg grappig. Laksen is een Sri-Lankese Amerikaan. Hij is hoogintelligent en inderdaad en workaholic....Samen met hem probeer ik op de luchthaven mijn bagage terug te krijgen. Ik krijg te horen dat dat pas over de middag zal lukken, maar dat ze een chauffeur hebben die de 3u durende rit zal doen tot in Hanksville waar de Hab is. Ik ben erg opgelucht en begin eindelijk wat te onspannen.
